Chapter 19Napakurap ako. "Ano? Mapapaibig ko si Christopher? Imposible 'yon, Mara!"Ngumiti siya nang matamlay. "Hindi mo ba napapansin? Hindi ka niya sinasaktan kahit galit siya sa pamilya mo. At kung tutuusin, kaya ka lang naman niya pinakasalan ay dahil may halaga ka sa kanya."Umiling ako. "Hindi ko alam, Mara. Pakiramdam ko, isa lang akong gamit para sa kanya—isang kasangkapan para sa paghihiganti niya."Hinawakan ni Mara ang kamay ko. "Pero hindi mo ba naisip? Kung talagang wala siyang nararamdaman sa'yo, bakit hindi ka niya sinasaktan sa mas malalang paraan? Bakit hindi niya winasak ang buong pamilya mo sa isang iglap? Christopher is dangerous, but he still chose to keep you by his side."Napatingin ako sa malayo. Totoo nga. Kung talagang walang halaga ang presensya ko sa buhay niya, bakit hindi niya pa ako tinataboy?"Kara," bulong ni Mara. "May dahilan kung bakit ka niya pinakasalan… at sigurado akong hindi lang ito tungkol sa paghihiganti."Nanatili akong tahimik, pinoprose
Chapter 20Napakurap ako, hindi makapaniwala sa narinig ko. "A-ano? Tutulungan mo ang pamilya ko?"Tumango si Christopher, pero hindi nawala ang malamig na ekspresyon niya. "Oo. Pero may isang kondisyon."Napalunok ako. "A-anong kondisyon?"Lumapit siya, masyadong malapit na halos maramdaman ko ang init ng kanyang katawan. "Simula ngayon, wala kang ibang gagawin kundi ang sundin ako. Wala kang itatago sa akin. At higit sa lahat…" Dinampian niya ng daliri ang baba ko at iniangat ito. "Akin ka lang, Kara."Nanlaki ang mga mata ko, at mabilis akong umatras, pero hinawakan niya ang baywang ko, hindi hinayaang lumayo ako. "Anong ibig mong sabihin?""Ibig sabihin, wala kang karapatang lumayo sa akin. Hindi mo pwedeng talikuran ang kasunduang ito."Nanginginig ang dibdib ko, hindi ko alam kung dahil sa kaba o sa epekto ng presensya niya. "P-pero… bakit mo ito ginagawa? Galit ka sa pamilya ko, hindi ba? Bakit mo gustong tulungan sila?"Napangisi siya, pero hindi iyon isang ngiti ng kasiyahan
Chapter 21Christopher POVPinagmasdan ko si Kara habang tahimik siyang sumasakay sa sasakyan. Hindi ko alam kung saan siya kumukuha ng lakas ng loob para humarap sa akin nang ganito—matapang, determinado, at walang takot na ipahayag ang gusto niya.Nakaka-curious.Ang ibang tao, kapag inalok ng limang milyong piso, walang tanong-tanong na kukunin na lang iyon at tatakbo palayo. Pero siya? Mas pinili niyang pagtrabahuhan ito. Mas pinili niyang tiisin ang presensya ko kaysa umasa lang sa perang galing sa akin.Bakit?Dahan-dahan akong umikot sa kabilang gilid ng sasakyan at sumakay. Pagkaupo ko, saglit ko siyang tinapunan ng tingin. Tahimik lang siyang nakatingin sa labas ng bintana, tila may malalim na iniisip."Hindi mo man lang ba tatanungin kung anong kapalit niyan?" tanong ko, binasag ang katahimikan.Napalingon siya sa akin. Sa halip na matakot o mag-alala, diretsong tumingin siya sa mga mata ko. "Sinabi mo na kanina, Christopher. Lahat ng bagay na tinatanggap ko mula sa'yo… may
Chapter 22 Napangiti ako, pero sa loob-loob ko, nagtataka ako. Sinong babae ang magpapahirap sa sarili niya sa ganitong paraan? Hindi ba’t mas madali kung hayaan na lang niyang mangyari ang dapat mangyari? Pero mas lalong naging interesante ang sitwasyong ito. "Sige," sagot ko sa wakas. "Pero tandaan mo, Kara… kung ano man ang matutuklasan mo tungkol sa akin, baka hindi mo na gustuhin pang manatili sa tabi ko." Tinitigan niya ako, seryoso ang mukha. "Handa akong malaman ang totoo, Christopher." Napangisi ako. "Tingnan natin kung hanggang saan ang tapang mo." Matagal akong tumingin kay Kara. Ang determinasyon sa kanyang mga mata ay hindi natinag kahit na malinaw kong ipinahiwatig na hindi siya dapat makialam sa akin nang higit sa kasunduan namin. Pero heto siya, nangangahas na alamin ang isang bagay na maaaring hindi niya kayanin. Lumapit ako sa kanya muli, mas mabagal ngayon. Hindi siya umatras, pero kita ko ang pagdadalawang-isip sa kanyang ekspresyon. Nang halos magkala
Chapter 23 Tahimik akong naghintay ng reaksyon niya. Kita ko ang bahagyang pagkaputla ng kanyang mukha, pero hindi siya umurong. Sa halip, tumango siya nang marahan, tila tinatanggap ang katotohanang sinabi ko. "Matatapos ang lahat..." inulit niya, tila tinitimbang ang bigat ng mga salitang iyon. "Ibig sabihin, pagkatapos ng isang taon, maghihiwalay tayo na parang walang nangyari?" "Oo," sagot ko nang walang alinlangan. "Matatapos ang kasunduan. Magkakaroon ka ng perang kailangan mo, at makukuha ko ang gusto ko—ang tagapagmana." Nagtagal ang katahimikan sa pagitan namin. Kita ko sa mata niya ang pag-aalinlangan, pero sa kabila ng lahat, tumango siya. "Kung ‘yon ang gusto mo, Christopher, tatanggapin ko." Bahagyang kumunot ang noo ko. Inaasahan kong mag-aalangan siya, na may pagdududa pa siyang mararamdaman. Pero tila determinado siya. "Pero gusto ko ng kasiguraduhan," patuloy niya. "Sa loob ng isang taon, ako lang. Kung gusto mong magka-anak sa akin, dapat wala kang ibang babae.
Chapter 24Kara POVInis na inis ako. At sa totoo lang… natatakot din.Sino bang hindi matatakot kung basta ka na lang iiwan sa isang lumang bahay, mag-isa?Nakita ko si Christopher na papalayo, hindi man lang lumingon. Parang wala lang sa kanya na iniwan niya akong ganito—galit, litong-lito, at hindi alam kung anong gagawin."Hayop ka talaga, Christopher!" sigaw ko, kahit alam kong wala siyang pakialam.Huminga ako nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili ko. Hindi ako pwedeng magpadala sa takot. Hindi ko dapat ipakita sa kanya na natatakot ako, dahil iyon mismo ang gusto niyang mangyari."Kailangan kong umalis dito." Bulong ko sa sarili ko. Pero paano?Tinapunan ko ng tingin ang paligid. Ang lumang bahay na ito ay parang isang haunted house—madilim, tahimik, at puno ng alaala ng isang trahedya.Hindi ko alam kung anong iniisip ni Christopher at dinala niya ako rito. Gusto niya ba akong takutin? Gusto ba niyang iparamdam sa akin kung anong naramdaman niya noon?O baka… gusto niya a
Chapter 25 Kara POV Dalawang buwan na ang lumipas mula nang tumira ako sa mansyon ni Christopher. Sa araw-araw na nagdaan, pakiramdam ko ay palagi akong pagod. Lagi akong antukin, bugnutin, at sa hindi maipaliwanag na dahilan, lalo akong naiinis sa presensya ni Christopher. Hindi ko alam kung epekto ba ito ng stress o dahil sa sitwasyon naming dalawa, pero palagi akong nahihilo. Madalas din akong nagsusuka, dahilan para halos hindi na ako lumabas ng kwarto. Hindi ko na rin nagagampanan nang maayos ang pagiging personal secretary niya. Ngayon araw, habang nakaupo ako sa gilid ng kama, hinahaplos ang aking sentido dahil sa matinding hilo at masama ang aking pakiramdam ay biglang bumukas ang pinto at bumungad si Christopher. Matalim ang tingin niya sa akin, halatang iritado hindi ko alam kong anong sadya niya sa akin. Pero hindi ko ito pinansin habang nagpapatuloy ako sa paghihilot sa aking sentido dahil sa sobrang sakit. "Ano na namang dahilan mo at hindi ka na naman pumas
Chapter 26 Christopher POV Napanganga ako. Hindi ko inaasahan ang pagsabog ni Kara. Ang akala ko, matutuwa siya sa balita, o kahit papaano, magiging emosyonal. Pero ang inabot ko ay galit na galit na siya. Ang baho ko raw? Hindi ako naniniwalang hindi ako naliligo araw-araw! Siguro nga, medyo pagod lang ako kaya hindi gaanong maayos ang amoy ko, pero ang baho-baho? Grabe naman 'yun. Hindi ko alam kung ano ang i-react ko at hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Hindi ko akalain na hindi niya alam na buntis siya at ako pa mismo ang magsasabing buntis ito. Pero ang pakiramdam ko, hindi ko kayang ipaliwanag—may halo itong takot at pag-aalala. Hindi ko alam kung bakit ako nag-aalala ng ganito. Tumalikod ako, naglakad palabas ng kwarto, pero bago ako lumabas, narinig ko ang tinig ni Kara mula sa likod ko. "Christopher!" Huminto ako at tumingin sa kanya, ngunit hindi ko siya tinulungan, at hindi ko rin siya tinanong pa. Tumahimik kami sa ilang segundo, at pagkatapos ay tumalima ak
Chapter 143Habang naglalakad kami, ang mga tanawin ng dagat ay napakaganda, at sa isip ko, walang ibang mas mahalaga kundi ang oras namin ngayon. Walang iba. Walang hadlang. Kami lang.Nakarating kami sa isang villa na may balcony na nakaharap sa dagat. Ang lugar ay tahimik at pribado—perpekto para sa amin.Hindi ko na kayang maghintay pa, kaya hinawakan ko ang kamay ni Kara at inakay siya sa loob ng villa."Ngayon, walang makakagulo sa atin," sabi ko habang ini-lock ko ang pinto.Magkasama kaming naglakad patungo sa kama, at sa mga mata ni Kara, nakita ko ang mga emosyon—pag-ibig, kaligayahan, at saya. Hindi ko na kailangan ng anumang bagay pa. Kami na lang."Pahinga muna tayo, Mahal!" sambit ko kay Kara, habang inihihiga siya sa kama at hinahaplos ang kanyang buhok. Ang init ng katawan ko, at kahit gaano man kami kasaya at ka-excited, parang gusto ko lang muna siyang yakapin at magpahinga kasama siya.Tumingin siya sa akin ng may ngiti. "Ang bilis mong mapagod, ha?" biro ni Kara ha
Chapter 142"Good luck sa flight mo, alis na baka maiwan ka pa!" tawag ko kay Richard habang tinatapik ko siya sa balikat."Sige, tol. Salamat," sagot niya ng seryoso, pero ramdam ko ang bigat sa tinig niya—yung halo ng kaba, pag-asa, at takot.Tumayo siya mula sa upuan, kinuha ang kanyang coat, at tahimik na naglakad papunta sa labasan kung saan nakaparada ang kanyang kotse. Tahimik ko siyang sinundan ng tingin. Sa bawat hakbang niya, alam kong dala-dala niya ang bigat ng mga salitang hindi niya nasabi noon pa man.Alam kong hindi madaling desisyon ito para sa kanya. Pero minsan, kailangan mong maging matapang para sa taong hindi mo kayang mawala."Richard," tawag ko bago siya tuluyang makapasok sa kotse.Napalingon siya. "Oo?""Sabihin mo na lahat. Huwag mo nang ulitin ‘yung pagkakamali mong nanahimik," sabi ko ng seryoso.Tumango siya, at saglit na ngumiti. "Hindi na ako papalya ngayon, Chris."Sabay sara ng pinto ng kotse. Saglit lang, umandar na ito paalis.Habang papalayo ang il
Chapter 141Chris POVNapakasaya ko ngayong araw.Sa wakas, sa ikatlong pagkakataon ay naging Mrs. Kara Curtis Montero muli ang babaeng pinakamamahal ko. Mula pa noong una, siya na talaga — kahit anong unos, kahit ilang ulit kaming pinaghiwalay ng tadhana, siya at siya pa rin ang pipiliin ko.Tumitig ako kay Kara habang dahan-dahan siyang lumalakad papunta sa akin. Suot niya ang wedding gown na para bang isinusuot lang niya para sa akin at sa araw na ito. Napakaganda niya — hindi ko mapigilan ang mapangiti habang ang puso ko ay tila sasabog sa tuwa.Kasunod niya, lumakad ang bunso naming si Ellie, na sobrang cute sa maliit niyang white dress habang may hawak na bulaklak. Masigla siyang ngumiti sa akin, tapos tumingin kay Kara at kumaway. Si Jacob naman, ang panganay namin, ay nakasuot ng maliit na tuxedo, proud na proud habang tinutulungan ang kapatid niya.Sobrang proud ako sa pamilya ko.Sa dinami-rami ng pinagdaanan naming pagsubok ni Kara — mula sa selos, distansya, at mga dating
Chapter 140Richard POVPagkababa ko ng kotse sa harap ng malaking gate ng mansyon ng mga Curtis, saglit akong napatigil. Ilang buwan na rin mula nang huli akong nandito, pero sa dami ng nangyari, pakiramdam ko'y isang buong taon ang lumipas.Tinanggap ako ng gwardiya, at agad akong pumasok. Sa loob, abala ang lahat—may mga bulaklak, gown fittings, at ilang kamag-anak na panay ang kwentuhan. Papalapit na ang kasal nina Kara at Chris, at ramdam ko ang saya ng buong paligid. Ngunit sa kabila ng kasiyahang iyon, may kulang.Wala si Analiza.“Richard!” masayang bati ni Kara, sabay yakap. “At last, bumalik ka na rin.”“Congrats sa inyo,” simpleng tugon ko, pilit na nginitian sila.Lumapit si Chris, sabay tapik sa balikat ko. “Tamang-tama ka, bro. Sa kasal namin ikaw ang best man. Alam mo na.”Napangiti ako, pero agad kong ibinaling ang usapan. “Si Analiza... andito ba siya?”Nagkatinginan sina Kara at Chris. Tumikhim si Kara bago sumagot. “Richard... umalis siya. Hindi na siya dito nakatir
Chapter 139Lumipas ang mga araw, naging linggo, at tuluyang naging buwan… pero ni anino ni Richard ay hindi nagpakita.Sa bawat pagdungaw ko sa bintana ng aming bahay, sa bawat paghakbang ko sa palengke, at sa bawat umagang gumigising akong umaasa — wala pa rin siya. Unti-unti kong tinanggap sa sarili ko na baka hanggang doon na lang talaga ang sandaling ibinigay sa amin ng tadhana.Hanggang sa dumating ang araw na matagal ko nang kinatatakutan.Si Lola — ang aking tanging kasama, gabay, at lakas — ay pumanaw na. Tahimik siyang namaalam sa kanyang pagtulog. Isang paalam na walang sakit, ngunit iniwan akong basang-basa ng luha at pangungulila.At doon… habang nililibing si Lola, isang banyagang lalaki ang lumapit sa akin. Matangkad, maputi, at may hawig sa ilang luma naming litrato. Bitbit ang maletang may markang “Frankfurt, Germany.” May galang ang kanyang kilos, ngunit halata ang kaba sa kanyang mga mata.“I’m looking for… Analiza,” mahina niyang sabi, bahagyang nauutal.“Bakit po?
Chapter 138Analiza POVHindi ko alam kung bakit ako nawiwili sa kaibigan ng fiancé ng pinsan kong si Kara. Hindi naman kami madalas nagkakausap. Tahimik siya, parang laging malalim ang iniisip. Pero noong unang kita ko pa lang sa kanya, may kung anong kumislot sa dibdib ko—parang kilig na hindi ko maintindihan.Si Judge RichardRichard Santiago. Kamag-anak pala sa fiance din ni Kiara na si Lance. Oo, isang judge. Matikas, may tindig, at seryosong-seryoso palagi ang mukha. Pero sa likod ng kanyang mga mata, may lalim na parang may mabigat siyang bitbit na hindi sinasabi. At ewan ko ba kung bakit, pero gusto ko siyang basahin. Gusto kong malaman kung anong meron sa kanya, kung ano ang nagpapalalim ng titig niya.Hindi ko naman ito planado. Wala sa isip kong magkakagusto ako sa isang tulad niya. Pero bakit tuwing naririnig ko ang pangalan niya sa bibig nina Kara at Chris, parang may hindi mapigilang ngiti sa labi ko? At ngayon pa talaga, tinanong ko pa kung kailan siya babalik dito. Na
Chapter 137 "Enough. I have already seen the evidence. You will be held accountable for your actions. Ang mga kasama mo na nagblackmail kay Alberto at ginamit siya, lahat ng iyon ay lilitaw sa susunod na mga araw. Hindi ka makakapalag," seryoso kong sabi. "Please, Judge, I... I made a mistake. Don’t ruin me. Don’t ruin my future," takot nitong sabi ni Rodriguez. "It's too late, Rodriguez. You’ve made your choices. Now, it’s time to face the consequences," matapang na sabi ni Miguel. Ang paglilitis ay nagpapatuloy. Si Rodriguez ay nahatulan ng kasong extortion, at magbabayad siya ng malaki, pati na rin ang paghaharap ng mga parusang legal para sa kanyang papel sa blackmail na nagdulot ng mga kasiraan sa buhay ni Alberto at sa negosyo ng buong kumpanya. Naglakad si Rodriguez palabas ng korte, ngunit ang bawat hakbang ay may kasamang kabiguan. Hindi na niya mababalik ang mga pag kakataon na pinili niyang gamitin ang mga tao para sa kanyang pansariling kapakinabangan. Si Albert
Chapter 136Tumango ako. “Oo. Pero limitado lang ang oras, at walang emosyonal na gulo. Nasa proseso pa rin tayo ng kaso mo.”Dahan-dahan siyang lumapit, habang ang dalawang guard ay nakabantay sa gilid. Umupo si Alberto sa silyang nasa gilid ng kama. Tahimik muna ito, tila iniipon ang loob, bago nagsalita.“Anak…”Dumilat si Elias, marahan. Nang makita niya ang kanyang ama, agad namuo ang luha sa kanyang mga mata. “Pa…”Hindi na nakapagsalita agad si Alberto. Napayuko siya, pinipigil ang hikbi. “Patawarin mo ako, anak… Kung alam ko lang na ganito ang mangyayari, hindi ko sana pinabayaan ang sarili ko. Hindi kita sana pinagdusa.”Mahina ngunit malinaw ang sagot ni Elias, “Ayos lang, Pa. Buhay pa po ako. Pwede pa nating ayusin…”Tumalikod ako saglit, pinigil ang emosyon. Hindi ito ang eksenang madalas makita sa korte. Hindi ito hustisya sa papel— ito ang hustisya ng puso.“Judge,” sambit ni Elias. “Salamat po. Kung hindi po kayo tumulong… baka wala na ako ngayon.”Lumapit ako at hinawa
Chapter 135Agad kong inayos ang barong ko at kinuha ang coat sa likurang bahagi ng opisina. Habang naglalakad palabas ng korte, seryoso kong tinawagan si Miguel.“Miguel, samahan mo ako. Pupuntahan natin ang anak ni Alberto Rivas sa ospital. Gusto kong makita ang kondisyon ng bata. At ako na rin ang aaku sa lahat ng gastusin—mula sa operasyon kung mayroon man, hanggang sa gamot at pang-araw-araw na pangangailangan.”“Noted, Judge. Susunod po ako sa kotse.”Makalipas ang tatlumpung minuto, narating namin ang pampublikong ospital sa Maynila. Amoy alcohol at antiseptic, maingay ang paligid ngunit ramdam ang lungkot sa bawat pasilyo. Inihatid kami ng isang nurse sa ward kung saan naroon si Elias Rivas.Sa pagkakakita ko sa binatilyo, tila may kirot na tumama sa dibdib ko. Nasa 17 anyos lamang, payat at maputla, may oxygen sa ilong, at nakakabit ang suwero sa kamay. Hindi ako makapaniwala na ganito kabigat ang dinadala ng isang menor de edad.Tahimik akong lumapit at ngumiti.“Ako si Judg