Sinubukan niyang bumaba kaya lang ay mabilis siyang niyakap ni Aling Sonya saka siya pinanggigilan. The boy pouted even more.
Nakatulala lang ako sa kanya, naguguluhan parin hanggang ngayon. Si Mang Adre ay nasa loob ng bahay at naghahanda ng maiinom. Nasa kaharap kong upuan si Weino na ang tingin ay hindi na naalis sa akin.Bigla akong nahiya. Malalim na rin ang gabi nang makarating kami ng Isla Ardor. Tulog na ang mag-asawa ngunit ginising pa namin dahil sa kagustuhan kong dito sa kanila na muna makituloy.
Weino offered his house nearby the shore. But I refused. Sinabi kong may ipinahanda na sa akin sina Tito at kailangan ko lang na makausap ang mag-asawa.
Bumuga ako ng hangin. Nandito ako. Tulad ng unang yapak ko sa islang ito ay dinala ako ng mga p
"Kumakain na pala ang bata!" boses iyon ni Mang Adre na sumingit sa usapan namin.Napalingon ako sa may pinto at nadatnan sila na papasok na ng bahay. Dumiretso na sa hapag si Aling Sonya habang nasa tanggapan pa si Mang Adre at naglalagay ng gamit sa parehabang kahoy na upuan."Mabuti at nagpapakarga sa'yo si Kleeve, noh, ija? Sa akin kasi ay kailangan pang pwersahin para lang makarga ko," natatawang ani ni Aling Sonya nang maupo sa harap ko."Mama!" Kleeve shouted as he turned to me.Tumaas ang kanyang mga kamay na tila ba magpapakarga. Nagkatinginan kami ni Weino saglit. Si Aling Sonya naman ay hindi na napigilan ang tawa."Behave, Kleeve. She's eating," pigil ni Weino sa bata.Kleeve teared up. Nilingon niya si Weino at sa kanya nagpakarga. Weino got him. Pinanggigilan niya ang ilong ng bata, naaaliw ata."Papa!" he called him then he giggled."Sigurado ba kayong hindi ninyo anak 'yan?" mapanghinalang tanong ni Aling
I dipped my feet in the cold water. It immediately hugged my feet, giving me a cold comfort.Tila ba inaagaw ng lamig ng tubig ang init na nararamdaman ko sa loob ko. Pakiramdam ko ay kaonting oras nalang ay tuluyan na akong lalamunin ng lamig.Silence was there to accompany me. The sun is at its peak, striking down its scorching rays to meet the need of warmth of Priacosta's people.Maliit ang imahe ng Priacosta mula rito. It somehow made me realize that I am far from the place I once thought that isn't my home. Inisip ko dati na masyadong malayo ang buhay ko sa San Hartin kung ikukumpara sa naging buhay ko sa Priacosta.It made sense. I truly believe that it is way better to breath the air of peace and live in the full essence of freedom than be a prisoner of life out of responsibilities' call.Masyado akong naging abala sa buhay ko noong nasa San Hartin pa. Trabaho, pamilya, gawaing bahay, at normal na buhay ang naging pampalip
Umayos siya ng tayo at nagpaalam na kay Aling Sonya na aalis na para tumulong kay Mang Adre sa labas.Naging abnormal ang paghinga ko pagkaalis niya ng kusina. Pakiramdam ko ay kakapusin ako ng hangin. Parang kailangan ko atang mag-ipon ng hangin sa susunod para hindi na maubusan.Wala ako sa sarili sa buong oras na nagluto kami ni Aling Sonya. At ikinakahiya ko 'yon. Minsan ay kailangan niya pang ulitin ang iniutos sa akin dahil lang sa tulala ako at hindi masyadong makausap ng maayos.His words got my senses and left me with just an ounce of it. Ni hindi ko na nga halos magawa ng mabuti ang pagpiprito ng manok!Nagsimulang magsidatingan ang mga kaibigan nila Aling Sonya. Una kong napansin ang grupo ng mga binatang kalalakihan. Sa tingin ko'y nasa apat o anim silang lahat.Kasunod nila ang tatlong babae na nasa parehong edad din. Sa likod ay may dalawang babae na sa tingin ko'y kasing edad lang ni Aling Sonya kasabay ang apat na
Nasapo ko ang ulo dahil sa bahagyang pagkirot nito. Ipinikit ko ang mga mata at hinintay na mawala ang kaonting sakit.Damn, hangover.Tinansya ko ang balanse. Tumayo ako mula sa kama para tumungo sa bintana. Malayang pumapasok ang sinag ng araw sa buong kuwarto dahilan ng pagliwanag nito.My brows shut when my hand ran through the white silk dress I am wearing. Bumaba ang tingin ko sa suot para kompirmahin ito.Nagbihis ba ako kagabi?I can't hardly remember what happened last night. Ang tanging kayang balikan ng aking ala-ala ay ang sakit ng ulo ko na kinatulugan ko na ang pag-inda.I won't drink that much the next time. O kaya ay iiwasan ko na ang inuming 'yon.Tahimik ang bahay nang lumabas ako. Una kong pinuntahan ang tanggapan pero wala akong nadatnan. Habang naglalakad patungong hapag ay nahagip ko ang malaking orasan sa dingding.It's already nine thirty in the morning. Gano'n ako katagal nagising. Tin
Tumulong kami ni Calin na magligpit ng pinagkainan. Nagtungo sa loob ang mga bisita ni Weino at may kung ano atang pag-uusapan."Sure ka ba sa blind date na 'yon, Marchioness?" si Calin pagkatapos naming maghugas ng mga pinagkainan.Sa labas na kami tumambay bilang respeto sa mga nasa loob. They seem to talk about some private matter. Maging sina Aling Sonya ay bumisita muna sa mga kakilala para hayaan sina Weino na mag-usap sa loob.Ayoko rin naman na nasa paligid sila. Hindi kakayanin ng kapal ng mukha kong pakisamahan si Weino sa mga panahong 'to lalo pa't kinakain pa rin ako ng hiya hanggang ngayon."Wala naman talaga akong interes sa bagay na 'yon, Calin. Kaso naisip ko na baka magandang pagkakataon 'yon para makahanap ng bagong pag-ibig," tugon ko saka sinipa ang buhangin."OMG!"I flinched a bit when he hissed. Kunot noong nilingon ko siya.Isang malakas na hampas sa braso ang natanggap ko na mas lalong nagpakunot ng noo
Suminghap ako. Kulang nalang ay magpagulong gulong na ako sa higaan para lang maging komportable.I want us to talk. Pilit mang hinihila ng antok ay sinubukan ko na manatiling gising para lang maabutan ang pag-uwi niya.Bumaba ang tingin ko sa maliit na siwang sa ilalim ng pinto ng kwarto. Madilim pa rin sa labas dahil nakapatay na ang mga ilaw. Weino is probably still not here yet.Pinanghinaan ako ng loob. I don't think I can still keep my consciousness a little longer. Masyado nang mabigat ang talukap ng aking mga mata. Nahihirapan na akong gisingin ang diwa kong kanina pa naiidlip.There is a total silence. Nasa kabilang kwarto sila Mang Adre at tulog na. Ako na lang itong gising pa hanggang ngayon.Malalim na ang gabi. Mag-aalas otso na nung pumasok ako rito sa kwarto. Sa tingin ko'y dalawang oras na akong nakikipagtitigan sa butiki, umaasa na sana ay umuwi na siya.And I got disappointed all over again.M
I am loved, for sure I am.The idea of falling in love terrified me for a long time. Then suddenly, someone came to knock on the door of my life, bringing this kind of love that will take me to forever to get over.He made me realize that a long time ago, I was already loved, and will always be loved.That in between dream and reality, space and time, life and death, and happiness and sadness, I exist.Pakiramdam ko ay nakasakay ako sa ulap na marahan ang galaw sa himpapawid. Dinadala ako sa init ng aking tahanan para bigyang lunas ang nalulumbay na puso.Na sa nanlalamig na mga ala-ala, patuloy akong hihilahin ng oras pabalik sa kung saan ako nagsimula. Ang bawat rason na naging dahilan ng lakas ko para magpatuloy at magmahal, laging bibisita sa aking isipan.Minemorya ko ang bawat detalye ng Isla Ardor. Mula sa mga puno, pino at maputing buhangin, ang paggalaw ng ulap, ang lamig ng hangin, paghiyaw ng mga kabayo, an
I flinched when I heard his deep voice. Natanaw ko siya sa repleksyon sa salamin. Nakasandal si Weino hamba ng pinto, nakakrus ang mga braso sa kanyang dibdib at nakangiting nakatitig sa akin.I turned to face him. Kumurba ang nahihiyang ngiti sa aking labi, takot na salubungin ang kanyang mga mata.I heard footsteps nearing me. Sunod ko nalang naramdaman ang mainit niya palad sa aking braso, ang isang kamay ay bahagyang inaayos ang buhok ko na malayang nakakurtina sa aking balikat."Why are you so shy?" he asked."Kailan ka pa nakauwi?" bato kong tanong sa kanya, binalewala ang kanyang tanong.Nahulog ang tingin ko sa kanyang katawan. His white bohemian polo hugged his upper extremities. Abot hanggang siko ang manggas nito at ang mahabang hiwa sa gitna nito ang nagpapakita ng kanyang dibdib.His cream colored khaki shorts hugged his thighs perfectly. Parang hinulma ng perpekto ang kanyang katawan na kahit siguro anong suotin ay babaga
Napatayo ako at nahilot ang sentido. I got my phone from my desk and dialled Chio's number. It rang for a moment before I heard her sleepy voice."Weino..."Tumikhim ako, sinusubukang maigi na maitago ang galit sa boses."Did I wake you up?""Yup...But it's okay."Matagal pa bago ako nakasagot."Sorry for waking you up. I know it's late. Go back to sleep and continue your rest. I'll see you tomorrow.""Can we just talk now? Hindi na ako makakatulog," she said in a low voice.Biglang kumalma ang galit sa loob ko. Sa isang mahinang boses ay tila ba tinangay na ng alon ang lahat ng galit na nararamdaman ko ngayon.Chio's voice got my knees weak. Muli akong umupo sa swivel chair at isinandal ang ulo sa likod nito."What do you want us to talk, darling?""How's your day?" tanong niya."It was fine. How about you? You went to the foundation?""It was tiring. I s
I will find her, or I'll die trying.The girl came to visit me through my dreams again. I already lost count how many times did this happened but all I could remember is the great feeling she never failed to make me feel.Is it even possible to fall in love with someone you just met in your dreams? In times when your defense is weak, heart is slowly beating, and unconscious soul that won't even remember the scenes tomorrow morning.It is strange to wake up with eyes looking for someone not there. Strange as how my heart beats for someone I haven't met yet. Homesick for a girl that feels like home.To the girl in my dreams, whoever you are, I will always wait for you."Damn, Weino! You are getting crazier every passing day! How can you find that girl in your dream?!" Richard hissed.I turned to him with no emotion marked on my face. Ilang sandaling nanatili ang tingin ko sa kanya bago tinungga ang alak sa isang bagsakan.His eyes
It was almost an airy whisper. Marahan niya akong dinala paupo sa kanyang hita. I tried to get up but he halted me. Umusog siya saka pinagparte ang mga hita. Nahulog ako sa espasyo sa pagitan nito at kaagad na ikinulong ni Weino. His legs were locking me in between them!Nanindig ang balahibo ko nang tumama ang kanyang daliri sa aking leeg nang sikupin niya ang mga hibla ng aking buhok."Are you hungry?" he asked."No...""Does your head hurt?""No..."He went silent for a moment."What do you want to do?""I want to eat," agap ko."I thought you are not hungry?"I frowned. Umayos ka, Chio!"What exactly do you want to do, darling?" naniniguradong tanong ni Weino.Bumuntong hininga ako."I want to sleep again," tugon ko, hindi sigurado.I can imagine him raising his brow at my remark. Kulang nalang ay tampalin ko ang noo dahil sa sobrang kalutangan ko.
Wala na akong oras para mag-reply pa. Nagsimula na akong mataranta kaya paulit ulit kong kinalabit si Calin.He turned to me. Magpapaalam na sana ako nang bigla niya akong abutan ng bote ng alak."Calm down. Para kang naiihi riyan!" he said as a chuckled came to follow his words.Nagkatinginan kami ni Jaeous. Bumakas sa mukha niya ang pagtataka nang makitang hindi na ako mapakali. Nahulog ang tingin niya sa phone ko nang makitang umilaw ito."Hinahanap ka na?" he asked."O-oo..."Tipid siyang tumango. Binalingan niya si Calin at sinubukan itong kausapin. But Calin looks like he is a bit tipsy. Tawa lang siya nang tawa at mukhang hindi naiintindihan ang sinasabi ni Jaeous."Sino?" tanong ni Calin saka ako binalingan."Uuwi na---" natigil ako nang mag-ring ang phone.Sasagutin ko na sana ito nang bigla itong hablutin ni Calin."Galit ka sa kanya, diba? Then enjoy the night! Party!" sigaw
Iniliko ko ang sasakyan sa pinakadulo ng parking lot. Handa na akong iparada ito nang biglang mag-vibrate ang phone. Itinuloy ko ang pagmamaneho hanggang sa naiparada ko ito ng maayos.I unclasped my seatbelt and bent to reach my bag. Tamad kong kinuha ang phone at nangunot ang noo nang lumabas ang pangalan ni Weino sa screen.I received six messages from him. Ang iba ay kagabi lang natanggap pero hindi ko pa nababasa.Weino:Rest if you're not able to handle the anger anymore. Magpapahinga rin ako pero bukas aayusin na natin 'to. I don't want to leave you so we will talk when our mind is calm.Weino:I love you, in case you forgot because we're in this mess. Rest assured, I love you.Weino:Eat your meal.Weino:Let's talk, Chio. I'll be home to see you in my house tonight. Wait me there.Weino:Don't leave my house. Do you want something? I'll buy it for you.Weino:Something importan
I'm back at it again. After a long fight, everything eventually fell into its place. From Isla Ardor to Priacosta, peace is here with me.Pagkauwi ko ng Priacosta ay unang nakipagkita si Tita. I agreed immediately since it's been a while since the last time I saw her. Makikibalita na rin ako tungkol sa nangyari kay Auntie Lurie.Medjo matao ang lugar na pinagkitaan namin. I was actually expecting for her to meet me in Rouseau. Kaya ganun nalang ang pagtataka ko nang inaya niya ako sa isang coffee shop malapit sa DAFC."How are you, Tita?" ako na ang nagkusang basagin ang katahimikan sa pagitan namin.Maybe it is time to give myself a closure. Sa lahat ng bagay na iniwan kong walang kasiguraduhan at para na rin sa mga tanong na hindi pa rin nasasagot hanggang ngayon."I'm fine, Chio. Ikaw? Kumusta ka?"I smiled."I'm doing great..."Ngumiti siya sa bago sumimsim sa kanyang kape. Uminom na rin ako para kahit papaano ay maib
I flinched when I heard his deep voice. Natanaw ko siya sa repleksyon sa salamin. Nakasandal si Weino hamba ng pinto, nakakrus ang mga braso sa kanyang dibdib at nakangiting nakatitig sa akin.I turned to face him. Kumurba ang nahihiyang ngiti sa aking labi, takot na salubungin ang kanyang mga mata.I heard footsteps nearing me. Sunod ko nalang naramdaman ang mainit niya palad sa aking braso, ang isang kamay ay bahagyang inaayos ang buhok ko na malayang nakakurtina sa aking balikat."Why are you so shy?" he asked."Kailan ka pa nakauwi?" bato kong tanong sa kanya, binalewala ang kanyang tanong.Nahulog ang tingin ko sa kanyang katawan. His white bohemian polo hugged his upper extremities. Abot hanggang siko ang manggas nito at ang mahabang hiwa sa gitna nito ang nagpapakita ng kanyang dibdib.His cream colored khaki shorts hugged his thighs perfectly. Parang hinulma ng perpekto ang kanyang katawan na kahit siguro anong suotin ay babaga
I am loved, for sure I am.The idea of falling in love terrified me for a long time. Then suddenly, someone came to knock on the door of my life, bringing this kind of love that will take me to forever to get over.He made me realize that a long time ago, I was already loved, and will always be loved.That in between dream and reality, space and time, life and death, and happiness and sadness, I exist.Pakiramdam ko ay nakasakay ako sa ulap na marahan ang galaw sa himpapawid. Dinadala ako sa init ng aking tahanan para bigyang lunas ang nalulumbay na puso.Na sa nanlalamig na mga ala-ala, patuloy akong hihilahin ng oras pabalik sa kung saan ako nagsimula. Ang bawat rason na naging dahilan ng lakas ko para magpatuloy at magmahal, laging bibisita sa aking isipan.Minemorya ko ang bawat detalye ng Isla Ardor. Mula sa mga puno, pino at maputing buhangin, ang paggalaw ng ulap, ang lamig ng hangin, paghiyaw ng mga kabayo, an
Suminghap ako. Kulang nalang ay magpagulong gulong na ako sa higaan para lang maging komportable.I want us to talk. Pilit mang hinihila ng antok ay sinubukan ko na manatiling gising para lang maabutan ang pag-uwi niya.Bumaba ang tingin ko sa maliit na siwang sa ilalim ng pinto ng kwarto. Madilim pa rin sa labas dahil nakapatay na ang mga ilaw. Weino is probably still not here yet.Pinanghinaan ako ng loob. I don't think I can still keep my consciousness a little longer. Masyado nang mabigat ang talukap ng aking mga mata. Nahihirapan na akong gisingin ang diwa kong kanina pa naiidlip.There is a total silence. Nasa kabilang kwarto sila Mang Adre at tulog na. Ako na lang itong gising pa hanggang ngayon.Malalim na ang gabi. Mag-aalas otso na nung pumasok ako rito sa kwarto. Sa tingin ko'y dalawang oras na akong nakikipagtitigan sa butiki, umaasa na sana ay umuwi na siya.And I got disappointed all over again.M