My heartbeat went wild when I heard the door open. My breathing almost stopped and I wasn’t able to move. I can't hear footsteps but I can feel my heart is going to explode at any moment.
I didn't think anymore and rushed towards the crib. I don’t want to witness everything again with my very own eyes.
I don't know if this will work but I don't like what will happen in this scene. I will try to save her. I will try to stop this inhumane action.
Because if I let it happen again, I may break down for letting the baby—someone's coming near us. I look towards the door and bring my attention back to her right away. My hands are trembling and I am panicking.
I extended my arms to reach for the baby
YEAR 2005, Nang magmulat ako ay ibang lugar naman ang aking kinaroroonan. Hindi katulad kanina ay wala na ang nakakahilong transisyon ng lugar. Basta na lamang nakita ko ang aking sarili sa hindi ko malaman kung saan. Lumingap-lingap ako sa paligid at napagtantong mukhang nasa ibang taon na naman ako, taong 2005. Kung hindi ako nagkakamali ay nasa ikalimang baitang ako rito. Ang ilan sa mga pangyayari noon ay hindi ko na gaanong matandaan pero mukhang masasaksihan ko ang lahat sa pagkakataong ito. "Young Mistress!" Napalingon ako sa babaeng nagsalita. Pamilyar ang kanyang boses. Tama. Isa siya sa mga naging katulong namin noong ako ay bata pa. Pinagmasdan ko ito at mukhang pagod na pagod na ang itsura niya. Nakasuot ito ng damit
Hinanap ko kung saan iyon nanggaling ngunit wala ni isang bakas ni Lily dito sa lugar. Para siyang multo dahil sa kanyang ginagawa at dahil dito ay tumataas ang aking balahibo. Nakakakilabot talaga siya. Hanggang sa ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala na kaming dalawa ay iisa. Tila isa pa rin itong panaginip at senaryo na nabuo sa aking isipan. Parang imposibe pero hindi. Ito ang katotohanan at na kailangan kong tanggapin. Aaminin ko, kahit noong nasa labas pa lamang ako ng palasyo ay ramdam ko na ang kaba na namumuo sa aking dibdib. Nakakatawa at sa alaala na ito ay malaya na akong nararamdaman ng emosyon. Tandang-tanda ko pa kung paano akong naging isang bato na wala akong pakiramdam. Parang kailan lang. Parang kahapon lamang ang lahat. 'Para na akong isang ganap na tao.'
In a blink of an eye, she stood up, pushed my dad away and ran towards my direction. I saw how the maids took several steps back when my mother did that. "You!" She was about to attack the little girl when the mayordomo blocked her. She is protecting me from the malicious intent of my own mother. "Queen, tumigil na po kayo! Hindi na po kakayanin ng bata ang pang-aabuso niyo sa kanya! Kung hindi po kayo titigil ay maaaring mamatay na ang anak niyo!" she begged, her eyes filled with tears. I can see that she truly cared for the younger version of myself. Funny how I cannot even get that from my very own mother. How cruel. "Who are you to stop me?!" My mother slapped the house's mayordoma and pushed her down the stairs. She fell down drastically as she silently sobbed. My
Matulin ang takbong ginawa ko patungo sa kung saan ako dadalhin ng mga paa ako upang makaalis lang sa mansyon na 'yon. Habang patakbo ang batang ako ay sumusunod din ako sa pagtakbo nito. Pinanonood ang buong pangyayari na parang isang pelikula. Ang mga paa ko ay kusang gumagalaw kahit hindi ko sabihin. Wala din akong pakialam sa aking paligid dahil ang importante ay ang makalayo ako. Hindi pa rin lubos maproseso ng aking utak ang lahat ng aking mga nasasaksihan. Napakaraming impormasyon at mga alaala din ang tila ayaw ko nang maalala pa. Dinala ng mga paa ng batang ako sa gubat, takbo lang siya nang takbo kagaya ng utos ng kanyang ama. Tumatakbo ito para sa buhay niya. Subalit sa kabila ng lahat ng trahedyang nangyari sa batang ako ay 'di ito nakitaan ng takot o sakit. Bagkus ay mas naging blanko at madilim ang kanyang ekspresyon habang walang hinto sa pagtakbo. Para itong isang manhid at
Sa sobrang panghihina at halo-halong emosyon ay napaupo ako sa sahig at ang mga luha ko'y tuloy nag-uunahan sa pagpatak. Dumadaloy sila mula sa aking mga mata pababa sa aking pisngi. Pumapatak din ang mga ito sa sahig kung saan ako naroroon. Ramdam na ramdam ko rin ang malamig na lupa na siyang lalong nagpapalala ng aking nararamdaman."How is it now that you retrieved your lost memory? How does it feel when everyone around you was the one who killed you? Feel betrayed? Hah!" Lily laughed sarcastically, "That's right. You should be mad and revenge is the right thing to do," she spat angrily. Her eyes are like sharp knives that stabbed me right in the heart.I look up to met her eyes, my eyes. "You were the one who sealed my memory," I uttered unimaginably. My jaw is also clenching.
FLASHBACK200 YEARS AGO,CILDRETH DEMON HELL WORLD.A child was born in the Cildreth Demon hell world. It is a world where no living things nor light can be found. The child cannot even be distinguished whether the person is a woman or a man. Its neither a boy or a girl. It has no gender.All the demons living in this dimension are bothered by this certain person who was bo
Pinagmasdan niya ang lugar na kinaroroonan nito kung saan din siya ipinanganak at nabuhay na mag-isa. Halos wala kang makikitang mga halaman na buhay. Karamihan sa mga halaman na kayang manatili lang sa paligid niya nang matagal ay iyon lamang mga walang buhay. Ang itim na mga rosas ay nakabalot sa buong dark forest na nagsisilbing proteksyon ng lugar. Matutulis din ang mga putusok nito at may nakakamatay na lason na pumapalibot rito. Napaka-delikado ng mga ito at mukhang nakakalason.Ganito man ang itsura ng dark forest at napakamisteryoso ay marami kang halaman na gamot na ‘di mo aakalain namumuhay rito. Nagsimula umusbong ang mga ito nang ipinanganak siya at naniniwala siya na ang mga halaman na ito ay konektado sa buhay niya. Kung sino man ang kumain nito ay magkakaroon ng pambihirang lakas subalit hindi gano'n kadali makuha ang mga ito sapagkat nagmistulang haunted forest ito. Sobr
Chapter 73: Ice Queen, Past. Ice Queen arrived at the Kingdom of Maximus together with her horse, Sandro, while riding on top. Everyone looked at her terribly. Her cold eyes made all the demons shaken in fear. No one dares to stop her nor block her way. Others also tried to avoid her cold eyes and as much as possible, they don’t want to have any contact with this strange and bad luck creature. “Look, how you make everyone terrified only means you have the power to make them obey you, Ice Queen. Look at those demons around you, every one of them will be your subordinate and will bow after you.” The horse spoke up, communicating through their minds. Ice Queen didn’t utter any single word nor react. Considering that she doesn’t have emotions to feel, her lips tightly closed while staring like a living dead on their way to the Kingdom of Maximus. Habang blangkong nakasakay kay Sandro ay nadatnan nila ang mga bihag, nakatali sila sa isa't isa habang nakalinyang naglalakad habang hinih