CHAPTER 33NAPATINGIN sa akin si Kuyang driver at ngumiti, ngunit hindi na s’ya nagsalita pa at nakapokus na lang sa pagmamaneho. Alam kong may alam s’ya ayaw n’ya lang sabihin sa akin. Impossibly kung wala s’yang alam, base nga sa aksyon at ekspresyon ng mukha n’ya parang alam n’ya nga lahat ng nangyayari sa loob ng mansyon. At unang beses ko rin na makita s’ya, pero malakas na agad pakiramdam ko sa kanya na hindi lang talaga s’ya driver. Hindi ko mapigilan na bumuntonghininga dahil nag-aalala rin ako sa kanila dahil mabubuti silang tao. At kung ano man ang nagaganap sa loob ng mansyon, sana ay nasa maayos silang lahat. Pagdating namin sa bahay ay agad na akong bumaba ng kotse. Ang lalim ng iniisip ko na muntik na akong madapa dahil sa katangahan ko. Nakaalis na rin si Kuyang driver na wala ng sinabi, kung ano man sikreto ng pamilya malaman ko rin ‘yon. Sa ngayon ay makikinig na muna ako sa sinabi ni Eduardo, at hindi ko rin naman nakalimutan ang sinabi ni Sir Ace na malalaman ko r
CHAPTER 34 MATAPOS namin maghapunan ay pumasok na ako sa kwarto ni Bonbon sa kwarto niya ako matutulog ngayon. Nang nasa higaan na ako ay hindi ako makatulog at panay ikot dito, ikot doon. Hindi talaga ako mapalagay kakaisip kung ano ba talaga ang mga nangyayari. Naguguluhan na ako. Mabuti na lang at tulog na si Bonbon. At dahil hindi ako makatulog ay kinuha ko na lang ang cellphone ko at nag message kay Eduardo. Nababagabag talaga ako, at anong oras na ba hindi pa rin ako dinalaw ng antok. Ngayon na lang ulit ako nakaramdam ng ganito. Sa totoo lang kapag ganito pakiramdam ko ay hindi talaga ako mapalagay hanggang sa malaman ko kung ano ba talaga ang nangyayari. ‘HEY! PWEDE BA SABIHIN MO SA AKIN ANG TOTOO? HINDI TALAGA AKO MAPALAGAY AT NATATAKOT AKO KAHIT WALA NAMAN AKONG KINALAMAN SA BUHAY NINYO! HINDI AKO MAKATULOG KAKAISIP SA INYO!’ To: Eduardo I waited for his reply pero nakailang message na ako wala pa rin reply. Naiiyak na ako sa kaba dito, paano kung may nangyari
CHAPTER 35 BAKIT para akong hinihila pailalim? Bakit nahihirapan akong huminga na para bang sinasakal ako? Bakit ang dilim, at wala akong marinig? Bakit ang ginaw na para bang binabalot ako ng yelo? Natatakot ako! Nasaan ba ako? “Mama. Mama. Tulong! Tulong!” “Mama, t-tulungan mo ako!” Habang sumisigaw, nanghihingi ng tulong ay nakita ko ang batang babae sa yati. Nakatingin lang siya sa akin at nakangiti. Hindi ko siya kilala pero pamilyar siya sa akin, sino ba siya? Bakit hindi niya ako tinulungan? Bakit niya ako itinulak sa yati? “Mama! Mama! Tulungan mo ako! T-tulong!” unti-unti ng nanghihina ang katawan ko at tuluyan na ngang nahulog sa kailaliman ng dagat. Mama? Sino ba ang mama ko? Bakit may tinawag akong Mama? Matagal ng wala ang Mommy ko. Sino ba sila at hindi ko sila kilala? Ang batang babae, sino siya? Kilala ko ba siya? Galit ba siya sa akin? Bakit hindi niya ako tinulungan? Bakit mukhang galit siya sa akin? Anong kasalanan ko sa kanya? “Dominice? Dominice
CHAPTER 36FINALLY dumating na rin kami sa aming destinasyon, at sobrang pagod ng buong katawan ko. Pero agad naman ‘yon napawi ng makita ang nakakamanghang views ng lugar. Kanina pa nga ako namamangha sa magandang tanawin, but the place seems familiar na para bang nakapunta na ako sa lugar na ‘to. Hindi ko lang talaga alam kung anong meron sa lugar na ‘to at nagpunta kami dito. Iginala ko ang aking paningin sa bawat sulok ng lugar at sobrang ganda talaga. Hindi ko maipaliwanag ang ganda ng kalikasan. Nasa entrance pa lang naman kami nakatayo para bang may hinihintay kami na dumating. Dito na kami bumaba ng makapasok na kami sa malaking gate. Parang resort lang ang lugar at para bang magbakasayon kami dito.“Thank goodness na nandito na kayo, safe and sound,” biglang lumabas mula sa kung saan ni Mrs. Horman at sa likod n’ya naman ay si Sir Ace. Agad akong niyakap ni Mrs. Horman at nagbeso pa sa kanya. “Domi, kumusta ang biyahe?” tanong sa akin ni Sir Ace at hinawakan ang kamay ko.
CHAPTER 36 NAPATULALA na lang ako ng makita ang loob ng malaking bahay. Paano naging akin ang bahay na ‘to, lumaking mahirap naman ako? Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa or ano? Hindi ko alam kung bakit naging akin ang lugar na ‘to? Hindi kasi ako makapaniwala. Hawak ni Sir Ace ang kamay ko at marahan n’yang pinisil ang kamay ko. Hindi ko rin s’ya na-tanong kasi ang daming pumapasok sa utak ko, hindi na alam kung ano ang sasabihin ko. He just gently smiled at me at iginaya ako papasok sa isang malaking kwarto. Nakakalula na nga kanina ang sala, mas lalong nakakalula ‘tong kwarto ng pinasukan namin. “And ganda ng view dito, you will definitely love this place,” nakangiting salita ni Sir Ace at hinila ako papalapit sa kanya. “Look. Ganito ang view ng araw-araw mong nakikita noon,” mahinang salita n’ya. Nagtataka at naguguluhan akong tumingala sa kanya. Anong sinasabi niya? Unang beses ko lang nakapunta sa lugar na ‘to kaya paanong--- “Alam kagabi pa talaga ako nagugulu
CHAPTER 38 NASA isang malaking kwarto kami ngayon. Kaming lima nina Mrs. Horman, Tiya, Ace, Eduardo, at Ako. Hindi ko alam kung ano ang mga sasabihin nila sa akin. At mukhang seryoso talaga ang usapan namin ngayon, pero ang nakapagtataka sa akin ay bakit kailangan pa namin pumunta sa lugar na ‘to? Hindi pa naman ako handa kung ano man ang sasabihin nila sa akin. Nanginginig na rin ang kamay ko at nanlalamig sa sobrang kaba. Lahat ay seryosong-seryoso at walang gustong magsalita. Si Tiya naman ay kanina pa minamasahe ang mga kamay. “Well, Dominice--- Alam kong naguguluhan ka sa pangyayari ngayon, pero hindi pwedeng patagalin pa ‘to. Kailangan mo ng malaman ang totoo. Ang totoong ikaw,” pagbasag ni Mrs. Horman sa katahimikan. Ano ba ang totoong ako? May totoo pa bang ako? Tumango ako dahil wala naman akong sasabihin dahil gulong-gulo pa rin ako. Ang bigat na rin talaga ng dibdib ko at naiiyak ako kahit hindi ko alam kung bakit. “Dominice, please, prepare yourself,” saad pa
CHAPTER 39 LAHAT sila ay nagkatinginan, mabilis na lumapit sa akin si Sir Ace. Ngumiti siya sa akin at inayos ang itsura ko. Napatitig ako sa kanya, kahit wala siyang sasabihin ay alam kong marami rin siyang gustong sabihin sa akin. "Ikaw may sasabihin ka rin ba sa akin?” tanong ko sa kanya. Natigilan siya sa pag-aayos sa buhok ko. He sighed. He held my hands and caressed it gently. “Marami akong gustong sabihin pero ayaw kong sabihin,” aniya at ngumiti ng nakakaloko. "Bakit naman?” naiinis kong salita at hinampas siya sa balikat. "Sabi mo future Mrs. mo ako, tapos mag-se-sekreto ka sa akin?” ani ko. "Ehem…" it's Eduardo. Lumapit rin siya sa akin. Ang gwapo talaga ng magkapatid na ‘to, pero mas lamang si Ace ko. “Anong future Mrs.? May hindi ba kami nalaman?” Mahinang sabi ni Eduardo at nakakalokong ngumiti sa amin. Natawa naman sina Tiya at Mrs. Horman. "Yes. Dahil magpapakasal na kami ni Domi,” wika ni Sir Ace. Napaubo naman si Eduardo. "Hey, huwag naman gan
SABAY silang nagkatinginan at basi sa mga ekspresyon ng kanilang mga mukha ay parang sinasabi nilang wala na rin ang Papa ko. Bagsak ang balikat ko at bumuntonghininga na lang. Wala na akong mga magulang, pati tunay kong mga magulang ay wala na rin. Ang saklap naman ng buhay ko. Nalaman ko ngayon na hindi ako tunay na anak ng mga kinikilala akong mga magulang, tapos malalaman ko rin na wala na rin pala ang tunay kong mga magulang. Ang sakit sa dibdib na hindi ko man lang sila nakita. Nagbalik na nga ang anak nila pero wala naman na sila. “He is in a come,” sabi ni Mrs. Horman. “Your Father is in state of coma.” Dagdag pa niyang salita. I suddenly felt relieved at nakahinga ng maluwag ngunit patuloy pa rin ang pag-iyak ko dahil kahit humihinga pa siya ay nasa coma naman. “B-bakit po na c-coma? Ano pong nangyari sa kanya?” nauutal kong tanong, pakiramdam ko ay may bumabara sa lalamunan ko. “Nasaan po siya ngayon?” sunod-sunod kong tanong.“Nasa isang pribadong hospital siya ngayon n
CHAPTER 42 NANAHIMIK siya saglit at hinila niya ako paupo sa sofa at pinatungan ng kumot ang hita ko upang hindi ako ginawin. Mahangin kasi dito sa veranda ng kwarto kung saan kami ngayon. At ang ganda pa dito sa Gawin namin dahil kitang-kita talaga ang magandang view sa labas, pero dahil gabi ngayon ay tanging kislap na lang ng bituin ang nakikita namin at tanging paghampas na lang ng tubig sa dalampasigan ang maririnig namin. “Honestly, we just had a few conversation, dahil weekend lang ako nakakauwi ng bahay namin kasi malayo ang school na pinapasukan ko. You are a little sister to me dahil sa agwat ng edad nating dalawa." He said and held my hands and massaged it softly. “Nagustuhan mo na ba ako noon?" Hindi ko alam kung bakit iyon pa ang naging tanong ko sa kanya. Lumabas lang sa bibig ko kahit iba naman ang katanungan sa utak ko. “No. Wala akong kahit na anong nararamdaman sa'yo, alam mo kung bakit? Because you were too young for me. Para sa akin ay nakababatang kapatid l
CHAPTER 41MALALIM na ang gabi ng matapos ang usapan namin na nauwi na rin sa tawanan dahil sa kakulitan ng magkapatid. Hindi ko pa rin lubos maisip na ganito pala ang nangyari sa buhay ko na akala ko ay sa tv, drama, o sa nabasang libro lang nangyayari ang ganito. Totoo pala talaga na may ganun na pangyayari sa buhay ng tao. Hindi ako makatulog dahil sa dami ng iniisip na hanggang ngayon ay pinoproseso pa rin ng utak ko ang mga nalaman ko. Masaya at may halong lungkot dahil wala na ang Mama ko, dahil sa sinubukan niya akong iligtas at na-coma pa ang Papa ko. Hanggat hindi namin makukuha ang hustisya ay hindi kami titigil. Salamat sa pamilya dahil hindi nila sinukuan ang pamilya ko. “Hindi ka makatulog?” tanong ni Ace at inabutan ako ng wine. Masaya ko naman na tinanggap ang wine. “Salamat,” ani ko. Ngumiti siya at mas lalong gumwapo sa paningin ko. Akala ko ang suplado niya, marunong din pa lang ngumiti. He looks better when he smiles. “Ano ang iniisip mo? Hindi pa rin ba mag-si
SABAY silang nagkatinginan at basi sa mga ekspresyon ng kanilang mga mukha ay parang sinasabi nilang wala na rin ang Papa ko. Bagsak ang balikat ko at bumuntonghininga na lang. Wala na akong mga magulang, pati tunay kong mga magulang ay wala na rin. Ang saklap naman ng buhay ko. Nalaman ko ngayon na hindi ako tunay na anak ng mga kinikilala akong mga magulang, tapos malalaman ko rin na wala na rin pala ang tunay kong mga magulang. Ang sakit sa dibdib na hindi ko man lang sila nakita. Nagbalik na nga ang anak nila pero wala naman na sila. “He is in a come,” sabi ni Mrs. Horman. “Your Father is in state of coma.” Dagdag pa niyang salita. I suddenly felt relieved at nakahinga ng maluwag ngunit patuloy pa rin ang pag-iyak ko dahil kahit humihinga pa siya ay nasa coma naman. “B-bakit po na c-coma? Ano pong nangyari sa kanya?” nauutal kong tanong, pakiramdam ko ay may bumabara sa lalamunan ko. “Nasaan po siya ngayon?” sunod-sunod kong tanong.“Nasa isang pribadong hospital siya ngayon n
CHAPTER 39 LAHAT sila ay nagkatinginan, mabilis na lumapit sa akin si Sir Ace. Ngumiti siya sa akin at inayos ang itsura ko. Napatitig ako sa kanya, kahit wala siyang sasabihin ay alam kong marami rin siyang gustong sabihin sa akin. "Ikaw may sasabihin ka rin ba sa akin?” tanong ko sa kanya. Natigilan siya sa pag-aayos sa buhok ko. He sighed. He held my hands and caressed it gently. “Marami akong gustong sabihin pero ayaw kong sabihin,” aniya at ngumiti ng nakakaloko. "Bakit naman?” naiinis kong salita at hinampas siya sa balikat. "Sabi mo future Mrs. mo ako, tapos mag-se-sekreto ka sa akin?” ani ko. "Ehem…" it's Eduardo. Lumapit rin siya sa akin. Ang gwapo talaga ng magkapatid na ‘to, pero mas lamang si Ace ko. “Anong future Mrs.? May hindi ba kami nalaman?” Mahinang sabi ni Eduardo at nakakalokong ngumiti sa amin. Natawa naman sina Tiya at Mrs. Horman. "Yes. Dahil magpapakasal na kami ni Domi,” wika ni Sir Ace. Napaubo naman si Eduardo. "Hey, huwag naman gan
CHAPTER 38 NASA isang malaking kwarto kami ngayon. Kaming lima nina Mrs. Horman, Tiya, Ace, Eduardo, at Ako. Hindi ko alam kung ano ang mga sasabihin nila sa akin. At mukhang seryoso talaga ang usapan namin ngayon, pero ang nakapagtataka sa akin ay bakit kailangan pa namin pumunta sa lugar na ‘to? Hindi pa naman ako handa kung ano man ang sasabihin nila sa akin. Nanginginig na rin ang kamay ko at nanlalamig sa sobrang kaba. Lahat ay seryosong-seryoso at walang gustong magsalita. Si Tiya naman ay kanina pa minamasahe ang mga kamay. “Well, Dominice--- Alam kong naguguluhan ka sa pangyayari ngayon, pero hindi pwedeng patagalin pa ‘to. Kailangan mo ng malaman ang totoo. Ang totoong ikaw,” pagbasag ni Mrs. Horman sa katahimikan. Ano ba ang totoong ako? May totoo pa bang ako? Tumango ako dahil wala naman akong sasabihin dahil gulong-gulo pa rin ako. Ang bigat na rin talaga ng dibdib ko at naiiyak ako kahit hindi ko alam kung bakit. “Dominice, please, prepare yourself,” saad pa
CHAPTER 36 NAPATULALA na lang ako ng makita ang loob ng malaking bahay. Paano naging akin ang bahay na ‘to, lumaking mahirap naman ako? Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa or ano? Hindi ko alam kung bakit naging akin ang lugar na ‘to? Hindi kasi ako makapaniwala. Hawak ni Sir Ace ang kamay ko at marahan n’yang pinisil ang kamay ko. Hindi ko rin s’ya na-tanong kasi ang daming pumapasok sa utak ko, hindi na alam kung ano ang sasabihin ko. He just gently smiled at me at iginaya ako papasok sa isang malaking kwarto. Nakakalula na nga kanina ang sala, mas lalong nakakalula ‘tong kwarto ng pinasukan namin. “And ganda ng view dito, you will definitely love this place,” nakangiting salita ni Sir Ace at hinila ako papalapit sa kanya. “Look. Ganito ang view ng araw-araw mong nakikita noon,” mahinang salita n’ya. Nagtataka at naguguluhan akong tumingala sa kanya. Anong sinasabi niya? Unang beses ko lang nakapunta sa lugar na ‘to kaya paanong--- “Alam kagabi pa talaga ako nagugulu
CHAPTER 36FINALLY dumating na rin kami sa aming destinasyon, at sobrang pagod ng buong katawan ko. Pero agad naman ‘yon napawi ng makita ang nakakamanghang views ng lugar. Kanina pa nga ako namamangha sa magandang tanawin, but the place seems familiar na para bang nakapunta na ako sa lugar na ‘to. Hindi ko lang talaga alam kung anong meron sa lugar na ‘to at nagpunta kami dito. Iginala ko ang aking paningin sa bawat sulok ng lugar at sobrang ganda talaga. Hindi ko maipaliwanag ang ganda ng kalikasan. Nasa entrance pa lang naman kami nakatayo para bang may hinihintay kami na dumating. Dito na kami bumaba ng makapasok na kami sa malaking gate. Parang resort lang ang lugar at para bang magbakasayon kami dito.“Thank goodness na nandito na kayo, safe and sound,” biglang lumabas mula sa kung saan ni Mrs. Horman at sa likod n’ya naman ay si Sir Ace. Agad akong niyakap ni Mrs. Horman at nagbeso pa sa kanya. “Domi, kumusta ang biyahe?” tanong sa akin ni Sir Ace at hinawakan ang kamay ko.
CHAPTER 35 BAKIT para akong hinihila pailalim? Bakit nahihirapan akong huminga na para bang sinasakal ako? Bakit ang dilim, at wala akong marinig? Bakit ang ginaw na para bang binabalot ako ng yelo? Natatakot ako! Nasaan ba ako? “Mama. Mama. Tulong! Tulong!” “Mama, t-tulungan mo ako!” Habang sumisigaw, nanghihingi ng tulong ay nakita ko ang batang babae sa yati. Nakatingin lang siya sa akin at nakangiti. Hindi ko siya kilala pero pamilyar siya sa akin, sino ba siya? Bakit hindi niya ako tinulungan? Bakit niya ako itinulak sa yati? “Mama! Mama! Tulungan mo ako! T-tulong!” unti-unti ng nanghihina ang katawan ko at tuluyan na ngang nahulog sa kailaliman ng dagat. Mama? Sino ba ang mama ko? Bakit may tinawag akong Mama? Matagal ng wala ang Mommy ko. Sino ba sila at hindi ko sila kilala? Ang batang babae, sino siya? Kilala ko ba siya? Galit ba siya sa akin? Bakit hindi niya ako tinulungan? Bakit mukhang galit siya sa akin? Anong kasalanan ko sa kanya? “Dominice? Dominice
CHAPTER 34 MATAPOS namin maghapunan ay pumasok na ako sa kwarto ni Bonbon sa kwarto niya ako matutulog ngayon. Nang nasa higaan na ako ay hindi ako makatulog at panay ikot dito, ikot doon. Hindi talaga ako mapalagay kakaisip kung ano ba talaga ang mga nangyayari. Naguguluhan na ako. Mabuti na lang at tulog na si Bonbon. At dahil hindi ako makatulog ay kinuha ko na lang ang cellphone ko at nag message kay Eduardo. Nababagabag talaga ako, at anong oras na ba hindi pa rin ako dinalaw ng antok. Ngayon na lang ulit ako nakaramdam ng ganito. Sa totoo lang kapag ganito pakiramdam ko ay hindi talaga ako mapalagay hanggang sa malaman ko kung ano ba talaga ang nangyayari. ‘HEY! PWEDE BA SABIHIN MO SA AKIN ANG TOTOO? HINDI TALAGA AKO MAPALAGAY AT NATATAKOT AKO KAHIT WALA NAMAN AKONG KINALAMAN SA BUHAY NINYO! HINDI AKO MAKATULOG KAKAISIP SA INYO!’ To: Eduardo I waited for his reply pero nakailang message na ako wala pa rin reply. Naiiyak na ako sa kaba dito, paano kung may nangyari