PORTIA’s POVNakatulala lamang ako habang nakaupo sa isang silya na nasa gilid ng kama. Ang dami-daming pumapasok sa isipan ko ngayon, bagay na siyang nagbigay ng dahilan upang muling makadama ako ng labis na takot. Maging ang pag-aalala ko para kay Jass ay muling sumibol sa puso ko. Ano na kaya ang nangyari sa kaniya? May nakarating kayang tulong sa bahay ni Wigo? O baka naman itinapon na lamang ng mga kalalakihang iyon ang bangkay ng kaibigan ko? Oh, God! Huwag naman sana! Kawawa talaga si Jass! Labis akong nasasaktan para sa sinapit ng kaibigan. How I wish she’s still alive!Nagpakawala ako nang malalim na buntong-hininga at mabilis na kinagat ang pang-ilalim kong labi nang maramdaman kong nag-uumpisa na namang mag-init ang sulok ng aking mga mata dahil sa mga bagay na naiisip ko ngayon.Mayamaya ay sumagi rin sa isipan ko si Tita Marites at si Fritz. Sigurado akong nagagalit na naman ngayon sa akin si tita dahil hindi na naman ako nakauwi sa bahay. Si Fritz, I know nag-aalala na r
PAGKATAPOS naming magtanghalian, ako na ang nagpresenta kay Nanay Josephine na maghuhugas ng mga pinagkainan namin. When my parents were still alive, we had maids in the mansion kaya lahat ng gawaing bahay ay wala akong alam kung paano gawin. Pero nang mapunta ako kay Tita Marites, doon ako natutong magtrabaho ng gawaing bahay. Paano naman kasi, ang laki-laki ng mansion na iniwan sa akin ng parents ko, pero hindi man lang kumuha si tita ng kahit isang kasambahay lamang para gumawa ng lahat ng trabaho. Lahat ay ako ang gumagawa. My friends used to say that my life is like Cinderella’s life. The only difference between me and Cinderella is that I don’t have mean stepsisters. Mabait naman kasi sa akin si Fritz. Sadyang si Tita Marites lang ang mean sa akin. But it’s okay. If I didn’t go through all the things I went through before, I probably wouldn’t know what to do now but complain. Kaya kahit marami akong hindi magandang karanasan noon, malaki pa rin ang pasasalamat ko kay Tita, at le
“S-SORRY po, señorito! H-hindi ko po alam na bawal pala akong magpunta rito,” sabi ko at pagkuwa’y yumuko ako upang damputin ang libro at flashlight. Nakadama na naman ako ng kaba dahil sa bigla niyang pagsulpot sa harapan ko. My God! Kung magpapatuloy itong panggugulat niya sa akin at basta-basta na lang siyang susulpot sa harapan ko, hindi na ako magtataka kung isang araw bigla na lang akong atakihin sa puso kahit wala naman akong sakit sa puso! “Oh, damn it!” mariin at galit na saad niya at mabilis na naiharang sa mukha niya ang kaniyang palad nang hindi sinasadyang tumama sa kaniyang mukha ang ilaw ng flashlight ko.Because of that, I had a brief chance of seeing what he looked like. I mean, hindi ko nakita ang buong mukha niya dahil sa kamay niya... pero tama ang naaninag ko no’ng unang gabi ko rito sa mansion niya. His face is full of beard and mustache. He also has long hair that is a bit curly. “S-sorry po!” paghingi ko ulit ng paumanhin sa kaniya saka inilayo sa mukha niya
NAPALUNOK ako ng aking laway habang titig na titig sa kaniyang mga mata. It was as if his eyes had a magnet and I found myself unable to look away. I couldn’t even blink. And my heart... ramdam kong nag-umpisa iyong tumibok nang malakas hanggang sa lumakas pa nang husto na para bang biglang may mga kabayo ang nagkarerahan sa loob ng dibdib ko.Oh, my God! While staring at his ocean-blue eyes... damn. I feel like I’m drowning! Mayamaya, mula sa pagkakatitig ko sa mga mata niya, gumalaw ang mga mata ko upang suyurin ng tingin ang mukha niya. Oh, God! Tama nga ang hula ko kanina na guwapo siya. Madilim man ang buong paligid, pero sapat na sapat ang liwanag mula sa lampara ko upang makita ko nang husto ang hitsura niya. His eyebrows are thick. He has a pointed nose. He has a long beard and mustache on his face. His curly hair that was still wet fell slightly in front of my face, so I could smell him even more. Wala sa sariling nasinghot ko ang amoy niya. Damn again! Bakit ang bango-bang
NAGTATAKANG lumapit ako kay William habang nasa sala ito at nililinis ang nabasag na center table. Nagtataka rin ako kung bakit nakabukas ang mga kurtina sa mataas na bintana?“William!” tawag ko rito.Nag-angat naman ito ng mukha at sinulyapan ako saglit bago muling itinuon ang paningin sa ginagawa nito.“What happened?” tanong ko pa nang tuluyan akong makalapit dito. “Nasa kusina ako nang makarinig ako ng nabasag na gamit. Ito pala ’yon! Saka, bakit nakabukas ang mga kurtina?” dagdag na tanong ko pa rito.Bumuntong-hininga naman si William bago nagsalita upang sagutin ako. “Nandito kasi kanina si Sir Damian. Nagkausap sila ni Kuya Crandall. And usual, nagkasagutan na naman silang dalawa kaya heto, binasag ni Kuya Crandall ang lamesang ito.” Pagkukuwento nito sa akin.Bahagya namang nangunot ang noo ko. “Sino si Sir Damian?” tanong ko ulit. “Tatay ni Kuya Crandall.”“Ah,” sabi ko at napatango. “Dahil ba ito roon sa mga ikinuwento mo sa akin no’ng isang araw nang nasa garden tayo?” t
“KUMUSTA po si Miss Jass, Tita May?” tanong ni Trish sa ginang nang minsan ay bumisita ang dalaga sa ospital upang kumustahin ang kalagayan ng boss nito. Kasama nito ang nobyong si Alex.Isang malalim na paghinga naman ang pinakawalan ng ginang sa ere habang hindi pa rin inaalis ang malungkot na paningin nito sa anak na isang linggo ng nakaratay sa hospital bed at hanggang ngayon ay hindi pa rin nagigising. Maging ang mga doctor ay hindi pa sigurado kung kailan babalik ang malay ng dalaga.“I’m not sure if she’s fine or what,” wika nito. “Basta isa lang ang nararamdaman ko ngayon. Natatakot ako para sa kalagayan ng anak ko,” sabi pa nito at muling bumuntong-hininga upang pigilan ang mga luhang nagbabadya na naman sa sulok ng mga mata nito.Isang linggo na ang nakalipas simula nang makatanggap ito ng tawag mula kay Wigo at sinabi ng binata na isinugod daw nito sa ospital si Jass dahil may nagtangkang pumatay rito. At sa loob ng isang linggong iyon ay hindi pa rin matanggap ng ginang an
“ANO ba ang gagawin mo sa mga ’yan, hija?” tanong sa akin ni Nanay Josephine nang ilapag nito sa bedside table ang mga panglinis na hiniram ko rito kanina. Nasa silid kami ngayon at katatapos ko lang din magbihis ng komportableng damit para makagalaw ako nang maayos mamaya kapag nagsimula na akong maglinis sa library. Bahala na kung magalit ulit sa akin mamaya si Señorito Crandall, basta... nagpaalam na ako sa kaniya kanina na magpupunta ako roon para maglinis. I’ve only been in his mansion a short time, but it feels like I’ve been here forever and haven’t gone outside. Bored na bored na ako! Hindi kasi talaga sanay ang katawan ko ng walang ginagawa. Mas nakakadama tuloy ako ng pagod sa katawan ko kahit sa buong maghapon ay wala akong ginawang mabigat na trabaho. Hay! If he doesn’t get mad at me, I’ll call William to help me clean the whole mansion. Para naman kahit papaano ay maging maaliwalas ang buong paligid ng bahay niya. Malungkot na nga ang buhay niya, pati pa ang bahay niya!
KUNG no’ng unang beses na naaninag ko ang mukha niya mula sa madilim na paligid ay masiyado na akong naguwapohan sa hitsura niya and I immediately had a crush on him and my heart beat faster when I knew he was around or when I hear his voice. But in these moments... I can’t figure out what I should feel while I can’t take my eyes off of him. I couldn’t even blink because I was worried that if I did that, he would vanish like a bubble. Damn. Ito ba talaga ang hitsura niya? Tama nga ako... his slightly curly hair is below his shoulders in length, while his face is full of mustache and beard. Pero bagay na bagay sa kaniya ang hitsura niya na nakikita ko sa mga sandaling ito. He looks like the Cuban actor I have a crush on. Antonio Paz. And from his hair, I also gazed at his whole handsome face. From his thick eyebrows, to his ocean-blue eyes, I appreciate the beautiful color of it even more now that he is in the light. His pointed nose and his red lips. Oh, holy lordy! Mas mapula pa ng
“CRANDALL!” Bigla akong nagising at napabangon mula sa mahimbing na pagkakatulog ko. I was full of anger, especially when I saw my husband rushing into our room. “W-Wife? Why? Is... Is there a problem?” bakas sa mukha niya ang labis na pag-aalala habang nagmamadali siyang lumapit sa akin.Matalim na titig ang ipinukol ko sa kaniya. At nang tuluyan siyang makalapit sa puwesto ko, kaagad ko siyang pinagpapalo sa braso at dibdib niya. “I hate you! I hate you! I hate you, Crandall!”“W-What? Why?” nalilitong tanong niya habang sinasalag niya ang kamay ko na patuloy pa ring namamalo sa kaniya. “What did I do, wife?”“Where did you go, Crandall? Nasaan ang babae mo?”“Huh?” halos mag-isang linya na ang mga kilay niya habang nakatitig sa akin. Litong-lito ang hitsura niya sa mga sandaling ito. “Portia, what are you talking? Wala akong babae.”“Liar!” singhal ko sa kaniya. “I saw you. May kahalikan kang babae, Crandall.” Bigla na lamang akong naiyak nang maalala ko na masaya sila nang babaen
A wide smile spread across my lips as I looked at myself in the full-sized mirror. I want to cry because of the happiness my heart feels at this moment, but I hold myself back because I might ruin my make-up. I was wearing my simple yet elegant off-shoulder wedding gown.A week after, Crandall proposed to me, here we are finally getting married today. Oh, God! I still can’t believe it. My heart is still full of happiness because in a few moments, I will be Mrs. Crandall El Greco. Even though I knew that a week was a very short time for preparing for our wedding, I didn’t object when he suggested getting married right away and thought we could finish everything in a few days. And we made it with the help of important people in our lives, that are also excited for us to get married. Maraming connection si Crandall, maging si Mama Sugar at Papa Damian. Kaya naging madali na lamang ang lahat para sa amin. And there was no problem with the venue of our wedding, because both Crandall a
“OH, PORTIA! Napakasaya ko ngayon na muli tayong nagkita.” Yakap-yakap ako nang mahigpit ng Mama ni Crandall. At nang pakawalan ako nito, ikinulong nito sa mga palad ang mukha ko at ilang beses na hinalikan ang magkabilang pisngi ko. “I missed you so much, hija.”“And I’m happy too na nagkita po ulit tayo, Tita Sugar.”“Oh, come on! You are already part of the family, Portia. Anak na rin kita kaya Mama na rin ang itawag mo sa akin.”Ngumiti ako nang malapad. “Thank you po, Ma.” “At kagaya sa Mama mo, masaya rin ako na nakita ulit kita, Portia.” Anang Papa ni Crandall. Niyakap din ako nito at hinalikan sa pisngi.“Thank you po, Papa Damian.”“Congratulations again to the both of you.”“Thank you, Pa,” sabi ni Crandall sa papa niya. “Hi, Ate Portia!”“Elle!”Kaagad din itong yumakap sa akin nang mahigpit. “I thought I would never see you again.”“It’s been a long a time,” sabi ko.“Congrats again sa inyo ni Kuya Crandall. And... I’m happy. I mean, we are happy to know na may apo na
“I THOUGHT magla-lunch date tayo, babe?” nagtatakang tanong ko kay Crandall habang nasa labas ng bintana ng kotse ang paningin ko. I’m just confused kung bakit nandito kami sa bundok. I mean, maganda ang buong paligid. Puro bundok, mga damo at punong kahoy ang nakikita ko. At parang may malalim na bangin pa sa ’di kalayuan. “Babe!” Nilingon ko siya habang magkasalubong ang mga kilay ko.He gave me a wide smile. And before he answered my question, he stopped his car.“We’ll have a lunch date here, Love.”Mas lalong nangunot ang noo ko at saglit siyang tinitigan nang seryoso. Pagkatapos ay muli akong napatingin sa labas ng bintana. “Are you serious, Crandall?”Narinig ko siyang tumawa nang pagak. “Trust me, Love. You’ll gonna love this day.” Pagkuwa’y narinig ko ang pagbukas niya sa pinto sa tabi niya at umibis siya. Umikot siya sa may puwesto ko at pinagbuksan niya ako ng pinto at inilahad ang kamay sa akin upang alalayan ako. “Careful, Love.”Medyo mahangin ang paligid kaya kaagad na
WHEN I opened my eyes, suddenly, a sweet smile appeared on my lips as I looked at the portrait of me and Crandall hanging on the bedroom wall. I’m sure it was taken the day he proposed to me five years ago. And then I glanced at the window. Maliwanag pa rin sa labas, but I’m not sure what time it is. When I looked next to me, I didn’t see Crandall. Banayad akong nagpakawala nang buntong-hininga pagkuwa’y kumilos ako habang hawak-hawak ko ang kumot sa tapat ng dibdib ko.Nasaan na kaya ang lalaking ’yon?Nang makababa ako sa kama, naglakad ako palapit sa bintana habang hila-hila ko ang makapal na kumot na nakatakip sa hubad kong katawan. A wide smile appeared on my lips again when I saw the beautiful view outside the house. Oh! I really missed this. After five years, makakadungaw pa pala ako sa bintanang ito para tingnan ang buong paligid ng bahay namin ni Crandall. Saglit kong pinagsawa ang paningin ko sa labas bago ako nagdesisyong bumalik sa kama. I let the thick blanket fall to
NARINIG kong inihinto ni Crandall ang kaniyang kotse. I have no idea where we are now because he blindfolded me earlier when we got back in his car. “Babe, where are we now?” tanong ko sa kaniya.“Um, I can’t tell you yet, Love,” sagot niya. “But it’s a surprise for you.”“Hindi mo naman kasi sinabi sa akin kanina na may surprise ka sa akin ngayon. Hindi ko tuloy napaghandaan.”Narinig ko ang mahina niyang pagtawa at pagkatapos ay naramdaman kong hinawakan niya ang kamay ko at hinalikan niya ako sa pisngi ko.“I will remove your seatbelt, Love.” “Thank you, babe.” “You’re welcome, darling,” aniya. “Just wait a minute. I’ll open the door for you.” Narinig ko ang pagbukas-sarado ng pinto sa driver’s seat at ilang segundo lang, bumukas din ang pinto sa tabi ko. Kinuha niya ang kamay ko para alalayan ako. “Just be careful.”Hinawakan niya rin ang ulo ko para hindi ako mauntog. “Kinakabahan na naman ako,” sabi ko sa kaniya habang mahigpit ang pagkakahawak ko sa kamay niya dahil natat
“C-CRANDALL!” I looked at him as he slowly parked his car on the side of the road. I wondered why he was stopping his car gayong wala naman kaming makitang mga tao o bahay sa paligid. Ang tanging nakikita ko lang ngayon ay puro mga puno at matataas na damo. Nang tuluyan niyang mapatay ang makina, nagbuntong-hininga siya saka binalingan din ako ng tingin. Ngumiti siya sa akin.“W-What are we doing here? Nasaan tayo?” tanong ko sa kaniya.“Relax. Wala naman akong gagawing masama,” sabi niya.“Pero bakit nandito tayo?” Sa halip na sagutin ang tanong ko, binuksan niya ang pinto sa tabi niya saka siya umibis. Kahit nagtataka ako at medyo kinakabahan dahil kung anu-ano na ang pumapasok sa isip ko ngayon na puwede niyang gawin sa akin dahil kami lang naman ang tao rito, pero inalis ko iyon sa isipan ko. I know Crandall, he can’t do anything bad to me. Except if he no longer feels love for me and just intends to take my child from me. Ugh! Napa-paranoid ako sa pag-iisip ngayon ng hindi maga
DAHAN-DAHANG humakbang si Crandall palapit sa may ibaba ng hagdan habang pababa naman kami ni Link. Ang ngiti sa mga labi niya ay parang nag-aalinlangan habang nakatingin siya sa anak namin. He let out a deep breath when there was only one step between the three of us. “H-Hi!” Mahina ang boses niya nang batiin niya ako, at pagkatapos ay tiningnan niya rin si Link. “Hi, buddy!” Link didn’t speak immediately. Instead, he grabbed my hand that was holding his shoulder and looked up at me. “Mama!”“Yes, sweetheart?”“Wasn’t he the one who got mad at you when we were at the mall?” tanong ng anak ko. Muli akong napatingin kay Crandall. Pagkatapos ay umupo ako sa baitang para magpantay kaming dalawa. “Sweetheart, ’yong nangyari sa mall no’ng nakaraan... It was just a misunderstanding,” sabi ko. “But...” Tumingala ako ulit kay Crandall habang mataman lamang siyang nakatingin sa aming mag-ina. When I turned to look at Link again, I smiled and gently squeezed his chin. “He’s your Papa. A
MATAMAN kong pinapakatitigan ang airplane ticket na iniwan ni Crandall sa akin kanina nang umalis siya. Hindi ko pa rin alam kung ano ang gagawin at iisipin ko ngayon. Naguguluhan ako. After our conversation earlier; after he explained and apologized to me because of what happened, he left when I told him I needed time to think because I was completely shocked by what I found out. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nalaman ko. All these years, I thought he was to blame for hurting me so much, so I left him. And if he is telling me the truth, that he really has a twin... Randall is the one who is guilty and should be blamed. Nagkahiwalay kami ni Crandall nang matagal na panahon nang dahil sa kapatid niya. Pareho kaming nasaktan at naghirap ang mga damdamin nang dahil sa kapatid niya. I took a deep breath to loosen my tight chest.It is true he went to Cebu before. I now have the proof in my hands. His name is written on this airplane ticket. Mula sa pagkakaupo k