Chapter 10

Chapter 10

Na wi-weirdohan talaga ako kung bakit sa dinami-damu ng pwesto sa waiting shed na paghintuan ng taxi driver, dito pa talaga sa pwesto kung saan siya nakatayo.

"Manong, bayad ko po, " sabi ko pag kabayad ng taxi saka bumaba.

I was standing infront of kinda waiting shed inside our school kung saan eksakto din siyang nakatayo habang may kausap sa phone.

Taxi drivers were not allowed to have parking space kaya dito nalang sa ground binababa ang mga nagkocommute ay mula dito, kailangan mo ulit sumakay ng mini bus para makarating sa building na pupuntahan mo.

I sighed and felt bothered just from the mere sight of him.

Kung alam ko lang na siya pala yung lalakeng nakatalikod kanina baka nag tiis nalang ako maglakad, hindi baleng lumagpas na sa babaan. Okay lang masita ng guard basta 'wag lang dito.

Isinukbit ko ang maliit ko na backpack at inayos ang mga folder na hawak. Bahagyang namomoblema kung paano dadaan sa gawi niya.

Like saang sulok ba ako pwede dumaan ng hindi masasagap ang hangin na hinihinga ng ugok na to?!

It's Saturday and I know I shouldn't be here because Monday to Friday lang naman ang pasok tulad ng ibang schools pero heto ngayon, sinasakripisyo ang maghapon (sana) na tulog para lang maipasa ang sangkaterbang papel. Buti nalang talaga naawa si Sir Ben na i-submit yung revision ng ilang papers after exam, jusko kung sabay na lahat baka 'di na ako makabangon sa kapaguran.

Mentally shaking my head, I begun to walk past behind him. Pero ang gunggong, biglang humarap kaya naman nagkatinginan kami habang may kinakausap pa rin siya sa phone.

"No.. I'll just pass my papers.. I'll come to you later baby...Okay... love you too." He ended the call without any emotion plastered in his face and put his phone inside his pocket.

Gusto kong masuka nang banggitin niya yung 'love you too' right infront of my face. Nasa'n ang GMRC nitong gagong to no?

I continue to walk passed him as got a ride to go to the faculty room. I submit my requirements to Sir Ben at nagtanong ng ilang concern about sa exam. Naabutan ko rin yung teacher namin sa Economics kaya naipasa ko na rin yung Concept paper ko.

Hayahay akong lumabas ng faculty. Sarap pala sa pakiramdam na tapos na lahat ng requirements pati exams. Parang ngayon lang ako nakalanghap ng sariwang hangin this past few days.

According sa mga teacher ko, hindi raw agad magsisimula ang lesson dahil may dalawang chapters kaming ahead kaya okay lang pumetiks ng isa or dalawang araw sa ilang subjects.

Hay, ngayon nakakahinga na ako ng maluwag. Makakatulog na ako ng matiwasay! May extra free time na rin ako sa umaga!

"Joy. "

Napahinto ako sa paglakad at tumingin sa likod ko.

I was a bit surprised to still see him here. Kala ko kanina niya napasa dahil sinadya kong tumambay pa muna sa canteen para hindi siya makasalubong. But it seems like fate was having a joke. And it's not very funny.

"Can I have a word with you?"

Hindi ako nag salita. Parang kailan lang nung 'Can I be with you' at 'Can I have lunch with you' pa yung lumalabas sa bunganga niya pag kasama niya ako, and now the only thing he's asking from me is a freaking 'word'?

"I know what happen wouldn't fix easily--"

I scoffed. "Buti alam mo, " I mastered my poker face.

Bumuntong hininga lang siya. Nang ilang minuto na ang nakalipas, may hinugot ito sa bulsa. Nagtipa saglit sa kanyang cellphone saka ito hinarap ito sa'kin.

Larawan ito ng isang babaeng naka candid habang ang background ay nasa beach, naka tagilid ito ng konti sa harap ng camera habang abot abot ang kamay ng nagpicture sa kanya.

Sumikip ang dibdib ko nang mapagtantong siya ang kumuha ng litratong iyon na kahawak kamay ng babae sa larawan.

"I'm courting her again," he stated like he's just informing me, like he just doesn't break me again. Like it's...nothing. Para bang pinagyayabang pa na nakahanap na siya ng pamalit saakin.

I gritted my teeth in anger.

Gusto kong mamilosopo at sabihing hindi ako interesado sa BAGO niyang lovelife pero alam ko sa sarili ko na hindi rin naman iyon totoo. I would just be lying to myself how I'm still curious about his life, particularly this girl in his phone.

"So? Anong gusto mong palabasin?" nagpigil ako ng galit at poot. Hindi ko alam na sa kahit ilang araw akong nagbabad sa pag aaral, umusbong pa rin itong namumuong panghihinayang sa'ming dalawa. He could have formally meet my friends, If none of this stupid things happened.

But this is what we both decided to do. Kaya kahit anong panghihinayang, namumutawi ang galit sa aking puso. Dahil kahit anong pilit kong ilaban ang meron kami, paulit ulit lang din akong masasaktan.

As much as I want to smack his head down dahil sa gaguhang pinag sasabi niya ngayon, I manage to silently calm my nerves.

I'll get over him soon.

"What I'm trying to say is, I know we have a fight about our commitment but please I'm begging you." he pursed his lips.

"I... I don't wanna lose a chance with her so please... don't make any trouble, " he calmly pleaded.

My jaw dropped. Napailing na lang ako. I can't take this anymore.

"Joy, " he called. Panay iling lang ang sagot ko. I want to hold my tears back pero hindi ko kinaya ng hawakan niya ako sa balikat.

"Joy, please!" frustrated niyang sigaw.

Winasiwas ko ang kamay niya sa'kin na nakahawak.

It broke my heart even more, knowing that he's willing to beg just to make their relationship work. Isang bagay na hindi niya nagawa sa'kin. Sa amin.

Bakit parang kasalanan ko pa lahat? Bakit parang ako pa ang nagsimula ng problemang ito?

It crashed my heart. Tears forming into my eyes.

"Are you out of your mind?!" I spat with anger dipping in each word. Ramdam ko ang pag tulo ng luha ko pero pinipigilan kong lumabas.

He gritted his teeth. "I know we had a fight but Joy please... don't take everything to heart. "

Sinampal ko siya sa sobrang inis ko. Hindi ko na rin napigilan ang mga luha kong pilit kumawala. Inis ko lang itong pinahid ng isang kamay.

"You! You just broke my heart, Harry! You can't just say I shouldn't take everthing to heart! Wala kang karapatan!"

He deeply stared at me. But there's no more meaning, like it always have.

"Look. I'm sorry okay? But if you're thinking about having a revenge please... sa'kin nalang. I don't want you to ruin everything just because of my mistakes. "

Yeah right. I was that mistake.

His mistake.

Tinitigan niya lang ako habang napu-frustrate na ako sa mga katarantaduhang pinagsasabi niya. He seemed like he's not affected, though. Na kahit umiyak na ako ng dugo dito, ang concern pa rin niya eh yung babae na liligawan niya.

Tangina. 'Di pa ba tapos? Kailangan ba paulit-ulit sa' kin isasampal ang katotohanan?

"Alam mo, kahit hindi mo naman sabihin, I'll distance myself to you! Infact, matagal na, kaya nagtataka ako at nandito ka sa harap ko ngayon! "

Huminga siya ng malalim habang tutok pa rin ang mga mata sakin. "Well... that's good to hear, " he heartlessly said and walk pass behind me.

And again. I cried.

Akala ko naibos na ang luha ko kakaiyak gabi-gabi dahil sa kaniya. Pero may maiiyak pa pala ako. Gano'n gano'n nalang ba yun? Natapos siya sa'kin at meron agad pamalit? I wish I could do the same. Paano niya kaya nagagawa iyon? To throw someone who he finds no longer useful?

Nakarating ako sa exit ng gate nang hindi ko namamalayan. My mind was clouded by too many thoughts that I forgot tell the driver where will I go. Buti nalang parang gets naman na ni kuya na pauwi na ako kaya dinala ako sa exit, sa may hintayan ng bus.

Pagkababa ko matapos akong mag bayad, patawid na sana ako sa labas ng gate papunta sa malapit waiting shed nang harangin ako ng guard.

"Miss, ID" he motioned an ID lace in his chest. Napatingin naman agad ako sa dibdib ko na ngayon ay wala nang suot na ID.

Shit.