Hindi ko maiwasang mag-alala pagdating ng mga order namin. Nakaupo lang ako dito habang pinapanood ang lalaking ito na naglalagay ng mga order namin sa mesa.
Nakakatakot kumain sa isang restaurant na may mataas na presyo at pagkatapos ay napagtanto mong hindi mo kayang magbayad.
Kung tinanggap ko lang sana ang credit card na binigay sa akin ni Noah na na-link sa kanya, hindi ko na kailangang magdusa ng ganito.
Mabilis kong tinignan ang steak sa harap ni Liam na nakalagay na.
Sus, seryoso? Yan ba ang makukuha mo sa malaking halaga ng pera? Kahit gamit ko ang kamay ko sa pagkain, tatlong subo lang iyon para sa akin.
Natuon ang atensyon ko sa ulam na nasa harapan ko.
Ano ito?
"Bakit ganyan ang mukha mo?"
Nabaling ang tingin ko kay Liam, na ngayon ay ngumisi at diretsong nakatingin sa akin habang hawak ang kanyang mga kubyertos.
"Anong ibig mong sabihin
[16 na taon na ang nakalipas - Executive Party ni Villareal]“A-Anong nangyari?” bulalas ni Liam. "Bakit biglang namatay ang ilaw sa loob?"Naalarma si Noah sa sigaw ng bata habang siya ay gumapang na paakyat sa paa upang tingnan kung ano ang nangyayari, ngunit nabighani siya sa hiyawan ng mga tao."Sa tingin ko dapat na tayong pumasok sa loob at suriin ang ating mga magulang."Naghabulan sila, iniwan ang buhangin na pinaglalaruan nila.“Tatay! Amara!” Si Noah ay nagsimulang sumigaw upang tawagan ang kanyang pamilya sa loob. Sa bilis niya, nakarating agad siya sa front side ng selebrasyon.Laking gulat niya nang biglang bumukas muli ang ilaw at nakita niya ang mga tao sa loob na takot na takot at gulat na gulat habang yakap ang kanilang mga pamilya. Mabilis na sinimulan ng kanyang mga mata ang paghahanap kung nasaan ang kanyang ama at nagplaster n
Hinahaplos ng ihip ng hangin ang mukha ko habang hinahampas nito ang buhok ko. Nakaupo ako ng kumportable sa poolside sa harap ng bahay ni Liam, nakatingin sa tubig na sumasalamin sa liwanag ng buwan.Natigil ako sa pag-iisip kung ano ang gagawin ko sa impormasyong nakuha ko kanina mula kay Liam. Hindi ko inaasahan na makakalap ako ng ganoong impormasyon sa isang araw. Ngayon, hindi ako sigurado kung sasabihin ko kay Noah ang lahat.Bakit walang sinabi si Liam kay Noah noong nagkita sila sa cafe bago ako maaksidente kung alam niyang si Noah ang batang iyon?Hindi ko alam... Hindi ko lubos na naiintindihan ang alinman dito.Alam na ba ni Noe ang mga katotohanang ito? Baka may alam na siya tungkol dito. Dahil sa kasikatan ng pamilya ni Liam, imposibleng hindi niya makilala si Liam.Hindi maarok na wala siyang narinig na anuman sa mga taong iyon."Dapat itigil na natin ang pagkik
Tinulak ko si Blade palayo sa akin sa pamamagitan ng paglagay ng mga kamay ko sa dibdib niya.Naramdaman ko ang marahang pagbitaw ni Blade sa mga halik habang niluwagan niya ang kamay niya patungo sa bewang ko.Habang malapit pa rin ang labi niya sa labi ko, bumulong siya. "Manahimik ka lang." Ramdam ko ang paggalaw ng labi niya habang dumampi sa labi ko, pati na rin ang init ng hininga niya na kumikiliti sa mukha ko. "Nakatingin sa amin si Liam.""Ano?" Patahimik na sigaw ko at pilit na kumawala kay Blade. Para hindi ako makagalaw, hinalikan niya ulit ako. Hindi kami gumagalaw, magkayakap lang ang mga labi namin.Natigilan ang buong katawan ko, at wala akong ibang maisip kundi humingi ng tulong.Pakiramdam ko sasabog na ang puso ko sa lakas ng pagkabog nito. Alam ko rin na sa sobrang lapit namin ni Blade ay imposibleng hindi niya ito marinig.“Wala na siya.&
Nang matauhan ako ay mabilis ko siyang itunulak sa dibdib palayo sa akin.Naramdaman ko ang marahang pagbitaw ni Blade sa halik as he loosened his hand towards my waist.Hindi pa rin niya inilalayo ang mga labi niya sa akin, ng bigla siyang bumulong. “Just stay still.” Ramdam ko ang paggalaw ng mga labi niya habang dumampi sa aking labi, pati na rin ang init ng hininga niyang kumikiliti sa mukha ko. “Mr. Spencer is staring at us.”“A-Ano?” Pabulong kong sigaw habang pilit na kumakawala kay Blade. Ngunit, bigo ako ng muli niya akong siilin ng halik dahilan para matigilan ang buo kong katawan.Hindi ako makagalaw, tanging ang mga labi lamang ni Blade ang kumikilos at ako naman ay nanatiling estatwa at tikhim ang mga labi.Wala akong ibang maisip ngayon kung hindi ang humingi ng saklolo. Pakiramdam ko ay sasabog na ang puso ko ngayon dahil sa namumuong emosyon at bilis ng kabog nito. Alam kong imposible na hindi ito
“Hey.”Nilingon ko ang boses ng tumawag kay Noah. Nang makita ko si Blade ay tila nalunod ako sa awa.Paano nila nagawang saktan ang isang tulad niya na walang ibang ginawa kung hindi ang maging mabuting tao?Mag-isa siyang namumuhay ngayon magmula ng pumanaw at iwan siya ng kanyang pamilya, gaya ng nabanggit niya sa akin. Ang pinagtataka ko lang ay bakit patuloy niya pa rin na pinagsisilbihan ang pamilyang ginawang miserable ang buhay niya at kumitil sa mga mahal niya sa buhay.Bakit ba ang mabubuting tao na katulad ni Blade ang pinaka-nasasaktan sa mundong ito?At bakit ang maruruming tao, at halimaw na tulad ni Liam ang patuloy na umaangat?Now tell me that the world isn't unfair. Na patas ang laban sa mundong 'to.Nagsalit-salit ang mga tingin ni Blade sa aming dalawa, at tila ba nagtataka siya sa kung ano ang pinaguusapan namin.“Pinag-uusapan na ba ninyo ang tungkol sa Vores Morgen winery?” t
[THIRD PERSON - POV]Dahil sa lakas ng hangin sa kanyang katawan na dulot ng pagsakay ni Blade sa kanyang motorsiklo na mas mabilis kaysa sa isang bala, napapikit ng mariin ang mga talukap ni Crystal. Sa takot na madapa siya at mabuga sa malakas na simoy ng hangin, kumapit siya sa baywang nito.Nang bumagal sila ay medyo kinilabutan si Crystal sa lugar kung saan sila nakahinto dahil isa lang itong nakakatakot na abandonado at halatang sunog na bahay."Bumaba ka," wika ni Blade habang tinatanggal ang kanyang saplot sa kanyang ulo.“H-Huh? Sigurado ka ba, Blade?" Inikot ni Crystal ang kanyang tingin sa paligid.
Humiwalay si Blade sa mga braso ni Crystal at kinalma ang sarili para magsalita ng malinaw.Itinaas niya ang kamay sa mukha niya at pinunasan ang mga luhang umaagos sa mukha niya.Nakataas ang mga kilay ni Crystal habang lumuluha ang kanyang mga mata, na nagpapakita ng kanyang empatiya para kay Blade."Wala kang dapat ikaawa," bulong ni Blade habang bumangon siya sa lupa at tinulungan si Crystal na tumayo sa kanyang mga paa. "Iyan ang dapat sabihin ng mga Spencer."“Ang bala ng riple na nakatusok sa ulo mo, at noong panahong nakita ka ni Noe sa ilog, noong malapit ka nang mamatay... Sila rin ba ang gumawa sa iyo niyan?” Gulat na tanong ni Crystal, malakas ang kutob niya na tama ang iniisip niya, pero hindi niya pa kayang marinig."Oo," walang pag-aalinlangan na nagsalita si Blade. “Gabing iyon din noong sinunog nila ang bahay namin habang nagpapahinga ang mga magulang ko sa kanilang
[Crystal]Naramdaman kong nagvibrate ang phone ko sa bulsa ko.Matagal kaming natahimik ni Blade at nakatingin lang sa dagat.Maraming bagay ang gumugulo sa ating isipan.Lalo na itong nakakalito na pakiramdam.Pagbukas ko ng phone ko para tignan kung ano ang dahilan ng pagvibrate nito, may nakita akong text message.Mula sa: The Man I Married[Nasaan ka?]"Mula sa lalaking pinakasalan ko?" I heard Blade's chuckle kaya hindi ko muna nireplyan si Liam at binaba ko na ang phone ko.“Hindi ko alam ang pangalan niya noon. Alam mo namang hindi ko siya kilala noong ikasal kami. Nagsinungaling pa siya sa akin tungkol sa pangalan niya, sinasabing 'Key Zayn' iyon. Akala ko talaga yun ang totoong pangalan niya."Ngayon ko lang napansin na hindi ko pa pala binago ang pangalan ni Liam sa phonebook ko simula noon.Maging si N
"Okay, eto na ang bola mo anak." Agad akong tumayo pagkatapos kunin ang bola. Sa kabutihang palad, at sa murang edad, alam ng aking anak na babae ang aking kalagayan. Kaya hindi niya ako binitawan, lalo na kapag naglalakad ako. Alam niyang hindi ganoon kabuti ang accuracy ko dahil sa sakit ko kaya naman ay nakahanda siyang protektahan ako. “Bumalik na tayo.”“Thank you, mommy...” mahinang sabi ng anak ko kaya tumugon ako habang tinatapik ang ulo niya.Maglalakad na sana kami pabalik nang may nakita akong pamilyar na pigura, napabuka ang labi ko sa gulat. Halos manigas ang buong katawan ko na parang estatwa sa lamig ng pisngi ko. “Crystal…” Narinig ko ulit ang mga salitang iyon sa bibig niya, narinig ko na naman ang boses niya. Lumapit siya sa amin at naglakad papalapit sa pwesto namin. Hindi ko alam kung bakit medyo napaatras ako. Nakita ko sa gilid ng mat
“Tara na.” "Sigurado ka bang aalis ka sa Denmark?" “Oo. Parang panaginip lang nang makarating ako dito. I was once so happy at hinding-hindi ko pagsisisihan ang pagpunta ko sa lugar na ito. I will forever treasure the feelings I had here in Denmark. Marami akong natutunan, at ngayon ay handa na akong bumitaw at tanggapin ang pananampalatayang mayroon ako.” _______________________ 6 na taon na ang lumipas... "Mommy, kailan ko po makikita si daddy?" "Darating siya at hahanapin ka pagdating ng tamang panahon, Crystal." “Kanina ko pa tinitingnan itong litratong kuha mo sa South Korea. Mukhang masaya ka sa tatay ko. Pero, wala siya sa amin ngayon. Sana mahanap niya kami agad. Hindi na ako makapaghintay na makita siya.” Isang mapait na ngiti ang gumuhit sa aking mga labi nang marinig
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
Parang nanlambot ang katawan ni Blade sa awa. Habang pinupunasan ang walang humpay nitong luha. "Tay, balik na tayo," matipid na wika ni Blade kay Mr. Dawson. Hindi kumibo ang ama ni Crystal at agad na pinaandar ang sasakyan. Ang kamay niyang nakahawak sa manibela ay halos mabali ito. Hindi nagsasalita si Mr. Dawson ngunit bakas ang galit nito sa kanyang mga mata. Pagkatapos punasan ni Blade ng mga itlog at kamatis ang natitirang bahagi ng katawan ni Crystal, binalot niyang muli ang isang balabal sa ulo nito at saka hinayaan lang siyang umiyak para maipahayag din niya ang kanyang iniisip. Pagdating nila sa bahay ng mga Dawson ay tila wala ng buhay si Crystal at kitang-kita sa kanyang mga mata ang emosyon. Matipid ang kilos at hakbang niya kaya binuhat na lang siya ni Blade papunta sa kwarto niya dahil n
“Salamat sa pagpunta at pagbibigay sa amin ng oras. Ginanap ang kumperensyang ito dahil sa mga balita kamakailan na nagpasindak sa lahat. Si Spencer ay magkakaroon ng isa pang kahalili ng pamilya. Si Crystal, ang asawa ng aking anak, ay nagdala sa amin ng isang pagpapala na ibibigay namin ang aming oras upang turuan at mahalin. Magandang balita ito para sa amin, at umaasa kaming lahat ay magdiwang kasama ang pamilya ni Spencer. ” masayang utos nito habang nakatingin sa mga camera. Sandaling palakpakan ang bumalot sa silid. "Maaari ka nang magsimulang magtanong." Agad namang nagtaas ng kamay ang isang reporter. "Kailan mo nalaman na buntis si Mrs. Crystal Spencer at ilang buwan na niyang dinadala ang bata?" Nilingon ng ina ni Liam si Crystal dahil umaasa siyang sasagutin nito ang tanong. Pero, nakapikit lang ang mga labi ni Crystal at para siyang natulala sa kawalan. Kaya naman, ibinalik na lang ng nanay ni Liam an
Agad kong inilipat ang tingin ko kay Liam at ngayon ay nakatitig lang siya sa sahig. Nanginginig ang mga mata ko habang nakatitig sa kanya. Hindi ba't sinabi ko na ayaw kong ipaalam sa publiko ang tungkol sa akin at sa aking anak? Ngunit ano ito? Ano pang conference ang pinag-uusapan nila? “Hindi po ma’am. Ikinalulungkot kong biguin ka, ngunit hindi ako nagpapahintulot ng anumang publisidad para sa ating anak. Ang kumperensyang ito ay hindi dapat idaos dahil hindi ko hahayaan ang aking anak na maging kahalili para sa iyong matagal nang pinag-iingat na kumpanya na kasama-pinagmamalaki. Hindi ko gusto ang kanilang madilim na buhay sa likod ng napakatalino na bagay. At mas ayaw kong maranasan ito ng anak ko. "Dapat sinabi mo sa akin ng mas maaga. Alam na ng publiko. ” Nagkibit-balikat ito sa akin kaya hindi ko napigilan ang sarili kong titigan s
"A-Ano..?" Para akong nabingi sa sinabi ni Blade. “Rally? Anong ibig mong sabihin? ” "Tingnan mo ang lugar na iyon." Sinundan ko kung saan nakatitig ang mga mata ni Blade at may nakita akong mga taong may dalang mga karatula at poster. "Anong nangyayari?" Natatakot akong magtanong. "Bakit nangyayari ito sa mga Spencer?" Malalaman mo rin kapag nakapasok na tayo. Sa ngayon, mas mabuting makinig ka na lang muna sa akin at isuot mo. Hindi na ako umangal at agad na ibinalot sa katawan ko ang cloak na binigay ni Blade at nilagyan ng cap sa ulo ko. Sa gilid ng mata ko, nakita kong lumabas si Blade at hinintay ko siyang lumingon sa upuan ko. Pagbukas niya ng pinto ay halos mabingi ako sa sigawan ng mga tao. Halos hindi ko na maintindihan ang sinisi
Natigilan ako sa sinabi ni Blade. Tama siya. Hindi ako pwedeng puntahan ng personal ni Mrs Spencer lalo na at baka makilala ko pa ng ibang tao ang tunay kong katayuan. Kilala nila ako noon bilang Crystal Harrison at sapat na sa akin ang pangalang iyon. Nasa kanila na kung tatanggapin nila ako o hindi. “Pero, ano ang dahilan kung bakit nila ako tinatawag? Tungkol ba ito sa magiging anak namin ni Liam? ” tanong ko ulit at medyo kinabahan din ako. “Oo, I suggest na magbihis ka ng maayos at ayusin mo ang sarili mo bago kita dalhin doon. Kumain ka muna. ” Napataas ang kilay ko dahil sa inasta ni Blade. Parang mas kinakabahan pa siya kaysa sa akin. Sinundan ko siya ng tingin nang umupo siya at nagsimulang kumain. Hindi naman siguro siya nagmamadali? Napatingin ako kay tatay na ngayon ay nakatitig lang sa akin at parang naaawa siya