Chapter 1

‘Run Aze! Run!’ That kept on running in my mind as I make my way out of this dark forest. Mayat-maya akong tumitingin sa likuran ko dahil baka may nakasunod sa akin, pero mabuti na lang at wala.

Nakasuot lang ako ng puting dress na pinunit ko dahil mas pinapabagal ako nito sa pagtakbo.

Sino nga ba ang mag-aakala na may mga kung anong nakatira sa gitna nitong masukal na kagubatan? Pero hindi ko na problema 'yon, ang kailangan kong pagtuunan nang pansin ngayon ay ang pagtakbo upang makaalis na ako rito, kailangan kong takasan ang ano mang banta sa buhay ko.

Narinig ko silang nag-uusap. I am mated with their alpha and everyone was angry at me. I never even wished to be with that jerky little dog—I mean werewolf. I won't even risk my life for a stupid mate thing. At ni minsan hindi ko hiniling na magkaroon ng makakasama sa buhay dahil kapahamakan lamang ang madudulot ko sa kahit sino. Nakakatawa ba? Kung karamihan gusto nang makapangasawa, pwes ako hindi! Ang tanging gusto ko lang naman ay ang mabuhay ng normal pero tila ipinagkakait ito sa akin ng mundo.

Ngayon naman gusto nila akong patayin kahit wala naman akong kasalanan, I only wanted to live for fuck's sake! Ngayon eto na naman ako, tumatakbo kagaya ng dati habang pilit na tinatakasan ang buhay na nakatakda sa akin, but that life will only bring me to my own grave.

Since the day that I've been there, everyone treated me like a family. Not until they found out who their Alpha's mate is. Lahat sila nagbago maliban sa kaibigan ko, hindi nga nila ako hinayaan na magpaliwanag o tumanggi man lang.

Is that even possible? I mean hindi ko naman siya kilala, ni hindi ko pa nga nakikita ang mukha niya at nakakatakot, nakakatakot na tumakbo sa taong hindi mo kilala. Alam ko kung ano ang kaya niyang gawin, his abilities are far more than perfect na kahit na anong gawin kong pagtakbo ay mahahanap at mahahanap niya pa rin ako.

Nagpatuloy pa rin ako sa pagtakbo, wala na akong paki-alam kung madapa man ako o masugatan dahil hindi ang simpleng mga sugat ko ang pipigil sa akin, I'm already used to it because I've been through way more than what I'm running from now.

Dahil kung noon hindi na ako nagkaroon pa nang pagkakataon na tumakbo, ngayon pwede pa akong tumakas.

I feel empty, parang may kung ano akong nakalimutan, pero hindi ko na kayang balikan kahit na gustuhin ko pa, sobrang sakit na tila ba sinasaksak ako ng mga kutsilyo. Pero hindi, tatapusin ko kung ano man ang sinimulan ko, at iyon ay ang tumakbo sa tadhana na pilit akong pinapasok sa isang sitwasyon na walang ibang maidudulot kung hindi sakit at sugat na hindi na maghihilom.

Oo, inaamin ko na duwag ako at takot, But don't you dare judge me just because I ran away, you don't know anything. 

Nakahinga ako ng maluwag ng may nakita akong daan matapos ang ilang oras nang pagtakbo, pero nawala ang ngiti ko nang marealize ko na wala naman akong makikitang sasakyan ng hating-gabi.

Argh! I'm not really familiar with this place! Hindi man lang nga ako maliligaw dahil wala naman talaga akong pupuntahan! Saan ba naman kasi ako pupunta kung wala naman akong nakilalang pamilya?

Where should I go? Left, or right? Well right is always right so I'mma go to the left side. I started running again towards the left, hindi ko nga alam kung bakit hindi ako nakakaramdam nang pagod pero inalis ko 'yon sa isipan ko. Dapat nga magpasalamat pa ako na hindi ako napapagod.

Puro puno lang ang nakikita ko, bukod pa doon ay wala na, but as what I’ve said, I should stick with my decision. Duwag ako pero meron akong isang salita, lalo na kapag buhay ko na ang pinag-uusapan.

Kung may nakakakita man sa akin ngayon, iisipin nila na nababaliw na ako dahil sa itsura ko, magulong buhok at maruming damit na naging kulay brown na. Naaawa na rin ako sa sarili ko. Nagsimula na lang ako maglakad, wala na naman ng maghahabol sa akin dahil kung meron, sana kanina pa nila ako naabutan dahil hindi sila basta-basta lang, siguro gusto lang talaga nila akong umalis at mawala sa buhay nila.

Naglakad pa ulit ako ng ilang oras hanggang sa nakita ko ang pagtaas ng araw kasabay nang paglabas ng isang sasakyan sa di kalayuan. Oh, thank God! A new hope filled my heart as the car stopped right in front of me and a man with a pair of amber eyes greeted me.

My eyes literally stuck with his mesmerizing eyes. Hindi ko na marinig ang mga sinasabi niya dahil nasa mga mata niya lang ang atensiyon ko. I traced his nose from his eyes then his pinkish kissable lips using my eyes.

"Miss? Hey! Are you deaf?" I snapped out when I heard him raised his voice.

"Uh…yes?" 

"Oh, I thought your deaf or something. By the way, can I help you? I saw you from afar and I assumed that you needed help, hindi ko inakala na makakakita ako ng kagaya mo rito”

"Oh, yeah. I…pwede mo ba akong tulungan? I mean, kung ok lang naman sayo." What's happening with me? I'm not a fan of love at first sight, okay? Maybe I was really just mesmerized by his eyes for me to stutter.

"Sure, hop in." Binuksan niya ang pintuan ng kotse para sa akin at sumakay na lang ako, alam ko na hindi dapat ako magtiwala sa kaniya dahil hindi ko siya kilala pero desperada na talaga ako na maka-alis dito.

"So where should I drop you?" Tanong niya at nagsimula na nang mag-drive.

"Hindi ko rin alam, wala talaga akong pupuntahan ngayon," matapat na sagot ko sa kaniya dahil 'yon ang totoo.

"Pwede ba akong magtanong kung ano ang nangyari?? You actually look like you've been kidnapped and escaped, should we report this to the cops? Baka pwede ka nilang matulungan"

"Uh no... Naligaw lang talaga ako" I answered awkwardly. Wala akong ibang alam na isasagot sa kaniya, pero naligaw naman talaga ako sa lugar nila.

"So, I'll just take you home with me for you to change then..." Oh shoot! Saan nga pala ako pupunta? 

"O... kay," sagot ko sa kaniya, I really don't have any plans for my life. I just tried to escape and then boom! I'm here, trying to figure out where I should go and how I can live.

"Pwede bang... pwede ba akong tumira muna sa bahay mo? I mean—kung ok lang naman sa'yo, babayaran na lang kita kapag nagkaroon na ako ng trabaho" paki-usap ko sa kaniya kahit na nakakahiya, kailangan kong kapalan ang mukha ko ngayon dahil kung hindi ay ako lang naman ang kawawa. Alam ko na hindi magandang tingnan para sa iba ang babae at lalaki na magkasama sa iisang bubong lalo na at wala naman kaming relasyon, pero may choice pa ba ako? Wala 'diba? Hindi naman kasi ako binigyan ng kahit isa pa na pagpipilian.

"That's fine with me, I actually have available rooms since I'm living with my own now so there's no one in there except me, ok lang ba sa'yo?" Tumango na lamang ako at huminga ng malalim dahil alam ko na hindi ako magiging palaboy- sa ngayon, hindi ko alam kung ano pa ang naghihintay sa akin sa susunod pang mga araw.

We stayed quiet ‘till we get to his place. Binuksan niya ang pintuan at pinapasok ako.

Masyadong malaki ang bahay para sa isang lalaki na mag-isa lang. Pwede nga na magkasya rito ang isang malaking pamilya.

"Sorry, I haven't really cleaned yet so it's still messy," he said as he picks some used clothes from the floor.

“okay lang" Naglakad ako patungo sa single sofa at umupo. Hindi na ako maghihintay na alukin niya akong umupo dahil hindi na kaya ng mga paa ko na tumayo pa sa sobrang pagod.

"Follow me. I'll bring you to your room and give you some clothes to change," he said and started walking. Sinundan ko na muna siya ng tingin bago tumayo.

Hm... nice ass. I'm not a pervert okay? I just admire him, that's all.

Sumunod na lang ako sa kaniya papunta sa second floor ng bahay niya, marami na kaming nadaanang kwarto na hindi ko alam kung para saan, mag-isa lang naman siya pero bakit madaming kwarto? Abnormal ba siya?- joke.

"This will be your room. My room is just beside this so you can call me if you need anything. But, don't ever go to the third floor," he said after he guided me to enter my room.

"By the way, you can use the clothes in the closet right there." Tinuro niya ako closet sa gilid ng kwarto na katabi lang ng bathroom. His menacing amber eyes landed on me before he left the room.

Pumili na muna ako ng damit at naligo bago ako humiga para matulog. Gusto kong matulog pero hindi ko magawa sa kaka-isip kung ano pa ang pwede kong gawin.

I stared at the blank ceiling and waited for myself to be eaten by sleep.