SI Angel ay kasalukuyang nasa Freshman Orientation party sa Palmridge University. Naramdaman niyang awkward at nag-iisa siya habang pinagmamasdan ang mga kapwa Freshies na masayang nagkakasiyahan kasama ang kanilang bagong grupo ng mga kaibigan.Pakiramdam niya ay parang outsider siya. Maraming estudyante ang parang naglakad palabas mula sa isang sikat na music video dahil sa kanilang pormang napaka-trendy at fashion-forward. Ang astig nilang tingnan, samantalang siya ay kabaligtaran. Naka-itim siyang t-shirt, punit-punit na jeans, at luma nang pares ng sneakers.Inisip niya na hindi mahalaga ang itsura o pananamit niya pagdating sa malaking siyudad dahil ang tunay niyang hangarin ay makapagtapos ng pag-aaral para makabuo ng mas magandang kinabukasan para sa sarili.Galing siya sa probinsiya at nagpunta sa lungsod upang tuparin ang kanyang mga pangarap.Gayunpaman, hindi niya mapigilang makaramdam ng pagkapahiya habang pinagmamasdan ang ibang mga estudyante. Ramdam niya ang malaking a
SI Gale ay handa nang sagutin ang tanong nang biglang lumitaw sa harap nila ang Manager ng Le Coup de Foudre Coffee Shop."Ano'ng nangyayari dito, Angel? Ano itong kaguluhan?" usisa ni Mr. Burton sa kanila."Kaunting hindi pagkakaunawaan lang po, Sir. Kontrolado ko na po ang sitwasyon." Sinubukan ni Angel na pagtakpan ang lahat."Hindi po, Sir! Hindi po maayos ang lahat! Bilang customer, may mga reklamo ako!" biglang sabi ni Chelsea, mukhang nagmukhang biktima."May problema ba?" tanong ng manager."Yung empleyado niyo po rito ay nagsalita ng masama laban sa akin at sa mga kaibigan ko! Sinabi niya na hindi raw kami nababagay dito!" nagsimulang magsinungaling si Chelsea."Totoo po iyon, Sir. Nagkakape lang po kami nang bigla niya kaming pinagsalitaan ng masasakit na salita," dagdag pa ni Jessica, walang pag-aalinlangan sa kanyang kasinungalingan."Tinawag niya po kaming 'bitch!'" singit naman ni Jenny sa kasinungalingan."Nagsisinungaling sila---!" sinubukan ni Gale na ipagtanggol si A
"Ikinararangal at ikinagagalak ko pong makilala kayo, Ginang Caitlin Ascott. Ako po si Angel, at isa ako sa inyong magiging kasambahay sa loob ng isang buwan," magalang niyang pagpapakilala.Malumanay siyang nginitian ni Ginang Ascott."Huwag kang kabahan, iha. Gusto ko lang ipaalam sa iyo na halos wala namang mahigpit na patakaran dito sa aking mansyon. Hangga’t ginagawa mo nang maayos ang iyong trabaho, nagpapakita ng paggalang at magagandang asal sa mga tao rito, at hindi gumagawa ng masama o mapanganib na bagay, hindi tayo magkakaroon ng problema," paliwanag ng ginang ng bahay."Ganun lang ba? Wala bang mahigpit na mga alituntunin gaya ng napapanood ko sa mga soap opera? Walang kontrabidang babae na magpapahirap sa bida?" naisip ni Angel sa kanyang sarili."—Siguro nagtataka ka kung bakit wala akong masyadong mahigpit na patakaran dito sa Ascott Mansion. Pinili kong magtiwala sa lahat ng mga taong nagtatrabaho para sa akin—kasama na ang mga kasambahay, tsuper, at hardinero," nakan
"Sige na, lalabas lang ako sandali para kumuha ng makakain mo para may laman ang tiyan mo bago ka uminom ng gamot. Ngayon, magpakabait ka, Master Gale, at iiwan kong bukas ang pinto. Babalik ako kaagad…" anunsyo ni Mrs. Prescott habang nakangiti nang bahagya."Pangako, magpapakabait ako, Mrs. Prescott. Ayoko na namang mapalo mo tulad ng ginagawa mo noon nung bata pa ako." biro ni Gale sa matandang tagapagsilbi."Mabuti naman. Babalik ako agad." tumango ang matanda, saka lumabas ng silid habang iniwang bukas ang pinto.Pagkaalis ni Mrs. Prescott, muling nagsalita si Gale."Bakit hindi mo sinabi sa amin na masama na pala ang pakiramdam mo? Sana mas maaga pa naming nagawan ng paraan." malumanay niyang tanong kay Angel."Akala ko simpleng sipon at trangkaso lang. Hindi naman ako madalas magkasakit, kaya inisip ko na lilipas din ito agad." paliwanag ni Angel."Pero nagkamali ka. Mabuti na lang at kailangan mo lang uminom ng gamot at magpahinga nang matagal. Pero kanina, nagliliyab ka sa la
Dumating na rin ang Gabi ng Homecoming Dance…Tahimik na pinapanood ni Angel ang mga taong nagsasayaw sa dancefloor habang dahan-dahang humihigop ng lemonade. Nagpaalam muna si Gale saglit dahil may gustong pag-usapan ang isa sa kanilang mga propesor, kaya naiwan siyang mag-isa. Hindi naman niya masyadong iniinda ito…Gayunpaman, nakaka-bagot ang party na ito para sa kanya, kahit na mukhang nag-e-enjoy ang ibang mga estudyante. Mas gugustuhin pa niyang manatili sa kanyang dorm at magbasa hanggang umaga, pero dahil sa kasunduan nila ni Gale, wala siyang magawa kundi dumalo sa party.Sa totoo lang, sinabi niya kay Gale na tatagal lang siya sa party ng 20 minuto o kalahating oras, pagkatapos ay babalik na siya sa dorm…Pagkalipas ng ilang minuto, nagdesisyon siyang pumunta sa CR ng mga babae. Naglakad siya papunta roon…Pagdating niya sa CR, muntik na siyang umatras nang makita niya sina Chelsea at dalawa nitong kaibigan na nagre-retouch ng kanilang makeup. Papaatras na sana siya, ngunit
"Ahh! Magiging maganda ang araw na ito!"Bulong ni Karsten habang mapayapang nagbibisikleta papunta sa Palmridge University. Isang magandang umaga iyon, at ramdam niya ang mainit na sikat ng araw sa kanyang mga balikat. Nang makita niya ang palikong bahagi ng daan, nagmenor siya. Malapit na siya sa paaralan. Muling bumilis ang tibok ng kanyang puso sa ideyang makikita niya na naman ang kanyang dream girl na si Autumn Wilson sa campus...Nasa malawak na campus na siya at nagbibisikleta nang biglang—"KABLAG!"Nalaglag si Karsten mula sa kanyang bisikleta. Natamaan siya sa likod ng ulo ng isang soccer ball.Napangiwi siya sa sakit nang hawakan ang namamagang bahagi ng kanyang ulo. Napalunok siya ng inis at napahiya lalo na’t maraming estudyante ang nakakita sa nangyari."Hoy, nerd! Ibalik mo ang bola ko."Isang pamilyar na boses ang nagpatingala sa kanya.Walang iba kundi si Peter Scott, na nakangisi mula tenga hanggang tenga.Pinulot ni Karsten ang nabasag niyang salamin bago tumayo at
Ang Pinuno ng Student Council ng Departamento ng Pamamahala ng Negosyo ay biglaang nagpa-meeting.Nasa isa sa mga gym ng unibersidad sina Karsten, Lauren, at Ashton, kung saan gaganapin ang meeting.Samantala, nasa venue na si Autumn at naghihintay na magsimula ang meeting.Biglang natahimik ang lahat ng magugulong estudyante nang biglang humarap sa kanila ang kanilang dekano.Lahat ng estudyante ay nagtataka kung ano ang dahilan ng kanilang meeting ngayon. Iniisip nila na baka seryoso ito dahil hindi naman kadalasang dumadalo ang kanilang dekano sa mga meeting nila."Sana hindi ito seryoso," lihim na nagdasal si Autumn habang nakatitig sa kanilang dekano.Alam niyang ganoon din ang iniisip ng karamihan sa mga estudyante."Maupo na kayo, lahat. May mahalaga akong anunsyo," pormal na sabi ng dekano.Lalo pang naging mausisa ang mga estudyante. Umupo silang lahat at naghintay na muling magsalita ang dekano."Gaya ng alam niyo, ipagdiriwang ng Palmridge University ang ika-80 nitong anibe
"Ikaw ang pangalawang babae sa ating pamilya na magsusuot ng gown na ito pagkatapos ko. At ipapasa mo ito sa iyong anak na babae balang araw," sabi ng kanyang ina."Napakaganda nito, Mom! Ang gown na ito ang tunay na kumakatawan sa Hollywood glam. Hindi na natin kailangang magpa-ayos, at sigurado akong magiging perpekto ang hitsura ko sa evening gown competition," sabi ni Autumn nang walang patid."Sigurado akong magmumukha kang napakaganda sa entablado habang suot ang gown na ito. Natutuwa ako at nakahinga nang maluwag na nakuha ko ito sa dry cleaners sa tamang oras," sagot ng kanyang ina.Masayang niyakap ni Autumn ang kanyang ina."Salamat sa ginawa mo, Mom. Hindi na ako kakabahan at matatakot bukas.""Siyempre, anak. Nasa likod mo ako nang buong-buo. Panalo man o talo, ikaw pa rin ang reyna namin," tiniyak ng kanyang ina."Alam ko, Mom. Alam ko."Pagkalipas ng ilang minuto, nagkalas sila sa pagkakayakap at nagkatitigan nang nakangiti."Sige na, kailangan mo nang magpahinga para gu
Sa maaliwalas na umaga, ang araw ay unti-unting sumisilip sa ibabaw ng lawa. Ang mga sinag nito ay naglalaro sa kumikinang na tubig, waring sumasayaw sa simoy ng hangin. Sa balkonahe ng kanilang rest house, nakaupo sina Clark at Danielle sa kanilang paboritong duyan. Magkahawak ang kanilang mga kamay, habang pinagmamasdan ang kalikasan sa kanilang paligid. Sa kabila ng mga kulubot sa kanilang mga palad at buhok na halos puti na lahat, nananatiling matibay ang pag-ibig nila—mas malalim pa kaysa sa mga pangakong binitiwan nila sa isa’t isa animnapung taon na ang nakalipas.Ang kanilang tahanan ay napapalibutan ng mga makukulay na bulaklak—rosas, liryo, at mga sunflower na itinanim mismo ni Danielle noong kabataan niya. Sa hardin, may maliit na puno ng mangga na itinanim nila noong unang taon ng kanilang kasal. Ngayon, ito ay matayog na at hitik sa bunga—parang sagisag ng kanilang lumalaking pamilya at pag-ibig.Sa loob ng bahay, abala ang kanilang mga anak sa paghahanda para sa isang es
Mabilis na lumipas ang maraming taon, ngunit ang pag-ibig nina Clark at Danielle ay nanatiling matibay at buo—higit pa sa kanilang mga pangarap. Sa kanilang rest house sa tabi ng lawa, napapalibutan sila ng kanilang mga anak, apo, at mga mahal sa buhay. Wala nang iba pang makakapagpasaya sa kanila ngayon dahil Basa kanila na ang lahat. Ang hangin ay banayad, at ang kalangitan ay naglalaro sa mga kulay ng dapithapon. Sa gitna ng hardin, may isang malaking mesa na puno ng pagkain, bulaklak, at mga dekorasyon. Ngayon ay ipinagdiriwang nila ang ika-60 anibersaryo ng kanilang kasal—isang ginintuang milestone ng kanilang pagmamahalan. Masayang nagkukuwentuhan ang pamilya, nagbabalik-tanaw sa mga masasayang alaala. Si Ava at Liam, ang kanilang mga anak, ay abala sa pag-aasikaso ng handaan. “Ma, Pa, hindi niyo ba nagustuhan ang sorpresa namin?” tanong ni Ava habang lumapit sa kanila. Napangiti si Danielle, sabay yakap sa kanyang anak. “Sobra! Hindi ko inakalang magkakaroon pa
Isang maaliwalas na hapon sa hardin ng kanilang rest house, nakatayo sa tabi ng isang lawa.Ang paligid ay puno ng makukulay na bulaklak—rosas, sunflower, at lavender na paborito ni Danielle.May nakahilerang mga mesa na may puting tablecloth at mga eleganteng bulaklak bilang centerpiece.Ang mga panauhin ay pawang malalapit nilang kaibigan at pamilya.Ang himig ng isang live acoustic band ay marahang pumupuno sa hangin.Sa isang mesa sa ilalim ng malaking puno, nakaupo sina Clark at Danielle.Kapwa silang may uban na sa buhok, ngunit napanatili pa rin ang sigla sa kanilang mga mata.Suot ni Clark ang isang navy blue suit na may puting boutonniere sa dibdib, habang si Danielle ay nakasuot ng eleganteng kulay cream na gown na may mga bulaklak na burda.Sa kabila ng paglipas ng panahon, nandun pa rin ang lambing at init ng pagmamahal sa kanilang mga mata habang nagtititigan.“Fifty years, huh?” bulong ni Clark, hawak ang kamay ni Danielle.“Oo… hindi ko nga namalayan, parang kahapon lan
Pagkatapos ng masayang pagdiriwang ng kanilang kasal, nagpaalam na ang mga bisita sa bagong mag-asawa.Nagpaulan ng petals at confetti ang kanilang mga kaibigan at pamilya habang lumalakad sina Clark at Danielle papunta sa nakahandang sasakyan.Hawak-kamay sila, kapwa nakangiti, habang ang mga kaibigan nila ay nag-cheer at nagpalakpakan.“Mabuhay ang bagong kasal!” sigaw ng lahat.“We love you, Mr. and Mrs. Ramirez!” dagdag pa ng isa sa mga kaibigan ni Clark.Pagkasakay nila sa kotse, humilig si Danielle sa balikat ni Clark, ramdam ang pagod ngunit puno ng ligaya ang puso.“Hindi ako makapaniwala na mag-asawa na tayo,” bulong niya, nakangiti sa kanyang asawa.“Simula pa lang ‘to, Mrs. Ramirez,” sagot ni Clark habang hinahalikan siya sa noo.“Handa ka na ba sa forever natin?” dagdag niya.“Matagal na akong handa,” sagot ni Danielle, sabay tingin sa mga mata ni Clark.Pagdating sa airport, lumipad sila patungong Maldives para sa kanilang honeymoon.Pagdating sa resort, naglakad sila sa
Isang maaliwalas na hapon sa isang pribadong hardin.Ang araw ay malumanay na sumisilip sa mga ulap, at ang banayad na simoy ng hangin ay nagdadala ng halimuyak ng mga bulaklak.Sa gitna ng hardin, isang eleganteng altar ang itinayo—pinalamutian ng mga puting rosas, lavender, at baby’s breath.Sa magkabilang gilid ay nakapuwesto ang mga upuan, punung-puno ng kanilang mga mahal sa buhay.Ang puting carpet ay nakalatag sa gitna, tila nagsilbing daan patungo sa bagong kabanata ng kanilang pag-ibig.Nakatayo si Clark sa harap ng altar, nakasuot ng isang itim na three-piece suit na perpektong nakalapat sa kanyang matipunong pangangatawan.Ang kanyang buhok ay bahagyang nagulo ng hangin, ngunit mas lalong nagbigay ng kagwapuhan sa kanyang hitsura.Halata ang kaba sa kanyang mga mata, ngunit higit ang pananabik.Sa kanyang mga palad, nakasapo ang kanyang mga daliri sa isa’t isa, pilit na pinipigilan ang panginginig sa sobrang emosyon.Nang tumugtog ang soft instrumental music, nagsimula nang
Isang maaraw na hapon sa unibersidad.Punong-puno ng mga tao ang paligid—mga magulang, kapatid, kaibigan, at mga mahal sa buhay na nagtipon-tipon upang saksihan ang pagtatapos ng mga estudyanteng minsan ay nangarap lamang makatawid sa kolehiyo.Sa gitna ng masayang kaguluhan, naroon sina Danielle, Clark, at ang kanilang mga kaibigan—handa nang harapin ang bagong yugto ng kanilang mga buhay.Habang isa-isang tinatawag ang mga pangalan, tumayo sa gilid ng entablado sina Danielle at Clark, magkahawak-kamay.Suot ang itim na toga at sumbrero, hindi nila maiwasang ngumiti sa isa’t isa."Hindi ko akalaing aabot tayo rito," bulong ni Danielle, pilit na pinipigilan ang pagpatak ng luha."Sinabi ko sa'yo, Danielle. Walang bibitaw," sagot ni Clark, masuyong pinisil ang kanyang kamay.Nang marinig ni Danielle ang kanyang pangalan, mabilis na tumibok ang kanyang puso.Habang naglalakad sa entablado, naalala niya ang lahat ng pinagdaanan nila—ang mga pangamba, ang mga gabi ng takot at pagod, at sa
Makalipas ang dalawang linggo, unti-unting bumuti ang kalagayan ni Danielle.Nakalabas na siya sa ospital, ngunit kailangan pa rin niyang manatili sa safehouse nina Clark para sa seguridad.Tahimik ang gabi, at tanging ang mahinang sipol ng hangin ang maririnig mula sa labas ng balkonahe.Nasa labas si Danielle, nakaupo sa lumang upuan habang nakatingin sa malayo. Hawak niya ang isang tasa ng tsaa, pero matagal na iyong lumamig.Naka-pulupot sa kanya ang isang malambot na shawl, ngunit halos hindi niya ramdam ang lamig.Malalim ang kanyang iniisip—paulit-ulit na naglalaro sa kanyang isipan ang nangyari sa warehouse, ang mga mukha ng mga taong nawala, at ang muntikan na niyang pagkamatay."Hindi ka na naman natutulog," malalim at bahagyang paos na boses ni Clark ang pumukaw sa katahimikan.Napalingon si Danielle, at nakita niya itong nakatayo sa may pintuan, nakasuot lang ng itim na sweatpants at isang manipis na shirt.Medyo magulo ang buhok niya, halatang kagigising lang o hindi rin
Sa gitna ng kaguluhan sa apartment, bumagsak si Danielle sa sahig matapos ang pagputok ng sniper. Nanginginig ang kanyang mga daliri habang pinipilit hawakan ang kanyang tagiliran, kung saan dumaloy ang mainit na dugo."Danielle!" sigaw ni Clark, mabilis na lumapit sa kanya. Nakabuka ang kanyang mga mata, pero nanlalabo ang tingin. Agad siyang dumapa sa tabi ni Danielle, pinipisil ang sugat para pigilan ang pagdurugo."Kaya mo ‘to. Tingnan mo ‘ko. Huwag kang pipikit, okay?"Sa kabila ng sakit, pilit na ngumiti si Danielle, pero lumuluha na ang kanyang mga mata."H-huwag kang mag-alala… hindi pa ako mamamatay…" bulong niya, pilit na nagbibiro sa kabila ng sitwasyon.Habang nagkakagulo sa loob, si Samantha naman ay mabilis na nagtago sa likod ng sofa, pilit na pinapagana ang kanyang isip. May sniper sa kabilang gusali—alam niyang hindi sila makakaligtas kung hindi nila ito maalis."Kailangan nating makaalis dito!" sigaw niya kay Clark. "Papatayin nila tayo isa-isa!"Sa labas, naririnig
Madilim at tahimik ang eskinita kung saan nagtatago sina Danielle at Clark. Naririnig nila ang mabibigat na yabag ng mga lalaking bumaba sa van—tila tatlo o apat na tao, armado. Malamig ang pawis sa likod ni Danielle habang mariing nakahawak sa braso ni Clark."Kailangan nating makalabas dito," bulong ni Clark, sinisilip ang dulo ng eskinita. "Pero hindi pwedeng magmadali. Alam nilang nandito tayo."Huminga nang malalim si Danielle at pinisil ang kamay ni Clark. Sa kabila ng takot, alam niyang hindi siya pwedeng huminto. Dito nagkakatalo ang laban.Sa kabilang banda, nagmamadaling nagmaneho si Samantha patungo sa lokasyon nila. Sa kanyang cellphone, pinadalhan siya ni Clark ng mabilis na mensahe:"We’re cornered. Need backup. Now."Napamura si Samantha at pinindot ang gas, pinipigilang mag-panic. Sa likuran ng kanyang kotse, handa na ang baril na palihim niyang tinatago sa loob ng compartment—isang kalibre .45 na hindi niya inakalang magagamit niya sa ganitong sitwasyon.Balik sa eski