KABANATA 6

Mabuti na lamang at maagap siya sa paghagilap ng tuwalya. Kung hindi ay mababasa sana si Hendrick dahil mabilis na nakatayo at nakaahon sa bathtub ang bata nang makita ang daddy nito.

May inilabas na tsokolate si Hendrick at iniabot na iyon kay Chin-chin bago pa man siya makapagreklamo.

Hindi naman niya magawang bawiin ang chocolate at ibalik kay Hendrick lalo at halatang tuwang-tuwa ang kapatid niya.

Tinalikuran na lamang niya ng mga ito at kinuha ang inihanda niyang pamalit ni Chin-chin. Hinayaan niyang nakabalot lamang ito ng tuwalya at hinintay na makatapos ito sa pagkukwento ng kung anu-ano sa daddy nito. Hendrick noticed her and patiently whispered to the child, “Chin, mas magiging masaya kung magbibihis ka muna kasi nilalamig ka na. Go to your Mommy. Hinihintay ka na niya, oh.”

Mabilis namang sumunod ang bata, handang gawin ang lahat ng sasabihin ng daddy nito. Hindi niya alam kung kanino siya maaawa, sa kapatid o sa kanyang sarili, dahil ang buong akala niya ay naibibigay niya ang lahat ng pagmamahal dito kahit na kinukulang sila sa materyal na mga bagay.

Napagtanto niya nang mga sandaling iyon na may bagay siyang kailanman hindi niya maibibigay rito—ang pagmamahal at pag-aaruga ng isang ama.

“May gagawin ba kayong mag-ina ngayong araw?” saad ni Hendrick.

Umiling siya nang hindi tumitingin dito. “Bakit?”

“I want you to come with me,” suhestiyon nito.

Bigla siyang inatake ng tensyon. “B-bakit?”

“Hindi ba sabi ko, bibigyan kita ng trabaho?”

Muli siyang umiling. “Hindi ko kailangan ang trabaho. Salamat na lang.”

“Anong hindi? You need it! Very badly. At bibigyan kita ng trabaho dahil hindi ako tanga para hindi mahalatang kailangang-kailangan mo ‘yon. Kaya if I were you, tatanggapin ko ang inaaalok sa akin. After all, hindi mo naman siguro gugustuhing tulungan kita nang walang kapalit?”

“Hindi ko kailangan ang opinyon mo,” nag-iinit ang buong mukha niya habang sinasabi iyon. Gusto niya itong batuhin pero naroon si Chin-chin at palipat-lipat ang tingin sa kanilang dalawa.

Tinawanan lang siya nito. “Tell that to your daughter, Mauve. Anyway, siya naman ang maaapektuhan kapag biglang nagkasakit ang sinuman sa inyong dalawa at wala kang naitatabi ni pambili ng gamot sa botika.”

Tila may sumundot na matulis na bagay sa dibdib niya. Agad siyang nag-iwas ng tingin. Totoo naman kasi ang mga sinabi nito.

“C’mon, Mauve, stop loving your pride more than your daughter. Hindi ko maintindihan kung bakit napakatigas ng loob mo sa akin. Wala naman akong naaalalang masamang nagawa ko sa ‘yo.”

“Ang pamilya ko, meron sa ‘yo,” sabi niya bago pa man niya mapigil ang sarili. “At natatakot akong baka sa main ka ni Chin-chin gumanti.” Umiling siya sa akin ng sunod-sunod. “Wala kaming pambayad, Hendrick. We're barely surviving. Nakikita mo iyon at hindi ko iyon maitatago sa iyo kahit gustuhin ko. Walang kamalay-malay si Chin-chin. Ayokong umasa siya. Ayoko siyang masaktan.”

“Kung gano’n, naniniwala ka na talagang ginagawa ko ito para paghigantihan ang pamilya mo?” malumanay na tanong nito, bagaman halata sa pag-iigting ng panga nito na pinipilit lang nitong maging mahinahon.

“Kung paghihiganti ang nasa isip ko, hindi sa ‘yo. Do I have to remind you na hindi ka ganoon ka importante sa aman at sa kapatid mo para masaktan ko sila sa pamamagitan mo?”

Napakurap siya. Masakit pero iyon ang totoo. Kailanman ay hindi niya naramdamang minahal siya ng kanyang papa at kapatid.

“Tungkol naman kay Chin-chin….” Bumuntong-hininga ito, namaywang, pagkatapos ay iniangat ang isang kamay sa noo para masahehin ang parang biglang nanakit na sentido. “I have a feeling of kindship towards her that I suppose you would understand.” Tumingin ito sa kanya ng tuwid. “Pareho kaming walang ama. Pareho kaming …..anong sinabi ng papa mo? Bastardo?”

She flinched, then involuntarily wrapped her arms around Chin-chin. Umiyak ang bata bilang pagtutol nang maipit sa pagitan nila ang nilalaro nitong lagayan ng pulbos. Niluwagan niya ang pagkakayakap dito.