"Kahit ano pa. Kaibigan pa rin natin siya mula pagkabata, at walang magbabago." matigas na tugon ni Clark."Kahit ano na lang, tol," sabi ni Van habang napapailing.Walnut CreekMalalim na huminga si Bianca ng sariwang hangin nang makababa mula sa sasakyan. Matapos ang napakaraming taon sa lungsod, sa wakas ay nakabalik na siya sa lugar kung saan siya ipinanganak."Na-miss mo ba ang Walnut Creek, anak?" tanong ni Brianna na may ngiti."Na-miss ko lahat ng tungkol sa Walnut Creek!" masayang sagot ni Bianca.Mula nang magsimula siyang mag-focus sa archery training, hindi na siya nakabalik sa kanilang bayan."Tara na sa loob para makakain at makapagpahinga," yaya ni Nigel sa kanyang mag-ina."Walang nagbago sa bahay na 'to. Parang talagang nakabalik na ako sa tahanan ko!" sabik na sabi ni Bianca."Ah, oo nga pala. Nakalimutan kong sabihin na sira na ang washing machine natin. Bumili ako ng bago kahapon, pero out of stock ang model na gusto ko kaya kailangang magpunta pa sila sa main stor
"Bianca, punta tayo doon. Gusto kong makilala mo ang iba ko pang mga kaibigang mula high school, bukod kina Clark at sa mga magulang ni Van," sabi ni Brianna sa kanyang anak na babae."Sige po, mama," agad na sagot ni Bianca.Naglakad na ang mag-ina patungo sa grupo ng mga tao na masayang nag-uusap. Ngumiti si Bianca nang makita niya ang mga pamilyar na mukha nina Tito Paolo, Tita Serena, Tito Dave, at Tita Via. Mas naging komportable rin siya nang makita ang kanyang matatalik na kaibigang sina Clark at Van."Si Nigel at Brianna talaga ang perpektong halimbawa ng 'opposites attract.' Sa tagal ng panahon, tingnan mo sila ngayon! Ang saya nilang mag-asawa," masayang sabi ni Paolo."Tila nakatadhana talaga akong mapunta sa nerd ng school namin. Kahit bigyan pa ako ng pagkakataong bumalik sa nakaraan, pipiliin ko pa rin ikaw at ikaw pa rin ang pakakasalan ko," malambing na sabi ni Brianna sa kanyang asawang si Nigel."Well, sa huli, panalo pa rin ang nerd," biro ni Nigel sabay kindat sa k
"Hindi ko na kailangan ng iba pa, sapat na ang iyong pagkakaibigan," sagot ni Van."Hindi, ayaw ko ng ganyan. Hahanapan pa rin kita ng perpektong regalo para sa kaarawan mo, gusto mo man o hindi," muling ipinakita ni Bianca ang kanyang katigasan ng ulo.Hindi napigilan ni Van na mapangiti. Ito ang bagay na nakakabilib sa kanya kay Bianca. Kapag gusto niyang gawin ang isang bagay, ginagawa niya ito ng buong puso at determinasyon.At ito ang dahilan kung bakit siya maganda sa paningin ni Van.Makalipas ang ilang oras...Habang masayang nakikipag-usap sina Clark at Van sa mga kaibigan nilang kapitbahay na naroon din sa birthday party, bigla silang nakarinig ng kaguluhan sa labas ng bahay ni Clark.Agad na lumabas sina Clark, Van, at ang iba pang bisita upang tingnan kung ano ang nangyayari. Sa kanilang pagkagulat, nakita nila ang parehong creepy na lalaki mula sa Waldorf Reunion party. Mahigpit nitong hinahawakan ang braso ni Bianca at pilit siyang hinihila papunta sa kanyang kotse."Hoy
Nagsisimula nang mapuno ang gymnasium ng mga estudyante, at unti-unti na rin itong nagiging maingay."Maghanda na tayo, Van," sabi ni James sa kanyang matalik na kaibigan."Kita na lang tayo mamaya, Julia," sabi ni Van kay Julia, pagkatapos ay lumakad na siya kasama si James upang maghanda ng kanilang mga gamit."Hindi na ako makapaghintay!" bulong ni Julia sa sarili habang nakangiti. Pakiramdam niya ay naglalakad siya sa ulap dahil sa sobrang saya.=======================Binigyan ni Van ang mga estudyante ng 15 minuto upang sagutan ang mock Math test. Lahat ay abala sa pagsagot, ngunit si Julia ay natapos na agad. Ginamit niya ang kanyang libreng oras upang titigan si Van na abala sa pagbabasa ng libro.Kahit na masyadong nakatutok si Van sa kanyang binabasa, gwapo pa rin itong tingnan, kaya't masaya na si Julia na pagmasdan siya.Ngunit napasinghap si Julia nang mahuli siya ni Van na nakatitig sa kanya!"Tapos ka na ba sa papel mo?" tanong ni Van.Namula si Julia sa sobrang hiya."
Mag-isa lang si Julia sa madilim na bahagi ng hardin ng kanilang bahay, dahil gusto niyang mapag-isa at mag-isip nang mag-isa.Naiwan pa rin siyang nagulat matapos muling makita si Van. Hindi niya inakala na makikita niya ito sa homecoming party ng kanyang kapatid, kaya't hindi siya handa – sa isip, sa damdamin, at sa pisikal na aspeto."Sa wakas, nagkita rin tayo muli matapos ang maraming taon, Julia."Napasinghap si Julia nang marinig ang pamilyar na tinig.Agad siyang humarap at pinilit ang sarili na titigan si Van..."Anong ginagawa mo rito?" tanong niya, pilit na pinapakalma ang kanyang boses."Bakit parang ang lamig ng pakikitungo mo, bata?" sagot ni Van, imbes na sagutin ang tanong niya."Hindi na ako bata, kaya tigilan mo na ang pagtawag sa akin ng 'bata'!" mariing sagot ni Julia."Eh 'di tigilan mo rin ang asal-bata! Ganyan pa rin ang ugali mo kahit ilang taon na ang lumipas!" bawi ni Van."Hah! Ikaw nga itong walang maturity! Sinong matinong tao ang magpapabuntis ng girlfrie
Ilang araw na ang lumipas mula nang sabihin ni James ang katotohanan kay Julia. Napagdesisyunan niyang mag-move on at maging abala sa kanyang trabaho.Ngunit, paminsan-minsan ay naiisip pa rin niya si Van. Hindi na niya ito nakita mula nang maganap ang homecoming party ng kanyang kapatid at mula nang magkaroon sila ng "emosyonal" na pag-uusap...Naputol ang kanyang pag-iisip nang bumukas na ang pinto ng elevator. Nasa ika-16 na palapag na siya, kung saan matatagpuan ang Montserrat Advertising Agency.Binati niya ng ngiti ang kanyang mga kasamahan habang papunta siya sa kanyang mesa. Pagkaupo niya, agad niyang napansin ang isang post-it note sa kanyang mesa."Pumunta ka agad sa opisina ko. - David."Mabilis siyang lumingon sa paligid at tiningnan si David sa kanyang mini-office. Sa likod ng glass walls, nakita niyang may kausap ito sa telepono.Kinuha ni Julia ang kanyang notebook at ballpen, at nagtungo sa opisina ni David.Pagpasok niya, sinalubong siya ni David ng ngiti."Sobrang ex
Nakatayo si Julia sa harap ng simbahan habang naghihintay na bigyan siya ng hudyat ng staff ng simbahan para maglakad sa aisle. Ngayon ang araw ng kanyang kasal, at hindi na siya makapaghintay na pakasalan ang kanyang unang pag-ibig, kasalukuyang pag-ibig, at pinakamahal na pag-ibig...Nakatayo si Julia kasama ang kanyang ama, at mahigpit niyang hawak ang braso ng kanyang ama.Nagbigay na ng senyales ang isa sa mga staff ng simbahan at biglang bumukas ang malalaking pinto ng simbahan."Handa ka na ba, anak?" tanong ng kanyang ama habang may banayad na ngiti sa kanyang labi."Matagal na akong handa para dito, halos kalahati ng buhay ko, Daddy..." nakangiting sagot ni Julia.Ngayon, magkasabay na naglalakad sa aisle si Julia at ang kanyang ama, habang tinutugtog ang piano version ng kantang "Annie's Song" ni John Denver.Napuno ng paghanga ang simbahan habang naglalakad si Julia sa aisle. Nakita niya ang kanyang mga kaibigan mula high school na nakangiti sa kanya, pati na rin ang kanyan
"Sister, may problema ba? May nagawa ba akong mali? Bakit ako ipinapatawag ni Mother Superior?" tanong ni Mariya na may pag-aalala habang naglalakad kasama ang madre sa pasilyo ng ampunan.Umiling lamang si Sister Angela bilang tugon."Sa totoo lang, wala akong ideya, Mariya. Ipinag-utos lang ni Mother Superior na samahan kita sa kanyang opisina, pero wala na siyang ibang sinabi," sagot ng madre.Lalong kinabahan si Mariya matapos marinig si Sister Angela. Iniisip niya na baka may nagawa siyang mali at pinaaalis na siya sa ampunan. Alam niyang sapat na ang kanyang edad upang mamuhay nang mag-isa sa labas ng ampunan, ngunit hindi niya maisip na iwan ang mga batang kanyang inaalagaan.Isa siyang guro sa Sunshine Orphanage, kung saan siya rin lumaki. Ang mga madre ang namamahala sa ampunan na kumukupkop sa 80 batang bingi at pipi.Kahit wala siyang kapansanan, tinanggap pa rin siya ng mga madre. Ayon kay Mother Superior, isang araw, ang kanyang ina ay kumatok sa pintuan ng ampunan, bunti
Mabilis na lumipas ang ilang araw.Sa isang coffee shop...Wala ni isang ideya si Clarissa kung bakit nais makipag-usap sa kanya ng kanilang choreographer na si Jun nang pribado, ngunit nagpasya siyang makipagkita sa kanya dahil mukhang may kailangan silang pag-usapan na seryoso..."Clarissa... Talaga, hindi ko alam kung paano ko sasabihin ito sa'yo." Nagsimula si Jun, na may kabang nararamdaman."Ano po ang ibig niyong sabihin, Sir?" Tanong ni Clarissa na puno ng curiosity.Humugot si Jun ng malalim na hininga bago muling magsalita."Una sa lahat, nais kong malaman mo na magaling kang mananayaw, at wala akong galit sa'yo o ano man. Ang problema lang, sa lahat ng mga kaguluhang nangyari sa pagitan mo at ni Toru, nagdesisyon ang Presidente ng kanilang talent agency na tuluyang tanggalin ka bilang back-up dancer ng MORSE." Malungkot na inannounce ni Jun.Parang isang malakas na pagsabog ang naramdaman ni Clarissa sa kanyang mga tainga. Tanggal na siya bilang back-up dancer!Gusto niyang
Maagang dumating si Clarissa sa rehearsal room kinabukasan.Bumuntong-hininga siya ng magaan nang malaman niyang siya lang ang tao sa loob ng kwarto. Nagdesisyon siyang magising ng maaga dahil gusto niyang mag-ensayo mag-isa.Sa totoo lang, hindi siya nakatulog ng maayos kagabi dahil kay Edward, Victoria, at Toru...Nagsimula siyang magpainit ng katawan, at ilang minuto pa lang, nagsimula na siyang sumayaw...Bigla siyang huminto nang makita niyang may pumasok na tao sa kwarto. Napailing siya ng hindi makita nang makita sina Edward at Victoria...“Great. Just what I needed early in the morning,” bulong ni Clarissa sa sarili."Oh, nandito ka pala, Clarissa. Hindi ba't masyado kang nagsusumikap kahit wala kang talento sa pagsasayaw?" pang-iinis ni Victoria.“Please lang, Victoria, tigilan mo na ang pagiging bitch sa umaga. Hindi ako in the mood para makipag-away,” warning ni Clarissa.“Victoria, tigilan mo na ---!” Hindi natapos ni Edward ang sasabihin niya nang marinig nila ang isang b
"Oh. Ang bilis naman. Nalaman ba niya kung ano ang nangyari sa atin kagabi?" tanong ni Toru.Malungkot na nginitian ni Clarissa."Huwag mo nang alalahanin 'yan. Hindi 'yan ang dahilan kung bakit kami naghiwalay. Mukhang na-in love siya sa iba." sagot niya.**"Nakakalungkot pakinggan 'yan. Pero okay ka lang ba?" tanong ulit ni Toru.**"Bilog ang mundo, hindi ko nga alam, pero mas okay ako ngayon. Parang weird, pero mas magaan ang pakiramdam ko mula nung naghiwalay kami. Kailangan ko bang magkunwaring umiiyak at broken-hearted?" sabi ni Clarissa, na may kasamang ngiti.Bigla na lang tumawa si Toru ng malakas."Hindi ka talaga nauubos magpahanga, Clarissa. Talaga namang kakaiba ka." wika niya."Well, natuwa akong napatawa kita." sagot ni Clarissa, habang inaangat ang balikat."By the way, gutom ka ba? Pwede tayong kumuha ng take-out sa drive thru at kumain habang nagmamaneho." suhestiyon ni Toru."Oo, gutom na gutom na ako." amining sagot ni Clarissa, na may kasamang ngiti.=============
"Oo, Sir. Ayos lang ako. Bakit ka nandiyan sa labas?" tanong ni Clarissa nang may pagka-kuryusidad."Oh, nandito lang ako para huminga ng fresh air. Ikaw, anong ginagawa mo dito?" tanong ni Toru sa kanya."Uh, pareho lang siguro. Medyo nakakaramdam ako ng pagkakabigat sa loob." sagot ni Clarissa, sabay baling ng mga balikat.May kutob si Toru na itinatago ni Clarissa ang tunay niyang nararamdaman. Gayunpaman, wala siyang karapatang pilitin siyang magsabi ng totoo.Ngumiti si Clarissa sa kanya at pagkatapos ay nagsalita muli."Kailangan ko nang bumalik sa loob..." sabi niya sa kanya."Oh, sige. Dito lang ako sandali. Pabalik din ako sa loob pagkatapos ng ilang minuto." nginitian siya ni Toru.Tumango si Clarissa, at pagkatapos ay pumasok siya pabalik sa loob...Pinanood ni Toru si Clarissa habang papalayo ito hanggang mawala sa kanyang paningin."Sana makita mo kung ano ang nangyayari sa paligid mo, Clarissa." bulong niya.==========================Ilang oras ang lumipas.Isa-isa nang
Kinabukasan ng Umaga…Nagising si Clarissa sa tunog ng teleponong tumutunog. Agad siyang bumangon mula sa kama at patakbong pumunta sa kanyang maliit na sala upang sagutin ang tawag sa kanyang mobile phone.Mabilis niyang sinagot ang tawag.“Hello?” tanong niya sa paos na boses.“Hello, maaari ko bang makausap si Miss Clarissa Montecillo?” tanong ng babaeng nasa kabilang linya.“Oo, ako si Clarissa Montecillo. Sino po sila?” sagot ni Clarissa.“Hi, Clarissa. Ako si Diana Lee, at tumatawag ako upang pormal na ipaalam sa iyo na napili ka bilang isa sa mga mananayaw. Mangyaring pumunta sa Grand Theater bukas ng eksaktong alas-diyes ng umaga. Ang iyong presensya ay kinakailangan.”Matapos ang ilang minuto, natapos ang tawag, ngunit hindi pa rin siya makapaniwala—nakapasa siya sa audition!“Nakapasok ako!” sigaw ni Clarissa nang buong tuwa, na para bang wala nang bukas.KinabukasanSa Grand Theater“Huwag kang kabahan masyado, Clarissa. Sayaw lang, tulad ng nakasanayan mo.” paghimok sa kan
Tokyo, Japan.Hagiya Residence."Sister Clarissa! Hinahatak ni Kaori ang buhok ko!" biglang sigaw ng isang batang babae na limang taong gulang."Ibalik mo muna ang manika ko!" sagot naman ng kabilang kambal.Pinatay ni Clarissa ang electric stove at huminga nang malalim. Agad siyang naglakad papunta sa silid kung saan nag-aaway ang magkapatid."Ano'ng nangyayari dito?" tanong ni Clarissa sa kambal, pilit na nagiging tagapamagitan sa kanila."Hinila ni Kaori ang buhok ko, at sobrang sakit!" agad na reklamo ni Kaoru habang umiiyak."Pero inagaw niya ang manika ko!" sumbong din ni Kaori.Bahagyang ngumiti si Clarissa sa magkapatid."Kaoru, maaari mo bang ibalik ang manika kay Kaori? May sarili kang magandang manika, hindi ba?" malumanay niyang sabi."Pasensya ka na sa pananakit ko, Kaori. Heto na ang manika mo..." sa wakas ay nag-sorry si Kaoru habang inaabot ang manika sa kapatid."Ayos lang, Kaoru. Gusto mo bang maglaro ng manika kasama ko?" alok ni Kaori, ngayon ay nakangiti na."Mabu
"Well, kailangan kong aminin na tama ang naging desisyon ninyong dalawa. Nagtapos ka nang may pinakamataas na parangal, at si Kei naman ay unti-unting nakikilala sa kanyang karera bilang mang-aawit. Pareho kayong matagumpay sa kani-kaniyang paraan," wika ni Chelsea habang ipinapahayag ang kanyang saloobin."Hinihiling ko lang ang pinakamainam para sa kanya. At kung sakaling magkita ulit kami, una kong gagawin ay humingi ng tawad sa kanya, at pagkatapos ay babatiin ko siya sa narating niya. At sana, maging magkaibigan kami ulit," buong tapat na sinabi ni Kate."Hindi iyon mangyayari sa malapit na hinaharap, pero SIGURADONG mangyayari iyon. Hayaan mong ang tadhana ang kumilos para sa inyo. Pero sa ngayon, kailangan mong matutong maghintay nang may pasensya," payo ni Chelsea."Sang-ayon ako. Hayaan mo lang ang agos ng buhay at ipaubaya sa uniberso ang tamang panahon," sagot ni Kate."At ipagdiwang natin ‘yan!" biglang inanunsyo ni Chelsea habang itinaas ang kanyang baso para sa isang toa
Maraming Linggo ang LumipasMatapos ang kanyang pag-awit sa Waldorf University Festival, na-scout si Kei ng isang ahente mula sa isang entertainment agency. Inimbitahan ng ahente ang kasintahan ni Kei upang dumalo sa kanilang audition.Ikinuwento ni Kei ang lahat kay Kate, at ramdam niya na lubos ang kasiyahan ng kanyang nobyo sa posibilidad na maging isang sikat na mang-aawit balang araw. Nangako rin si Kei na anuman ang mangyari—kahit maging tanyag siyang artista at kahit gaano pa siya kabusy sa kanyang mga trabaho—sisiguraduhin niyang magkakaroon pa rin siya ng oras para kay Kate. At kapag maayos na ang lahat, magpapakasal sila—hindi sa malapit na hinaharap, kundi sa isang malayong panahon.Masaya at kuntento si Kate sa pagsuporta sa kanyang kasintahan sa anumang paraan na kaya niya. Pinipilit niyang huwag maging masyadong mapaghanap sa oras ni Kei, at hindi rin siya masyadong nagiging clingy, sapagkat nauunawaan niyang ang pagiging nasa limelight ay maaaring maging nakakapagod at
SI Kei ay kasalukuyang inihahatid si Kate pabalik sa kanyang dormitoryo. Nagtataka siya kung bakit ito tahimik mula pa nang umalis sila sa party, at halatang pagod na pagod ito.Iniisip din niya kung paano ito na-lock sa loob ng pambabaeng comfort room. May mali. May nangyari, ngunit ayaw itong pag-usapan ni Kate.Ayaw namang pilitin ni Kei si Kate na magsalita. Hihintayin na lang niyang kusang sabihin nito ang nangyari, sa oras na handa na ito..."Salamat sa pagsundo at paghatid sa akin pauwi, Kei," biglang sabi ni Kate."Kate, hindi kita tatanungin kung anong nangyari ngayong gabi, pero gusto ko lang sabihin na talagang nagsisisi ako sa pag-iwan sa’yo mag-isa. At sayang, hindi man lang tayo nakapagsayaw… Sana hindi pa huli ang lahat para itanong ko ito, pero—maaari ba kitang isayaw?" biglang hiling ni Kei, sabay abot ng kamay kay Kate bilang imbitasyon sa isang sayaw."Ang ibig mong sabihin, dito?" tanong ni Kate, hindi makapaniwala habang nililibot ang paningin sa paligid.Sila lan