Napahinto sina Giovanni at Fatima sa harap ng kweba. Ramdam nila ang pag-aalangan sa bawat tibok ng kanilang puso habang papalapit ang mga yabag mula sa dalawang direksyon. Alam nilang wala nang atrasan.“Giovanni,” bulong ni Fatima, habang nakatingin sa madilim na kweba. “Paano kung hindi tayo umabot sa loob? Paano kung mahuli nila tayo dito mismo?”Hinawakan ni Giovanni ang kamay niya nang mahigpit, tinitiyak na kalmado ang kanyang tinig. “Walang mangyayari sa atin, Fatima. Basta’t magtiwala ka sa akin.”Mabilis niyang inilibot ang paningin at nakakita ng makitid na daan sa gilid ng kweba, bahagyang natatakpan ng makakapal na halaman. “Doon,” sabi niya, sabay turo. “Magtatago muna tayo. Hindi nila agad mapapansin ang daanang iyon.”Walang sagot si Fatima, ngunit mahigpit niyang hinawakan ang kamay ni Giovanni habang nagmamadali silang pumasok sa makitid na daan. Napuno ng mga dahon at sanga ang daraanan, ngunit patuloy nilang nilampasan ang bawat hadlang, tahimik at mabilis.Sa liku
Habang papalapit ang yate ni Sander, halos hindi mapigilan nina Giovanni at Fatima ang kanilang mga ngiti. Parang nabunutan sila ng tinik sa dibdib. Ang mga ilaw mula sa yate ay tila nagsisilbing sagisag ng pag-asa sa gitna ng dilim ng kanilang sitwasyon.“Giovanni! Fvck!” sigaw ni Sander, kitang-kita ang tuwa sa kanyang mukha habang kumakaway mula sa yate.Agad na sumagwan si Giovanni nang mas mabilis, habang si Fatima ay nakatingin sa papalapit na kaligtasan.“Hindi ko akalaing makikita ulit natin siya,” sabi ni Fatima, may halong luha sa kanyang mga mata. “Akala ko’y wala nang paraan para makatakas tayo.”“Alam kong darating si Sander,” sagot ni Giovanni, puno ng kumpiyansa. “Isa siyang taong hindi ka basta-basta iiwan.”Pagdating nila malapit sa yate, iniabot ni Sander ang kanyang kamay kay Fatima para tulungan itong umakyat. “Halika, Fatima! Safe na kayo rito!” sabi niya, may ngiti sa kanyang labi.Pag-akyat nila sa yate, agad na niyakap ni Sander si Giovanni. “Buddy, halos mawal
Pagdating nila sa harap ng gusali, nakaramdam sila ng isang malalim na katahimikan. Si Giovanni, nakatingin sa matayog na gusali, ay nagdasal na sana ay maging maingat sila sa bawat hakbang.“Okay, so here's the plan,” sabi ni Marco, muling tinitingnan ang paligid bago magpatuloy. “Papasok kayo sa loob, at kailangan niyong magmukhang karaniwang tao lang na pumunta doon. Maghintay kayo sa lobby, at bibigyan ko kayo ng signal kapag handa nang magsimula. Giovanni, ikaw ang bahala kung paano makakapasok.”“Mayroon akong mga kilala sa loob,” sagot ni Giovanni, bahagyang kinakamot ang kanyang noo. “Alam ko kung paano magsimula. Pero kailangan mabilis tayo. Kung may makakapansin, baka mahirapan tayong makaalis.”Bago pa makapagsalita si Sander, tumingin siya sa paligid, pinaalalahanan ang grupo. “Ilang minuto lang, Giovanni. Dapat magka-cover tayo.”Tumingin si Giovanni kay Fatima. “I’m not doing this alone, Fatima. I need you by my side. Together, we can do this.”Ngumiti si Fatima, kahit n
Habang ang elevator ay bumababa, ang tahimik na paghinga nila Giovanni at Fatima ay mas lalong sumabog sa kaba. Tumigil ang elevator sa bawat palapag, at tila hindi magtatagal bago sila makatagpo ng iba pang mga hadlang.“Ilang segundo na lang, Fatima,” bulong ni Giovanni, ang mga mata ay patuloy na nagsusuri ng bawat kanto at anino sa paligid.“Gusto ko nang huminga nang maayos, ‘yung walang iniisip na takot,” sagot ni Fatima, ang mga palad ay basang-basa ng pawis. “Ligtas pa tayo sa ngayon, pero paglabas natin dito… hindi tayo sigurado.”Tumingin si Giovanni sa kanya, isang tipid na ngiti ang sumik sa kanyang labi. “I know. But we will win this battle, I promise you.”Bago pa nila maramdaman ang kahit anong pag-urong ng elevator, nagsalita muli si Giovanni, “Sa ngayon, stay focused lang tayo.” Walang sino man sa kanila ang nagnanais na magkaroon ng anumang pagkaantala.“Pagkatapos nito,” sambit ni Fatima, “Magiging malaya na tayo.”Isang matalim na tunog ng bell ang umabot sa kanila
William’s Point of ViewNagmumuni-muni ako sa harap ng malaking lamesa sa aking opisina habang ang tunog ng tawag mula sa kabilang linya ay patuloy na bumabalik sa aking tainga. Tumawa ako ng malakas.“Aha, akala nila… akala nila mananalo sila,” sambit ko, ang mga mata ay kumikislap ng kasiyahan at panlilinlang. Ang mga mata ko’y nanlilisik habang iniisip ko ang mga susunod na hakbang.“Boss, ano ang susunod na hakbang?” tanong ng tauhan ko mula sa kabilang linya. Hindi ko siya iniintindi sa unang saglit. Ibinaba ko ang telepono at tiningnan ang mga dokumentong nakalatag sa harap ko.“Nagkamali sila,” bulong ko sa sarili. “It’s almost over, Giovanni. Hindi mo alam na ang lahat ng iyong galaw ay pinaplano ko.”Ilang sandali pa at nagsalita ako muli, medyo malumanay na, pero puno ng poot. “Tell our men to stay put. Let them think they have won. Let them come to us.”“Understood, Boss,” sagot ng tauhan ko. “Papatagilid lang po ba tayo o diretso na?”“Diretso na,” sagot ko nang buo ang lo
Nagtungo sila Giovanni sa warehouse upang kunin ang iba pang dokyumento laban sa ama niyang si William, pero naabutan nilang nasusunog na ang warehouse at paparating pa lang ang mga bumbero.“G-Giovanni, paano na 'to? Wala na...” sambit ni Fatima.Nakatayo si Giovanni at Fatima sa harap ng lumalagablab na warehouse. Naghalo ang sindak at galit sa mukha ni Giovanni habang pinapanood ang mga dokumentong sana’y magbibigay-linaw sa mga lihim ng kanyang ama, unti-unting nagiging abo.“This is fvck up!”“Giovanni, ano’ng gagawin natin? Hindi na natin maililigtas ang mga dokumento!” Halata ang takot at pag-aalala sa kanyang boses.“Hindi ito aksidente, Fatima. Sigurado akong may kinalaman si Daddy dito. Alam niyang may natuklasan tayo.” Ang kanyang mga kamao ay mahigpit na nakasara, ang kanyang tingin ay nanlilisik sa galit.“Kung ganon, paano na ang plano mo? Wala na tayong ebidensya laban sa kanya!”“Hindi tayo puwedeng sumuko. Kung nawala man ang mga dokumento, alam kong may ibang paraan
Sa dulo ng madilim na lagusan, nakarating sina Giovanni at Fatima sa isang mas maliit na silid. Nagmamadali nilang iniayos ang mga dokumentong dala nila habang pilit na inaayos ni Giovanni ang sirang cassette tape.“Giovanni, paano natin malalaman kung anong laman niyan? Mukhang luma na at baka hindi na gumana,” tanong ni Fatima, halatang balisa.“May kaibigan akong technician. Kaya niyang ayusin ito. Pero kailangan nating magmadali bago pa tayo mahanap ng mga taong nasa taas kanina,” sagot ni Giovanni, hindi inaalis ang tingin sa tape.“Si Tito Cesar… sigurado ka bang ligtas siya?”Napabuntong-hininga si Giovanni at saglit na tumigil sa ginagawa. “Hindi ko alam, Fatima. Pero alam kong alam niya ang ginagawa niya. Handa siyang magsakripisyo para sa laban na ito.”Biglang narinig nila ang tunog ng tumutulong tubig mula sa isang pader. Napatingin sila at napansin ang maliit na uka kung saan tila may dumadaloy na likido.“Giovanni… ano ‘to? Hindi kaya may ibang daan pa palabas?” tanong n
Pinilit ni Leo na huwag ipakita ang kaba habang mahigpit na hawak ang baril na nakatago sa likod ng pintuan. “Tape? Wala akong ideya sa sinasabi mo. Baka nagkamali ka ng bahay,” sagot niya, subukang panatilihin ang normal na tono ng boses.Umungol ng marahan ang lalaki, halatang hindi kumbinsido. “Huwag na tayong maglokohan, Leo. Alam naming nandito ang tape. Ayaw naming may mangyari pa sa’yo o sa mga kasama mo.”Nagkatinginan sina Giovanni at Fatima mula sa sulok. Tumango si Giovanni kay Fatima, senyales na maghanda sa anumang maaaring mangyari.“Wala akong alam sa sinasabi mo,” ulit ni Leo, mas mahigpit na ang hawak sa baril. “Pero kung gusto mong pumasok, siguro dapat magdala ka ng warrant.”Nakita ni Giovanni ang kamay ng lalaki na unti-unting bumababa sa gilid ng kanyang jacket, tila may kukunin. Agad siyang kumilos.“Leo, baba!” sigaw ni Giovanni sabay labas mula sa likod ng kabinet at sinipa ang pinto para sumara ito sa lalaki. Tumilapon ang lalaki paatras, ngunit narinig nila
Habang nagmamadali silang lumabas ng bahay, ang mga yabag ng mga kalaban mula sa dilim ay patuloy na lumalapit. Si Giovanni at ang kanyang grupo ay handa nang makipaglaban. Ang mga mata nila ay puno ng determinasyon at takot—alam nilang bawat galaw ay magdudulot ng buhay o kamatayan.Ngunit, bigla na lamang, may mga kalalakihan na sumulpot mula sa dilim. Lahat sila ay nakaitim, ang mga mukha ay tinatakpan ng mga sombrero at bandana. Agad na nagbanta sa kanila ang presensya ng mga lalaki—ang mga kalaban ba ay dumating na nang buo?"Mga kalaban!" sigaw ni Giovanni, sabay hawak sa kanyang baril. "Maghanda kayo!"Ang mga mata ni Fatima, Mariella, at Sander ay naging alerto. Tumigil sila sa kanilang mga hakbang at naghanda ng kanilang mga armas, ngunit hindi pa man sila nakakalapit sa mga kalalakihan, isang pamilyar na tinig ang narinig nila mula sa likod."Giovanni, itigil mo na!" sigaw ng isang lalaki na pumasok mula sa madilim na bahagi ng bahay. "Hindi kami kalaban!"Nagulat si Giovann
Ang malamlam na gabi ay nagbigay daan sa isang hindi inaasahang takbo ng mga pangyayari. Mabilis na tumakbo si Giovanni at ang kanyang grupo—si Mariella, Fatima, at Sander—pabalik sa kanilang bahay, ang bawat hakbang ay puno ng kaba at tensyon. Iniisip ni Giovanni ang kaligtasan ng kanyang anak na si Marcus, at ang takot na may mangyaring masama sa kanilang pamilya. Kung hindi sila magmamadali, maaaring huli na ang lahat.Habang naglalakad sila, ang malamig na hangin ay sumasabay sa takot na umaabot mula sa kanyang dibdib hanggang sa kanyang mga daliri. Minsan lang siyang magmadali, at ngayon, tila ang bawat minuto ay may buhay at kamatayan na nakataya. Hindi maitatanggi, ang galit at pagkabigo ay sabayang sumasabog sa kanyang isipan. Kung hindi siya nagmadali, hindi lang ang buhay niya ang mawawala, kundi pati na ang pamilya niyang matagal na niyang pinangarap protektahan."Giovanni, kailangan nating magmadali," sabi ni Mariella, habang ang mga mata nito ay nagmamasid sa paligid, til
Samantala si Mariella ay aksidenteng narinig ang pinag-uusapan ng mga taong na utos sa kaniya na patayin si Giovanni. Ang totoo pa lang motibo nito ay para makuha ang kompanya ng Samniego, at patayin pati na rin siya.Habang naglalakad si Mariella sa madilim na kalsada, ang mga saloobin niya ay gumugulo sa kanyang isipan. Hindi siya makapaniwala sa kanyang narinig—ang mga plano ng mga tao na nag-utos sa kanya na patayin si Giovanni. Hindi lang siya ang target nila. Gamit ang kanyang mga alyado, ang layunin nila ay ang kunin ang buong kompanya ng Samniego, at pagkatapos, tiyak na siya na rin ang kanilang tatapusin. Ang mga mata ni Mariella ay sumabog sa galit at takot. Paano niya nalaman ang mga lihim na ito? Bakit kailangan nilang gawin ito sa kanya at kay Giovanni?"Ang plano mo, Giovanni... hindi ko na kayang maging bahagi nito," bulong niya sa sarili habang mabilis na naglalakad, ang puso ay kumakalampag sa kaba.Naisip niyang kailangan niyang makita si Giovanni, para maipaliwanag
Habang iniisip ni Giovanni ang mga saloobin, nagpatuloy si Mariella sa pagtayo, hindi alam kung anong susunod na hakbang ang gagawin. Nang biglang may narinig silang tunog ng mga yabag sa labas ng kwarto. Isang seryosong tinig ang dumaan sa silid, at napansin nilang may mga anino na dumadaan sa bintana.Giovanni ay mabilis na tumayo at naglakad papunta sa pinto, pinansin ang tensyon sa hangin. “Nandiyan sila,” ang sabi niya, boses na may kalakip na galit. “I’m sure they’ve been watching us the whole time.”Mariella, na nagsimulang makaramdam ng kaba, ay sumunod kay Giovanni. "Sino sila? Anong gagawin natin?"Giovanni ay nakatingin sa bintana, ngunit hindi tumugon agad. Habang ang ingay sa labas ay lumalakas, natanaw niyang may mga armado na sumusugod sa gusali. "Hindi na nila tayo papakawalan, Mariella," sagot niya sa tono ng kalmado ngunit puno ng determination.Habang ang mga yabag ay naging mas malapit, napansin ni Mariella na ang mga armas ng mga pumasok ay hindi basta-basta. "Mas
Lumipas ang ilang araw, at natagpuan ni Mariella ang sarili niyang nakatayo sa harap ng isang lumang gusali sa downtown, ang unang lokasyon na ibinigay sa kanya ng grupo ni Valderama. Sa loob ng gusali, isang grupo ng mga tauhan ang naghihintay—mga operatiba na gagabay sa kanya para sa pagbabalik niya sa mundo ni Giovanni.Pagpasok niya, sinalubong siya ni Mr. Cortez, may hawak na isang itim na bag. “Dito nakalagay ang lahat ng kailangan mo—damit, pera, at isang bagong phone na may direktang koneksyon sa amin.”Kinuha ni Mariella ang bag at binuksan ito, tinitingnan ang laman. “At ano ang unang gagawin ko?”Ngumiti si Mr. Cortez. “Ang una mong hakbang? Sisiguraduhin mong makikita ka ni Giovanni sa isang sitwasyon kung saan wala siyang choice kundi tulungan ka.”Mariella ay ngumiti nang mapanukso. “At anong klaseng sitwasyon ‘yan?”"Isang pekeng ambush," sagot ni Mr. Cortez habang nag-abot ng isa pang folder. "Isang senaryo kung saan para kang target ng isang assassination attempt. Per
Samantala sa loob ng madilim at mabahong kulungan, nakaupo si Mariella sa isang sulok, nakataas ang isang paa sa bakal na kama habang abala sa pagtalim ng isang maliit na piraso ng kahoy gamit ang isang bato. Ang kanyang mukha ay puno ng inis at pagod. Matagal-tagal na rin siyang nakakulong, ngunit imbes na makisama sa iba, mas pinili niyang makipag-away."Hoy, Mariella," sigaw ng isang matabang preso na si Liza, ang lider ng grupo ng mga babae sa loob ng kulungan. "Balita ko, sinubukan mo na namang bumangga sa mga bantay kanina. Anong akala mo, ikaw ang reyna dito?"Mariella ay nagtaas ng tingin at sinamaan ng tingin si Liza. "At ano naman kung totoo? Mas gusto ko pang mabulok dito nang mag-isa kaysa makisama sa mga katulad niyo."Biglang tumawa si Liza, ngunit ito'y may halong panunuya. "Talaga? Eh, paano kung dumating ang araw na wala kang kakampi rito? Alam mo naman kung anong nangyayari sa mga walang proteksyon sa loob ng kulungan, di ba?"Napangisi si Mariella, itinapon ang pina
Back to normal na ang buhay ni Giovanni, balik siya sa kaniyang pagpapatakbo ng kompanya niya, habang si Fatima ay isang butihing housewife, at nag-aaral na ang kanilang anak na si MarcusIsang tahimik na umaga sa bahay nila. Sa likod ng malalaking bintana ng kanilang sala, kitang-kita ang masilayan ng araw na tumatama sa berdeng hardin. Si Giovanni ay nakaupo sa isang maluwang na mesa, nag-audit ng mga reports ng kompanyang patuloy niyang pinapalago. Ang kanyang mga mata ay seryoso, ngunit may mga pagkakataon na ang kanyang mga mata ay napapadako kay Fatima, na abala sa paghuhugas ng mga pinggan sa kusina.Si Fatima, suot ang kanyang simpleng puting damit, ay naglalakad mula sa isang sulok ng kusina patungo sa isa, naghahanda ng agahan para kay Marcus. Naisip ni Giovanni kung gaano siya nagpapasalamat sa mga simpleng bagay sa buhay. Sa kabila ng mga komplikasyon ng nakaraan, nakatagpo siya ng kapayapaan sa simpleng buhay na mayroon sila ngayon.Habang abala si Fatima, biglang narinig
Habang patuloy na umiikot ang kasiyahan sa paligid nila, nakatayo si Giovanni sa tabi ni Fatima, ang kanyang braso ay nakayakap sa kanya, at ang kanilang anak na si Marcus ay nasa kanilang gilid. Ang hindi inaasahang pagdating ni William ay patuloy na gumugulo sa isipan ni Giovanni, ngunit alam niyang kailangan nilang magpatuloy. Mas malakas sila ngayon, magkasama.Luminga si Fatima kay Giovanni, ang mukha niya ay puno ng pag-aalala. "Ayos ka lang ba?" tanong niya nang malumanay, habang ang mga daliri niya ay dahan-dahang dumampi sa kanya.Tumango si Giovanni, kahit na may bigat na nararamdaman sa kanyang dibdib. "Oo, Fatima. Kailangan kong maging ayos. Para sa iyo, para kay Marcus... para sa ating hinaharap."Si Sander, na matagal nang nanonood mula sa malayo, ay lumapit sa kanila na may tahimik na ngiti. "Giovanni, Fatima, alam kong hindi madali ang bitawan ang nakaraan, pero ngayong gabi... ngayong gabi ay para sa inyo at sa inyong pamilya. Huwag ninyong hayaang mawalan ng liwanag
Dalawang taon ang nakalipas, at ang araw ng kasal ni Giovanni at Fatima ay muling sumik, puno ng pag-asa at pagmamahal. Ang simbahan ay napakaganda, puno ng mga bulaklak at dekorasyong sumasalamin sa kanilang paglalakbay. Ang mga kaibigan at pamilya, pati na rin ang mga taong tumulong at nagsuporta sa kanila, ay naroroon upang makiisa sa pagdiriwang ng kanilang pagmamahalan.Si Giovanni, na nakatayo sa harap ng altar, ay malalim ang pag-iisip. Ang bawat hakbang na ginawa nila ni Fatima ay nagsilbing hakbang patungo sa isang bagong simula, at ngayon, narito siya, handang maglaan ng kanyang buong buhay para sa pinakamahalagang tao sa kanyang buhay.Habang hinihintay nila ang pagdating ni Fatima, naramdaman ni Giovanni ang isang malalim na kaligayahan. Kasama ang kanilang anak na si Marcus, nakatayo siya sa harap ng simbahan, tinitingnan ang mga mata ng kanyang mga kaibigan at mahal sa buhay. Tiningnan ni Giovanni si Sander, na nakangiti at tumango bilang tanda ng suporta."Giovanni, mal