Episode 63ปึง!“ขอบคุณยูโกะกับไรอันมากนะที่มาส่งเรา...กลับกันดีดีนะ!” หลังจากลงจากรถแล้วปิดประตู เพื่อนสาวที่นั่งข้างสามีของเธออย่างทานะกะ ยูโกะก็เลื่อนกระจกรถลงมาส่งยิ้มให้ฉัน และนั้นจึงทำให้ฉันต้องพูดบอกขอบคุณทั้งสองออกไปอีกครั้งไม่ได้จริงๆ“จ้า! เดี๋ยวว่างเราไปเที่ยวกันใหม่นะ” ยูโกะพูดด้วยรอยยิ้ม“โอเคจ้า”ฉันโบกมือลาและยืนส่งจนรถยนต์เคลื่อนห่างออกไปจากบ้านพี่เคน ก่อนจะหันกลับมาทางประตูบ้าน ฉันกำลังจะผลักประตูเข้าไปในตัวบ้าน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีใครบางคนเปิดออกมาเสียก่อน“คุณซันไชน์กลับมาแล้วหรือครับ!” และคนที่เดินออกมาจากด้านในก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นพี่เรนนั้นเอง แต่ทำไมเขาถึงมีสีหน้าไม่สู้ดีแบบนั้นล่ะ“มีอะไรหรือเปล่าค่ะ”“อ๋อ...คุณเคนฝากให้ผมมาบอกคุณหนูคืนนี้ให้รีบเข้านอนนะครับ” พี่เรนบอกกับฉันด้วยท่าทีสงบนิ่ง ใบหน้าขาวนั้นก้มลงมองพื้นไม่ได้มองสบตาฉันเหมือนทุกครั้ง และนั้นทำให้ฉันรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่แต่ก็ไม่กล้าซักไซ้อะไรมาก เพราะพี่เรนก็คงได้รับคำสั่งแบบนั้นจากพี่เคน“อืม...ได้ค่ะ แพรคิดว่าวันนี้จะนอนเร็วอยู่แล้วค่ะ”“ครับ...” พี่เรนรับคำก่อนจะหันไปเปิดประตูใ
Episode 64“...พี่เคนค่ะ! พี่เคนเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ!” เสียงหวานของน้องที่ตะโกนถามผมมาจากในห้องนอนของผม ทำให้ผมหันไปมองทางประตูห้องน้ำที่เปิดไว้ไม่ได้ปิดนั้นด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่งต้องการระบายอารมณ์"พี่สบายดี! หนูแพรมีอะไรหรือเปล่าครับ!" ผมถามน้องกลับไป พยายามจะทำให้เสียงมั่นคงและปกติมากที่สุด แต่น่าแปลกผมกลับตื่นเต้นกับอะไรบางอย่างหลังจากที่รู้ว่าน้องเข้มาหาผมถึงในห้องโอ๊ย!!! แต่ให้ตายเถอะ...ยิ่งผมรู้สึกแบบนั้นกับน้องมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งอยากดึงร่างบอบบางนั้นมากระทำชำเราเสียให้หายอยาก และพอคิดมาถึงตรงนี้ผมก็ยิ่งต้องพยายามฝืนร่างกายไว้ เพราะตอนนี้อุณหภูมิในร่างกายผมนั้นมันร้อนราวกับมีน้ำร้อนเดือดๆอยู่ในร่างของผมซ่าาาา!ผมยืนนิ่งให้สายน้ำชำระล้างกายตัวเอง ก่อนจะพยายามเงี่ยหูฟังว่าน้อวจะพูดอะไรหรือเปล่า เพราะตั้งแต่ผมถามน้อง เธอยังไม่ได้ตอบอะไรผมกลับมาเลย"หนูแพรครับ!"ผมตะโกนเรียกน้องเสียงดัง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบอะไรกลับมา สงสัยน้องจะออกไปแล้ว ดีเหมือนกัน...ผมไม่อยากให้น้องเห็นสภาพนี้ของผมสักเท่าไหร่ เดี๋ยวน้องจะกลัวน้องยังไม่เคยเห็นด้านมืดของผม... ผมไม่อยากให้น้องก
Episode 65"อื้อ!"ฉันร้องครางออกมาด้วยความตกใจ เมื่อแผ่นหลังของฉันกำลังสัมผัสกับเตียงนอน และเพิ่งรู้ตัวได้สติก็ตอนที่ศีรษะสัมผัสกับหมอนนุ่มบนเตียงของพี่เคนเมื่อกี้นี้ แต่พี่เคนก็ไมาได้สนใจอะไรเขายังคงจูบฉันต่อด้วยความเอาแต่ใจ เขาจูบฉันอีกสักพักก่อนจะผละออกมา แล้วหันมาจูบหอมทั่วใลหน้าของฉันแทน และสุดท้ายหลังจสกที่เขาก้มลงไปจูบหน้าผากฉัน เขาก็พูดกับฉันเสียงนุ่มแต่ความหมายของมันกลับทำให้ฉันใจเต้นแรงอีกครั้ง"พี่เคนรักหนูแพรนะคะ...รักหนูแพรที่สุด" พี่เคนบอกกับฉันเหมือนทุกครั้งแต่ฉันสัมผัสได้ว่าการพูดกับฉันครั้งนี้มันมีความรู้สึกที่ต่างออกไป และนั้นจึงทำให้ฉันประสานสายตากับพี่เคนอย่างต้องการคำตอบ"...ห้ามหนีพี่ไปไหนอีกแล้วนะ เพราะต่อจากนี้พี่จะไม่อนุญาตให้หนูหนีไปจากพี่อีกแล้วนะคะ...พี่รักหนูนะ"จุ้บ!ฉันที่กำลังรู้สึกอึ้งกับการบอกรักของเขาอยู่นั้น ได้แต่มองเขาด้วยสายตาไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ก็ต้องสะดุ้งตกใจอีกครั้ง เมื่อพี่เคนก้มลงมาจูบที่ริมฝีปากฉันเร็วๆแล้วผละออก ก่อนเขาจะส่งยิ้มมาให้ฉันอีกครั้ง"พะ พี่เคน!""ดึกแล้วหนูควรจะนอนได้แล้วนะครับ...พี่ก็จะนอนแล้วเหมือนกัน" พี่เคนกระชับกอ
Prologueเวลา 20.49 น. ณ. ประเทศญี่ปุ่นร่างเล็กในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นแบบเก่าๆ วิ่งไปตามเส้นทางอย่างไม่คิดชีวิต ห่างไปทางด้านหลังของเด็กหญิงตัวน้อยนั้น มีร่างสูงใหญ่ของชายชุดดำสองสามคนกำลังวิ่งตามหลังเธอมาเช่นกันแต่เด็กน้อยก็ไม่ได้หันกลับไปมองด้านหลังบ่อยนัก เพราะกลัวว่าความเร็วในการวิ่งของเธอจะลดลงตามลำดับ ที่เธอทำตอนนี้คือวิ่งไปในที่คนเยอะๆ หรือไม่ก็ขอความช่วยเหลือจากใครสักคนที่พึ่งพาได้...แต่พอคิดๆแล้ว ความคิดแรกของเธอท่าจะเวิร์กและดีกว่ามาก สิ่งที่เธอต้องทำตอนนี้ก็คือวิ่งให้เร็ว และหายเข้าไปในฝูงชนก็แค่นั้น...“อดทนอีกนิดนะแพรพรรณ อีกไม่นานเราก็จะรอดแล้ว” เสียงเล็กบอกกับตัวเอง ก่อนจะตั้งใจวิ่งต่อไป‘แพรพรรณ’ คือชื่อจริงของเธอ และชื่อเต็มๆของเธอก็คือ ‘แพรพรรณ บุญฐจักษ์’ เธอมีชื่อเล่นว่า ‘แพร’ และตอนนี้เธอก็เป็นเพียงแค่ ‘เด็กหญิง แพรพรรณ บุญฐจักษ์’ วัยเก้าขวบเพียงเท่านั้นเธอไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างเด็กๆหลายคนทั่วไปแต่เธอต้องใช้ชีวิตอย่าง ‘นางทาส’ หลังครัวเรือนในบ้านหลังใหญ่ที่สวยงาม มองผิวเผินคนบ้านนั้นมองดูแล้วใจดี แต่เบื้องหลังผู้คนเหล่านั้นก็เหมือน ‘ปีศาจ’ ดีๆนี่เอง
EPISODE 01“อาการโดยรวมแล้วไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนะค่ะ มีแค่รอยฟกช้ำบางส่วนเท่านั้นค่ะ”แพทย์หญิงที่มาตรวจอาการแพรพรรณบอกกับเด็กหนุ่ม ที่แต่งตัวดูดี และเนี้ยบกว่าเด็กวัยรุ่นทั่วไปด้วยรอยยิ้มหวาน เธออดรู้สึกประหม่าเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนนี้ไม่ได้ ถึงเธอจะอายุมากกว่าคนตรงหน้า แต่เธอก็ยังรู้สึกเขินอายไม่ได้กับบุคลิกเย็นชา แต่แสนสุภาพนั้น ยิ่งได้มองดูใกล้แบบนี้ เธอก็รู้ได้ทันทีเลยว่าเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ใช่คนญี่ปุ่นโดยแท้ อาจเป็นลูกครึ่งที่เธอก็ไม่อาจทราบได้ว่าประเทศอะไร“แล้วเธอจะฟื้นเมื่อไหร่ครับ” เด็กหนุ่มถามแพทย์หญิงเสียงนิ่ง แต่สุภาพตามอายุฟังแล้วไม่ได้กดดันจนน่ากลัว เหมือนที่เขาใช้กับบรรดาลูกน้อง“อันนี้หมอยังระบุแน่ชัดไม่ได้ เพราะคนไข้ใช้ร่างกายหนักเกินความจำเป็นทำให้ร่างกายเกิดความอ่อนเพลีย และต้องการการพักผ่อนอย่างมากค่ะ” แพทย์หญิงบอกด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจถามเรื่องส่วนของเด็กหนุ่มออกไป “เอ่อ ไม่ทราบว่าเธอเป็นอะไรกับคุณหรือค่ะ”“...” ไม่มีคำตอบจากเด็กหนุ่ม แต่แค่เพียงแพทย์หญิงเผลอสบตาคมเข้า พลันก็ต้องรู้สึกขนลุกก่อนจะมีท่าทีลนลาน เหมือนกลัวอะไรบางอย่าง“เอ่อ คือท
EPISODE 02“จริงป้า เดี๋ยวพอไอ้ลิ้นจี่กลับมาป้าก็ลองถามมันดูนะ รับรองมันจะเล่าให้ป้าฟังตั้งแต่ต้นจนจบเลยแหละ” ชะอมบอกอย่างมีเลศนัย“อ้าว! แล้วทำไมแกไม่เล่าให้ข้าฟังเลยวะ?” ป้ากล้วยบอกชะอมอย่างกับวัยรุ่นใจร้อน นางอยากจะฟังเรื่องทั้งหมดมันเสียเดี๋ยวนี้เลย แต่ก็ได้รอยยิ้มแหยๆของสาวรุ่นลูกกลับมาก่อนที่จะพูดว่า...“พอดี...ฉันรู้มาแค่นี้จริงๆจ้า ถ้าอยากรู้ลึกต้องถามไอ้ลิ้นจี่กับไอ้ใบตองมัน สองคนนี้มันเก็บความลับไว้เยอะมาก แม้กระทั่งใครเป็นคนตีหมาตายตรงหน้าปากซอยตอนกลางคืนมันยังรู้กันเลย” ประโยคท้ายชะอมบอกกับป้ากล้วยเสียงติดตลก ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้อย่างที่บอกป้าไปหรอก เธอแค่อยากจะเก็บความลับที่เคยให้ไว้กับคุณท่าน ในเมื่อสัญญาแล้ว ก็ต้องเป็นสัญญาสิ แต่ถ้าใครเป็นคนพูดนี่...มันก็อีกเรื่องหนึ่ง จริงมั้ย!“แกนี่ก็นะ มาทำให้ข้าอยากรู้และก็จากไปอย่างนิ่มๆ” หญิงวัยกลางคนส่ายหัวไปมา กับความฉลาดของสาวรุ่นลูกด้วยความเอ็นดู ฉับพลันก็ทำให้คิดถึงเด็กหญิงแพรพรรณขึ้นมาไม่ได้ รายนั้นเป็นเด็กดี ว่านอนสอนง่าย ถึงจะดูใสซื่อแต่ความฉลาดก็มีมากพอตัว แล้วแบบนี้ป้ากล้วยจะไม่รู้สึกรักและเอ็นดูเด็กน้อยได้อย่างไร“แ
EPISODE 03หลังจากที่ออกมาจากโรงพยาบาล จนมาถึงตอนนี้ก็ผ่านมาแล้วสองปี!ตอนนี้ฉันก็อายุสิบเอ็ดปีแล้ว ฉันยังอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นและก็ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับมามี๊ทุกอย่าง โดยมีข้อแม้แค่อย่างเดียวคือ ฉัน ‘ต้องรัก’ พี่เคนให้มากที่สุด พอฉันถามมามี๊ว่าทำไมถึงต้องทำแบบนี้ ท่านก็จะยิ้มอบอุ่นกลับมาทุกครั้ง แล้วบอกกับฉันเสียงนุ่มว่า ‘เมื่อหนูแพรโตแล้วหนูจะเข้าใจทุกอย่าง’แรกๆฉันก็สงสัยพอเวลาเคลื่อนผ่านไป ฉันก็เริ่มปล่อยวางกับคำถามที่เคยถามมามี๊ ก่อนจะทำหน้าที่ของฉันตามสัญญาที่ให้ไว้กับท่าน ทุกคนในบ้าน ‘ยามาดะ’ นั่นใจดีกับฉันทุกคนโดยเฉพาะ ‘คุณปู่’ ท่านชอบเอาขนมมาให้ฉันกินทุกครั้งเมื่อเรามีโอกาสไปเยี่ยมท่านที่ต่างจังหวัดอ้อ...เกือบลืมเล่าไป หลังจากที่ฉันตกลงจะเป็น ‘ลูกบุญธรรม’ ของมามี๊และแด๊ดดี้แล้วพวกท่านก็ดำเนินการเอกสารและข้อมูต่างๆเกี่ยวกับตัวฉันอยู่ประมาณเกือบหนึ่ง ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเก้าเดือนได้แหละ...อันที่จริงเรื่องคงไม่จบเร็วแบบนี้ แต่มามี๊บอกว่าท่านใช้ ‘อิทธิพล’ ของตระกูลเราเข้าช่วย เรื่องทุกอย่างจึงจบเร็วแล้วไม่เกิดปัญหา แต่ท่านยังบอกอีกว่าเรื่องแบบนี้ไม่ควรเรียนแบบ แต่ที่ท่านทำเพราะต้
EPISODE 04“น่ารัก...แล้วจะรักไหม?” แต่แล้วกลับแปลกไปจากทุกครั้ง พี่เคนกลับตั้งคำถามจากคำพูดของฉันอย่างไม่มีเหตุผล“รักสิค่ะ แพรรักพี่เคนที่สุดในโลกเลย” แต่ฉันก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจกับมันมากนัก ในขณะที่บอกประโยคนี้ฉันก็กอดพี่เคนไปด้วยอย่างเคยชิน แต่แล้วพี่เคนก็ทำให้ฉันแปลกใจอีกครั้ง โดยการพูดกับฉันในประโยคต่อมาว่า...“ถ้ารัก...ห้ามทิ้งพี่ไปไหนนะครับ” อะไรของเขากันนะพี่ชายคนนี้นี่ เดี๋ยวนี้หัดเรียกร้องความสนใจเหรอ...ยอมก็ได้ เห็นว่าเป็นพี่เคนของหนูแพรหรอกนะ ไม่งั้นอย่าหวังเลยว่าจะยอมตอบให้ง่ายๆน่ะ“...แพรจะอยู่กับพี่เคนจนกว่าความตายจะแยกเราจากกันเลยค่ะ” บอกเพียงเท่านั้นฉันก็กอดร่างสูงแน่นขึ้นไปอีก“ครับ พี่เชื่อทุกคำที่หนูแพรบอกอยู่แล้ว” ถึงจะแปลกใจหลายครั้ง แต่ก็เป็นอีกครั้งที่ฉันเลือกที่จะปล่อยผ่านไป และคลายอ้อมกอดเพื่อให้พี่เคนได้เตรียมข้าวกล่องให้เสร็จ แล้วหลังจากนี้ฉันก็จะให้พี่เคนไปส่งฉันที่โรงเรียนหลังจากที่พี่เคนทำข้าวกล่องของฉันและของเขาเสร็จแล้ว พี่เคนก็เดินลงจากรถมาส่งฉัน ที่หน้าโรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่งในประเทศญี่ปุ่น ที่นี้ถึงจะไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากนัก แต่ก็มีเด็ก
Episode 65"อื้อ!"ฉันร้องครางออกมาด้วยความตกใจ เมื่อแผ่นหลังของฉันกำลังสัมผัสกับเตียงนอน และเพิ่งรู้ตัวได้สติก็ตอนที่ศีรษะสัมผัสกับหมอนนุ่มบนเตียงของพี่เคนเมื่อกี้นี้ แต่พี่เคนก็ไมาได้สนใจอะไรเขายังคงจูบฉันต่อด้วยความเอาแต่ใจ เขาจูบฉันอีกสักพักก่อนจะผละออกมา แล้วหันมาจูบหอมทั่วใลหน้าของฉันแทน และสุดท้ายหลังจสกที่เขาก้มลงไปจูบหน้าผากฉัน เขาก็พูดกับฉันเสียงนุ่มแต่ความหมายของมันกลับทำให้ฉันใจเต้นแรงอีกครั้ง"พี่เคนรักหนูแพรนะคะ...รักหนูแพรที่สุด" พี่เคนบอกกับฉันเหมือนทุกครั้งแต่ฉันสัมผัสได้ว่าการพูดกับฉันครั้งนี้มันมีความรู้สึกที่ต่างออกไป และนั้นจึงทำให้ฉันประสานสายตากับพี่เคนอย่างต้องการคำตอบ"...ห้ามหนีพี่ไปไหนอีกแล้วนะ เพราะต่อจากนี้พี่จะไม่อนุญาตให้หนูหนีไปจากพี่อีกแล้วนะคะ...พี่รักหนูนะ"จุ้บ!ฉันที่กำลังรู้สึกอึ้งกับการบอกรักของเขาอยู่นั้น ได้แต่มองเขาด้วยสายตาไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ก็ต้องสะดุ้งตกใจอีกครั้ง เมื่อพี่เคนก้มลงมาจูบที่ริมฝีปากฉันเร็วๆแล้วผละออก ก่อนเขาจะส่งยิ้มมาให้ฉันอีกครั้ง"พะ พี่เคน!""ดึกแล้วหนูควรจะนอนได้แล้วนะครับ...พี่ก็จะนอนแล้วเหมือนกัน" พี่เคนกระชับกอ
Episode 64“...พี่เคนค่ะ! พี่เคนเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ!” เสียงหวานของน้องที่ตะโกนถามผมมาจากในห้องนอนของผม ทำให้ผมหันไปมองทางประตูห้องน้ำที่เปิดไว้ไม่ได้ปิดนั้นด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่งต้องการระบายอารมณ์"พี่สบายดี! หนูแพรมีอะไรหรือเปล่าครับ!" ผมถามน้องกลับไป พยายามจะทำให้เสียงมั่นคงและปกติมากที่สุด แต่น่าแปลกผมกลับตื่นเต้นกับอะไรบางอย่างหลังจากที่รู้ว่าน้องเข้มาหาผมถึงในห้องโอ๊ย!!! แต่ให้ตายเถอะ...ยิ่งผมรู้สึกแบบนั้นกับน้องมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งอยากดึงร่างบอบบางนั้นมากระทำชำเราเสียให้หายอยาก และพอคิดมาถึงตรงนี้ผมก็ยิ่งต้องพยายามฝืนร่างกายไว้ เพราะตอนนี้อุณหภูมิในร่างกายผมนั้นมันร้อนราวกับมีน้ำร้อนเดือดๆอยู่ในร่างของผมซ่าาาา!ผมยืนนิ่งให้สายน้ำชำระล้างกายตัวเอง ก่อนจะพยายามเงี่ยหูฟังว่าน้อวจะพูดอะไรหรือเปล่า เพราะตั้งแต่ผมถามน้อง เธอยังไม่ได้ตอบอะไรผมกลับมาเลย"หนูแพรครับ!"ผมตะโกนเรียกน้องเสียงดัง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบอะไรกลับมา สงสัยน้องจะออกไปแล้ว ดีเหมือนกัน...ผมไม่อยากให้น้องเห็นสภาพนี้ของผมสักเท่าไหร่ เดี๋ยวน้องจะกลัวน้องยังไม่เคยเห็นด้านมืดของผม... ผมไม่อยากให้น้องก
Episode 63ปึง!“ขอบคุณยูโกะกับไรอันมากนะที่มาส่งเรา...กลับกันดีดีนะ!” หลังจากลงจากรถแล้วปิดประตู เพื่อนสาวที่นั่งข้างสามีของเธออย่างทานะกะ ยูโกะก็เลื่อนกระจกรถลงมาส่งยิ้มให้ฉัน และนั้นจึงทำให้ฉันต้องพูดบอกขอบคุณทั้งสองออกไปอีกครั้งไม่ได้จริงๆ“จ้า! เดี๋ยวว่างเราไปเที่ยวกันใหม่นะ” ยูโกะพูดด้วยรอยยิ้ม“โอเคจ้า”ฉันโบกมือลาและยืนส่งจนรถยนต์เคลื่อนห่างออกไปจากบ้านพี่เคน ก่อนจะหันกลับมาทางประตูบ้าน ฉันกำลังจะผลักประตูเข้าไปในตัวบ้าน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีใครบางคนเปิดออกมาเสียก่อน“คุณซันไชน์กลับมาแล้วหรือครับ!” และคนที่เดินออกมาจากด้านในก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นพี่เรนนั้นเอง แต่ทำไมเขาถึงมีสีหน้าไม่สู้ดีแบบนั้นล่ะ“มีอะไรหรือเปล่าค่ะ”“อ๋อ...คุณเคนฝากให้ผมมาบอกคุณหนูคืนนี้ให้รีบเข้านอนนะครับ” พี่เรนบอกกับฉันด้วยท่าทีสงบนิ่ง ใบหน้าขาวนั้นก้มลงมองพื้นไม่ได้มองสบตาฉันเหมือนทุกครั้ง และนั้นทำให้ฉันรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่แต่ก็ไม่กล้าซักไซ้อะไรมาก เพราะพี่เรนก็คงได้รับคำสั่งแบบนั้นจากพี่เคน“อืม...ได้ค่ะ แพรคิดว่าวันนี้จะนอนเร็วอยู่แล้วค่ะ”“ครับ...” พี่เรนรับคำก่อนจะหันไปเปิดประตูใ
Episode 62@อพาร์ตเมนท์ G1 ชั่วโมงก่อนหน้านี้...“…ที่เคนพูดเมื่อกี้หมายความว่าไงคะ?” ยูกิเอ่ยถามแฟนหนุ่มของเธออกไปเสียงดัง สายตากลมมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีวันนี้ “เคนจะขอเลิกกับยูกิ เพราะอะไรคะ?”“ผมบอกกับคุณชัดเจนแล้วนะ”“ไม่คะ ยูกิไม่เข้าใจ ถ้าจะเป็นเพราะไอ้รูปบ้าๆพวกนี้ มันไม่เกินไปหน่อยคะ?” ยูกิเหลือบสายตาไปมองรูปที่วางอยู่บนโต๊ะแก้ว ถึงเธอจะรู้สึกกลัวความผิดในข้อนี้มากแค่ไหน แต่เธอจะไม่ยอมเผยพิรุจให้เขาได้เห็นแน่“คุณคิดว่าคุณกำลังทำอะไรยู่ชาน ยูกิ!” เคนหันกลับไปถามผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าขาออกไปเสียงเย็น เธอคงคิดว่าเขาโง่มากเธอถึงได้กล้าทำแบบนี้กับเขาที่จริงเคนจะปล่อยไปแล้วไม่ยุ่งเกี่ยวกับเธอเลยก็ได้ แต่ที่เขาตัดสินใจเข้ามาเคลียร์ปัญหาเรื่องนี้เพราะเขาแค่อยากให้เรื่องของเขาและเธอนั้นจบกันด้วยดี ...ถึงเขาจะไม่เคยมีใจให้ยูกิเพราะเขาก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่มีความต้องการเหมือนกับคนอื่นๆเคนยอมรับเลยครั้งแรกที่เขาได้พบกับยูกินั้น เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก สวยจนเขาอยากได้เธอมาครอบครอง แต่เขาก็ไม่คิดว่าเธอจะมีใจที่ตรงกับเขา เพราะเธอก็ชอบเขาอยู่ไม่น้อยเหมื
Episode 61ณ. คฤหาสน์ยามาดะ เวลา 07.31 น.ตึก ตึก ตึก!...“พี่เคนคะ พี่เคน...” ร่างบอบางในชุดนักเรียนระดับประถมศึกษาของโรงเรียนชื่อดัง วิ่งลงมาจากชั้นสองของบ้านด้วยความเร่งรีบ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหวานใสของเธอที่เอ่ยเรียกพี่ชายบุญธรรมของเธอ ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินมาถึงและนั้นทำให้เคนที่กำลังจะเดินขึ้นรถไปเรียนต้องหันไปตามเสียงเรียกนั้น“จะวิ่งทำไม! เดี๋ยวก็หกล้มหรอก” เคนหันไปดุแพรพรรณเมื่อเห็นร่างเล็กของเธอวิ่งมาหาเขาด้วยความเร็ว“ก็หนูแพกลัวไม่ทันพี่เคนนี่คะ แฮ่กๆ” แพรพรรณวิ่งมาหยุดตรงหน้าชายหนุ่ม เธอยืนหอบหายใจออกมาด้วยความเหน็ดเหนื่อย ก่อนจะใช้มือน้อยของเธอปาดเหงื่อเม็ดเล็กออกจากหน้าผาก“แล้วนี่มีอะไรถึงรีบวิ่งมาหาพี่ หื้ม!” มือเรียวเอื้อมไปลูบศีรษะเล็กอย่างเอ็นดู “...อย่าบอกนะว่าเราจะไปเรียนน่ะ?”“ใช่คะ หนูแพรจะไปเรียนหยุดมาหลายวันแล้ว”“ได้ไงกัน หนูยังไม่หายดีเลยนะ เมื่อวานยังบ่นกับพี่ว่าปวดแผลอยู่เลย” เคนขมวดคิ้วเมื่อได้ฟังสิ่งที่แพรพรรณพูดจบก่อนจะคัดค้านเธอออกไปเสียงดุ“เมื่อวานปวด แต่วันนี้ไม่ปวดแล้วค่ะ แล้วหนูแพรก็เตรียมยาไปแล้วด้วย นะคะให้หนูแพรไปเรียนนะ หนูแพรคิดถึง
Episode 60 NC++16.00 น.‘น้องแพรของพี่เคน’สายตามคมเข้มก้มลงอ่านข้อความบนหลังรูปถ่ายใบเล็ก ก่อนจะพลิกกลับมาด้านหน้าที่มีรูปของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งใส่ชุดกระโปรงฟูฟ่องสีชมพูกำลังยืนเท้าเอวแล้วมองตรงด้วยยิ้ม และรูปใบนี้เขาเป็นคนถ่ายและล้างมันเองกับมือ ก่อนจะเขาจะเผลอหลุดยิ้มออกมาเมื่อนึกไปถึงเจ้าของรอยยิ้มในรูปนี้เพราะตอนที่เคนไปเจอแพรพรรณครั้งแรกนั้น เธอไม่เคยมีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าน่ารักนั้นเลย จนเมื่อเขาได้พูดคุยกับเธอนั้นแหละ เธอถึงได้ยิ้มออกมาและนั้นทำให้เขาได้รู้อะไรบางอย่างคือ เด็กคนนี้ไม่เหมาะกับน้ำตาแต่เหมาะกับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเคนจึงตั้งมั่นกับตัวเอง เขาจะทำทุกอย่างเพื่อเก็บรักษารอยยิ้มของแพรพรรณไว้ ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไรเขาก็ยอม...“เด็กผู้หญิงในรูปนี่ใครเหรอค่ะ” แต่แล้วเสียงของยูกิที่ดังอยู่ทางด้านหลัง ก็ทำให้เคนได้สติก่อนจะเก็บรูปใส่กระเป๋าไว้ตามเดิม เมื่อรู้สึกถึงแรงกอดรัดจากเธอ“น้องสาว...เธอชื่อซันไชน์ ตอนนี้เธอเรียนอยู่เกรดห้า”เคนตอบเด็กสาวกลับไปเสียงอบอุ่นโดยไม่รู้ตัว เมื่อพูดถึงแพรพรรณในวัยเด็ก และน้ำเสียงนั้นก็ทำให้ยูกิรู้สึกอิจฉา
Episode 5910.11 น.หลังจากที่ดื่มนมเสร็จจนหนีพี่เคนกลับมายังห้องของตัวเอง ฉันก็ไม่ได้ออกมานอกห้องอีกเลย ส่วนพี่เคนนั้นก็ทำตัวปกติทุกอย่าง เขายังดูแลเอาใจใส่ฉันเหมือนอย่างทุกครั้ง จะมีแปลกไปก็ตรงที่เขาชอบทำตัวติดฉันมากขึ้น เวลาฉันไปไหนมาไหนจะต้องมีเขาคอยตามตลอด เหมือนอย่างตอนนี้เขาก็ยังเดินอยู่ข้างฉัน คอยจับมือฉันไม่ยอมปล่อย จนฉันต้องคอยบอกเขาทางสายตาอยู่หลายครั้ง แต่ก็หลายครั้งอีกเหมือนกันที่เขาทำเฉยไม่ยอมทำตามที่ฉันบอกและตอนนี้ก็เป็นเวลาสิบโมงกว่าแล้ว ตอนนี้ฉันอยู่บ้านคุณปู่คิม พี่เคนพาฉันมาหาท่านตามที่บอกฉันไว้ตั้งแต่เมื่อคืนนี้“...ไม่เจอกันนานเลยนะ ทำงานที่เมืองไทยเป็นยังไงบ้าง” น้ำเสียงอบอุ่นของชายชราวัยเจ็ดสิบปลายๆถามฉันขึ้นมา หลังจากที่ฉันเดินเข้ามาในบ้านและกำลังเดินไปหาท่าน“สวัสดีค่ะ แพรคิดถึงคุณปู่ที่สุดเลย...” ฉันเดินเข้าไปกอดคุณปู่หลังจากที่พูดประโยคนี้จบ“ปากหวานจริงๆ แล้วทำงานเป็นไงสนุกไหม?”“สนุกค่ะ อยู่ที่เมืองไทยแพรมีเพื่อนเยอะมากเลย แต่ส่วนมากจะเป็นแฟนคลับมากกว่านะค่ะ” ฉันบอกกับคุณปู่ออกไปอย่างอารมณ์ ก่อนที่ท่านจะพาฉันเดินโอบเอวไปยังห้องรับแขก โดยมีพี่เคน
Episode 58“แต่ผมไม่ได้รักคุณแล้ว...”ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่คิดหรือแม้แต่จะกล้าพูดประโยคนี้ออกมาด้วยซ้ำ แต่เป็นเพราะเธอที่ทำให้ผมกล้าที่จะทำทุกอย่าง เพื่อผลักเธอออกไปจากชีวิตของผม“มะ ไม่จริงหรอก เคนโกหก เคนกำลังโกหกยูกิอยู่ใช่ไหม ...เพราะที่จริงแล้วเคนยังรักยูกิอยู่”“ผมพูดความจริงเพราะผู้หญิงอย่างคุณ...” พอพูดมาถึงประโยคนี้ผมก็ใช้สายตามองไปยังร่างบอบบางของยูกิ ที่ยืนห่างจากผมไปไม่ไกลนักด้วยสายตาเย็นชา “ไม่ได้มีค่ามากพอจะให้ผมต้องรักเลยสักนิด”“เคนพูดแบบนี้หมายความว่าไงค่ะ” ยูกิถามผมกลับมาอย่างไม่เข้าใจ และตอนนั้นเองน้ำตาของเธอกำลังไหลลงมาอาบแก้ม แต่ผมกลับมองภาพตรงหน้าด้วยความเฉยชา“ออกไปจากชีวิตของผมซะและก็อย่าทำอะไรโง่ๆอย่างวันนี้อีก...แล้วจะหาว่าผมไม่เตือน”“มะ ไม่ค่ะ เคนก็รู้ยูกิทำไม่ได้ ยูกิรักเคนยูกิจะอยู่กับเคน” พูดจบเธอก็เดินตรงมาหาผมที่โซฟา เธอทำท่าจะเข้ามากอดผมอีกครั้งแต่ครั้งนี้ผมกลับรู้สึกทนไม่ได้อีกต่อไป“พอเถอะยูกิ เลิกหลอกตัวเองสักที...เราเลิกกันแล้วนะ!” ผมบอกกับเธออกไปเสียงดังจากจากลุกขึ้นยืนจากโซฟา และนั้นทำให้ร่างบอบบางที่กำลังเดินเข้ามาหาผมหยุดชะงักก่อนจะ
Episode 57“น้องซันไชน์ เคนอยู่หรือเปล่าค่ะ?”เสียงหวานใสราวกับระฆังแก้วของผู้หญิงคนหนึ่ง ดังมาจากทางด้านหลังฉันและนั้นทำให้ฉันจำต้องวางมือจากบัวรดน้ำลงก่อนจะหันกลับไปด้านหลังด้วยความสงสัย“เอ่อ คุณเป็นใครค่ะ?”ฉันถามผู้หญิงรูปร่างบอบบางราวกับตุ๊กตาที่ยืนห่างจากฉันไปห้าก้าว จะว่าไปเธอคนนี้ก็มีส่วนคล้ายกับฉันอยู่เหมือนกันนะ โดยเฉพาะสไตล์การแต่งตัวเธอแต่งชุดคล้ายๆกับฉันเลยล่ะ“พี่ชื่อชาน ยูกิหรือจะเรียกว่าพี่ยูกิเฉยๆก็ได้ค่ะ พี่มาหาเคน...เขาอยู่หรือเปล่า?”“อ๋อ พี่เคนไม่อยู่หรอกค่ะ คุณมีอะไรกับเขาหรือเปล่าค่ะ เพราะกว่าพี่เคนจะกลับก็คงจะดึกมากเลย...ถ้ามีเรื่องด่วนบอกฉันก่อนก็ได้เดี๋ยวฉันจะบอกกับเขาให้ค่ะ”ฉันเสนอทางเลือกให้คนตรงหน้าด้วยความหวังดี เพราะเธอเหมือมีเรื่องด่วนจริงๆ และอีกอย่างตอนนี้ก็ใกล้จะมืดแล้วด้วยเธออาจะรีบกลับบ้านก็ได้“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะรอเขากลับมา”แต่ดูเหมือนผู้หญิงที่ยูกิจะไม่เห็นความหวังดีจากฉัน เอ๊ะ! หรือฉันจะคิดมากไป เพราะบางทีเธออาจจะมีเรื่องสำคัญที่บอกคนอื่นไม่ได้นอกจากจะบอกกับพี่เคนด้วยตัวเองก็ได้ ฉันคงจะคิดมากไปเองแน่ๆ และเหมือนฉันจะคิดเยอะไปจริงๆ พอ