DRAGON 4.1

CHAPTER 4.1

Ｉｃｅ Ｑｕｅｅｎ ＰＯＶ'

Hininto ko ang sasakyan sa harap ng unang pasukan patungo sa loob ng private airline ng aking ama. 

Bahagyang tumaas ang aking itaas na labi nang makita ko ang mga Men in Black ng ama ko na nakahilera sa main entrance. 

'My dad's Men in Black are always ready all the time.'

I shook my head. They are too many to welcome me. I hate those minions. My father ordered them to temporary close this airline. This international air transport system is owned by me. Yes, me. 

Inagit ko ang kaputsa sa passenger seat at kinuha ang itim na folder kasama ang susi. 

I wore my coat before stepping out of the car.  I couldn't just wait for them to open the door for me. 

Pagkalabas ko ng sasakyan ay sinalubong ako ng malakas na hangin na nanggagaling sa dagat, dahilan upang sumayaw ang mahaba kong buhok. Kasama ng mga masasamang alaala na matagal ko nang kinalimutan pero pilit pa ring bumabalik. 

Pumikit ako para damhin ang simoy ng hangin kasabay ang alaala naming dalawang mag-ama noong araw na masaya pa kami. Noong araw na kitang-kita mo sa kanyang mga mata na mahal na mahal niya ako. Walang malamig na tinig, walang blankong ekspresyon ang makikita at maririnig kun'di ang pagmamahal lang ng ama sa anak. 

Yung araw kung saan nakaramdam ako ng totoong emosyon na hindi niloloko. 

Ｆｌａｓｈｂａｃｋ: Ｙｅａｒ 2012

Private Airline, somewhere in Subic 

"Papa nasaan po tayo?" tanong ko kay dad habang nililibot ng aking mga mata ang kulay asul na dagat sa pangpang kung saan kami nakatayo ngayon. 

Hawak-hawak ko ang kamay niya at gano'n din siya. Parehas kaming nakatingin sa karagatan. 

"This place is for my beautiful daughter, " malambing ang boses ni Dad. 

Naiangat ko ang mga paningin upang tingnan si dad. Tumingin din siya sa akin saka lumuhod at binitawan ang pagkakahawak sa kamay ko.

Dalawang kamay niya ang humawak sa magkabila'ng braso ko. Nalilito ako sa gusto niyang sabihin. Pero para sa napakaganda niyang anak? Ako ba ang tinutukoy niya? hihihi

"Hindi ba, nangako ako na reregaluhan kita ng magandang laruan?" malambing na tanong sa akin  kaya tuloy-tuloy akong tumango. 

"This is it...this is the toy I am talking to you about. This will be the place where we will play and chase each other in the sand...." kiliti niya sa akin. Natawa naman ako sa pagkiliti niya ngunit 'di maiwasan hindi bumilog ang aking mga mata sa kadahilanang ireregalo niya sa akin ang lahat ng ito?! 

"Really, dad?! Maglalaro tayo sa dagat at maghahabulan?!" Halata sa boses ang galak ko. 

Masiglang tumango ito at ngumiti nang napakatamis.  Makikita mo ang bakas ng kasiyahan sa kanyang mga mata.

"Yehey!" Malakas na sigaw ko habang nagtatatalon sa tuwa. 

Mabilis kong hinalikan siya sa labi at nagpasalamat ng maraming-marami. Nag-uumapaw na saya ang aking naramdaman. Kumakalabog ito ng napakabilis dahil sa tuwa. Hindi ko alam pero parang sasabog ito dahil sa matinding emosyon.

"I love you papa, thank you po sa napakalaking laruan na iniregalo niyo po sa akin kahit hindi ko pa po birthday hihihi maraming-maraming salamat po Daddy," bibong-bibo kong pasalamat. 

Inilagay nito ang kaliwang kamay sa aking ulo at saka ginulo-gulo ang aking buhok na tinatangay ng hangin.

"I love you too, baby girl. Mahal na mahal ka rin ni papa. Sobra-sobra," tugon niya at hinalikan ako sa pisngi. 

Mahigpit kong niyakap siya nang puno ng pagmamahal. Sa sobrang saya ko'y may tumakas na luha sa aking pisngi kaya mabilis ko 'yong pinunasan. 

"Daddy have another gift for you." 

Muling namilog ang aking mga mata dahil sa narinig. Bumilis ulit ang tibok ng aking puso. Hindi ako makapaniwala sa nangyayari.

Mabilis akong humiwalay sa yakap at tiningnan ito ng diretso sa kanyang mga mata. "Mero'n pa po?!"

"Mmm--hmm," mabilis siyang tumango. 

Tumagilid ito para ipakita sa akin ang gusaling ginagawa pa lamang. Napamangha ako dahil sa nakita. Napakataas nito at talaga namang napakalaki. Sa baba ay makikita mo ang maraming tao marahil ay sila ang mga naatasan gumawa sa gusali.

"Do you see that?" turo niya sa malaki at malawak na gusali na nasa harap namin ngayon. 

I nodded happily. "It's yours, this is my final gift to you," Dad said. 

"Really, Dad? S-sa akin na iyang Airline na iyan? Pinatayo niyo po para sa akin?" hindi ako makapaniwala sa regalo nito. 

"Yes, baby girl. It's all yours. This will be my 18th birthday gift to you." Matamis siyang ngumiti. Ang mga mata niya ay puno ng pagmamahal.

"Daddy..." I reached for his face and held it using my small hands, and at the same time, my father closed his eyes to feel my warmth. "I promise, I'll be good girl to you and to mom. I won't give you any headache anymore," I said in a soft voice. His eyes slowly opened, revealing his brown orbs, and directly looked at mine.

"Is that true?"

"Yes, Daddy! I promise po hindi na po ako magiging pasaway sa inyo ni mama," tinaas ko ang kaliwang kamay tanda ng aking pangako sa kanya. Mahinang tumawa ito at pinisil ang aking pisngi.

Bigla kong naalala ang regalo sa kanya. 

I bit my lower lip, "I have something for you too, Dad," I giggled. I was actually a bit nervous. I didn’t have any idea if he’ll love my present.

"Regalo? Pati ako may regalo?" He asked but still smiling. Curious on what I get for him.

I immediately nodded. "Opo!" I chuckled. 

Kinuha ko ang maliit na kahon na kulay itim sa loob ng bulsa ko at inabot ito sa kanya. 

"Here, Dad. Open it," I told him and smiled widely. He took the box with his hand, he stared at it intensely, wondering what was inside.

Kumunot ang noo niya pero kalaunan din ay bumalik ito sa dati, at medyo pagalit niya akong tiningnan, "Anastasia Danish Lily Mondragon," tawag nito sa buo kong pangalan sa nagbabantang tinig. 

Napatawa na lang ako dahil sa pagtawag niya ng buo kong pangalan. 

"Sa tingin mo maiisahan mo ko, huh?" saad nito. 

"I love you, Dad!" Impit kong sigaw at tumakbo papalayo sa kanya. Dahil nahulaan niya kaagad na ang laman ng box ay gagamba, ito ang laging panakot ko sa kanya dahil takot ito sa gagamba. Marami raw itong galamay at nakakatakot. 

"Come here, Anastasia Lily!" he yelled. I abruptly ran away from him, avoiding any consequences of my foolishness.

Humagikgik lang ako. 

"Ikaw talagang bata ka! Manang mana ka sa mama mo!" Kahit ng sabihin niya 'yon hindi maalis ang saya at ngiti sa labi nito.  Hinabol ako nito at makikita mo ang saya sa aming mga mukha.

Saksi ang karagatan kung gaano kami kasaya, kung gaano niya ako kamahal, at kung gaano ako nagpapasalamat na siya ang naging ama ko. Ang mga ngiti sa labi ni dad at ang mga tawa nito. Pati halakhak ay dito na rin pala magtatapos. 

Sa lugar na ito. 

Ang laruan na iniregalo niya sa akin ay ang lugar kung saan nagtapos ang pagiging ama niya sa akin. 

Ｅｎｄ ｏｆ ｆｌａｓｈｂａｃｋ

༶•┈┈⛧┈♛♛┈⛧┈┈•༶