Maddy's point of view:Ang bigat ng talukap ng mga mata ko. Para bang ilang oras akong walang malay, at ngayon lang bumabalik ang diwa ko. Hindi pa man lubusang nagigising ang ulirat ko, ramdam ko na agad ang bugbog na katawan ko—parang may tumama sa batok ko bago ako tuluyang nawalan ng malay.Hindi ko agad maigalaw ang mga kamay ko.What the fuck—?!Napadilat ako nang tuluyan, at doon ko lang napagtanto kung nasaan ako. Nakaupo ako sa isang upuan, magaspang ang pakiramdam ng tali sa mga pulso ko, at kita kong may tape pang nakadikit sa mga paa ko. Nanginginig pa ang paningin ko, pero mula sa bintana ng kwarto kung saan man ako naroon, kitang-kita ang makakapal na ulap sa labas.We were up in the fucking air.Nasa eroplano ako.I glared at him. "I already know where I am. And what you want." Umangat ang sulok ng labi niya. "Smart girl."Sinubukan kong pigilan ang panginginig ng kamay ko. I can't show weakness. Hindi ako pwedeng magpakita ng takot sa harap niya. I needed to think. I
The first few hours in this damn place blurred together. I was constantly watched, my every move monitored. If I wasn't being led around by Ranma's men, I was locked in a lavish but suffocating room, given just enough freedom to think I wasn't a prisoner.But I was.I needed to find a way out.I was sitting in an open lounge inside the casino, watching people move in and out, when someone dropped into the seat beside me."You're overthinking," Trent said, tossing a peanut from a small bowl into his mouth. "Care to share the meaning behind those inks?" He's talking about the tattooes on my arm. I didn't look at him for a second. Ba't ba feeling close ang amerkano na 'to? I finally glanced at him. "And why do you care?"Trent smirked. "Do I need to have a reason?"He was too comfortable. Too casual. I gave him a look, arms crossed. "Yeah. You do." Trent exhaled through his nose, his smirk never quite leaving. "You think you can escape from him?"I can't even leave his brother. I s
I was thrown onto the cold floor, the impact sending a sharp pain through my ribs. The room I had woken up in earlier now felt like a cage, suffocating and inescapable. My breath was still heavy, my pulse still racing when the door creaked open. Ranma stepped in. His face was calm, but I knew better. That wasn't patience. That wasn't understanding. That was rage, restrained just enough to be more dangerous. "You really don't learn, do you?" His voice was soft-too soft. I forced myself to sit up, ignoring the ache in my body. "I'm not a fucking doll you can dress up and parade around." For a second, I thought he might laugh. But then- Pain exploded through my stomach as his foot connected, sending me sprawling back onto the floor. My breath left me in a harsh gasp. Then another kick. And another. I curled inward, arms wrapping around myself in an attempt to shield from the next blow, but it didn't stop. His shoe slammed against my side, the sharp edge digging into my ribs. I
I woke up to the sound of the door unlocking.Agad akong bumangon, despite the soreness weighing down my body. My ribs ached from the movement, pero hindi ko ininda. I had learned the hard way that weakness was a luxury I couldn't afford.Trent entered first, his usual smug expression in place. "Good morning, sunshine."Knoxx followed behind him, holding a set of clothes. "Get dressed."I eyed the outfit warily—plain slacks and a button-down shirt. Too formal. "What's this?"Knoxx leaned against the doorframe, arms crossed. "You've got a job today."A job.I kept my expression neutral. "And what kind of job are we talking about?"Knoxx smirked. "Ever been to a business meeting, Maddy?"Of course, I had. That Aragami group had me.Trent tossed the clothes onto the bed. "You have ten minutes."Then they stepped out, shutting the door behind them.I took a slow breath, staring at the outfit.A meeting. This could mean a lot of things. Money laundering, secret negotiations, or the worst c
Ryu's point of view.The sound of the explosion ripped through the air, a deafening roar that shook the ground beneath my feet. The chaos was instant. People screamed, the lights flickered, and smoke filled the air. My heart raced, adrenaline surging as I instinctively reached for my gun."Move!" I barked at the others while Yuta, Tetsu, Seiji, and Sato were right behind me, all of us on high alert. My focus was sharp—every second mattered now.The casino was in total disarray. People were running in every direction, but something felt off. My instincts screamed that something more was going on, something deeper. I pushed forward, cutting through the crowd, when my eyes locked onto a pair of familiar face standing amidst the turmoil.I didn't have to think twice. Yuta's voice cut through the noise, his eyes narrowing when he saw Knoxx. "Knoxx," he muttered under his breath, but I was too far gone to hear the rest of it. My hands moved before I could even stop myself.I closed the dista
Madelaine's Point of ViewMadilim.Mabigat ang katawan ko. Pakiramdam ko, lumulubog ako sa sarili kong balat. Mainit. Malamig. Mahapdi ang sugat ko sa tagiliran. Tila may bumabalot sa'kin—hindi lang tela, kundi sakit at pagkalito.Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko. Mabagal. Masakit. Parang may tinik sa pilik mata ko habang inaadjust ang paningin sa ilaw mula sa isang dim fluorescent lamp sa kisame.Concrete walls. Walang bintana. May bakal na pinto. Storage room?Napansin ko agad ang amoy ng gasolina, langis, at alikabok. Lumang maintenance garage siguro 'to—malayo sa mga mata ng tao.Where the fuck am I?Napa-ubo ako nang mahina. Dry ang lalamunan ko. My arms were tied behind me—zip ties. Ang bilis bumalik ng adrenaline. Hindi na ako bago sa ganitong sitwasyon. Pero ngayon... ako lang mag-isa.Walang Yeraz. Walang Miles. Walang backup.Ako lang mag isa.Okay, Maddy... think.Pumikit ako sandali, nag-concentrate. Huminga nang malalim. Then I slowly twisted my wrist, naramdaman
Hindi siya gumalaw. Namamaos na ang boses ko, nangingilid ang luha. Isa pang pagsabog sa malapit. Dumadagundong ang sahig sa ilalim namin. Wala na kaming oras. At bigla— Isang putok mula sa shotgun. Napaigtad ako. May tumama sa barricade. "Down!" sigaw ng pamilyar na boses. Paglingon ko, nakita ko si Trent, putikan at may gasgas sa mukha, dala ang shotgun at may galit sa mga mata. "Hey," hingal niyang tanong habang tinanggal ang huling bahagi ng harang gamit ang baril niya. Tumango ako, mabilis ang pintig ng puso. "Hindi ko siya kayang buhatin mag-isa." Without another word, lumapit siya at sinilip si Ryu. "Damn... He looks awful." Mabilis naming tinanggal ang mga beam na nakapatong sa katawan ni Ryu. Ako sa binti, siya sa upper body. Halos hindi ko na ramdam ang sakit sa tagiliran ko. Lahat ng focus ko, nasa kaniya lang. Trent glanced at me. "Ready?" I nodded, kahit nanginginig ako. "Ready." Buhat-buhat naming inalalayan palabas si Ryu habang unti-unting lumalamon ng apoy
The moment we landed, the atmosphere shifted. We weren't headed to the Ryuketsu clan's usual base or even the mansion. We were going straight to Ryu's home—where Miori had been confined for so long. It felt like everything about this place was wrapped in tension, memories, and silent waiting.I watched as Ryu led the way up the grand staircase, his gaze never leaving the door to Miori's room. Everyone else quietly followed, but I stayed behind, leaning against the railing for a moment. I couldn't bring myself to join them just yet. Not when I was feeling like this.Baliw na yata ako. Hindi ba dapat ako masaya dahil pwede na ako umalis at bumalik sa pamilya ko dahil okay naman na yung pinaghihiganti nila? Ba't ako tumatamlay? "Madelaine? Am I right?" A soft voice interrupted my thoughts. One of the maids had noticed I wasn't with the group and had quietly come to check on me. "I'm Rei. I'm the family's trusted servant." Her warm smile was genuine, but it made me feel even more like a
Bata palang ako. Hindi ko na naramdaman ang pagmamahal ng isang ama. Pero hindi kailanman nagkulang sa'kin si mama. She's the best person I ever had. She was my safe space. Noong nawala sya, parang nawala na rin ako. Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Dahil kung uuwi ako, dalawa lang ang pupuntahan ko. Bugbog at walang makain. Kaya pumasok ako sa iba't ibang klaseng trabaho para buhayin ang sarili ko. Na hindi humihingi ng tulong sa kinilala kong ama na si Malcolm. Ilang taong nakalipas, nakilala ko si Zeus. Napakalakas nga ng timing niya kasi 18th birthday ko pa. Sinong mag aakalang magdedebut ako sa bahay ng mga magnanakaw? Ang astig lang diba. Pero hindi ko gusto ang ideyang yon sa una palang. At the same time, I have nowhere to go. Kaya kumagat ako sa offer niya at marami akong nakilalang tao. Doon nagsimulang magbago ang takbo ng buhay ko. Nandito ako ngayon sa rooftop ng ospital. It's been a day since I woke up. Hinihingal pa ang hangin, malamig, pero hindi nakakakil
Madelaine's point of view. Parang may pumitik sa loob ng dibdib ko. Isang banayad na pagtulak. Hindi malakas—hindi rin masakit. Parang paalala lang.And then, the weight in my chest lifted.Huminga ako.Dahan-dahan. Mabigat. Parang unang hinga ko ulit sa mundo.But before this peace—there was noise.Flashes. Chaos."Code Blue—room 509! She's crashing!"Voices shouting. Tumutulak ang mga kamay sa dibdib ko. Isa, dalawa, tatlo."Charge to 200!""Clear!"Sa panaginip, may ilaw akong tinahak. Dahan-dahan.Tahimik.Parang lumulutang lang ako sa kawalan.Walang ingay. Walang sakit. Walang galaw.Puti ang paligid—malambot sa mata, parang ulap na niyakap ako. Walang pader, walang sahig, pero hindi rin ako nahuhulog. I was just... there.Hanggang sa may narinig akong yapak. Mahinang hakbang, dahan-dahan, pamilyar.Napalunok ako kahit hindi ako sigurado kung buhay pa ba ako. "Hello?" tawag ko, pero parang walang tunog na lumabas sa bibig ko.Then I saw her.Dahan-dahang lumabas sa liwanag ang
Third person's POV. Two weeks later..."Sa tingin mo... bagay ba 'to sa kanya?" tanong ni Lilith, halos hindi marinig ang boses habang maingat na inaayos ang puting tela sa mga daliri niya.Tumango si Ravika, kahit nangingilid ang luha sa mata. "Lahat naman bagay sa kanya," bulong nito. "Mamimiss ko siya.""Mas lalo ako..." sagot ni Lilith, impit ang hikbi habang pinipilit ngumiti. Tinitigan niya ang simpleng damit na hawak, dumampi ang hinlalaki niya sa lace sa gilid nito.Tahimik ang paligid. Ang langit sa labas ay makulimlim. Walang ibang naririnig kundi ang marahang paghinga, ang tunog ng tela na hinahaplos ng kamay, at ang paminsang pagsinghot.Walang nagsalita.Sa kabila, sina Miles at Zeus ay parehong tahimik. Zeus was polishing a silver necklace—Maddy's necklace. Isang simpleng pendant na binili niya para kanyang anak. "Parang kailan lang buo pa tayo e," bulong ni Miles. "Namimiss ko na si Maddy."Yeraz didn't answer. His silence said more than words could.Ilang segundo pa
Naglalakad kami palabas ng teritoryo ng Kimura. Mabigat ang katahimikan sa bawat hakbang, parang hangin sa gabi na ayaw umalis sa paligid namin. Wala ni isa sa amin ang nagsalita. Si Seiji, nasa likod lang, nakayuko. Si Tetsu, tahimik na nakasunod. Si Sato, tahimik din—unusual para sa kanya.Sa tabi ko, naglalakad si Ren. Pareho kaming walang masabi. Lahat kami pagod. Lahat kami ubos.Hanggang sa napahinto si Sato at napatingin sa paligid."Alam niyo..." panimula niya. "Pwede bang, just this once... inom tayo?"Nag-angat si Seiji ng kilay. "Sa gitna ng ganito?""Mas lalo nga ngayon," sabat ni Sato. "We need a break. Just for one night."Tahimik pa rin ang lahat. Pero sa loob ko, alam kong lahat kami gusto 'yon. Kailangan namin 'yon."May kilala akong lugar," ani Ren sa wakas. "Tahimik. Walang istorbo."Napatingin ako sa kanila. Isa-isa silang tumango."Sige," sabi ko. "Let's go."Tahimik ang biyahe. Walang gustong magsalita. Ang tanging naririnig lang ay ang pag-ikot ng gulong sa kals
Wala akong maramdaman. Parang nasa loob ako ng isang malalim na bangungot na ayaw akong bitawan."She's alive," ang sabi ng doctor kanina. Pero yung sumunod—"there's a chance that she might not make it"—yun ang paulit-ulit na umuugong sa tenga ko.Nakatayo lang ako sa hallway, nakatitig sa sahig na tila ba may makikita akong sagot doon. Nasa paligid ko sina Ren, Seiji, Tetsu... walang umiimik. Si Zeus, nakaupo sa gilid, nakayuko.Then biglang—Mabilis. Malakas.Napa-urong ako.Tumama ang kamao ni Yeraz sa panga ko at halos matumba ako sa lakas."Putangina mo, Yamada!” sigaw niya, galit na galit. "You promised her! You promised her no one gets hurt!""Yeraz!" awat ni Ravika habang hinawakan ang braso niya. Pero hindi siya nagpatinag."Kapag may nangyari sakanya, babalikan kita. Alam mo 'yan," banta pa niya, nanginginig sa galit at lungkot.Hindi ako sumagot. Wala akong mailabas. Wala akong masabi. Kasi alam ko—tama siya.Ako ang dahilan.Ako ang target.At si Maddy ang natamaan.Tumali
Ryu's point of view."MADDY!"Nabingi ako sa sabay-sabay nilang sigaw sa pangalan niya kasunod ng malakas na putok.Napalingon ako.At doon ko siya nakita.Si Madelaine.Nakatayo pa—pero nanginginig, hawak ang tagiliran, tinatakpan ang sugat. Nakatingin siya sa sariling kamay, basang-basa ng dugo. Para bang hindi siya makapaniwala.Then... she collapsed.Parang binura ang lahat ng kulay sa paligid ko. Parang huminto ang mundo. Tumingin lang ako sa kanya habang dahan-dahan siyang bumagsak sa malamig na sahig.Biglang nandilim ang paningin ko.No. This can't be happening.Anger crawled up my spine like poison, mabilis, matalim. It wrapped itself around my heart until there was nothing left but fury.I fucking told her I'd keep her safe.And now—No. No more.Hinugot ko ang baril ko—ang baril na lagi kong dala, ang baril na matagal ko nang hindi ginagamit para pumatay. Pero ngayon, it felt right in my hand. Too damn right.I pulled the trigger.Sunod-sunod.Lahat ng kalaban na makita ko—
Zeus' point of view. It was fourth of July when I invited the last member of my group. She was my bestfriend's—well, not anymore—daughter. At the age of 18, naging independent na ito. That's what I admire about her. I approached slowly. Nakasuot pa ako ng simpleng polo, walang badge, walang pangalan. I didn't need those. She didn't look surprised to see me—parang alam na niyang darating ako."You're Zeus," sabi niya, diretso sa punto."Madelaine," I replied.Tahimik."Why me?" tanong niya. Diretso rin. Walang drama. Walang paikut-ikot.I looked her in the eye and said, "Because the world already tried to break you... and you're still here."Nagkibit-balikat lang siya. "Maybe I'm just too stubborn.""Maybe. But I know potential when I see it."And something else I didn't say aloud:She looked like her mother.Carbon copy. Lahat. Yung tikas, yung mata, pati yung tahimik na tapang na hindi mo agad mapapansin.Amy, I I hope you know you raised a beautiful kid. Strong. Fierce. With just
Tumawa si Ally."She's not even scared," bulong ni Wallace.Sato scoffed, "told you, she's a psycho." Mas hinigpitan pa ang pagkakahawk sakanya. "Ouch, bro."Lumingon si Zeus, calm as ever, kahit may barrel sa sentido niya. "Ally," panimula niya, mababa ang tono, "this doesn't have to end this way."Ally's smile twitched. "And what would you know, old man?"Zeus didn't blink. "A lot. I've seen people like you... full of pain, trying to find power in revenge."He took a slow breath. "But you're smarter than this. So if you could just—breathe—stay calm, we'll talk."Tumahimik ang lahat. The guards tightened their grips, but they were waiting too.Ally started ranting again. "You think I want to talk?! After what he did to me? What all of you took?!"Pero wala na akong naririnig. I was staring at Zeus. And he was staring at me.That look—steady, silent, commanding.Then I saw it. His lips moved, barely."Now."And then—BOOM. Lahat gumalaw sabay sabay.Nagulat ako nang makita ang Ryukets
Maddy's point of view."Who the fuck was that?" Inis kong tanong. "I'm not leaving him alone with her!""Maddy, I understand your—""Sino ba kasi yon? Ren," nilingon ko sya, "Sino yon?!" He sighed heavily. "She's one of our workers here in the Philippines at noong pinansin na sya ni Ryu, she became obssessed. Ryu needed a shoulder during those days... Ally was there."Hindi ako makasagot. Kung ganun, wala pala akong kalaban laban doon. Ang dami namang babaeng dumaan sakanya. Baka pati ako dadaanan niya lang din. "But Mads, walang something sakanila ni Ryu. Hindi niya type yon." Sabi naman ni Tetsu. "And she's psychologically diagnosed with OLD, may traits yon ng borderline personality disorder, takot syang mawala sa paningin niya si Ryu. She's not mentally unstable." Si Seiji. "Hindi niyo ba sya pinagamot? Therapy?" Si Lilith naman ang nagtanong. "We did kaya nagulat kaming makita sya rito." Tumigil ang ingay sa paligid ko. Ang mga sinabing iyon ni Seiji ay umalingawngaw sa teng