Gabi na at nagbabantay si Madeline sa mga natutulog na bata. Siya ang nakatokang mag-ikot ngayong gabi upang suriin ang bawat kwarto ng mga bata sa ampunan.Matapos niyang suriin ang lahat ng kwarto, naglalakad na siya sa pasilyo at malapit nang lumagpas sa opisina ni Auntie Yumi nang bigla siyang huminto nang marinig niya ang tunog ng telepono sa loob.Napakalakas ng tunog ng telepono kaya natatakot siyang magising ang mga batang natutulog malapit sa silid.Wala siyang ibang pagpipilian kundi pumasok sa opisina upang sagutin ang tawag."Hello, ito po ang Heaven’s Door Orphanage, paano po namin kayo matutulungan?" sagot ni Madeline sa tawag."Paumanhin, maaari ko bang malaman kung sino ito?" narinig niyang tinig ng isang matandang lalaki mula sa kabilang linya."Ako po si Madeline, isa akong bagong staff dito sa Heaven’s Door Orphanage. May maitutulong po ba ako?" magalang na tugon ni Madeline.Nagulat siya nang biglang maputol ang tawag.Ibinaba ni Madeline ang telepono sa cradle nit
Tumakbo si Oliver na parang nawawala sa sarili habang mabilis siyang dumaan sa pasilyo ng ospital kung saan nakakonfine si Uncle Shun.Nakareceive siya ng emergency na tawag mula kay Aunt Yumi, at sinabi nito na lumala ang kalagayan ng matanda dahil sa komplikasyon sa puso.Inilipat na siya sa Intensive Care Unit para sa masusing obserbasyon. Kailangan niyang sumailalim sa open-heart surgery sa lalong madaling panahon, ngunit nasa listahan pa rin siya ng mga naghihintay para sa isang donor ng puso...Pagpasok ni Oliver sa silid, nakita niyang natutulog si Uncle Shun, napapalibutan ng iba't ibang tubo sa katawan. Nasa tabi nito si Aunt Yumi, mahigpit na hawak ang kamay ng matanda habang binabantayan ito."Auntie Yumi," mahina niyang tawag.Napatingin ang matanda sa kanya, pilit pinipigilan ang pagluha."Oliver... Napakakritikal ng lagay ng tiyuhin mo. Sinabi ng doktor na kailangan niyang sumailalim sa open-heart surgery, kundi... Hindi pa ako handang mawala siya!" lumuluhang sabi ni Au
Isang Buwan ang LumipasMula sa malayo, pinagmamasdan ni Madeline ang mga bata sa Heaven’s Door Orphanage habang abala sila sa pag-aani ng prutas at gulay mula sa kanilang hardin.Muling bumalik sa kanyang isipan ang araw nang tuluyan niyang natuklasan ang kanyang tunay na pagkatao at ang kanyang tunay na ama—si Shun Saito, ang may-ari at tagapagtatag ng Heaven’s Door Orphanage.Bagaman isang buwan na ang lumipas mula nang pumanaw ang kanyang ama, dama pa rin niya ang panghihinayang. Huli na nang malaman niya ang kanyang tunay na pagkatao, ngunit tinanggap na rin nila na panahon na ng kanyang ama upang makapiling ang Makapangyarihang Lumikha.Dahan-dahan siyang nakaka-move on sa tulong ni Tiya Yumi, ng kanyang matalik na kaibigang sina Peppy at Rachel, at ng mga bata sa ampunan.Gayunpaman, hindi na niya gaanong nakikita si Oliver mula nang ihatid nila sa huling hantungan ang kanyang ama.Miss na miss niya ito, ngunit wala siyang karapatang maramdaman iyon dahil wala namang namamagita
Dahan-dahang iminulat ni Dana ang kanyang mga mata, at nang maging malinaw ang kanyang paningin, nakita niya ang isang puting kisame, at nakaramdam siya ng pagkasilaw mula sa liwanag na nagmumula sa ilaw.Muli niyang ipinikit ang kanyang mga mata, at dahan-dahan niyang iminulat itong muli.Nag-adjust pa ng kaunti ang kanyang mga mata sa liwanag, hanggang sa tuluyan na siyang nasanay.Ngunit bigla siyang nakaramdam ng pananakit ng ulo, kaya naman napaungol siya ng malakas. iminulat muli, hanggang sa tuluyang na-adjust ang kanyang mga mata sa liwanag. Pakiramdam niya ay mabibiyak ang kanyang ulo, at nagsimula siyang umiyak dahil sa hindi maipaliwanag na sakit na kanyang nararamdaman ngayon. Pilit niyang inaalala ang nangyari sa kanya sa gitna ng sakit na kanyang nararamdaman.Ang natatandaan lang niya ay nasa loob sila ng sasakyang mag-asawa. Nagda-drive ang kanyang mister sa highway pauwi sa kanilang bahay. Malakas ang ulan noon, at halos wala silang makita sa daan. Bukod pa doon ay m
"Salamat, Manang Lydia."Nang makaalis na ang matanda ay saka naman itinuon ni Dana ang kanyang atensiyon kay Garrett.Dana almost forgot how to breath while looking at her very handsome husband. "Bakit hindi ka pa natutulog, Dana? Tela, nainom mo na rin ba ang mga gamot mo?" ang nag-aalalang tanong ni Garrett sa kanya."Don't worry, I already did." ang nakangiti g sagot ni Dana. "Naku, I already did. Nakipag-chat lang ako kay Nana Lydia kasi feeling ko marami tayong aabutan." Nakangiting tugon ni Dana."That's good to know." Garrett nodded in approval. "Kumain ka na ba ng hapunan? Kung gusto mo, I can ask Nana Lydia to prepare something for you." mungkahi ni Dana. "It's alright. Nag-dinner na ako kasama ang mga harvester sa mango farm." sabi ni Garrett. Pinapanood ni Dana ang kanyang asawa habang hinuhubad nito ang kanyang jacket na ginagamit niya sa kanyang trabaho sa farm."Kumusta ang trabaho mo sa farm, mahal?" ang interesadong tanong ni Dana sa kanyang asawa."Well, same as
Sumapit ang gabi. Pabalik-balik na naglakad si Garrett sa loob ng kanilang silid, habang si Dana naman ay naliligo nang mag-isa sa loob ng banyo. Iniisip niya pa rin ang nangyari sa mango farm ilang oras na ang nakalipas. Hindi niya maalis sa isipan ang seksing katawan ni Dana.Aaminin niya sa sarili niya na na-turn on siya nakakaakit naman talaga si Dana, and the frustrating part is, his body is reacting, and he's having a hard time to control himself!Naputol sa pag-iisip ni Garrett nang marinig niya ang boses ni Dana sa loob ng banyo. "Mahal, pwede mo iabot ang aking bathrobe? Nakalimutan kong dalhin kanina." ang request ni Dana sa kanya."Ito nanaman ang tukso..." ang daing ni Garrett sa kanyang sarili.Ramdam na ramdam niya ang muling pagbilis ng tibok ng kanyang puso. "Huminahon ka lang Garrett. Be normal and casual. Kaya mo yan." sabi niya sa kanyang sarili.Nagpakawala muna siya ng buntonghininga at pagkatapos noon ay kinuha na niya ang bathrobe upang iabot kay Dana.Nang
Dumating na rin sa wakas ang araw ng Welcome Party ni Dana. Medyo malamig ang gabing iyon, ngunit ang malamig na panahon ay hindi naging hadlang para magsaya ang mga tao. Karamihan sa mga tao sa party ay masayang nagkakantahan, nagsasayaw, umiinom at kumakain.Pinagmamasdan ni Dana ang lahat na may malaking ngiti sa kanyang mukha.Ang kanyang mga mata ay agad na lumibot sa paligid. Hinanap niya ang kanyang asawang na si Garrett. Nakita niya itong kasama ng ibang grupo ng mga kalalakihan sa bukid. Nagulat siya nang makita ang asawa na may hawak na gitara at kumakanta ito! Pinagmamasdan ni Dana ang bawat kilos ng asawa. Halatang magaling siyang kumanta at maggitara, pero ang malaking tanong ay kailan at paano natuto si Garret na tumipa ng gitara?Bago pa man sila ikasal, ayaw ni Garrett na kumanta sa harap ng maraming tao dahil introvert ang asawa niya, at ayaw niyang mag-perform sa harap ng audience. Bukod pa riyan, hindi siya nagpakita ng anumang interes sa pagtugtog ng anumang mga
The next morning. Dana woke up with a smile on her face. She deliberately woke up early because she is planning to cook another breakfast for Daniel.Matapos niyanv makapaghilamos at magsepilyo at makapagpalit ng damit ay agad na siyang bumaba ng hagdanan upang pumunta ng kusina, ngunit nasorpresa siya nang muli niyang makita si Anna sa mismong pamamahay niya..."Oh, good morning, Dana! Did you have a good night's sleep?" ang masiglang bati ni Anna, habang inilalagay nito sa plato ang sunny side-up na mga itlog, bacon, hotdog at ham. Inihanda din nito ang toasted bread at inayos ang mga ito sa isang tray."Anong ginagawa mo dito, Anna?" ang naiinis na tanong ni Dana sa babae. "Well, as you can see, nagluluto ako ng almusal." maikling sagot ni Anna."Of course, I can clearly see that. Ang tanong ko, anong ginagawa mo dito sa mismong kusina ko at sino ang nagpahintulot sa'yo na gamitin ang mga gamit ko?" tanong ni Dana, habang sinusubukang pigilan ang kanyang galit. Pero bago pa mak
Isang Buwan ang LumipasMula sa malayo, pinagmamasdan ni Madeline ang mga bata sa Heaven’s Door Orphanage habang abala sila sa pag-aani ng prutas at gulay mula sa kanilang hardin.Muling bumalik sa kanyang isipan ang araw nang tuluyan niyang natuklasan ang kanyang tunay na pagkatao at ang kanyang tunay na ama—si Shun Saito, ang may-ari at tagapagtatag ng Heaven’s Door Orphanage.Bagaman isang buwan na ang lumipas mula nang pumanaw ang kanyang ama, dama pa rin niya ang panghihinayang. Huli na nang malaman niya ang kanyang tunay na pagkatao, ngunit tinanggap na rin nila na panahon na ng kanyang ama upang makapiling ang Makapangyarihang Lumikha.Dahan-dahan siyang nakaka-move on sa tulong ni Tiya Yumi, ng kanyang matalik na kaibigang sina Peppy at Rachel, at ng mga bata sa ampunan.Gayunpaman, hindi na niya gaanong nakikita si Oliver mula nang ihatid nila sa huling hantungan ang kanyang ama.Miss na miss niya ito, ngunit wala siyang karapatang maramdaman iyon dahil wala namang namamagita
Tumakbo si Oliver na parang nawawala sa sarili habang mabilis siyang dumaan sa pasilyo ng ospital kung saan nakakonfine si Uncle Shun.Nakareceive siya ng emergency na tawag mula kay Aunt Yumi, at sinabi nito na lumala ang kalagayan ng matanda dahil sa komplikasyon sa puso.Inilipat na siya sa Intensive Care Unit para sa masusing obserbasyon. Kailangan niyang sumailalim sa open-heart surgery sa lalong madaling panahon, ngunit nasa listahan pa rin siya ng mga naghihintay para sa isang donor ng puso...Pagpasok ni Oliver sa silid, nakita niyang natutulog si Uncle Shun, napapalibutan ng iba't ibang tubo sa katawan. Nasa tabi nito si Aunt Yumi, mahigpit na hawak ang kamay ng matanda habang binabantayan ito."Auntie Yumi," mahina niyang tawag.Napatingin ang matanda sa kanya, pilit pinipigilan ang pagluha."Oliver... Napakakritikal ng lagay ng tiyuhin mo. Sinabi ng doktor na kailangan niyang sumailalim sa open-heart surgery, kundi... Hindi pa ako handang mawala siya!" lumuluhang sabi ni Au
Gabi na at nagbabantay si Madeline sa mga natutulog na bata. Siya ang nakatokang mag-ikot ngayong gabi upang suriin ang bawat kwarto ng mga bata sa ampunan.Matapos niyang suriin ang lahat ng kwarto, naglalakad na siya sa pasilyo at malapit nang lumagpas sa opisina ni Auntie Yumi nang bigla siyang huminto nang marinig niya ang tunog ng telepono sa loob.Napakalakas ng tunog ng telepono kaya natatakot siyang magising ang mga batang natutulog malapit sa silid.Wala siyang ibang pagpipilian kundi pumasok sa opisina upang sagutin ang tawag."Hello, ito po ang Heaven’s Door Orphanage, paano po namin kayo matutulungan?" sagot ni Madeline sa tawag."Paumanhin, maaari ko bang malaman kung sino ito?" narinig niyang tinig ng isang matandang lalaki mula sa kabilang linya."Ako po si Madeline, isa akong bagong staff dito sa Heaven’s Door Orphanage. May maitutulong po ba ako?" magalang na tugon ni Madeline.Nagulat siya nang biglang maputol ang tawag.Ibinaba ni Madeline ang telepono sa cradle nit
Tatlo sila na nagpasya na matulog at tapusin ang araw dahil maaga silang magsisimula bukas.Bago tuluyang makatulog si Madeline, naalala niya si Mother Superior, ang mga madre, at ang mga bata sa Sunshine Orphanage.At matapos ang ilang minuto, tuluyan na siyang napalalim sa pagtulog…Kinabukasan.Hawak ni Madeline ang dalawang brown paper bag na puno ng grocery habang naglalakad kasama si Tiya Yumi.Hiningi ng matanda na samahan siya sa pamimili upang bumili ng dalawang linggong supply para sa Heaven’s Door Orphanage."Ano sa tingin mo ang masasabi mo tungkol sa Japan, Madeline?" biglang tanong ni Tiya Yumi."Sa ngayon, maayos naman, Tiya." nakangiting sagot ni Madeline."Ikinalulugod kong marinig ‘yan. Sigurado akong masasanay ka ring mamuhay dito sa Japan sa lalong madaling panahon," wika ni Tiya Yumi."Sa tingin ko rin," sagot ni Madeline."Ay, muntik ko nang makalimutan! Nangako ako sa mga bata na bibili ako ng donuts para sa kanilang meryenda mamaya. Dadaan lang ako saglit sa do
Gabi na, ngunit hindi pa rin makatulog si Madeline. Paulit-ulit na naglalaro sa kanyang isipan ang kanilang pag-uusap ng Mother Superior kanina."Ito na ang bihirang pagkakataon mong muling hanapin ang iyong ama..." wika ng matandang madre.Maingat na bumangon si Madeline mula sa kanyang kama. Dahil hindi siya dalawin ng antok, napagpasyahan niyang maglakad-lakad sa labas upang malanghap ang sariwang hangin at malinis ang kanyang isipan.Makalipas ang ilang minuto, nakarating siya sa palaruan ng ampunan at naupo sa isang duyan. Tahimik niyang pinagmasdan ang bilog at maliwanag na buwan."Ano sa tingin mo ang dapat kong gawin, Mama? Gusto mo bang hanapin ko ang aking ama, o kalimutan na lamang siya at magpatuloy sa aking buhay?" Mahinang bulong niya habang nakatitig sa buwan.Sinubukan niyang pakinggan ang kanyang puso at isipan. Sa kaibuturan ng kanyang puso, matagal na niyang hinangad na makita ang kanyang ama. Gusto rin niyang malaman kung bakit sila iniwan nito at kung bakit, sa ka
Si Darlene ay kasalukuyang nasa kanyang paboritong coffee shop, habang naghihintay sa isang taong naging bahagi ng kanyang buhay.Nagpasya siyang makipagkita sa dati niyang guro sa Ingles noong high school sa Alta Tierra High—at ang una niyang pag-ibig—si Ginoo Oliver Burton. Kailangan niya itong makausap sa huling pagkakataon bilang dating guro at estudyante.Makakasama niya ito sa isang charity project sa loob ng maikling panahon, kaya nais niyang linawin ang anumang hindi pagkakaintindihan sa pagitan nila.At higit sa lahat, nais niyang makipag-usap nang huling beses at tuluyan nang magpatuloy sa buhay kasama si Aston…"Hello, Darlene. Pasensya ka na kung napaghintay kita nang matagal."Natauhan si Darlene mula sa kanyang malalim na pag-iisip nang marinig niya ang boses ni Ginoo Oliver Burton.Isang maliit at magalang na ngiti ang kanyang pinakawalan habang nakatingin sa kanya."Hi, Sir Oliver. Ayos lang, kakarating ko lang din naman halos. Maupo po kayo." sagot niya.Lumapit ang i
Pagkalipas ng Walong Taon“Kumusta na ang storyboard, Darlene?”Tumingala si Darlene at napabuntong-hininga nang may ginhawa nang makita niyang si Aston ang nasa harapan niya.“Aston! Napagkamalan kitang si Manager! Ang galing mong manggaya ng boses niya!” natatawang wika niya habang humihinga nang maluwag.Ngumiti rin siya sa kanyang kasintahan, na laging nasa positibong mood—isa sa mga bagay na gustong-gusto niya rito.“Gusto lang kitang sorpresahin, pero mukhang nasobrahan yata. Pasensya na, babe. Heto nga pala ang kape mo.” Humingi ng paumanhin si Aston habang inilalapag ang isang grande-sized na kape mula sa paborito niyang coffee shop.Lalong lumapad ang ngiti ni Darlene at inamoy ang mabangong aroma ng kanyang paboritong café latte.“Hmmm… Ang bango! Salamat, babe!” pasasalamat niya habang humigop mula sa tasa.Sumandal siya sa kanyang swivel chair at ipinikit sandali ang mga mata para makapagpahinga ng saglit.Samantala, sinulyapan ni Aston ang storyboard na nasa mesa niya.“A
Darlene ay biglang natauhan mula sa kanyang pag-iisip nang mapagtanto niyang nasa harap na sila ng gate ng Tierra Alta High School.Mabilis siyang lumabas ng sasakyan."Kita tayo mamaya, Darlene," sabi ni Aston habang naglakad papunta sa ibang direksyon, dahil magkaibang klase sila.Excited talaga si Darlene para sa araw na ito dahil magkakaroon na naman siya ng isang kapanapanabik na klase sa Ingles kasama si Ginoo Oliver Burton—ang kanyang lihim na crush.Hindi na siya makapaghintay na muling makita ito, titigan ang gwapo niyang mukha, at masilayan ang kanyang kahanga-hangang ngiti.Masiglang pumasok si Darlene sa loob ng gusali ng kanilang paaralan."Magiging maganda ang araw na ito," bulong niya habang nakangiti.Nakatingin si Darlene sa orasan sa dingding, unti-unting nawawalan ng pasensya. Habang lumilipas ang mga minuto, lalong tumitindi ang kanyang pananabik...Limang minuto na lang, at muli niyang makikita si Ginoo Oliver Burton. Paulit-ulit siyang sumusulyap sa kanyang aklat
"Well, you need to say that to your daughter, not me," sagot ni Lily Rose."Kung hindi mo talaga makasundo si Aston pagdating sa musika, baka may iba kayong pwedeng mapagkasunduan. Basketball, halimbawa?" sabi ni Francine sa kanyang asawa."Iba na talaga ang mga kabataan ngayon. Para silang galing sa ibang planeta," sabi ni Astley."Mahirap silang pakawalan at bigyan ng kalayaan sa murang edad na labinlimang taon, pero kailangan natin itong gawin. Malapit nang maging mga estudyante sa unibersidad sina Aston at Darlene, at balang araw, aalis din sila kapag ganap na silang mga adulto," saad ni Lily Rose."Alam kong masyado pang maaga, pero sana sa hinaharap ay magpakasal sina Aston at Darlene," biglang nasabi ni Dorian, na ikinagulat ng lahat.Biglang natahimik sina Lily Rose, Francine, at Astley habang nakatingin kay Dorian."Ano? Bakit ganyan kayo tumingin sa akin? May nasabi ba akong mali?" nagtatakang tanong ni Dorian.Ngumiti sina Astley at Francine sa kanya."Sa totoo lang, pareho