Napangiti si Norberta, ngunit ang kanyang mga mata ay nanatiling malamig."Ah, ganun ba?" aniya, tila nag-iisip. "So, ayon sa iyo, ang anak mo ay isang inosenteng biktima, habang ang batang babae, si Beatrice, at ang anak ko ay mga mapang-abusong manggugulo?""Hindi ko naman sinabing ganun, Mrs. Villamor," sagot ni Rommel Cristobal, pilit ang ngiti. "Pero hindi ba mali ang panghihimasok nila sa pribadong buhay ng anak ko?"Si Marcus, na tahimik lamang kanina, ay biglang nagsalita."Kapag ang isang tao ay nagkasala at may gustong tumulong sa biktima, tawag mo doon panghihimasok?" Mariin ang kanyang boses. "Ang anak mo ba talaga ang biktima, Mr. Cristobal?"Naningkit ang mga mata ni Rommel Cristobal. "Ang ibig mong sabihin—""Alam nating lahat kung anong klaseng tao si Vincent," patuloy ni Marcus, hindi natinag. "Nagamit na ba ng anak mo ang pangalan mo para makalusot sa mga kasalanan niya? Ilang beses na ba siyang naakusahan ng pananakit at pang-aabuso, pero nakakalaya pa rin dahil sa
Naunawaan ni Beatrice ang pahiwatig ng matandang ginang, at bahagyang uminit ang kanyang puso. Tumango siya rito at tumayo, matalim na tinitigan si Rommel Cristobal."May malaking hindi pagkakaunawaan dito!Sinabi ni Mr. Rommel Cristobal na ito ay isang laro lang sa pagitan ng mga bata, isang usaping pampamilya lamang.Pero kung ang usapin ay lumalabag na sa batas, hindi na ito laro sa pagitan ng mga bata, at lalong hindi na ito isang simpleng usaping pampamilya—ito ay isang uri ng kasong kriminal!Sinabi mong pinagbintangan ng babae ang iyong anak ng panggagahasa. Ano nga ba ang tunay na sitwasyon sa bagay na ito? Sa tingin ko, mas alam mo ito kaysa kaninuman, Mr. Cristobal."Nang makita ni Albert na lalo nang nag-iinit si Beatrice, dali-dali siyang nagsalita: "Bea..."Ngunit bago pa siya matapos, tatlong matitinding sigaw ang pumigil sa kanya."Manahimik ka riyan!"Sabay sabay na bumulyaw sina Beatrice, Norberta Villamor at Marcus.Dahil napahiya sya, wala nang nagawa si Albert kun
Nang marinig ito ng matandang ginang, biglang lumamig ang kanyang ekspresyon. Isang pilit na ngiti ang lumabas sa sulok ng kanyang labi habang nakatingin kay Lucy."Mrs. Aragon, kung may tiwala ka pa sa akin bilang isang matandang babae, iwan mo sa akin si Beatrice. Ikaw at ang bunso mong anak ay maaari nang umalis.Dahil ito ay isang usapin sa pagitan ng dalawang pamilya, may ilan akong personal na bagay na kailangang sabihin kay Rommel Cristobal kaya pakiusap, lumayo muna kayo."Natigilan si Lucy. Bagamat nakangiti ang matandang ginang, hindi ito tunay na palakaibigan. Sa halip, ramdam sa kanyang mukha ang malamig na awtoridad na nagpapanatili ng distansya sa iba.Hindi makahanap ng dahilan si Lucy upang manatili pa, kaya napilitan siyang ngumiti at tumugon:"Sige po, mauna na po kami ni Abby ."Tutal, nakamit na niya ang gusto niyang mangyari ngayong araw.Bago siya umalis, hinawakan ni Lucy ang kamay ng matandang ginang at napabuntong-hininga."Pagkatapos maayos ang bagay na ito,
Matuwid na umupo si Matandang Ginang, pinanatili ang kanyang magagandang asal. Kinuha niya ang tasa ng tsaa, uminom ng isang higop, at walang bahid ng galit o inis sa kanyang mukha."Ang Lolo ng mga Cristobal ang nagbigay ng kalahati ng tinapay sa pamilya Villamor noon.Siya ay matuwid at mabuting tao. Kahit hindi marangya ang kanilang pamilya noon, hinati niya ang tinapay na nasa kamay niya at ibinigay ang kalahati sa amin.Natural, hindi kinalimutan ng pamilya Villamor ang utang na loob na iyon."Tumingin siya nang diretso kay Rommel Cristobal, ang kanyang boses ay kalmado ngunit may bigat."Kaya nang lumakas ang pamilya Villamor, ipinangako naming bibigyan ng kahit isang higop ng sopas ang pamilya Cristobal.""Rommel Cristobal, pag-isipan mong mabuti—ilang pabor na ba ang natanggap ng pamilya Cristobal mula sa pamilya Villamor sa paglipas ng mga taon?Ilang proyekto na ba ang nakuha ninyo?Kahit na hindi sapat ang inyong kakayahan, paulit-ulit kang tinutulungan ng pamilya Villamor
Si Albert ay nanginig, pinigil ang kanyang labi, at tinanggap ang parusa.Matalim na tumingin sa kanya si Matandang Ginang : "Alam mo ba kung bakit kita pinalo?"Yumuko si Albert. Nahuli siya ni Beatrice sa isang nakakahiyang sitwasyon. Galit din siya sa kanyang puso at hindi napigilang ipagtanggol ang sarili."Lola, hindi ba ako maaaring magkaroon ng buhay na gusto ko?""Ikaw lang ba ang may gusto niyan?" Tumaas ang tingin ng matandang ginang, at lalong lumalim ang kanyang matatalas na mata."Oo! Hindi ko kailanman inisip na maging bahagi ng pamilya Villamor!Gusto ko lang maging isang ordinaryong tao!Ayoko ng mga panlilinlang, at ayoko ng mga pakana!Ayokong mamuhay na may mga bodyguard at laging mag-aalala para sa aking buhay!Napaka makapangyarihan ni tito Marcus, pero ano ngayon? Naka-upo lang siya sa wheelchair!Gusto ko lang mamuhay ng payak kasama si Beatrice.Gagawin ko nang mabuti ang aking trabaho bilang isang arkeologo, at siya naman bilang isang guro. Ayokong makisali sa
Si Beatrice ay nakatayo roon, pakiramdam niya ay parang binuhusan siya ng isang balde ng malamig na tubig mula ulo hanggang paa.Ang mga tao sa ibaba ay nagbubulungan, na para bang napakaraming karayom ang lumilipad sa hangin, tumutusok sa kanyang puso—masakit at kahiya-hiya."Carlos, tanggalin mo agad 'yan!"Iniutos ni Marcus, at mabilis na pumunta sa likuran si Carlos upang alisin ang nilalaman sa malaking screen.Ang may-ari ng opera house ay hindi makapagpigil ng hininga sa kaba habang nasa loob ng kahon.Malamig ang tingin ni Marcus sa kanya, at ang kanyang boses ay nakakatakot na malamig: "Kailangan mong magbigay ng paliwanag sa nangyari ngayon!"Nangangatog sa takot ang may-ari ng opera house: "Big boss, wala po akong kasalanan. Napakaraming tulong na natanggap ng opera house na ito mula sa matandang ginang. Muntik na po itong gibain noon, pero iniligtas ito ng matandang ginang. Paano kami magkakaroon ng lakas ng loob na gumawa ng ganitong kalokohan? Kami po... kami po ay ginam
"Tumawag tayo ng pulis." Nagulat si Albert, at bahagyang tumaas ang kanyang boses. "Beatrice, ang taong iyon ay iyong ina! Paano mo magagawang tawagan ang pulis?"Malungkot na tumingin si Beatrice kay Albert: "Ginawa niya ito, naisip ba niya kahit minsan na ako ang anak niya? Albert, hindi mo pa rin ba naiintindihan? Sinadya ng ina ko na ipalit si Abby sa kasunduan ng kasal mula sa pamilya Villamor at ipakasal sa iyo."Diretsong binasag ni Beatrice ang katotohanan kay Albert.**"Beatrice, masyado ka nang nag-iisip. Itinuturing ako ni Abby bilang isang nakatatandang kapatid, at ganon ko rin siya tinuturing bilang isang kapatid na babae.Nagseselos ka, pero hindi mo dapat siraan ang sarili mong ina ng ganito.Beatrice, mag-isip ka nang mabuti. Kapag nai-report ito sa pulis, wala nang magiging puwang para sa pagkakasundo ninyong mag-ina."**Naramdaman ni Beatrice na biglang hinila nang matindi ang kanyang damdamin. Mapait siyang ngumiti ngunit hindi na nakapagsalita.Ngunit sa kaloob-loo
"Tama na. Kung may nakain kang masama, pumunta ka na lang sa ospital mag-isa.Huwag mo nang gawin ‘yan sa harapan ko.Wala namang ibang tao rito. Walang silbi ang pag-iyak mo. Parang ako pa ang nang-aapi sa’yo!""Lola, hindi po iyon ang ibig kong sabihin," ani Chona habang napapakagat labi sa hiya.Hindi niya akalain na hindi siya iintindihin ng matandang ginang.Ang plano niya ay magpakita ng pagiging mabait at bumati nang maayos para mag-iwan ng magandang impresyon.Bukod pa riyan, hindi ba’t ang matatandang mayayaman ay mataas ang pagpapahalaga sa mga apo?Hindi na magkakaroon ng anak si Beatrice, at ngayon siya mismo ang dumating sa pintuan nila. Hindi ba dapat matuwa pa ang matanda?Bakit ganito ang reaksyon nito?!Tumayo si Norberta Villamor na madilim ang mukha, kinuha ang chestnut cake na bigay ni Chona, at itinapon ito sa sahig."Marcuw, ipakalat mo na mula ngayon, ayoko na ng chestnut cake!"Pagkatapos, lumakad palabas ng silid ang Matandang Ginang na naka-low heels, at patu
"Hindi 'yon ang ibig kong sabihin." Pakiramdam ni Beatrice ay wala na siyang maidadahilan."Hindi?" Dumikit si Marcus sa kanyang ilong, hinalikan ang kanyang tainga, "Kung hindi... bakit ka panay ang sulyap sa kama kanina?"Nahuli sa akto, namula ang mga tainga ni Beatrice: "Hindi totoo 'yan, huwag kang mag-imbento.""Sige, ako na ang nag-iimbento. Pero Mrs. Villamor, nandito na lang rin tayo, bakit hindi natin subukan ang kama na 'to? Sayang naman ang bayad."Gumalaw si Marcus, at nagsimulang umalon ang water bed, ikinagulat ito ni Beatrice kaya mahigpit siyang kumapit kay Marcus.Doon lang siya natauhan.Mula pa nang sabihin ni Marcus na kukuha siya ng kwarto para magpaliwanag, ito na pala talaga ang plano niya."Ah, oo nga pala." Sumandal si Beatrice sa balikat ni Marcus, "May itatanong ako sa'yo, may Marian Monteclaro ka ba—"Bago pa niya matapos ang tanong, hinalikan na siya ni Marcus sa labi."Mrs. Villamor, hindi mo ba naiisip na ang pangit naman ng usapan natin sa ganitong ora
"Hindi rin niya alam?"Napailing ng bahagya si Beatrice, na para bang isang munting puting kuneho na hindi pa nasusubukan ang mga bagay sa mundo, halatang halata sa kanyang mukha ang lahat ng emosyon.Nagniningning ang mga mata ni Marcus sa tagumpay habang nagsalita siya na parang nagtatamasa ng green tea: "Oo, labis ang pag-aalala ng pangalawang kuya ko sa paa ko kaya kahit siya ay sinisi nito sa kanyang problema, hindi ko sinabi sa kanya. At hindi rin alam ng panganay kong kuya at ng nanay ko.""Bakit? Kaya't tanging si Papa lang ba ang nakakaalam na ayos lang pala ang paa mo?"Sa sandaling iyon, umupo na si Marcus nang tahimik sa tabi niya."Mas kaunti ang nakakaalam na ayos lang ang paa ko, mas maganda. Kapag hindi nila alam, mas totoo ang magiging reaksyon nila at mas madali nating malinlang ang mga tagalabas. Hindi rin talaga alam ni Papa, nakakita lang siya ng pagkakataong sumailalim ako sa rehabilitasyon."Pagkatapos ng ilang sandali, ipinaliwanag ni Marcus, "Ilang taon na ang
Napakurap-kurap sina Beatrice at Gilbert, natulala sa nangyari.Sa totoo lang, ang eksenang lumuhod ang bakal na loob ng Big boss ng Kamaynilaan ay talagang nakakatakot.Ang pagkatao at reputasyon ni Marcus ay kilala ng lahat, kaya ang bigat ng tagpong ito ay hindi madaling balewalain!Maging si Marcus mismo ay natigilan.Naaksidente lang siya—hindi pa siya sanay maglakad matapos ang mahabang panahong nakaupo sa wheelchair.Nanatili lang silang tatlo sa kanilang kinatatayuan, hindi makagalaw. Hanggang sa huli, si Beatrice ang unang natauhan, hinawakan niya ang kamay ni Marcus at mahina ang tinig na sinabi,"Tumayo ka na.""Hindi." Lumingon si Marcus sa ibang direksyon at sinadyang ipabigat ang katawan.Tutal, nakaluhod na rin lang siya.Hindi pwedeng masayang ito!Nanlaki ang mga mata ni Beatrice, nag-iisip kung sinadya ba ito ni Marcus.Lumuhod siya para humingi ng tawad?Kasunod nito, nagsalita si Marcus na may bahagyang hinanakit, "Kung hindi mo ako patatawarin, hindi ako tatayo. P
"Hi-Hindi, Hindi ito maaari!" Sigaw ni Monica, tila nawalan na ng kontrol sa sarili. "Hindi! Hindi mo maaaring pakasalan ang isang babaeng katulad niya!""Hindi! Ang unang ginang ng Kamaynilaan ay dapat ako lamang, si Monica Cristobal! Ako at wala nang iba!""Hindi, peke ito! Dapat peke ka lang! Niloloko mo ako! Ang Marcus na kilala ko ay hindi isang duwag!""Hindi ito pagiging duwag, ito ay respeto sa asawa." Sagot ni Marcus nang walang pag-aalinlangan.Nang marinig iyon, lalo lang nilamon ng matinding selos si Monica.Hindi ba ito ang relasyon na matagal na niyang pinapangarap?Isang Big boss na may kapangyarihan sa labas ngunit sumusunod sa kanya sa loob ng bahay.Pero bakit lahat ng ito napunta sa malanding si Beatrice?!Sa sobrang galit ni Monica, pakiramdam niya ay parang dudugo na ang kanyang bibig.Samantala, tumango si Beatrice nang may kasiyahan habang pinagmamasdan ang mukhang gustong pumatay na si Monica Cristobal."Bago ako pumunta rito, hindi ko maintindihan kung bakit b
Pagdating naman kay Monica, nang makita niya si Marcus, agad siyang nabighani at nagsimulang bumilis ang tibok ng kanyang puso.Ang dahilan? Napaka-kaakit akit ni Marcus! Lalo na ngayon—nakatayo siya!Matangkad at tuwid ang tindig, may malakas na presensya. Nakasuot siya ng navy blue na suit na may dark pattern, maayos na plantsado. Isang kamay ang nakasuksok sa bulsa ng pantalon habang nakasandal sa pintuan.Sa ilalim ng malamyang ilaw, lalong lumutang ang kanyang elegante at kaakit-akit na mukha. Ang mahahabang pilik mata sa likod ng kanyang salamin ay punong-puno ng pang-aalipusta.Pero imbes na panghinaan ng loob, lalo pang ninais ni Monica na masakop siya. Gustung-gusto niyang angkinin si Marcus!"Marcus Villamor, nandito ka na." Pinaglaruan ni Monica ang kanyang mahabang buhok at ang boses niya ay puno ng pang-aakit.Lumakad siya paharap nang may kumpiyansa: "Ito ang paborito mong maid outfit. Marcus, sa pagkakataong ito, hindi na ako mahihiya."Habang sinasabi iyon, buong sigas
Nabigla sandali si Beatrice, at ang unang pumasok sa isip niya ay gusto na namang manggulo ni Monica.Talagang bilib siya rito—kahit namaga ang mukha niya noong huli, nakalimutan na agad niya?Kung tungkol lang sa ibang bagay, maaaring magduda siya, pero pagdating sa "pagtataksil" ni Marcus sa ibang babae, siguradong-sigurado siya—hindi ito mangyayari.Nakita ni Monica ang natulala niyang ekspresyon at lalo pang lumapad ang kanyang mapulang ngiti."Ano? Wala kang lakas ng loob na manood?""Manonood! Libre ang palabas, bakit hindi?" sagot ni Beatrice nang kalmado, habang maingat na inoobserbahan ang paligid sa video.Naglalakad pa rin si Monica, hawak ang kanyang cellphone at patuloy na nakikipag-usap habang naglalakad.Nasa isang hotel siya—malinis ang pasilyo, walang ibang tao sa paligid.Pagdating sa dulong silid, sinwipe ni Monica ang room card at binuksan ang pinto.Dahil sa detalyeng ito, nakita ni Beatrice ang logo ng hotel at ang numero ng kwarto.Ipinatong ni Monica ang kanyan
"Hindi—Robert, huwag mo ako kayang tratuhin nang ganito kalupit." Tatayo sana si Minda pero pinigilan siya ng bantay sa kulungan."Robert, Robert, maniwala ka sa akin. Sa pagkakataong ito, wala talaga akong kinalaman dito." Lubusang natakot si Minda.Tinalikuran na siya ng kanyang pamilya, at kung hiwalayan pa siya ni Robert, wala na talaga siyang matitira.Ipinatong ni Robert sa mesa ang ilang kasulatan ng pag-amin: "Inamin ng schhold head na ikaw ang nag-utos sa kanya na papuntahin si Beatrice sa Cavite para sa isang educational trip.Inamin din ng pekeng guro sa pagtanggap na ikaw ang nag-ayos nito.Ang teleponong iniwan sa sasakyan ng tumakas na drayber ay may mga record ng tawag mula sa iyo.Paano mo ito itatanggi?"Namutla si Minda at galit na pinukpok ang mesa."Hindi ito maaari! Hindi ko kilala ang drayber! Paano ko siya matatawagan?"Biglang may naisip si Minda, at tila natulala siya."Si monica Cristobal! Noong kumakain kami, sinabi niyang naubos ang battery ng kanyang telep
"Alana Monteverde." Unang beses na narinig ni Beatrice ang pangalang ito at agad siyang nakaramdam ng pag-ayaw.Si Mrs. Salazar, ang asawa ng pangulo, ay hindi mahilig magpaligoy-ligoy at laging nagsasalita nang direkta."Hindi ko alam ang tungkol sa Marian Monteclaro na bagay.Alam mo naman, si Marcus ay isang taong hindi madaling maunawaan, at hindi siya nagpapaliwanag ng kahit ano kaninuman.Noon, dalawa lang ang babaeng napabalitang may kaugnayan kay Marcus sa buong Pilipinas—si Monica Cristobal at si Alana Monteverde.Hindi ko kailanman paniniwalaan ang sinabi ni Monica, at pinatunayan naman iyon ni Marcus kahapon.""Kaya si Alana Monteverde na lang ang natitira. Nasaan siya ngayon?" tanong ni Beatrice na may kaba sa puso."Nasa ibang bansa."Pagkarinig nito, lumakas ang kabog ng dibdib ni Beatrice. Lahat ng piraso ay nagtagpo!"Baka sya nga. Sinabi sa akin ni Albert na may taong nakatago sa puso ni Marcus."Bahagyang kumunot ang noo ni Mrs. Salazar. "Siya naman talaga. Noong nak
Bago pa matapos ni Chona ang kanyang sasabihin, biglang pinutol siya ng kanyang kapatid."Nahuli na ng pulis ang matandang lalaki, at inamin niya ang lahat."Lalong nanghina ang mga binti ni Chona, nanlamig ang kanyang labi habang nanginginig na nagtanong, "Ano ang inamin niya? Na... naitapon ang test tube ni Albert, kaya ibang sample ang nagamit?""Hindi." Matigas ang sagot ng kanyang kapatid. "Wala namang gamit ang matandang iyon para gawin ang artificial insemination.""Kung gano’n... paano ako nabuntis?!" Halos pasigaw na tanong ni Chona.Pagkatapos niyang isigaw iyon, agad siyang napalingon sa paligid. Mabuti na lang at walang ibang tao.Habang pinag-iisipan niya ito, unti-unting lumilinaw ang isang nakakapangilabot na posibilidad.Noon pa man, ayaw niyang gawin ito dahil sa duda niya sa maliit at mukhang ilegal na klinika.Nagkaroon ng mahabang katahimikan bago muling nagsalita ang kanyang kapatid. "Inamin ng matanda sa pulis na... habang nasa impluwensya ka ng pampamanhid at wa