Tahimik si Ivy at hindi pa siya ganoon kakilala sa pamilya, kaya hindi siya naglakas-loob na magsabi ng totoo: "Naghirap si Beatrice habang nagdadalang-tao. Normal lang na magbigay si mama ng mas marami.""Tama, naghirap si Beatrice." Sa mga salitang iyon, sinama ni Menchie si Ivy at pinuntahan si Beatrice upang ibalik siya sa kwarto.Pagkapasok nila sa kwarto at pagsara ng pinto, nagbago ang mukha ni Menchie.Pumunta ng ilang hakbang si Menchie, tumingin kay Ivy ng may pagsisisi, "Ang dali-dali mong apihin. Minsan magsalita ka rin, pero huwag mong kalimutan na ikaw ang nakatatanda. Ano mang sabihin niya, kailangan ka niyang tawaging ate. Tingnan mo siya, ngayon umaasa na sa pag-alaga ni Marcus at naging chairman ng isang foundation. Parang wala nang batas."Tiningnan ni Ivy si Alana sa kanto ng may pag-iingat, umiling, at ipinakita kay Menchie na tigilan na ito."Ano'ng kinatatakutan mo?" Lumapit si Menchie at hinaplos ang ulo ni Alana, tiningnan si Ivy ng may pagka-biro, "Hindi ba't
Matapos sagutin ang tawag, lihim na umakyat si Alana mula sa bintana, naglakad sa lihim na daanan sa likod ng hardin upang umalis mula sa pamilya Villamor, at dumaan sa isang maliit na apartment.Nagmamadali siyang binuksan ang pinto at nakita ang isang batang babae na nakahiga sa kama sa isang magandang kwarto na parang kwarto ng prinsesa.Nakatanim ang pawis sa buong katawan ng bata at mukhang hindi komportable.Nasa harap ng kama sina Jerome na kanyang kapatid at ang kanyang assistant nya na si Diego, at pinapahiran nila ang katawan ng batang babae upang pababain ang lagnat nito."Le Le!" Umupo si Alana sa kama na may malungkot na mata, iniabot ang kamay at hinipo ang mainit na noo ng bata, at tiningnan si Jerome ng may pag-aalala, "Bakit bigla syang nagka-lagnat?""Siguro kasi pumunta siya sa playground at nahawa ng Influenza A mula sa ibang mga bata. Ate, huwag kang mag-alala, normal lang na magkasakit at magka-lagnat ang mga bata.Kami ni Diego ang nagdala kay Le Le sa ospital u
Nag-init ang ulo niya at nagbitiw ng ilang hindi kaaya-ayang salita: "Kung ayaw niyo magpahiram, edi huwag. Bakit kayo nagsasabi ng kawalan ng pera! Sino ba ang walang sampung libong piso na ipon ngayon?"Dahil dito, natawa ang isa niyang kasamahan nang may pang-iinsulto: "Wala ka ba niyan? Kung wala, bakit ka pa pumunta upang manghiram mula sa amin?"Nabulunan ang ama ni Jennifer, at sa huli ay bumili na lang siya ng regalo at nagpunta sa bahay ng pamilya Arce.Nang makita ng ama ni Gemrey ang kanyang matandang kapitbahay na ama ni Jennifer sinalubong siya nito ng mainit na pag-welcome: "Arturo, bakit ka pa nagdadala ng regalo? Masyado ka pang magalang."Nakita niyang papalalim na ang gabi, ngumiti si Arturo nang awkward at agad na tinanong: “Ahm Pepito pare, alam mo naman ang tungkol sa dalawang anak natin. Magiging in-laws na ang dalawang pamilya namin..."Bago pa siya makapagtapos ng salita, lumapit ang ina ni Gemrey na may hawak na mga hiniwang mansanas: "Arturo, hindi ka naman s
Nahulog sa kahihiyan si Arturo.Isang libong piso!"Ito ang aking pribadong pera." Si Pepito ay nagmamadaling tumingin sa balkonahe, "Kung kailangan mo agad, kunin mo muna ito, huwag mo lang ipaalam sa babaeng iyon."Nahulog sa kamay ni Arturo ang isang libong piso, at pakiramdam niya'y mainit ito. Hindi niya alam kung tama ba o mali ang tanggapin ito: "Ito..."Napahinga ng malalim si Pepito: "Huwag mong isipin na maliit lang ito. Nakita mo na rin naman ang bahay namin. Ang bahay na bagong bili namin ay may utang pa. Bago pa mag-renovate at mag-abroad si Gemrey, nagpahiram kami ng maraming pera mula sa mga kamag-anak." Habang nagsasalita siya, kinuha ni Pepito ang ilang sulat-kamay na IOU mula sa kahon na bakal: "Tingnan mo, ito lahat ang mga IOU para sa pagpunta ni Gemrey sa abroad. Pumutang kami sa mga kamag-anak, at hindi pa namin nababayaran!"Ibinalik ni Arturo ang isang libong piso: "Pepito, pare hindi rin madali sa'yo. Hindi ko kayang tanggapin ang isang libong piso na ito."Ha
Si Ivy ay medyo naantig at lumapit sa kanyang bilas.Bigla niyang sinabi, "Sige na, sige na, ayoko nang magdulot ng abala. Bilas, nagpapasalamat ako sa kabutihang loob mo."Pagkatapos nito, nagpatuloy si Ivy sa pagtutok sa mga gawaing bahay.Nang bumaba si Robert, napansin niyang medyo iba ang pakiramdam ng kanyang asawa ngayon, at tinanong, "Ivy, anong nangyari? Hindi ka ba sanay matulog kagabi?""Hindi, sanay na ako." Sumagot si Ivy habang nakayuko at pinapahid ang mga antigong gamit.Sa oras na iyon, ang hipag na si Menchie, na umiinom ng tsaa sa sala, ay ibinaba ang tasa ng tsaa at tiningnan si Robert na para bang hindi siya nagmamalasakit sa gulo."Bayaw, si Ivy ay malambot ang puso at nais maging mapagpakumbaba. Pero ang ibang tao... ginagamit lang ang kanyang pagbubuntis at tinatrato siya bilang isang aliping walang kaibahan sa mataas at mababang uri."Pagkarinig ng "pagbubuntis", agad na naintindihan ni Robert.Nagkataon naman na pababa si Beatrice na nakayakap kay Marcus at n
Hinigpitan ni Ivy ang kanyang mga daliri sa kaba at lumapit. Ipinahayag ni Menchie ang kanyang plano: "Napag-isipan ko na. Kung hindi natin paaalisin si Beatrice, mas lalo tayong mawawalan ng posisyon sa hinaharap. Siya ngayon ang chairwoman ng ilang foundation, at nagsisimula rin ng negosyo. Mabilis siyang malalampasan tayo. Ngayon, ang pagtingin ni mama sa kanya ay malinaw na may pagka-bias. Hindi ko alam kung anong nangyari kay papa kamakailan, nahulog siya kay Alana. Kaya’t ngayon ang pinakamagandang pagkakataon upang alisin si Beatrice. Siyempre, ang bagay na ito ay kailangan pa ng isang taya. Taya na makikipagtulungan si papa at taya na nasa puso ni Papa si Alana.""Paano tayang gawin?" Si Ivy ay sobrang kinakabahan, ramdam na ramdam niya ang pintig ng kanyang puso.Sumulyap si Menchie at tiningnan ang paligid. Nagtago si Alana sa isang sulok.Nang matiyak na wala nang tao, nagpatuloy si Menchie na bumulong kay Ivy."Kaninang binanggit ni Marcus na ang hot spring pool ay binuksa
Kaka-bukas lang ni Alana ng pinto ng study area at ginising ang matandang si Ginoo Villamor na natutulog sa mesa.Hinaplos ni Ginoo Villamor ang kanyang mga mata ng malabo at ngumiti nang makita ang dumating: "Si Alana ba ito? Bakit ka nandito, lolo?"Lumapit si Alana sa insenso, tinakpan ang paningin ni Ginoo Villamor, at inilagay ang insensong mataas ang konsentrasyon: "Lolo, nag-aalala ako na baka hindi ka makatulog ng maayos, kaya naglagay ako ng ilang lumang sandalwood para sa'yo."Pinagpag ni Ginoo Villamor ang kanyang leeg at nagsabi nang may kalungkutan: "Si Alana talaga, iniisip pa rin ang lolo, alam niyang matagal nang mahirap matulog si lolo."Nagkunwaring inosente si Alana at tumingin kay Ginoo Villamor: "Kung ganoon, lolo, maaari mo bang pakinggan ang ilang musika? Narinig ko sa mga katulong na makakatulong ang mga musika na ito upang mag-relax.""Sige!" Umupo ng maayos si Ginoo Villamor at tiningnan si Alana na parang mabait na estudyante.Kinuha ni Alana ang kanyang cel
Pumasok si Alana at napansin na ang usok ay unti-unting nawawala.Lihim niyang sinabi sa sarili, "Hindi ito maganda."Batay sa pagtitiyaga ni Marcus, tiyak na tatanggihan pa rin siya kahit na na-drug siya.Ano ang gagawin niya?Nag-atubili si Alana.Hindi! Sayang naman ang ganitong pagkakataon!Higit pa rito, hindi siya ang nagbigay ng gamot, kundi ang panganay na kapatid ng pamilya Villamor. Kahit na ito ay mabunyag, makakalusot pa siya.Habang naiisip ito, muli niyang tinawag ng "asawa ko" at naglakad na may taas ng ulo. Ngunit bigla siyang napatigil.Ang buong pamilya Villamor, maliban kay Albert at Ginoo Villamor, ay nandito!Isang grupo ng mga tao ang nakaupo sa cobblestone ground at naglalaro ng poker!Kumakain ng prutas!!Kumakain ng meryenda!!!Nanood ng TV!!!!Parang nagsaya sila dito!Si Menchie ay basta-basta na nagbato ng card at kumaway kay Alana: "Hi~ nandito ako."Si Beatrice naman ay kumuha ng isang piraso ng melon at ipinahid ito sa kanyang bibig, habang tinitingnan s
Tapos na.Sigurado siyang mapipilitan siyang mag-knit ng scarf pag-uwi niya.Nakita ni Gilbert na medyo awkward na ang atmospera, kaya’t mabilis niyang sinubukang ayusin ang sitwasyon at tumawa ng konti."Huwag ganyan, lahat naman tayo'y magkakaibigan. Ang kasintahan ni Bryan na ito ay bata pa, at iba ang uso sa school nila kumpara sa atin. Gusto nila ang style ng pagiging mahirap at palaboy. Ito ang tinatawag na fashion. Ang asawa naman ni Marcus ay buntis ng kambal, at pagod na ang katawan. Marami ring kailangang ihanda, kaya’t tiyak na hindi niya kayang mag-knit ng scarf."Nang akala ni Jennifer at Beatrice na maganda ang sinabi ni Gilbert, biglang nagsalita si Marcus."Tama nga. Kung hindi pa sinabi ni Gilbert, makakalimutan ko na bata pa pala ang girlfriend mo."Gilbert:?"Bryan, matanda ka na at kumakain ng batang damo, maganda ang mga ngipin mo." May ngiti si Marcus sa labi.Ang mukha ni Gilbert ay para siyang tinamaan ng kidlat: "Oh Diyos ko, tinatangkang ayusin ko lang ang m
Hinaplos ni Brayn ang mga labi ng kanyang kasintahan: "Kung gano'n, paiyakin ko na lang siya."Agad syang itinulak ni Jennifer : "Wag na. Pina-kupkop mo ako ng ganyan, at pumasok na ang kamay mo."Masaya si Bryan at tumawa.Inangat ni Jennifer ang maliit na lunch box at itinaas ito parang isang yaman: "Kumain ka na ba?""Nagpadala ka sa akin ng mensahe, sa tingin mo ba'y maglalakas-loob akong kumain?"Nang marinig ni Jennifer na sinabi ito ng kanyang boss, agad siyang napatawad at kinuha ang orange chicken wings para pakainin siya.Kumain si Bryan ng ilang kagat at tumango nang masarap."Masarap ba?" tanong ni Jennifer. Nang malapit na siyang kumain, hinalikan siya ni Bryan sa mga labi at pumasok ang kanyang malikot na dila.Matapos ang ilang saglit ng halikan, ngumiti siya at nagtanong: "Masarap ba? Amoy asim ng kaunting kahel, lahat para sa iyo."Namula ang mukha ni Jennifer hanggang sa mga tainga, kinuha niya ang chicken wings at kinain.Minsan, yumuyuko si Bryan upang kumagat ng c
Kung maaari, tulungan mo akong magbayad ng utang kay Sir Marcus Villamor.Sayang at hindi na madirinig ni Diego ang pangungusap na iyon.Isang ambon ang dumapo mula sa langit.Bumagsak ito sa ama at anak.Ang maputlang batang babae ay may ngiti ng kasiyahan sa kanyang mukha, ganun din si Diego.Isang malaking kamay ang humawak sa isang maliit na kamay.Nang makita ni Jera ang eksenang ito, bumagsak siya at umiiyak sa katawan ni Diego.Ang magagandang alaala ay naglaro sa kanyang isipan.Pinuri sila ng tsuper dahil iniisip silang "pamilya ng tatlo" nang sumakay sila sa taxi.Sumakay sila sa Ferris wheel bilang "pamilya ng tatlo."Nakasakay si Lele sa leeg ni Diego.Inisip ni Jera na kung magkakaroon ng himala, dadalhin niya sina Diego at Lele sa isang maliit na bayan na walang nakakakilala sa kanila at mamumuhay ng malayo sa lahat ng tama at mali.Sa pagkakataong ito, tiyak silang makakaligtas.Sayang nga lang, walang kwento ng fairy tale sa bayan ng mga fairy tale.Nang maisip ito, mu
Tumingin si Diego sa itak sa harap niya, at pagkatapos ay tumingin sa mga lalaking nakasuot ng itim na masikip, saka niya ibinaba ang kanyang ulo para kunin ang itak.Sa isang kaluskos, tinusok niya ito sa kanyang tiyan nang maayos."Huwag--" sigaw ni Jera ng may pagka-alala, tinawag ang lider ng mga lalaki, "Ang pamilya Monteverde namin ay nagbigay ng marami para sa Black Eagle Hall na ito sa mga nakaraang taon. Ang aking kapatid na babae ay may dala-dalang pinaka-primitive na virus, at ginagamot niyo ang pamilya Ye namin ng ganito."Hindi pinansin ng lider ng mga lalaki si Jera at nagpatuloy, "Hindi pa sapat, kahit na may lason ang kutsilyo, hindi ito malalim, isang hiwa pa."Pulang-pula ang mga mata ni Diego, hinugot ang kutsilyo, at tinusok muli ang sarili sa tiyan.Mas malalim ang hiwa na ito kaysa sa nakaraang isa: "Paalisin si Jera."Pagkatapos niyang sabihin iyon, nawalan ng balanse si Diego at napaluhod sa lupa.Nagbigay ng hudyat ang lider ng mga lalaking nakasuot ng itim at
“Lele!”Nagmamadaling nilapitan nina Diego at Jera si Lele, at agad na niyakap ni Diego si Lele sa kanyang mga braso.Halatang lumala ang itsura ng bata, at naging mabilis ang kanyang paghinga.“Lele! Lele, anong nangyari sa’yo? Dadalhin kita agad sa ospital.” Nag-panic si Diego, natatakot na baka ang bata ay nagkaroon lamang ng huling hininga sa taksi kanina.Nakahiga si Lele sa mga braso ng kanyang ama, inabot ang kanyang puti at malambot na maliit na kamay, at hinaplos ang mukha ni Diego: “Daddy, okay lang ako, medyo pagod lang, sobrang pagod.Daddy, pwede ba tayong maghintay ng kaunti pa? Huwag niyo po akong dalhin sa ospital. Gusto ko pa sanang magtagal ng konti kasama si daddy.Konting panahon pa lang…”Hinaplos ni Lele ang mukha ni Diego at ngumiti: “May daddy na si Lele, sa wakas may daddy na si Lele. Pagbalik ko sa kindergarten, maipagmamalaki ko sa mga bata na may daddy si Lele, at laging nandiyan si daddy ko.”Napaluha na sina Diego at Jera at patuloy na tumango.“Daddy, an
Hindi direktang sumagot si Diego: "Dahil nandito ka na rin, pumasok ka at dalawin mo si Lele. Dadalhin ko siya sa amusement park sa loob ng sampung minuto."Nang mabanggit si Lele, namutla ang mukha ni Alana at bahagyang umatras: "Hindi... Hindi ko kayang makita... ang kabiguang iyon.""Kabiguan?" Galit na galit si Diego at mariing hinawakan ang pulso ni Alana, "Nasabi mo pang kabiguan si Lele!""Hindi ba’t totoo naman?Hindi si Marcus Villamor ang ama niya, kundi isang hamak na tulad mo. May sakit pa siya. Hindi ba’t isa siyang malaking kabiguan?"Umiling si Alana habang unti-unting namumula ang pulso niya sa pagkakadiin ni Diego: "Hindi ko kayang marinig na tinatawag niya akong ‘mommy.’ Hindi ko kayang marinig kahit isang salita! Para bang pinagtatawanan ako ng realidad sa katangahan ko.""Wala ka nang pag-asa!" Tinulak ni Diego si Alana palayo. "Tandaan mo, ikaw ang sumira kay Lele. Virus plan mo ‘yan. Kung hindi mo balak makita si Lele, umalis ka na lang."Pagkasabi nito, akm
Sa kabilang banda, nitong mga araw na ito, ikinulong ni Alana ang sarili sa kanyang kwarto, tumangging kumain o uminom, at paulit-ulit na pinahihirapan ang sarili.Hindi siya makapaniwala na nahawakan siya ng isang lalaking katulad ni Diego, at isinugal pa niya ang sariling buhay upang ipanganak ang anak nila.Nangako rin siya kay Jerome na sa pamamagitan ng batang ito, tiyak na maaayos nilang muli ang relasyon nila ni Marcus.Sumigaw rin siya sa harap ng pamilya Villamor na bihira lang magkaroon ng babae sa kanilang angkan, at siya ang nagbigay nito sa kanila. Gusto pa niyang ilista ang bata sa talaan ng pamilya Villamor.Isa-isang eksena ang bumalik sa isipan niya, at lahat ng iyon ay tila nanlilibak sa kanya nang walang-awa.Nang sinabi niya ang mga salitang iyon, ano kaya ang naramdaman ni Diego sa kanyang puso...Sa pag-iisip niya nito, ipinukpok ni Alana ang kanyang ulo sa pader.Gusto na niyang mamatay.Hindi niya kayang pumunta sa ospital para harapin si Lele.Mahal na mahal n
Sa sandaling iyon, kinuha ng pangalawang tiyuhin ni Bryan ang mangkok ng lugaw at tumayo habang nakayuko ang kanyang payat na katawan: "Matanda na ako at hindi ko na kayang makakita ng ganitong eksena, kaya aalis na muna ako. Wala rin naman akong silbi at wala akong masasabi. Ayusin n'yo na lang ang mga sarili n'yong problema."Nagagalit na sumabat ang ikatlong tiyuhin ni Bryan: "‘Ma, tingnan n’yo nga, kasama pa ba natin talaga ‘yan? Pinanganak n’yo pa siya, nasayang lang ang sakit ng tiyan n’yo noon."Tahimik na lumabas ang pangalawang tiyuhin ni Bryan habang hawak ang mangkok ng lugaw, tila ba wala siyang pakialam sa nangyayari sa paligid.Pagkatapos ng maikling eksena, tiningnan ng mga bodyguard na nakaitim ang ikatlong tiyuhin ni Bryan na tila naghihintay ng utos.Nagbigay ng senyas ang ikatlong tiyuhin at sinabi: "Sige! Turuan n’yo ng leksyon ang batang ‘yan na walang modo!"Pagkabigkas pa lang niya, humarang si Uncle Philip sa harapan niya at sinabi: "Ano ‘to... parang di na
Sumampa si Jennifer mula sa lamesa at tumayo upang tumingin kay Bryan sa mukha.Tahimik na tinanong ni Bryan: Ayos ka lang ba?Medyo masakit ang mga mata ni Jennifer. Sa totoo lang, ayaw niyang umalis, at ayaw niyang iwan siya. Malungkot din siya nang maghiwalay sila.Alam niyang malungkot siya, at gusto rin niyang makasama siya at yakapin siya.Matapos maghintay ng matagal, sa wakas ay nakita ni Bryan na tumango si Jennifer, at agad na ngumiti siya.Matapos magmamasid ng ilang sandali, umalis siya at bumalik sa hotel para matulog ng maayos.Kinabukasan, pagkatapos maghilamos, nagsuot siya ng purong itim na damit.Itim na kamiseta, itim na kurbata, itim na pantalon, itim na amerikana.Itim mula sa loob hanggang sa labas.Sa harap ng salamin, naglalabas siya ng malamig, mabagsik, at walang awa na liwanag.Walang Jennifer, si Bryan ay isang lobo na walang pagkatao at may kalungkutan.Paglabas niya mula sa kwarto ng hotel, sinalubong siya ni Uncle Philip ."Pumunta ka sa lumang bahay ng