Chapter 129Hanggang sa tuluyan na nga kaming umuwi sa mansion ng mga magulang ni Kara.Tahimik akong naglalakad, hawak-hawak pa rin ang gitara ni Tito Curtis na hindi man lang nagamit ng maayos. Sa halip na serenade, naging background prop lang ito sa action scene starring… si Lola at ang kanyang legendary shotgun.“Hoy, Judge,” sambit ni Kara habang binubuksan ang gate, “next time, paalam ka muna kay Lola. Hindi kasi siya basta-basta nagpapapasok ng hindi niya kilala. Lalo na kung lalake.”“Napansin ko nga,” sagot ko habang binababa ang gitara. “Parang hawak ni Lola ang entry pass kay Analiza, no? Kahit may VIP ka pa, hindi ka papapasukin kung wala kang ‘Lola Approval.’”Tumawa si Chris. “O baka kailangan mo munang dumaan sa hazing. Level one pa lang ‘yun, tol.”Si Miguel naman, kunwari seryoso, pero halatang nang-aasar. “Kaya mo ‘yan, Judge. Just prepare next time—maybe wear a bulletproof vest… and bring pancit.”Napailing ako pero hindi ko rin napigilang matawa. “Hindi bale… kahit
Chapter 128 Nagkanya-kanyang takbo! May nadapa pa sa pag-ikot ng tsinelas. May isa pang napatalon sa maliit na kanal. Yung may dalang bulaklak? Iniwan ang bouquet. Yung may prutas? Nalaglag ang mangga—at natapakan pa ng kasama niya. “AYOKO NG MANLILIGAW NA MAIIWAN LANG ANG PRUTAS!” Sigaw pa ni Lola habang itinutok sa hangin ang shotgun. Sabay blag! na pwersang sinara ang pinto. Kami naman nina Kara, Miguel, at Chris? Halos mamatay kami sa kakatawa. “Richard…” humahagikhik si Kara habang umiiyak na sa kakatawa. “Mukhang wala kang karibal… pinagtabuyan ni Lola lahat!” “Pero—” singit ni Miguel, “kaya mo ba si Lola kung ikaw naman ang lumapit?” Napatingin ako sa shotgun na halos lumabas sa bintana kanina. Napakagat-labi ako. Challenge accepted. “Kung si Lola ang final boss…” bulong ko. “Ready na ‘ko for level 99.”Habang nagtatawanan pa rin kami, biglang naging seryoso ang mukha ni Kara. Umupo siya sa harapan ko, nagkrus ng mga braso at tumingin nang diretso sa akin.“Richar
Chapter 130Napangiti ako ng bahagya. "Hindi mo lang sila naipagtanggol, Miguel. Pinrotektahan mo rin ang integridad ng buong kumpanya. Ganyan ang abogado na dapat pinipili.""At ganyan din ang Judge na dapat tinuturing na tropa," sabay kindat ni Lance sa akin, para bang pilit binabalanse ang seryosong usapan sa konting biruan."Hoy, seryoso ako dito," sagot ko, pero bahagyang napatawa rin. "Hindi biro ang corporate sabotage. Isang maling galaw, pwedeng mawala ang tiwala ng mga investors.""Oo nga," dagdag ni Miguel. "Kaya ngayon pa lang, mas pinalakas na namin ang audit team. Lahat ng branch, surprise inspections na ang setup."Tumango ako, muling naging seryoso. "Good move. Prevention ang pinakamabisang depensa. Mas mabuti nang maagapan kaysa habulin sa korte."Tahimik kaming sandali—lahat kami nakatingin sa mesa, parang sabay-sabay iniisip kung gaano kahalaga ang mga desisyong ginagawa para sa kinabukasan ng negosyo… at ng pamilya."At mas mabuti na ring sa mga taong pinagkakatiwal
Chapter 131Kinabukasan, pagmulat ko ng mata, agad akong nakatanggap ng tawag mula sa Manila. Tinutukan ko ang tawag, at agad kong naisip—may hiring kami sa korte ngayon at dahil isa akong judge, kailangan andoon ako."Shit," wika ko sa sarili ko. "Ngunit may kailangan pa akong gawin." Hindi ko na pwedeng ipagpaliban.Nagmadali akong nag-ayos at tinawagan si Kara para ipaalam na kailangan ko munang magtungo sa Manila, pero may importante rin akong kailangan ayusin bago ako umalis. Hindi ko pa nakakalimutan ang mga sinabi ni Tito Curtis, at higit sa lahat, hindi ko kayang hindi maiparating kay Lola ni Analiza ang aking intensyon.Pagdating ko sa bahay ni Analiza, agad kong nilapitan si Lola. Matigas pa rin ang mukha nito, pero naramdaman ko ang respeto at pasensya sa bawat hakbang ko."Magandang araw po, Lola," sabi ko, seryoso pero magalang. "Kailangan ko po sanang magpaalam. May tinatawag po akong duty sa Manila, pero bago ako umalis, nais ko pong sabihin na balak ko pong liligawan a
Chapter 132Ilang oras ang lumipas bago ako tuluyang makarating sa korte. Agad akong sinalubong ng court staff at ang aking judicial assistant, dala ang ilang dokumentong kailangang pirmahan bago magsimula ang session.Pagkapasok ko sa opisina, tahimik akong naupo sa aking lamesa. Dinampot ko ang balikat ng aking robe at marahan itong sinuot—isang paalala na muli kong isusuot ang bigat ng responsibilidad bilang hukom.May mga kasong kailangang dinggin ngayong araw—civil disputes, isang annulment hearing, at isang financial fraud case. Isa-isa kong sinulyapan ang mga dokumento. Ang bawat detalye ay may kasamang bigat, may buhay at reputasyon ang nakataya."Judge, ready na po ang courtroom," mahinahong pahayag ng aking clerk.Tumango lang ako at tumindig. Tahimik kong tinahak ang hallway patungong courtroom, ang bawat hakbang ay sinasalubong ng katahimikan ng mga taong naroon.Pagpasok ko sa courtroom, lahat ay tumayo.“Court is now in session,” ani ng bailiff.Umupo ako sa aking upuan,
Chapter 133Matapos ang ilang minutong katahimikan, muling tumingin ako sa listahan ng mga aplikante. Tatlo pa ang natitira. Tinawag ko ang susunod.“Next applicant,” mahinahong sabi ko, pero may diin sa tono.Pumasok ang isang babae, mga nasa late twenties, naka-formal at maayos ang postura. May hawak na folder at diretsong tumingin sa akin. May kumpiyansa sa kilos pero hindi arogante.“Name and background,” utos ko habang binubuklat ang folder.“Atty. Clarisse Ramos, Your Honor. Summa cum laude sa San Beda Law, at dating associate ng isang kilalang law firm sa Makati. Tatlong taon na po akong nagpa-practice.”Tumango ako, saka nagsalita, “Maraming galing sa papel, Atty. Ramos. Pero ang tanong—paano mo hinaharap ang isang kasong ang ebidensya ay laban sa kliyente mo, ngunit naniniwala kang inosente siya?”Sandaling nag-isip si Atty. Ramos. “Your Honor, bilang abogado, tungkulin ko pong ipaglaban ang kliyente ko base sa mga available na ebidensya at batas. Pero kung nararamdaman kong
Chapter 134Muli akong tumayo mula sa aking upuan sa itaas ng korte, hawak ang desisyon matapos ang ilang oras ng pagdinig. Tahimik ang buong silid—lahat ay nakatingin, naghihintay sa aking sasabihin. Ang akusado, si Mr. Lorenzo Alviar, ay nakatungo habang hawak ang bangko sa kanyang harapan. Ang mga testigo, abogado, at mga kaanak ng biktima ay tahimik na rin, halos walang gumagalaw."Sa mga ebidensyang inilahad sa harap ng korte... sa mga testimonya ng mga testigong walang bahid ng pagdududa... at sa malinaw na motibong napatunayan sa paglilitis na ito..."Lumingon ako sa akusado. “Ikaw, Mr. Alviar, ay napatunayang guilty sa kasong estafa at panlilinlang sa ilalim ng Article 315 ng Revised Penal Code.”Napalunok ito, at bahagyang napapikit. Naramdaman ko ang tensyon sa silid."Bilang kaparusahan, ang nasasakdal ay hinahatulan ng dalawampung taon ng pagkakakulong sa Bureau of Corrections. Bukod pa rito, ikaw ay inaatasang ibalik ang halagang nawaldas sa biktima na nagkakahalaga ng ma
Chapter 135Agad kong inayos ang barong ko at kinuha ang coat sa likurang bahagi ng opisina. Habang naglalakad palabas ng korte, seryoso kong tinawagan si Miguel.“Miguel, samahan mo ako. Pupuntahan natin ang anak ni Alberto Rivas sa ospital. Gusto kong makita ang kondisyon ng bata. At ako na rin ang aaku sa lahat ng gastusin—mula sa operasyon kung mayroon man, hanggang sa gamot at pang-araw-araw na pangangailangan.”“Noted, Judge. Susunod po ako sa kotse.”Makalipas ang tatlumpung minuto, narating namin ang pampublikong ospital sa Maynila. Amoy alcohol at antiseptic, maingay ang paligid ngunit ramdam ang lungkot sa bawat pasilyo. Inihatid kami ng isang nurse sa ward kung saan naroon si Elias Rivas.Sa pagkakakita ko sa binatilyo, tila may kirot na tumama sa dibdib ko. Nasa 17 anyos lamang, payat at maputla, may oxygen sa ilong, at nakakabit ang suwero sa kamay. Hindi ako makapaniwala na ganito kabigat ang dinadala ng isang menor de edad.Tahimik akong lumapit at ngumiti.“Ako si Judg
Chris POVLocation: Perimeter of Sector 7 – Yukon Mountains, CanadaTime: 0500HTahimik ang paligid, pero ramdam ko ang tensyon na bumabalot sa bawat pulgada ng lupang nilalakaran ko. Ang snow sa ilalim ng combat boots ko ay tinatanggap ang bigat ng paghihiganti.Wala na si Cindy. Wala na si Valentin. Tinapos ko sila—mga traydor na pumili sa maling panig ng kasaysayan.Ngayon, si Alaric na lang.Chris (coldly):"Alaric... ililibing kita sa sarili mong impyerno."Tinapik ko ang earpiece, siniguradong naka-jam ang signal sa buong radius. Walang makakalabas. Walang makakaligtas.May pumutok sa unahan—isang proximity mine. Pero hindi ako tinamaan. Alam kong may babagsak bago pa ako makarating sa gitna. Isa lang ang ibig sabihin nito—inaasahan niya ‘kong dadating. Maganda. Kasi hindi na ako nagtatago.Lumabas ako sa kakahuyan, dire-diretsong tumama ang mga laser sights sa tactical vest ko. Huminga ako nang malalim. Dalawang smoke grenade sa magkabilang kamay. Sabay ihagis. Boom. Isang ulap
Chapter 169 Alaric Swanson POV Location: Unknown Arctic Research Station, Nunavut, Canada Time: 0237H Sa katahimikan ng niyebe, tanging tunog ng makina at mga yapak ng mga armadong bantay ang bumabasag sa paligid. Isang underground facility ang tinatawag ng iilang nakakaalam bilang “Sanctum.” Hindi ito basta hideout—ito ang puso ng lahat ng operasyong binuo ng Umbra Circle. Sa loob ng isang glass lab chamber, nakatayo si Alaric Dumont—nakaputing lab coat, malamig ang tingin, hawak ang isang vial na kumikislap ng asul sa ilalim ng ilaw. Sa likod niya, naka-kadena ang isang lalaki—isang test subject, nanginginig, wala nang malay sa sakit. Alaric (cold, clinical tone): "Prototype 7. Neuro-X. Mas mabilis, mas malinis. At higit sa lahat… hindi nadedetect hangga’t huli na." Lumapit ang isang babae—Dr. Elenya Vortze, isang rogue biochemist mula sa Germany. Elenya: "The toxin disperses in under five seconds upon air contact. Wala pa tayong antidote. Just how you like it." Ngumiti s
Chapter 167 Nilapitan ako ni Enzo, hawak ang satellite phone. Enzo: “Boss, air route secured. In place na rin ang C4 sa dalawang possible escape tunnel. Once we enter, no one gets out—unless it’s in a body bag.” Tumango ako. “Good. Umpisahan ang infiltration sa South Sector. Ako mismo ang bababa sa command center.” Nagbuntong-hininga ako, pinikit ang mga mata sa loob ng ilang segundo. Sumagi sa isip ko si Kara… ang ngiti niya, ang mata niyang puno ng lambing—na ngayo’y hindi niya ako maalala. Pero hindi ito oras para sa damdamin. Bumalik ako sa pagiging si Uncle M —ang taong kinatatakutan ng mga sindikato, ang anino sa likod ng mga pagkabura ng cartel, at ang taong may pangakong bubuwagin ang imperyong tinayo nina Alberta at Valentin gamit ang dugo nilang dalawa. Chris: “Pag nakuha ko na si Valentin… ako ang huling makikita ng mata niya bago siya mawalan ng hininga.”At sa gabing ito, uulan ng bala sa kuta nila. Location: Perimeter ng underground facility, Alberta,
Chapter 166 Lumapit sa akin si Enzo, ang aking second-in-command, suot ang itim na tactical gear habang nakapatong ang comms headset sa kanyang tainga. "Boss, all units are in position. Hacker is ready. Countdown starts in 10." Tumango ako at humigpit ang hawak ko sa baril. "Walang sablay, Enzo. Ayokong may makatakas. Sergei ends tonight." "Understood, sir. We've got your back." Pumasok ako sa armored vehicle na nakaabang. Sa likod ng salamin, tanaw ko ang malamig at mabangis na kagubatan ng Quebec. Tahimik. Pero ang katahimikan ay panandalian lang—dahil ilang segundo na lang ay lalagablab ito sa putukan ng hustisya. 10 minutes later Inside Sergei’s stronghold – Perimeter breach BOOM! Sumabog ang harap ng kampo. Nagtakbuhan ang mga tauhan ni Sergei, agad din silang tinamaan ng precision sniper shots mula sa kakahuyan. Hindi nila alam, isa lang ‘yon sa mga distraction. Habang sila ay abala, kami ni Enzo at ang core assault team ay dumaan sa underground tunnel. Ilang
Chapter 165Habang kumakabog ang alarma, pinanood ko ang katawan ni Ivanka habang unti-unting binabalot ng dugo ang marmol sa ilalim ng kanyang paanan.10 minutes later... countdown aborted.Blade: “Facility is rigged. We plant C4, exfil in 6.”Raven: “All data secured. Specter… is done.”Tumayo ako sa gitna ng command center."This is for Kara.""For Ellie. For Jacob.""Let hell swallow you all."EXT. SIBERIAN TUNDRA – NIGHTBOOOOOOOM!!!Sumabog ang buong base, parang nilamon ng impyerno ang Specter.Hindi ako lumingon.Nice—diretso tayo sa kalaban.Location: Istanbul, Turkey – Next Target: Azael VoranovSa bawat galaw ng Specter, may bakas ng dugo. At ang kasunod na pangalan sa listahan—isang multo ng black-market arms dealing at intel corruption: Azael Voranov. Half-Turkish, half-Russian, pero buong demonyo kung kumilos.Hindi siya tulad ni Ivanka na may kontrol sa teknolohiya. Si Azael—tao ng karahasan. Ang laruan niya: biological warfare, torture experiments, at rogue mercenaries
Chapter 164Madilim ang paligid. Tanging ang mahihinang ilaw ng mga overhead cranes ang nagbibigay-liwanag sa kalat-kalat na containers. Naka-silent mode kami. Walang ingay. Walang hangin. Tahimik—pero mapanganib. Parang saglit lang na katahimikan bago ang isang malakas na pagsabog.Sa earpiece, marahang bulong ni Blade:"Target confirmed. Three men unloading from the black van. Armed. Movement inside container B-7.""Execute silently. No witnesses." malamig kong utos habang sumenyas kay Raven sa kabilang gilid ng pier.Sumunod ang lahat. Hindi na kailangang ulitin.Isa. Dalawa. Tatlong kalaban. Tumpak ang bawat bala—sa ulo, walang ingay. Walang drama. Nahulog ang katawan ng una sa sahig, ang dugo nito'y dumikit sa gulong ng van.Lumapit ako sa container B-7. Dinikit ko ang thermal pad sa pinto. May tatlo sa loob, abalang nagbubukas ng wooden crates—mga high-tech surveillance implants na galing pa raw Europe. Para saan? Para sa susunod na digmaan?Hindi na ‘yon mahalaga.BLAM!Pinasab
Chapter 163 Chris POV Nakatayo ako ngayon sa taas ng isang gusali, tanaw mula sa sniper scope ang ilang kalaban na patuloy pa ring gumagala’t nagpaplano ng susunod na hakbang. Pero para sa akin—tapos na ang laro nila. Isa-isa ko silang tatapusin. Sa bawat silahis ng araw, sa bawat patak ng dugo, tanging ang mukha ni Kara ang bumabalik sa isipan ko. Ang mukha niyang puno ng takot… ang mga matang dati’y laging may ngiti, ngayo’y wala na ni isang bakas ng alaala ko. Ang sakit nun. Pero hindi ito ang panahon para madala sa emosyon. “Hindi pa panahon, Kara…” bulong ko sa hangin habang unti-unti kong tinipon ang mga tauhan ko para sa final clean-up. Gusto kong yakapin siya. Sabihin sa kanya na: "Don't worry, everything's alright." Pero hindi pa pwede. Hindi habang may mga taong gustong bawiin ang katahimikang ngayon lang niya natikman. Si Gian ang kasama niya ngayon. Isinugal ko ang tiwala ko sa taong ‘yon dahil alam kong gagawin niya ang lahat para mailigtas si Kara. Kahit kapali
Chapter 162 Gian POV Habang hawak ko ang manibela at binabagtas ang kalsadang parang lumiliit sa bawat segundo, agad kong dinial ang numero ni Chris. Nanginginig ang daliri ko sa pag-aalala. Hindi pwedeng may mangyaring masama kay Kara. Hindi ngayon. Hindi na ulit. "Chris... may nangyayari. Nasa panganib si Kara." Pigil ang emosyon ko, pero hindi ko mapigilan ang panginginig ng boses. "May mga lalaki sa labas ng safehouse. Nakita siya. Baka sinusundan na tayo." Tahimik si Chris sa kabilang linya, pero ramdam ko ang bigat ng kanyang paghinga. "Ililigtas ko siya, Gian. Anuman ang mangyari." Matalim ang kanyang tinig—sigurado, puno ng galit at determinasyon. Humigpit ang hawak ko sa manibela. Tumingin ako sa rearview mirror, na para bang inaasahan kong may sasakyan na sumusunod. "Chris, kailangan mo rin malaman ang totoo." Huminga ako nang malalim. "Si Kara… hindi Curtis sa dugo. Sanggol pa siya nang mawala sa amin dahil sa trahedya. At si Ramon Curtis… siya ang unang nakakita sa
Chapter 161KARA POVLocation: Private Medical Facility – Undisclosed CountryTime: 6:42 AMNagising ako sa tunog ng manipis na ulan sa labas ng bintana. Puting kisame. Puting dingding. Puting kumot. Lahat ay bago sa akin—kahit ang sarili ko. Tumingin ako sa salamin sa gilid. Ang babae roon... hindi ko kilala.May sugat ako sa noo. Nakabalot. Mahapdi. Pero hindi ‘yon ang masakit.Mas masakit ‘yung… wala akong maalala. Ni pangalan ko.Maya-maya, bumukas ang pinto. Pumasok ang isang lalaki na pormal ang bihis, pero may lamlam sa mga mata."Kara..." bulong niya, may pag-aalangang tono."Ako si Gian... half-brother mo."Napatingin lang ako sa kanya. Hindi ko siya kilala. Ni isang alaala, wala akong mahugot. Nakatayo lang siya doon, at ako'y nanatiling tahimik."Okay ka lang?" tanong niya.Dahan-dahan akong umiling."Hindi ko alam kung sino ako... at hindi rin kita kilala."Napansin ko ang saglit na tikas ng panga niya—parang nabigla, pero agad din niyang tinakpan.Lumapit siya ng konti, t