CHAPTER 5

HILLARY'S POV

Tahimik lang ako habang naka-upo sa likod ng sasakyan.

Binalingan ko ng tingin ang katabi kong na ka sandal ang ulo sa bintana ng kotse at animoy natutulog habang pinapatakbo ng driver nito ang sasakyan patungo sa bahay niya.

Kinakabahan man pero sinubukan ko pa ring umusog papalapit sa kaniya.

Nang medyo magkadikit na ang mga balat namin, dahan-dahan ko siyang tinapik sa balikat, causing him to look at me with a confused face.

“What?” baritonong tanong nito.

Pvta ang gwapo!

“A-Ahm ano kasi, baka nangangalay ka na—” Hindi ko na natapos ang pa utal-utak kong sabi nang biglang nag-umpisa ang isang kanta mula sa T.V monitor ng sasakyan.

“Cause it's 12:51...

And I thought my feelings were gone,

But I'm lying on my bed —

Thinking of you again...”

That song...

“Mang Miguel, paki hinaan nga po ng kanta,” striktong utos ng katabi ko.

Hindi ko alam kung anong magiging reaksiyon ko kaya nanatali na lang akong tahimik.

“Ay pasensya na po, Sir...” paumanhing wika ng matanda at saka hininaan ang volume ng kanta.

“And maybe that was the biggest mistake of my life,

And maybe I haven't moved on since that night...

'Cause it's 12:51 and I thought my feelings were gone

But I'm lying on my bed, thinking of you again—”

That was the song he sang for me when we broke up back in college.

After I said hurtful words to him, nagawa niya pa rin akong suyuing muli at nagawa pa akong ipaglaban.

But the young me — who was affraid, depressed at walang-wala sa panahong iyon ay walang ginawa kundi ang ipagtabuyan siya.

But I don't regret it though.

Kung babalik man ako sa mga oras na 'yon, I'll do the same thing.

Because I want to save them.

“Mang Miguel, hinaan niyo pa,” inis na wika nito bago umupo ng maayos.

Stress na stress nitong hinubad ang suot na puting wedding suit at binuksan ang dalawang butones ng panloob niyang long sleeves that made his lower neck visible.

Lumayo naman ako ng kaunti mula sa kaniya dahil hindi ko kinakaya ang pakiramdam na tumatama ang mainit nitong balat sa braso ko.

“Iyan na po ang pinakamahina, Sir...”

“And the moon shines so bright, but I gotta dry these tears tonight...

'Cause you're moving on and I'm not that strong to hold on any l—”

“Just turn it off. Fuck it!”

Nagulat ako sa pasigaw nitong mura. Kinagat ko ang dulo ng sariling dila at nanatiling nakayuko.

“Ay opo, pasensya na po Sir Juanito...” ani ng matanda at tuluyan nang pinatay ang tugtog which made the whole ride silent na pa rang na sa quiet place kami.

Bumuntong hininga ito at nang mahimasmasan ang init ng ulo ay agad na binalingan ang matanda.

“Just please drive, mang Miguel.”

Para akong bata na pinaglalaruan ang mga daliri ng kamay. Hindi ko alam ang susunod na sasabihin o hindi talaga talaga magsasalita.

“Ahm, baka nangangalay ka sa posisiyon mo, sumandal ka na lang sa balika—” I didn't able to finish my sentence for the second time when he stared at me darkly.

“Stay away from me, Hillary. Stay away,” madiing wika nito bago kinuha mula sa bulsa ang selpon at may tinawagan.

Wala na akong nagawa kundi manatili sa kabilang dulo ng upuan katabi ang bintana at tinuon ang atensiyon sa nadadaanan.

Hindi rin rin naman nagtagal nang huminto ang sasakyan sa harap ng isang malaki at modernong bahay.

Pamilyar ang disenyo nito. Hindi ko lang alam kung saan ko ito nakita. But the color, wall designs are really familiar.

"Get off..."

It's so aesthetic.

"Okay."

Bumaba na ako dahil mukhang wala namang balak 'tong lalaking ito na pagbuksan ako ng pinto. Sinalubong kami ng dalawang katulong na na ka uniporme at isang lalaki.

"Gud ebneng po, senyorito."

Magalang na bati ng mga ito kay Uan at saka bumaling sa akin.

"Hala, kay gandang dalaga naman ere. Parang nakita na kita sa T.V. Ikaw ba ang asawa ni Senyorito? Nako kay ganda!"

Napangiti na lang ako sa matandang katulong at nagpasalamat.

"Sir, naayos ko na po 'yong sira sa isang kwarto," ani ng lalaking medyo madumi ang damit. Dahil siguro ito sa ginawang trabaho.

Tumango lang si Juanito at agad na naglakad papasok sa pamamahay nito. Agad naman akong sumunod kahit na nahihirapan sa suot kong mahabang gown.

"Nako, tulungan ko na po kayo, senyorita."

Tinulungan ako ng dalawang katulong sa pagbitbit ng lalaylayan ng gown nang lumingon si Uan sa amin. Seryoso itong na ka kunot ang noong tumitig.

"Manang Ising at Jelay, let her. Huwag niyo bigyan ng special treatment 'yang babaeng iyan."

Nagtataka kong tinignan ang kaharap.

"We're married pero ako lang boss ninyo. Makakasama niyo siya sa paglilinis dito sa bahay. In short, she is also a maid like you kaya huwag niyo ituring na reyna. Hindi bagay sa kanya. Are we clear?"

"P-Po? Pero Sir---"

"Follow my command o mawawalan kayo ng trabaho. Choose," matigas na tonong babala nito.

Bagsak ang dalawang balikat ko habang hindi makapaniwalang tinignan ang lalaking kaharap na wala man lang bakas ng kahit anong emosiyon ang mukha.

"It's okay po, I can handle myself."

Sabay silang huminga ng malalim at parang naaawang inilayo ang tingin sa akin. Damn, ang pinaka-ayaw ko sa lahat ay kaawaan ako ng mga tao.

I can do this battle for love.

"Pumasok na kayo, gabi na." Huling salita nito bago muling naglakad papasok ng mansion. Kahit na nahihirapan ako ay agad akong sumunod.

"J-Juanito..."

"Doon ka sa guessroom matutulog. May kaunting kabaitan pa naman akong natitita kaya hahayaan kitang doon matulog at hindi sa maid's room. Bukas na natin pag-usapan ang mga patakaran ko rito sa pamamahay na 'to."

Ibang-iba ito sa inaasahan ko. Pero putik lang, ayaw kong sumuko.

Malakas ka Hillary, malakas ka.

"Hindi ako susuko, Juanito." I said in conviction.

"Sabi mo eh, tignan lang natin."

He said as the rest of that night was dark and river of tears.

-

"Ahh ohh...”

Pigil kong kinagat ang dila para maiwasang mapasigaw nang maulit uli ito.

“Fvck."

Daing ko ng matalsikan na naman ako ng mainit na mantika.

Nag piprito ako ng sunny side up egg.

Plano ko kasing maghanda ng agahan para kay Juanito. Plano ko rin sana na magluto ng bacon tyaka fried rice pero lahat ng iyon hanggang plano na lang.

Itlog pa nga lang, hindi ko na magawa ng tama eh.

"Nako jusko, hinaan mo lang ang apoy, senyorita!" Natatarantang lumapit ang matanda sa tabi ko.

Sinunod ko naman agad ang sabi ni Manang Ising. Hindi naman gaanong masama sa mata ang itlog pero sunog pa rin talaga ang ilalim.

Damnsh't!

"Ayos lang iyan, Ma'am. Ma pe-perfect mo rin 'yang itlog ni Sir este ng manok po," nakangising dagdag pa nito.

Natawa ako ng mahina at hindi na lang ako nagsalita pa. Hinayaan ko si Manang na ipagpatuloy ang pag pi-prito.

"Ganito lang po, dahan-dahan lang sa paglagay ng itlog sa kaunting mantika tapos hinaan niyo lang ho 'yong apoy. Pagkatapos ay bantayan lang hanggang sa mag brown nang kaunti ang ilalim nito. Tapos, that es et!"

Natawa akong na pa tango-tango kay Manang.

Ang gaan kasi niyang kasama, kahit na sinabi ko ring tawagin niya na lang ako sa pangalan ko pero mas gusto niya raw na senyorita.

"Noted, gusto ko pong subukan ulit."

Pumuwesto ako at handa na sanang biyakin ang malaking itlog ng manok nang marinig ko ang malalim na boses ng asawa. Nataranta ako kaya nahulog ko sa kawali ang buong itlog kasama ang balat nito.

Tumalsik ang mantika sa kamay ko dahil sa malakas na impact.

"Sh't..."

Na pa daing na naman ako sa sakit at kagat labing binalingan ng tingin ang lalaki.

"What are you doing?"

"Ahm... nagluluto lang para sana sa ati---" hindi ko pa natatapos ang sasabihin nang tumawa ito ng malakas.

"Feel na feel mo talaga ang pagiging katulong, ano? Ayos yan pero maglinis ka na lang, ha. Alam naman nating lahat kung gaano ka ka senyorita kaya kahit itlog di mo magawang lutuin ng tama.”

"Kaya ko."

"You can't, stupid lady."

And that's it. Yumuko ako at hinayaan si Manang na kausapin ang boss niya. Pinatabi niya rin ako para siya na magpatuloy muli sa pagluluto.

"Doon ka na lang po muna sa sala, Sir. Tatawagin ko po kayo kapag naluto na."

Hindi na ako nag-angat ng tingin sa kanilang dalawa. I am trying my best to hold my tear nang makaalis si Uan.

"Nako Ma'am, pag pasensyahan niyo na po si Sir. Hindi naman po siya gan'yan dati eh---"

"Gan'yan lang siya noong nandito na ako. Tama po ba?" Tanong ko sa matandang katulong.

Manang Rita just bow down her head kaya na gets ko na ka agad.

"Sige po manang, babalik lang po ako sa kwarto ko. Tawagin niyo na lang po ako kung maglilinis na tayo ng bahay." Hindi ko na hinintay ang tugon niya at agad na umakyat papunta sa guessroom, dalawang kwarto bago ang master bedroom ni Uan sa floor na ito.

I closed the door and jumped into my bed. Kasabay sa pagtulo ng luha ang mga mumunting hikbi.

That'd the fact. Stupida ako at walang ginawang tama. Hindi dapat ako umiiyak dahil totoo naman pero hindi ko lang mapigilan.

Pwede namang umiyak ang matapang na tao diba? Kahit ngayon lang.

I want to cry for the nth time.