Sa kanilang maluwag at eleganteng sala, nagtipon-tipon ang mga magulang nila—sina Georgina, Philip, Pilita, at Hilario—at lahat sila ay mukhang handang maglunsad ng isang intervention laban kay Klarise.Nakaupo siya sa sofa na parang isang batang nahuling gumawa ng kasalanan, habang si Louie naman ay nakatayo sa tabi niya, halatang gigil pa rin sa nangyari."ANO?!" sabay na sigaw nina Georgina at Pilita. "Muntikan nang mawala ang apo namin?!"Napayuko si Klarise, hindi makatingin sa kanila. "O-opo…"Napahawak sa dibdib si Pilita. "Diyos ko, hija! Bakit mo ginawa ‘yon?! Hindi mo ba inisip kung anong pwedeng mangyari?"Tumaas ang kilay ni Hilario at tumikhim. "Tama si Pilita. Klarise, hindi ito biro. Ang unang tatlong buwan ng pagbubuntis mo ang pinakamapanganib. At ikaw, anong ginawa mo? Sumayaw ka pa sa entablado na parang hindi ka nagdadala ng bata?!"Singhal ni Georgina, "Alam mo bang ‘yung tawag ni Louie kanina, akala ko kung ano na! Halos mahimatay ako sa kaba! At ngayon, narito k
Ramdam ni Klarise ang panginginig ng kamay ni Louie, at doon siya tuluyang napaluha."Pasensya na, Louie… Hindi ko na ulit gagawin."Ngumiti si Louie at hinaplos ang pisngi niya. "Good. Kasi kung uulitin mo, talaga namang ipapadlock kita sa bahay natin.""Ang OA mo!" napahalakhak si Klarise, pero may halo pa ring emosyon ang boses niya."Totoo naman, ‘di ba?" Nagtaas ito ng kilay. "Kung ‘yun lang ang paraan para protektahan kayo, wala akong pakialam kung tawagin mo akong overacting."Ngumiti si Klarise at hinawakan ang kamay ng asawa. "Promise, makikinig na ako sa ‘yo.""Good." Tumayo si Louie at nag-unat. "At dahil d’yan, may surprise ako sa ‘yo.""Ha?" Napatayo si Klarise. "Ano na namang drama ‘yan, Louie Ray?"Ngumiti si Louie. "Basta sumama ka lang sa akin."Wala siyang nagawa kundi bumangon at sumunod dito.Pagbaba nila ng bahay, bumungad sa kanya ang isang maaliwalas na hardin na may maliliit na ilaw sa paligid. Sa gitna nito, may nakahandang picnic setup—isang malambot na blank
Makalipas ng 6 na buwan.Masaya si Klarise habang nakaupo sa waiting area ng clinic ng kanilang OB-GYN. Hawak niya ang kamay ni Louie habang hinihintay ang kanilang turn para sa prenatal checkup niya."Excited na akong marinig ulit ang heartbeat ng baby natin," nakangiting sabi niya habang hinahaplos ang kanyang tiyan.Ngumiti si Louie at marahang hinaplos rin ang kanyang tiyan. "Ako rin, wifey. Sigurado akong malakas ‘to… katulad ng mommy niya."Napahagikhik si Klarise. "Hala ka! Flatterer ka talaga!"Sa isang iglap, tinawag na ang pangalan nila at sabay silang pumasok sa examination room. Agad silang sinalubong ng kanilang OB-GYN, si Dr. Estrella. Nakangiti ito sa kanila, ngunit may bahagyang alalahanin sa kanyang mata."Klarise, Louie, good morning! Handa na ba kayo marinig ulit ang heartbeat ng baby?""Yes, doc! Hindi na ako makapaghintay!" sagot ni Klarise, puno ng excitement.Huminga ng malalim si Louie, ngunit may kung anong hindi maipaliwanag na kaba ang dumaan sa kanyang dibdi
Paano niya sasabihin? Paano niya sisirain ang mundong masayang binubuo ni Klarise?Nilapitan siya ni Louie at hinawakan ang kamay niya. "Wifey…""Hmmm? Bakit ganyan ka makatingin? Parang nakita mo si multo." Tumawa si Klarise, pero huminto ito nang mapansin ang namumula niyang mata. "Louie… umiyak ka?"Hindi niya alam kung paano sisimulan."Wifey… may kailangan tayong pag-usapan."Nagtama ang tingin nila, at doon nagsimulang bumilis ang tibok ng puso ni Klarise."Ano? Bakit ganyan ka magsalita?"Dahan-dahan niyang hinawakan ang tiyan niya, tila natatakot sa kung anong sasabihin ni Louie."Louie… anong nangyayari?"Nanatiling tahimik si Louie. Hindi niya alam kung paano ipapahayag.Hanggang sa dahan-dahang lumuhod siya sa harapan ni Klarise, hinawakan ang kanyang tiyan, at napayuko."Wifey… wala na siya.""Ano?!""Wala na si baby natin, Klarise."Napatigil si Klarise. Parang hindi niya narinig nang maayos ang sinabi ng asawa niya."Louie… hindi mo siguro naintindihan. Kailangang i-chec
Sa labas ng Dilatation and Curettage (D&C) Unit, hindi mapakali si Louie. Ilang beses na siyang naglakad-lakad sa hallway ng ospital, paulit-ulit na tumitingin sa oras, pero pakiramdam niya ay napakabagal ng takbo ng panahon.Nasa loob si Klarise. Mag-isa. At wala siyang magawa kundi maghintay.Nakadukmo siya sa kanyang mga palad, pinipilit pigilan ang emosyon. Kahit anong gawin niya, hindi niya kayang burahin sa isip niya ang huling beses na narinig niyang umiiyak si Klarise—isang iyak ng pangungulila, ng matinding sakit, ng pagkawala.Pinikit niya ang mga mata at huminga nang malalim. Hindi niya na rin kayang patagalin pa. Kailangan na niyang tawagan ang mga magulang nila.Nanginginig ang kamay ni Louie habang tinatawagan ang numero ni Pilita, ang ina ni Klarise. Ilang beses nag-ring ang tawag bago ito sinagot."Hello, Louie? Anak? Oh, kumusta kayo ng anak ko at ng apo ko?" masiglang tanong ni Pilita, halatang excited.Parang tinusok ng kutsilyo ang dibdib ni Louie.Napatingala siya
"Louie…"Mahinang tinig ni Klarise habang nakaupo sa gilid ng kama nila. Madilim ang kwarto, tanging ilaw mula sa bintana ang nagbibigay ng bahagyang liwanag sa kanyang malungkot na mukha.Nasa tabi lang niya si Louie, nakaupo rin, pero hindi siya magawang lingunin nito. Hindi niya alam kung paano niya haharapin ang sakit na bumabalot sa asawa."Mahal… Hindi ko alam kung paano ako magpapatuloy…"Humigpit ang hawak ni Louie sa kumot. Alam niyang ito ang pinakamahirap na gabing pagdadaanan nila."Wala na siya, Louie…" Pigil ang hikbi ni Klarise. "Wala na ang baby natin…"Dahan-dahang nilingon siya ni Louie. Nakita niyang nanginginig ang balikat nito, at sa kabila ng dilim, kita niya ang luhang bumagsak mula sa mga mata ni Klarise."Mahal ko…" Hinawakan ni Louie ang kamay niya, pero agad itong binawi ni Klarise."Huwag mo akong hawakan, Louie!"Napapitlag si Louie sa bigla nitong sigaw."Paano?!" Bulyaw ni Klarise, nanginginig ang labi. "Paano mo nasasabing kaya natin ‘to? Na magiging ok
"Mahal…" Mahinang tawag ni Louie habang bumangon at lumapit sa kanya.Hindi siya nilingon ni Klarise. Hindi rin ito sumagot.Humugot ng malalim na hininga si Louie. Ilang araw na itong ganito. Hindi kumakain ng maayos, hindi natutulog ng sapat, at palaging umiiyak sa kalagitnaan ng gabi.Napalunok siya habang mas mahigpit pang hinawakan ang balikat nito. "Mahal, gusto mo bang lumabas tayo? Maglakad-lakad kahit saglit?"Umiling si Klarise. "Dito lang ako.""Klarise…"Sa wakas, napatingin ito sa kanya, ngunit ang lungkot sa mga mata nito ay mas mabigat pa sa kahit anong sakit na naranasan niya. "Louie, hindi ko alam paano magpapatuloy."Hindi niya napigilan ang mapayakap nang mahigpit sa asawa. "Kaya natin ‘to, mahal. Hindi kita pababayaan."Pero hindi niya na rin maitatanggi ang katotohanan—unti-unting kinakain ng depresyon si Klarise.At hindi niya alam kung paano siya ililigtas.Habang nakaupo si Louie sa study room nila, hindi niya maiwasang mapaisip ng mas malalim. Hindi pwedeng ga
Sa mundo ng mga mayayaman, hindi damdamin kundi pangalan at kapangyarihan ang nasusunod. Ngunit paano kung isang araw, matali ka sa isang sumpaang kailanman ay hindi mo ginusto....Forbes Park Mansion, Manila"Klarise, anak! Bumangon ka na! Malalate tayo sa binyag!" sigaw ni Pilita Olive habang kumakatok sa napakalaking kwarto ng anak.Nasa loob ng isang engrandeng silid si Klarise, napapalibutan ng mga mamahaling chandelier at custom-made European furniture. Ang mga kurtina ay mula sa Italy, ang carpet ay handwoven mula sa Persia. Ngunit kahit gaano ka-ganda ng paligid niya, isa lang ang gusto niya ngayon—ang matulog!Dumating siya kagabi mula Paris sakay ng kanilang private jet, pagod sa rehearsals at performances bilang isang kilalang ballerina. Halos hindi pa siya nakakapagpahinga, tapos ngayon, gigisingin siya para sa isang binyag?"Mom, I swear to God, if this is not important—" ungol niya habang pilit tinatakpan ng unan ang kanyang mukha."Binyag ‘to ng anak ng pinsan mo, kaya
"Mahal…" Mahinang tawag ni Louie habang bumangon at lumapit sa kanya.Hindi siya nilingon ni Klarise. Hindi rin ito sumagot.Humugot ng malalim na hininga si Louie. Ilang araw na itong ganito. Hindi kumakain ng maayos, hindi natutulog ng sapat, at palaging umiiyak sa kalagitnaan ng gabi.Napalunok siya habang mas mahigpit pang hinawakan ang balikat nito. "Mahal, gusto mo bang lumabas tayo? Maglakad-lakad kahit saglit?"Umiling si Klarise. "Dito lang ako.""Klarise…"Sa wakas, napatingin ito sa kanya, ngunit ang lungkot sa mga mata nito ay mas mabigat pa sa kahit anong sakit na naranasan niya. "Louie, hindi ko alam paano magpapatuloy."Hindi niya napigilan ang mapayakap nang mahigpit sa asawa. "Kaya natin ‘to, mahal. Hindi kita pababayaan."Pero hindi niya na rin maitatanggi ang katotohanan—unti-unting kinakain ng depresyon si Klarise.At hindi niya alam kung paano siya ililigtas.Habang nakaupo si Louie sa study room nila, hindi niya maiwasang mapaisip ng mas malalim. Hindi pwedeng ga
"Louie…"Mahinang tinig ni Klarise habang nakaupo sa gilid ng kama nila. Madilim ang kwarto, tanging ilaw mula sa bintana ang nagbibigay ng bahagyang liwanag sa kanyang malungkot na mukha.Nasa tabi lang niya si Louie, nakaupo rin, pero hindi siya magawang lingunin nito. Hindi niya alam kung paano niya haharapin ang sakit na bumabalot sa asawa."Mahal… Hindi ko alam kung paano ako magpapatuloy…"Humigpit ang hawak ni Louie sa kumot. Alam niyang ito ang pinakamahirap na gabing pagdadaanan nila."Wala na siya, Louie…" Pigil ang hikbi ni Klarise. "Wala na ang baby natin…"Dahan-dahang nilingon siya ni Louie. Nakita niyang nanginginig ang balikat nito, at sa kabila ng dilim, kita niya ang luhang bumagsak mula sa mga mata ni Klarise."Mahal ko…" Hinawakan ni Louie ang kamay niya, pero agad itong binawi ni Klarise."Huwag mo akong hawakan, Louie!"Napapitlag si Louie sa bigla nitong sigaw."Paano?!" Bulyaw ni Klarise, nanginginig ang labi. "Paano mo nasasabing kaya natin ‘to? Na magiging ok
Sa labas ng Dilatation and Curettage (D&C) Unit, hindi mapakali si Louie. Ilang beses na siyang naglakad-lakad sa hallway ng ospital, paulit-ulit na tumitingin sa oras, pero pakiramdam niya ay napakabagal ng takbo ng panahon.Nasa loob si Klarise. Mag-isa. At wala siyang magawa kundi maghintay.Nakadukmo siya sa kanyang mga palad, pinipilit pigilan ang emosyon. Kahit anong gawin niya, hindi niya kayang burahin sa isip niya ang huling beses na narinig niyang umiiyak si Klarise—isang iyak ng pangungulila, ng matinding sakit, ng pagkawala.Pinikit niya ang mga mata at huminga nang malalim. Hindi niya na rin kayang patagalin pa. Kailangan na niyang tawagan ang mga magulang nila.Nanginginig ang kamay ni Louie habang tinatawagan ang numero ni Pilita, ang ina ni Klarise. Ilang beses nag-ring ang tawag bago ito sinagot."Hello, Louie? Anak? Oh, kumusta kayo ng anak ko at ng apo ko?" masiglang tanong ni Pilita, halatang excited.Parang tinusok ng kutsilyo ang dibdib ni Louie.Napatingala siya
Paano niya sasabihin? Paano niya sisirain ang mundong masayang binubuo ni Klarise?Nilapitan siya ni Louie at hinawakan ang kamay niya. "Wifey…""Hmmm? Bakit ganyan ka makatingin? Parang nakita mo si multo." Tumawa si Klarise, pero huminto ito nang mapansin ang namumula niyang mata. "Louie… umiyak ka?"Hindi niya alam kung paano sisimulan."Wifey… may kailangan tayong pag-usapan."Nagtama ang tingin nila, at doon nagsimulang bumilis ang tibok ng puso ni Klarise."Ano? Bakit ganyan ka magsalita?"Dahan-dahan niyang hinawakan ang tiyan niya, tila natatakot sa kung anong sasabihin ni Louie."Louie… anong nangyayari?"Nanatiling tahimik si Louie. Hindi niya alam kung paano ipapahayag.Hanggang sa dahan-dahang lumuhod siya sa harapan ni Klarise, hinawakan ang kanyang tiyan, at napayuko."Wifey… wala na siya.""Ano?!""Wala na si baby natin, Klarise."Napatigil si Klarise. Parang hindi niya narinig nang maayos ang sinabi ng asawa niya."Louie… hindi mo siguro naintindihan. Kailangang i-chec
Makalipas ng 6 na buwan.Masaya si Klarise habang nakaupo sa waiting area ng clinic ng kanilang OB-GYN. Hawak niya ang kamay ni Louie habang hinihintay ang kanilang turn para sa prenatal checkup niya."Excited na akong marinig ulit ang heartbeat ng baby natin," nakangiting sabi niya habang hinahaplos ang kanyang tiyan.Ngumiti si Louie at marahang hinaplos rin ang kanyang tiyan. "Ako rin, wifey. Sigurado akong malakas ‘to… katulad ng mommy niya."Napahagikhik si Klarise. "Hala ka! Flatterer ka talaga!"Sa isang iglap, tinawag na ang pangalan nila at sabay silang pumasok sa examination room. Agad silang sinalubong ng kanilang OB-GYN, si Dr. Estrella. Nakangiti ito sa kanila, ngunit may bahagyang alalahanin sa kanyang mata."Klarise, Louie, good morning! Handa na ba kayo marinig ulit ang heartbeat ng baby?""Yes, doc! Hindi na ako makapaghintay!" sagot ni Klarise, puno ng excitement.Huminga ng malalim si Louie, ngunit may kung anong hindi maipaliwanag na kaba ang dumaan sa kanyang dibdi
Ramdam ni Klarise ang panginginig ng kamay ni Louie, at doon siya tuluyang napaluha."Pasensya na, Louie… Hindi ko na ulit gagawin."Ngumiti si Louie at hinaplos ang pisngi niya. "Good. Kasi kung uulitin mo, talaga namang ipapadlock kita sa bahay natin.""Ang OA mo!" napahalakhak si Klarise, pero may halo pa ring emosyon ang boses niya."Totoo naman, ‘di ba?" Nagtaas ito ng kilay. "Kung ‘yun lang ang paraan para protektahan kayo, wala akong pakialam kung tawagin mo akong overacting."Ngumiti si Klarise at hinawakan ang kamay ng asawa. "Promise, makikinig na ako sa ‘yo.""Good." Tumayo si Louie at nag-unat. "At dahil d’yan, may surprise ako sa ‘yo.""Ha?" Napatayo si Klarise. "Ano na namang drama ‘yan, Louie Ray?"Ngumiti si Louie. "Basta sumama ka lang sa akin."Wala siyang nagawa kundi bumangon at sumunod dito.Pagbaba nila ng bahay, bumungad sa kanya ang isang maaliwalas na hardin na may maliliit na ilaw sa paligid. Sa gitna nito, may nakahandang picnic setup—isang malambot na blank
Sa kanilang maluwag at eleganteng sala, nagtipon-tipon ang mga magulang nila—sina Georgina, Philip, Pilita, at Hilario—at lahat sila ay mukhang handang maglunsad ng isang intervention laban kay Klarise.Nakaupo siya sa sofa na parang isang batang nahuling gumawa ng kasalanan, habang si Louie naman ay nakatayo sa tabi niya, halatang gigil pa rin sa nangyari."ANO?!" sabay na sigaw nina Georgina at Pilita. "Muntikan nang mawala ang apo namin?!"Napayuko si Klarise, hindi makatingin sa kanila. "O-opo…"Napahawak sa dibdib si Pilita. "Diyos ko, hija! Bakit mo ginawa ‘yon?! Hindi mo ba inisip kung anong pwedeng mangyari?"Tumaas ang kilay ni Hilario at tumikhim. "Tama si Pilita. Klarise, hindi ito biro. Ang unang tatlong buwan ng pagbubuntis mo ang pinakamapanganib. At ikaw, anong ginawa mo? Sumayaw ka pa sa entablado na parang hindi ka nagdadala ng bata?!"Singhal ni Georgina, "Alam mo bang ‘yung tawag ni Louie kanina, akala ko kung ano na! Halos mahimatay ako sa kaba! At ngayon, narito k
Isang linggo matapos ang muntikang trahedya sa entablado, ramdam ni Klarise ang malaking pagbabago sa kilos ni Louie. Mas naging sobrang protective ito—mas madalas siyang alagaan, bantayan, at literal na sundan kahit saan siya magpunta.Kung dati, may oras pa itong magbiro at mang-asar, ngayon, seryoso na talaga.At sa totoo lang… parang hindi na siya makahinga sa sobrang pagbabantay nito."Louie, seryoso ka ba?" tanong ni Klarise habang nakaupo sa kama at nakatingin sa harapan ng aparador.Nakatayo si Louie sa tabi, naka-cross arms, at may mahigpit na titig sa kanya. "Oo, wifey. Wala ka nang isusuot na high heels simula ngayon.""What?! Pero kahit sandals lang?""Flat lang. Wala nang takong."Napatakip ng bibig si Klarise at umiling. "Ang OA mo, Louie!""Hindi ito pagiging OA, Klarise. Aksidente na nga ang nangyari sayo, tapos papayagan pa kitang magsuot ng sapatos na pwedeng magpabagsak sayo? Hindi na ako papayag."Nagpumiglas si Klarise at tumayo sa harap nito. "Ano? Pati sapatos k
Hinaplos ni Louie ang tiyan niya. "At ikaw, baby, ‘wag kang magmana sa katigasan ng ulo ng mommy mo, ha?"Napatawa si Klarise kahit may luha pa sa mata niya. "Tanga! Eh kanino pa ba magmamana ‘yan kundi sa’yo?"Napailing si Louie. "Wala na nga palang ligtas ‘tong batang ‘to. Pati ako pala matigas ang ulo."Doon na rin napangiti ang staff. Hindi nila inaasahang ganito kabilis lumambot ang tensyon.Lumapit si Madam Felice at hinawakan ang kamay ni Klarise. "Iha, magpapahinga ka muna, pero gusto kong malaman mo na hihintayin ka namin. Balik ka kapag kaya mo na ulit."Nagulat si Klarise. "Talaga, Madam?"Tumango ito. "Oo naman. Ang talent mo ay hindi dapat sayangin, pero dapat ding isipin ang mas mahalagang bagay—ang pamilya mo."Napangiti si Klarise at muling napatingin kay Louie. "Narinig mo ‘yon? Balik ako pag okay na ako."Umismid si Louie. "Tingnan na lang natin."Napailing si Klarise at kinurot siya sa tagiliran. "Grabe ka! Hindi mo ba ako susuportahan?""Sa pagsasayaw? Sa ngayon, h