I am now in the final battle. All armors are now behind me. One wrong move to trigger me and I am ready to attack.
Magiging marahas ang atakeng gagawin ko. I never imagine myself being this harsh to anyone, specially to my family. Pero ang pagiging kalmado at payapa ay minsang nakakasira ng pagkatao.
I need to remind myself that people are like ocean. We can be the ripples in the serene calmness of the sea. But we must know how to roar like wild waves when provoked with lies and pain.
Sa buong biyahe pabalik ng mansyon ay tahimik lang ako habang ang mga kasama ay nagbubulungan at halatang ako ang pinag-uusapan. Si Papa ang nagbukas ng pinto para sa akin nang marating namin ang bahay.
In normal days, I will thank him for being a gentleman. Ngunit hindi ngayon. Lalo pa't alam ko
Complete silence resonated in the whole mansion. I was left alone, with just the cold wind coming from the vast sea of Priacosta slowly blowing my body.Inayos ko ang suot na bathrobe habang tinatahak ang daan patungong dagat sa maliliit na hakbang. The wind blew once again, messing my hair a little.Magaang bumabaon ang mga paa ko sa bawat lakad na ginagawa. Niyakap ng malamig na tubig ang aking mga paa nang maabot ko ang mababaw na parte ng dagat. Mula sa kinatatayuan ay tinanaw ko ang pinakadulo ng dagat na abot ng aking tingin.Last night was a win for me and for the foundation. Kaninang umaga lang ay sumabog na ang balita tungkol sa nangyaring pag-aresto kay Papa. Priacosta is in shock up until now. Andaming media ang nakatambay sa labas at hinihintay ang paglabas ko."Don't go out for now, Chio. Pahupain mo muna ang isyu dahil tiyak na ikaw ang habol ng media sa ngayon," nag-aalalang sinabi ni Tito Rendo kanina sa hapag.Umalis na
Umuwi ako ng mansyon na pagod pero masaya. Going out for just fun and games is unusual for me. Dati ay trabaho at problema ang dahilan ng paglabas ko at hindi para magsaya.I never realized how a simple walk by the shore, trail in the park, watching beautiful sceneries, and having a light talk with someone could be this satisfying.Na hindi pala lahat dapat ay malalim at makahulugan para mahanap ang saya sa paligid. It could just be a leisure time with yourself and some nature's hymn.Small things matter still.Hinagip ko ang phone sa tabing mesa para tawagan si Aling Debbie. Nakailang ring pa ito bago ko narinig ang kanyang boses."Ija...Napatawag ka?" salubong niya sa akin."Hi, Aling Debbie! Napatawag ako para kamustahin ka," nakangiting tugon ko.Nilakad ko ang veranda para pagmasdan ang karagatan. Papalubog narin ang araw. Unti unti nang nilalamon ng dilim ang buong Priacosta."Ayos naman ako. Ikaw ang dapat na
Nagmulat ako ng mga mata.Sinag ng araw.Malamig na hangin.Pamilyar na kwarto.Boses ng kilalang kilala ko.I sighed. This is still Priacosta.Mariin kong naipikit ang mga mata nang maramdaman ang hapdi sa may bandang ibabaw ng leeg. Pinalipas ko muna sakit at nang mawala ay sinubukan kong magmulat ulit.Tumatagos ang sinag ng araw mula sa labas na direktang tumatama sa dingding ng kwarto ko. Medjo marahas na at halos magkulay ginto."Tito Rendo, she is awake!" boses iyon ni Calin na nanggagaling sa aking gilid.Marahan ko siyang nilingon. Na kay Tito Rendo ang tingin niya na kumaripas ng takbo patungo sa tabi ko."Are you okay? May masakit ba sa'yo? Ano na ang nararamdaman mo?" sunod sunod niyang tanong na may bahid ng pag-aalala sa mukha."I'm...fine," mahinang tugon ko saka suminghap.Nagkatinginan sila ni Calin. Tumayo ang kaibigan ko mula sa pagkakaupo at bahagyang umatras para mas
Siya na ang nagbaba ng tawag. I got my focus fixated on the road heading to Ovianza. This is still unsure. Kung ano man ang madadatnan ko roon, bahala na.Mas dapat ko sigurong isipin ang kung ano ang sasabihin ko sa kanya pag nagkaharap kami. Though we had our break up nicely, I still couldn't get away this awkward feeling in me. Nahihiya ako na ewan. Parang mauutal pa nga.Sa normal na biyahe na ay bubusugin ko ang mga mata ng magagandang tanawing madadaanan ko papunta sa Ovianza. Like, I would watch the dancing trees all the time and let my mind be clouded with romantic scenes I know that will never be real.But no, this is not the right time for that. I stepped on the gas and the car accelerated. Ilang minuto pa ay natanaw ko na ang malaking signage ng Ovianza. Naging determinado na ako.Kaya lang, bago ko pa man maiparada sa tabi ng kalsada ang sasakyan ay nakatanggap ulit ako ng tawag mula kay Calin."Yes?" bungad ko nang ma
"It did not surprise me. Chio's stubbornness is on its highest level."Dahan dahan akong nagmulat ng mga mata dahil sa paggising sa akin ng matigas na boses ni Tito Rendo.He sounded mad and disappointed. Maybe because of what I did?"And it turned out good, Rendo. At least she can now rest," boses iyon ni Tito Simo.Unang bumungad sa akin ang puting kwarto. Pinuno ng amoy ng gamot ang aking pang-amoy na bahagyang nagpakirot ng aking ulo.It makes me nauseous. Sa tingin ko ay nasa ospital ako, kung saan ayaw kong magising na nakahiga sa hospital bed. Pakiramdam ko ay malapit na akong mamatay kung sakali mang mahanap ko ang sarili rito."She must rest now, Kuya. Masyado na siyang pinapagod ng mga bagay na hindi niya dapat pinoproblema.""She is so like of her mother, isn't she?" Tito Simo asked. "They hold the same power. And now, Chio is exhausted to death. Baka hindi na niya kayanin sa susunod."Nilingon ko s
I can't keep my eyes from the paper bag I am holding. Malaya itong sumasayaw sa bawat galaw ng aking kamay habang naglalakad pauwi. I didn't bring my car. Calin insisted to drive me home but I refused. Alam kong may kailangan pa siyang puntahan kaya hindi na ako pumayag pa sa alok niya.And he really proved his words! Talaga ngang binili niya ang kwintas at walang pag-aalinlangang binigay sa akin.Not that I don't like it. It is really beautiful, must admit. Pero nakakahiya naman kung tatanggap ako ng dahil lang sa tingin niya ay bagay sa akin. I am not used in people spoiling me with fancy jewelries or even costly stuffs.Naisip ko lang na hindi naman dapat sa akin ang mga iyon. Na sa dinami rami ng tao sa mundo, mas may karapat dapat pa na paglaanan ng pera kaysa sa akin.I have my own money. I can spoil myself without using someone. And that is my flex.An independent woman knows how to obtain her desires through her succ
Ngumiti ang batang lalaki sa akin. Pinuno ng pagkamangha ang kanyang mga mata at ang labi ay unti unting humaba. He is pouting, trying to be cute to convince me to have a hold of him.Sinubukan niyang bumaba kaya lang ay mabilis siyang niyakap ni Aling Sonya saka siya pinanggigilan. The boy pouted even more.Nakatulala lang ako sa kanya, naguguluhan parin hanggang ngayon. Si Mang Adre ay nasa loob ng bahay at naghahanda ng maiinom. Nasa kaharap kong upuan si Weino na ang tingin ay hindi na naalis sa akin.Bigla akong nahiya. Malalim na rin ang gabi nang makarating kami ng Isla Ardor. Tulog na ang mag-asawa ngunit ginising pa namin dahil sa kagustuhan kong dito sa kanila na muna makituloy.Weino offered his house nearby the shore. But I refused. Sinabi kong may ipinahanda na sa akin sina Tito at kailangan ko lang na makausap ang mag-asawa.Bumuga ako ng hangin. Nandito ako. Tulad ng unang yapak ko sa islang ito ay dinala ako ng mga p
"Kumakain na pala ang bata!" boses iyon ni Mang Adre na sumingit sa usapan namin.Napalingon ako sa may pinto at nadatnan sila na papasok na ng bahay. Dumiretso na sa hapag si Aling Sonya habang nasa tanggapan pa si Mang Adre at naglalagay ng gamit sa parehabang kahoy na upuan."Mabuti at nagpapakarga sa'yo si Kleeve, noh, ija? Sa akin kasi ay kailangan pang pwersahin para lang makarga ko," natatawang ani ni Aling Sonya nang maupo sa harap ko."Mama!" Kleeve shouted as he turned to me.Tumaas ang kanyang mga kamay na tila ba magpapakarga. Nagkatinginan kami ni Weino saglit. Si Aling Sonya naman ay hindi na napigilan ang tawa."Behave, Kleeve. She's eating," pigil ni Weino sa bata.Kleeve teared up. Nilingon niya si Weino at sa kanya nagpakarga. Weino got him. Pinanggigilan niya ang ilong ng bata, naaaliw ata."Papa!" he called him then he giggled."Sigurado ba kayong hindi ninyo anak 'yan?" mapanghinalang tanong ni Aling
Napatayo ako at nahilot ang sentido. I got my phone from my desk and dialled Chio's number. It rang for a moment before I heard her sleepy voice."Weino..."Tumikhim ako, sinusubukang maigi na maitago ang galit sa boses."Did I wake you up?""Yup...But it's okay."Matagal pa bago ako nakasagot."Sorry for waking you up. I know it's late. Go back to sleep and continue your rest. I'll see you tomorrow.""Can we just talk now? Hindi na ako makakatulog," she said in a low voice.Biglang kumalma ang galit sa loob ko. Sa isang mahinang boses ay tila ba tinangay na ng alon ang lahat ng galit na nararamdaman ko ngayon.Chio's voice got my knees weak. Muli akong umupo sa swivel chair at isinandal ang ulo sa likod nito."What do you want us to talk, darling?""How's your day?" tanong niya."It was fine. How about you? You went to the foundation?""It was tiring. I s
I will find her, or I'll die trying.The girl came to visit me through my dreams again. I already lost count how many times did this happened but all I could remember is the great feeling she never failed to make me feel.Is it even possible to fall in love with someone you just met in your dreams? In times when your defense is weak, heart is slowly beating, and unconscious soul that won't even remember the scenes tomorrow morning.It is strange to wake up with eyes looking for someone not there. Strange as how my heart beats for someone I haven't met yet. Homesick for a girl that feels like home.To the girl in my dreams, whoever you are, I will always wait for you."Damn, Weino! You are getting crazier every passing day! How can you find that girl in your dream?!" Richard hissed.I turned to him with no emotion marked on my face. Ilang sandaling nanatili ang tingin ko sa kanya bago tinungga ang alak sa isang bagsakan.His eyes
It was almost an airy whisper. Marahan niya akong dinala paupo sa kanyang hita. I tried to get up but he halted me. Umusog siya saka pinagparte ang mga hita. Nahulog ako sa espasyo sa pagitan nito at kaagad na ikinulong ni Weino. His legs were locking me in between them!Nanindig ang balahibo ko nang tumama ang kanyang daliri sa aking leeg nang sikupin niya ang mga hibla ng aking buhok."Are you hungry?" he asked."No...""Does your head hurt?""No..."He went silent for a moment."What do you want to do?""I want to eat," agap ko."I thought you are not hungry?"I frowned. Umayos ka, Chio!"What exactly do you want to do, darling?" naniniguradong tanong ni Weino.Bumuntong hininga ako."I want to sleep again," tugon ko, hindi sigurado.I can imagine him raising his brow at my remark. Kulang nalang ay tampalin ko ang noo dahil sa sobrang kalutangan ko.
Wala na akong oras para mag-reply pa. Nagsimula na akong mataranta kaya paulit ulit kong kinalabit si Calin.He turned to me. Magpapaalam na sana ako nang bigla niya akong abutan ng bote ng alak."Calm down. Para kang naiihi riyan!" he said as a chuckled came to follow his words.Nagkatinginan kami ni Jaeous. Bumakas sa mukha niya ang pagtataka nang makitang hindi na ako mapakali. Nahulog ang tingin niya sa phone ko nang makitang umilaw ito."Hinahanap ka na?" he asked."O-oo..."Tipid siyang tumango. Binalingan niya si Calin at sinubukan itong kausapin. But Calin looks like he is a bit tipsy. Tawa lang siya nang tawa at mukhang hindi naiintindihan ang sinasabi ni Jaeous."Sino?" tanong ni Calin saka ako binalingan."Uuwi na---" natigil ako nang mag-ring ang phone.Sasagutin ko na sana ito nang bigla itong hablutin ni Calin."Galit ka sa kanya, diba? Then enjoy the night! Party!" sigaw
Iniliko ko ang sasakyan sa pinakadulo ng parking lot. Handa na akong iparada ito nang biglang mag-vibrate ang phone. Itinuloy ko ang pagmamaneho hanggang sa naiparada ko ito ng maayos.I unclasped my seatbelt and bent to reach my bag. Tamad kong kinuha ang phone at nangunot ang noo nang lumabas ang pangalan ni Weino sa screen.I received six messages from him. Ang iba ay kagabi lang natanggap pero hindi ko pa nababasa.Weino:Rest if you're not able to handle the anger anymore. Magpapahinga rin ako pero bukas aayusin na natin 'to. I don't want to leave you so we will talk when our mind is calm.Weino:I love you, in case you forgot because we're in this mess. Rest assured, I love you.Weino:Eat your meal.Weino:Let's talk, Chio. I'll be home to see you in my house tonight. Wait me there.Weino:Don't leave my house. Do you want something? I'll buy it for you.Weino:Something importan
I'm back at it again. After a long fight, everything eventually fell into its place. From Isla Ardor to Priacosta, peace is here with me.Pagkauwi ko ng Priacosta ay unang nakipagkita si Tita. I agreed immediately since it's been a while since the last time I saw her. Makikibalita na rin ako tungkol sa nangyari kay Auntie Lurie.Medjo matao ang lugar na pinagkitaan namin. I was actually expecting for her to meet me in Rouseau. Kaya ganun nalang ang pagtataka ko nang inaya niya ako sa isang coffee shop malapit sa DAFC."How are you, Tita?" ako na ang nagkusang basagin ang katahimikan sa pagitan namin.Maybe it is time to give myself a closure. Sa lahat ng bagay na iniwan kong walang kasiguraduhan at para na rin sa mga tanong na hindi pa rin nasasagot hanggang ngayon."I'm fine, Chio. Ikaw? Kumusta ka?"I smiled."I'm doing great..."Ngumiti siya sa bago sumimsim sa kanyang kape. Uminom na rin ako para kahit papaano ay maib
I flinched when I heard his deep voice. Natanaw ko siya sa repleksyon sa salamin. Nakasandal si Weino hamba ng pinto, nakakrus ang mga braso sa kanyang dibdib at nakangiting nakatitig sa akin.I turned to face him. Kumurba ang nahihiyang ngiti sa aking labi, takot na salubungin ang kanyang mga mata.I heard footsteps nearing me. Sunod ko nalang naramdaman ang mainit niya palad sa aking braso, ang isang kamay ay bahagyang inaayos ang buhok ko na malayang nakakurtina sa aking balikat."Why are you so shy?" he asked."Kailan ka pa nakauwi?" bato kong tanong sa kanya, binalewala ang kanyang tanong.Nahulog ang tingin ko sa kanyang katawan. His white bohemian polo hugged his upper extremities. Abot hanggang siko ang manggas nito at ang mahabang hiwa sa gitna nito ang nagpapakita ng kanyang dibdib.His cream colored khaki shorts hugged his thighs perfectly. Parang hinulma ng perpekto ang kanyang katawan na kahit siguro anong suotin ay babaga
I am loved, for sure I am.The idea of falling in love terrified me for a long time. Then suddenly, someone came to knock on the door of my life, bringing this kind of love that will take me to forever to get over.He made me realize that a long time ago, I was already loved, and will always be loved.That in between dream and reality, space and time, life and death, and happiness and sadness, I exist.Pakiramdam ko ay nakasakay ako sa ulap na marahan ang galaw sa himpapawid. Dinadala ako sa init ng aking tahanan para bigyang lunas ang nalulumbay na puso.Na sa nanlalamig na mga ala-ala, patuloy akong hihilahin ng oras pabalik sa kung saan ako nagsimula. Ang bawat rason na naging dahilan ng lakas ko para magpatuloy at magmahal, laging bibisita sa aking isipan.Minemorya ko ang bawat detalye ng Isla Ardor. Mula sa mga puno, pino at maputing buhangin, ang paggalaw ng ulap, ang lamig ng hangin, paghiyaw ng mga kabayo, an
Suminghap ako. Kulang nalang ay magpagulong gulong na ako sa higaan para lang maging komportable.I want us to talk. Pilit mang hinihila ng antok ay sinubukan ko na manatiling gising para lang maabutan ang pag-uwi niya.Bumaba ang tingin ko sa maliit na siwang sa ilalim ng pinto ng kwarto. Madilim pa rin sa labas dahil nakapatay na ang mga ilaw. Weino is probably still not here yet.Pinanghinaan ako ng loob. I don't think I can still keep my consciousness a little longer. Masyado nang mabigat ang talukap ng aking mga mata. Nahihirapan na akong gisingin ang diwa kong kanina pa naiidlip.There is a total silence. Nasa kabilang kwarto sila Mang Adre at tulog na. Ako na lang itong gising pa hanggang ngayon.Malalim na ang gabi. Mag-aalas otso na nung pumasok ako rito sa kwarto. Sa tingin ko'y dalawang oras na akong nakikipagtitigan sa butiki, umaasa na sana ay umuwi na siya.And I got disappointed all over again.M