“Anong mali? Okay na ba ang pakiramdam mo? ”
Naramdaman ko ang kamay ni Noah na humahaplos sa likod ko. Nakakatulong ito sa aking pakiramdam.
"Kailangan kong pumunta sa restroom." mahinang sabi ko bago ako naghanap ng pinakamalapit na pwedeng labhan.
“Anong nararamdaman mo Crystal? May mali ba? ” bumalot ang pag-aalala sa mga mata ni Noah.
Hindi ko siya sinagot iniwan ko na lang siya sa labas ng restroom.
Isa ba ito sa mga sintomas ng sakit na dala ko? Nagsisimula na bang kumalat sa katawan ko?
Takot ako.
Pagkatapos kong maghilamos at maglinis ay lumabas na ako at nakita ko si Noah na tila hindi komportable sa kanyang upuan.
Nang makita niya ako ay agad siyang lumapit sa akin. "Ayos na ang paki
"Ano ba Crystal?" sigaw ni Noah. "I mean, congratulations pero what the fuck?"Hindi ko alam kung galit siya sa akin.Nanginginig ang buong kalamnan at daliri ko. Ano ito?buntis ba talaga ako?"Fuck, kanino ka nabuntis?" Napapikit na lang ako nang pinaulanan ako ni Noah ng mura."Pwede bang hinaan mo man lang ang boses mo at tigilan mo na ako?" iritable kong tugon. "Hindi ko alam kung ano ang gagawin Noah, ano ang nangyari, bakit ako buntis, at bakit ito nangyayari sa akin?"Itinaas ni Noah ang dalawang kamay sa kanyang ulo. “What the— bakit mo ako tinatanong kung bakit ka buntis? You’re pregnant because you- ” pinagdikit niya ang labi niya. "Nagawa mo na."Gusto kong matawa sa sinabi niya dahil namumula pa rin ang mukh
[THIRD-PERSON POV]Bagaman hindi sigurado sa mga bagong pagsubok na dadalhin kapalit ng pagdadala ng bata sa kanyang sinapupunan, napilitan si Crystal na mag-isip lamang ng mga positibong bagay.Gumaan ang pakiramdam niya dahil pakiramdam niya ay may kasama at kasama siya sa mga pagsubok na kanyang kinakaharap. Mahirap man, alam niyang kaya niya kung may pamilya siyang makakasama.Pagdating nila sa bahay ni Crystal, sinalubong sila ng mama niya. Masama ang tingin ng kanyang ina kay Noah at kapansin-pansin din ang kanyang mabigat na paghinga.Hindi man aminin ni Noah, nag-aalala rin siya na baka hindi talaga siya mapatawad ng nanay ni Crystal, pero alam niyang kailangan niyang subukan ito para malaman niya kung ano ang kahihinatnan nito.Nang makarating si Crystal sa kanyang kwarto ay agad siyang humiga sa kanyang kama upang magpahinga. Bagama't nagising na lamang siya dah
Saglit siyang naghanap ng mga salita na masasagot niya.Alam ni Noah na hindi naging masaya ang pananatili ni Crystal sa Denmark. Marami siyang pinagdaanan at paulit-ulit na nasawi sa bansang iyon."Hindi ko masasabi na siya ay talagang masaya..."Noon lang lumingon sa kanya ang ina ni Crystal mula sa mahabang pagkatulala sa kawalan."Anong ibig mong sabihin? Matagal na niyang gustong umalis at pumunta sa bansang kanyang sinilangan. Paanong hindi siya magiging masaya?” Nakakagulat na tanong nito."Crystal..." Napaurong ang dila ni Noah at tila hindi niya maituloy ang sasabihin.Nagdadalawang isip siyang ipaalam sa ina ni Crystal ang buong nangyari sa anak. Gustuhin man niyang sabihin na ginawang miserable ng pamilya Spencer ang kanyang buhay, tila may pumipigil sa kanya na gawin iyon.Si Liam ang ama ng bata sa sinap
[Crystal]Anong nangyayari?Bakit nandito si Liam? Paano siya napunta sa bahay namin dito sa New Jersey.Tsaka bakit niya ako sinundan dito?Nakaupo kami ngayon sa isang table, kitang kita ko ang ngisi sa labi ni mama habang nagkakatinginan kami ni Liam.Si Noah naman ay hinawakan ng mahigpit ang tinidor na parang mababasag. Baka nagngangalit ang kanyang mga ngipin sa loob dahil sa pag-igting ng kanyang mga panga. Matalim ang bawat titig nito kay Liam.Naiintindihan kong galit si Noah at hindi ganoon kadali para sa kanya ang pakisamahan si Liam. Lalo na sa iisang table.Ngunit ano ang nangyari at nandito ang lahat? Nung ginising ako ni mom kanina para kumain, malaki ang pinagbago ko dahil never niya akong ginaganun. Minsan walang pagkain tuwing uuwi ako kasi nakalimutan niyang magluto, o kaya naman nakalimutan ko kun
"Ito ay seryosong nagpapakaba sa akin!" sambit ni Noah habang nakahiga sa aking kama."Bakit ka ba nabigla?"Wala pa rin siyang pinagkaiba, kahit nasa Denmark kami lagi siyang umaarte na parang katapusan na ng mundo. Si Noah ay palaging balisa at bumubulong. Hindi siya nagkukulang na pumasok sa kwarto ko para lang humiga sa kama at magsabi ng kahit anong gusto niya.Hindi ko maitatanggi ang pagiging cute niya kapag ginagawa iyon sa aking kama. Kalahati lang ng katawan niya ang kasya at ang iba ay nakapatong sa sahig, hindi naman kasing laki ni Noah ang higaan ko.“How about, sinusundan ko lang kayo kahit saan kayo magpunta? Hindi ko ipapaalam sa asawa mo na nag-e-espiya ako sa likod. Magtatago lang ako ng palihim para masigurado kong walang mangyayaring kakaiba at ligtas ka.” sunod-sunod na buntong-hininga ang pinakawalan n
"Sige, so saan tayo unang pupunta?" tanong ni Liam sa tabi ko. Nasa driver's seat siya habang nakatingin sa akin.Nagkibit balikat ako dahil hindi ko rin alam kung saan kami unang pupunta. Hindi kami makakain dahil sa bahay lang kami kakain."Tulad ng, saan ang karaniwang mga mag-asawang pupunta?"Natigilan ako sa sinabi ni Liam. "A-Ano?""Crystal, I want you to promise one thing to me today." Seryosong sabi ni Liam.Hindi ako sumagot at hinintay lang ang susunod niyang sasabihin habang ako ay natatakot at kinakabahan.“Ipangako mo sa akin na magiging komportable ka na sa akin simula ngayon. I hate that you seems so far to me everytime I make my way to be closer to you. ”"Ang pagiging komportable ay hindi kasing dali ng sinasabi nito, Liam."Hindi naman dahil sa sinabi niyang mag
Pagdating namin ni Liam sa airport, nakakapagtaka na walang malalaki at mahubog na lalaki ang sumalubong sa amin gaya noong kasama ko si Noah.“Sasakay din ba tayo ng private plane? Katulad ng kung paano kami lumipad ni Noah dito sa New Jersey? ” Tanong ko kay Liam, hindi dahil gusto ko yun, nagtaka lang ako kung bakit wala siyang kasamang staff."Hindi. Pumunta ako dito mag-isa at walang tao dahil sa pagmamadali ko. Sinabi sa akin ni Sam ang lahat ng kailangan kong gawin pagdating ko dito. Sumakay ako ng taksi at sinabi sa driver ang address ng bahay mo. ”"Nakasakay ka, isang taksi?"Tumango siya. "Uh huh. Wala namang pinagkaiba, parang may driver ako. ”Namangha ako.I mean, kung normal lang na tao si Liam hindi ako magre-react ng ganito pero, he was born with a silver spoon stuck in h
"Woah, mukhang masarap yan." Pinasadahan ko ng dila ang labi ko habang tinatapik si Liam sa braso niya.“Mukhang masyadong mabali ang leeg mo. Ano ang tinitignan mo? ”Sinundan ni Liam kung saan masyadong dumidikit ang mga mata ko."Hindi ba mukhang masarap talaga?""Gusto mo bang makakuha ng isa?"Mabilis kong inalis ang tingin ko sa food cart na tinutulak ng flight attendant."Nevermind. Baka kailangan nating magbayad ng higit pa.""Halika na, Crystal. Ilang beses ko bang dapat sabihin sayo? Hindi tayo mauubusan ng pera. Kaya sabihin mo lang lahat ng gusto mo. ”Naantig ako sa sinabi niya. “Iyan ay magandang balita. Kaya, alam mo ba kung paano mag-order ng pagkain na iyon? ”“O — Syempre, gusto ko. Tawagan lang ang fligh
"Okay, eto na ang bola mo anak." Agad akong tumayo pagkatapos kunin ang bola. Sa kabutihang palad, at sa murang edad, alam ng aking anak na babae ang aking kalagayan. Kaya hindi niya ako binitawan, lalo na kapag naglalakad ako. Alam niyang hindi ganoon kabuti ang accuracy ko dahil sa sakit ko kaya naman ay nakahanda siyang protektahan ako. “Bumalik na tayo.”“Thank you, mommy...” mahinang sabi ng anak ko kaya tumugon ako habang tinatapik ang ulo niya.Maglalakad na sana kami pabalik nang may nakita akong pamilyar na pigura, napabuka ang labi ko sa gulat. Halos manigas ang buong katawan ko na parang estatwa sa lamig ng pisngi ko. “Crystal…” Narinig ko ulit ang mga salitang iyon sa bibig niya, narinig ko na naman ang boses niya. Lumapit siya sa amin at naglakad papalapit sa pwesto namin. Hindi ko alam kung bakit medyo napaatras ako. Nakita ko sa gilid ng mat
“Tara na.” "Sigurado ka bang aalis ka sa Denmark?" “Oo. Parang panaginip lang nang makarating ako dito. I was once so happy at hinding-hindi ko pagsisisihan ang pagpunta ko sa lugar na ito. I will forever treasure the feelings I had here in Denmark. Marami akong natutunan, at ngayon ay handa na akong bumitaw at tanggapin ang pananampalatayang mayroon ako.” _______________________ 6 na taon na ang lumipas... "Mommy, kailan ko po makikita si daddy?" "Darating siya at hahanapin ka pagdating ng tamang panahon, Crystal." “Kanina ko pa tinitingnan itong litratong kuha mo sa South Korea. Mukhang masaya ka sa tatay ko. Pero, wala siya sa amin ngayon. Sana mahanap niya kami agad. Hindi na ako makapaghintay na makita siya.” Isang mapait na ngiti ang gumuhit sa aking mga labi nang marinig
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
Parang nanlambot ang katawan ni Blade sa awa. Habang pinupunasan ang walang humpay nitong luha. "Tay, balik na tayo," matipid na wika ni Blade kay Mr. Dawson. Hindi kumibo ang ama ni Crystal at agad na pinaandar ang sasakyan. Ang kamay niyang nakahawak sa manibela ay halos mabali ito. Hindi nagsasalita si Mr. Dawson ngunit bakas ang galit nito sa kanyang mga mata. Pagkatapos punasan ni Blade ng mga itlog at kamatis ang natitirang bahagi ng katawan ni Crystal, binalot niyang muli ang isang balabal sa ulo nito at saka hinayaan lang siyang umiyak para maipahayag din niya ang kanyang iniisip. Pagdating nila sa bahay ng mga Dawson ay tila wala ng buhay si Crystal at kitang-kita sa kanyang mga mata ang emosyon. Matipid ang kilos at hakbang niya kaya binuhat na lang siya ni Blade papunta sa kwarto niya dahil n
“Salamat sa pagpunta at pagbibigay sa amin ng oras. Ginanap ang kumperensyang ito dahil sa mga balita kamakailan na nagpasindak sa lahat. Si Spencer ay magkakaroon ng isa pang kahalili ng pamilya. Si Crystal, ang asawa ng aking anak, ay nagdala sa amin ng isang pagpapala na ibibigay namin ang aming oras upang turuan at mahalin. Magandang balita ito para sa amin, at umaasa kaming lahat ay magdiwang kasama ang pamilya ni Spencer. ” masayang utos nito habang nakatingin sa mga camera. Sandaling palakpakan ang bumalot sa silid. "Maaari ka nang magsimulang magtanong." Agad namang nagtaas ng kamay ang isang reporter. "Kailan mo nalaman na buntis si Mrs. Crystal Spencer at ilang buwan na niyang dinadala ang bata?" Nilingon ng ina ni Liam si Crystal dahil umaasa siyang sasagutin nito ang tanong. Pero, nakapikit lang ang mga labi ni Crystal at para siyang natulala sa kawalan. Kaya naman, ibinalik na lang ng nanay ni Liam an
Agad kong inilipat ang tingin ko kay Liam at ngayon ay nakatitig lang siya sa sahig. Nanginginig ang mga mata ko habang nakatitig sa kanya. Hindi ba't sinabi ko na ayaw kong ipaalam sa publiko ang tungkol sa akin at sa aking anak? Ngunit ano ito? Ano pang conference ang pinag-uusapan nila? “Hindi po ma’am. Ikinalulungkot kong biguin ka, ngunit hindi ako nagpapahintulot ng anumang publisidad para sa ating anak. Ang kumperensyang ito ay hindi dapat idaos dahil hindi ko hahayaan ang aking anak na maging kahalili para sa iyong matagal nang pinag-iingat na kumpanya na kasama-pinagmamalaki. Hindi ko gusto ang kanilang madilim na buhay sa likod ng napakatalino na bagay. At mas ayaw kong maranasan ito ng anak ko. "Dapat sinabi mo sa akin ng mas maaga. Alam na ng publiko. ” Nagkibit-balikat ito sa akin kaya hindi ko napigilan ang sarili kong titigan s
"A-Ano..?" Para akong nabingi sa sinabi ni Blade. “Rally? Anong ibig mong sabihin? ” "Tingnan mo ang lugar na iyon." Sinundan ko kung saan nakatitig ang mga mata ni Blade at may nakita akong mga taong may dalang mga karatula at poster. "Anong nangyayari?" Natatakot akong magtanong. "Bakit nangyayari ito sa mga Spencer?" Malalaman mo rin kapag nakapasok na tayo. Sa ngayon, mas mabuting makinig ka na lang muna sa akin at isuot mo. Hindi na ako umangal at agad na ibinalot sa katawan ko ang cloak na binigay ni Blade at nilagyan ng cap sa ulo ko. Sa gilid ng mata ko, nakita kong lumabas si Blade at hinintay ko siyang lumingon sa upuan ko. Pagbukas niya ng pinto ay halos mabingi ako sa sigawan ng mga tao. Halos hindi ko na maintindihan ang sinisi
Natigilan ako sa sinabi ni Blade. Tama siya. Hindi ako pwedeng puntahan ng personal ni Mrs Spencer lalo na at baka makilala ko pa ng ibang tao ang tunay kong katayuan. Kilala nila ako noon bilang Crystal Harrison at sapat na sa akin ang pangalang iyon. Nasa kanila na kung tatanggapin nila ako o hindi. “Pero, ano ang dahilan kung bakit nila ako tinatawag? Tungkol ba ito sa magiging anak namin ni Liam? ” tanong ko ulit at medyo kinabahan din ako. “Oo, I suggest na magbihis ka ng maayos at ayusin mo ang sarili mo bago kita dalhin doon. Kumain ka muna. ” Napataas ang kilay ko dahil sa inasta ni Blade. Parang mas kinakabahan pa siya kaysa sa akin. Sinundan ko siya ng tingin nang umupo siya at nagsimulang kumain. Hindi naman siguro siya nagmamadali? Napatingin ako kay tatay na ngayon ay nakatitig lang sa akin at parang naaawa siya