"Woah, mukhang masarap yan." Pinasadahan ko ng dila ang labi ko habang tinatapik si Liam sa braso niya.
“Mukhang masyadong mabali ang leeg mo. Ano ang tinitignan mo? ”Sinundan ni Liam kung saan masyadong dumidikit ang mga mata ko. "Hindi ba mukhang masarap talaga?" "Gusto mo bang makakuha ng isa?" Mabilis kong inalis ang tingin ko sa food cart na tinutulak ng flight attendant. "Nevermind. Baka kailangan nating magbayad ng higit pa." "Halika na, Crystal. Ilang beses ko bang dapat sabihin sayo? Hindi tayo mauubusan ng pera. Kaya sabihin mo lang lahat ng gusto mo. ” Naantig ako sa sinabi niya. “Iyan ay magandang balita. Kaya, alam mo ba kung paano mag-order ng pagkain na iyon? ” “O — Syempre, gusto ko. Tawagan lang ang fligh"Koreaaaa!"Tumatakbo na ako ngayon palabas ng airport para makalanghap ng hangin sa pangalawang bansang gusto kong puntahan simula noon.Mahirap mangarap na maging turista at maglakbay sa mundo nang walang pera. Mabubugbog ka sa trabaho bago ka makaipon para sa pamasahe.Pero hindi ko naranasan ang lahat ng iyon dahil nabuhay ako dahil kay Liam.I spread my arms hanggang makalabas ako. Wala akong pakialam kung tingnan ako ng mga tao dito, basta ang alam ko pareho kaming hangin na hinihinga ng mga celebrities na napapanood ko sa mga drama."Hoy, ingat ka."Parang may pumasok na buhangin sa ilong ko at bigla akong naubo. Nabulunan ako o may nasinghot akong kakaiba.Umuubo pa rin ako habang nakatitig kay Liam ng walang kilig kung hindi para pigilin ang tawa sa harapan ko.Umabante siya ng kaunti at saka ako bumulong.
Dahil wala na akong words of defense, wala akong nagawa kundi mag-post ng picture namin ni Liam sa insta, kasama ang solo shot niya. Naglagay din ako ng caption na may korea flag at location dito sa incheon.Ito ang pangalawang bansa na napuntahan ko at makikita mo iyon sa aking profile.Nandito na kami ni Liam sa hotel at magpapahinga lang kami saglit, maghahanap ng mapupuntahan at gumala.Nasa banyo si Liam dahil gusto niyang magpahangin dahil simula nang dumating siya ng Denmark ay hindi pa rin siya nakakapagpalit ng damit. Buti na lang at may mga department store sa ibaba ng hotel na ito kaya nakabili kami ng mga pamalit na damit. Hindi kami nakapag-impake bago kami umalis kaya wala kaming choice kundi bumili.Nag-scroll muna ako sa feed ko, tumigil ang kamay ko nang mahuli ng atensyon ko ang litrato ni Trina sa dalampasigan."Wow, grabe nakakabaliw ang katawan niya..
"Ano ang tinitignan mo?"Nalaglag ang panga ko nang biglang lumabas ng pinto si Liam na walang suot na pang-itaas at tanging pantalon. Tumutulo pa rin ang tubig mula sa kanyang buhok na umaagos mula sa kanyang leeg pababa sa kanya-Marahas kong ipinilig ang ulo ko para iwaksi ang mga iniisip.Hindi ito ang unang beses na nakita ko siyang walang pang-itaas pero, bakit ba ako nagkakaganito kung maka-react?Pinunasan ni Liam ang basang buhok gamit ang tuwalya bago niya ito isinukbit sa balikat niya at lumapit sa akin."Ooooh, teka!" Mabilis akong umatras at kinuha ang unan para gawing panangga. Nataranta ako sa sobrang lapit niya sa akin.“Anong mali?”Narinig ko ang paghinto ng mga yabag ni Liam kaya sinilip ko ito ng kaunti mula sa saplot ng unan ko."Bakit ka nakahubad?"Ngumisi siya.
"Sige, may darating na pagkain." masayang sabi ni Liam bago naglakad pabalik sa kama. “Sooo, ano na naman ang tinitingin-tingin mo? Parang naabala ka kanina nung nakita kita. ”"Huh?" Nagkunwari akong naguguluhan na mukha. “Anong pinagsasabi mo? Ini-scroll ko lang ang feed ko. ”Baliw ako. Hindi ko masabi sa kanya ang tungkol kay Blade at ang mga plano namin noon. At nag-aalala din ako sa kahihinatnan ng lahat.“Anong mali?” he's staring intently into my eyes with his brows angled up."Walang— w-wrong.""Bakit ganyan mukha mo?" Tanong niya na may bahid ng pag-aalala sa boses. “Nang hilingin kong i-upload ang ating mga larawan na magkasama, sinamaan ka na naman ba ng mga tao?”Napataas naman ako ng kilay sa sinabi niya at kumunot ang noo. &nb
Nang dumating na ang pagkain ay nagsimula na kaming kumain ni Liam ng hindi nag-uusap.Walang nagsasalita sa amin at tahimik lang kaming kumain.Ako naman ay yumuko na lang sa pagkain ko at nilagay sa bibig ko at marahas na nilagok. Napakatahimik ng paligid at tila ba ang pagnguya ng pagkain ay maririnig.Hindi na sana tayo nag-open ng topic na ganyan dati at binabalewala ang mga problemang kinakaharap natin."Bakit ang tahimik mo?" sunod sunod na subo ang kamay ko ng biglang nagsalita si Liam. "Ginawa ba kitang hindi komportable?"Inangat ko ang tingin ko sa kanya at nakita ko ang mga mata niyang nag-aalala."Galit ka ba?"Dahan-dahan akong umiling sa tanong niya."Hindi"Hindi ako galit sa kanya, at kahit anong sabihin niya. Hindi ko lang alam ang nararamdaman ko. Hindi ko alam kung
[THIRD PERSON POV]"Sabihin mo sa akin kung nasaan siya!" Saway ni Maddison kina Sam at Sybil na nakaupo sa upuan habang kanina pa sumisigaw."Sinabi ko na sa iyo, nasa labas siya ng bansa para sa ilang negosyo." Kalmadong sagot ni Sam kahit naiinis na siya sa inasal ni Maddison. Hindi ganito ang pagkakakilala niya, alam niyang hindi ganito ang ugali ng dalaga kapag nandiyan si Liam."Anong bansa!?"Nagsimula na ring mainis si Sybil dahil sa paulit-ulit na pagsigaw sa kanila."New Jersey! Sinasabi namin sa iyo na nasa New Jersey siya sa loob ng ilang oras. Anong gusto mong gawin natin!? ” Tumayo si Sybil habang sumisigaw siya pabalik dahil hindi na niya mapigilan ang galit na nararamdaman.“TIGILAN MO ANG PAGSISINUNGALING SA AKIN! Wala si Liam sa New Jersey, nakipag-ugnayan na ako sa mga tao namin doon at hindi
“Mmmm! Ito ay napakahusay! ”"Akala ko ba nandito tayo sa tore na sinasabi mo?"Napatitig ako kay Liam sa tanong niya.Oo, nandito kami sa korea para sa aking hinahangad na Namsan Tower. Pero ang hindi ko alam, nasa Seoul pa ito at medyo malayo sa kinalalagyan namin."Mas mabuti pang punuin muna natin ang ating tiyan bago tayo umupo ng matagal sa taxi.""pero-"Hindi niya natuloy ang sasabihin niya nang itinaas ko ang palad ko sa mukha niya para pigilan siya sa pagrereklamo."Pero hindi masarap ang pagkain."Natigilan ako sa kinakain kong singaw na kamote bago dahan-dahang nilingon ang matandang nagtitinda dito sa gilid ng kalsada.Nginitian ko ito habang dumukot sa bulsa ni Liam para kunin ang cash payment dahil nag-withdraw si Liam kanina bago kami umalis ng mall.
[THIRD PERSON POV]"Tumanggi si Crystal. Mamaya na daw kayo mag-usap kapag nakabalik na kami ni Liam. ” sabi ni Noah mula sa video call.Magkasama ngayon sina Trina at Blade sa bahay ni Noah at sabay na tinawagan si Noah dahil sa mahahalagang impormasyon na nalaman ni Blade.“Anong ibig mong sabihin kapag bumalik kami ni Liam? Ibig sabihin nag-out of the country sila? ” mataray na tanong ni Trina."Oo babe. Hindi ko rin alam bago sila umalis, doon ko lang napagtanto sa mga larawang pinost niya. ” Paliwanag ni Noah kay Trina. “Anong nalaman mo Blade at nagmamadali ka? Tungkol ba ito sa ubasan? ”Mabilis na umiling si Blade. "Tungkol kay Maddison.""Nababaliw ka pa rin ba sa babaeng iyon?" sigaw ni Trina."Paano si Maddison?" Inil
"Okay, eto na ang bola mo anak." Agad akong tumayo pagkatapos kunin ang bola. Sa kabutihang palad, at sa murang edad, alam ng aking anak na babae ang aking kalagayan. Kaya hindi niya ako binitawan, lalo na kapag naglalakad ako. Alam niyang hindi ganoon kabuti ang accuracy ko dahil sa sakit ko kaya naman ay nakahanda siyang protektahan ako. “Bumalik na tayo.”“Thank you, mommy...” mahinang sabi ng anak ko kaya tumugon ako habang tinatapik ang ulo niya.Maglalakad na sana kami pabalik nang may nakita akong pamilyar na pigura, napabuka ang labi ko sa gulat. Halos manigas ang buong katawan ko na parang estatwa sa lamig ng pisngi ko. “Crystal…” Narinig ko ulit ang mga salitang iyon sa bibig niya, narinig ko na naman ang boses niya. Lumapit siya sa amin at naglakad papalapit sa pwesto namin. Hindi ko alam kung bakit medyo napaatras ako. Nakita ko sa gilid ng mat
“Tara na.” "Sigurado ka bang aalis ka sa Denmark?" “Oo. Parang panaginip lang nang makarating ako dito. I was once so happy at hinding-hindi ko pagsisisihan ang pagpunta ko sa lugar na ito. I will forever treasure the feelings I had here in Denmark. Marami akong natutunan, at ngayon ay handa na akong bumitaw at tanggapin ang pananampalatayang mayroon ako.” _______________________ 6 na taon na ang lumipas... "Mommy, kailan ko po makikita si daddy?" "Darating siya at hahanapin ka pagdating ng tamang panahon, Crystal." “Kanina ko pa tinitingnan itong litratong kuha mo sa South Korea. Mukhang masaya ka sa tatay ko. Pero, wala siya sa amin ngayon. Sana mahanap niya kami agad. Hindi na ako makapaghintay na makita siya.” Isang mapait na ngiti ang gumuhit sa aking mga labi nang marinig
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
Parang nanlambot ang katawan ni Blade sa awa. Habang pinupunasan ang walang humpay nitong luha. "Tay, balik na tayo," matipid na wika ni Blade kay Mr. Dawson. Hindi kumibo ang ama ni Crystal at agad na pinaandar ang sasakyan. Ang kamay niyang nakahawak sa manibela ay halos mabali ito. Hindi nagsasalita si Mr. Dawson ngunit bakas ang galit nito sa kanyang mga mata. Pagkatapos punasan ni Blade ng mga itlog at kamatis ang natitirang bahagi ng katawan ni Crystal, binalot niyang muli ang isang balabal sa ulo nito at saka hinayaan lang siyang umiyak para maipahayag din niya ang kanyang iniisip. Pagdating nila sa bahay ng mga Dawson ay tila wala ng buhay si Crystal at kitang-kita sa kanyang mga mata ang emosyon. Matipid ang kilos at hakbang niya kaya binuhat na lang siya ni Blade papunta sa kwarto niya dahil n
“Salamat sa pagpunta at pagbibigay sa amin ng oras. Ginanap ang kumperensyang ito dahil sa mga balita kamakailan na nagpasindak sa lahat. Si Spencer ay magkakaroon ng isa pang kahalili ng pamilya. Si Crystal, ang asawa ng aking anak, ay nagdala sa amin ng isang pagpapala na ibibigay namin ang aming oras upang turuan at mahalin. Magandang balita ito para sa amin, at umaasa kaming lahat ay magdiwang kasama ang pamilya ni Spencer. ” masayang utos nito habang nakatingin sa mga camera. Sandaling palakpakan ang bumalot sa silid. "Maaari ka nang magsimulang magtanong." Agad namang nagtaas ng kamay ang isang reporter. "Kailan mo nalaman na buntis si Mrs. Crystal Spencer at ilang buwan na niyang dinadala ang bata?" Nilingon ng ina ni Liam si Crystal dahil umaasa siyang sasagutin nito ang tanong. Pero, nakapikit lang ang mga labi ni Crystal at para siyang natulala sa kawalan. Kaya naman, ibinalik na lang ng nanay ni Liam an
Agad kong inilipat ang tingin ko kay Liam at ngayon ay nakatitig lang siya sa sahig. Nanginginig ang mga mata ko habang nakatitig sa kanya. Hindi ba't sinabi ko na ayaw kong ipaalam sa publiko ang tungkol sa akin at sa aking anak? Ngunit ano ito? Ano pang conference ang pinag-uusapan nila? “Hindi po ma’am. Ikinalulungkot kong biguin ka, ngunit hindi ako nagpapahintulot ng anumang publisidad para sa ating anak. Ang kumperensyang ito ay hindi dapat idaos dahil hindi ko hahayaan ang aking anak na maging kahalili para sa iyong matagal nang pinag-iingat na kumpanya na kasama-pinagmamalaki. Hindi ko gusto ang kanilang madilim na buhay sa likod ng napakatalino na bagay. At mas ayaw kong maranasan ito ng anak ko. "Dapat sinabi mo sa akin ng mas maaga. Alam na ng publiko. ” Nagkibit-balikat ito sa akin kaya hindi ko napigilan ang sarili kong titigan s
"A-Ano..?" Para akong nabingi sa sinabi ni Blade. “Rally? Anong ibig mong sabihin? ” "Tingnan mo ang lugar na iyon." Sinundan ko kung saan nakatitig ang mga mata ni Blade at may nakita akong mga taong may dalang mga karatula at poster. "Anong nangyayari?" Natatakot akong magtanong. "Bakit nangyayari ito sa mga Spencer?" Malalaman mo rin kapag nakapasok na tayo. Sa ngayon, mas mabuting makinig ka na lang muna sa akin at isuot mo. Hindi na ako umangal at agad na ibinalot sa katawan ko ang cloak na binigay ni Blade at nilagyan ng cap sa ulo ko. Sa gilid ng mata ko, nakita kong lumabas si Blade at hinintay ko siyang lumingon sa upuan ko. Pagbukas niya ng pinto ay halos mabingi ako sa sigawan ng mga tao. Halos hindi ko na maintindihan ang sinisi
Natigilan ako sa sinabi ni Blade. Tama siya. Hindi ako pwedeng puntahan ng personal ni Mrs Spencer lalo na at baka makilala ko pa ng ibang tao ang tunay kong katayuan. Kilala nila ako noon bilang Crystal Harrison at sapat na sa akin ang pangalang iyon. Nasa kanila na kung tatanggapin nila ako o hindi. “Pero, ano ang dahilan kung bakit nila ako tinatawag? Tungkol ba ito sa magiging anak namin ni Liam? ” tanong ko ulit at medyo kinabahan din ako. “Oo, I suggest na magbihis ka ng maayos at ayusin mo ang sarili mo bago kita dalhin doon. Kumain ka muna. ” Napataas ang kilay ko dahil sa inasta ni Blade. Parang mas kinakabahan pa siya kaysa sa akin. Sinundan ko siya ng tingin nang umupo siya at nagsimulang kumain. Hindi naman siguro siya nagmamadali? Napatingin ako kay tatay na ngayon ay nakatitig lang sa akin at parang naaawa siya