SIMULA

"Yes, I'll be there. Tatapusin ko lang ang pag-aayos— of course, mom! I'll marry her as you wished.— Yes, bye."

“Dang it!” Malakas na mura ni Danerie sa sarili saka malakas na itinapon ang hawak niyang cellphone sa kama sa oras na maibaba ng mommy niya ang tawag.

Nakailang tawag na ang mga ito sa kaniya simula kanina, hindi lang ang mommy niya kung hindi halos ang buong angkan niya. Malapit na kasing magsimula ang kasal niya na gaganapin sa isang napakalaking simbahan.

Kanina pa siyang palakad lakad sa napakalawak niyang kwarto. Ginulo niya ang bagong ayos lang niyang buhok na medyo basa pa dahil sa hair gel na nilagay niya kanina gamit ang dalawa niyang kamay. Halata sa mukha niya ang frustration dahil sa sitwasyon niya ngayon.

Sinabi niyang tatapusin lang niya ang pag-aayos ng sarili pero ang totoo ay kanina pa siya nakabihis. Pormadong pormado na siya suot ang black tuxedo na binili para sa kaniya ng mga magulang para lang sa espesyal na araw na ‘to. Isa pa sa ikinaiinis niya ay ang pagiging masikip ng mamahaling damit na suot niya. Para siyang nasasakal at kung siya lang ay hindi na niya susuotin pa ito.

Mayamaya ay napaupo na lang siya ulit sa kamang malapit sa kaniya. He gritted his teeth and flexed his jaw.

“Hinding hindi ako magpapakasal sa babaeng ‘yon, hinding hindi ako magpapakasal sa babaeng hindi ko naman mahal,” madiin na bulong niya sa sarili.

Nakatulala lang siya at nakatungo sa malinis na sahig ng kwarto niya na parang nalulutang. He’ll be attending a fixed marriage today, dahil dito, kanina pa siya namo-mroblema kung paano niya tatakasan ang kasal na hindi naman niya gusto.

Napamura siya sa isip sa sobrang inis. Hindi mawala wala ang inis na nararamdaman niya sa mga magulang niya. Palagi na lang kasing pinapakealaman ng mga ito ang desisyon niya sa buhay. Pero ngayon, hindi na siya papaya na diktahan pa nila ang kaniyang buhay pag-ibig. Nagparaya na siya nang maraming beses pero hind isa isang ‘to.

Ilang saglit pa siyang nanatiling naka-upo at nakatulala nang mapagdesisyunan niyang umalis na. Pero hindi para pumunta sa venue ng kasal, tatakas siya.

Mabilis siyang lumabas ng gate ng napakalaki nilang mansyon, laking pasasalamat na lang niya dahil hindi naisipan ng mga magulang niyang mag-iwan ng mga bodyguards para bantayan at samahan siya papunta sa venue. Mas mapapadali ang pagtakas niya ngayon. Halatang napaniwala talaga niya ang mga ito na may balak siyang ituloy ang kasal kahit una pa lang ay ipinaalam na niya sa mga ito ang labis na pagtutol niya. Hindi pa siya nasisiraan ng ulo para magpakasal sa babaeng hindi niya mahal, mas gugustuhin pa niyang mamatay kesa matali sa babaeng ‘yon.

"Pero sa’n ako pupunta?" Natanong niya sa sarili nang tuluyan na siyang nakasakay sa mamahaling sports car na kakabili lang niya no’ng isnag lingo.

Unti unti nang namumuo ang kaba sa dibdib niya dahil hindi naman niya alam ang magiging kakahantungan ng gagawin niyang ‘to.

"Bahala na nga si Batman." muling sabi niya sa sarili saka tuluyang pinaandar ang kotse.

Talagang bahala na si Batman, naisip niya. Dahil sa gagawin niyang ‘to sigurado siyang kamumuhian siya ng mga magulang niya, hindi lang sila kung hindi ang pamilya ng babaeng dapat ay papakasalan niya. Sobrang laking eskandalo nito pero sa ngayon ay mas gusto na lang niyang iwaksi ang lahat ng pangamba niya  dahil kailangan pa niyang isipin kung saan siya pupunta para tumakas.

"Kung mamalasin ka nga naman oh," reklamo niya

Paano ba naman kasi ay biglang bumuhos ang napakalakas na ulan. Isang oras na yata siyang nagda-drive, kanina pa rin ring nang ring ang cellphone niya na nasa front seat. Sigurado siyang ang mommy na naman niya ang tumatawag at wala siyang balak sagutin ang mga tawag nila.

“Kailangan kong umalis, kailangan kong lumayo.” ‘Yan ang paulit uli na sinasabi niya sa isip.

Hindi siya nanghihinayang sa lahat ng ginastos nila para sa kasal, sobrang laking event no'n para sa dalawang bilyonaryong pamilya. Sa tuwing maaalala niya 'yon hindi panghihinayang ang nararamdaman niya kundi galit sa kanila. Palagi na lang nilang kino-kontrol ang buhay niya, kahit kelan ay hindi na siya nagkaroon ng kalayaang gawin ang mga bagay na gusto niya.

"Tangina!" malakas na mura niya.

Dumagdag pa kasi sa init ng ulo niya ang malakas na ulan kaya halos wala na siyang makita sa kalsada. Mabuti na lang mukhang malayo na siya sa syudad at konti na lang ang mga sasakyang dumadaan. May pailan ilan na ring mga puno siyang nadadaanan.

“Nasaan na ba ako?”

Parang nakalutang na ang isip niya, hindi na niya alam kung saan na siya nakarating dagdagan pa ng malakas na ulan.

Tuluyan nang nabuo ang galit at kaba sa dibdib niya. Siguradong disaster ang kalalabasan ng ginawa niyang 'to. But they give him no choice.

"Damn!" mura niya ulit.

Mas binilisan pa niya ang pagpapatakbo sa kotse. Wala siyang pakealam kung madulas ang kalsada, ang nasa isip niya ay mabuti ngang mamatay na lang siya.

Halos hindi na rin niya marinig ang patuloy na pag-ring ng cellphone niya.

“Tss, akala ba nila mahahanap nila ako? Hindi!” Sabi niya pagtapos sulyapan kung nasaan nakalapag ang cellhone niya.

"Shit!"

Malakas na sigaw niya nang may bigla na lang tumawid sa kalsada. Sobrang bilis ng pangyayari, kasabay nang mabilis na paggana ng reflexes niya. Marahas niyang pinihit ang manibela para hindi mabangga ang kung sino mang tatanga-tangang tumawid kahit na alam niyang may paparating na sasakyan.

Pero dahil sobrang bilis ng sasakyan niya at sa sobrang dulas ng kalsada tuluyan ko nang hindi makontrol ang manibela.

Na blangko ang utak niya, walang kahit anong naisip. Tila sumagi sa isip niya ang kanina lang ay naiisip niyang mangyari.

“Teka lang, ang bilis naman matupad ng hiling ko. Mamamatay na ba ako?” tanong niya sa isip niya.

Sa sobrang taranta wala na siyang ibang nagawa kung hindi sumabay sa patuloy na pag arangkada ng sasakyan kung nasaan siya nakasakay hanggang sa tuluyan itong bumangga sa puno.

Tumigil ang paghinga niya at umikot ang buo niyang paligid. Isang malakas na sigaw ang pinakawalan niya bago tuluyang mawalan ng malay.