Pinilit ni Leo na huwag ipakita ang kaba habang mahigpit na hawak ang baril na nakatago sa likod ng pintuan. “Tape? Wala akong ideya sa sinasabi mo. Baka nagkamali ka ng bahay,” sagot niya, subukang panatilihin ang normal na tono ng boses.Umungol ng marahan ang lalaki, halatang hindi kumbinsido. “Huwag na tayong maglokohan, Leo. Alam naming nandito ang tape. Ayaw naming may mangyari pa sa’yo o sa mga kasama mo.”Nagkatinginan sina Giovanni at Fatima mula sa sulok. Tumango si Giovanni kay Fatima, senyales na maghanda sa anumang maaaring mangyari.“Wala akong alam sa sinasabi mo,” ulit ni Leo, mas mahigpit na ang hawak sa baril. “Pero kung gusto mong pumasok, siguro dapat magdala ka ng warrant.”Nakita ni Giovanni ang kamay ng lalaki na unti-unting bumababa sa gilid ng kanyang jacket, tila may kukunin. Agad siyang kumilos.“Leo, baba!” sigaw ni Giovanni sabay labas mula sa likod ng kabinet at sinipa ang pinto para sumara ito sa lalaki. Tumilapon ang lalaki paatras, ngunit narinig nila
Napaatras si Julius sa narinig mula kay Fatima, halatang nabigla sa sinabi ni Fatima.“B–Baby?” tanong nito, pansamantalang nabawasan ang lakas ng kanyang galit. Ngunit bago pa makapagsalita ulit si Julius, isang malakas na tunog ng baril ang narinig mula sa likuran.“Bitawan mo siya!” sigaw ni Giovanni, hawak ang baril at itinutok ito kay Julius. May mga sugat siya sa braso at mukha, ngunit determinado ang kanyang mga mata.Napahawak si Julius sa kanyang baril, ngunit mabilis na tumama ang isa pang bala sa lupa malapit sa kanyang paa. “Huwag mong subukang gumalaw,” mariing banta ni Giovanni.“Giovanni…” mahinang tawag ni Fatima habang nakahawak sa kanyang tiyan, ang sakit sa kanyang katawan ay halatang halata.“Fatima, huwag kang mag-alala. Nandito ako,” sagot ni Giovanni, hindi inaalis ang tingin kay Julius. “Julius, kung ayaw mong maging abo sa gabing ito, tumalikod ka at maglakad palayo.”Ngunit ngumisi si Julius. “Hindi mo ako matatakot. Alam kong hindi mo ako papatayin. Kailanga
Ilang minuto pa ang lumipas nang magsimulang maglakad-lakad si Giovanni sa pasilyo ng ospital, ang mga hakbang niya ay mabigat at puno ng galit. Ang tawag mula kay William ay paulit-ulit na umaabot sa kanyang isipan, ang mga salitang nagdulot ng galit na tila baga hindi na siya makakaligtas mula sa banta ng kanyang ama.“Aong klaseng laro ba ang pinaplano ni Dad?” bulong ni Giovanni sa sarili, ang mga mata’y matalim sa poot. “Hindi ko siya hahayaang sirain ang pamilya ko. Hindi ko siya hahayaan.”Nang marating niya ang dulo ng pasilyo, nakita niyang pabalik na ang doktor at nars mula sa treatment room. Nagkatinginan sila, ngunit hindi siya pinansin ng doktor— tinutukan ng mga mata ng babae ang folder na hawak ng nars, ang utak niya'y gumagana ng mabilis upang makalap ang impormasyon na maaaring magbigay sa kanya ng sagot.“Doktor, kamusta na po siya?” tanong ni Giovanni, ang tinig ay puno ng pasensya at sakit. “Ano ang susunod na mangyayari?”“Mr. Giovanni,” nagsimula ang doktor, “Kai
Habang ang mga sirena at ingay ng mga pagsabog ay patuloy na umaabot sa loob ng ospital, nagpatuloy si Giovanni sa pagtakbo. Ang bawat hakbang ay naglalaman ng poot at pagnanais na protektahan ang kanyang pamilya. Nakatingin siya kay Sander at sa mga tauhan nito na nakapaligid sa kanya.“Alam kong hindi madali, pero kailangan nating tapusin ito.” sabi ni Sander habang iniiwas ang kanyang mga mata sa mga sugatang kalaban.Giovanni ay hindi sumagot agad. Ang mga mata niya ay nanatiling nakatutok kay Julius na nakatayo sa dulo ng pasilyo, tila nagmamasid, naghihintay na kumilos.“Si Julius... I want to kill him, bago pa siya makasakit ng isa sa atin.” seryosong sinabi ni Giovanni. “Hindi ko kayang mawalan pa ng isa pang mahal sa buhay. Hindi ko kayang mawalan sila.”“Sabi ko na nga ba, wala kang takot, Giovanni,” sagot ni Sander. “Pero tandaan mo, hindi lang si Julius ang kalaban mo ngayon.”Dumating ang mga tauhan ni Julius, parang mga anino na nagsimula nang magsalakay mula sa likod.“
Habang abala sila Giovanni at Sander sa pakikipaglaban kila Julius si Fatima naman ay walang malay na itinakas ng Doktora, at ang Doktora ay tauhan din ni William.Dinala ng Doktor si Fatima sa isang safehouse ni William.“Boss William, narito na si Fatima sa warehouse.”“Magaling Doktora, nasa bangko mo na ngayon ang bayad ko sa 'yo.”Dahan-dahang nagising si Fatima, ang ulo'y kumikirot habang sinusubukang intindihin ang kanyang paligid. Amoy ang mga kemikal ng isang madilim na silid. Nakagapos ang kanyang mga kamay sa isang upuan, at habang lumilinaw ang kanyang paningin, napagtanto niyang nasa isang warehouse siya—hindi pamilyar at malamig. Tumaas ang panic sa kanyang dibdib.Ang tunog ng mga yapak na papalapit ay nagdulot ng kaba sa kanya. Bumukas ang pinto at isang matangkad na tao ang pumasok. Ang Doktora, nakatayo na may kumpiyansang hitsura, nakataas ang mga braso habang pinagmamasdan ang kalagayan ni Fatima.Pinilipit ni Fatima ang kanyang mga mata at nahirapan magsalita. “A-
“Pinapatawag niyo daw po ako, Boss William?” tanong ng Doktora.“Gising na ba si Fatima?”“Opo, at umiiyak siya at galit na galit dahil ramdam niya ang operasyong ginawa ko sa kaniya. Alam na niya na wala na ang sanggol sa sinapupunan niya.”Tumango si William. “Sige, pupunta ako ngayon sa kuwarto niya upang kausapin siya.”Habang papunta si William sa silid ni Fatima...Ang mga yabag ni William ay mabigat at puno ng determinasyon. Alam niyang hindi magiging madali ang pagharap kay Fatima, lalo na’t alam niyang may malaking sugat ang iniwan niya hindi lamang sa kanyang katawan, kundi pati na rin sa kanyang puso. Sa likod niya, tahimik na naglalakad ang Doktora, tila nakadarama ng kaba sa mangyayari.Pagbukas ni William ng pinto, tumambad sa kanya si Fatima na nakaupo sa gilid ng kama. Namumugto ang mga mata nito sa kakaiyak, ngunit ang galit na bumabalot sa kanya ay higit pa sa kapansin-pansin.“William,” simula ni Fatima, ang boses ay nanginginig ngunit matatag. “Ano ang ginawa mo sa
Nagpatuloy si Fatima sa pagpupumiglas, ngunit sa bawat hakbang ay tila lalong tumitindi ang higpit ng pagkakahawak ni William. Nasa gilid ng kanyang isipan ang pag-asang makatakas, ngunit ang takot at galit ang nangingibabaw sa kanyang puso."William, hindi mo ako maaaring kontrolin habambuhay!" sigaw niya, pilit na hinahabol ang kanyang hininga. "Kahit anong gawin mo, hindi kita kailanman susundin! I’m not a fvcking puppet!""Fatima, ang hindi mo maintindihan ay wala kang pagpipilian," malamig na sagot ni William. "Ang buhay mo ay nasa ilalim ng mga desisyon ko ngayon. Kung gusto mong mabuhay nang payapa, tanggapin mo na lang iyon."Huminto si Fatima at hinarap siya. Kahit nanginginig sa galit at takot, buong tapang niyang sinabi, "Hindi ako papayag. Ang kontrol mo sa akin ay matatapos din, William. At kapag dumating ang araw na iyon, pagsisisihan mo ang lahat ng ito."Natigilan si William sa lakas ng boses ni Fatima, ngunit saglit lang. Agad niyang dinagdagan ang higpit ng hawak sa
Tinig ni William ang nagtakip sa katahimikan ng kuwarto. Fatima, na naguguluhan at nag-aalangan, ay hindi agad nakapagsalita. Minsan, ang pinakamalupit na tanong ay hindi nangangailangan ng sagot mula sa kanya—ngunit ang tinig ni William na iyon ay parang mga salitang nagtataglay ng misteryo at pananagutan."Anong ibig mong sabihin?" tanong ni Fatima, ang boses niya'y may pag-aalalang nagsisimulang magtaglay ng takot.Si William, na nakatayo lang sa may pintuan, ay hindi agad sumagot. Tinitigan lang siya ng malamig na mata, at sa kanyang mukha ay makikita ang isang halo ng kalupitan at malupit na kasinungalingan. "Sana'y hindi mo na ako pinilit pang marinig ito," sagot ni William, ang boses niya’y tahimik ngunit puno ng sakit. "Pero darating ang panahon na makikita mo rin ang katotohanan."Fatima, hindi maintindihan ang lahat ng nangyayari, ay naglakad palapit sa kanya, ang mga mata'y puno ng galit at matinding pangungutya. "Ano bang itinatago mo? Kung may mga lihim ka, bakit hindi mo
Habang nagmamadali silang lumabas ng bahay, ang mga yabag ng mga kalaban mula sa dilim ay patuloy na lumalapit. Si Giovanni at ang kanyang grupo ay handa nang makipaglaban. Ang mga mata nila ay puno ng determinasyon at takot—alam nilang bawat galaw ay magdudulot ng buhay o kamatayan.Ngunit, bigla na lamang, may mga kalalakihan na sumulpot mula sa dilim. Lahat sila ay nakaitim, ang mga mukha ay tinatakpan ng mga sombrero at bandana. Agad na nagbanta sa kanila ang presensya ng mga lalaki—ang mga kalaban ba ay dumating na nang buo?"Mga kalaban!" sigaw ni Giovanni, sabay hawak sa kanyang baril. "Maghanda kayo!"Ang mga mata ni Fatima, Mariella, at Sander ay naging alerto. Tumigil sila sa kanilang mga hakbang at naghanda ng kanilang mga armas, ngunit hindi pa man sila nakakalapit sa mga kalalakihan, isang pamilyar na tinig ang narinig nila mula sa likod."Giovanni, itigil mo na!" sigaw ng isang lalaki na pumasok mula sa madilim na bahagi ng bahay. "Hindi kami kalaban!"Nagulat si Giovann
Ang malamlam na gabi ay nagbigay daan sa isang hindi inaasahang takbo ng mga pangyayari. Mabilis na tumakbo si Giovanni at ang kanyang grupo—si Mariella, Fatima, at Sander—pabalik sa kanilang bahay, ang bawat hakbang ay puno ng kaba at tensyon. Iniisip ni Giovanni ang kaligtasan ng kanyang anak na si Marcus, at ang takot na may mangyaring masama sa kanilang pamilya. Kung hindi sila magmamadali, maaaring huli na ang lahat.Habang naglalakad sila, ang malamig na hangin ay sumasabay sa takot na umaabot mula sa kanyang dibdib hanggang sa kanyang mga daliri. Minsan lang siyang magmadali, at ngayon, tila ang bawat minuto ay may buhay at kamatayan na nakataya. Hindi maitatanggi, ang galit at pagkabigo ay sabayang sumasabog sa kanyang isipan. Kung hindi siya nagmadali, hindi lang ang buhay niya ang mawawala, kundi pati na ang pamilya niyang matagal na niyang pinangarap protektahan."Giovanni, kailangan nating magmadali," sabi ni Mariella, habang ang mga mata nito ay nagmamasid sa paligid, til
Samantala si Mariella ay aksidenteng narinig ang pinag-uusapan ng mga taong na utos sa kaniya na patayin si Giovanni. Ang totoo pa lang motibo nito ay para makuha ang kompanya ng Samniego, at patayin pati na rin siya.Habang naglalakad si Mariella sa madilim na kalsada, ang mga saloobin niya ay gumugulo sa kanyang isipan. Hindi siya makapaniwala sa kanyang narinig—ang mga plano ng mga tao na nag-utos sa kanya na patayin si Giovanni. Hindi lang siya ang target nila. Gamit ang kanyang mga alyado, ang layunin nila ay ang kunin ang buong kompanya ng Samniego, at pagkatapos, tiyak na siya na rin ang kanilang tatapusin. Ang mga mata ni Mariella ay sumabog sa galit at takot. Paano niya nalaman ang mga lihim na ito? Bakit kailangan nilang gawin ito sa kanya at kay Giovanni?"Ang plano mo, Giovanni... hindi ko na kayang maging bahagi nito," bulong niya sa sarili habang mabilis na naglalakad, ang puso ay kumakalampag sa kaba.Naisip niyang kailangan niyang makita si Giovanni, para maipaliwanag
Habang iniisip ni Giovanni ang mga saloobin, nagpatuloy si Mariella sa pagtayo, hindi alam kung anong susunod na hakbang ang gagawin. Nang biglang may narinig silang tunog ng mga yabag sa labas ng kwarto. Isang seryosong tinig ang dumaan sa silid, at napansin nilang may mga anino na dumadaan sa bintana.Giovanni ay mabilis na tumayo at naglakad papunta sa pinto, pinansin ang tensyon sa hangin. “Nandiyan sila,” ang sabi niya, boses na may kalakip na galit. “I’m sure they’ve been watching us the whole time.”Mariella, na nagsimulang makaramdam ng kaba, ay sumunod kay Giovanni. "Sino sila? Anong gagawin natin?"Giovanni ay nakatingin sa bintana, ngunit hindi tumugon agad. Habang ang ingay sa labas ay lumalakas, natanaw niyang may mga armado na sumusugod sa gusali. "Hindi na nila tayo papakawalan, Mariella," sagot niya sa tono ng kalmado ngunit puno ng determination.Habang ang mga yabag ay naging mas malapit, napansin ni Mariella na ang mga armas ng mga pumasok ay hindi basta-basta. "Mas
Lumipas ang ilang araw, at natagpuan ni Mariella ang sarili niyang nakatayo sa harap ng isang lumang gusali sa downtown, ang unang lokasyon na ibinigay sa kanya ng grupo ni Valderama. Sa loob ng gusali, isang grupo ng mga tauhan ang naghihintay—mga operatiba na gagabay sa kanya para sa pagbabalik niya sa mundo ni Giovanni.Pagpasok niya, sinalubong siya ni Mr. Cortez, may hawak na isang itim na bag. “Dito nakalagay ang lahat ng kailangan mo—damit, pera, at isang bagong phone na may direktang koneksyon sa amin.”Kinuha ni Mariella ang bag at binuksan ito, tinitingnan ang laman. “At ano ang unang gagawin ko?”Ngumiti si Mr. Cortez. “Ang una mong hakbang? Sisiguraduhin mong makikita ka ni Giovanni sa isang sitwasyon kung saan wala siyang choice kundi tulungan ka.”Mariella ay ngumiti nang mapanukso. “At anong klaseng sitwasyon ‘yan?”"Isang pekeng ambush," sagot ni Mr. Cortez habang nag-abot ng isa pang folder. "Isang senaryo kung saan para kang target ng isang assassination attempt. Per
Samantala sa loob ng madilim at mabahong kulungan, nakaupo si Mariella sa isang sulok, nakataas ang isang paa sa bakal na kama habang abala sa pagtalim ng isang maliit na piraso ng kahoy gamit ang isang bato. Ang kanyang mukha ay puno ng inis at pagod. Matagal-tagal na rin siyang nakakulong, ngunit imbes na makisama sa iba, mas pinili niyang makipag-away."Hoy, Mariella," sigaw ng isang matabang preso na si Liza, ang lider ng grupo ng mga babae sa loob ng kulungan. "Balita ko, sinubukan mo na namang bumangga sa mga bantay kanina. Anong akala mo, ikaw ang reyna dito?"Mariella ay nagtaas ng tingin at sinamaan ng tingin si Liza. "At ano naman kung totoo? Mas gusto ko pang mabulok dito nang mag-isa kaysa makisama sa mga katulad niyo."Biglang tumawa si Liza, ngunit ito'y may halong panunuya. "Talaga? Eh, paano kung dumating ang araw na wala kang kakampi rito? Alam mo naman kung anong nangyayari sa mga walang proteksyon sa loob ng kulungan, di ba?"Napangisi si Mariella, itinapon ang pina
Back to normal na ang buhay ni Giovanni, balik siya sa kaniyang pagpapatakbo ng kompanya niya, habang si Fatima ay isang butihing housewife, at nag-aaral na ang kanilang anak na si MarcusIsang tahimik na umaga sa bahay nila. Sa likod ng malalaking bintana ng kanilang sala, kitang-kita ang masilayan ng araw na tumatama sa berdeng hardin. Si Giovanni ay nakaupo sa isang maluwang na mesa, nag-audit ng mga reports ng kompanyang patuloy niyang pinapalago. Ang kanyang mga mata ay seryoso, ngunit may mga pagkakataon na ang kanyang mga mata ay napapadako kay Fatima, na abala sa paghuhugas ng mga pinggan sa kusina.Si Fatima, suot ang kanyang simpleng puting damit, ay naglalakad mula sa isang sulok ng kusina patungo sa isa, naghahanda ng agahan para kay Marcus. Naisip ni Giovanni kung gaano siya nagpapasalamat sa mga simpleng bagay sa buhay. Sa kabila ng mga komplikasyon ng nakaraan, nakatagpo siya ng kapayapaan sa simpleng buhay na mayroon sila ngayon.Habang abala si Fatima, biglang narinig
Habang patuloy na umiikot ang kasiyahan sa paligid nila, nakatayo si Giovanni sa tabi ni Fatima, ang kanyang braso ay nakayakap sa kanya, at ang kanilang anak na si Marcus ay nasa kanilang gilid. Ang hindi inaasahang pagdating ni William ay patuloy na gumugulo sa isipan ni Giovanni, ngunit alam niyang kailangan nilang magpatuloy. Mas malakas sila ngayon, magkasama.Luminga si Fatima kay Giovanni, ang mukha niya ay puno ng pag-aalala. "Ayos ka lang ba?" tanong niya nang malumanay, habang ang mga daliri niya ay dahan-dahang dumampi sa kanya.Tumango si Giovanni, kahit na may bigat na nararamdaman sa kanyang dibdib. "Oo, Fatima. Kailangan kong maging ayos. Para sa iyo, para kay Marcus... para sa ating hinaharap."Si Sander, na matagal nang nanonood mula sa malayo, ay lumapit sa kanila na may tahimik na ngiti. "Giovanni, Fatima, alam kong hindi madali ang bitawan ang nakaraan, pero ngayong gabi... ngayong gabi ay para sa inyo at sa inyong pamilya. Huwag ninyong hayaang mawalan ng liwanag
Dalawang taon ang nakalipas, at ang araw ng kasal ni Giovanni at Fatima ay muling sumik, puno ng pag-asa at pagmamahal. Ang simbahan ay napakaganda, puno ng mga bulaklak at dekorasyong sumasalamin sa kanilang paglalakbay. Ang mga kaibigan at pamilya, pati na rin ang mga taong tumulong at nagsuporta sa kanila, ay naroroon upang makiisa sa pagdiriwang ng kanilang pagmamahalan.Si Giovanni, na nakatayo sa harap ng altar, ay malalim ang pag-iisip. Ang bawat hakbang na ginawa nila ni Fatima ay nagsilbing hakbang patungo sa isang bagong simula, at ngayon, narito siya, handang maglaan ng kanyang buong buhay para sa pinakamahalagang tao sa kanyang buhay.Habang hinihintay nila ang pagdating ni Fatima, naramdaman ni Giovanni ang isang malalim na kaligayahan. Kasama ang kanilang anak na si Marcus, nakatayo siya sa harap ng simbahan, tinitingnan ang mga mata ng kanyang mga kaibigan at mahal sa buhay. Tiningnan ni Giovanni si Sander, na nakangiti at tumango bilang tanda ng suporta."Giovanni, mal