“We will get this, and this… this… and… that.”
Sinusundan ko lang ang mga yapak ni Noah dito sa loob ng isang boutique at parang bibilhin na niya ang buong lugar dahil sa ilang beses na niyang sinabi na kukunin namin ang mga damit.
Hindi ko siya pwedeng hayaan na magpatuloy pa dahil baka pati damit ng sales lady ay bilhin niya.
Hinila ko ang damit niya at sinubukang kunin ang atensyon.
Lumingon siya ng kaunti para tingnan ako.
“Sa sobrang dami ng mga 'yan, parang sobra pa sa isang taon na paninirahan sa bahay mo.”
Napansin kong napalingon sa amin ang mga mata ng sales lady kaya ibinaba ko ng bahagya ang puting cap na suot ko para matakpan ang aking mukha dahil parang naagaw ko ang atensyon niya. Lumapit ako ng kaunti kay Noah at bumulong. “Bumili lang tayo ng tatlong pares at sapat na iyon para sa ilang mga araw."
“For a few days?” bulalas niya. “You don't know how m
Naramdaman ko ang mga kamay na humawak sa balikat ko para iligtas ako sa muling pagkalunod sa mga mata niya. Hinila ako ni Noah papunta sa likuran niya para itago.Tila hindi makapaniwala si Liam na nakikita niya ako ngayon na nakatayo pa rin sa sarili kong mga paa. Mukhang naguguluhan siya kung bakit hanggang ngayon ay buhay at humihinga pa ako.Hindi ko na makita si Liam dahil sa tangkad ni Noah at lapad ng mga balikat niya na nakaharang sa harapan ko. Pero ang tanging nakikita ko na lamang ay si Maddison, na masama ang mga titig kay Liam.“So you're the one who abducted her?”Mabilis kong inilihis sa direksyon ni Liam ang mga mata ko kahit na likod lang ni Noah ang nakikita ko.“What?” sarkastikong tumawa si Noah. “I can't believe that sharp tongue of yours can still lie. Ano bang gusto mong mangyari? Crystal will believe you that I kidnapped her, at ako ang maging masamang tao sa mga mata niya gaya ng g
[Crystal]“Have you bought everything you need?” Salubong na tanong sa akin ng ama ni Noah.Sinimulan na din ng mga guards na kasama namin na ipasok ang mga shopping bags sa loob ng bahay.“Yes sir, hindi naman po marami ang kakailanganin ko. Malaking bagay na ang pagbili niyo ng mga gagamitin kong damit.” sinubukan kong ngumiti bilang pasasalamat sa kabaitan niya.Ang hirap sa akin maging masaya lalo pa at naaalala ko pa rin ang nangyari kanina pati na ang mga titig ni Liam sa akin.“No dad, she's lying to you.”Mabilis akong napalingon nang biglang sumabat si Noah pagkatapos niyang maipasok lahat ng mga shopping bags na bitbit niya.Pinanliitan ko siya ng mata dahil hindi ko maintindihan ang gusto niyang sabihin.“What do you mean Crystal is lying? Binili ba ninyo ako ng-”“Nope, we haven't got you a shake since Crystal wants to go back immediately. Ayaw niya daw ka
Natigilan ang ama ni Noah sa akin at tila hindi alam ang susunod na sasabihin. Nakatulala lamang siya sakin ng nakaawang ang labi pero walang lumalabas na salita.“Pwede niyo po bang sabihin sa akin kung bakit bigla niyong nabanggit ang mom ko?” Tanong ko sa kanya dahil tila natahimik ang lahat dito.Nagulat lang kasi talaga ako na bigla niyang nabanggit iyon ng wala namang dahilan.“Uh…” Isang awkward na tawa ang pinakawalan niya bago siya nakabawi at bumalik sa akin. “Well, common na ang salitang iyon dito sa Denmark. Yan ang sinasabi naming mga matatanda sa mga dalagang hindi napipigilan ang mga pagnanais. Like we would say, parehas talaga kayo ng nanay mo. Nasanay lang ako, nakalimutan kong hindi ka nga pala lumaki dito. Pasensya na.” umangat ang magkabilang sulok ng labi niya na lumikha ng isang ngiti ngunit hindi man lang nagbago ang hugis ng mga mata niya.Mukhang hindi sincere iyon, pero siguro naka
Hindi pa rin kami makaalis dahil pilit akong pinapahawak ni Blade sa katawan niya. Hinablot niya ang mga braso ko mula sa likod niya at hinila papunta sa harapan at higpitan ang kapit nito sa bewang niya. “Kapag hindi ka kumapit, siguradong mahuhulog ka.” Ramdam na ramdam ko ngayon ang pag-akyat ng dugo ko sa katawan papunta sa aking pisngi. Sobrang init sa pakiramdam kaya sigurado akong nagiging kamatis na naman ang mga 'to Sana lang hindi lumingon si Blade, dahil siguradong abot-abot ang pang aasar na matatanggap ko kapag nalaman niyang ganito ang epekto sa akin ng ginagawa niya. Alam kong naka helmet ako ngayon at pwedeng hindi niya mapansin pero hindi ko pa rin kakayanin kapag lumingon siya. “Ano, buhay ka pa ba dyan?” bulalas na tanong ni Blade, at nang makita ko siyang palingon ay agad akong tumango para pigilan siya. “O-Oo… okay lang a-ako…” kinagat ko ang ibabang labi ko para gisingin ang aking sarili. Ano't nauut
"Ganyan ka ba nagpapasalamat? Niyakap mo ako kanina, baka gusto mo akong bitawan?"Agad kong binitawan ang mga braso ko at lumayo sa kanya. Pinasadahan ko ng daliri ko ang buhok ko na nagulo nang tanggalin ko ang helmet.Sumilip na lang ako sa lupa ng hindi ko maiangat ang tingin ko kay Blade dahil sa sinabi niya."Tingnan mo ako."Parang nanigas ang kamay ko sa pag-aayos ng buhok ko dahil sa mga binitawan niya.Pinagdikit ko ang labi ko habang dahan-dahang itinaas ang mga mata ko sa kanya."Namumula ka ba?" Ngumisi si Blade. Itinaas pa niya ang kanyang crumple fist para harangan ang kanyang bibig."Hindi ako." Muli akong umiwas ng tingin sa kanya at napanganga na lang sa nakaparadang motor."Tara, nagbibiro lang ako. Tingnan mo ako."Hindi ko pa rin siya binigyan ng tingin.Hindi ko maintindihan kung ano ang ginagawa nitong mga ma
“Self defense?” “Para hindi ka masaktan o masampal, you have to learn how to protect yourself. You must be stronger, Crystal.” utas ni Blade habang tinatali ang black belt sa kanyang bewang. “Okay..?” yumuko ako upang muling tingnan ang kasuotan na pinasuot niya sa akin. Pareho kaming dalawa na nakasuot ng uwagi, karate uniform. Nangingisi akong tumingin muli kay Blade. “Hindi mo ba naisip na itong tutorial mo ng self defense ay medyo—OA?” Nakasuot ako ng itim na may tatlong guhit, puti, itim, at pula. Si Blade naman ay nakasuot ng asul na uwagi at itim na sinturon. Sandali, ibig bang sabihin, mag-aaway kaming dalawa? Sa laki ng katawan niya, lalabanan niya ba talaga ang isang payat na stick na katulad ko? Mabilis na lumipad ang kamay ni Blade sa gilid ng ulo ko, dahilan ng mabilis kong pagliyad. Napapikit ako ng maramdaman ko ang bahagyang paggalaw ng buhok ko dahil sa hanging dulot ng mabilis niyang galaw.
Tatlong buwan na akong nandito sa bahay ni Noah.Marami rin akong natutunan sa araw-araw na pagtuturo ni Blade sa akin kung paano protektahan ang sarili ko.Maraming beses akong muntik nang mawalan ng buhay dahil sa aming pagsasanay. Minsan nga kinailangan kong makipag-away sa kanya sa swimming pool habang nilulunod niya ang ulo ko. Kailangan ko raw malaman at matutunan kung paano iligtas ang sarili ko sakaling may malunod sa akin at malubog sa tubig. Sa sobrang lakas ng pagdiin niya sa ulo ko, nang pilit akong kumawala sa kanya, tumama ang bulto niyang braso sa bibig ko at naging dahilan ng pagdugo nito.May time din na minsan tinuruan niya akong magmaneho ng sasakyan, wala akong experience sa ganyan kaya sobrang bakat ang kotse ni Noah na ginamit namin.The good thing is pareho kaming ligtas.Parang naririnig ko pa rin ang malakas na sigaw ni Noah noong araw na iyon.Sa mga araw na tinu
“Self defense?”“Para hindi ka masaktan o masampal, you have to learn how to protect yourself. You must be stronger, Crystal.” utas ni Blade habang tinatali ang black belt sa kanyang bewang.“Okay..?” yumuko ako upang muling tingnan ang kasuotan na pinasuot niya sa akin.Pareho kaming dalawa na nakasuot ng uwagi, karate uniform.Nangingisi akong tumingin muli kay Blade. “Hindi mo ba naisip na itong tutorial mo ng self defense ay medyo—OA?”Nakasuot ako ng itim na may tatlong guhit, puti, itim, at pula. Si Blade naman ay nakasuot ng asul na uwagi at itim na sinturon.Sandali, ibig bang sabihin, mag-aaway kaming dalawa?Sa laki ng katawan niya, lalabanan niya ba talaga ang isang payat na stick na katulad ko?Mabilis na lumipad ang kamay ni Blade sa gilid ng ulo ko, dahilan ng mabilis kong pagliyad. Napapikit ako ng maramdaman ko ang bahagyang paggalaw ng buhok ko d
"Okay, eto na ang bola mo anak." Agad akong tumayo pagkatapos kunin ang bola. Sa kabutihang palad, at sa murang edad, alam ng aking anak na babae ang aking kalagayan. Kaya hindi niya ako binitawan, lalo na kapag naglalakad ako. Alam niyang hindi ganoon kabuti ang accuracy ko dahil sa sakit ko kaya naman ay nakahanda siyang protektahan ako. “Bumalik na tayo.”“Thank you, mommy...” mahinang sabi ng anak ko kaya tumugon ako habang tinatapik ang ulo niya.Maglalakad na sana kami pabalik nang may nakita akong pamilyar na pigura, napabuka ang labi ko sa gulat. Halos manigas ang buong katawan ko na parang estatwa sa lamig ng pisngi ko. “Crystal…” Narinig ko ulit ang mga salitang iyon sa bibig niya, narinig ko na naman ang boses niya. Lumapit siya sa amin at naglakad papalapit sa pwesto namin. Hindi ko alam kung bakit medyo napaatras ako. Nakita ko sa gilid ng mat
“Tara na.” "Sigurado ka bang aalis ka sa Denmark?" “Oo. Parang panaginip lang nang makarating ako dito. I was once so happy at hinding-hindi ko pagsisisihan ang pagpunta ko sa lugar na ito. I will forever treasure the feelings I had here in Denmark. Marami akong natutunan, at ngayon ay handa na akong bumitaw at tanggapin ang pananampalatayang mayroon ako.” _______________________ 6 na taon na ang lumipas... "Mommy, kailan ko po makikita si daddy?" "Darating siya at hahanapin ka pagdating ng tamang panahon, Crystal." “Kanina ko pa tinitingnan itong litratong kuha mo sa South Korea. Mukhang masaya ka sa tatay ko. Pero, wala siya sa amin ngayon. Sana mahanap niya kami agad. Hindi na ako makapaghintay na makita siya.” Isang mapait na ngiti ang gumuhit sa aking mga labi nang marinig
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
Parang nanlambot ang katawan ni Blade sa awa. Habang pinupunasan ang walang humpay nitong luha. "Tay, balik na tayo," matipid na wika ni Blade kay Mr. Dawson. Hindi kumibo ang ama ni Crystal at agad na pinaandar ang sasakyan. Ang kamay niyang nakahawak sa manibela ay halos mabali ito. Hindi nagsasalita si Mr. Dawson ngunit bakas ang galit nito sa kanyang mga mata. Pagkatapos punasan ni Blade ng mga itlog at kamatis ang natitirang bahagi ng katawan ni Crystal, binalot niyang muli ang isang balabal sa ulo nito at saka hinayaan lang siyang umiyak para maipahayag din niya ang kanyang iniisip. Pagdating nila sa bahay ng mga Dawson ay tila wala ng buhay si Crystal at kitang-kita sa kanyang mga mata ang emosyon. Matipid ang kilos at hakbang niya kaya binuhat na lang siya ni Blade papunta sa kwarto niya dahil n
“Salamat sa pagpunta at pagbibigay sa amin ng oras. Ginanap ang kumperensyang ito dahil sa mga balita kamakailan na nagpasindak sa lahat. Si Spencer ay magkakaroon ng isa pang kahalili ng pamilya. Si Crystal, ang asawa ng aking anak, ay nagdala sa amin ng isang pagpapala na ibibigay namin ang aming oras upang turuan at mahalin. Magandang balita ito para sa amin, at umaasa kaming lahat ay magdiwang kasama ang pamilya ni Spencer. ” masayang utos nito habang nakatingin sa mga camera. Sandaling palakpakan ang bumalot sa silid. "Maaari ka nang magsimulang magtanong." Agad namang nagtaas ng kamay ang isang reporter. "Kailan mo nalaman na buntis si Mrs. Crystal Spencer at ilang buwan na niyang dinadala ang bata?" Nilingon ng ina ni Liam si Crystal dahil umaasa siyang sasagutin nito ang tanong. Pero, nakapikit lang ang mga labi ni Crystal at para siyang natulala sa kawalan. Kaya naman, ibinalik na lang ng nanay ni Liam an
Agad kong inilipat ang tingin ko kay Liam at ngayon ay nakatitig lang siya sa sahig. Nanginginig ang mga mata ko habang nakatitig sa kanya. Hindi ba't sinabi ko na ayaw kong ipaalam sa publiko ang tungkol sa akin at sa aking anak? Ngunit ano ito? Ano pang conference ang pinag-uusapan nila? “Hindi po ma’am. Ikinalulungkot kong biguin ka, ngunit hindi ako nagpapahintulot ng anumang publisidad para sa ating anak. Ang kumperensyang ito ay hindi dapat idaos dahil hindi ko hahayaan ang aking anak na maging kahalili para sa iyong matagal nang pinag-iingat na kumpanya na kasama-pinagmamalaki. Hindi ko gusto ang kanilang madilim na buhay sa likod ng napakatalino na bagay. At mas ayaw kong maranasan ito ng anak ko. "Dapat sinabi mo sa akin ng mas maaga. Alam na ng publiko. ” Nagkibit-balikat ito sa akin kaya hindi ko napigilan ang sarili kong titigan s
"A-Ano..?" Para akong nabingi sa sinabi ni Blade. “Rally? Anong ibig mong sabihin? ” "Tingnan mo ang lugar na iyon." Sinundan ko kung saan nakatitig ang mga mata ni Blade at may nakita akong mga taong may dalang mga karatula at poster. "Anong nangyayari?" Natatakot akong magtanong. "Bakit nangyayari ito sa mga Spencer?" Malalaman mo rin kapag nakapasok na tayo. Sa ngayon, mas mabuting makinig ka na lang muna sa akin at isuot mo. Hindi na ako umangal at agad na ibinalot sa katawan ko ang cloak na binigay ni Blade at nilagyan ng cap sa ulo ko. Sa gilid ng mata ko, nakita kong lumabas si Blade at hinintay ko siyang lumingon sa upuan ko. Pagbukas niya ng pinto ay halos mabingi ako sa sigawan ng mga tao. Halos hindi ko na maintindihan ang sinisi
Natigilan ako sa sinabi ni Blade. Tama siya. Hindi ako pwedeng puntahan ng personal ni Mrs Spencer lalo na at baka makilala ko pa ng ibang tao ang tunay kong katayuan. Kilala nila ako noon bilang Crystal Harrison at sapat na sa akin ang pangalang iyon. Nasa kanila na kung tatanggapin nila ako o hindi. “Pero, ano ang dahilan kung bakit nila ako tinatawag? Tungkol ba ito sa magiging anak namin ni Liam? ” tanong ko ulit at medyo kinabahan din ako. “Oo, I suggest na magbihis ka ng maayos at ayusin mo ang sarili mo bago kita dalhin doon. Kumain ka muna. ” Napataas ang kilay ko dahil sa inasta ni Blade. Parang mas kinakabahan pa siya kaysa sa akin. Sinundan ko siya ng tingin nang umupo siya at nagsimulang kumain. Hindi naman siguro siya nagmamadali? Napatingin ako kay tatay na ngayon ay nakatitig lang sa akin at parang naaawa siya