HeraBlessing ng aming mansion na pinatayo ni Dylan ngayong araw at nakahanda na ang lahat para sa okasyong ito.Gaya ng napag usapan, after giving birth to my son, Axel Dash ir Adi for short ay dito kami tumuloy from the hospital.Nandito na ang mga gamit namin at ang iba naman ay iniwan na namin sa condo just on case doon kami tutuloy on some occasion.Dalawang buwan na buhat ng ipanganak ko si Adi and we decided na pabinyagan na din siya ngayon kasabay ng house blessing ng aming tahanan.“Ready ka na amore? Papunta na daw si father?” tukoy ni Dylan sa paring magbe-bless ng mansion nang pumasok siya sa kwartoKakatapos ko lang bihisan si Adi and he is sleeping soundly lalo at bagong ligo ito.Nilapitan ni Dylan ang anak naman at dahan-dahan siyan naupo sa kama para hindi ito magising. Hinalikan niya ang tiyan ni Adi and looked at our son lovingly.Nang maipanganak ko ang baby namin ay mas nakita ko kung gaano kaalaga at responsable si Dylan as a father and husband.Mas madalas siya
EPILOGUESabi ng iba, ang pangako daw na binitawan ng isang taong nasa bingit ng kamatayan ay hindi natatapos hanggat hindi nabibigyan ng katuparan.Sa bawat pagpalit ng taon at pagpilas ng kalendaryo. Sa bawat pagpalit ng panahon at sa bawat pag ikot ng mundo, tila ba ito sumpa na paulit-ulit hanggang sa hindi ito nagkakaroon ng katuparan.QUIAPO, PHILIPPINES SOME YEARS LATERKaarawan niya ngayon pero katulad sa mga nagdaang taon, pangkaraniwan lamang ang araw na ito. Kailangan niyang ibenta ang mga paninda niyang sampaguita para may maiuwi siyang pera. Kailangan niyang kumita para may maipambili ng bigas at ulam na kakainin nila ng kanyang lola.Sa kanyang murang edad, natuto na siyang magbanat ng buto. Kung hindi sa simbahan ng Quiapo, matatagpuan mo siya sa mga kalsada at kanto, tulak-tulak ang kanyang kariton para maghanap ng kalakal na pwede niyang ibenta sa junkshop.Hindi niya nakilala ang kanyang ama at ang kanyang ina, sumama sa bagong asawa nito at iniwan siya sa kanyang
DylanFifth wedding anniversary namin ngayon ni Hera at nakaplano na ang lahat para sa party na gaganapin mamaya sa mansion. For the past years, naging maayos ang pagsasama naming mag-asawa and up to this point ay tinutupad ko ang pangako ko sa kanya na palagi ko siyang pasasayahin and that my family will always come first.“Happy anniversary, amore!” kakagising lang ni Hera and she smiled at me as I greeted her“Happy anniversary, amore!” bati niya din sa akin at saka siya yumakap sa akin“Get ready, sabay na tayong mag-breakfast bago ako pumasok sa office.” sabi ko sa kanya“Gising na si Adi?” tanong niya as she was getting up “Yes, nasa baba na siya!” sabi ko sa kanya Adi is now four years old at talaga namang napaka bibo ng aming anak. Palibhasa marami ang nagmamahal sa kanya kaya naman he grew up to be a cheerful child.Hinintay ko si Hera nang makalabas siya sa banyo at hawak-kamay kaming lumabas sa kwarto.She was surprised nung makita niya ang mga rose petals na ikinalat ko
HeraTatlong buwan na ang tiyan ko at kakaiba ang pagbubuntis ko ngayon dahil masyado akong sensitive at emosyonal.Hindi kagaya nung kay Adi, ngayon ramdam ko ang kaibahan lalong lalo na sa mga cravings ko pagdating sa pagkain.I remembered when I was on my second month, sinabi ko kay Dylan na gusto kong kumain ng manggang hinog. Bumili naman ang asawa ko pero ganun na lang ang pagka dismaya ko nang kainin ko na ito.Napaiyak pa ako kaya naman ganun na lang ang gulat ni Dylan.“Why amore? May masakit ba sa iyo?”tanong niya sa akin with his worried face pero lalo akong napaiyak“Ang asim ng mangga!” sabi ko kaya naman nanlaki ang mata ni Dylan at dahil hindi siya makapaniwala, he tasted the mango himselfNapangiwi siya kaya naman naniwala na siya sa sinabi ko.“S**t! I’m sorry, amore! Hintayin mo ako, I will buy again, okay!” sabi niya sa akin pero umiling ako “Ayoko na ng mangga!” saad ko kaya naman lalong nag-alala si Dylan“Mabilis lana ako, Amore. Huwag ka ng magalit!” pakiusap pa
HeraPinigilan ko ang umiyak nang magkamalay ako matapos kong mawalan ng malay dahil sa balitang bumungad sa akin noong umaga na iyon. Hindi ako makapaniwala at pinili kong paniwalaan ang naramdaman ko kagabi. Nandito si Dylan at kasama ko siya kagabi.Kahit pa sinabi sa akin mismo ng guard na hindi talaga umuwi si Dylan kagabi ay hindi ako naniwala. “Maramai ng taong naghahanap kay Dylan iha! Huwag tayong mawalan ng pag-asa! Makakuwi din siya dito!” pagpapalakas ni Mommy sa loob ko kaya naman nahipo ko pa ang tiyan ko“Kailangan niyang umuwi, Mommy! Kailangan namin siya ng mga bata! Hindi pwedeng hindi siya umuwi!” nanginginig ang boses ko at nanlalambot na din ako pero kailangan kong maging matapang! Para kay Dylan at para sa mga anak namin“Aalis muna kami at makikibalita! Kayo na muna ang bahala dito!” nagpaalam sa amin si Daddy at kasama niya ang mga lalaking elders habang naiwan naman dito ang mga babaeng elders dahil sasama daw kina Daddy ang mga kababata naming boys sa pang
HeraKinabukasan ay nabalitaan ko na bigong muli ang aking mga mahal sa buhay na makita si Dylan.Apparently, ibang tao daw ang nakita nila sa lugar na pinuntahan nila. Nasaktan ako pero pilit ko yung pinaglabanan lalo pa naiisip ko na baka maapektuhan ang anak ko.Hindi naman ako nawawalan ng pag-asa dahil wala naman akong ibang pinagdasal sa araw-araw kundi ang pag-uwi ni Dylan. Pero iniisip ko din ang kalagayan ko at ayokong maramdaman ng anak ko ang sakit na pinagdadaanan ko sa araw-araw.“Anak…” Napalingon ako at alam ko na si Mommy ang nasa likod ko. Nasa garden ako habang pinapanuod ko si Adi na naglalaro.“Yes Mommy.” sagot ko sa kanya“Hindi ka masyadong nakakain kaninang breakfast, gusto mo bang mag-miryenda?” malambing na tanong nito sa akin nang makaupo siya sa harap ko“I’m okay, Mommy!” maiksing sagot ko saka ako tumingin sa kanya“Mommy, galit ba sa akin si Daddy?” naiiyak na tanong ko kaya naman agad akong nilapitan ni MommyShe held my hand at saka niya ako tinitiga
DylanIlang buwan na din akong namamalagi sa kuta ng mga rebelde kung saan ako ginawang bihag ng mga ito. Ang natatandaan ko, naaksidente ako habang pauwi ako mula sa isang meeting at sight inspection sa gawing Quezon. Gabi na at kakatapos lang ng ulan sa gawing iyon kaya naman madulas ang daan. Nagmamadali na akong umuwi lalo pa at nasa mansion daw ang in-laws ko at dahil sa pagmamadali ko at hindi ko napansin ang biglang likong daan kasabay ng pagkamatay ng ilaw ng kotse ko.Naramdaman ko na sumalpok ang kotse ko sa harang at dahil sa lakas ng impact ay nasira iyon at unti-unting dumausdos ang kotse sa bangin kaya naman nagmadali akong lumabas ng kotse bago ito mahulog sa bangin.Naramdaman ko na may tumutulo sa ulo ko at alam ko na dugo iyon dahil humampas ang ulo ko sa manibela. Nahihilo na ako but I tried to stay awake makahingi ako ng tulong.Hanggang mamataan ko ang ilaw ng sasakyan kaya doon ko nagkaroon ng pag-asa. Pinara ko ito at eksakto ng hintuan nila ako ay nawalan na ak
DylanTalong buwan na akong nandito sa kuta ng mga rebelde at sa totoo lang, hindi ko alam kung ano ang plano nila sa akin dahil hanggang ngayon naman ay buhay pa ako. Maayos na ang pakiramdam ko at dahil na din iyon sa pag-aalaga sa akin ni Isabel.Mabait din sa akin si Ka Melchor at ang ibang mga rebelde mabliban lang kay Ka Natoy na halata ko naman na mainit ang mga mata sa akin. Kaya naman iniiwasan ko siya dahil ayokong magkaroon siya ng dahilan para gawan ako ng masama.Gabi na at nakita ko na umiinom ang ilang mga rebelde kasama si Ka Melchor at hindi ko naman inaasahan na tatawagin niya ako para humarap sa kanila.“Halika dito, Hector. Samahan mo kami!” sabi ni Ka Melchor at nakita ko kung paano naiba ang mukha ni Ka NatoyTinawag nila akong Hector dahil ang alam nila, hanggang ngayon wala akong maalala. Kailangan kong gawin ito dahil iniisip ko na baka ipatubos nila ako sa pamilya ko. Alam kong kaya namang ibigay ng pamilya ko kung sakaling humingi sila ng ransom pero hindi a
Emmanuel Jacob Santillan(Final Chapter- Part Two)Kabadong- kabado ako habang papasok ang kotse ni Kuya Matthew sa mansion ng mga Samaniego. Siya ang sumundo sa akin sa hotel para dalhin dito to meet my real family. Siya rin ang naging daan para makausap ko ang tunay na Daddy ko at hindi nga maipagkakailang ama ko siya dahil para akong nananalamin.Naalala ko noong unang beses na nakilala ko si Daddy, we both cried kahit na wala pa akong sinasabi sa kanya. Totoo nga siguro ang lukso ng dugo at lalo siyang naging emosyonal noong ilahad ko sa kanya ang nangyari, twenty-four years ago.Galit ang nagtulak kay Isabel Santillan, ang nakilala kong ina, dahil iniwan siya ni Hector, or should I say, Dylan Glenn Samaniego nung minsang maging bihag siya ng mga rebelde sa Tayabas Quezon. She was so enraged dahil paggising niya, wala na si Hector at iniwan na siya.My mother is a nurse pero ayon sa kwento niya, hindi siya nakapag practice sa ospital dahil kailangan niyang manilbihan sa samahan.
Emmanuel Jacob Santillan( Final Chapter - Part one)Inilibot kong muli ang paningin ko sa bahay na nagsilbing tahanan ko sa loob ng labinlimang taon. Ayoko sanang ibenta ito dahil marami kaming masasayang alaala dito ni Mommy pero dahil na rin sa mga huling habilin niya sa akin ay wala akong magawa kung hindi ang sumunod sa gusto niya.Naramdaman ko ang tapik sa balikat ko ng aking bestfriend na si Chris. Pinoy din siya at kapitbahay namin dito sa lugar namin sa Los Angeles, California. Nine years old lang ako ng magpunta kami ni Mommy dito sa paniniwalang nandito ang Daddy ko pero noon ko lang nalaman na hindi pala totoo yun.Ang sabi ni Mommy, nabuntis lang siya ng lalaking nakasama niya ng isang gabi and since then, hindi na niya ito nakita. Mahirap lumaki na walang ama pero pinunan lahat ni Mommy ang pagkukulang na iyon.She worked hard hanggang makatapos ako ng college at dahil na rin sa sipag at tiyaga, idagdag pa ang impressive transcript ko sa Business Administration, nakapa
HeraDebut ng bunsong anak namin ni Dylan ay gaya nga ng hiling ko, napagbigyan kami ng babaeng anak at dahil medyo nahirapan ako nung ipanganak ko siya ay nagdesisyon kami ni Dylan that three children will be enough.We named our princess, Isabella Amara Saavedra Samaniego at nakakatuwa din na malaki ang interes niya sa pagdidisenyo. Wella at least hindi nawawala sa pamilya ang linyang ito while my two boys is just like Dylan, business oriented.Nate is already twenty-one years old at graduating na siya this year sa kursong Business Management. He is also a licensed pilot dahil isa ito sa mga naging hobby niya. Bata pa lang siya, he was always fascinated with flying things and if I remember it right, he was only seven years old when he said that one day, he will fly planes!At nagkatotoo iyon and I am very very proud of him!Ang panganay na anak ko na si Adi, I mean si Axel, ay isa na ding ganap na negosyante dahil siya na ang CEO ng mga Samaniego Group of Companies Incorporated. He
One last chapter to go mga loves!!! Thank you so much sa pagsubaybay ninyo sa book 7 and I hope patuloy ninyong suportahan ang iba ko pang mga aklat dito sa GN.May isa pang revelation na gugulat sa inyo mga loves kaya wala pong bibitaw!
HeraMonths have passed at masasabi ko mas sumaya ang mansion sa pagdating ni Nate sa buhay namin.He is our bundle of joy and his Kuya Adi is always excited to go home from school para makita siya.We already enrolled Adi in school and he is now in preschool. Masaya nga ang teacher ni Adi dahil way ahead daw siya sa kanyang edad at sa kanyang mga kaklase.And Dylan is so proud of him and we love him so much.“I will always make you proud, Daddy, Mommy!” sabi pa niya kaya lalong nalulunod ang puso ko sa saya“Amore, I was thinking na magbakasyon tayo this coming summer. Yung tayong pamilya lang.” Sabi ni Dylan isang gabi habang nakahiga kami sa kama matapos kong patulugin si Nate“You have something in mind?” tanong ko naman sa kanya nung tumabi na siya sa akin“I was thinking sa Disneyland since hindi pa nakakapunta doon si Adi!” sagot niya sa akin and I think it’s a nice idea“Hongkong?” tanong ko pa and he nodded “Pwede, and then diretso tayo ng Korea and Singapore! What do you t
DylanNakatulog naman ako ng ilang oras pero pagising-gising ako to check on my wife. She slept soundly last night dahil na rin siguro sa pagod at ganun din si Helious na sa couch natulog.At kapag pumapasok ang mga nurse to check Hera’s vitals ay nagigising ako kaya naman kulangt talaga ako sa tulog but that is very much fine with me dahil alam ko naman na mas mahirap ang pinagdaanan ni Hera throughout the pregnancy pati na sa panganganak.Kung tutuusin, ang alagaan siya ay napakaliit na bagay lang kumpara sa tiniis niyang hirap at sakit.“Good morning!” sabi sa akin ni Hera ng magmulat ito ng mata lalo pa at nakatitig ako sa maamo niyang mukhaSiguro kahit matanda na kami, hindi ako magsasawa na pagmasdan ang mukha ng asawa ko dahil ang mukhang ito ang dahilan kung bakit natuto akong magmahal at a very young age“Good morning! Kamusta ang pakiramdam mo?” tanong ko sa kanya matapos kong halikan ang noo niya“Medyo okay na! Gusto ko sanang magbanyo!” sabi niya kaya naman dahan-dahan k
DylanSa sumunod na mga linggo ay nanatili lang ako sa bahay para makabawi ako sa mag-ina ko. Madalas kaming maglaro ni Adi at dahil kailangan daw na maglakad-lakad ng asawa ko ay isinasama ko siya mall o kaya naman ay sa park dahil nag-aaral na si Adi ng mag-bike.Masaya ako dahil kasama ko na ang pamilya ko na matagal kong hindi nakasama. At palagi kong ipinagpapasalamat iyon sa Panginoon dahil hinayaan niya akong makabalik kung saan ako nararapat.“Pagod ka na ba?” tanong ko kay Hera habang nakaupo siya sa upuan na baon namin dito sa parkGusto kasi ni Adi na dito ulit kami magpunta at dahil sa matiyaga kong pagtuturo sa anak ko ay marunong na siyang magbalanse sa bike niya.ang pan“Hindi pa naman, amore!” sagot ni Hera sa akin habang masayang pinapanood ang panganay namin“You like to drink something? May baon akong hot choco!” sabi ko dito pero umiling naman siyaLumuhod ako sa harap niya at hinalikan ko ang tiyan niya kaya naman nginitian ako nito habang hinahaplos ang ulo ko.“
HeraDalawang araw matapos ma-rescue si Dylan sa Tayabas, Quezon ay makakauwi na siya ngayon sa amin. Kinailangan pa kasi niyang ma-confine sa ospital para makabawi siya sa lakas na nawala sa kanya,Nalaman ko na buhat kay Daddy ang pagkakadakip sa kanya ng mga rebelde kaya naman ganun na lang ang pasasalamat ko at nakabalik na siya sa amin.Nakaabang kami ni Adi sa pinto ng mansion at kasama namin ang buong pamilya para salubungin ang aking asawa.May hinanda namang munting salo-salo si Mommy at ang mga babaeng elders and they all prepared, Dylan’s favorite dishes.Manganganak na ako sa isang buwan at kung seswertehin, I may give birth on Christmas Day.Natanaw ko na ang kotse ni Daddy dahil sila ang sumundo kay Dylan at kasunod naman nila ang sasakyan ni Kuya Mitchell, Josh at Kuya Helious.Bumilis ang tibok ng puso ko nang makita na bumaba si Dylan mula sa kotse. Nahawakan ko ang tiyan ko at inalalayan pa ako ni Ate Hya lalo pa at pakiramdam ko, mabubuwal ako“Take it easy, Hera!”
MitchellNasa conference room ako and I am having a meeting with the board nang makita ko na tumatawag si Helious. I immediately picked it up dahil naisip ko na baka importante ang tawag na ito.I excused myself from them saka ako tumayo at gumawi sa glass wall ng conference room.“Helious?” sagot ko agad “Kuya, papunta na sila Daddy sa Tayabas! Nakita na si Dylan!” pagbabalita niya sa akin kaya naman nakaramdam ako ng sayaMatagal na naming hinahanap si Dylan at kahit pa marami kaming natatanggap na fake information ay hindi kami tumigil sa pagpunta sa mga lugar kung saan daw siya nakita ng mga informants.Naaawa na din ako kay Hera lalo pa at isang buwan na lang, manganganak na siya sa pangalawang anak nila ni Dylan.Alam ko na matatag si Hera at kung dumating man noon ang pagkakataon na nawawalan siya ng pag-asa na babalik pa si Dylan, pansamantala lang iyon! And I understand dahil tao lang din si Hera at nakakaramdam din ng pagod at sakit lalong-lalo na sa kalagayan niya.“Saan?”