Napapikit sandali si Bella nang makalabas sila ng airport.May sasakyan na naghihintay sa kanila. Tahimik siyang pumasok sa sasakyan, at pagkatapos ng ilang minuto, nagsimula nang magmaneho ang drayber papalayo mula sa paliparan.Napansin ni Bella na dumadaan sila sa highway, at makikita niyang maraming puno sa gilid ng daan, at may buong tanawin ng dagat habang dumadaan ang sasakyan.Maraming kabataang mga bata ang maaaring mag-isip na siya ay nasa bakasyon dahil may beach at napapaligiran siya ng kalikasan, ngunit sa kalungkutan, nandito siya para sa ibang dahilan.May iba siyang dahilan kung bakit kailangan niyang nandito.Nagbigay si Bella ng mabilis na sulyap sa isang babaing nasa katamtamang gulang na nakaupo sa tabi niya. Malugod siyang ngumiti sa kanya, at tumango lamang si Bella bilang magalang na pagsagot.Pagkatapos, ibinalik ni Bella ang pansin sa daan.Ang babaing ito na nakaupo sa tabi niya ay si Doktora Celeste Newman, at siya ang kanyang amang-adoptibo. Isa rin siyang
Kinabukasan ng umaga."Magandang umaga, Doktor Celeste!" isang masiglang tinig ang biglang gumising kay Bella mula sa malalim na pagkakatulog.Tinitigan niya ang kisame, kalahating gising at kalahating natutulog, habang sinusubukang alalahanin ang mga naiisip."Kumusta ang iyong ama? Iniinom ba niya ang mga gamot niya nang regular?" narinig ni Bella ang tinig ng kanyang amang-adoptibo."Opo, salamat sa iyo, mas magaan na ang pakiramdam niya ngayon!" sumagot ang nakakainis na tinig na iyon.Curious na tumayo si Bella at binuksan ang kurtina ng bintana.Nakita ni Bella si Doktor Celeste na kausap ang isang batang may tan na balat na kasing-edad niya o marahil medyo mas matanda. May kakaibang aura siya na kayang magpasaya ng malungkot na paligid.Tumingin siya sa basket ng bisikleta ng bata at nakita niyang may mga tumpok ng dyaryo sa loob."Isang batang nagdadala ng dyaryo." bulong niya sa sarili.Parang cue, tumingala ang batang lalaki. Nagkatinginan silang dalawa ni Bella.Hindi siya
Ngayon, nakatitig si Bella sa mataas na baso ng sikat na Hula Twister Drink.Tingnan mo, mukhang karaniwang inumin lang, at walang kakaibang bagay dito..."Handa ka na?" narinig niyang muling nagsalita ang boses ng dyaryo.Ang mga tao sa loob ng snack house ay nagsimula ng masigabong palakpakan para sa kanya."Dapat ay maghanda ka na ng lahat ng meal stubs, boy ng dyaryo!" matalim na titig ni Bella sa kanya."Oh, huwag kang mag-alala, nandito lang sila. Tingnan mo!" ipinakita ni Dennis ang 10 meal stubs sa kanyang kamay.Binigyan siya ni Bella ng isa pang hamong titig."Tiyak na hindi kita matatalo, boy ng dyaryo!" bulong niya sa kanya."Tingnan natin." sagot ni Dennis, habang nagbibigay ng pabirong wink sa kanya.Kasabay nito, si Dale, ang kapatid ni Dennis, at si Miley, ang kapatid ni Bella, ay nakatingin lang sa kanila."Tsigurado ka bang gusto ng kapatid mo ito?" tanong ni Dale kay Miley na may alalang ekspresyon."Oo, mukhang ganoon." sagot ni Miley, habang iniiwas ang mga balika
Si Dennis at Bella ay nag-picnic sa tabing-dagat. Lihim na humahanga si Bella dahil si Dennis ang naghanda ng lahat ng pagkain, at pinili pa niya ang isang magandang lugar para mag-picnic...Nag-uusap silang dalawa, habang magka-kilala pa lang. At aminin na niya na si Dennis ay isang mabait na tao."So, ano ang kwento mo, Dennis? Ah, pasensya na, baka ayaw mong pag-usapan...""Well, kung handa kang makinig, ikukwento ko sa’yo ang kwento ko." sabi ni Dennis."Handa akong makinig." tumango si Bella bilang sagot.Huminga ng malalim si Dennis, at nagsimula siyang ikwento ang kanyang buhay."Pumanaw ang nanay ko nung wala pang 12 taong gulang ako. Si Dale, ang nakababatang kapatid ko, ay 8 taon pa lang noon. Pumanaw ang nanay namin dahil sa akin." siya nagsimula.Walang sinabi si Bella, at matiwasay na naghihintay habang nagsasalita ulit si Dennis."Araw ng anibersaryo ng kasal ng tatay at nanay ko noon. Gusto ko sanang sorpresahin siya sa trabaho niya. Plano ko sanang bumili ng regalo at
Nasa kanilang silid-aralan na sina Dennis at Bella.Itinuro ni Dennis ang isang upuan na katabi ng sarili niyang upuan."Tara, nagtabi ako ng upuan para sa'yo," sabi ni Dennis na may ngiti."Eh, paano kung tinanong mo muna ako kung gusto ko 'yan?" mabilis na sagot ni Bella."Wala kang choice. At maniwala ka, magpapasalamat ka din diyan balang araw..." sabi ni Dennis habang kumikindat kay Bella.Nagdesisyon si Bella na magtiwala kay Dennis. Pumunta siya sa upuan at inilagay ang mga gamit doon.Samantala, nagsimula nang batiin ni Dennis ang kanilang mga kaklase sa loob ng silid.May dalawampung estudyante na sa loob. Tinutok nila ang mga mata kay Dennis at Bella nang walang interes, at nagpatuloy sa kanilang mga ginagawa na parang hindi nila sila nakita. Pero ayos lang kay Bella. Mas mabuti pa ito kaysa maging sentro ng atensyon ng lahat.Dumaan si Dennis sa tabi ng upuan ni Bella at nagsimulang mag-usap muli sa kanya."Kinakabahan ka, hindi ba?" biglang tanong ni Dennis sa kanya."Hind
All of them are now enjoying a delicious dinner, courtesy of Dale's great cooking skills. ===================================Once they are finished with their dinner, they all decided to have a relaxing time at Uncle Bobby's mini-garden and eat sweets there.They were already chatting for almost two hours already, when Gabbie realized that she needs to go home.Dennis volunteered to walk Bella and Gabbie's home. "Be careful on the road, guys." Uncle Bobby told them."Yes, Uncle. And thank you for the meal, Dale. It was delicious." Gabbie smilingly thanks Dale."Oh by the way, Bella... Please tell your mother we enjoyed the sweets. And please don't forget to say thank you as well." added Uncle Bobby."Of course, Uncle Bobby." Bella smilingly responded.After a few moments, Dennis, Bella and Gabbie are now walking on the road..."I was thinking... Maybe the three if us could hang out together sometime. What do you guys think?" Gabbie suddenly suggested. "That's a good idea, Gab!" D
Si Gabbie ay ngayon nakikipag-usap kay Dennis at Bella sa snack house.Pinag-uusapan nila ang kanilang planong summer trip."Siguro, wala kayong magiging problema sa mama ko at kay Miley. Basta't kasama ko kayo, papayagan nila akong sumama sa trip." sabi ni Bella na tuwang-tuwa sa ideya ng trip."Paano naman ikaw, Gabbie?" tanong ni Dennis sa kanya."Matagal nang magkaibigan ang mga pamilya namin, Dennis. Ganun din, lubos ang tiwala ng mga magulang ko sa'yo." sagot ni Gabbie nang may kumpiyansa."O sige, mukhang ayos na 'yan. Pero kailangan ko pa rin makipag-usap sa pamilya mo para ipaalam sa kanila ang plano natin. Para na rin sa pagpapakita ng respeto." sagot ni Dennis.================================Matapos ang kanilang pagkikita sa snack house, nagpasya ang tatlo na pumunta sa tahanan ng mga Newman upang pormal na humingi ng permiso kay Dr. Celeste para payagan si Bella na sumama sa kanila sa kanilang planong summer trip..."Matagal-tagal na rin mula nang huli kitang nakita, Gab
Pagkatapos ng dalawang-at-kalahating oras ng paglalakbay sa eroplano, sa wakas ay narating na nila ang kanilang destinasyon.Sumakay ang tatlo sa isang nirentahang kotse, at makalipas ang kalahating oras, huminto ang sasakyan sa harap ng isang malaking villa, na mas mukhang mansyon na madalas makita sa mga lifestyle magazine."Welcome sa vacation house ng pamilya namin!" masayang inanunsyo ni Gabbie habang isinusuot ang kanyang backpack sa balikat.Namangha sina Dennis at Bella sa napakagarang bahay sa kanilang harapan. Halatang-halata ang pagkamangha nila sa karangyaan ng summer house ni Gabbie."Oh, pasensya na! Sa tingin niyo ba masyadong maliit ang bahay para sa atin? Sige, magpapareserba na lang ako sa isang malapit na hotel kung gusto niyo..." suhestiyon ni Gabbie, na may apologetikong ekspresyon.Napatingin sina Dennis at Bella kay Gabbie na tila hindi makapaniwala."Nagbibiro ka ba?! Alam kong mayaman ang pamilya mo, pero hindi ko inaasahang sobrang yaman niyo pala sa ganitong
Sa maaliwalas na umaga, ang araw ay unti-unting sumisilip sa ibabaw ng lawa. Ang mga sinag nito ay naglalaro sa kumikinang na tubig, waring sumasayaw sa simoy ng hangin. Sa balkonahe ng kanilang rest house, nakaupo sina Clark at Danielle sa kanilang paboritong duyan. Magkahawak ang kanilang mga kamay, habang pinagmamasdan ang kalikasan sa kanilang paligid. Sa kabila ng mga kulubot sa kanilang mga palad at buhok na halos puti na lahat, nananatiling matibay ang pag-ibig nila—mas malalim pa kaysa sa mga pangakong binitiwan nila sa isa’t isa animnapung taon na ang nakalipas.Ang kanilang tahanan ay napapalibutan ng mga makukulay na bulaklak—rosas, liryo, at mga sunflower na itinanim mismo ni Danielle noong kabataan niya. Sa hardin, may maliit na puno ng mangga na itinanim nila noong unang taon ng kanilang kasal. Ngayon, ito ay matayog na at hitik sa bunga—parang sagisag ng kanilang lumalaking pamilya at pag-ibig.Sa loob ng bahay, abala ang kanilang mga anak sa paghahanda para sa isang es
Mabilis na lumipas ang maraming taon, ngunit ang pag-ibig nina Clark at Danielle ay nanatiling matibay at buo—higit pa sa kanilang mga pangarap. Sa kanilang rest house sa tabi ng lawa, napapalibutan sila ng kanilang mga anak, apo, at mga mahal sa buhay. Wala nang iba pang makakapagpasaya sa kanila ngayon dahil Basa kanila na ang lahat. Ang hangin ay banayad, at ang kalangitan ay naglalaro sa mga kulay ng dapithapon. Sa gitna ng hardin, may isang malaking mesa na puno ng pagkain, bulaklak, at mga dekorasyon. Ngayon ay ipinagdiriwang nila ang ika-60 anibersaryo ng kanilang kasal—isang ginintuang milestone ng kanilang pagmamahalan. Masayang nagkukuwentuhan ang pamilya, nagbabalik-tanaw sa mga masasayang alaala. Si Ava at Liam, ang kanilang mga anak, ay abala sa pag-aasikaso ng handaan. “Ma, Pa, hindi niyo ba nagustuhan ang sorpresa namin?” tanong ni Ava habang lumapit sa kanila. Napangiti si Danielle, sabay yakap sa kanyang anak. “Sobra! Hindi ko inakalang magkakaroon pa
Isang maaliwalas na hapon sa hardin ng kanilang rest house, nakatayo sa tabi ng isang lawa.Ang paligid ay puno ng makukulay na bulaklak—rosas, sunflower, at lavender na paborito ni Danielle.May nakahilerang mga mesa na may puting tablecloth at mga eleganteng bulaklak bilang centerpiece.Ang mga panauhin ay pawang malalapit nilang kaibigan at pamilya.Ang himig ng isang live acoustic band ay marahang pumupuno sa hangin.Sa isang mesa sa ilalim ng malaking puno, nakaupo sina Clark at Danielle.Kapwa silang may uban na sa buhok, ngunit napanatili pa rin ang sigla sa kanilang mga mata.Suot ni Clark ang isang navy blue suit na may puting boutonniere sa dibdib, habang si Danielle ay nakasuot ng eleganteng kulay cream na gown na may mga bulaklak na burda.Sa kabila ng paglipas ng panahon, nandun pa rin ang lambing at init ng pagmamahal sa kanilang mga mata habang nagtititigan.“Fifty years, huh?” bulong ni Clark, hawak ang kamay ni Danielle.“Oo… hindi ko nga namalayan, parang kahapon lan
Pagkatapos ng masayang pagdiriwang ng kanilang kasal, nagpaalam na ang mga bisita sa bagong mag-asawa.Nagpaulan ng petals at confetti ang kanilang mga kaibigan at pamilya habang lumalakad sina Clark at Danielle papunta sa nakahandang sasakyan.Hawak-kamay sila, kapwa nakangiti, habang ang mga kaibigan nila ay nag-cheer at nagpalakpakan.“Mabuhay ang bagong kasal!” sigaw ng lahat.“We love you, Mr. and Mrs. Ramirez!” dagdag pa ng isa sa mga kaibigan ni Clark.Pagkasakay nila sa kotse, humilig si Danielle sa balikat ni Clark, ramdam ang pagod ngunit puno ng ligaya ang puso.“Hindi ako makapaniwala na mag-asawa na tayo,” bulong niya, nakangiti sa kanyang asawa.“Simula pa lang ‘to, Mrs. Ramirez,” sagot ni Clark habang hinahalikan siya sa noo.“Handa ka na ba sa forever natin?” dagdag niya.“Matagal na akong handa,” sagot ni Danielle, sabay tingin sa mga mata ni Clark.Pagdating sa airport, lumipad sila patungong Maldives para sa kanilang honeymoon.Pagdating sa resort, naglakad sila sa
Isang maaliwalas na hapon sa isang pribadong hardin.Ang araw ay malumanay na sumisilip sa mga ulap, at ang banayad na simoy ng hangin ay nagdadala ng halimuyak ng mga bulaklak.Sa gitna ng hardin, isang eleganteng altar ang itinayo—pinalamutian ng mga puting rosas, lavender, at baby’s breath.Sa magkabilang gilid ay nakapuwesto ang mga upuan, punung-puno ng kanilang mga mahal sa buhay.Ang puting carpet ay nakalatag sa gitna, tila nagsilbing daan patungo sa bagong kabanata ng kanilang pag-ibig.Nakatayo si Clark sa harap ng altar, nakasuot ng isang itim na three-piece suit na perpektong nakalapat sa kanyang matipunong pangangatawan.Ang kanyang buhok ay bahagyang nagulo ng hangin, ngunit mas lalong nagbigay ng kagwapuhan sa kanyang hitsura.Halata ang kaba sa kanyang mga mata, ngunit higit ang pananabik.Sa kanyang mga palad, nakasapo ang kanyang mga daliri sa isa’t isa, pilit na pinipigilan ang panginginig sa sobrang emosyon.Nang tumugtog ang soft instrumental music, nagsimula nang
Isang maaraw na hapon sa unibersidad.Punong-puno ng mga tao ang paligid—mga magulang, kapatid, kaibigan, at mga mahal sa buhay na nagtipon-tipon upang saksihan ang pagtatapos ng mga estudyanteng minsan ay nangarap lamang makatawid sa kolehiyo.Sa gitna ng masayang kaguluhan, naroon sina Danielle, Clark, at ang kanilang mga kaibigan—handa nang harapin ang bagong yugto ng kanilang mga buhay.Habang isa-isang tinatawag ang mga pangalan, tumayo sa gilid ng entablado sina Danielle at Clark, magkahawak-kamay.Suot ang itim na toga at sumbrero, hindi nila maiwasang ngumiti sa isa’t isa."Hindi ko akalaing aabot tayo rito," bulong ni Danielle, pilit na pinipigilan ang pagpatak ng luha."Sinabi ko sa'yo, Danielle. Walang bibitaw," sagot ni Clark, masuyong pinisil ang kanyang kamay.Nang marinig ni Danielle ang kanyang pangalan, mabilis na tumibok ang kanyang puso.Habang naglalakad sa entablado, naalala niya ang lahat ng pinagdaanan nila—ang mga pangamba, ang mga gabi ng takot at pagod, at sa
Makalipas ang dalawang linggo, unti-unting bumuti ang kalagayan ni Danielle.Nakalabas na siya sa ospital, ngunit kailangan pa rin niyang manatili sa safehouse nina Clark para sa seguridad.Tahimik ang gabi, at tanging ang mahinang sipol ng hangin ang maririnig mula sa labas ng balkonahe.Nasa labas si Danielle, nakaupo sa lumang upuan habang nakatingin sa malayo. Hawak niya ang isang tasa ng tsaa, pero matagal na iyong lumamig.Naka-pulupot sa kanya ang isang malambot na shawl, ngunit halos hindi niya ramdam ang lamig.Malalim ang kanyang iniisip—paulit-ulit na naglalaro sa kanyang isipan ang nangyari sa warehouse, ang mga mukha ng mga taong nawala, at ang muntikan na niyang pagkamatay."Hindi ka na naman natutulog," malalim at bahagyang paos na boses ni Clark ang pumukaw sa katahimikan.Napalingon si Danielle, at nakita niya itong nakatayo sa may pintuan, nakasuot lang ng itim na sweatpants at isang manipis na shirt.Medyo magulo ang buhok niya, halatang kagigising lang o hindi rin
Sa gitna ng kaguluhan sa apartment, bumagsak si Danielle sa sahig matapos ang pagputok ng sniper. Nanginginig ang kanyang mga daliri habang pinipilit hawakan ang kanyang tagiliran, kung saan dumaloy ang mainit na dugo."Danielle!" sigaw ni Clark, mabilis na lumapit sa kanya. Nakabuka ang kanyang mga mata, pero nanlalabo ang tingin. Agad siyang dumapa sa tabi ni Danielle, pinipisil ang sugat para pigilan ang pagdurugo."Kaya mo ‘to. Tingnan mo ‘ko. Huwag kang pipikit, okay?"Sa kabila ng sakit, pilit na ngumiti si Danielle, pero lumuluha na ang kanyang mga mata."H-huwag kang mag-alala… hindi pa ako mamamatay…" bulong niya, pilit na nagbibiro sa kabila ng sitwasyon.Habang nagkakagulo sa loob, si Samantha naman ay mabilis na nagtago sa likod ng sofa, pilit na pinapagana ang kanyang isip. May sniper sa kabilang gusali—alam niyang hindi sila makakaligtas kung hindi nila ito maalis."Kailangan nating makaalis dito!" sigaw niya kay Clark. "Papatayin nila tayo isa-isa!"Sa labas, naririnig
Madilim at tahimik ang eskinita kung saan nagtatago sina Danielle at Clark. Naririnig nila ang mabibigat na yabag ng mga lalaking bumaba sa van—tila tatlo o apat na tao, armado. Malamig ang pawis sa likod ni Danielle habang mariing nakahawak sa braso ni Clark."Kailangan nating makalabas dito," bulong ni Clark, sinisilip ang dulo ng eskinita. "Pero hindi pwedeng magmadali. Alam nilang nandito tayo."Huminga nang malalim si Danielle at pinisil ang kamay ni Clark. Sa kabila ng takot, alam niyang hindi siya pwedeng huminto. Dito nagkakatalo ang laban.Sa kabilang banda, nagmamadaling nagmaneho si Samantha patungo sa lokasyon nila. Sa kanyang cellphone, pinadalhan siya ni Clark ng mabilis na mensahe:"We’re cornered. Need backup. Now."Napamura si Samantha at pinindot ang gas, pinipigilang mag-panic. Sa likuran ng kanyang kotse, handa na ang baril na palihim niyang tinatago sa loob ng compartment—isang kalibre .45 na hindi niya inakalang magagamit niya sa ganitong sitwasyon.Balik sa eski