HAPPY NEW YEAR PO SA LAHAT. HAVE A BLESSED DAY EVERYONE. MAY YOU ENJOY THIS YEAR (2025) MORE BLESSINGS PA SA INYO AND HEALTHY BODY.
DOMINICE TRAVIS LUCAS POV.NAGISING ako ng tamaan ng sinag ng araw ang mukha ko. Hindi ko kasi sinasarado ang balkonahe sa kwarto ko kaya kapag mataas na ang sikat ng araw at kapag hindi pa ako magising ang sinag ng araw ang nagpapagising sa akin. Parang orasan ko na rin siya. Napadilat ako ng may maalala. Biglang naging buhay ang diwa ko. At nawala ang antok ko. Agad akong tumayo mula sa kama at tinungo ang pintuan. Pagbukas ko ay para akong hinugutan ng hininga dahil nasa harapan ko ay ang isang tao na ubod ng gwapo. Natulala ako at napatingin sa mga mata niyang parang sinusuri ang pagkatao ko. Hindi ko alam kung bakit iba ang tingin niya sa aking katawan. Naningkit ang kanyang mga mata at napaawang ang labi. Napaismid naman ako at tumingin rin sa sarili ko ng napagtanto kung ano itong suot ko.“Gosh!” gulat na sambit ko at mabilis na isinarado ang pintuan. “D-did he see m-my—" Natakpan ko ang bibig ko at tumili ng walang kaboses-boses at parang maiiyak sa sobrang hiya. “W-wait."
DOMINICE TRAVIS LUCAS POVLUMIPAS ang isang linggo at nanatili pa rin ako kay Tiya. Ipinasyal ko si Bonbon at Tiya kahit saan dito sa Manila. Minsan ay hindi pa nakakasama si Tiya dahil sa small business niya. May pa-order kasi siyang natatanggap sa mga client at suki kaya tuwang-tuwa si Tiya at hindi pinapalabas ‘to. Dahil madalang lang naman kasi ang client niya kaya kapag may nag-oorder sa kanya ng mga kakanin, mga ulam for birthdays, kasal, binyag, o ano man na okasyon ay G na G ‘yan si Tiya.Nasa park kami ngayon ni Bonbon, kasama na rin namin ang personal nurse niya. Tahimik lang kaming kumakain ng ice cream na isa sa aming favorite. Noon kasi ay hindi namin ‘to nagagawa, kaya ngayon na kaya ko ng igala siya ay gagawin ko talaga para sa kanya at ma-enjoy niya ang buhay bata. Hindi kasi kami pinapayagan ni Tiya dati e, kahit nasa tamang edad na ako noon ay wala akong lakas upang ipagtanggol ang kapatid ko at sarili ko. Bata pa si Bonbon ng mamatay si MOmmy kaya hindi niya nakila
NANDITO na naman ako sa mansyon ng pamilya Horman. And as usual, kinakabahan na naman ako. Dalawang linggo rin naman ako hindi nagpaparamdam sa pamilya, pero alam naman ‘yon ni Mrs.Horman dahil nagpaalam naman ako sa kanya ng maayos. Dalawang linggo ko rin naman silang Hindi nakita kaya parang naninibago ako. Nanlalamig pa nga ang mga kamay ko dahil sa kaba. Maaga rin akong sinunod ni EDuardo kanina, agad ko kasi siyang sinabihan na pupunta ako dito sa mansyon kaya agad na rin siyang kumilos. Nagulat pa nga ako dahil bigla lang siya dumating sa labas ng bahay. Ang bilis lang kasi talaga niya. Nakakahiya naman kung magtatagal pa ako. Nalaman ko rin mula sa doctor ko na okay naman lahat ng resulta sa medical ko at handa na ako para sa surrogacy. Ngayon na buwan if possible gaganapin ang surrogacy. Handa naman na ako ngunit hindi ko pa rin mapigilan na kabahan. Hindi pa rin kasi mag-sink in sa utak ko na hindi ko anak ang ipagbubuntis ko. “Iha, you’re finally here. I missed you,"
MAIGING tiningnan ni Tita ang portrait nilang mag-pamilya. May ngiti sa labi ngunit may bahid pa rin ng lungkot ang mga mata nito. Hindi ko man alam kung ano ang dahilan ng pagkawala ng kanyang asawa ngunit ramdam ko pa rin na hindi pa nakakalimot si Tita sa kanyang asawa. Hindi naman talaga madaling makalimot lalo na kung mga mahal natin sa buhay ang mga nawala. Mahirap makalimot lalo na kung may malaki silang parte sa buhay natin. Sobrang mahal nga talaga ni TIta ang kanyang asawa. Tinitigan pa lang niya ang kanilang portrait ay parang kalmado at walang ibang iniisip si Tita. May saya sa kanyang mukha ngunit nandun pa rin ang bahid ng lungkot sa kanyang mga mata. Sana'y dumating rin sa buhay ko ang lalaking mamahalin ako ng buong-buo. Iyong pagmamahal na walang labis, walang kulang. At handa akong maghintay basta ibigay lang sa akin ang lalaking mamahalin ako habang-buhay. "His name is Edward Horman. My first and last love. My only husband and the father of my children," mal
I almost dropped the cup of coffee that TIta prepared for me. Mabuti at naagapan ko agad at naibaba ngunit nadulas naman ng pinatong ko na sa platito at aksidenteng naibuhos ko sa aking legs. I hissed dahil mainit pa talaga ang kape. “OMG!!! Edward, Ace, Manang. Go get an ice, please….” Natataranta na sigaw ni Tita. "Tita, I’m just fine po. Maliit lang po ang natapunan," kalmado kong salita par hindi takot si Tita. “No. You're hurt because of me. Take off your pants now!" “Mom, what happened? Bakit ka sumigaw?" nag-aalalang tanong ni Ace at nagtataka na tinitigan ang kanyang Mommy. Hindi ata ako napansin. “I accidentally burnt her. Please, let's take her to the hospital." Naiiyak na salita ni Tita at pansin ko ang panginginig niya. “Tita, I am okay lang po. Kalma lang po kayo, okay? Hindi naman po ako nasaktan e," I said as calm as I could. “Are you okay?" ani Ace at sa akin na nabaling ang atensyon. Tiningnan niya ako ng maigi hanggang sa makita niya ang basa kong
KANINA pa ako dito sa mansyon, at parang gusto ko ng umuwi. Ayaw ko rin naman na mag-stay dito dahil nahihiya ako. Gusto ko sanang magpaalam kay Mrs. Horman, ngunit hindi pa siya bumalik dito sa kwarto na pinasukan namin kanina. Nag-aalala rin ako dahil grabi talaga ang pag-aalala ni Mrs. Horman sa akin. Si Eduardo at Ace naman ay hindi na rin ako binalikan. Hindi ko na alam kung anong oras na dahil naiwan ko sa sala ang bag ko. Nahihiya naman akong lumabas na ganito ang itsura ko. May ice pa rin na nakalapat sa legs ko. Hindi ko na siya maramdaman ang sakit ngayon pero mapula-pula pa rin. Napatingin ako sa labas ng malaking bintana at medyo madilim na rin, pero feeling ko naman ay maaga pa. Marahil dahil sa uulan kaya ganyan na ang panahon. Kailangan ko na rin talaga na umuwi dahil baka maabutan pa ako ng malakas na ulan sa labas, mahirap pa naman kapag nag-commute ka tas super lakas ng ulan mababasa ka rin sa loob ng jeep.Tumayo na ako habang nakatapis sa akin ang towelya na bini
BILANG isang panganay sa akin umaasa ang pamilya ko kahit hindi ko naman sila obligasyon. Bilang panganay at may binubuong mga hayop sa bahay, doble kayod ako para sa kanila, lalo na sa kapatid ko. Siya na lang ang natitira kong pamilya kaya’t para sa kanya hindi ako mapapagod maghanapbuhay. Mahirap nga ang sitwasyon ko dahil wala na akong ibang malapitan at mapaghingan ng tulong. Kahit labag sa loob ko noon na magtrabaho abroad, ginawa ko ito para sa pamilya ko. Ako nga pala si Dominice Travis Lucas. Single. Nagkaroon naman ako ng boyfriend noon, pero lahat ay naakit ng aking butihing step-sister. Hindi nga kasi malalim ang pagmamahal nila sa akin kaya mabilis silang bumigay at nakipaghiwalay sa akin. "Domi, labahan mo nga lahat ng mga damit ko. Tapos linisin mo kwarto ko, okay?" Mataray na utos ni Tita, ang pangalawang asawa ni Papa. "Yes po." Dahil mabait naman ako at masunurin, sunod-sunuran ako sa kanya. "Hmmm..Good!" Iniwan na niya ako sa sala, at siya ay umalis na na
Pagdating ko sa bahay, wala sina Tita at Alysa, naiwan na lang si Bon-bon ang bunso kong kapatid. He is just five years old. Nasaan ba si Kalsey? Naglakwatsa na naman ba? Alysa and Kalsey are my step-sisters. "Bon, where are they?" tanong ko kay bunso. "Tita went to the grocery store together with Alysa, and ate Kalsey is with your ex-boyfriend. And I am left here alone again,” he said, sounding so sad and lonely. "I’m sorry, Bon, if I don’t have time to take care of you. Tita has a lot of demands, and if I don’t follow what she says, she will kick us out of the house," I said sadly as I carried him. May sakit si Bonbon at nalulungkot ako para sa kanya. kaya gagawin ko ang lahat mapagamot ko lang siya. Kahit anong trabaho na 'yan, basta marangal. Pero bigla kong naalala kong paano ako binenta ng Tita ko noon sa isang matanda na mayaman. Kaka-18 ko pa lang noon, mabuti na lang ay tumakas ako kaya naisipan ko na lang na mag-abroad. ........ MAKALIPAS ang ilang araw, wala pa
KANINA pa ako dito sa mansyon, at parang gusto ko ng umuwi. Ayaw ko rin naman na mag-stay dito dahil nahihiya ako. Gusto ko sanang magpaalam kay Mrs. Horman, ngunit hindi pa siya bumalik dito sa kwarto na pinasukan namin kanina. Nag-aalala rin ako dahil grabi talaga ang pag-aalala ni Mrs. Horman sa akin. Si Eduardo at Ace naman ay hindi na rin ako binalikan. Hindi ko na alam kung anong oras na dahil naiwan ko sa sala ang bag ko. Nahihiya naman akong lumabas na ganito ang itsura ko. May ice pa rin na nakalapat sa legs ko. Hindi ko na siya maramdaman ang sakit ngayon pero mapula-pula pa rin. Napatingin ako sa labas ng malaking bintana at medyo madilim na rin, pero feeling ko naman ay maaga pa. Marahil dahil sa uulan kaya ganyan na ang panahon. Kailangan ko na rin talaga na umuwi dahil baka maabutan pa ako ng malakas na ulan sa labas, mahirap pa naman kapag nag-commute ka tas super lakas ng ulan mababasa ka rin sa loob ng jeep.Tumayo na ako habang nakatapis sa akin ang towelya na bini
I almost dropped the cup of coffee that TIta prepared for me. Mabuti at naagapan ko agad at naibaba ngunit nadulas naman ng pinatong ko na sa platito at aksidenteng naibuhos ko sa aking legs. I hissed dahil mainit pa talaga ang kape. “OMG!!! Edward, Ace, Manang. Go get an ice, please….” Natataranta na sigaw ni Tita. "Tita, I’m just fine po. Maliit lang po ang natapunan," kalmado kong salita par hindi takot si Tita. “No. You're hurt because of me. Take off your pants now!" “Mom, what happened? Bakit ka sumigaw?" nag-aalalang tanong ni Ace at nagtataka na tinitigan ang kanyang Mommy. Hindi ata ako napansin. “I accidentally burnt her. Please, let's take her to the hospital." Naiiyak na salita ni Tita at pansin ko ang panginginig niya. “Tita, I am okay lang po. Kalma lang po kayo, okay? Hindi naman po ako nasaktan e," I said as calm as I could. “Are you okay?" ani Ace at sa akin na nabaling ang atensyon. Tiningnan niya ako ng maigi hanggang sa makita niya ang basa kong
MAIGING tiningnan ni Tita ang portrait nilang mag-pamilya. May ngiti sa labi ngunit may bahid pa rin ng lungkot ang mga mata nito. Hindi ko man alam kung ano ang dahilan ng pagkawala ng kanyang asawa ngunit ramdam ko pa rin na hindi pa nakakalimot si Tita sa kanyang asawa. Hindi naman talaga madaling makalimot lalo na kung mga mahal natin sa buhay ang mga nawala. Mahirap makalimot lalo na kung may malaki silang parte sa buhay natin. Sobrang mahal nga talaga ni TIta ang kanyang asawa. Tinitigan pa lang niya ang kanilang portrait ay parang kalmado at walang ibang iniisip si Tita. May saya sa kanyang mukha ngunit nandun pa rin ang bahid ng lungkot sa kanyang mga mata. Sana'y dumating rin sa buhay ko ang lalaking mamahalin ako ng buong-buo. Iyong pagmamahal na walang labis, walang kulang. At handa akong maghintay basta ibigay lang sa akin ang lalaking mamahalin ako habang-buhay. "His name is Edward Horman. My first and last love. My only husband and the father of my children," mal
NANDITO na naman ako sa mansyon ng pamilya Horman. And as usual, kinakabahan na naman ako. Dalawang linggo rin naman ako hindi nagpaparamdam sa pamilya, pero alam naman ‘yon ni Mrs.Horman dahil nagpaalam naman ako sa kanya ng maayos. Dalawang linggo ko rin naman silang Hindi nakita kaya parang naninibago ako. Nanlalamig pa nga ang mga kamay ko dahil sa kaba. Maaga rin akong sinunod ni EDuardo kanina, agad ko kasi siyang sinabihan na pupunta ako dito sa mansyon kaya agad na rin siyang kumilos. Nagulat pa nga ako dahil bigla lang siya dumating sa labas ng bahay. Ang bilis lang kasi talaga niya. Nakakahiya naman kung magtatagal pa ako. Nalaman ko rin mula sa doctor ko na okay naman lahat ng resulta sa medical ko at handa na ako para sa surrogacy. Ngayon na buwan if possible gaganapin ang surrogacy. Handa naman na ako ngunit hindi ko pa rin mapigilan na kabahan. Hindi pa rin kasi mag-sink in sa utak ko na hindi ko anak ang ipagbubuntis ko. “Iha, you’re finally here. I missed you,"
DOMINICE TRAVIS LUCAS POVLUMIPAS ang isang linggo at nanatili pa rin ako kay Tiya. Ipinasyal ko si Bonbon at Tiya kahit saan dito sa Manila. Minsan ay hindi pa nakakasama si Tiya dahil sa small business niya. May pa-order kasi siyang natatanggap sa mga client at suki kaya tuwang-tuwa si Tiya at hindi pinapalabas ‘to. Dahil madalang lang naman kasi ang client niya kaya kapag may nag-oorder sa kanya ng mga kakanin, mga ulam for birthdays, kasal, binyag, o ano man na okasyon ay G na G ‘yan si Tiya.Nasa park kami ngayon ni Bonbon, kasama na rin namin ang personal nurse niya. Tahimik lang kaming kumakain ng ice cream na isa sa aming favorite. Noon kasi ay hindi namin ‘to nagagawa, kaya ngayon na kaya ko ng igala siya ay gagawin ko talaga para sa kanya at ma-enjoy niya ang buhay bata. Hindi kasi kami pinapayagan ni Tiya dati e, kahit nasa tamang edad na ako noon ay wala akong lakas upang ipagtanggol ang kapatid ko at sarili ko. Bata pa si Bonbon ng mamatay si MOmmy kaya hindi niya nakila
DOMINICE TRAVIS LUCAS POV.NAGISING ako ng tamaan ng sinag ng araw ang mukha ko. Hindi ko kasi sinasarado ang balkonahe sa kwarto ko kaya kapag mataas na ang sikat ng araw at kapag hindi pa ako magising ang sinag ng araw ang nagpapagising sa akin. Parang orasan ko na rin siya. Napadilat ako ng may maalala. Biglang naging buhay ang diwa ko. At nawala ang antok ko. Agad akong tumayo mula sa kama at tinungo ang pintuan. Pagbukas ko ay para akong hinugutan ng hininga dahil nasa harapan ko ay ang isang tao na ubod ng gwapo. Natulala ako at napatingin sa mga mata niyang parang sinusuri ang pagkatao ko. Hindi ko alam kung bakit iba ang tingin niya sa aking katawan. Naningkit ang kanyang mga mata at napaawang ang labi. Napaismid naman ako at tumingin rin sa sarili ko ng napagtanto kung ano itong suot ko.“Gosh!” gulat na sambit ko at mabilis na isinarado ang pintuan. “D-did he see m-my—" Natakpan ko ang bibig ko at tumili ng walang kaboses-boses at parang maiiyak sa sobrang hiya. “W-wait."
HINATID ako ni Eduardo sa bahay. Gusto niya akong dalhin sa mansyon dahil iyon ang request ni Mrs. Horman, pero nag-insist ako dahil gusto ko munang mapag-isa. Hanggang ngayon ay nanginginig pa rin ako sa takot. Hindi mawala sa isip ko ang madilim na parte na iyon. Ace called but I didn't answer him, matapos kung ma-charge ang cellphone ko. Nabasa ko rin ang text-message niya at nag-sorry siya sa akin. Hindi na rin ako nag-reply. Nagpaalam rin ako kay Mrs. Horman na hindi muna ako magpapakita sa kanila ng dalawang linggo hanggang sa dumating na ang time para sa surrogacy. Marami pa kaming pag-uusapan tungkol sa bagay na 'yon, pero hindi na muna sa ngayon dahil sa inis ko kay Ace. At naalala ko din na hindi dito sa bansa mangyayari ang surrogacy, kundi sa ibang bansa. Pinatay ko ang cellphone ko sa inis, dahil ayaw ko munang makayanggap ng kahit anong message o tawag mula sa kahit na sino man. Napatitig ako sa kisame dahil hindi ako makatulog. Sabi ni Eduardo ay misunderstanding l
Hindi ko na alam kung nasaan ako. Madilim pa naman dito sa nilalakaran ko. Palowbat na rin ang cellphone ko. Hays. Bakit naman kasi umalis pa ako ng bahay. "Kainis naman nitong timing na 'to eh." Naiiyak kong salita at papadyak-padyak pa. Wala na rin akong choice kundi ang bumalik na lang kaysa sa ano pa ang mangyari sa akin dito sa labas. Bumalik na ako sa kung saan ako naglalakad kanina, ngunit pakiramdam ko ay malayo na ako at wala na akong makitang ilaw. At dahil palowbat na ako ay dali-dali kong tinawagan si Sir Ace. Nakaramdam na rin ako ng takot at ginaw sa paligid ko. Bakit ba kasi ang dilim sa lugar na ito? Tumulo na talaga ng tuluyan ang luha ko. "S-sir, can you pick me, please?" bigla na lang akong napahagulgul dahil sa takot. Takot ako sa dilim at ayaw ko sa madilim ngunit ito ako ngayon. Dahil sa selos kaya ako napunta dito. "Where are you? Bakit ka umiiyak, may nangyari ba?" bakas sa boses ni Sir Ace ang pag-aalala. Siya naman may kasalanan kung bakit ak
Bumusangot ang mukha ni Dominice habang senesermonan si Ace. Padabog pa siyang umupo sa sofa at kunot-noobpa siyang palinga-linga sa paligid. Malaki ang living room at wala pa gaanong disenyo sa loob. Mukhang bagong-bago ang bahay dahil wala pa masyadong gamit. "Natahimik ka ritan, Sir Ace. Okay ka pa ba?" sigaw ni Domi at napahalukipkip na lang. "I'm fine,...ahh.." "Okay ka lang po ba? Are you in pain or anything? May sakit ka ba?" sunod-sunod na tanong ni Domi. Nakaramdam agad siya ng kaba at pag-aalala. "No. I am fine, it's just that something happen. Uhm... Domin, can you do me a favor, please?" kunot-noo naman si Domi dahil sa lambing ng boses nito. Ibang-iba kung paano ito makitungo sa kanya. "Y-yes, ano 'yun?" "Make tinolang manok for me, please..." Napasinghap si Domi. "Seriously? Tinolang manok?" "Yeah. I suddenly craved it. It's been a while, huli kong kain ng tinola," saad nito. "Wala naman akong choice kundi ang sundin ka. Pero paalala ko lang po