Habang nagtatakbo ako palayo sa bakanteng gusali kung saan ako dinala nang masamang taong yon. Hanggang sa naririnig ko na ang boses ng mga tauhan niya. "Hoy! babae sabing tumigil ka," sigaw nito, pero hindi ako lumilingon kahit anong gawin nila hindi nila ako mahuhuli. Hanggang sa nagpa putok na ito ng baril para lang tumigil ako, pero hindi pa rin ako nag patinag. Bahala sila humabol ng humabol, kailangan kung umalis dito. Mas binilisan ko pa ang pag takbo, sapagkat hindi nila dapat ako maabutan, dahil mas manganganib ang buhay naming mag-ina kung sakaling makukuha nila ulit ako. Kahit masakit na at nagkanda paltos paltos na ang paa ko tuloy pa rin ako sa pag takbo. "Diyos, tulungan niyo nawa akong maka alis sa lugar na 'to," mahinang usal ko. Dahil pagod na pagod na rin ang katawan ko at gusto ko nang sumuko pero hindi talaga pwede. Tumakbo pa ako ng mabilis hanggang sa hindi ko namalayan ang sasakyan na umaandar at nabangga ako. Napa higa ako sa sahig at bago ako mawalan n
Pinatay ko na ang tawag niya at naupo muna ako saglit sa benches. At nag-iisip ng sunod na aking hakbang. Nang biglang lumabas ang Doctor kanina. Kaagad akong tumayo at sinalubong ito. "Doc, how's the patient?" tanong ko medyo kabado. "Well, she's not in a good condition. She need to transfer urgent. I will write a recommendations form, just wait for me." ani niya, bago umalis sa harapan ko. Naiwan akong tulala at hindi makapag isip. Nag lakad ako palapit nang O.R. Kitang kita ko kung paano labis mahirapan si Hailey. Kaya hindi ako pwede magpaligoy ligoy ng desisyon. Nang bumalik ang Doctor at naibigay na sa'akin ang mga kaikailanganin para sa pag transfer nito. Wala na kaming inaksayang oras kundi isakay siya sa ambulance at diretso na kami kaagad ng airport. Alam kung mali ang gagawin ko na itakas siya, pero nanganganib na ang buhay niya. Nang maka alis ang eroplano, medyo napanatag ako na wala ng makakagambala pa saaming dalawa. Selfish man itong ginagawa ko, pero heto
USA time 9:00 p.m in the evening.Katatapos lang niyang bigyan nang anesthesia para muling makatulog, dahil nagwawala ito. Hindi ko pa siya masyadong makausap, kung totoo ngang hindi niya ako kilala. Magandang senyales 'to at mas mapapadali sa'aking itago siya dito sa US.I was checking my phone and trying to connect my social media account here. But apparently I forgot my account so I can't access it for the mean time.Nag hintay akong muli itong magising. Para masigurado ko ngang hindi niya ako nakikilala pa. She forget me, rinig na rinig ko. Nakaupo ako malapit sa hospital bed nito at binabantayan kung anong oras siya muling magigising. Binigyan na rin ako ng ideya ng Doktor na baka nga talagang may Amnesia ito, kaya wala siyang maaalala miski na ano. Pag pwede na siyang i-discharge rito daldahin ko na siya sa bahay. Nabilinan ko na rin ang mga maid roon na may iuuwi akong girlfriend. Pina ligpit at pinalinis ko na ang lahat. Maliban sa mga larawan nito na nasa room ko. "S-sino
Nilapitan ako ng pulis at nilahad sa'akin ang lahat lahat ng mga ebidensya na nakalap nila. Hindi naman ako maniniwalang asawa ko yan. Malakas ang kutob ko na buhay pa rin ito, kaya hindi ako titigil nang kakahanap sa'kaniya. At wala akong pakialam kung abutin ako ng ilang taon mahanap ko lang siya kahit saang lupalop pa ng mundo ako maghanap. "Mac, balik na tayo.." Aya ko rito. "Bakit bro, may problema ba? Nag kita ba kayo ng asawa mo? Bakit hindi mo siya kasama ngayon?" sunod sunod na tanong nito, pero wala akong gana sumagot ng tanong niya, mamaya ko na lang siya kakausapin. At gusto ko munang mapag isa at makapg isip isip ng mga gagawin ko. Nagpatuloy lang ako sa paglalakad hanggang sa makasakay ako ng balsa. Masama ang loob ko, hindi ko tatanggapin kahit kailan na patay na ang asawa ko. Hindi siya yon, maaring dito nga nakuha ang kwintas niya pero, hindi ibig sabihin nyan siya na kaagad yon. "Bro, siguro naman sasagutin muna ako." tanong ni Mac na nakarating na rin pala.
USA Time 9:30 in the evening. Katatapos ko lang tawagan ang tangang asawa ni Hailey. Wala siyang kaalam alam na hawak ko ang asawa niya. Kahit kailan hinding hindi niya na ito makikita pa. Napapangisi na lang ako sa mga plano kung unti-unti ng natutupad na. Kami naman dapat talaga ni Hailey ang magkatuluyan at hindi siya. Since highschool I'vebeen there for her, till College nandyan lang ako. Pumayag pa nga akong maging FUBU nya kasi alam ko naman na ayaw niya ng label. Kahit masakit nilunok ko ang pride ko para lang sa kanya. Tapos heto malalaman ko na nagpakasala siya. Bulls shit!!! Mabilis lumipas ang bawat mga araw at finally discharge na rin si Viola. Almost two weeks rin kaming nasa ospital. Mabuti na lang na maayos na ang lahat ng laboratory test niya at makakauwi na rin kami sa wakas. Unti-unti ko na rin naku-kwento sa'kaniya ang mga tinagpi-tagpi kung istorya nang buhay namin. "Babe, kindly packed up my things." utos niya sa'akin. "Oh! Sure, babe. Are you feeling
Sinabi kong matutulog ako, pero dahilan ko lang yon. Kahapon pa ako umay sa pagmumukha niya. Mabait pa rin talaga ang itaas sa'akin. Hindi niya hinayaan tuluyang mawala ang ala-ala ko. Sa ngayon kailangan kung sakyan ang trip ng hayop na yon. Hayop ka Quatro, mag babayad ka sa oras na makabalik ako ng Pilipinas." laman ng aking isip ng mga oras na iyon. Wala akong ibang nararamdaman kundi puro galit sa ginawa niyang pagdukot sa akin. Hindi ko alam ba ganito siya kabaliw para kidnappin niya ako at ilayo sa pamilya ko. Kinuha ko ang isang maliit na box kung saan ko itinatago ang wedding ring naming mag-asawa. Mabuti na lang nakita ko siya sa may basurahan. Napaka hayop niya talaga, nagawa niyang itapon ang wedding ring namin ng asawa ko. Sagad sa buto ang galit ko sa kanya, at hindi ko alam kung mapapatawad ko pa siya. Sinayang niya ang pagkakaibigan naming dalawa noon. Nang makita ko ito na kumikinang sa trash can three days ago. Bigla akong na curios kung ano nga ba ito. Buong ak
Philippines time.. 11:00 a.m Nagising ako sa maka ilang ulit na pag ring ng cellphone ko at nang-i-check ko kung kanino galing ang tawag nagtaka ako dahil mula ito kay Quatro. Anong kayang kailangan nito at bakit kaya siya napatawag?? Ang alam ko nasa U.S.A ito. At hindi rin naman kami msyadong close para tawagan niya ako. Nakabalik na rin pala ako sa Mansyon at kahit masakit ang balitang natanggap ko at halos hindi ako makapaniwala na patay na nga ang asawa ko. Pero, posible bang magkakamali ang syensya?! Matapos lumabas ang DNA result ng bangkay nang babae na nakita na suot-suot ang kwintas na iniregalo ko sa asawa ko. At ang kwintas na yon ay pinasadya ko pa, kaya posibleng may makaparehas ito. Ilang bilyon ang halaga nito. Mahirap tanggapin pero, ganon siguro talaga ang kapalaran ko. Haixt! Bumangon na ako sa kama, para mag-ayos ng sarili ko. Ayoko naman sabihin ng asawa ko na pinabayaan ko na amg sarili ko, porket wala na siya. Kanina pa rin ako kinakatok ni Mommy, dahi
Halos tumulo ang luha ko habang naglalakad ako patungo sa harapan. Lahat ng tao sinasabi multo ako, pero hindi ko na yon alintana. Ang tanging mahalaga sa'akin ay ang asawa ko. Tumakbo ako palapit rito at hinalikan ko siya. Pinaramdam ko sa'kaniya ang pangungulila ko sa'kaniya..Sa una ayaw niyang sumabay, pero hindi nag tagal nararamdaman ko na lang rin na sumasabay na ito sa pag halik ako. Ilang minuto kaming naghalikan sa harap ng mga tao..Natigil lang kami nang sumigaw si Mommy."Itigil ang kaguluhang ito," malakas na sigaw niya.Kaya nag hiwalay ang labi namin. At kitang kita pa rin sa mga mata ng asawa ko ang pagka bigla."P-paanong nabuhay ka, ney?" gulat na gulat na tanong nito."Long story ney, later I will discuss." sagot ko."Ikaw ba talaga yan, ney?" hindi pa rin makapaniwalang tanong niya."Yes. And a long story to tell. I'm so tired, ney. Let's go home." ani ko."Well! Mukhang marami kaming pag-uusapan ng asawa ko." nakangiting wika ko.Maging ang pari at tao sa simbaha