The morning light seeped through the cracks of the blinds, but I barely noticed it. My mind was already too occupied with the task at hand. The house was eerily quiet, but there was no time to relax. Everyone was busy.I checked the motion sensors in the hallway, making sure they were properly calibrated. "All set here," I muttered to myself, my fingers working quickly. I couldn't let my guard down—not after everything that had happened. After the whole world now knowing who we were. We weren't just a group of thieves anymore. We were a target.As I moved down the hallway, I couldn't shake the feeling of being watched. I hadn't realized just how much everything had changed until now. The world knew our faces, and while people praised our work, it meant nothing but trouble for us.I stepped outside, taking a moment to breathe in the crisp morning air. The house was still, the yard empty and serene, but I knew better than to let the silence fool me. The calm before the storm, I thought
Lumabas na ako ng kwarto suot ang dress na binili namin. A simple black backless gown—something elegant pero hindi masyadong loud. I let my hair down para kahit paano matakpan ang likod ko, at hindi na rin ako lamigin masyado. I kept my accessories minimal—silver bracelet, necklace, hoop earrings, and a pair of classic black stilettos.Pagbaba ko, abala na ang lahat.Ravika was busy fixing Peter and Wallace's neckties habang parehong parang bata na pinagsasabihan niya."Tumigil ka nga, Wallace. Ayusin mo ang postura mo," sabi ni Ravika habang inaabot ang kwelyo niya."Teka lang, Ravs! Mas masikip pa 'tong tie kesa sa security natin," reklamo niya, sabay irap.Peter just chuckled habang tahimik na nagpaayos.Si Lilith naman, nakaupo sa bar counter, focused habang nireretouch ang makeup niya. She looked confident as always, calm under pressure kahit paparating ang event.Miles was already dressed up, in a sharp charcoal suit, but his eyes never left his laptop screen. May iniinput pa ri
Tumigil siya sandali bago tuluyang umupo sa tapat ng stage, kasama sina Ren, Sato, Seiji, Tetsu, at Yuta. Parang sinadya 'yon—'yung dahan-dahang pagpasok, 'yung pagkakatingin. Maybe it was nothing. Or maybe... it was something.Naramdaman kong sumikip ang dibdib ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa kaba, sa hiya, o dahil sa bigat ng mga mata niyang tumama sa'kin kanina. Parang lahat ng ingay sa paligid—yung mahihinang kuwentuhan, ang clink ng wine glasses, ang background jazz—lahat 'yon, nawala saglit. Tahimik. Pero ang puso ko, ingay na ingay."Hoy," bulong ni Ravika sa gilid ko, siniko ako ng marahan. "Okay ka lang? Humihinga ka pa ba?"Napakagat ako sa loob ng pisngi ko at napangiti ng pilit. "Hindi... okay lang."Pero kahit sinong tumingin sa akin ngayon, makikita—hindi ako okay.Si Ryu. He was really here.And I wasn't ready."Good evening, everyone."Nagsimula nang magsalita ang host sa stage, introducing the alliance, their efforts, and the honored guests. The usual opening spiel
Warning: Mature Content (18+) – Read at your own risk."We have the same tattoo..."Tahimik pa rin si Ryu, tila naguguluhan. Hindi siya kaagad nagsalita. I could feel the tension in his body habang nakatalikod pa rin siya sa'kin.Then finally, he spoke—low, almost a whisper."Matagal na 'to... I didn't know... you had the same one."Dahan-dahan siyang humarap sa'kin.His eyes searched mine."I had this dream," he confessed. "Over and over again. Ever since I was sixteen. There's always an eagle... and a serpent. They're enemies. Always fighting—yet neither of them ever wins. Every night, that's what I dream about. I didn't know what it meant... but I couldn't shake it off. I thought I was going crazy.""Then one day, I saw it." He gestured to the tattoo on his back. "Sa isang tattoo shop sa Kyoto. The exact image I kept dreaming about—an eagle and a serpent, locked in battle. I don't know why, pero may kung anong boses na nagsabi sa'kin... 'This is yours.' So I got it."Hindi ako naka-
Maliwanag na ang sikat ng araw nang magising ako. Hindi ako sanay ng ganito katagal matulog, pero siguro dahil na rin sa pagod kagabi. Pagmulat ng mata ko, nakatingin lang ako sa kisame, pilit inaalala lahat ng nangyari—ang party, ang tawanan, ang kiss sa pisngi ni Ryu habang nag-oohhh ang lahat.Napangiti ako nang wala sa oras.[1 New Message – Unknown ]"Outside. Got coffee. Come down.""What the—"Sya ba ‘to?Napakunot noo ako pero hindi na ako nagreklamo. Nagmadali akong mag-ayos, nagsuot ng simpleng sweatshirt at shorts, hinilot konti ang buhok, then tumakbo pababa.Paglabas ko ng front door, andun nga siya. Naka-black hoodie, may hawak na dalawang cup ng coffee. Nakaupo sa hood ng sasakyan niya, relaxed, parang hindi mafia boss. Parang… boyfriend.“Wow,” sabi ko habang lumalapit, “Morning surprise?”“Not a surprise if I texted,” sagot niya, inabot sa’kin ang isang cup. “Pero good morning.”“Good morning,” ngumiti ako. Napakunot noo ako sandali. “Wait—how did you get my number?”
Pagkatapos ng tawag, tumayo si Ryu at agad nag-text. Sa loob ng ilang minuto, nagkakumpulan na ang mga miyembro ng Ryuketsu sa loob ng lounge—sina Yuta, Seiji, Sato, at Tetsu, lahat alerto at curious kung bakit sila tinawag bigla."May lakad ba tayo?" tanong ni Tetsu habang ngumunguya pa ng snack.Ryu stood in front of them, arms crossed. "We're going to Zeus' place. Maddy needs backup for a heist."Nagkatinginan ang mga lalaki. Si Yuta agad ang sumagot, "Akala ko sa makalawa pa tayo gagala?"Ryu gave him a pointed look. "Plans changed.""Let's go then," Seiji shrugged, already grabbing his jacket. "Sounds fun."Habang naglalakad sila palabas ng base, halatang excited ang ilan. Si Sato pa ang nagbiro, "Sana may pa-snack din si Zeus, ha. Para hindi sayang 'tong pinanggising mo sa akin."Kakarating lang ni Ren, medyo mapungay pa ang mga mata niya, halatang bagong gising. Napatigil siya sa paglalakad nang makita kaming lahat naka-ready na, si Ryu nasa gitna."Ryu, what's this all about?"
The dinner went smoothly, and I couldn't deny that the food was amazing. We all enjoyed ourselves, but after the meal, it was time to rest before the big operation. Everyone scattered to their respective rooms, and I decided to retreat to mine for a bit of peace before everything went down.I sat down on the edge of my bed, trying to calm my nerves. Why was I nervous? I've done this a thousand times before. This wasn't anything new to me.As I tried to shake off the unease, a knock on my door broke my train of thought."Ryu?" I said, almost surprised."Paano mo nalaman kwarto ko?" I asked as I opened the door to find him standing there."Your friends told me," he said, a smirk on his face. "Don't worry, di ako nakita ng kapatid mo."I couldn't help but roll my eyes. "You're unbelievable." I stepped aside to let him in. "What brings you here?"He walked towards me and sat down next to me on the bed, his presence almost immediately putting me on edge—though not in a bad way. "Just check
Ryu's point of view.The weight of Ally's gaze feels like a vice, but I can't bring myself to look away. She stands in front of me, her presence almost suffocating, and for a brief moment, everything I've been trying to ignore crashes into my chest.I've been running from this, from her, for so long. But no matter how much I try to escape, she's always been there—waiting for me. And now, she's right here, blocking the path back to the team, to Maddy, to everything that matters."Follow me."I can feel her words sinking in, digging under my skin. They trigger something in me, but I push it back. I can't get lost in this, in her.Tahimik lang ako habang pinapasok ako ni Ally sa isang hallway na mukhang exclusive—malinis, mamahalin ang interiors, at may kakaibang katahimikan. Wala na kami sa vault area. Pinadaan niya ako sa likod na daan, palusot sa mga blind spots na siya lang ang nakakaalam.Pagdating namin sa dulo ng hallway, binuksan niya ang isang frosted glass door. Pagpasok ko, do
Bata palang ako. Hindi ko na naramdaman ang pagmamahal ng isang ama. Pero hindi kailanman nagkulang sa'kin si mama. She's the best person I ever had. She was my safe space. Noong nawala sya, parang nawala na rin ako. Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Dahil kung uuwi ako, dalawa lang ang pupuntahan ko. Bugbog at walang makain. Kaya pumasok ako sa iba't ibang klaseng trabaho para buhayin ang sarili ko. Na hindi humihingi ng tulong sa kinilala kong ama na si Malcolm. Ilang taong nakalipas, nakilala ko si Zeus. Napakalakas nga ng timing niya kasi 18th birthday ko pa. Sinong mag aakalang magdedebut ako sa bahay ng mga magnanakaw? Ang astig lang diba. Pero hindi ko gusto ang ideyang yon sa una palang. At the same time, I have nowhere to go. Kaya kumagat ako sa offer niya at marami akong nakilalang tao. Doon nagsimulang magbago ang takbo ng buhay ko. Nandito ako ngayon sa rooftop ng ospital. It's been a day since I woke up. Hinihingal pa ang hangin, malamig, pero hindi nakakakil
Madelaine's point of view. Parang may pumitik sa loob ng dibdib ko. Isang banayad na pagtulak. Hindi malakas—hindi rin masakit. Parang paalala lang.And then, the weight in my chest lifted.Huminga ako.Dahan-dahan. Mabigat. Parang unang hinga ko ulit sa mundo.But before this peace—there was noise.Flashes. Chaos."Code Blue—room 509! She's crashing!"Voices shouting. Tumutulak ang mga kamay sa dibdib ko. Isa, dalawa, tatlo."Charge to 200!""Clear!"Sa panaginip, may ilaw akong tinahak. Dahan-dahan.Tahimik.Parang lumulutang lang ako sa kawalan.Walang ingay. Walang sakit. Walang galaw.Puti ang paligid—malambot sa mata, parang ulap na niyakap ako. Walang pader, walang sahig, pero hindi rin ako nahuhulog. I was just... there.Hanggang sa may narinig akong yapak. Mahinang hakbang, dahan-dahan, pamilyar.Napalunok ako kahit hindi ako sigurado kung buhay pa ba ako. "Hello?" tawag ko, pero parang walang tunog na lumabas sa bibig ko.Then I saw her.Dahan-dahang lumabas sa liwanag ang
Third person's POV. Two weeks later..."Sa tingin mo... bagay ba 'to sa kanya?" tanong ni Lilith, halos hindi marinig ang boses habang maingat na inaayos ang puting tela sa mga daliri niya.Tumango si Ravika, kahit nangingilid ang luha sa mata. "Lahat naman bagay sa kanya," bulong nito. "Mamimiss ko siya.""Mas lalo ako..." sagot ni Lilith, impit ang hikbi habang pinipilit ngumiti. Tinitigan niya ang simpleng damit na hawak, dumampi ang hinlalaki niya sa lace sa gilid nito.Tahimik ang paligid. Ang langit sa labas ay makulimlim. Walang ibang naririnig kundi ang marahang paghinga, ang tunog ng tela na hinahaplos ng kamay, at ang paminsang pagsinghot.Walang nagsalita.Sa kabila, sina Miles at Zeus ay parehong tahimik. Zeus was polishing a silver necklace—Maddy's necklace. Isang simpleng pendant na binili niya para kanyang anak. "Parang kailan lang buo pa tayo e," bulong ni Miles. "Namimiss ko na si Maddy."Yeraz didn't answer. His silence said more than words could.Ilang segundo pa
Naglalakad kami palabas ng teritoryo ng Kimura. Mabigat ang katahimikan sa bawat hakbang, parang hangin sa gabi na ayaw umalis sa paligid namin. Wala ni isa sa amin ang nagsalita. Si Seiji, nasa likod lang, nakayuko. Si Tetsu, tahimik na nakasunod. Si Sato, tahimik din—unusual para sa kanya.Sa tabi ko, naglalakad si Ren. Pareho kaming walang masabi. Lahat kami pagod. Lahat kami ubos.Hanggang sa napahinto si Sato at napatingin sa paligid."Alam niyo..." panimula niya. "Pwede bang, just this once... inom tayo?"Nag-angat si Seiji ng kilay. "Sa gitna ng ganito?""Mas lalo nga ngayon," sabat ni Sato. "We need a break. Just for one night."Tahimik pa rin ang lahat. Pero sa loob ko, alam kong lahat kami gusto 'yon. Kailangan namin 'yon."May kilala akong lugar," ani Ren sa wakas. "Tahimik. Walang istorbo."Napatingin ako sa kanila. Isa-isa silang tumango."Sige," sabi ko. "Let's go."Tahimik ang biyahe. Walang gustong magsalita. Ang tanging naririnig lang ay ang pag-ikot ng gulong sa kals
Wala akong maramdaman. Parang nasa loob ako ng isang malalim na bangungot na ayaw akong bitawan."She's alive," ang sabi ng doctor kanina. Pero yung sumunod—"there's a chance that she might not make it"—yun ang paulit-ulit na umuugong sa tenga ko.Nakatayo lang ako sa hallway, nakatitig sa sahig na tila ba may makikita akong sagot doon. Nasa paligid ko sina Ren, Seiji, Tetsu... walang umiimik. Si Zeus, nakaupo sa gilid, nakayuko.Then biglang—Mabilis. Malakas.Napa-urong ako.Tumama ang kamao ni Yeraz sa panga ko at halos matumba ako sa lakas."Putangina mo, Yamada!” sigaw niya, galit na galit. "You promised her! You promised her no one gets hurt!""Yeraz!" awat ni Ravika habang hinawakan ang braso niya. Pero hindi siya nagpatinag."Kapag may nangyari sakanya, babalikan kita. Alam mo 'yan," banta pa niya, nanginginig sa galit at lungkot.Hindi ako sumagot. Wala akong mailabas. Wala akong masabi. Kasi alam ko—tama siya.Ako ang dahilan.Ako ang target.At si Maddy ang natamaan.Tumali
Ryu's point of view."MADDY!"Nabingi ako sa sabay-sabay nilang sigaw sa pangalan niya kasunod ng malakas na putok.Napalingon ako.At doon ko siya nakita.Si Madelaine.Nakatayo pa—pero nanginginig, hawak ang tagiliran, tinatakpan ang sugat. Nakatingin siya sa sariling kamay, basang-basa ng dugo. Para bang hindi siya makapaniwala.Then... she collapsed.Parang binura ang lahat ng kulay sa paligid ko. Parang huminto ang mundo. Tumingin lang ako sa kanya habang dahan-dahan siyang bumagsak sa malamig na sahig.Biglang nandilim ang paningin ko.No. This can't be happening.Anger crawled up my spine like poison, mabilis, matalim. It wrapped itself around my heart until there was nothing left but fury.I fucking told her I'd keep her safe.And now—No. No more.Hinugot ko ang baril ko—ang baril na lagi kong dala, ang baril na matagal ko nang hindi ginagamit para pumatay. Pero ngayon, it felt right in my hand. Too damn right.I pulled the trigger.Sunod-sunod.Lahat ng kalaban na makita ko—
Zeus' point of view. It was fourth of July when I invited the last member of my group. She was my bestfriend's—well, not anymore—daughter. At the age of 18, naging independent na ito. That's what I admire about her. I approached slowly. Nakasuot pa ako ng simpleng polo, walang badge, walang pangalan. I didn't need those. She didn't look surprised to see me—parang alam na niyang darating ako."You're Zeus," sabi niya, diretso sa punto."Madelaine," I replied.Tahimik."Why me?" tanong niya. Diretso rin. Walang drama. Walang paikut-ikot.I looked her in the eye and said, "Because the world already tried to break you... and you're still here."Nagkibit-balikat lang siya. "Maybe I'm just too stubborn.""Maybe. But I know potential when I see it."And something else I didn't say aloud:She looked like her mother.Carbon copy. Lahat. Yung tikas, yung mata, pati yung tahimik na tapang na hindi mo agad mapapansin.Amy, I I hope you know you raised a beautiful kid. Strong. Fierce. With just
Tumawa si Ally."She's not even scared," bulong ni Wallace.Sato scoffed, "told you, she's a psycho." Mas hinigpitan pa ang pagkakahawk sakanya. "Ouch, bro."Lumingon si Zeus, calm as ever, kahit may barrel sa sentido niya. "Ally," panimula niya, mababa ang tono, "this doesn't have to end this way."Ally's smile twitched. "And what would you know, old man?"Zeus didn't blink. "A lot. I've seen people like you... full of pain, trying to find power in revenge."He took a slow breath. "But you're smarter than this. So if you could just—breathe—stay calm, we'll talk."Tumahimik ang lahat. The guards tightened their grips, but they were waiting too.Ally started ranting again. "You think I want to talk?! After what he did to me? What all of you took?!"Pero wala na akong naririnig. I was staring at Zeus. And he was staring at me.That look—steady, silent, commanding.Then I saw it. His lips moved, barely."Now."And then—BOOM. Lahat gumalaw sabay sabay.Nagulat ako nang makita ang Ryukets
Maddy's point of view."Who the fuck was that?" Inis kong tanong. "I'm not leaving him alone with her!""Maddy, I understand your—""Sino ba kasi yon? Ren," nilingon ko sya, "Sino yon?!" He sighed heavily. "She's one of our workers here in the Philippines at noong pinansin na sya ni Ryu, she became obssessed. Ryu needed a shoulder during those days... Ally was there."Hindi ako makasagot. Kung ganun, wala pala akong kalaban laban doon. Ang dami namang babaeng dumaan sakanya. Baka pati ako dadaanan niya lang din. "But Mads, walang something sakanila ni Ryu. Hindi niya type yon." Sabi naman ni Tetsu. "And she's psychologically diagnosed with OLD, may traits yon ng borderline personality disorder, takot syang mawala sa paningin niya si Ryu. She's not mentally unstable." Si Seiji. "Hindi niyo ba sya pinagamot? Therapy?" Si Lilith naman ang nagtanong. "We did kaya nagulat kaming makita sya rito." Tumigil ang ingay sa paligid ko. Ang mga sinabing iyon ni Seiji ay umalingawngaw sa teng