[THIRD PERSON - POV]
Dahil sa lakas ng hangin sa kanyang katawan na dulot ng pagsakay ni Blade sa kanyang motorsiklo na mas mabilis kaysa sa isang bala, napapikit ng mariin ang mga talukap ni Crystal. Sa takot na madapa siya at mabuga sa malakas na simoy ng hangin, kumapit siya sa baywang nito.
Nang bumagal sila ay medyo kinilabutan si Crystal sa lugar kung saan sila nakahinto dahil isa lang itong nakakatakot na abandonado at halatang sunog na bahay.
"Bumaba ka," wika ni Blade habang tinatanggal ang kanyang saplot sa kanyang ulo.
“H-Huh? Sigurado ka ba, Blade?" Inikot ni Crystal ang kanyang tingin sa paligid.
Humiwalay si Blade sa mga braso ni Crystal at kinalma ang sarili para magsalita ng malinaw.Itinaas niya ang kamay sa mukha niya at pinunasan ang mga luhang umaagos sa mukha niya.Nakataas ang mga kilay ni Crystal habang lumuluha ang kanyang mga mata, na nagpapakita ng kanyang empatiya para kay Blade."Wala kang dapat ikaawa," bulong ni Blade habang bumangon siya sa lupa at tinulungan si Crystal na tumayo sa kanyang mga paa. "Iyan ang dapat sabihin ng mga Spencer."“Ang bala ng riple na nakatusok sa ulo mo, at noong panahong nakita ka ni Noe sa ilog, noong malapit ka nang mamatay... Sila rin ba ang gumawa sa iyo niyan?” Gulat na tanong ni Crystal, malakas ang kutob niya na tama ang iniisip niya, pero hindi niya pa kayang marinig."Oo," walang pag-aalinlangan na nagsalita si Blade. “Gabing iyon din noong sinunog nila ang bahay namin habang nagpapahinga ang mga magulang ko sa kanilang
[Crystal]Naramdaman kong nagvibrate ang phone ko sa bulsa ko.Matagal kaming natahimik ni Blade at nakatingin lang sa dagat.Maraming bagay ang gumugulo sa ating isipan.Lalo na itong nakakalito na pakiramdam.Pagbukas ko ng phone ko para tignan kung ano ang dahilan ng pagvibrate nito, may nakita akong text message.Mula sa: The Man I Married[Nasaan ka?]"Mula sa lalaking pinakasalan ko?" I heard Blade's chuckle kaya hindi ko muna nireplyan si Liam at binaba ko na ang phone ko.“Hindi ko alam ang pangalan niya noon. Alam mo namang hindi ko siya kilala noong ikasal kami. Nagsinungaling pa siya sa akin tungkol sa pangalan niya, sinasabing 'Key Zayn' iyon. Akala ko talaga yun ang totoong pangalan niya."Ngayon ko lang napansin na hindi ko pa pala binago ang pangalan ni Liam sa phonebook ko simula noon.Maging si N
Naramdaman ko ang panginginig ng mga kamay ko at nagsimula na akong manginig.Ano ang gagawin ko? Hindi ko mapigilan si Liam na dalhin si Blade sa ospital dahil baka lalo pa siyang malagay sa panganib.“Okay na ba ang pakiramdam mo?” Tanong sa akin ni Liam habang nagmamadali kaming dalawa papunta sa sasakyan niya.Tumango lang ako sa kanya habang nakadikit ang labi ko.“Sigurado ka bang sasama ka pa sa amin sa ospital? Mukha kang pagod.”“Liam, pwede bang ihatid mo na lang ako doon!?”Hindi ko maiwasang mataranta dahil nag-aalala ako sa kalagayan ni Blade ngayon.Sinundan namin ang ambulansya na papunta sa ospital para itakbo si Blade.Ano ang gagawin ko? Paano ko mapipigilan si Liam na malaman ang tungkol sa bala sa ulo ni Blade?Nanatili pa rin ang panginginig ng kamay at gilid ko dahil sa sobrang kaba na n
Pagdating nila sa ospital, dumiretso si Liam sa kwarto kung saan naka-confine si Blade, habang hinanap ni Crystal ang doktor na binanggit ni Noah.Naghanap siya sa isang malaking ospital, nagpupumilit na malaman kung sino si Doctor Park. Gumagala siya kung saan-saan at hiniling sa halos lahat ng nars na hanapin ang doktor."Saan dinala ang bantay ko?" Nagmamadaling tanong ni Liam sa nurse na nakatagpo niya.Bahagya itong yumuko bilang paggalang sa kanya. "Ginoo. Spencer, ang pasyente ay kasalukuyang nasa emergency room, tumatanggap ng first-aid care mula kay Doctor Cole, "sabi niya bago magpatuloy sa paglalakad.Dumiretso si Liam sa ER at umupo sa upuang nakaposisyon sa harap ng sliding doors, magkadikit ang mga kamay niya habang bahagya itong idiniin sa labi.Kahit papaano ay nag-aalala si Liam sa kanyang chief guard dahil sa nabuong relasyon nilang dalawa. Nakuha ni Blade ang kanyang tiw
“Magiging ligtas ba ang operasyon? Gaano kalaki ang kanyang pagkakataong makabawi?" Tanong ni Crystal sa pananahimik na tono at tila naguguluhan pa rin kung ano ang magiging desisyon niya.“Halos 70-30 ang possibilities ng operasyon, hindi ko masasabing magagarantiyahan ko ang tagumpay ng operasyon pero, mas maganda na sumailalim siya sa operasyon habang hindi pa rin bumabaon sa utak niya ang bala. Ang pinsala mula sa pansamantalang lukab na nabuo ay mas malala pa. Walang puwang para gumalaw ang utak at ang mga shock wave ay kadalasang nagdudulot ng hindi maibabalik na pinsala. Kailangang gawin kaagad ang neurosurgery bago lumala ang sitwasyon." Sabi ni Doctor Park.“P-Pero... Magagawa ba natin ito nang walang pahintulot niya?”Tumango ang Doctor sa kanya. “Oo, basta makuha namin ang pahintulot ng magulang niya na gagawin ang operasyon. Dahil hindi lang simpleng opera
[Crystal]"Alam mo na ayaw magpaopera ni Blade dahil takot siyang mamatay!" Sigaw ni Noah sa akin habang nagkakagulo sa upuan niya. Ang tanging magagawa niya ngayon ay hinila ang kanyang buhok at kinadyot ang kanyang kuko dahil sa sobrang pagkabalisa.“Kilala ko si Noah, at ayaw ko ring mamatay siya. Kung gusto kong mamatay siya, bakit ko pipiliin na operahan siya?" Medyo nagalit din ako. “Habang mas matagal ang desisyon natin, mas nagiging maikli ang pagkakataon ni Blade. Hindi ko sinusubukang putulin ang buhay niya, Noah. Gusto kong mabuhay siya ng mas matagal. Natatakot akong mangyari sa kanya ang anumang sinabi ni Doctor Park.” Nakayuko ako habang nagsasalita dahil hindi ko na kaya ang sobrang pag-aalala at pagdedesisyon.Alam kong wala tayong karapatan sa desisyong ito, pero ayokong masaktan si Blade.Ayokong nakikita siyang nasasaktan."Cryst
"Baliw ka ba?!" Ang matinis niyang tili mula sa kabilang kwarto.Alam kong ganito ang magiging reaksyon ni Blade, at inaasahan kong tumanggi siyang isagawa ang operasyon."Blade..." Inilipat niya ang kanyang mga mata sa akin, bakas ang pangamba at galit sa kanyang mga mata. “Wala nang ibang paraan para makatulong sa pagpapahaba ng iyong buhay. Dahil sa bala na bumabaon sa utak mo, lumalala ang kalagayan mo sa paglipas ng panahon... Please, just do it for yourself.” Nagmamakaawa ako sa kanya at lumapit para gumaan ang pakiramdam niya sa pamamagitan ng paghawak sa kamay niya."Hindi. Kahit unti-unti akong pinapatay ng bala na ito sa paglipas ng panahon ay tinatanggap ko. Ang mahalaga ay mayroon pa akong kaunting oras kaysa humiga sa isang kama at magtiwala sa mga doktor sa aking buhay na umaasa na may isa pang bukas, ngunit ang totoo, iyon na ang huling araw.” Tumaas ang kilay niya at an
Nagpumilit si Noah na ihatid muna ako sa bahay dahil kailangan kong magpahinga. Kahit anong pakiusap ko sa kanya na patuluyin ako sa ospital, hindi siya tumanggi. Hinila pa ako papasok ng kotse ng may tinawagan niya.Ayaw ko pang bumalik sa lugar na ito na puno ng mga nakakakilabot na tao. Gusto kong kumalma at ipunin ang mga iniisip ko bago harapin sila.Huminga ako ng malalim at bumuntong hininga ng malakas.Nasa ilalim ako ng inaasahan na magiging simple ang lahat.Nang magpasya akong kunin ang pamilya Spencer, naisip ko na ito ay isang piraso ng cake. Na ang kailangan ko lang gawin ay ilantad ang nakatagong baho ng kanilang pamilya at pagsamantalahan ito para ibagsak at ipahiya sila sa harap ng publiko.Hindi ko inaasahan ang isang kakila-kilabot na sitwasyon.Paano tayo umabot sa puntong ito...Saglit akong humanga sa napakagandang mansyon ni Liam nang makarating a
"Okay, eto na ang bola mo anak." Agad akong tumayo pagkatapos kunin ang bola. Sa kabutihang palad, at sa murang edad, alam ng aking anak na babae ang aking kalagayan. Kaya hindi niya ako binitawan, lalo na kapag naglalakad ako. Alam niyang hindi ganoon kabuti ang accuracy ko dahil sa sakit ko kaya naman ay nakahanda siyang protektahan ako. “Bumalik na tayo.”“Thank you, mommy...” mahinang sabi ng anak ko kaya tumugon ako habang tinatapik ang ulo niya.Maglalakad na sana kami pabalik nang may nakita akong pamilyar na pigura, napabuka ang labi ko sa gulat. Halos manigas ang buong katawan ko na parang estatwa sa lamig ng pisngi ko. “Crystal…” Narinig ko ulit ang mga salitang iyon sa bibig niya, narinig ko na naman ang boses niya. Lumapit siya sa amin at naglakad papalapit sa pwesto namin. Hindi ko alam kung bakit medyo napaatras ako. Nakita ko sa gilid ng mat
“Tara na.” "Sigurado ka bang aalis ka sa Denmark?" “Oo. Parang panaginip lang nang makarating ako dito. I was once so happy at hinding-hindi ko pagsisisihan ang pagpunta ko sa lugar na ito. I will forever treasure the feelings I had here in Denmark. Marami akong natutunan, at ngayon ay handa na akong bumitaw at tanggapin ang pananampalatayang mayroon ako.” _______________________ 6 na taon na ang lumipas... "Mommy, kailan ko po makikita si daddy?" "Darating siya at hahanapin ka pagdating ng tamang panahon, Crystal." “Kanina ko pa tinitingnan itong litratong kuha mo sa South Korea. Mukhang masaya ka sa tatay ko. Pero, wala siya sa amin ngayon. Sana mahanap niya kami agad. Hindi na ako makapaghintay na makita siya.” Isang mapait na ngiti ang gumuhit sa aking mga labi nang marinig
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
Parang nanlambot ang katawan ni Blade sa awa. Habang pinupunasan ang walang humpay nitong luha. "Tay, balik na tayo," matipid na wika ni Blade kay Mr. Dawson. Hindi kumibo ang ama ni Crystal at agad na pinaandar ang sasakyan. Ang kamay niyang nakahawak sa manibela ay halos mabali ito. Hindi nagsasalita si Mr. Dawson ngunit bakas ang galit nito sa kanyang mga mata. Pagkatapos punasan ni Blade ng mga itlog at kamatis ang natitirang bahagi ng katawan ni Crystal, binalot niyang muli ang isang balabal sa ulo nito at saka hinayaan lang siyang umiyak para maipahayag din niya ang kanyang iniisip. Pagdating nila sa bahay ng mga Dawson ay tila wala ng buhay si Crystal at kitang-kita sa kanyang mga mata ang emosyon. Matipid ang kilos at hakbang niya kaya binuhat na lang siya ni Blade papunta sa kwarto niya dahil n
“Salamat sa pagpunta at pagbibigay sa amin ng oras. Ginanap ang kumperensyang ito dahil sa mga balita kamakailan na nagpasindak sa lahat. Si Spencer ay magkakaroon ng isa pang kahalili ng pamilya. Si Crystal, ang asawa ng aking anak, ay nagdala sa amin ng isang pagpapala na ibibigay namin ang aming oras upang turuan at mahalin. Magandang balita ito para sa amin, at umaasa kaming lahat ay magdiwang kasama ang pamilya ni Spencer. ” masayang utos nito habang nakatingin sa mga camera. Sandaling palakpakan ang bumalot sa silid. "Maaari ka nang magsimulang magtanong." Agad namang nagtaas ng kamay ang isang reporter. "Kailan mo nalaman na buntis si Mrs. Crystal Spencer at ilang buwan na niyang dinadala ang bata?" Nilingon ng ina ni Liam si Crystal dahil umaasa siyang sasagutin nito ang tanong. Pero, nakapikit lang ang mga labi ni Crystal at para siyang natulala sa kawalan. Kaya naman, ibinalik na lang ng nanay ni Liam an
Agad kong inilipat ang tingin ko kay Liam at ngayon ay nakatitig lang siya sa sahig. Nanginginig ang mga mata ko habang nakatitig sa kanya. Hindi ba't sinabi ko na ayaw kong ipaalam sa publiko ang tungkol sa akin at sa aking anak? Ngunit ano ito? Ano pang conference ang pinag-uusapan nila? “Hindi po ma’am. Ikinalulungkot kong biguin ka, ngunit hindi ako nagpapahintulot ng anumang publisidad para sa ating anak. Ang kumperensyang ito ay hindi dapat idaos dahil hindi ko hahayaan ang aking anak na maging kahalili para sa iyong matagal nang pinag-iingat na kumpanya na kasama-pinagmamalaki. Hindi ko gusto ang kanilang madilim na buhay sa likod ng napakatalino na bagay. At mas ayaw kong maranasan ito ng anak ko. "Dapat sinabi mo sa akin ng mas maaga. Alam na ng publiko. ” Nagkibit-balikat ito sa akin kaya hindi ko napigilan ang sarili kong titigan s
"A-Ano..?" Para akong nabingi sa sinabi ni Blade. “Rally? Anong ibig mong sabihin? ” "Tingnan mo ang lugar na iyon." Sinundan ko kung saan nakatitig ang mga mata ni Blade at may nakita akong mga taong may dalang mga karatula at poster. "Anong nangyayari?" Natatakot akong magtanong. "Bakit nangyayari ito sa mga Spencer?" Malalaman mo rin kapag nakapasok na tayo. Sa ngayon, mas mabuting makinig ka na lang muna sa akin at isuot mo. Hindi na ako umangal at agad na ibinalot sa katawan ko ang cloak na binigay ni Blade at nilagyan ng cap sa ulo ko. Sa gilid ng mata ko, nakita kong lumabas si Blade at hinintay ko siyang lumingon sa upuan ko. Pagbukas niya ng pinto ay halos mabingi ako sa sigawan ng mga tao. Halos hindi ko na maintindihan ang sinisi
Natigilan ako sa sinabi ni Blade. Tama siya. Hindi ako pwedeng puntahan ng personal ni Mrs Spencer lalo na at baka makilala ko pa ng ibang tao ang tunay kong katayuan. Kilala nila ako noon bilang Crystal Harrison at sapat na sa akin ang pangalang iyon. Nasa kanila na kung tatanggapin nila ako o hindi. “Pero, ano ang dahilan kung bakit nila ako tinatawag? Tungkol ba ito sa magiging anak namin ni Liam? ” tanong ko ulit at medyo kinabahan din ako. “Oo, I suggest na magbihis ka ng maayos at ayusin mo ang sarili mo bago kita dalhin doon. Kumain ka muna. ” Napataas ang kilay ko dahil sa inasta ni Blade. Parang mas kinakabahan pa siya kaysa sa akin. Sinundan ko siya ng tingin nang umupo siya at nagsimulang kumain. Hindi naman siguro siya nagmamadali? Napatingin ako kay tatay na ngayon ay nakatitig lang sa akin at parang naaawa siya