Chapter 2: Will he agree to marry me?

JALENE’S Pov

Palaisipan man kung paano nalaman ni Uncle Frank ang buong pangalan ko, tumango pa rin ako.

“A-ako nga ho, Uncle”

“Don’t call me Uncle sabi!”

“Pero uncle po kayo ni JV. Kaibigan ko siya kaya—”

“Hindi kita kaanu-ano! Damn it!”

Nagbaba ako nang tingin. “Sorry po,” sabi ko na lang.

Saktong umilaw ang hawak kong cellphone. Nang makita ang pangalan ni Nanay ay tinaas ko iyon. “Sandali lang po, Uncle, sagutin ko lang po.”

“I said—” Hindi na natapos ni Uncle Frank dahil umalis na ako sa harapan niya. Lumayo ako para sagutin iyon. May problema sa pandinig ang Nanay ko kaya kailangan kong lumayo.

“Nay, kung ang pag-uwi ko na naman—”

“Talagang kailangan mo nang umuwi rito, Jalene,”  putol ng kanyang Tiyahin sa  sasabihin ko. “Isinugod sa ospital ang Ate at kakatawag lang sa akin ng pinsan mo, pinapauwi ka na.” Saglit na nawala ang Tiyahin sa kabilang linya, pero narinig ko ang pagsinghot niya. “M-mukhang hindi maganda ang kalagayan ng iyong inay. Kaya umuwi ka na ngayon din.”

“T-Tiyang,” tanging sambit ko nang mapagtanto ang ibig niyang ipahiwatig.

“Ano? Uuwi ka ba o hindi? Ikaw rin. Baka pagsisihan mo ang lahat.”

“U-uuwi po ako ngayon, Tiyang. Paki-bantayan naman po nang maigi si Nanay. Make sure na maayos siya hanggang sa makarating ako. Pakiusap,”

“Sige-sige. Sasabihin ko sa pinsan mo, para mai-relay din sa Nanay mo.”

“M-marami pong salamat.” 

Hindi na ako nagsayang ng panahon. Umalis ako sa party na iyon. Nagpadala na lang din ako ng text kay JV na uuwi dahil sa nangyari kay Nanay. Kabado ako sa mga sinabi ng aking Tiyahin, sa totoo lang. Kakaiba ang mga pahiwatig niya kaya hindi ko pwedeng balewalain.

Nagbihis at kumuha lang ako ng ilang damit sa apartment ko bago ako pumunta ng terminal pauwi sa amin. Mga limang oras lang naman ang biyahe. Pero para sa akin, matagal. Kaya madalang akong umuwi talaga ng probinsya namin. Nababagot ako sa ganoon kahabang biyahe.

Sa ospital na ako dumeretso. Agad kong tinanong sa information kung saan ang silid na ikuukupa ni Nanay.

“M-maraming salamat ho,”  ani ko nang sabihin niya ang kinaroroonan ng aking Nanay. Kabado na ako noon dahil sa dami ng text ng aking tiyahin. 

Naabutan ko si Tiya Glory sa labas na umiiyak. Kaya naman napatingin ako sa pintuan.

“T-Tiyang…”

Nag-angat nang tingin ang tiyahin ko nang marinig ang boses ko. Agad na niyakap niya ako.

Ang Tiyang Glory ko kasi ang pinaka-close ng Nanay. Kaya ganito na lang ang reaksyon niya sa nangyari.

“Sige na, pumasok ka na. Kanina ka pa hinihintay ni Ate.” 

Tumango ako sa kanya.

Para akong hinahabol noon dahil sa bilis na pagtibok ng aking puso. Walang sinabi si Tiya kaya hindi ko alam kung ano ang madadatnan ko sa loob.

Dahan-dahan pa ang ginawa kong pagbukas. Pero hikbi agad ng aking pinsan ang naririnig ko. May nagsasalita pero pabulong lang at mukhang hirap kaya tinulak ko na nang malapad ang pintuan. Napatingin sa akin si Ate Hemery, na aking pinsan. May sinabi ito kay Nanay na ikinatingin niya sa aking gawi.

Lumapit sa akin ang pinsan ko at bahagyang pinisil ang aking braso. Lumabas na rin siya para bigyan kami ng chance na makapag-usap na mag-ina.

Ngumiti si Nanay pero hindi ko makita ang kasiyahan sa mukha niya. Sino ba naman kasi ang matutuwa sa kalagayan na ganyan? 

Hinawakan ko ang kamay niya nang makitang umangat iyon. 

“N-Nay,” 

“M-masaya akong makita ka sa huling oras ng buhay ko.” Naramdaman ko ang pagpisil niya.

“H-hindi ako masaya, Nay. Mas gusto kong naririnig ang boses na pumupuno sa silid ko.” Napiyok na nga ako. “Kaya bumangon ka dyan, Nay.”

Ngumiti lang siya sa akin. Pero hindi ko magawang tumugon, umiyak na lang ako nang umiyak.

“A-alam kong hindi na ako magtatagal sa mundong ito, Anak. Kaya sana, matupad na ang matagal ko nang hinihiling sa ’yo, ang pakasalan mo ang anak ng aking kaibigan.”

Sa huling mga sandali ng buhay ng ina, ang maikasal pa rin ako sa anak ng kaibigan niya ang ginigiit niya. 

Matagal na niyang inaawit ito sa akin. Ito nga ang dahilan kung bakit ako lumuwas pa-Manila. Dahil ayaw kong ikasal. Ang bata ko pa para makulong sa kasal na hindi ko gusto. 

“P-pero, Nay. Hindi pa ho ako handa sa bagay na iyan. Marami pa akong pangarap na gusto kong matupad.”

“M-magagawa mo naman ang bagay na iyan kahit kasal ka  na sa kanya.”

Umiling-iling ako. “Ang daming pwedeng huling hiling, bakit ito pa?”

“D-dahil dito, magiging panatag ako. Mangako ka sa akin na pakakasalan mo ang nag-iisang anak ni Don Francesco Alva.”

Bahagyang umawang ang labi ko sa narinig na pangalan. Iniisip kong mali ako ng narinig kaya naman inulit ko.

“Don Francesco Alava ho ba ng Lasaroma City?”

Marahang tumango si Nanay kaya hindi ako makapaniwala. 

“A-at gusto niyo ho akong maikasal kay Frank Alva?”

Muling tumango si Nanay kaya napabitaw ako sa kamay niya. 

Tama nga ang narinig ko mula sa kanya. 

All these years, tinanggihan ko si Frank Alva? My God! Isa pa naman siya sa pangarap kong masungkit!

“B-bakit ngayon niyo lang ho sinabi ang buong pangalan ng kaibigan niyo, Nay?”

Magkahalong tuwa at saya ang naramdaman ko ng mga sandaling iyon. Kung alam ko lang sana, baka hiwalay na si Frank at ang girlfriend niya.

“B-bakit parang kilalang-kilala mo na si Frank, anak?”

“Hindi na ho mahalaga, Nay. Ang mahalaga, pumapayag na ho akong maikasal sa kanya.”

Kita ko ang pagluwag nang hininga ni Nanay. Ganoon ba talaga kahalaga sa kanya ang kasalang ito? Pero paano niya nakilala ang mayamang Don na iyon?

Pinakuha ni Nanay ang cellphone niyang luma at may pinatawagan. At boses ng isang matanda nga ang aking narinig. Pero agad ko ring binigay iyon kay Nanay. 

Ramdam ko nang malapit na ngang malagutan nang hininga si Nanay, pero kakaibang saya ang nakikita ko sa mga mata niya. Basta magsimula iyon nang matapos silang mag-usap ng lalaking iyon sa cellphone. Iniisip ko nang si Don Francesco iyon. Ano kaya ang naging relasyon nila at paano umabot sa ganitong arranged marriage?

Akala ko, ako na lang ang hinihintay ni Nanay, hindi pa pala. Hindi ko inaasahang makita si Don Francesco at Frank Alva na papasok sa silid ni Nanay.

Para makapag-usap ang mga ito niyaya ako ni Uncle Frank na lumabas ng silid. At sa hagdan na malapit ako dinala ni Frank.

“Were you surprised by our arrival? Alam mo ba kung bakit kami nandito?” sunod-sunod niyang tanong na ikinatitig ko sa kanya.

Mukhang alam na ni Frank ang hiling ni Nanay. Papayag ba siyang magpakasal sa akin? Paano ang nobya niya?