[Crystal]
“So, final na? Seryoso ka bang bumalik sa gagong Liam na 'yon?” nagmamaktol na tanong ni Noah bago itapon ang sarili sa kama ko.
“Oo, Noah. Ang gusto ko ay magkaroon ng mas malawak na access sa Spencers bago simulan ang anumang bagay na napagplanuhan.” tugon ko. “Atsaka, hindi mo ba naisip na magiging maganda nga iyon dahil maibabalik mo rin ang mga gamit ni Amara sa silid na ito?” pinagmasdan ko ang aking sarili sa salamin ng magpahid ako ng crimson lipstick sa aking mga labi.
“We don't have to do that, though. Sigurado akong matutuwa ang kapatid kong si Amara na may gumagamit ng kwarto niya. Hindi na rin namin ibabalik ang dating mga gamit niya. This color combination would be better than pink stuff, as I believe Amara now prefers it.”
Nagsalubong ang aking mga kilay sa sinabi ni Noah. Hindi ko alam kung paano magugustuhan ng isang batang babae ang ganitong kulay.
Sa edad niya, walan
“Mr. Spencer is in his office right now,” salubong sa akin ng pamilyar na Butler.Hindi ko makakalimutan ang una naming pagkikita sa kanya. Ang lakas talaga ng aura niya, at napaka-elegante niyang tingnan. Hindi nawawala sa kanya ang pagiging sophisticated.Walang duda na anak niya si Maddison.“Thanks,” mahina kong tugon nang tuluyan na akong makapasok sa bahay nila Liam.“Crystal!” narinig ko ang pamilyar na boses na tumatawag sa akin.Lumingon ako sa bahagi kung saan nagmula ang tinig. At hindi nga ako nagkamali ng matamaan ng aking mga mata si Sybil na may bitbit pa ring croissant.Araw araw ba siyang ganito? Wala siyang pinagbago kahit na kaunti.Ang tanging nagbago lang ay ang pagtingin ko sa kanya. Naglaho iyon na parang isang bula.Tatlong buwan na mula noong huli kaming nagkita.“Sybil…” Binigyan ko siya ng magiliw na ngiti habang papalapit siya sakin. Ang g
“I knew it!” I exclaimed ecstatically habang ang mga mata ko ay hindi magkandahumayaw sa paglibot ng paningin dahil sa sobrang lawak at ganda ng lugar.“You knew what?” naguguluhang tanong ni Liam habang baluktot ang mga kilay na nakatingin sa akin.He couldn't believe how much I am amaze right now. Hindi ko na lang siya sinagot at nagpatuloy sa pag-ikot ng mga mata ko habang nakaawang ang mga labi. This place is so beautiful in the distance, the crystal-like color of the water is really heart-warming. The whole perimeter surrounded by stones seems to have been deliberately arranged to be perfectly positioned just for my eyes to look at.Tila sa fantasy movies lang nage-exist ang ganitong lugar. Para bang lumabas mula sa mga pinapanood ko noon.Para akong nasa isang fairytale.Paano kaya kung biglang may lumitaw na diwata sa harapan ko? Napapaligiran din ang lawa ng matataas na puno ngunit hindi nito natatakpan at itin
I felt Liam's hand enter the inside of my shirt and looked for my underwear.We couldn't take our gaze away from each other as he slowly lowered it.As he went closer to the shore, I was startled and came to a halt.To save me from falling, he leaned down and gripped both of my hands on the rocks.Even if I wanted to speak up and tell him to stop, I couldn't because he already had my body under his control.Liam pressed his index finger to his lips. He signaled for me to keep silent.My heart races just thinking about Liam's next move. He dipped his hand back into the water to continue removing my underwear.When he was through, I felt the contact of water on my slit, which made my body tremble and my knees weaken.Liam brought his head close to mine to press his lips onto mine. I let go of the rock and moved my hand to his head, to deepen our kisses even more.Liam simply took my hand
Suot ko ngayon ang white shirt ni Liam na patuloy pa rin ang pagtulo ng tubig.Hindi na ako nakapagpalit ng damit dahil itinapon niya iyon sa lawa kanina.Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa isip niya nang magpasya siyang itapon ang damit ko sa lawa, at saka niya inutusan ang guwardiya na kunin ito sa tubig.Hindi ba parang baliw? Kaya niya nga ako pinahiram ng shirt niya ay para may tuyo pa akong susuotin pabalik.Siguro nga may sapak talaga itong si Liam.Nakarating na kami sa tapat ng manor, pero tumutulo pa rin yung tubig sa polo na suot ko kaya hindi ako komportable habang naglalakad. Hindi ko na rin sinuot ang sandals ko para makalakad ako ng maayos at hinawakan ko nalang ang mga 'to sa kanang kamay habang pinipisil ang tubig sa buhok ko gamit ang aking kabilang kamay.Sinalubong kami ng mga staff at binalot kami ng tuwalya para patuyuin ang sarili.Thank god, muntik na akong mamatay sa lamig dahil sa suot ko. Hindi ko na rin
“Mrs. Harrison, mom!” pagbati ko sa mama ni Liam na may malapad na ngiti sa aking mga labi at naglahad ng mga kamay sa kanya upang yumakap.Mas bumilis ang bawat hakbang niya palapit sa akin kaya naman kaunti akong humakbang.Nang makalapit siya sa kinatatayuan ko ay naramdaman ko na lang ang isang kamay na sumampal sa aking mukha at naiwan ang pekeng ngiti sa mga labi ko.Umalingawngaw sa buong paligid ang lakad ng pagkakasampal ng kamay niya sa aking mukha.Nanginginig ang mga labi ko nang ibinalik ko ang mga mata ko sa kanya. “M-Ma'am…”Hindi ako makapaniwala sa mainit na pagtanggap niya sa akin ngayong bumalik na ako.Umasa na naman ba ako na siya ang pinaka nag-alala sa pagkawala ko?“How dare you show your face in this house!”Nasulyapan ko ang paglakad ni Blade pabalik sa pwesto namin para iligtas ako. Pero agad ko siyang binalaan gamit ang aking mga mata na huwag nang lumapit.
[THIRD-PERSON POV]Hindi nagtagal ay tinawagan ni Noah si Crystal matapos marinig mula kay Blade ang nangyari.“Just wait for me there and I'll fetch you back home. Alam kong marami kang pinlano para diyan at ibinuhos mo lahat ng oras at pagod mo, pero hindi talaga ako mapakali sa pag-iisip na nasa kamay ka ng mga maruruming tao na 'yan. You have been there for not even a day, pero pakiramdam ko sasabog na ang ulo ko sa sobrang pag-aalala sa'yo.” Noah whined in anguish mula sa kabilang linya.Napapikit ng mariin si Crystal sa sobrang inis dahil ginawa ni Blade. Agad na nakarating kay Noah ang sitwasyon, pagkatapos niya lang magbihis ay tinawagan na siya nito na puno ng gulat at pagaalala.Humugot ng malalim na hininga si Crystal para pakalmaahin ang sarili bago sagutin ang hindi mapakaling si Noah sa kabilang linya.“Noah, kung ano man ang narinig mo kay Blade— kalimutan mo na lang. Hindi naman talaga ako nasaktan, at baka n
Nagtungo sina Crystal at Liam sa ubasan at gawaan ng alak na 'Vores Morgen'. Isa ito sa mga pinahahalagahang negosyo sa pamilya Spencer, lalo na dahil itinatag ito ng ama ni Liam na si Frank Spencer.Ang ubasan na ito ay nagsusuplay ng mga ubas sa maraming bansa para magamit sa kanilang alak, at ibinibigay at ini-export nila ito sa buong mundo. Ang Vores Morgen, sa kabilang banda, ay higit pa sa isang ubasan; mayroon din itong sariling gawaan ng alak.Ang ubasan ay isang lugar kung saan malawak na nililinang ang mga ubas upang dalhin sa mga gawaan ng alak, samantalang ang gawaan ng alak ay isang lugar kung saan ginagawa ang mga alak.Ang isang bote ng isa sa pinakamamahal na alak sa mundo ay hindi maabot ng karamihan ng mga tao. Si Frank Spencer ay nagtatag ng isang reputasyon para sa kanyang sarili sa mundo ng negosyo noong siya ay isang binata.Simula noon, naging kilala ang Spencer sa industriya ng enerhi
"Ginoo. Spencer, ito ay talagang malawak na isyu. Ang pagkawala ng ating mga supplier ay mababawasan nang malaki kung hindi tayo magpapatuloy sa pakikitungo sa mga Villareal. Hindi kami makakakuha ng mga makina maliban sa kanila upang mapabilis ang produksyon at pagproseso ng aming mga baging, at ang kanilang transportasyon ay mahalaga para sa amin upang ipamahagi ang aming mga produkto sa buong mundo." Nakaupo na ngayon si Liam sa upuan habang nakasubsob ang ulo sa kanyang mga kamay, malalim ang iniisip habang nagsasalita ang head manager na si Mr. Leo. "Ito ang dahilan kung bakit hindi natin dapat hayaan silang mawala."Ang mga daliri ni Liam ay nakapatong sa tungki ng kanyang ilong.Wala sa kanila ang namalayan na si Crystal ay tahimik na nakikinig sa kanilang chat mula sa labas ng opisina.“Kung gayon, ano ang mga mungkahi ng board? Huwag mong putulin ang relasyon natin sa mga Villareal?” &nbs
"Okay, eto na ang bola mo anak." Agad akong tumayo pagkatapos kunin ang bola. Sa kabutihang palad, at sa murang edad, alam ng aking anak na babae ang aking kalagayan. Kaya hindi niya ako binitawan, lalo na kapag naglalakad ako. Alam niyang hindi ganoon kabuti ang accuracy ko dahil sa sakit ko kaya naman ay nakahanda siyang protektahan ako. “Bumalik na tayo.”“Thank you, mommy...” mahinang sabi ng anak ko kaya tumugon ako habang tinatapik ang ulo niya.Maglalakad na sana kami pabalik nang may nakita akong pamilyar na pigura, napabuka ang labi ko sa gulat. Halos manigas ang buong katawan ko na parang estatwa sa lamig ng pisngi ko. “Crystal…” Narinig ko ulit ang mga salitang iyon sa bibig niya, narinig ko na naman ang boses niya. Lumapit siya sa amin at naglakad papalapit sa pwesto namin. Hindi ko alam kung bakit medyo napaatras ako. Nakita ko sa gilid ng mat
“Tara na.” "Sigurado ka bang aalis ka sa Denmark?" “Oo. Parang panaginip lang nang makarating ako dito. I was once so happy at hinding-hindi ko pagsisisihan ang pagpunta ko sa lugar na ito. I will forever treasure the feelings I had here in Denmark. Marami akong natutunan, at ngayon ay handa na akong bumitaw at tanggapin ang pananampalatayang mayroon ako.” _______________________ 6 na taon na ang lumipas... "Mommy, kailan ko po makikita si daddy?" "Darating siya at hahanapin ka pagdating ng tamang panahon, Crystal." “Kanina ko pa tinitingnan itong litratong kuha mo sa South Korea. Mukhang masaya ka sa tatay ko. Pero, wala siya sa amin ngayon. Sana mahanap niya kami agad. Hindi na ako makapaghintay na makita siya.” Isang mapait na ngiti ang gumuhit sa aking mga labi nang marinig
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
Parang nanlambot ang katawan ni Blade sa awa. Habang pinupunasan ang walang humpay nitong luha. "Tay, balik na tayo," matipid na wika ni Blade kay Mr. Dawson. Hindi kumibo ang ama ni Crystal at agad na pinaandar ang sasakyan. Ang kamay niyang nakahawak sa manibela ay halos mabali ito. Hindi nagsasalita si Mr. Dawson ngunit bakas ang galit nito sa kanyang mga mata. Pagkatapos punasan ni Blade ng mga itlog at kamatis ang natitirang bahagi ng katawan ni Crystal, binalot niyang muli ang isang balabal sa ulo nito at saka hinayaan lang siyang umiyak para maipahayag din niya ang kanyang iniisip. Pagdating nila sa bahay ng mga Dawson ay tila wala ng buhay si Crystal at kitang-kita sa kanyang mga mata ang emosyon. Matipid ang kilos at hakbang niya kaya binuhat na lang siya ni Blade papunta sa kwarto niya dahil n
“Salamat sa pagpunta at pagbibigay sa amin ng oras. Ginanap ang kumperensyang ito dahil sa mga balita kamakailan na nagpasindak sa lahat. Si Spencer ay magkakaroon ng isa pang kahalili ng pamilya. Si Crystal, ang asawa ng aking anak, ay nagdala sa amin ng isang pagpapala na ibibigay namin ang aming oras upang turuan at mahalin. Magandang balita ito para sa amin, at umaasa kaming lahat ay magdiwang kasama ang pamilya ni Spencer. ” masayang utos nito habang nakatingin sa mga camera. Sandaling palakpakan ang bumalot sa silid. "Maaari ka nang magsimulang magtanong." Agad namang nagtaas ng kamay ang isang reporter. "Kailan mo nalaman na buntis si Mrs. Crystal Spencer at ilang buwan na niyang dinadala ang bata?" Nilingon ng ina ni Liam si Crystal dahil umaasa siyang sasagutin nito ang tanong. Pero, nakapikit lang ang mga labi ni Crystal at para siyang natulala sa kawalan. Kaya naman, ibinalik na lang ng nanay ni Liam an
Agad kong inilipat ang tingin ko kay Liam at ngayon ay nakatitig lang siya sa sahig. Nanginginig ang mga mata ko habang nakatitig sa kanya. Hindi ba't sinabi ko na ayaw kong ipaalam sa publiko ang tungkol sa akin at sa aking anak? Ngunit ano ito? Ano pang conference ang pinag-uusapan nila? “Hindi po ma’am. Ikinalulungkot kong biguin ka, ngunit hindi ako nagpapahintulot ng anumang publisidad para sa ating anak. Ang kumperensyang ito ay hindi dapat idaos dahil hindi ko hahayaan ang aking anak na maging kahalili para sa iyong matagal nang pinag-iingat na kumpanya na kasama-pinagmamalaki. Hindi ko gusto ang kanilang madilim na buhay sa likod ng napakatalino na bagay. At mas ayaw kong maranasan ito ng anak ko. "Dapat sinabi mo sa akin ng mas maaga. Alam na ng publiko. ” Nagkibit-balikat ito sa akin kaya hindi ko napigilan ang sarili kong titigan s
"A-Ano..?" Para akong nabingi sa sinabi ni Blade. “Rally? Anong ibig mong sabihin? ” "Tingnan mo ang lugar na iyon." Sinundan ko kung saan nakatitig ang mga mata ni Blade at may nakita akong mga taong may dalang mga karatula at poster. "Anong nangyayari?" Natatakot akong magtanong. "Bakit nangyayari ito sa mga Spencer?" Malalaman mo rin kapag nakapasok na tayo. Sa ngayon, mas mabuting makinig ka na lang muna sa akin at isuot mo. Hindi na ako umangal at agad na ibinalot sa katawan ko ang cloak na binigay ni Blade at nilagyan ng cap sa ulo ko. Sa gilid ng mata ko, nakita kong lumabas si Blade at hinintay ko siyang lumingon sa upuan ko. Pagbukas niya ng pinto ay halos mabingi ako sa sigawan ng mga tao. Halos hindi ko na maintindihan ang sinisi
Natigilan ako sa sinabi ni Blade. Tama siya. Hindi ako pwedeng puntahan ng personal ni Mrs Spencer lalo na at baka makilala ko pa ng ibang tao ang tunay kong katayuan. Kilala nila ako noon bilang Crystal Harrison at sapat na sa akin ang pangalang iyon. Nasa kanila na kung tatanggapin nila ako o hindi. “Pero, ano ang dahilan kung bakit nila ako tinatawag? Tungkol ba ito sa magiging anak namin ni Liam? ” tanong ko ulit at medyo kinabahan din ako. “Oo, I suggest na magbihis ka ng maayos at ayusin mo ang sarili mo bago kita dalhin doon. Kumain ka muna. ” Napataas ang kilay ko dahil sa inasta ni Blade. Parang mas kinakabahan pa siya kaysa sa akin. Sinundan ko siya ng tingin nang umupo siya at nagsimulang kumain. Hindi naman siguro siya nagmamadali? Napatingin ako kay tatay na ngayon ay nakatitig lang sa akin at parang naaawa siya