Bilang resulta, wala ni isang tanda ng kanyang nakatatandang kapatid sa bahay.Lumapit ang kanyang hipag at tanong nang kaswal: "Art, nagkakaroon ka ba ng delusyon? Tumakas ang asawa ko, paano magkakaroon ng boses niya?"Naguguluhan si Arturo: "Kakarinig ko lang ng boses ng aking nakatatandang kapatid. Hindi ba't ikaw ang kausap ng aking kapatid?""Oh, ito pala ang ibig mong sabihin!" Inangat ng hipag nya ang cellphone sa kanyang kamay, "Miss na miss ko ang iyong nakatatandang kapatid, at pinapanood ko ang video ng kanyang kaarawan noon!""Ah, ganun ba." Biglang naintindihan ni Arturo at naglakad-lakad sa bakuran ng lumang bahay nang medyo nahihiya.Ang hipag nya ay may kabatiran sa layunin niya at kusang nagsalita: "Art, dahil nandito ka na, sakto namang may ipapakiusap ako sa'yo. Tingnan mo, wala ang asawa ko. Ako'y ulila at biyuda, wala nang tutulong. Talaga namang mahirap."Nang marinig ito ni Arturo, dali-dali siyang nagsabi: "Hipag, huwag kang mag-alala. Hindi lang makatawid ng
Gusto sana niyang pabulaanan ang sinabi ng lalaki sa harap niya, ngunit napansin niyang puno ito ng talino at hindi siya makaisip ng kahit isang salita upang patunayan itong mali.Pati na rin, iniisip niyang ang lalaki sa harap niya ay may ngiti, at tama lahat ng sinabi nito.Dagdag pa, lahat ng mga dagok na natamo niya sa mga nakaraang araw ay bumulabog sa kanyang pananaw sa buhay.Hindi niya kinaya, kumulay ang kanyang mukha at inilapag ang mga kamay sa kanyang mga tuhod habang humihingal ng bahagya.Nakita ito ni Uncle Philip at dahan-dahang itinaas ang kanyang kamay, kaya’t tumakbo ang medical rescue team na may dalang medical kit.Mabilis na binuksan ng medical staff ang isang pansamantalang reclining bed, inihiga ang pasyente sa kama, ininom ang mga heart-saving pills, at ikinoon ang oxygen equipment.Arturo:...Nilapitan ni Uncle Philip ang ama ni Jennifer tulad ng isang lolo, at tumingin nang pababa sa kanya."Ang lahat ng ito ay inihanda ng boss. Kung hindi siya nagmamalasaki
"pwede ka bang mag try gumawa ng Isa para sa akin?" tinuro ng kanyang asawa ang mga gamit pang-electrical appliance na binabayaran ng bawat piraso.Ito ay para sa pag-install ng mga internal plug-in na ilaw. Pindutin lang ang ilaw, ipasok at ilagay ang takip.Nakita na ito ni Arturo dati at may ideya siya kung paano, kaya't kinuha niya at nag-assemble ng isang piraso nang medyo magulo.Sinabi ng kanyang asawa, "Gumawa ka ng sampu!"Medyo hindi natuwa si Arturo, pero nagpatuloy siya sa paggawa ng sampu nang magulo, at habang tumatagal, naging mas iritado siya.Sa huli, sinabi ng kanyang asawa, "Paano? Anong pakiramdam ng paggawa ng mga handicraft?"Medyo naiilang si Arturo at hindi komportable: "Ara, anong ginagawa mo?""Ano? Ako ba, kailangan ko bang gumawa ng daan-daang piraso araw-araw. Pagod ka na ba sa paggawa ng sampu?""Haha, kalkulahin natin. Ang isang tapos na produkto ay 10 pesos. Sampu, 100 pesos, isang daan, dala.Kalkulahin mo kung ilang piraso ang kailangan mong gawin par
Walang ibang tao sa pribadong swimming pool, si Bryan lang ang nakahiga sa isang beach chair sa dulo habang umiinom, at si Conrad ay naghihintay sa tabi.Dahil sa blind spot, hindi nila parehas napansin si Jennifer.Nakatayo si Jennifer sa pinto, pakiramdam ay hindi komportable, nag-aalangan kung papasok ba siya o hindi.Ibinaling ni Bryan ang kanyang leeg at tumayo. Siya ay matangkad at malakas, at pagdungaw niya ay agad nagbigay ng pakiramdam ng presyon na isang malaking lalaking may matipunong katawan.Hinawi niya ang puting tuwalya sa katawan at bumulusok ito nang pabagsak sa beach chair, na nagbukas ng detalye ng kanyang matipunong mga kalamnan at isang kumplikadong tattoo sa kanyang kanang braso.Habang naglalakad si Bryan patungo sa swimming pool, ang mga linya ng kalamnan sa kanyang katawan ay parang umangat at bumaba, at ang mahigpit na swimming trunks ay bahagyang bumaba sa kanyang bewang, ipinapakita ang isang simpleng tattoo ng letra at makapal na itim na buhok sa ilalim n
Ngunit si Bryan ay masyadong mabigat, hindi niya siya mailigtas, kaya’t tanging nagawa ni Jennifer ay lumabas mula sa tubig at tawagin si Conrad: "Bumaba ka na, talagang may cramp siya!""Jeez!" Agad na tumalon si Conraf sa tubig at tinulungan si Jennifer na hilahin si Bryan papunta sa gilid NG pool at inihiga siya ng patag sa lupa.Ngunit sa oras na iyon, walang reaksyon si Bryan.Hindi maitatago ni Jennifer ang kaba sa kanyang mga mata at tinulak si Conrad: "Bilisan mo, bigyan mo siya ng artificial respiration!"Tumingin si Conrad kay Jennifer nang naguguluhan: "Parang gusto mo akong mamatay!"Si Jennifer:..."Kung bibigyan ko si boss ng artificial respiration, paano ko haharapin siya sa mga susunod na araw? Paano siya haharap sa akin kapag nagising siya?"Si Jennifer:..."Naisip mo na ba na kung isang araw, kami ni boss ay nagkakatuwaang kumakain ng street food, at biglang may dumating na plato ng pritong mga kuhol. Kukunin namin ang mga kuhol, sisisirin namin ito, at biglang aanga
"Huwag na, naisulat ko na." Mabilis na kinuha ni Jennifer ang isang promissory note mula sa kanyang backpack at iniabot ito. "Naisulat ko na ito sa bahay, pero... may ilang detalye na hindi pa nailalagay. Tingnan mo kung ano ang gusto mong... "Bago pa siya makapagsalita ng buo, hinawakan ni Bryan ang kanyang pulso na may hawak na promissory note, at hinila siya papunta sa kanyang mga bisig nang biglaan.Nagulat si Jennifer at nahulog sa mga hita ni Bryan. Ang maluwag na bathrobe ay nahila pababa sa kalahating bahagi ng kanyang balikat dahil sa lakas ng pagkilos, na nagbigay-daan upang makita ang matingkad na eksena sa ilalim ng kanyang mga balikat at leeg.Sumigaw si Jennifer.Hinawakan ng magaspang na mga daliri ni Bryan ang gilid ng kwelyo ng bathrobe at dahan-dahang hinila ito pataas, sinasadya o hindi, kinakalabit ang maputing balat, na nagdulot ng takot kay Jennifer na para bang isang maliit na puting kuneho na nahulog sa bitag, at ang buong katawan niya ay nanginig ng malakas.
"Opo, nakakita ako ng isang tula na medyo katulad, na pumupuri rin sa paglangoy. Masaya rin si Miss Jennifer nang pakinggan ito, at tumaas ng kaunti ang kanyang impresyon sa iyo." Puno ng saya ang mukha ni Conrad."Oh? Bigkasin mo sa akin."Si Uncle Philip ay tiningnan si Conrad nang may pag-aalangan ng ilang sandali.Huminga ng malalim si Conrad at nagsalaysay nang may emosyon: "Ah~ Ang puting buhok ay lumulutang sa berdeng tubig, ang mga pulang palad ay itinutulak ang malinaw na mga alon!"Si Uncle Philip: ...Si Bryan: ...Sa oras na iyon, pinakawalan ni Bryan ang dalawang roll ng pera na mahigpit niyang hawak, at tinawag ang accountant: "Kunin mo at ilagay sa bangko."Habang sinasabi ito, tiningnan niya ang kanyang "pulang palad" at nagtawanan dahil sa galit.Sino ba iyon!Naglakad siya nang galit.Nagmadaling sumunod si Uncle Philip.Sumunod si Conrad kay Uncle Philip at nagtanong nang nalilito: "Anong nangyari kay boss? Hindi ba't nais niyang bigyan ako ng pera?"Nagbigay si Unc
"Gerald, tumahimik ka!" Ipit na sigaw ni Alana."Sinuman ay pwedeng magbanggit ng usaping ito, maliban sa'yo!Kung hindi dahil sa pagkakamali ng sniper na ipinadala mo noong taon na iyon, hindi sana namatay ang tatay ko!Ginamit niya ang katawan niya para harangin ang bala para kay Ginoong Villamor, at matagal na sana niyang nakuha ang tiwala ni Ginoong Villamor, at sana naayos na ang pagpapromote ng NT vaccine!Ikaw! Ikaw! Ang sniper na inihanda mo, hindi tinamaan!"Ngumiti si Gerald nang walang pakialam: "Siya nga ang nag-alok na gamitin ang katawan niya para harangin ang bala at iligtas si Ginoong Villamor, at nakuha niya ang tiwala nito.Sa huli, pinuntirya niya ang bala, at si Ginoong Villamor, gusto sanang protektahan siya, pero itinulak siya palayo. Kaya, dahil sa konting pagbabago sa plano, namatay ang tatay mo.Kaya, anong kinalaman ko dito? Kung hindi pa aksidente ang tatay mo, at hindi alam ang kinaroroonan ng detoxification formula, hindi sana natagilid ang malaking plano
Tapos na.Sigurado siyang mapipilitan siyang mag-knit ng scarf pag-uwi niya.Nakita ni Gilbert na medyo awkward na ang atmospera, kaya’t mabilis niyang sinubukang ayusin ang sitwasyon at tumawa ng konti."Huwag ganyan, lahat naman tayo'y magkakaibigan. Ang kasintahan ni Bryan na ito ay bata pa, at iba ang uso sa school nila kumpara sa atin. Gusto nila ang style ng pagiging mahirap at palaboy. Ito ang tinatawag na fashion. Ang asawa naman ni Marcus ay buntis ng kambal, at pagod na ang katawan. Marami ring kailangang ihanda, kaya’t tiyak na hindi niya kayang mag-knit ng scarf."Nang akala ni Jennifer at Beatrice na maganda ang sinabi ni Gilbert, biglang nagsalita si Marcus."Tama nga. Kung hindi pa sinabi ni Gilbert, makakalimutan ko na bata pa pala ang girlfriend mo."Gilbert:?"Bryan, matanda ka na at kumakain ng batang damo, maganda ang mga ngipin mo." May ngiti si Marcus sa labi.Ang mukha ni Gilbert ay para siyang tinamaan ng kidlat: "Oh Diyos ko, tinatangkang ayusin ko lang ang m
Hinaplos ni Brayn ang mga labi ng kanyang kasintahan: "Kung gano'n, paiyakin ko na lang siya."Agad syang itinulak ni Jennifer : "Wag na. Pina-kupkop mo ako ng ganyan, at pumasok na ang kamay mo."Masaya si Bryan at tumawa.Inangat ni Jennifer ang maliit na lunch box at itinaas ito parang isang yaman: "Kumain ka na ba?""Nagpadala ka sa akin ng mensahe, sa tingin mo ba'y maglalakas-loob akong kumain?"Nang marinig ni Jennifer na sinabi ito ng kanyang boss, agad siyang napatawad at kinuha ang orange chicken wings para pakainin siya.Kumain si Bryan ng ilang kagat at tumango nang masarap."Masarap ba?" tanong ni Jennifer. Nang malapit na siyang kumain, hinalikan siya ni Bryan sa mga labi at pumasok ang kanyang malikot na dila.Matapos ang ilang saglit ng halikan, ngumiti siya at nagtanong: "Masarap ba? Amoy asim ng kaunting kahel, lahat para sa iyo."Namula ang mukha ni Jennifer hanggang sa mga tainga, kinuha niya ang chicken wings at kinain.Minsan, yumuyuko si Bryan upang kumagat ng c
Kung maaari, tulungan mo akong magbayad ng utang kay Sir Marcus Villamor.Sayang at hindi na madirinig ni Diego ang pangungusap na iyon.Isang ambon ang dumapo mula sa langit.Bumagsak ito sa ama at anak.Ang maputlang batang babae ay may ngiti ng kasiyahan sa kanyang mukha, ganun din si Diego.Isang malaking kamay ang humawak sa isang maliit na kamay.Nang makita ni Jera ang eksenang ito, bumagsak siya at umiiyak sa katawan ni Diego.Ang magagandang alaala ay naglaro sa kanyang isipan.Pinuri sila ng tsuper dahil iniisip silang "pamilya ng tatlo" nang sumakay sila sa taxi.Sumakay sila sa Ferris wheel bilang "pamilya ng tatlo."Nakasakay si Lele sa leeg ni Diego.Inisip ni Jera na kung magkakaroon ng himala, dadalhin niya sina Diego at Lele sa isang maliit na bayan na walang nakakakilala sa kanila at mamumuhay ng malayo sa lahat ng tama at mali.Sa pagkakataong ito, tiyak silang makakaligtas.Sayang nga lang, walang kwento ng fairy tale sa bayan ng mga fairy tale.Nang maisip ito, mu
Tumingin si Diego sa itak sa harap niya, at pagkatapos ay tumingin sa mga lalaking nakasuot ng itim na masikip, saka niya ibinaba ang kanyang ulo para kunin ang itak.Sa isang kaluskos, tinusok niya ito sa kanyang tiyan nang maayos."Huwag--" sigaw ni Jera ng may pagka-alala, tinawag ang lider ng mga lalaki, "Ang pamilya Monteverde namin ay nagbigay ng marami para sa Black Eagle Hall na ito sa mga nakaraang taon. Ang aking kapatid na babae ay may dala-dalang pinaka-primitive na virus, at ginagamot niyo ang pamilya Ye namin ng ganito."Hindi pinansin ng lider ng mga lalaki si Jera at nagpatuloy, "Hindi pa sapat, kahit na may lason ang kutsilyo, hindi ito malalim, isang hiwa pa."Pulang-pula ang mga mata ni Diego, hinugot ang kutsilyo, at tinusok muli ang sarili sa tiyan.Mas malalim ang hiwa na ito kaysa sa nakaraang isa: "Paalisin si Jera."Pagkatapos niyang sabihin iyon, nawalan ng balanse si Diego at napaluhod sa lupa.Nagbigay ng hudyat ang lider ng mga lalaking nakasuot ng itim at
“Lele!”Nagmamadaling nilapitan nina Diego at Jera si Lele, at agad na niyakap ni Diego si Lele sa kanyang mga braso.Halatang lumala ang itsura ng bata, at naging mabilis ang kanyang paghinga.“Lele! Lele, anong nangyari sa’yo? Dadalhin kita agad sa ospital.” Nag-panic si Diego, natatakot na baka ang bata ay nagkaroon lamang ng huling hininga sa taksi kanina.Nakahiga si Lele sa mga braso ng kanyang ama, inabot ang kanyang puti at malambot na maliit na kamay, at hinaplos ang mukha ni Diego: “Daddy, okay lang ako, medyo pagod lang, sobrang pagod.Daddy, pwede ba tayong maghintay ng kaunti pa? Huwag niyo po akong dalhin sa ospital. Gusto ko pa sanang magtagal ng konti kasama si daddy.Konting panahon pa lang…”Hinaplos ni Lele ang mukha ni Diego at ngumiti: “May daddy na si Lele, sa wakas may daddy na si Lele. Pagbalik ko sa kindergarten, maipagmamalaki ko sa mga bata na may daddy si Lele, at laging nandiyan si daddy ko.”Napaluha na sina Diego at Jera at patuloy na tumango.“Daddy, an
Hindi direktang sumagot si Diego: "Dahil nandito ka na rin, pumasok ka at dalawin mo si Lele. Dadalhin ko siya sa amusement park sa loob ng sampung minuto."Nang mabanggit si Lele, namutla ang mukha ni Alana at bahagyang umatras: "Hindi... Hindi ko kayang makita... ang kabiguang iyon.""Kabiguan?" Galit na galit si Diego at mariing hinawakan ang pulso ni Alana, "Nasabi mo pang kabiguan si Lele!""Hindi ba’t totoo naman?Hindi si Marcus Villamor ang ama niya, kundi isang hamak na tulad mo. May sakit pa siya. Hindi ba’t isa siyang malaking kabiguan?"Umiling si Alana habang unti-unting namumula ang pulso niya sa pagkakadiin ni Diego: "Hindi ko kayang marinig na tinatawag niya akong ‘mommy.’ Hindi ko kayang marinig kahit isang salita! Para bang pinagtatawanan ako ng realidad sa katangahan ko.""Wala ka nang pag-asa!" Tinulak ni Diego si Alana palayo. "Tandaan mo, ikaw ang sumira kay Lele. Virus plan mo ‘yan. Kung hindi mo balak makita si Lele, umalis ka na lang."Pagkasabi nito, akm
Sa kabilang banda, nitong mga araw na ito, ikinulong ni Alana ang sarili sa kanyang kwarto, tumangging kumain o uminom, at paulit-ulit na pinahihirapan ang sarili.Hindi siya makapaniwala na nahawakan siya ng isang lalaking katulad ni Diego, at isinugal pa niya ang sariling buhay upang ipanganak ang anak nila.Nangako rin siya kay Jerome na sa pamamagitan ng batang ito, tiyak na maaayos nilang muli ang relasyon nila ni Marcus.Sumigaw rin siya sa harap ng pamilya Villamor na bihira lang magkaroon ng babae sa kanilang angkan, at siya ang nagbigay nito sa kanila. Gusto pa niyang ilista ang bata sa talaan ng pamilya Villamor.Isa-isang eksena ang bumalik sa isipan niya, at lahat ng iyon ay tila nanlilibak sa kanya nang walang-awa.Nang sinabi niya ang mga salitang iyon, ano kaya ang naramdaman ni Diego sa kanyang puso...Sa pag-iisip niya nito, ipinukpok ni Alana ang kanyang ulo sa pader.Gusto na niyang mamatay.Hindi niya kayang pumunta sa ospital para harapin si Lele.Mahal na mahal n
Sa sandaling iyon, kinuha ng pangalawang tiyuhin ni Bryan ang mangkok ng lugaw at tumayo habang nakayuko ang kanyang payat na katawan: "Matanda na ako at hindi ko na kayang makakita ng ganitong eksena, kaya aalis na muna ako. Wala rin naman akong silbi at wala akong masasabi. Ayusin n'yo na lang ang mga sarili n'yong problema."Nagagalit na sumabat ang ikatlong tiyuhin ni Bryan: "‘Ma, tingnan n’yo nga, kasama pa ba natin talaga ‘yan? Pinanganak n’yo pa siya, nasayang lang ang sakit ng tiyan n’yo noon."Tahimik na lumabas ang pangalawang tiyuhin ni Bryan habang hawak ang mangkok ng lugaw, tila ba wala siyang pakialam sa nangyayari sa paligid.Pagkatapos ng maikling eksena, tiningnan ng mga bodyguard na nakaitim ang ikatlong tiyuhin ni Bryan na tila naghihintay ng utos.Nagbigay ng senyas ang ikatlong tiyuhin at sinabi: "Sige! Turuan n’yo ng leksyon ang batang ‘yan na walang modo!"Pagkabigkas pa lang niya, humarang si Uncle Philip sa harapan niya at sinabi: "Ano ‘to... parang di na
Sumampa si Jennifer mula sa lamesa at tumayo upang tumingin kay Bryan sa mukha.Tahimik na tinanong ni Bryan: Ayos ka lang ba?Medyo masakit ang mga mata ni Jennifer. Sa totoo lang, ayaw niyang umalis, at ayaw niyang iwan siya. Malungkot din siya nang maghiwalay sila.Alam niyang malungkot siya, at gusto rin niyang makasama siya at yakapin siya.Matapos maghintay ng matagal, sa wakas ay nakita ni Bryan na tumango si Jennifer, at agad na ngumiti siya.Matapos magmamasid ng ilang sandali, umalis siya at bumalik sa hotel para matulog ng maayos.Kinabukasan, pagkatapos maghilamos, nagsuot siya ng purong itim na damit.Itim na kamiseta, itim na kurbata, itim na pantalon, itim na amerikana.Itim mula sa loob hanggang sa labas.Sa harap ng salamin, naglalabas siya ng malamig, mabagsik, at walang awa na liwanag.Walang Jennifer, si Bryan ay isang lobo na walang pagkatao at may kalungkutan.Paglabas niya mula sa kwarto ng hotel, sinalubong siya ni Uncle Philip ."Pumunta ka sa lumang bahay ng