CHAPTER SIXTEEN: INSULT❥ ELISSE GARCIA ❥MATAPOS ang dinner namin ni Hope sa malapit na restaurant sa Lee Entertainment, nagpumilit na akong puntahan ang sasakyan ko para habang maaga ay makahanap ako ng hotel kung saan ako puwedeng mag-check in. Hindi ko kasi masabi sa kaniya na wala akong balak umuwi sa amin dahil sa insidente sa opisina ni Dad.“Hatid na kita. Convoy tayo,” suhestyon niya oras na makababa kami sa sasakyan niya pagbalik sa Lee Entertainment.Nilingon ko siya at bahagyang tinaasan ng kilay. “No thanks. I can make it home on my own without getting lost.”He chuckled softly, clearly not buying my excuse. “It’s not about getting lost, Elisse,” aniya. His voice gentle yet persistent. “I just want to make sure you’re safe.”Safe, my ass!Napakagat ako sa labi ko, trying not to show the frustration bubbling inside me. He had no idea about the mess going on with my family, and I wasn’t ready to explain it now. I just wanted to be alone, to clear my head and escape, even if
CHAPTER SEVENTEEN: WINE★HOPE RYKER LEE★IMBES na umusog sa gilid tulad ng inutos ni Elisse, nagdesisyon akong bumangon sa kama. Dinampot ko ang isang unan at naramdaman ko ang pagsunod ng mga mata niya sa ‘kin habang papunta ako sa masahabang couch sa sulok.“Diyan ka na sa kama. Dito na lang ako,” sabi ko, sabay nilapag ko ang unan sa couch at nahiga. I turned my head to see her watching me, a mixture of confusion and relief crossing her features.Pero halatang pabor na pabor sa kaniya ang ginawa kong paglipat. But I could tell she didn’t understand why I chose this. I didn’t want to make things harder for either of us.“Kapag diyan ako natulog sa tabi mo, ako lang din ang mahihirapan. To-torture-in mo lang ako.” I smirked a little, hoping to lighten the mood, even if just a bit. Kailangan kong dumistansya muna sa kaniya dahil gusto kong igalang ang usapan naming hindi ko siya hahawakan hangga’t hindi kami kasal. The last thing I wanted was to be tempted by her presence so close to
CHAPTER EIGHTEEN: THE WEDDING★HOPE RYKER LEE★SA WAKAS, ngayong araw na natatapos ang pagbibilang ko. From fifteen days to zero, just like that. The wait, the anticipation, the self-restraint—it was all about to come to an end.Kagabi nga ay halos hindi ako nakatulog dahil sa paghihintay sa araw na ‘to. I was tossing and turning in bed, imagining how everything would play out today—the day Elisse and I would become one, kahit na alam kong arranged marriage lang ang set up namin.Nakatayo ako sa harap ng malaking salamin sa dressing room na kinaroroonan ko, ina-adjust ang necktie ko. Kabado ako kaya naman bahagyang nanginginig ang kamay ko. Ngayon, alam ko na kung ano’ng naramdaman ni Faithfully no’ng siya ang kinasal. Ang nerbyos, ‘di biro guys.Sinubukan kong kalmahin ang sarili ko sa pamamagitan ng ilang pagbuga ng hangin. Hindi naman ako sa ceremony kinakabahan, eh. It was about everything that came after. The long wait, the boundaries we’d set—it was all behind us now. My mind wa
CHAPTER NINETEEN: FIRST TIME❥ ELISSE GARCIA ❥ORAS na maubos na ang mga bisita namin at nagkaroon na si Hope ng pagkakataong ipagpaalam ako sa pamilya ko at pamilya niya ay hindi na siya nag-aksaya pa ng oras. Kaagad niya akong inakay papunta sa elevator. His grip on my arm was firm, almost too tight, at alam kong dahil ‘yon sa galit niya.I could feel the anger radiating from him, every step heavy with tension. The atmosphere between us had shifted dramatically after what happened at the garden. Sinubukan kong mag-explain sa kaniya kanina, pero bago ko pa man maibuka ang bibig ko ay hinigit na niya ako pabalik sa venue at sinabing humanda raw ako sa kaniya mamaya. At alam kong ngayon na ang oras na ‘yon.I knew exactly where we were headed—to the suite booked for us here in the hotel. At ngayon pa lang ay kinakabahan na ako. The knot in my stomach tightened with each step, the elevator looming closer.I glanced at Hope, hoping to see even the slightest hint of softness in his expres
CHAPTER TWENTY: STAIN★HOPE RYKER LEE★NAPAKISLOT ako sa kama at inabot ang side ni Elisse. Kumunot ang noo ko, at kahit gusto ko pang manatiling nakapikit, napilitang bumukas ang mga mata ko. Doon ko lalong nakumpirma na wala na siya sa tabi ko.'Where is she?'Slowly, I sat up, my body aching from last night. But that didn’t matter right now. I glanced around the room para hanapin siya. Wala. Ang bakas lang na naiwan niya ay ‘yong wedding gown niya, veil, and her heels.Inalis ko ang pagkakatakip ng duvet sa katawan ko at bumaba sa kama para tunguhin ang banyo. Pagbukas ko sa pinto, bakante rin.‘Saan ba siya nagpunta?’Muli akong humakbang papunta sa kama para lumapit sa nightstand dahil doon ko natanaw ang cell phone ko. I was reaching for my phone, but before I could even grab it, something in the middle of the bed made my heart drop. Blood. A small stain against the white sheets, but it felt like the whole world had stopped spinning.Para ‘kong nabuhusan ng malamig na tubig sa k
CHAPTER TWENTY-ONE: BANTERS❥ ELISSE GARCIA ❥“BAKIT ang tagal mo? At bakit ka umalis nang hindi nagpapaalam sa ‘kin?” sita ko kay Hope oras na makalapit siya sa akin sa lobby ng hotel, where I’d been waiting for what felt like forever. I was seated, legs crossed, my arms firmly folded over my chest.My suitcase stood beside me, but my gaze was locked on him, brows furrowed in frustration. I had been waiting far too long, and every second that passed just made my irritation grow.Sino’ng hindi maiinis kung iniwan niya ako rito sa hotel nang wala man lang paalam? Nagising ako kaninang umaga dahil sa sobrang gutom kaya nagdesisyon akong ayusin ang sarili ko at lumabas munang mag-isa para kumain dahil ayoko siyang gisingin at makasama sa hapagkainan dahil baka mabadtrip lang ako. But I didn’t go far. I just went to the hotel restaurant so I wouldn’t have to leave the building, especially since it was hard enough for me to walk after what he did last night.When I got back to our suite, th
CHAPTER TWENTY-TWO: NEW HOME★HOPE RYKER LEE★“Matibay ba ‘tong kama n’yo? Kaya ba nito ang magnitude 69?” I asked the showroom staff, grinning as I gave the bed a playful pat. The guy chuckled awkwardly, probably unsure if I was serious, habang si Elisse naman ay pinukol ako ng masamang tingin.“Hope, can you be serious for five minutes?” she huffed, her arms crossed as she glanced at me with those piercing eyes of hers.Kanina pa kami nagsimulang mag-ikot-ikot para tumingin ng mga gamit at furnitures na kailangan sa bago naming bahay, pero ilan pa lang ang napipili namin dahil napakaarteng mamili ni Elisse. She’s inspecting each piece we came across. So far, we’d only picked a few items, mostly because she was being so particular about everything. Ako, siyempre, hindi na ‘ko nag-iinarte at sumasang-ayon na lang sa lahat ng magustuhan at mapili niya. It was easier that way, less hassle. Plus, it kept the peace between us.Napangisi ako lalo at bahagyang yumuko para ilapit ang bibig ko
CHAPTER TWENTY-THREE: COFFEE❥ ELISSE GARCIA ❥“Pansamantala, Elisse, habang inaayos pa ang merger ay dito ka muna sa Lee Entertainment,” pahayag ni Mrs. Vivar noong pasakay na kami sa elevator, paakyat. Hope was with us, silently standing beside me.Ngayon pa lamang kami babalik sa trabaho matapos ang dalawang linggong lumipas simula nang lumipat kami ni Hope sa bahay namin. Ang tagal din kasi ng ginawa naming pag-aayos, idagdag pa ang paghahakot namin ng mga gamit. Sinamahan niya pa ako sa bahay para tulungang mag-empake at magkahon ng lahat ng mga gamit ko.Yes. Kinuha ko na lahat ng mga gamit ko sa bahay namin. Ayon kasi kay Mrs. Vivar ay pag-aari ko na rin ang bahay namin ni Hope dahil parehong nasa dokumento ang mga pangalan namin. Oo, ayokong makasama si Hope sa iisang bubong, pero kung papipiliin ako ay mas gusto ko na siyang pagtiyagaan kaysa bumalik sa amin. Dahil matapos ang ginawa sa ‘kin ni Daddy, pinangako ko sa sarili kong never na akong uuwi roon. Dalaw puwede pa, pero
CHAPTER SEVENTY-THREE EPILOGUE HOPE RYKER LEE One year and four months later… The clinic’s waiting room buzzed with quiet chatter, pero parang ako lang yata ang hindi mapakali. My leg kept bouncing, and I couldn’t help it. Ikalawang check-up na ito ni Elisse mula nang malaman naming buntis uli siya, and my excitement was through the roof. Lalo na at ang tagal bago uli siya mabuntis. Ilang beses naming sinusubukan noon. Matapos kaming ikasal ay pinlano naming mag-aanak na kami ulit, pero naging mailap sa amin ang kapalaran. Sa tuwing made-delay ang period niya, inaakala naming buntis siya, pero sa bawat pregnancy test ay negative ang lumalabas. Tandang-tanda ko pa nga ang pang-aasar sa ‘kin ni Love Andrei no’ng sinabi niyang; “Bulok na ‘yang itlog mo kaya hindi ka na makabuo.” Gago talaga ‘yon. Pero siyempre, hindi sumuko si Longlong at si Moymoy. Lumaban kami para patunayang walang bulok sa amin. Hanggang sa… ito na. Makalipas ang isang taon at dalawang buwan, dalawang pulang gu
CHAPTER SEVENTY-TWO: ANNOUNCEMENT❥ ELISSE GARCIA ❥“Go on. You should head inside, or you’ll miss your flight,” I said plainly to Ella, trying to keep my voice steady. Hindi kasi ako ‘yong tipo na madrama kaya wala akong ibang masabi sa kaniya.We were at the airport. Hinatid namin siya ni Hope, kasama rin si Edward. Pero hindi na bumaba si Hope sa sasakyan, probably sensing that this was a moment I needed to share with my siblings.Ella held onto her suitcase handle, her expression a mix of nervousness and a hint of shyness. Her aunt, her late mom’s sister, was taking her to Canada, both to study and to keep an eye on her. It was a good opportunity, one she’d wanted, so I couldn’t say no, kahit na noong una ay ako ang tutol dahil nag-aalala ako sa kaniya kung malalayo siya masyado. Pero dahil determinado siya, pumayag na lang din ako at sinuportahan na lamang siya.She looked up at me, her gaze hesitant. Simula no’ng makulong si Dad, naging madalang ang pagkikita namin. I’d seen her
CHAPTER SEVENTY-ONE: THE WEDDING 2.0★HOPE RYKER LEE★As I stood in front of the mirror, adjusting my tie for what felt like the hundredth time, the door to the dressing room burst open. Hindi ko na kailangan pumihit para tingnan kung sino ang pumasok dahil nakita ko naman sa repleksyon ng salamin ang dalawang kakambal ko. They strolled in with matching grins plastered on their faces.“Eyyy!” Si Faith. Pareho na silang nakabihis ni Love dahil hindi sila nawala sa listahan ng mga groomsmen ko. Kabilang din do’n si Thunder Villasis, Jayden Wy at Moy.“Look at our prankster brother, all grown up and about to get hitched,” panunukso ni Faith at tinapik pa ‘ko sa balikat. “How’s it feel, Hopia? Any last-minute jitters? Cold feet? Sudden urge to bolt?”Bahagya akong natawa. Ngayon pa ba ‘ko tatakbo kung kailan araw na ng ikalawang kasal namin? We’d finally get to say our vows with everything real between us. Ang tagal ko ‘tong hinintay. Mga two months.Two months ago no’ng nakunan si Elisse
CHAPTER SEVENTY: IN GOD’s TIME★HOPE RYKER LEE★NAKAHIGA pa rin si Elisse sa hospital bed, habang nakaupo naman ako sa gilid niya, feeling utterly helpless. Wala nang tao sa kwarto dahil sinadya nila kaming iwanan para makapag-usap, lalo nang malaman nila Mom na hindi ko pala alam ang tungkol sa pagbubuntis ni Elisse. None of us had. We only found out now, now that our baby was already gone.One month. She’d been carrying our child for a month, pero wala akong kalam-alam. Kung hindi pa nawala, hindi pa namin malalaman. And that’s what cuts the deepest. Na ang unang sandali ko bilang ama ay ipagluksa ang anak kong hindi ko man lang naprotektahan. Bago ko malaman na nand’yan siya, ‘yong pagkawala niya ang sumalubong sa ‘kin. T*ngina. Walang kasing sakit. Parang love story na hindi pa man nagsisimula… natapos agad.The weight of that realization felt like a punch to the chest, a pain that burrowed deep, leaving me feeling hollow and drained. Tiningnan ko si Elisse, mugto ang mga mata niya
CHAPTER SIXTY-NINE: GONE❥ ELISSE GARCIA ❥MATAPOS akong itali ng tauhan ni Dad ay binitbit ako nito palabas sa apartment ni Ella at isinakay sa sasakyan. He drove to a place I didn’t recognize—an abandoned warehouse far from any signs of life. Hindi ko kasama si Ella at Edward kaya sobra ang pag-aalala ko sa kanila dahil naiwan sila sa apartment kasama ng hayop naming... nilang ama.My mind raced, replaying Dad’s words. Could it be true? That he wasn’t really my father? Deep down, something told me he wasn’t lying. It explained so much—like the way he’d nearly assaulted me once in his office, his sense of entitlement toward me. Maybe he knew even then that I wasn’t his blood kaya hindi siya kinilabutan sa binalak niya sa ‘kin.Pagdating sa abandonadong warehouse, hinila ako ng lalaking tauhan ni Dad papasok sa loob. Natakot ako kaya nanlaban ako. “Bitawan mo ‘ko!”Natakot ako sa p’wedeng mangyari sa ‘kin lalo na at hindi pala ako anak ng kinilala kong ama. Alam kong hindi siya manghih
CHAPTER SIXTY-EIGHT: RESCUE★HOPE RYKER LEE★KAMPANTE akong bumalik sa table namin ni Elisse para hintayin na lang siya. Nabasa ko ang text niya na sinabing may pupuntahan lang at babalik din agad, kaya mas pinili ko na lang maghintay. Kaysa naman gumala ako sa loob ng mall para hanapin siya, baka magkasalisi lang kami at ako ang hindi niya abutan dito pagbalik niya.Sa unang kinse minutos ay hindi ako nainip sa paghihintay sa kaniya. Pero no’ng tumagal na siya nang kalahating oras, medyo naalarma na ‘ko. Kung may nakalimutan lang siyang bilhin, siguradong hindi siya aabot ng gano’n katagal. My patience ran out—I stopped watching reels and was about to call her when her name suddenly flashed on my screen. Tumatawag siya. Agad ko ‘yon sinagot. “Hello, Elisse? Nasaan—” But I didn’t get the chance to finish, because the voice on the other end wasn’t Elisse’s.It was her father.“Sit down. Let’s talk, and I’ll consider letting them go.”“What do you want?” “Fifty million. Kailangan ko
CHAPTER SIXTY-SEVEN: Danger❥ ELISSE GARCIA ❥(Continuation of chapter 66…)“Si Edward, kumain na?” tanong ko no’ng magkaharap na kami ni Hope sa dining. Napansin kong lahat ng niluto niya ay ang paborito kong inaalmusal.“Oo, tapos na. Nauna siya kanina,” he replied, looking up at me after serving himself. “Gusto mong kape?”I shook my head slightly. “Just hot chocolate.”He stood up and walked to the counter to make me a cup. Watching him from behind, I wondered how I could tell him the real reason I’d stopped drinking coffee—that I was pregnant. I didn’t know how he’d react, especially since having a child was never part of the contract we’d agreed upon. To be honest, I hadn’t expected to get pregnant either.Ang totoo, pareho kaming gumagamit ng proteksyon. Bago pa man kami ikasal, lalo na noong binanggit niya sa ‘kin na magsasama kami sa iisang bubong at matutulog sa iisang kwarto, ay inihanda ko na ang sarili ako. I’d been taking birth control pills, though he didn’t know about t
CHAPTER SISTY-SIX: COOLING EFFECT★HOPE RYKER LEE★HINDI mawala-wala sa labi ko ang ngiti habang naghahanda ng almusal. Sinadya kong gumising nang maaga ngayon para si Elisse naman ang pagsilbihan. Alam ko rin kasi na hindi siya makakabangon nang maaga dahil lupaypay siya sa ‘kin kagabi.Hindi ko napigilan ang sarili ko matapos niyang mag-confess. Binuhos ko lahat ng lakas, kapangyarihan at pagmamahal ko sa mga sumunod naming rounds. Kada matatapos ang isang round, magpapahinga lang kami ng fifteen minutes bago ako umisa ulit. Hanggang sa inabot kami ng alas dose ng gabi.Nagluto ako ng paborito niyang fried rice na maraming bawang at ang dried pusit na gustung-gusto niyang sinasawsaw sa suka na may timpla. Mayro’n din bacon at scrambled egg na may grated cheese dahil alam kong gusto niya rin ‘yon. Habang nag-aayos sa mesa, napapakanta pa ako ng kanta ni Michael V na “Mas Mahal Na Kita Ngayon”.“Aba, ang Kuya Hope ko, mukhang good mood, a?” nakangising sabi ni Edward nang maabutan niy
CHAPTER SIXTY-FIVE: CONFESSION★HOPE RYKER LEE★Ikalawang linggo na ngayon ng grace period sa ‘kin ni Elisse, at simula noong nanggaling kami sa kasal ng ex-boyfriend niya, aaminin kong napapadalas na kinikilig ang itlog ko dahil mas naging okay kaming dalawa. Hindi na niya ako masyadong iniirapan at sumasabay na rin siya sa ‘kin sa pagpasok sa kompanya.At kung no’ng mga nakakaraan ay si Jonas ang nagdadala sa ‘kin ng lunch at kape, ngayon ay siya na. Pero minsan, para hindi na siya maabala, mino-monitor ko na lang ang oras para kapag lunch break na ay ako ang pupunta sa opisina niya para yayain siyang kumain, sabay kami.Pero simula no’ng huli naming napag-usapan ang divorce—noong nagpunta sa opisina niya ang ex niya para magbigay ng invitation—hindi pa ulit namin na-open ang topic. Hindi niya ako tinatanong. Hindi ko alam kung hinihintay niyang matapos ang isang buwan na binigay niya sa ‘kin bago niya ‘ko tanungin ulit. At p*tang ina, ngayon pa lang kabado na ‘ko dahil baka kapag n