“L-Liam... Bakit ka nandito?”
“Can’t I attend? Sorry, no one forbade me. Just hold on so we can get inside, don’t be such a baby.”
May mas iwe-weirdo pa ba ang lalaking 'to?
Nakakatakot ang bilis ng pagbabago ng ugali niya.
Minsan parang isang halimaw, at minsan naman ay mala-anghel.
Kumapit na lamang ako sa braso ni Liam bago pa lumabas ang mga pangil na tinatago niya.
Saglit niyang tinanguan ang dalawang guwardiya na silang nagbukas ng pinto.
Hindi ko man lang napansin ang mga guwardiyang 'to kanina na parehong nakatayo sa harapan ng pinto dahil sa sobrang kaba. Siguro ay natatawa sila sa inasta ko kanina na halos magsuka na sa kaba.
“Thank you, everyone, for attending the press-con I called. You know what’s probably the reason for the sudden call, don’t you?”
Nagsimula nang magsalita ang ina ni Liam, habang kami ay nakaupo sa mga upuang nakalinya at nasa hara
“Anong ginagawa mo dito!?” nagtatakang bulalas ko. “You're finally awake.” Namilog ang aking mga mata dahil para bang ako lang ang nagulat sa aming dalawa. Unti-unting lumipat ang tingin ko kay Noah, na humakbang palapit kay Blade. “T-teka, bakit siya nandito? Hindi ba nasa panig siya ng mga Spencers?” Nalaglag ang panga ko nang iangat ni Noah ang kanyang braso para ilagay sa balikat ni Blade at akbayan siya. “Ako ang una niyang pinaglilingkuran bago pa siya pumasok sa mga Spencers. Isa pa, buo ang tiwala ko kay Blade dahil siya ang pinaka-tapat kong tao.” Napaismid ako. “Huh? Kailan pa?” “Three years ago.” Bahagyang tumingin sa kanya si Noah bago lumingon muli sa akin. “It's such a long story na hindi mo na kailangang malaman pa. Ang mahalaga, nandito si Blade at tinutulungan niya tayong makakuha ng insights sa lungga ng mga taong nilagay ka sa kapahamakan.” bumitiw si Noah kay Blade at saka ay lumakad pabalik sa upuan.
“A-Ano? Hindi pwedeng mangyari 'yan!” “However, it is what really happened while you were sleeping. Para makasiguro ka, pwede mong tingnan ang mga articles na lumabas a week ago. But I'm telling you, ipinasara na iyon ni Liam.” mataim ang mga titig ni Blade sa akin. “Pfft-” Naagaw ang atensyon ko sa tawa ni Noah. “Anong nakakatawa?” pinagtaasan ko siya ng kilay. “Hindi mo ba alam na nawala ang posibleng business na makakayang suportahan ang mga gastusin ko pati na ang pananatili ko sa bansang 'to?” Sumilay ang ngisi sa labi ni Noah. “Chill, hindi ko lang akalain na ganoon pala ka-cheap 'yang asawa mo. He took his gift back?” “Siguro dahil hindi naman talaga niya iniregalo sa akin ang resto na iyon. Ang sabi niya, ibinigay niya lang 'yun sa akin para hindi siya pagdudahan ng mga tao sa— Teka, wala man lang nakapansin na nawawala ako?” They were so invested in our lives kaya nung nalaman nilang pinakasalan ako ni Liam, sobrang da
[THIRD PERSON POV]“Thank you so much babe, for getting rid of that woman from our lives.”“Of course, didn’t I promise you that once I’m done with Eureka, I’ll figure out a way to get rid of her?”Ipinadausdos ni Maddison ang kanyang mga paa sa isang pool habang nakapatong ang kanyang ulo sa balikat ni Liam.Kasalukuyan silang nagpapahinga sa gilid ng pool habang ang mga tao ay natutulog na dahil sa kalaliman ng gabi.“Pakiramdam ko sasabog ang puso ko sa inis sa tuwing nakikita kitang kasama ang babaeng 'yon!” madramang bulalas ni Maddison na may bakas ng panunukso sa kanyang boses.Bumaba ang tingin niya mula sa mga mata ni Liam patungo sa labi nito. Mainit ang kanyang titig sa mga labi ni Liam habang marahan niyang kinagat ang kanyang ibabang labi, umangat muli ang kanyang tingin at nagtama ang kanilang mga mata.Unti-unting nagdikit ang kanilang mga katawan kasabay ng marahang
[Crystal]“Is it good?”Agad na tanong ni Noah kahit hindi ko pa natitikman ang inihanda niyang pagkain.“Pwede mo bang sabihin ulit sa'kin kung anong pangalan ng pagkain na 'to?”“Hønsekødssuppe?”Hindi ko pa rin maintindihan ang sinasabi niya kahit halos sampung beses na niyang inuulit sa akin. Kaya naman nagsimula na lang akong sumandok ng sabaw at humigop nito.“Mmm…” namilog ang mga mata kong umangat sa kanya. “Ang sarap.”Isang malaking ngiti ang gumuhit sa mga labi ni Noah na nagpapakita ng kanyang walang kapintasang mga ngipin.Sa lahat talaga ng nakita ko, siya lang ang may pinakamagandang mga ngiti. Perfect siya maging toothpaste model.“Mabuti naman at nagustuhan mo. Sige, bilisan mo nang kumain diyan, dahil pagkatapos nito, ililibot na kita dito sa bahay!” galak niyang utas.“Okay, okay! Kanina mo pa bina
Nang tuluyan na niyang buksan ang pinto ay bumungad sa akin ang isang kwarto na pininturahan ng kulay pink at puti.Tuwang-tuwa na inihagis ni Noah ang kanyang mga kamay sa hangin. “Tadaaaa!” sigaw niya, “Halika, dali! Tingnan mo ang loob!”“O-Okay?”Hindi ako sigurado kung bakit ipinapakita sa akin ni Noah ang partikular na silid na ito. Malinaw na nakalaan para sa isang batang babae ang kwartong 'to. Puno kasi ng mga gamit ng sanggol ang isang puting crib. Nakapagtataka na sobrang linis ng silid na ito, dahil karaniwan ay makalat kapag bata ang gumagamit.Natuon ang atensyon ko sa sahig, kung saan pinagmasdan ko ang pink at puting kulay na rubber floor tiles. Pero, mayroong isang bagay na kakaiba dito. Karaniwan, alphabet letters ang nasa tiles, pero hindi ganoon sa silid na ito.“A...ma...ra…”Paulit-ulit lang nitong ginagamit ang mga letrang iyon. Tumingala ako para makita ang
“Dad!”Tinawag ni Noah ang kanyang ama at agad itong nilapitan. Nasulyapan ko pa ang pasimpleng paglapit ng bibig niya sa malapit sa tenga nito at para bang may ibinulong. Hindi ko naririnig ang pinaguusapan nila at hindi ako ganoon ka-pakialamera para magtanong pa.“Amara…” banggit niyang muli sa pangalan ng batang babae habang humahakbang palapit sa akin.Kinulong ko ang mga takas kong buhok at isinilid sa likod ng aking tainga. Ngumiti ako sa ama ni Noah at umatras ng kaunti para makatuloy siya sa baby crib na nasa likuran ko.Nasaksihan ko kung paano pigilan ng ama ni Noah ang emosyon niya. Mukhang malungkot talaga siya ngayon, habang nakatingin sa mga gamit ng nawalay niyang anak.Dahan-dahan kong itinaas ang kamay ko at tinapik siya sa likuran. “Huwag ho kayong magalala Sir, ang sabi ni Noah ay babalik rin ang anak ninyo. Siguradong hindi na siya makapaghintay na mayakap ang ama niya ng kasing higpit ng pa
“We will get this, and this… this… and… that.”Sinusundan ko lang ang mga yapak ni Noah dito sa loob ng isang boutique at parang bibilhin na niya ang buong lugar dahil sa ilang beses na niyang sinabi na kukunin namin ang mga damit.Hindi ko siya pwedeng hayaan na magpatuloy pa dahil baka pati damit ng sales lady ay bilhin niya.Hinila ko ang damit niya at sinubukang kunin ang atensyon.Lumingon siya ng kaunti para tingnan ako.“Sa sobrang dami ng mga 'yan, parang sobra pa sa isang taon na paninirahan sa bahay mo.”Napansin kong napalingon sa amin ang mga mata ng sales lady kaya ibinaba ko ng bahagya ang puting cap na suot ko para matakpan ang aking mukha dahil parang naagaw ko ang atensyon niya. Lumapit ako ng kaunti kay Noah at bumulong. “Bumili lang tayo ng tatlong pares at sapat na iyon para sa ilang mga araw."“For a few days?” bulalas niya. “You don't know how m
Naramdaman ko ang mga kamay na humawak sa balikat ko para iligtas ako sa muling pagkalunod sa mga mata niya. Hinila ako ni Noah papunta sa likuran niya para itago.Tila hindi makapaniwala si Liam na nakikita niya ako ngayon na nakatayo pa rin sa sarili kong mga paa. Mukhang naguguluhan siya kung bakit hanggang ngayon ay buhay at humihinga pa ako.Hindi ko na makita si Liam dahil sa tangkad ni Noah at lapad ng mga balikat niya na nakaharang sa harapan ko. Pero ang tanging nakikita ko na lamang ay si Maddison, na masama ang mga titig kay Liam.“So you're the one who abducted her?”Mabilis kong inilihis sa direksyon ni Liam ang mga mata ko kahit na likod lang ni Noah ang nakikita ko.“What?” sarkastikong tumawa si Noah. “I can't believe that sharp tongue of yours can still lie. Ano bang gusto mong mangyari? Crystal will believe you that I kidnapped her, at ako ang maging masamang tao sa mga mata niya gaya ng g
"Okay, eto na ang bola mo anak." Agad akong tumayo pagkatapos kunin ang bola. Sa kabutihang palad, at sa murang edad, alam ng aking anak na babae ang aking kalagayan. Kaya hindi niya ako binitawan, lalo na kapag naglalakad ako. Alam niyang hindi ganoon kabuti ang accuracy ko dahil sa sakit ko kaya naman ay nakahanda siyang protektahan ako. “Bumalik na tayo.”“Thank you, mommy...” mahinang sabi ng anak ko kaya tumugon ako habang tinatapik ang ulo niya.Maglalakad na sana kami pabalik nang may nakita akong pamilyar na pigura, napabuka ang labi ko sa gulat. Halos manigas ang buong katawan ko na parang estatwa sa lamig ng pisngi ko. “Crystal…” Narinig ko ulit ang mga salitang iyon sa bibig niya, narinig ko na naman ang boses niya. Lumapit siya sa amin at naglakad papalapit sa pwesto namin. Hindi ko alam kung bakit medyo napaatras ako. Nakita ko sa gilid ng mat
“Tara na.” "Sigurado ka bang aalis ka sa Denmark?" “Oo. Parang panaginip lang nang makarating ako dito. I was once so happy at hinding-hindi ko pagsisisihan ang pagpunta ko sa lugar na ito. I will forever treasure the feelings I had here in Denmark. Marami akong natutunan, at ngayon ay handa na akong bumitaw at tanggapin ang pananampalatayang mayroon ako.” _______________________ 6 na taon na ang lumipas... "Mommy, kailan ko po makikita si daddy?" "Darating siya at hahanapin ka pagdating ng tamang panahon, Crystal." “Kanina ko pa tinitingnan itong litratong kuha mo sa South Korea. Mukhang masaya ka sa tatay ko. Pero, wala siya sa amin ngayon. Sana mahanap niya kami agad. Hindi na ako makapaghintay na makita siya.” Isang mapait na ngiti ang gumuhit sa aking mga labi nang marinig
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
Parang nanlambot ang katawan ni Blade sa awa. Habang pinupunasan ang walang humpay nitong luha. "Tay, balik na tayo," matipid na wika ni Blade kay Mr. Dawson. Hindi kumibo ang ama ni Crystal at agad na pinaandar ang sasakyan. Ang kamay niyang nakahawak sa manibela ay halos mabali ito. Hindi nagsasalita si Mr. Dawson ngunit bakas ang galit nito sa kanyang mga mata. Pagkatapos punasan ni Blade ng mga itlog at kamatis ang natitirang bahagi ng katawan ni Crystal, binalot niyang muli ang isang balabal sa ulo nito at saka hinayaan lang siyang umiyak para maipahayag din niya ang kanyang iniisip. Pagdating nila sa bahay ng mga Dawson ay tila wala ng buhay si Crystal at kitang-kita sa kanyang mga mata ang emosyon. Matipid ang kilos at hakbang niya kaya binuhat na lang siya ni Blade papunta sa kwarto niya dahil n
“Salamat sa pagpunta at pagbibigay sa amin ng oras. Ginanap ang kumperensyang ito dahil sa mga balita kamakailan na nagpasindak sa lahat. Si Spencer ay magkakaroon ng isa pang kahalili ng pamilya. Si Crystal, ang asawa ng aking anak, ay nagdala sa amin ng isang pagpapala na ibibigay namin ang aming oras upang turuan at mahalin. Magandang balita ito para sa amin, at umaasa kaming lahat ay magdiwang kasama ang pamilya ni Spencer. ” masayang utos nito habang nakatingin sa mga camera. Sandaling palakpakan ang bumalot sa silid. "Maaari ka nang magsimulang magtanong." Agad namang nagtaas ng kamay ang isang reporter. "Kailan mo nalaman na buntis si Mrs. Crystal Spencer at ilang buwan na niyang dinadala ang bata?" Nilingon ng ina ni Liam si Crystal dahil umaasa siyang sasagutin nito ang tanong. Pero, nakapikit lang ang mga labi ni Crystal at para siyang natulala sa kawalan. Kaya naman, ibinalik na lang ng nanay ni Liam an
Agad kong inilipat ang tingin ko kay Liam at ngayon ay nakatitig lang siya sa sahig. Nanginginig ang mga mata ko habang nakatitig sa kanya. Hindi ba't sinabi ko na ayaw kong ipaalam sa publiko ang tungkol sa akin at sa aking anak? Ngunit ano ito? Ano pang conference ang pinag-uusapan nila? “Hindi po ma’am. Ikinalulungkot kong biguin ka, ngunit hindi ako nagpapahintulot ng anumang publisidad para sa ating anak. Ang kumperensyang ito ay hindi dapat idaos dahil hindi ko hahayaan ang aking anak na maging kahalili para sa iyong matagal nang pinag-iingat na kumpanya na kasama-pinagmamalaki. Hindi ko gusto ang kanilang madilim na buhay sa likod ng napakatalino na bagay. At mas ayaw kong maranasan ito ng anak ko. "Dapat sinabi mo sa akin ng mas maaga. Alam na ng publiko. ” Nagkibit-balikat ito sa akin kaya hindi ko napigilan ang sarili kong titigan s
"A-Ano..?" Para akong nabingi sa sinabi ni Blade. “Rally? Anong ibig mong sabihin? ” "Tingnan mo ang lugar na iyon." Sinundan ko kung saan nakatitig ang mga mata ni Blade at may nakita akong mga taong may dalang mga karatula at poster. "Anong nangyayari?" Natatakot akong magtanong. "Bakit nangyayari ito sa mga Spencer?" Malalaman mo rin kapag nakapasok na tayo. Sa ngayon, mas mabuting makinig ka na lang muna sa akin at isuot mo. Hindi na ako umangal at agad na ibinalot sa katawan ko ang cloak na binigay ni Blade at nilagyan ng cap sa ulo ko. Sa gilid ng mata ko, nakita kong lumabas si Blade at hinintay ko siyang lumingon sa upuan ko. Pagbukas niya ng pinto ay halos mabingi ako sa sigawan ng mga tao. Halos hindi ko na maintindihan ang sinisi
Natigilan ako sa sinabi ni Blade. Tama siya. Hindi ako pwedeng puntahan ng personal ni Mrs Spencer lalo na at baka makilala ko pa ng ibang tao ang tunay kong katayuan. Kilala nila ako noon bilang Crystal Harrison at sapat na sa akin ang pangalang iyon. Nasa kanila na kung tatanggapin nila ako o hindi. “Pero, ano ang dahilan kung bakit nila ako tinatawag? Tungkol ba ito sa magiging anak namin ni Liam? ” tanong ko ulit at medyo kinabahan din ako. “Oo, I suggest na magbihis ka ng maayos at ayusin mo ang sarili mo bago kita dalhin doon. Kumain ka muna. ” Napataas ang kilay ko dahil sa inasta ni Blade. Parang mas kinakabahan pa siya kaysa sa akin. Sinundan ko siya ng tingin nang umupo siya at nagsimulang kumain. Hindi naman siguro siya nagmamadali? Napatingin ako kay tatay na ngayon ay nakatitig lang sa akin at parang naaawa siya