I hope nasagot na ang tanong sa hindi pagdating sa kasal ng tatlo. Thank you for all your support... and trust with me.
TRACE I am loading my guns for the fifth time. I am loading it after I unload it. Tahimik akong naglalagay ng mga bala sa bawat mags ng dalawang Glock ko. Tahimik lang ako habang nakatingin ang lima sa akin. I continue what I am doing. And fucking hell... Wala na akong pakialam ngayon kahit anong marinig ko. Isa lang ang sigurado ko, tinraydor ako ni Logan! Si Logan na mula nang matuto siyang maglakad ay ako na ang kasama niya. Si Logan na lahat ginawa ko para protektahan siya! Si Logan na paborito ko sa lahat! Oo, si Logan! Si Logan, Si Logan!!! Putangina!!! Malakas kong pinukpok ang mesa at sinabayan ng tayo. "Hah!" galit kong buga ng hangin. Inilapag ko ang baril na hawak ko sa mesa at lumakad-lakad. I hate this fucking feeling!!! I breathed in and out heavily. Masama ang loob ko. Galit na galit ako. At putangina talaga... kahit kailan... kahit kailan ay hindi ko inakala na si Logan pa ang gagawa sa akin ng ganitong kalokohan. Muli akong naupo nang pakiramdam ko ay okay na
CHLOE “Chloe, here’s your passport and your cards. Nandito lahat sa bag na ito and even your phone," Calli showed me the insides of the sling bag she bought for me. Nakaupo kami sa waiting area ng airport. "Thank you," I said in my throaty voice. Hindi na okay ang boses ko sa kakaiyak. "I removed the SIM card already. Kagaya ng sabi mo ay nandito rin sa bag ang SIM kasi ayaw mo itapon," Calli concerned look pierced me. Alam ko na namamaga na ang mga mata ko at namumula na ang ilong pero hindi ko mapigilan na umiyak pa rin. "Think of your baby, Chloe." I just nodded and smiled sadly. I wiped my eyes. Fifteen minutes to go before the boarding time. Malapit na ang flight ko pabalik sa US. In this situation, I am now between wanting to go to California and follow my parents or taking the risk of making myself be acknowledged as Governor Patricio Dimagiba’s daughter. I sniffled. I choose the first one. Iyon ang pinakamagandang desisyon. Ang sakit isipin... ang sakit isipin na
TRACE Tinatamad kong ibinaba ang mga paa ko na nakataas sa mesa as I saw Logan walking to get inside of our most private conference room in Fortis, here in Agrianthropos. Only founders are allowed here and seeing Logan with Calli made me squinted my eyes. Agad nagbangga ang mga tingin namin ni Logan. I can see worriedness in his eyes, but who cares? Who the fucking care?! Calli stepped forward, but Logan pulled her. Logan is stopping his wife from getting near me. And what Calli wants? To beg for her fucker husband’s life? Nagpapatawa ba ang dalawang ito? Nakatingin lang ako sa kanilang dalawa. Calli’s pleading gaze made me think of asking the rest of my co-founders to take her away from here. She’s a distraction. But no… no… I can’t be distracted. I can't. And I don’t need to mind Calli. Si Logan lang ang dapat bigyan ko ng atensyon. He can’t use Calli this time. Kung malakas ang loob niyang dalhin si Calli rito ay isa lang ibig sabihin… handa siyang makita ng asawa niya kung
TRACE Magkapatid? Did I hear it right? Did I fucking hear it right? Natigilan ako at binitiwan ang kuwelyo ni Logan na hawak ko. Nanlalaki ang mga mata at magkasalubong ang kilay na nakatitig ako sa pinsan kong duguan ang labi at ilong. May tumutulong dugo rin mula sa kilay niya. Umiling siya. Gesturing na huwag kong intindihin ang sinabi ng asawa niya... o baka pinapaalam niyang wala siyang alam sa sinabi ni Calli. Fucking reason! Napatuwid ako ng tayo. Hindi ko na pinansin si Logan at iniwan na. Nalipat na kay Calli ang atensyon ko. Napatingin ako sa ibang mga kasama ko. Pare-pareho ang pagtataka at pagkalito na nakikita ko sa kanila. All of their eyes are with Calli now. And yes. Even Logan… nakita ko rin ang pagkagulat at pagkalito sa mga mata niya sa narinig. But… but… What the fuck did Calli say again? Na magka—puta! Magkapatid kami ni Chloe? Tanginang kalokohan!!! I sniggered. Nakakagago na! Wala na bang ibang alam ang mag-asawang ito kung hindi gaguhin ako ng
TRACE “Kuya!” gulat na bati ni Paige nang makita niya akong papasok sa mansion. Kausap ni Paige ang campaign manager niya na sinabihan niyang lumabas na muna at mamaya na sila ulit mag-usap. Ang ibang mga tauhan sa mansion ay kanina pa nagsipaglabasan. Pagkakita pa lang nila sa akin na papasok ay lumabas na sila. Umiiwas na madamay sa gulo. Sa ayos ko ba naman ngayon ay sino ang mag-iisip na matino ang pakay ko? Wala. Paige’s eyes surveyed me nang malapitan ko na siya. Nasa mga mata niya ang pagtatanong. Duguan akong dumating kaya normal lang na mag-alala siya. “W-What happen to you, kuya?” She wanna touch me pero nag-aalangan dahil sa mga nanuyong dugo ni Logan na dumikit sa damit ko at ang iba ay nasa braso ko at kamao. Nilingon ko si Jeru na alam kong kasunod ko. Himala at parang nabalewala ito ni Paige ngayon. Umalis kami ng Agrianthropos twenty-five minutes ago. Sinigurado ko munang maayos na ang lagay nina Calli at Logan. Hindi na ako nagpakita pa sa kanila sa ospital. K
Pasadena, California CHLOE “Chloe?” Nilingon ko si mommy na pumasok sa kuwarto ko. I just arrived a week ago and until now, I am still mourning for the love that I lost. “How’s your morning sickness? I just brought you cold milk as this is the only thing you like to drink.” I smiled at mommy. The only good thing that happened to me knowing the truth is that mommy likes me now. “Thank you, mom.” That’s all I can say, and I looked outside the window. Sadly. “Thank you, Chloe.” Mom hugged me, and I hugged her back. I know why she said that. She wants me to feel that she regrets everything she did with me before. “Thank you for accepting me to still live here with you. And... thank you for allowing me to still call you mom.” I honestly said that. Kung wala sila ay hindi ko maiisip paano naging successful ang pagbabalik ko rito sa California. Logan ang Calli helped me a lot but without my adoptive parents acceptance of me ay hindi ko alam kung ano na ang nangyari sa akin dito sa Pa
CHLOE A month had passed, and I am in the third month now of my pregnancy. My morning sickness is not making my everyday life hard anymore. My appetite is returning too. More and more… I miss Trace so much. I am missing Trace, and the only one terrorizing my happiness now is the handsome man sitting before me. The man who brought sunshine back to my life after he told me the truth but acted as a storm hereafter. “Señorita.” Bruno showed me ‘belots’ that made my mouth water. I am still craving that food. “Gracias,” I said to Bruno with a smile when he placed the plate in front of me. Naiinis man ako kay Alguien pero hindi kay Bruno. Mabait siya at inaasikaso niya ako ng maayos. “Tita Chloe…” bumaba ng upuan niya si Heres, ang anak ni Alguien, at lumapit sa akin. “Yes?” I asked the boy. He is only three at isa siya sa kino-consider ko na dahilan kaya kahit paano ay nakikisama ako ng maayos kay Alguien sa bahay na ito. Ayokong makita ng bata na nag-aaway kami. “Can I sit here b
TRACE For the last one month had passed ay wala na akong ginawa kung hindi ang ikulong ang sarili ko sa manor. Ako lang mag-isa rito kasama ang mga alaga ko. Pinauwi ko na sina Simoun at Ibarra sa kabilang isla. Samahan na lang muna nila ang pamilya nila. Kahapon ay lumabas ako para mamili ng pagkain namin ng mga alaga ko. Pagkain at alak. Alak, dahil iyon na lang ang paraan para makalimot ako at makatulog. Iniiwasan ko muna ang iba. Mas mabuti pa ang Doze na muna ang kasama ko. Ayaw ko rin magpakita muna kahit kanino. Nandito ako sa Agrianthropos pero ayokong maistorbo. Ayokong um-attend sa kahit anong meeting, at bahala na muna si Elliot. Logan should be the one acting as head now for he is the one under me but after our fight ay wala na akong balita sa kaniya. Ang sabi ay busy sa kampanya but I know he is more busy hating me. Sa isang buwan din na ikinukulong ko ang sarili ko ay si Ice at Lash lang ang mga kinakausap ko thru phone and emails. They are the two helping me to