Yannie Ace Ruiz“Hindi ko talaga siya ma-search sa akin,” wika ni Jenny habang abala sa pagkalikot sa cellphone niya.“Sa akin din eh. Siguro nag-deactivate siya ng social media account niya,” saad naman ni Ivory.“Baka nga,” ani Veron saka ito bumalin ng tingin sa akin. “Try mo na kasi siyang tawagan sa cellphone number niya kung hindi siya sumasagot sa mga text mo,” wika nito sa akin.Napasinghap ako kasunod ng pagkagat ko sa ibabang labi ko. Tatlong araw na mula nang tumigil sa pagkausap sa akin si Josh. Hindi siya sumasagot sa mga text message ko at nag-deactivate din siya ng social media account niya. Hindi ko tuloy alam kung paano ko sasabihin sa kanya na napag-isipan ko nang pumunta sa gathering ng fandom ng 4SBLUE sa darating na sabado, at makipagkita sa kanya.Wala naman na talaga akong balak na magbago pa ng isip no’n, pero nang sabihin ko kina Veron ang tungkol doon ay pinilit na nila ako na magpunta. Sa totoo lang, gusto ko din naman talagang magpunta at makipagkita sa kan
Yannie Ace RuizAgad kong tiningnan ang cellphone ko nang mag-vibrate ito dahil sa chat na natanggap ko.Rica: See you, Yannie! Ingat kayo ng friend mo (smiley emoji)Me: See you po, Ate. Ingat din po.Pagka-reply ko kay Ate Rica ay muli kong tiningnan ang aking sarili sa harapan ng salamin sa ladies room ng mall na kinaroroonan ko. Dito sa mall na ito ang usapan namin ni Veron na tagpuan namin ngayon. Kadarating ko lang naman at agad nga akong dumeretsyo dito sa ladies room para tingnan muna ulit ang sarili ko. Nang matapos na ako ay lumabas na din ako saka ko muling kinuha ang cellphone ko para mag-send ng message kay Veron na naririto na ako.Pero bago pa lang akong magtitipa ng mensahe para sa kanya ay biglang lumabas ang pangalan niya sa screen ng cellphone ko. Mabilis ko namang sinagot ang tawag niya sa akin.“Hello, Veron?”“Yannie!”“Ite-text pa lang sana kita. Nasaan ka na? Nandito na ako—”“Yannie, pasensya ka na,” mabilis na putol sa akin ni Veron mula sa kabilang linya.“H
Yannie Ace RuizMalakas ang bawat pagpintig ng puso ko habang deretsyong nakatitig ngayon kay Josh. Hindi ako makapaniwala na nasa harapan ko na siya ngayon.“So, ganoon nga. Sinabi mo lang na hindi ka pupunta, dahil ayaw mong makipagkita sa akin,” dismayadong sabi ni Josh sa akin.Napalunok ako saka mabilis na nagsalita. “Hindi ganoon ‘yon, Josh—” Pero agad din akong natigilan nang bigla niya akong putulin.“Okay lang,” aniya habang dismayado ang mga mata niyang nakatitig sa akin. At pagkuwan ay nagsimula siyang humakbang palampas sa akin patungo sa exit ng restaurant. Awtomatiko namang kumilos ang mga paa ko at agad siyang sinundan sa labas.“Josh, sandali!” malakas na sigaw ko sa kanya na siyang ikinahinto niya sa paglalakad. Mabilis naman akong nagtungo sa harapan niya upang maharap siya. Niyuyuko niya ako sapagkat napakatangkad niya para sa akin. “Josh, hayaan mo muna akong makapagpaliwanag sa iyo. Sa totoo lang… nagpunta din talaga ako dito para makita ka—” Muli akong natigilan
Yannie Ace RuizNagising ako dahil sa sinag ng araw na tumama sa mukha ko mula sa bintana ng kwarto. Marahan akong nagmulat ng mga mata saka ko sinulyapan ang oras sa orasan na nakasabit sa dingding ng kwarto. Pasado alas nuwebe na ng umaga. Nag-unat ako saka ako tuluyang bumangon at naupo.Linggo ngayon, pero dahil sa hindi maganda ang pakiramdam ko mula pa kahapon nang umuwi ako ng bahay, ay nagpaalam na muna ulit ako kay Mrs. Maricel, na hindi na muna ulit ako makakapasok ngayon sa store. Pumayag naman siya at sinabing si Jomar na daw ang bahala sa store. Humingi din ako ng pasensya kay Jomar pero siniguro naman niya na ayos lang iyon sa kanya.Hindi kasi talaga maganda ang pakiramdam ko kagabi. Sinakitan ako ng ulo at sinipon ako. Siguro dahil iyon sa ginabi na kami ng sobra ni Jomar sa byahe pabalik ng Biñan.Kinuha ko ang cellphone ko mula sa ibabaw ng table sa tabi ng kama ko at nanlaki ang mga mata ko nang makitang may one missed call akong na-receive doon. Agad na kumabog ang
Yannie Ace RuizMula kanina ay hindi na nawala pa sa isipan ko si Josh. Palagi din tuloy akong nakabantay sa cellphone ko ngayon para kung sakaling tatawag siya ay hindi ko na iyon ma-miss pa ulit. Walong araw na ang nagdaan mula nang unang gabi na nagkita kaming dalawa. At siguro ay naroroon pa rin siya sa Samar sa mga oras at panahon na ito, katulad nang nasabi niya sa akin dati. Baka iyon ang dahilan kung bakit hindi ko siya ma-contact sa tuwing susubukan kong tawagan siya.Ilang sandali pa nang maisipan ko naman na magbukas ng social media account ko saka ko sinubukang i-search si Josh doon. At ganoon na lamang ang pagkagulat ko nang ma-search ko siya doon. Naka-activate na ulit ang account niya!Nakagat ko ang ibabang labi ko saka ako nagpunta sa timeline niya at nakita ko naman doon ang bagong post niya 3 hours ago.‘Got a signal for a while, but still couldn’t talk to the person I want to talk to…’Kumabog ang dibdib ko pagkabasa ko no’n. Ayaw na ayaw ko ang nag-aassume pero sa
Josh Rain MontezMalakas ang bawat pagkabog ng dibdib ko habang patuloy akong nagmamaneho ng aking sasakyan. Sampung araw dapat ako sa Samar pero dahil natapos naman ng maaga at maayos ang mission ng foundation namin doon ay umuwi na kami kanina.Sa bahay sa Las Piñas ako dumeretsyo dahil nandoon din ang sasakyan ko. At ngayon nga ay kasulukuyan akong bumabyahe patungo ng Biñan… patungo kay Yannie.Sa ilang araw ko sa Samar, ay hindi nawala sa isipan ko si Yannie. Sinubukan kong libangin ang sarili ko doon at i-focus ang sarili ko sa mga bagay na ginagawa ko, pero sa tuwing nababakante ako, siya na naman ang sumasakop ng buong isipan ko. Hindi maalis sa isipan ko ang mga mata niyang lumuha nang dahil sa akin. At sa bawat paglipas ng oras at araw ay para bang nasasabik ako na makausap o makita siya. Kaya naman sa tuwing may pagkakataon ako para makahanap ng signal sa probinsyang iyon ay ginagawa ko. At sa tuwing nagkakaroon naman ng signal ang cellphone ko ay si Yannie agad ang unang k
Yannie Ace RuizTumunog ang cellphone ko sa kalagitnaan ng pagiging abala ko sa pag-aaral kasama ng mga kaibigan ko. Mabilis ko iyong kinuha mula sa bulsa ng palda ko at excited na tiningnan kung sino ang tumatawag. Bahagya ko namang nakagat ang ibabang labi ko nang hindi ang inaasahan kong tao ang nakita kong tumatawag ngayon sa akin.“Sino ‘yan? Bakit parang disappointed ka?” tanong sa akin ni Jenny nang mapansin niyang nakatitig lamang ako sa screen ng cellphone ko.“Huh? Hindi ako disappointed ah,” mabilis na sabi ko saka ko sinagot ang tawag. Tumayo ako mula sa pagkakaupo at lumayo ng kaunti mula sa mga kaibigan ko.“Hello, Yannie?” bungad sa akin ni Ate Rica mula sa kabilang linya.“Hello po, Ate?” tugon ko naman dito.“Busy ka ba ngayon, Yannie? Naistorbo ba kita sa pagtawag ko?”“Hindi po, Ate. Wala pa naman po kaming klase,” mabilis na sagot ko dito. “Bakit po pala kayo napatawag?”“Kung ganoon, pwede kang lumabas saglit ngayon?”“Po?”“Nandito ako sa tapat ng school ninyo. S
Josh Rain Montez“Why you didn't tell me that you guys were coming? Ako na lang sana ang sumundo sa inyo,” saad ko kina Sissy at Patty habang parehong abala ang mga ito sa pagkain. Inabot ko ang bottled water ko na nasa ibabaw ng table at ininom iyon. Katatapos lamang ng practice namin ng basketball nang bigla nila akong tinawagan para sabihin na nandito sila sa campus.“It’s okay. Huwag mo nang isipin iyon,” tugon naman sa akin ni Sissy sabay inom nito sa milk tea niya. Kasulukuyan kaming nasa food court ng campus at nagmemeryenda. Madali silang nakakapasok dito sa loob dahil kilala na sila ng mga guards at professor dito dahil sa akin.Nginisian ko si Sissy pagkalapag ko ng bottled water sa ibabaw ng table. “Anong mayroon? Samantalang ayaw na ayaw mong nagda-drive ka kaya lagi mo akong iniistorbo sa bawat lakad at pupuntahan mo, ‘di ba?” dudang tanong ko kay Sissy. “You constantly beg me to be your driver,” dagdag ko pa dito.“Yea, I know that, Josh. But may dinaanan din kasi kami k
"Oh my gosh! This is it na talaga, girls! Finally!" masayang wika ni Ivory pagkalapit nito sa amin."Yes, finally na talaga! Akalain niyo 'yon? Umabot tayong lahat dito," wika naman ni Jenny."I'm so proud of us, girls! Finally, this is it! Congratulations sa ating lahat!" masayang sabi naman ni Veron.Matamis akong ngumiti sa aking mga kaibigan. "Congrats sa atin. I'm so happy and proud sa ating lahat," saad ko saka kami nag-group hug na apat.Dalawang taon ang matulin na lumipas and finally, ay dumating na ang isa sa mga pinakahihintay naming araw. Ang araw na kung saan ay sama-sama at saba'y sabay kaming magmamartsa para sa pagtatapos ng aming pag-aaral. Yes, today is our graduation day at walang mapaglagyan ang sobra-sobrang tuwa sa puso ko. Lahat ng pagod, pagpupuyat, hirap, at pagtitiis ay magbubunga na at mababayaran na ngayon.Naalala ko pa noon, kung ano-anong part-time jobs ang pinapasukan naming mga magkakaibigan, magkaroon lamang kami ng pangsuporta para sa aming mga sarili
"Yannie..." tila nababahalang usal ni Ramil sa pangalan ko pagkakita niya sa akin at pagkapasok ko ng kwarto ni Josh.May pagtatanong ko siyang tiningnan hanggang sa dumako ang tingin ko sa walang laman na higaan ni Josh. Bahagyang kumunot ang noo ko."Nasaan si Josh?" tanong ko kina Ramil at Byron. Humigit ng malalim na paghinga ang dalawa habang bakas sa mga mukha nila ang pangamba at pagkabahala sa kung ano mang dahilan. Na para bang may gusto silang sabihin sa akin ngunit labis silang nag-aalinlangan. "Bakit? May nangyari ba? Nasaan si Josh?" ulit na tanong ko sa mga ito.Bago sumagot ay nagkatinginan pang muli ang dalawa na para bang nag-uuyuhan sila kung sino ang sasagot sa tanong kong iyon. Ngunit sa huli ay sinalubong ni Ramil ang mga tingin ko saka siya nagsalita. "Umalis na si Josh. Naabutan namin siya pero... hindi siya nagpapigil.""Huh? Anong umalis? Saan siya pupunta? Umuwi na siya sa kanila? Na-discharge na ba siya?" naguguluhan at sunod-sunod na tanong ko rito."Nagpumi
Yannie Ace Ruiz"Nice! Nice try, pre. But drop that joke," basag ni Ramil sa katahimikang bumalot sa amin matapos akong tanungin ni Josh na kung sino raw ako."Anong try? Anong joke?" naguguluhang tanong ni Josh kay Ramil."Pre—""Seryoso ako. Sino siya? Sino sila?" tukoy ni Josh sa akin—sa amin ni Veron."Umayos ka na nga, pre. Hindi na nakakatuwa—""Kayo ang umayos," mabilis na putol ni Josh kay Byron saka ito muling tumingin sa akin. Tingin na malayong-malayo sa kung paano niya ako tingnan noon. Tingin na para bang labis siyang naguguluhan sa presensya ko. Tingin na para bang... nakalimutan niya ang lahat ng tungkol sa akin at tungkol sa amin.Dahil sa mga tingin niyang iyon, ay kaagad na bumigat ang loob ko. Hindi ko maipaliwanag kung ano ang unang mararamdaman ko."Anak!" biglang dating ng parents ni Josh. "Kumusta ka, anak? Anong nararamdaman mo ngayon?" mabilis na tanong ng daddy ni Josh sa kanya."I'm okay, dad. I just... don't understand why I'm here," tugon ni Josh sa daddy n
Yannie Ace Ruiz"Tita Rhiana..."Mabilis kong pinahid ang mga luha ko kasabay ng mabilis din na pagbitiw ko sa mga kamay ni Josh, nang marinig ko ang tinig na iyon ni Ate Rica.Agad na kumabog sa kaba ang dibdib ko saka ako marahan na umayos ng pagtayo at lumingon sa kanila. At doon ay nasalo ko ang mga titig sa akin ng mommy ni Josh. Hirap akong napalunok dahil tila nag-uunahan ang mga salitang gustong lumabas sa mga labi ko. Hindi ko alam kung paano ko uumpisahang humingi ng paumanhin sa kanya dahil naririto ako ngayon.Alam kong nangako ako sa kanya noon na hinding-hindi na ako magpapakita pang muli sa anak niya. Nangako ako sa kanya noon na maglalaho na ako sa buhay ni Josh pero... heto ako ngayon at umiiyak sa harapan ng anak niya. Na para bang sa isang iglap, ang lahat ng ipinangako ko sa kanya at tibay ng loob ko noon ay bigla na lang nagiba. Gusto kong lumuhod muli sa harapan niya at magmakaawa na hayaan niya akong makasama si Josh.Muli akong hirap na napalunok saka nagsimulan
Yannie Ace Ruiz"No! No, Yannie! No!" umiiyak na paulit-ulit na sambit ni Josh habang yakap-yakap niya ako ng mahigpit sa kanyang mga bisig."J-Josh..." hirap na usal ko. Sinikap kong mapilit ang sarili na bigkasin ang pangalan niya kahit na ramdam na ramdam ko ang hirap at sakit na dulot ng pagtama ng baril sa akin."Don't leave me, Yannie. Just hang there, okay? Kaya mo 'yan, Yannie. Huwag kang bibitiw pakiusap!" paulit-ulit na iyak ni Josh sa akin."T*ng**a kasi! Bakit nakawala sa inyo 'yon? Tatanga-tanga kayo!" Narinig kong sigaw no'ng lalaking bumaril sa akin sa mga tao niya."H*yop ka! H*yop ka! P*patayin kita!" galit na galit na sigaw naman ni Josh sa lalaki."Ikaw ang p*patayin ko! Magpasalamat ka sa girlfriend mo dahil sinalo niya ang bala na para sana sa ulo mo! Kung hindi niya 'yon ginawa, malamang wala ka na sa mga oras na 'to at ikaw ang iniiyakan niya. Pero huwag kang mag-alala, kasi hindi ka naman na magtatagal pa dahil tatapusin na rin kita." Muling itinutok no'ng lala
Yannie Ace RuizWalang tigil sa pagtulo ang mga luha ko habang patuloy rin sa pagtaas-baba ang dibdib ko dahil sa matinding kaba na nararamdaman ko ngayon. Hawak ko ang aking hininga na para bang kapag malaya akong huminga ay may mangyayaring hindi maganda sa akin, kahit na nakaupo lang naman ako sa loob ng sasakyan na ito.Hindi ko alam kung ilang minuto o oras na ba ang nakalipas mula nang kunin ako ng mga lalaking ito. Hindi ko alam kung sino sila o kung bakit nila ginagawa ito sa akin. Paulit-ulit ko tuloy binalikan sa isipan ko kung may mga nagawa ba akong atraso sa ibang tao."Nandito na tayo," usal ng lalaking nasa unahan ko sa mga kasamahan niya. Inihinto nito ang sasakyan saka sila isa-isang bumaba.Binuksan no'ng katabi kong lalaki ang pintuan ng sasakyan saka ito lumabas at matalim na tumingin sa akin. "Baba," utos nito.Hirap akong napalunok saka ko pinagmasdan ang lugar na kinaroroonan namin. Madalim ang kapaligiran ngunit nakikita ko ang matataas na damo na nasa paligid
Josh Rain MontezTahimik na tumayo si Arriane sa harapan ko matapos nitong makita ang pagdating ng kung sino man sa loob ng coffee shop na kinaroroonan namin. "Tita..." usal niya pa kasabay ng ingay ng mga yabag na papalapit sa amin. Umangat ang walang emosyon na mga tingin ko sa taong iyon nang lumapit at humarap siya sa akin. Nakita ko ang labis na pangamba sa kanyang mukha nang tingnan niya ako. Na para bang natatakot siya sa kung ano mang pwedeng gawin ko matapos kong malaman ang lahat ng katotohanan mula kay Arriane. Sunod-sunod na gumalaw ang lalamunan niya habang tila nangingilid ang mga luha niya. "I'm sorry, Tita," basag ni Arriane sa katahimikan namin. "I did everything, but... he's truly, madly, and crazy in love with that girl. With Yannie," wika nito kay mommy saka ito naluluhang lumabas ng coffee shop at tuluyan kaming iniwanan doon. Nag-iwas naman ako ng tingin kay mommy saka ako walang buhay na tumayo at tumalikod sa kanya. Hahakbang na sana ako paalis pero agad ni
Josh Rain Montez"Pre, tama na 'yan. Madami ka ng masyadong nainom," awat ni Ramil sa akin sabay agaw sa alak na iniinom ko. Pero mabilis ko 'yong inilayo sa kanya."Okay lang ako, Pre. Hindi pa naman ako lasing.""Pero, Pre. Kanina ka pa rito umiinom. At ilang araw ka nang walang ibang ginawa kung 'di ang uminom nang uminom. Baka mapaano ka na niyan.""Oo nga, Pre. Baka kung ano nang mangyari sa'yo sa kakaganyan mo," sabi naman ni Byron. Muli akong uminom ng alak ko saka ako sumagot sa kanila. "Kung ano man ang mangyari sa akin, mas mabuti na siguro 'yon kaysa ganito." "Pre, tama na 'yan. Lasing ka na," muling awat ni Ramil sa akin at sa pagkakataong iyon ay tagumpay niyang naagaw mula sa akin ang iniinom kong alak. "What the h*ck? Bakit ba ang kulit mo? Bakit ka ba nakikialam?!" inis na balin ko sa kanya kasabay ng pagtayo ko. "Easy, Pre!" ani Byron sa akin. "Lasing ka na kaya itigil mo na ang pag-inom—" "D*mn it! At ano naman kung lasing na nga ako? Bakit kailangan mong makia
Josh Rain Montez"Are you drunk again?" bungad na tanong sa akin ni mommy pagkapasok ko ng bahay. Pero hindi ko siya pinansin at sa halip ay nagpatuloy lamang ako sa paglalakad palampas sa kanya. "Seriously, Josh? Hanggang kailan ka ba magkakaganyan nang dahil lang sa walang kwentang babae na 'yon?!" Huminto ako sa paglalakad matapos niyang sabihin ang mga salitang 'yon. "Wala na siya, Josh. Iniwan ka na niya pero hanggang ngayon naglulugmok ka pa rin ng dahil sa kanya!"Marahan kong hinarap si mommy. "Have you been in love, mom?" malumanay na tanong ko sa kanya na bahagyang ikinatigil niya."What?""You know what, mom? I'm always wondering, if you have been in love with dad. Kasi sa tuwing pinagmamasdan ko kayong dalawa, hindi ko nakikitang mahal niyo ang isa't isa."Nag-igting ang magkabilang panga niya. "Stop talking nonsense, Josh. Huwag mo kaming idamay ng daddy mo sa kadramahan mo.""I guess, you have never been in love. Kaya ka ganyan, kasi siguro hindi mo pa nararanasan ang ma