[THIRD-PERSON POV]
Hindi nagtagal ay tinawagan ni Noah si Crystal matapos marinig mula kay Blade ang nangyari.
“Just wait for me there and I'll fetch you back home. Alam kong marami kang pinlano para diyan at ibinuhos mo lahat ng oras at pagod mo, pero hindi talaga ako mapakali sa pag-iisip na nasa kamay ka ng mga maruruming tao na 'yan. You have been there for not even a day, pero pakiramdam ko sasabog na ang ulo ko sa sobrang pag-aalala sa'yo.” Noah whined in anguish mula sa kabilang linya.
Napapikit ng mariin si Crystal sa sobrang inis dahil ginawa ni Blade. Agad na nakarating kay Noah ang sitwasyon, pagkatapos niya lang magbihis ay tinawagan na siya nito na puno ng gulat at pagaalala.
Humugot ng malalim na hininga si Crystal para pakalmaahin ang sarili bago sagutin ang hindi mapakaling si Noah sa kabilang linya.
“Noah, kung ano man ang narinig mo kay Blade— kalimutan mo na lang. Hindi naman talaga ako nasaktan, at baka n
Nagtungo sina Crystal at Liam sa ubasan at gawaan ng alak na 'Vores Morgen'. Isa ito sa mga pinahahalagahang negosyo sa pamilya Spencer, lalo na dahil itinatag ito ng ama ni Liam na si Frank Spencer.Ang ubasan na ito ay nagsusuplay ng mga ubas sa maraming bansa para magamit sa kanilang alak, at ibinibigay at ini-export nila ito sa buong mundo. Ang Vores Morgen, sa kabilang banda, ay higit pa sa isang ubasan; mayroon din itong sariling gawaan ng alak.Ang ubasan ay isang lugar kung saan malawak na nililinang ang mga ubas upang dalhin sa mga gawaan ng alak, samantalang ang gawaan ng alak ay isang lugar kung saan ginagawa ang mga alak.Ang isang bote ng isa sa pinakamamahal na alak sa mundo ay hindi maabot ng karamihan ng mga tao. Si Frank Spencer ay nagtatag ng isang reputasyon para sa kanyang sarili sa mundo ng negosyo noong siya ay isang binata.Simula noon, naging kilala ang Spencer sa industriya ng enerhi
"Ginoo. Spencer, ito ay talagang malawak na isyu. Ang pagkawala ng ating mga supplier ay mababawasan nang malaki kung hindi tayo magpapatuloy sa pakikitungo sa mga Villareal. Hindi kami makakakuha ng mga makina maliban sa kanila upang mapabilis ang produksyon at pagproseso ng aming mga baging, at ang kanilang transportasyon ay mahalaga para sa amin upang ipamahagi ang aming mga produkto sa buong mundo." Nakaupo na ngayon si Liam sa upuan habang nakasubsob ang ulo sa kanyang mga kamay, malalim ang iniisip habang nagsasalita ang head manager na si Mr. Leo. "Ito ang dahilan kung bakit hindi natin dapat hayaan silang mawala."Ang mga daliri ni Liam ay nakapatong sa tungki ng kanyang ilong.Wala sa kanila ang namalayan na si Crystal ay tahimik na nakikinig sa kanilang chat mula sa labas ng opisina.“Kung gayon, ano ang mga mungkahi ng board? Huwag mong putulin ang relasyon natin sa mga Villareal?” &nbs
[Crystal]Nag-aalinlangan kong tinanggap ang kamay ni Liam.Pinagmamasdan ko ang aming mga kamay habang ipinadala niya ang kanyang mga daliri sa pagitan ng aking mga daliri at ikinulong ito sa isa't isa. Hinawakan niya ito ng mahigpit at hinila ako palayo sa kinatatayuan ko nang nasa kanya iyon.Ang aking pagkalito ay bumangon sa isang pag-uusap na narinig ko sa kanila kanina sa opisina. Nag-ugat ang pagkalito ko sa narinig kong usapan nila sa opisina kanina. Mahirap pagsama-samahin at unawain ang mga impormasyong nakalap ko. Ang alam ko lang ay nagkakaproblema ang lugar na ito dahil sa pagkawala ng koneksyon nila sa mga Villareal.Pero hindi ba si Liam ang may-ari ng stock sa kumpanya nila?Nanalo siya kay Eureka kapalit ng paggamit niya sa akin. Ito ang pinag-uusapan nila sa araw ng kasal, di ba?At tungkol sa paghahanap sa anak ni Huxley na binanggit nila. Sino sila,
Nasa sasakyan na kami ngayon, nagmamaneho pabalik sa kinaroroonan ni Liam.After seeing what I saw on Vores Morgen, hindi ko maintindihan kung bakit bigla niya kaming gustong umuwi.Kahit ilang beses pang sabihin sa akin ni Liam na mali ang nakita ko at pagod lang ako, alam kong totoo ang lahat. Nakita ko ito nang nakadilat ang magkabilang mata ko, kaya hindi ko basta-basta maalis ang aking nakita; Kilala ko si Mrs. Spencer, at palagi siyang nakasuot ng malapad na sombrero. At kanina, napansin kong nakasuot ng sombrero, puting damit, at puting gloves sa kamay ang babae na karaniwan niyang sinusuot. Kahit sabihin sa akin ng lahat na mababaliw na ako, alam ko kung ano ang nakita ko, at hindi iyon basta-basta mawawala sa isip ko.May napansin akong kakaibang pader na napapaligiran ng mga halaman na gumagapang na dito noong namamasyal kami ni Liam. Nakuha nito ang atensyon ko dahil napakalinaw at imposibleng hindi pans
Pagkapasok na pagkapasok namin sa loob ng Den Lille Fede, hindi ko maiwasang mamangha sa hitsura nito sa loob. Ang buong lugar ay tila nababalutan ng ginto at mga mamahaling disenyong kahoy. Tunay na world-class ang interior designs ng buong restaurant. Ang maliwanag na mainit-init na puting fluorescent na ilaw ay nagdaragdag sa katangi-tanging ambiance ng lugar.Pinagmasdan ko ang mga taong kumakain sa loob ng restaurant at nagsimulang mapansin na sila ay nasa mataas na estado ng buhay. Makikita sa kanilang kasuotan ang mga naka-istilong, eleganteng terno at damit. Ang bawat paggalaw, hindi alintana kung babae o lalaki, ay maganda. With their very modest actions, parang walang gaanong ingay sa loob ng restaurant at magkakasundo lang ang mga taong kumakain sa loob. Hindi tulad ng mga fast-food restaurant kung saan ako kadalasang kumakain, ang pinagsama-samang boses ng mga indibidwal na nag-o-order at nag-uusap ay napakalakas. &n
Hindi ko maiwasang mag-alala pagdating ng mga order namin. Nakaupo lang ako dito habang pinapanood ang lalaking ito na naglalagay ng mga order namin sa mesa.Nakakatakot kumain sa isang restaurant na may mataas na presyo at pagkatapos ay napagtanto mong hindi mo kayang magbayad.Kung tinanggap ko lang sana ang credit card na binigay sa akin ni Noah na na-link sa kanya, hindi ko na kailangang magdusa ng ganito.Mabilis kong tinignan ang steak sa harap ni Liam na nakalagay na.Sus, seryoso? Yan ba ang makukuha mo sa malaking halaga ng pera? Kahit gamit ko ang kamay ko sa pagkain, tatlong subo lang iyon para sa akin.Natuon ang atensyon ko sa ulam na nasa harapan ko.Ano ito?"Bakit ganyan ang mukha mo?"Nabaling ang tingin ko kay Liam, na ngayon ay ngumisi at diretsong nakatingin sa akin habang hawak ang kanyang mga kubyertos."Anong ibig mong sabihin
Hindi ko maiwasang mag-alala pagdating ng mga order namin. Nakaupo lang ako dito habang pinapanood ang lalaking ito na naglalagay ng mga order namin sa mesa.Nakakatakot kumain sa isang restaurant na may mataas na presyo at pagkatapos ay napagtanto mong hindi mo kayang magbayad.Kung tinanggap ko lang sana ang credit card na binigay sa akin ni Noah na na-link sa kanya, hindi ko na kailangang magdusa ng ganito.Mabilis kong tinignan ang steak sa harap ni Liam na nakalagay na.Sus, seryoso? Yan ba ang makukuha mo sa malaking halaga ng pera? Kahit gamit ko ang kamay ko sa pagkain, tatlong subo lang iyon para sa akin.Natuon ang atensyon ko sa ulam na nasa harapan ko.Ano ito?"Bakit ganyan ang mukha mo?"Nabaling ang tingin ko kay Liam, na ngayon ay ngumisi at diretsong nakatingin sa akin habang hawak ang kanyang mga kubyertos."Anong ibig mong sabihin
[16 na taon na ang nakalipas - Executive Party ni Villareal]“A-Anong nangyari?” bulalas ni Liam. "Bakit biglang namatay ang ilaw sa loob?"Naalarma si Noah sa sigaw ng bata habang siya ay gumapang na paakyat sa paa upang tingnan kung ano ang nangyayari, ngunit nabighani siya sa hiyawan ng mga tao."Sa tingin ko dapat na tayong pumasok sa loob at suriin ang ating mga magulang."Naghabulan sila, iniwan ang buhangin na pinaglalaruan nila.“Tatay! Amara!” Si Noah ay nagsimulang sumigaw upang tawagan ang kanyang pamilya sa loob. Sa bilis niya, nakarating agad siya sa front side ng selebrasyon.Laking gulat niya nang biglang bumukas muli ang ilaw at nakita niya ang mga tao sa loob na takot na takot at gulat na gulat habang yakap ang kanilang mga pamilya. Mabilis na sinimulan ng kanyang mga mata ang paghahanap kung nasaan ang kanyang ama at nagplaster n
"Okay, eto na ang bola mo anak." Agad akong tumayo pagkatapos kunin ang bola. Sa kabutihang palad, at sa murang edad, alam ng aking anak na babae ang aking kalagayan. Kaya hindi niya ako binitawan, lalo na kapag naglalakad ako. Alam niyang hindi ganoon kabuti ang accuracy ko dahil sa sakit ko kaya naman ay nakahanda siyang protektahan ako. “Bumalik na tayo.”“Thank you, mommy...” mahinang sabi ng anak ko kaya tumugon ako habang tinatapik ang ulo niya.Maglalakad na sana kami pabalik nang may nakita akong pamilyar na pigura, napabuka ang labi ko sa gulat. Halos manigas ang buong katawan ko na parang estatwa sa lamig ng pisngi ko. “Crystal…” Narinig ko ulit ang mga salitang iyon sa bibig niya, narinig ko na naman ang boses niya. Lumapit siya sa amin at naglakad papalapit sa pwesto namin. Hindi ko alam kung bakit medyo napaatras ako. Nakita ko sa gilid ng mat
“Tara na.” "Sigurado ka bang aalis ka sa Denmark?" “Oo. Parang panaginip lang nang makarating ako dito. I was once so happy at hinding-hindi ko pagsisisihan ang pagpunta ko sa lugar na ito. I will forever treasure the feelings I had here in Denmark. Marami akong natutunan, at ngayon ay handa na akong bumitaw at tanggapin ang pananampalatayang mayroon ako.” _______________________ 6 na taon na ang lumipas... "Mommy, kailan ko po makikita si daddy?" "Darating siya at hahanapin ka pagdating ng tamang panahon, Crystal." “Kanina ko pa tinitingnan itong litratong kuha mo sa South Korea. Mukhang masaya ka sa tatay ko. Pero, wala siya sa amin ngayon. Sana mahanap niya kami agad. Hindi na ako makapaghintay na makita siya.” Isang mapait na ngiti ang gumuhit sa aking mga labi nang marinig
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
Parang nanlambot ang katawan ni Blade sa awa. Habang pinupunasan ang walang humpay nitong luha. "Tay, balik na tayo," matipid na wika ni Blade kay Mr. Dawson. Hindi kumibo ang ama ni Crystal at agad na pinaandar ang sasakyan. Ang kamay niyang nakahawak sa manibela ay halos mabali ito. Hindi nagsasalita si Mr. Dawson ngunit bakas ang galit nito sa kanyang mga mata. Pagkatapos punasan ni Blade ng mga itlog at kamatis ang natitirang bahagi ng katawan ni Crystal, binalot niyang muli ang isang balabal sa ulo nito at saka hinayaan lang siyang umiyak para maipahayag din niya ang kanyang iniisip. Pagdating nila sa bahay ng mga Dawson ay tila wala ng buhay si Crystal at kitang-kita sa kanyang mga mata ang emosyon. Matipid ang kilos at hakbang niya kaya binuhat na lang siya ni Blade papunta sa kwarto niya dahil n
“Salamat sa pagpunta at pagbibigay sa amin ng oras. Ginanap ang kumperensyang ito dahil sa mga balita kamakailan na nagpasindak sa lahat. Si Spencer ay magkakaroon ng isa pang kahalili ng pamilya. Si Crystal, ang asawa ng aking anak, ay nagdala sa amin ng isang pagpapala na ibibigay namin ang aming oras upang turuan at mahalin. Magandang balita ito para sa amin, at umaasa kaming lahat ay magdiwang kasama ang pamilya ni Spencer. ” masayang utos nito habang nakatingin sa mga camera. Sandaling palakpakan ang bumalot sa silid. "Maaari ka nang magsimulang magtanong." Agad namang nagtaas ng kamay ang isang reporter. "Kailan mo nalaman na buntis si Mrs. Crystal Spencer at ilang buwan na niyang dinadala ang bata?" Nilingon ng ina ni Liam si Crystal dahil umaasa siyang sasagutin nito ang tanong. Pero, nakapikit lang ang mga labi ni Crystal at para siyang natulala sa kawalan. Kaya naman, ibinalik na lang ng nanay ni Liam an
Agad kong inilipat ang tingin ko kay Liam at ngayon ay nakatitig lang siya sa sahig. Nanginginig ang mga mata ko habang nakatitig sa kanya. Hindi ba't sinabi ko na ayaw kong ipaalam sa publiko ang tungkol sa akin at sa aking anak? Ngunit ano ito? Ano pang conference ang pinag-uusapan nila? “Hindi po ma’am. Ikinalulungkot kong biguin ka, ngunit hindi ako nagpapahintulot ng anumang publisidad para sa ating anak. Ang kumperensyang ito ay hindi dapat idaos dahil hindi ko hahayaan ang aking anak na maging kahalili para sa iyong matagal nang pinag-iingat na kumpanya na kasama-pinagmamalaki. Hindi ko gusto ang kanilang madilim na buhay sa likod ng napakatalino na bagay. At mas ayaw kong maranasan ito ng anak ko. "Dapat sinabi mo sa akin ng mas maaga. Alam na ng publiko. ” Nagkibit-balikat ito sa akin kaya hindi ko napigilan ang sarili kong titigan s
"A-Ano..?" Para akong nabingi sa sinabi ni Blade. “Rally? Anong ibig mong sabihin? ” "Tingnan mo ang lugar na iyon." Sinundan ko kung saan nakatitig ang mga mata ni Blade at may nakita akong mga taong may dalang mga karatula at poster. "Anong nangyayari?" Natatakot akong magtanong. "Bakit nangyayari ito sa mga Spencer?" Malalaman mo rin kapag nakapasok na tayo. Sa ngayon, mas mabuting makinig ka na lang muna sa akin at isuot mo. Hindi na ako umangal at agad na ibinalot sa katawan ko ang cloak na binigay ni Blade at nilagyan ng cap sa ulo ko. Sa gilid ng mata ko, nakita kong lumabas si Blade at hinintay ko siyang lumingon sa upuan ko. Pagbukas niya ng pinto ay halos mabingi ako sa sigawan ng mga tao. Halos hindi ko na maintindihan ang sinisi
Natigilan ako sa sinabi ni Blade. Tama siya. Hindi ako pwedeng puntahan ng personal ni Mrs Spencer lalo na at baka makilala ko pa ng ibang tao ang tunay kong katayuan. Kilala nila ako noon bilang Crystal Harrison at sapat na sa akin ang pangalang iyon. Nasa kanila na kung tatanggapin nila ako o hindi. “Pero, ano ang dahilan kung bakit nila ako tinatawag? Tungkol ba ito sa magiging anak namin ni Liam? ” tanong ko ulit at medyo kinabahan din ako. “Oo, I suggest na magbihis ka ng maayos at ayusin mo ang sarili mo bago kita dalhin doon. Kumain ka muna. ” Napataas ang kilay ko dahil sa inasta ni Blade. Parang mas kinakabahan pa siya kaysa sa akin. Sinundan ko siya ng tingin nang umupo siya at nagsimulang kumain. Hindi naman siguro siya nagmamadali? Napatingin ako kay tatay na ngayon ay nakatitig lang sa akin at parang naaawa siya