"Ayos lang ako. Mas mabuti na ako ngayon. Pero gusto ko nang malaman ang buong katotohanan, Grant. Ano talaga ang nangyari sa asawa ko? Nasaan siya ngayon?" Talagang gusto ni Dana malaman kung ano ang nangyari sa kanyang minamahal na asawa."Pagkatapos ng aksidenteng pampasahero, ideklarang patay na si Grant bago pa dumating ang ambulansya sa ospital. Siya ay nagkaroon ng mga pinsalang panloob, at ang sanhi ng kanyang kamatayan ay ang malubhang pamumuo ng dugo sa kanyang utak. Ayon sa imbestigasyon ng pulisya at autopsy, niyakap ni Grant ang katawan mo at ginamit ang buong katawan niya bilang panangga upang protektahan ka. At naniniwala ako na nais niyang iligtas ang buhay mo, kaya ginawa niya iyon." Ibinahagi ni Grant ang totoong kwento tungkol sa aksidenteng pampasahero."Ang asawa ko ay isang taong walang pag-iimbot. Iniisip niya muna ang kapakanan ng ibang tao bago ang sarili. At upang sabihin sa iyo ang totoo, gagawin niya rin iyon para sa ibang tao kung siya ay nasa ibang sitwas
Kasalukuyang nakaupo si Anna sa isa sa mga bangko sa Palmridge University. Tinutok niya ang kanyang compact mirror upang tingnan ang kanyang makeup. Gusto niyang magmukhang maganda sa kanyang unang araw bilang isang estudyante sa Unibersidad.Ito ang unang araw ni Anna sa Palmridge University at nais niyang mag-iwan ng magandang impresyon sa lahat dito sa campus, at makahanap ng isang cool na kasintahan."Owww!"Nagkunot ang noo ni Anna nang makita niyang may isang lalaki na nakaluhod sa lupa at tinatakpan ang mukha. Napansin din niya ang isang soccer ball na nasa tabi niya, at kitang-kita na tinamaan siya ng bola, at ngayon ay umiiyak sa sakit.Tatayong sana siya upang tulungan siya, ngunit napahinto siya nang makita ang isang guwapong lalaki na tumatakbo patungo sa poor guy at tinulungan itong tumayo.Walang iba kundi si Grant, ang kanyang childhood friend at mabuting kaibigan ng kanilang pamilya, kasama ang kanyang mga magulang.Nakikita ni Anna ang maraming mga babaeng estudyante
Inilipat ni Francis ang atensyon kay Grant."Uh, oh... Huwag mong tignan ako. Alam mo na ang sagot sa tanong na 'yan," sabi ni Grant ng depensiba."O sige, paano ito? Puwede tayong magsama-sama sa party. Tayong tatlo. I mean, hindi naman ganun ka-burden, di ba?" biglang suhestiyon ni Grant."Siguro, magandang ideya 'yan. Ano sa tingin mo, Anna?" tanong ni Francis."Okay sa 'kin. At least walang hassle at komportable na ako sa inyo," casual na sagot ni Anna."Alright! So, ayos na tayo sa Homecoming party!" masayang sinabi ni Grant, habang sila ni Francis ay nag-high-five.Samantala, lihim na nadarama ni Anna ang pagkabigo. Inaasahan niyang aanyayahan siya ni Grant na maging partner niya sa Homecoming Party, pero mukhang hindi na mangyayari iyon. Medyo malungkot at nagsisisi siya, pero wala na siyang magagawa...==================================Dumating na ang gabi ng Homecoming Dance...Tahimik na pinapanood ni Anna ang mga tao sa dancefloor, habang umiinom ng lemonade. Nagpaalam mun
Isang gabi, abala si Grant sa pag-aaral para sa kanilang mga nalalapit na pagsusulit sa kanyang sariling apartment nang bigla siyang makarinig ng tunog mula sa kanyang bintana. Agad siyang tumayo at tumingin sa labas. Nakita niya si Anna na nakatayo sa labas. Ipinakita niya kay Grant na sagutin ang tawag gamit ang kanilang mga cellphone.Agad na sinagot ni Grant ang tawag mula sa kanyang girlfriend."Hi, Grant. Kamusta ka na?" tanong ni Anna ng hindi alintana."Okay lang, medyo abala lang ako sa pag-aaral para sa mga pagsusulit," sagot ni Grant nang maiksi."Bakit parang ang lamig mo, mahal?" tanong ni Anna bigla."Ah, medyo abala lang at pagod. Nag-aaral ako ng husto para sa darating na mga pagsusulit," sagot ni Grant na medyo flat ang tono."Iyon lang? Ang buhay ko nga, mas magulo! Kailangan ko pang pagsabayin ang pagpapractice, malupit na training, pag-aaral, at paglalaan ng oras para sa'yo!" sabay sabing may inis si Anna."Oo nga, magaling ka nga sa pagsasabay ng lahat, pero sigur
Lumipas ang ilang linggo.Masaya sina Francis at Anna habang nag-uusap habang kumakain ng burger, at fries. Matagal nang gusto ni Anna ba kumain sa isang fastfood"Ang saya ko na ginagawa natin ito pagkatapos ng maraming taon, Anna. Parang noong college lang." sabi ni Francis habang nakakaramdam ng nostalgia."Tama ka. Parang bumalik ako sa pagiging college student." sagot ni Anna, habang tumatawa."Pero parang hindi ba tayo nasa isang romantic date?" tanong ni Francis, bigla na lang."Talaga bang magkaka-date tayo kung ako lang?" tanong ni Anna, na may kasamang kuryosidad sa kanyang mukha."Isang malaking oo! Maganda ka, mabait, at mahinahon. Mayroon kang magandang kaluluwa. Ibibigay ko ang lahat ng aking isipan, puso, at kaluluwa para mahalin ka..." seryosong sinabi ni Francis, habang tinititigan si Anna sa mata.Hindi alam ni Anna kung bakit, pero parang musika sa kanyang pandinig ang mga salitang lumalabas mula kay Francis. Walang lalaki na nagsabi ng ganito sa kanya, at ginawa si
Mabilis na lumipas ang anim na buwan...Sa Tierra Alta Mental Health Facility.“Eliza, may naghahanap sa'yo!”Saglit na huminto si Eliza sa pagdidilig ng mga halaman sa malawak na hardin nang marinig niyang tinatawag siya. Nakita niya si Irene, isa sa mga staff sa Tierra Alta, na kumakaway sa kanya.“Sino ang naghahanap sa'kin?” tanong ni Eliza nang may pagkamausisa kay Irene.Ngumiti lamang si Irene at hindi talaga sumagot sa tanong niya.“Eh, ang espesyal mong bisita ay naghihintay sa'yo sa Visitor’s Area. Si Lola Miranda ay nakikipag-usap sa bisita mo,” anunsyo niya ng may kabighanian.At bago pa makapagtanong ulit si Eliza, ngumiti si Irene at naglakad papalayo upang alagaan ang isa pang pasyente.Naglabas ng buntung-hininga si Eliza bago pinatay ang gripo.“Magandang umaga, Eliza,” bati ng isa sa mga babaeng pasyente na may ngiti.“Magandang umaga, Sheila. Balik na naman ba sa iyong regular na morning walk?” banayad na tanong ni Eliza.“Oo. Miss ko na maglakad-lakad sa hardin pag
Pagkalipas ng ilang araw...Nakatayo si Eliza sa harap ng isang matayog na gusali. Ibinigay sa kanya ni Attorney Richard Sloan, ang abugado ni Lola Miranda, ang address ng opisina ni Quiel. Ngayon, pinili niyang magtipon ng lakas ng loob upang pumunta sa gusali ng opisina ni Quiel at makipagkita sa kanya.Papasok na siya sa Maximus Company Building.Ang pangunahing layunin ni Eliza ngayon ay makipag-usap nang seryoso kay Quiel tungkol sa pamana. Ngunit nag-aalangan siya ngayon dahil sa iniisip niyang hindi siya "ang kanyang pinakamaganda" at wala siyang karapatang pumasok sa opisina at makipagkita kay Quiel, ang apo ni Lola Miranda na mayaman.Gayunpaman, ayaw man niya o hindi, kailangan niyang tapusin na ito at magkaayos. Gusto niyang bumalik sa Tierra Alta Health Facility at magpatuloy na mamuhay ng tahimik.Huminga siya ng malalim, pinakalma ang sarili, at pagkatapos, pinilit niyang magtipon ng lakas ng loob upang maglakad papasok sa gusali.Habang papasok siya, biglang nilapitan s
Nasa loob ng bus si Eliza, patungo ngayon sa Lockwood County, kung saan magkakaroon siya ng pagpupulong doon kay Quiel Montecillo, apo ni Lola Miranda.Ilang oras ang lumipas at nakita ni Eliza ang karatula na nagsisilbing pasukan ng Lockwood County. Ang konduktor ng bus ay mabait na inihulog siya sa pangunahing pasukan ng Montecillo Farm. Nagmasid si Eliza sa paligid, at karamihan ng nakita niya ay malalawak na bukirin, mga berdeng puno, at maraming kabayo. Ngayon, nagtataka siya kung paano siya makararating sa pangunahing bahay ng mga Montecillo...Naputol ang mga iniisip ni Eliza nang marinig niya ang tunog ng mga yapak ng kabayo na papalapit sa kanyang direksyon. Pinikit niya ang mga mata upang makita nang mabuti ang lalaking saksi ng kabayo. Nabitin siya sa gulat nang mapagtanto niyang si Quiel Montecillo na pala ang paparating, ang taong inaasahan niyang makilala."Magandang araw, Eliza Montreal. Isang malaking kaligayahan ang makilala ka." si Quiel ang unang nagsalita.Pinilit
Isang Buwan ang LumipasMula sa malayo, pinagmamasdan ni Madeline ang mga bata sa Heaven’s Door Orphanage habang abala sila sa pag-aani ng prutas at gulay mula sa kanilang hardin.Muling bumalik sa kanyang isipan ang araw nang tuluyan niyang natuklasan ang kanyang tunay na pagkatao at ang kanyang tunay na ama—si Shun Saito, ang may-ari at tagapagtatag ng Heaven’s Door Orphanage.Bagaman isang buwan na ang lumipas mula nang pumanaw ang kanyang ama, dama pa rin niya ang panghihinayang. Huli na nang malaman niya ang kanyang tunay na pagkatao, ngunit tinanggap na rin nila na panahon na ng kanyang ama upang makapiling ang Makapangyarihang Lumikha.Dahan-dahan siyang nakaka-move on sa tulong ni Tiya Yumi, ng kanyang matalik na kaibigang sina Peppy at Rachel, at ng mga bata sa ampunan.Gayunpaman, hindi na niya gaanong nakikita si Oliver mula nang ihatid nila sa huling hantungan ang kanyang ama.Miss na miss niya ito, ngunit wala siyang karapatang maramdaman iyon dahil wala namang namamagita
Tumakbo si Oliver na parang nawawala sa sarili habang mabilis siyang dumaan sa pasilyo ng ospital kung saan nakakonfine si Uncle Shun.Nakareceive siya ng emergency na tawag mula kay Aunt Yumi, at sinabi nito na lumala ang kalagayan ng matanda dahil sa komplikasyon sa puso.Inilipat na siya sa Intensive Care Unit para sa masusing obserbasyon. Kailangan niyang sumailalim sa open-heart surgery sa lalong madaling panahon, ngunit nasa listahan pa rin siya ng mga naghihintay para sa isang donor ng puso...Pagpasok ni Oliver sa silid, nakita niyang natutulog si Uncle Shun, napapalibutan ng iba't ibang tubo sa katawan. Nasa tabi nito si Aunt Yumi, mahigpit na hawak ang kamay ng matanda habang binabantayan ito."Auntie Yumi," mahina niyang tawag.Napatingin ang matanda sa kanya, pilit pinipigilan ang pagluha."Oliver... Napakakritikal ng lagay ng tiyuhin mo. Sinabi ng doktor na kailangan niyang sumailalim sa open-heart surgery, kundi... Hindi pa ako handang mawala siya!" lumuluhang sabi ni Au
Gabi na at nagbabantay si Madeline sa mga natutulog na bata. Siya ang nakatokang mag-ikot ngayong gabi upang suriin ang bawat kwarto ng mga bata sa ampunan.Matapos niyang suriin ang lahat ng kwarto, naglalakad na siya sa pasilyo at malapit nang lumagpas sa opisina ni Auntie Yumi nang bigla siyang huminto nang marinig niya ang tunog ng telepono sa loob.Napakalakas ng tunog ng telepono kaya natatakot siyang magising ang mga batang natutulog malapit sa silid.Wala siyang ibang pagpipilian kundi pumasok sa opisina upang sagutin ang tawag."Hello, ito po ang Heaven’s Door Orphanage, paano po namin kayo matutulungan?" sagot ni Madeline sa tawag."Paumanhin, maaari ko bang malaman kung sino ito?" narinig niyang tinig ng isang matandang lalaki mula sa kabilang linya."Ako po si Madeline, isa akong bagong staff dito sa Heaven’s Door Orphanage. May maitutulong po ba ako?" magalang na tugon ni Madeline.Nagulat siya nang biglang maputol ang tawag.Ibinaba ni Madeline ang telepono sa cradle nit
Tatlo sila na nagpasya na matulog at tapusin ang araw dahil maaga silang magsisimula bukas.Bago tuluyang makatulog si Madeline, naalala niya si Mother Superior, ang mga madre, at ang mga bata sa Sunshine Orphanage.At matapos ang ilang minuto, tuluyan na siyang napalalim sa pagtulog…Kinabukasan.Hawak ni Madeline ang dalawang brown paper bag na puno ng grocery habang naglalakad kasama si Tiya Yumi.Hiningi ng matanda na samahan siya sa pamimili upang bumili ng dalawang linggong supply para sa Heaven’s Door Orphanage."Ano sa tingin mo ang masasabi mo tungkol sa Japan, Madeline?" biglang tanong ni Tiya Yumi."Sa ngayon, maayos naman, Tiya." nakangiting sagot ni Madeline."Ikinalulugod kong marinig ‘yan. Sigurado akong masasanay ka ring mamuhay dito sa Japan sa lalong madaling panahon," wika ni Tiya Yumi."Sa tingin ko rin," sagot ni Madeline."Ay, muntik ko nang makalimutan! Nangako ako sa mga bata na bibili ako ng donuts para sa kanilang meryenda mamaya. Dadaan lang ako saglit sa do
Gabi na, ngunit hindi pa rin makatulog si Madeline. Paulit-ulit na naglalaro sa kanyang isipan ang kanilang pag-uusap ng Mother Superior kanina."Ito na ang bihirang pagkakataon mong muling hanapin ang iyong ama..." wika ng matandang madre.Maingat na bumangon si Madeline mula sa kanyang kama. Dahil hindi siya dalawin ng antok, napagpasyahan niyang maglakad-lakad sa labas upang malanghap ang sariwang hangin at malinis ang kanyang isipan.Makalipas ang ilang minuto, nakarating siya sa palaruan ng ampunan at naupo sa isang duyan. Tahimik niyang pinagmasdan ang bilog at maliwanag na buwan."Ano sa tingin mo ang dapat kong gawin, Mama? Gusto mo bang hanapin ko ang aking ama, o kalimutan na lamang siya at magpatuloy sa aking buhay?" Mahinang bulong niya habang nakatitig sa buwan.Sinubukan niyang pakinggan ang kanyang puso at isipan. Sa kaibuturan ng kanyang puso, matagal na niyang hinangad na makita ang kanyang ama. Gusto rin niyang malaman kung bakit sila iniwan nito at kung bakit, sa ka
Si Darlene ay kasalukuyang nasa kanyang paboritong coffee shop, habang naghihintay sa isang taong naging bahagi ng kanyang buhay.Nagpasya siyang makipagkita sa dati niyang guro sa Ingles noong high school sa Alta Tierra High—at ang una niyang pag-ibig—si Ginoo Oliver Burton. Kailangan niya itong makausap sa huling pagkakataon bilang dating guro at estudyante.Makakasama niya ito sa isang charity project sa loob ng maikling panahon, kaya nais niyang linawin ang anumang hindi pagkakaintindihan sa pagitan nila.At higit sa lahat, nais niyang makipag-usap nang huling beses at tuluyan nang magpatuloy sa buhay kasama si Aston…"Hello, Darlene. Pasensya ka na kung napaghintay kita nang matagal."Natauhan si Darlene mula sa kanyang malalim na pag-iisip nang marinig niya ang boses ni Ginoo Oliver Burton.Isang maliit at magalang na ngiti ang kanyang pinakawalan habang nakatingin sa kanya."Hi, Sir Oliver. Ayos lang, kakarating ko lang din naman halos. Maupo po kayo." sagot niya.Lumapit ang i
Pagkalipas ng Walong Taon“Kumusta na ang storyboard, Darlene?”Tumingala si Darlene at napabuntong-hininga nang may ginhawa nang makita niyang si Aston ang nasa harapan niya.“Aston! Napagkamalan kitang si Manager! Ang galing mong manggaya ng boses niya!” natatawang wika niya habang humihinga nang maluwag.Ngumiti rin siya sa kanyang kasintahan, na laging nasa positibong mood—isa sa mga bagay na gustong-gusto niya rito.“Gusto lang kitang sorpresahin, pero mukhang nasobrahan yata. Pasensya na, babe. Heto nga pala ang kape mo.” Humingi ng paumanhin si Aston habang inilalapag ang isang grande-sized na kape mula sa paborito niyang coffee shop.Lalong lumapad ang ngiti ni Darlene at inamoy ang mabangong aroma ng kanyang paboritong café latte.“Hmmm… Ang bango! Salamat, babe!” pasasalamat niya habang humigop mula sa tasa.Sumandal siya sa kanyang swivel chair at ipinikit sandali ang mga mata para makapagpahinga ng saglit.Samantala, sinulyapan ni Aston ang storyboard na nasa mesa niya.“A
Darlene ay biglang natauhan mula sa kanyang pag-iisip nang mapagtanto niyang nasa harap na sila ng gate ng Tierra Alta High School.Mabilis siyang lumabas ng sasakyan."Kita tayo mamaya, Darlene," sabi ni Aston habang naglakad papunta sa ibang direksyon, dahil magkaibang klase sila.Excited talaga si Darlene para sa araw na ito dahil magkakaroon na naman siya ng isang kapanapanabik na klase sa Ingles kasama si Ginoo Oliver Burton—ang kanyang lihim na crush.Hindi na siya makapaghintay na muling makita ito, titigan ang gwapo niyang mukha, at masilayan ang kanyang kahanga-hangang ngiti.Masiglang pumasok si Darlene sa loob ng gusali ng kanilang paaralan."Magiging maganda ang araw na ito," bulong niya habang nakangiti.Nakatingin si Darlene sa orasan sa dingding, unti-unting nawawalan ng pasensya. Habang lumilipas ang mga minuto, lalong tumitindi ang kanyang pananabik...Limang minuto na lang, at muli niyang makikita si Ginoo Oliver Burton. Paulit-ulit siyang sumusulyap sa kanyang aklat
"Well, you need to say that to your daughter, not me," sagot ni Lily Rose."Kung hindi mo talaga makasundo si Aston pagdating sa musika, baka may iba kayong pwedeng mapagkasunduan. Basketball, halimbawa?" sabi ni Francine sa kanyang asawa."Iba na talaga ang mga kabataan ngayon. Para silang galing sa ibang planeta," sabi ni Astley."Mahirap silang pakawalan at bigyan ng kalayaan sa murang edad na labinlimang taon, pero kailangan natin itong gawin. Malapit nang maging mga estudyante sa unibersidad sina Aston at Darlene, at balang araw, aalis din sila kapag ganap na silang mga adulto," saad ni Lily Rose."Alam kong masyado pang maaga, pero sana sa hinaharap ay magpakasal sina Aston at Darlene," biglang nasabi ni Dorian, na ikinagulat ng lahat.Biglang natahimik sina Lily Rose, Francine, at Astley habang nakatingin kay Dorian."Ano? Bakit ganyan kayo tumingin sa akin? May nasabi ba akong mali?" nagtatakang tanong ni Dorian.Ngumiti sina Astley at Francine sa kanya."Sa totoo lang, pareho