“Babalik ako sa New Jersey at itatanong sa nanay ko ang lahat ng dapat kong malaman,” buong determinasyon kong sabi.
Alam kong mahalagang singilin ang pamilya Spencer sa lahat ng ginawa nila sa akin, kay Noah, kay Blade, at sa pamilya.
Ngunit, kumpara sa aking mga dilemma, Marahil ay mas mabuting piliin na buuin muna ang aking sarili. Paanong ang isang taong kasing mahina ko ay sumira ng isang ganap na pamilya.
Kailangan kong bumalik sa aking ina dahil mas alam niya ang bawat dahilan kung bakit niya ako kinuha. Ayokong isipin na sinira niya ulit ang buhay ko.
Gusto kong magalit sa kanya.
Pero hindi ko magawa dahil alam kong may dahilan siya.
Alam kong sinabi ko noon na hindi ako babalik sa New Jersey nang hindi nagtagumpay dito sa Denmark. Ngunit, sa palagay ko naging matagumpay ako sa paghahanap ng sarili kong kayamanan. Nakahanap ako ng pamilya dito na maaring ma
“Gumising ka inaantok na ulo. Pasado alas tres na ng hapon. Wala ka pang kinakain."Narinig ko ang boses ng isang tao kasabay ng banayad na pag-alog ng aking katawan.Napaungol ako habang pilit na binabawi ang kumot na inaagaw sa akin ngayon.“Crystal… halika, gumising ka...”"Hmm... hindi ko-"Sandali lang, hindi ba boses ni Liam iyon?Diyos ko, Crystal...“Hoy, bumangon ka na. Kailangan mong kumain ng kahit ano." Pilit na inaagaw sa akin ni Liam ang kumot na nakatakip sa mukha ko.Ayokong bitawan dahil nakakahiya.Natulog ba talaga ako sa kwarto ni Liam? Totoo?At ano ang sinabi niya? Pasado alas-tres na ng hapon?Ang ano ba?“Hoy… seryoso. Baka magkasakit ka kapag wala kang makakain." sambit ni Liam sa pananahimik na tono.
"Uuwi ka na ba?" Tanong ni Liam at parang ngayon ko lang narinig ang boses niya ng ganito.“Oo, kailangan kong kausapin ang aking ina tungkol sa buong katotohanan. Bakit niya ako inilayo kay Noah at sa kanyang- ang aming ama…”Nang biglang tumayo si Liam sa kinauupuan niya ay nagsalubong ang kilay ko. “Anong mali? Bakit ka nanggigigil? ”“Bago ka bumalik sa New Jersey. May kailangan akong ipakita sa iyo, at kailangan mong magtiwala sa akin. ” Sabi niya na parang hindi mapakali.“I don’t think I can trust you again Liam.’ I said at the back of my head.“Anong ipapakita mo sa akin? Ganun ba kaimportante? Dahil kailangan naming umalis ni Noah bukas ng umaga para bumalik sa New Jersey." Naguguluhan din ako dahil sa galit ni Liam.Ano bang nangyayari at bigla siyang nagkaganito?
“Hindi ka nagbibiro, sasakay talaga tayo ng speed boat...” Naliligaw ako habang nakatingin sa dagat.“Bakit ako magsisinungaling sa iyo?”Bumaba ang tingin ko nang maramdaman kong dahan-dahang hinawakan ni Liam ang kamay ko. Tumingala ako para makita siya pero nakangiti lang siya at naghihintay ng speed boat na dumating.Bakit ba nagkakaganito si Liam?Bakit parang nagbago ang pakikitungo niya sa akin?Hindi niya ako tinatrato ng ganito dati.Napaawang ang labi ko nang may sasabihin sana ako, ngunit hindi ko na naituloy at hinintay na lang ang pagdating ng bangka.There's something in me that I want him to stay like this...“Tara na.” Inasikaso ako ni Liam pagdating ng speed boat.Pinili ko na lang na hindi magsalita at tahimik na sinunod ang gustong mangyari ni Liam.Tapos sabi niya pupunta kami sa lugar na
Tumawa ako ng mapait.“Nakalimutan mo na ba, Crystal? We're still legally married,” dagdag pa ni Liam na naging dahilan ng pagkibot ng gilid ng labi ko at lumikha ng ngisi.“Kasal sa papel. Kahit ang sarili mong malupit na bibig ay nagpahayag nito. Baka nakakalimutan mo na rin kung bakit tayo ikinasal? Pinakasalan mo ako dahil kailangan mo ng isang tao. At ako—nangako lang na papakasalan kita kapalit ng malaking halaga ng pera, na talagang kailangan ko.” I blurted fiercely, dahil hindi nalalayo ang titig ko sa kanya. “Pagkatapos ko sa trabaho, binigay mo sa akin ang perang ipinangako mo. Tinulungan mo ako sa pananalapi, ngunit lubos mo akong sinira. Hindi ko alam kung dapat ba akong magpasalamat sa iyo."Binigyan ako ng malaking halaga kapalit ng kasal namin ni Liam, at hindi ko ipagkakaila na nakatulong ito sa akin sa pananalapi sa pananatili ko sa Denmar
Pinanood ko lang si Liam na naghahanda ng pagkain namin.Kanina pa niya ako tinanong kung ano ang gusto kong kainin, pero wala akong sinabi noon.Nakakapagtaka lang na todo ngiti siya ngayon na parang walang nangyaring sumagot sa aming dalawa kanina sa labas.Nilibot ko ang paningin ko sa lugar na sinabi ni Liam na tutuluyan namin ngayong gabi. Parang maliit at normal na bahay lang. Dalawang kulay lang ang nilalaro ng interior at puro puti at ginto ang mga kasangkapan.I love the ambiance of this place, it feels so much like a home for a simple family."Ito ba ay isang cottage o isang hotel sa islang ito?" Tanong ko kay Liam ng maramdaman kong umangat ang gilid ng labi ko sa isang ngiti.Hindi ko maiwasang mapangiti dahil gusto ko itong aura ng lugar, puti at ginto.&nb
I smiled at him heartily to let him know that he shouldn't worry kasi hindi ko na babanggitin sa kanya yun."Sana makabalik tayo ng maaga bukas dahil maaga tayong babalik sa New Jersey..." hindi ko sinasadyang bulong.Napansin kong dumukot si Liam sa bulsa niya kaya hinintay ko ang nilalabas niya.“Eto, tawagan mo ang mga Dawson. Baka nag-aalala na sila sayo. Kanina ko pa nararamdaman yung vibrations niyan. ” Inabot sa akin ni Liam ang phone ko at nang makita ko ang mga mensaheng nagpalitan ng text sina Noah at Trina dito.Tinawagan ko agad si Noah dahil baka nag-aalala sila sa akin o may nangyaring importante.Pinanood lang ako ni Liam sa ginagawa ko at hindi pa nagsasalita."Hello, Noah?"[“Crystal? Salamat sa Diyos sinagot mo ang iyong telepono. &
"Bakit parang pagod na pagod ka?" Tanong agad ni Noah pagdating ko sa bahay nila. "May ginawa na naman ba sayo si Spencer?"Sinamaan ko siya ng tingin habang hinuhubad ko ang coat ni Liam pati na rin ang bag ko."Bakit mo ako tinititigan?" Tumayo siya sa kinauupuan niya saka ako tinulungang ilagay sa tamang lalagyan ng bag ko."Nasaan si Trina?" Itinanong ko. “Noah, dapat mas mabait ka sa kanya. Ayaw ni Trina na pinipigilan kaya suportahan na lang siya sa lahat ng bagay at tanggapin kung sino siya. ”“Hindi mo kailangang mag-alala Crystal, okay naman tayong lahat. Nasa kwarto ko siya kausap ang kapatid mo. ”Nga pala, aalis kami ngayon papuntang New Jersey. Buti na lang at hindi na kami nag-stay ng isa pang gabi sa isla ni Liam.Kailangan ko
Trina bursted out a sarcastic laugh.“I just thought that maybe there is still a chance for him to change. That maybe she just needs someone who can understand her… ”I shifted my eyes so I couldn't see Trina's unbelievable expression.I couldn’t believe all the decisions I had made. I was also confused, but I wanted to give Liam a chance."Do you love him?"My head swung quickly towards him. "W-What ..?""I said, do you love him?" She lifted her brows with her hands on her waist.I didn’t know what to say to Trina.Do I love Liam?That question has not entered my mind until now.“I don’t know Trina… last night when we were together I felt something special. I mean,
"Okay, eto na ang bola mo anak." Agad akong tumayo pagkatapos kunin ang bola. Sa kabutihang palad, at sa murang edad, alam ng aking anak na babae ang aking kalagayan. Kaya hindi niya ako binitawan, lalo na kapag naglalakad ako. Alam niyang hindi ganoon kabuti ang accuracy ko dahil sa sakit ko kaya naman ay nakahanda siyang protektahan ako. “Bumalik na tayo.”“Thank you, mommy...” mahinang sabi ng anak ko kaya tumugon ako habang tinatapik ang ulo niya.Maglalakad na sana kami pabalik nang may nakita akong pamilyar na pigura, napabuka ang labi ko sa gulat. Halos manigas ang buong katawan ko na parang estatwa sa lamig ng pisngi ko. “Crystal…” Narinig ko ulit ang mga salitang iyon sa bibig niya, narinig ko na naman ang boses niya. Lumapit siya sa amin at naglakad papalapit sa pwesto namin. Hindi ko alam kung bakit medyo napaatras ako. Nakita ko sa gilid ng mat
“Tara na.” "Sigurado ka bang aalis ka sa Denmark?" “Oo. Parang panaginip lang nang makarating ako dito. I was once so happy at hinding-hindi ko pagsisisihan ang pagpunta ko sa lugar na ito. I will forever treasure the feelings I had here in Denmark. Marami akong natutunan, at ngayon ay handa na akong bumitaw at tanggapin ang pananampalatayang mayroon ako.” _______________________ 6 na taon na ang lumipas... "Mommy, kailan ko po makikita si daddy?" "Darating siya at hahanapin ka pagdating ng tamang panahon, Crystal." “Kanina ko pa tinitingnan itong litratong kuha mo sa South Korea. Mukhang masaya ka sa tatay ko. Pero, wala siya sa amin ngayon. Sana mahanap niya kami agad. Hindi na ako makapaghintay na makita siya.” Isang mapait na ngiti ang gumuhit sa aking mga labi nang marinig
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
Parang nanlambot ang katawan ni Blade sa awa. Habang pinupunasan ang walang humpay nitong luha. "Tay, balik na tayo," matipid na wika ni Blade kay Mr. Dawson. Hindi kumibo ang ama ni Crystal at agad na pinaandar ang sasakyan. Ang kamay niyang nakahawak sa manibela ay halos mabali ito. Hindi nagsasalita si Mr. Dawson ngunit bakas ang galit nito sa kanyang mga mata. Pagkatapos punasan ni Blade ng mga itlog at kamatis ang natitirang bahagi ng katawan ni Crystal, binalot niyang muli ang isang balabal sa ulo nito at saka hinayaan lang siyang umiyak para maipahayag din niya ang kanyang iniisip. Pagdating nila sa bahay ng mga Dawson ay tila wala ng buhay si Crystal at kitang-kita sa kanyang mga mata ang emosyon. Matipid ang kilos at hakbang niya kaya binuhat na lang siya ni Blade papunta sa kwarto niya dahil n
“Salamat sa pagpunta at pagbibigay sa amin ng oras. Ginanap ang kumperensyang ito dahil sa mga balita kamakailan na nagpasindak sa lahat. Si Spencer ay magkakaroon ng isa pang kahalili ng pamilya. Si Crystal, ang asawa ng aking anak, ay nagdala sa amin ng isang pagpapala na ibibigay namin ang aming oras upang turuan at mahalin. Magandang balita ito para sa amin, at umaasa kaming lahat ay magdiwang kasama ang pamilya ni Spencer. ” masayang utos nito habang nakatingin sa mga camera. Sandaling palakpakan ang bumalot sa silid. "Maaari ka nang magsimulang magtanong." Agad namang nagtaas ng kamay ang isang reporter. "Kailan mo nalaman na buntis si Mrs. Crystal Spencer at ilang buwan na niyang dinadala ang bata?" Nilingon ng ina ni Liam si Crystal dahil umaasa siyang sasagutin nito ang tanong. Pero, nakapikit lang ang mga labi ni Crystal at para siyang natulala sa kawalan. Kaya naman, ibinalik na lang ng nanay ni Liam an
Agad kong inilipat ang tingin ko kay Liam at ngayon ay nakatitig lang siya sa sahig. Nanginginig ang mga mata ko habang nakatitig sa kanya. Hindi ba't sinabi ko na ayaw kong ipaalam sa publiko ang tungkol sa akin at sa aking anak? Ngunit ano ito? Ano pang conference ang pinag-uusapan nila? “Hindi po ma’am. Ikinalulungkot kong biguin ka, ngunit hindi ako nagpapahintulot ng anumang publisidad para sa ating anak. Ang kumperensyang ito ay hindi dapat idaos dahil hindi ko hahayaan ang aking anak na maging kahalili para sa iyong matagal nang pinag-iingat na kumpanya na kasama-pinagmamalaki. Hindi ko gusto ang kanilang madilim na buhay sa likod ng napakatalino na bagay. At mas ayaw kong maranasan ito ng anak ko. "Dapat sinabi mo sa akin ng mas maaga. Alam na ng publiko. ” Nagkibit-balikat ito sa akin kaya hindi ko napigilan ang sarili kong titigan s
"A-Ano..?" Para akong nabingi sa sinabi ni Blade. “Rally? Anong ibig mong sabihin? ” "Tingnan mo ang lugar na iyon." Sinundan ko kung saan nakatitig ang mga mata ni Blade at may nakita akong mga taong may dalang mga karatula at poster. "Anong nangyayari?" Natatakot akong magtanong. "Bakit nangyayari ito sa mga Spencer?" Malalaman mo rin kapag nakapasok na tayo. Sa ngayon, mas mabuting makinig ka na lang muna sa akin at isuot mo. Hindi na ako umangal at agad na ibinalot sa katawan ko ang cloak na binigay ni Blade at nilagyan ng cap sa ulo ko. Sa gilid ng mata ko, nakita kong lumabas si Blade at hinintay ko siyang lumingon sa upuan ko. Pagbukas niya ng pinto ay halos mabingi ako sa sigawan ng mga tao. Halos hindi ko na maintindihan ang sinisi
Natigilan ako sa sinabi ni Blade. Tama siya. Hindi ako pwedeng puntahan ng personal ni Mrs Spencer lalo na at baka makilala ko pa ng ibang tao ang tunay kong katayuan. Kilala nila ako noon bilang Crystal Harrison at sapat na sa akin ang pangalang iyon. Nasa kanila na kung tatanggapin nila ako o hindi. “Pero, ano ang dahilan kung bakit nila ako tinatawag? Tungkol ba ito sa magiging anak namin ni Liam? ” tanong ko ulit at medyo kinabahan din ako. “Oo, I suggest na magbihis ka ng maayos at ayusin mo ang sarili mo bago kita dalhin doon. Kumain ka muna. ” Napataas ang kilay ko dahil sa inasta ni Blade. Parang mas kinakabahan pa siya kaysa sa akin. Sinundan ko siya ng tingin nang umupo siya at nagsimulang kumain. Hindi naman siguro siya nagmamadali? Napatingin ako kay tatay na ngayon ay nakatitig lang sa akin at parang naaawa siya