Isang araw lamang ako nag-inarte. The next day, I went to school even if my tummy still hurts like hell. Ayokong ma-behind sa mga lectures dahil lang sa kaartehan ko. Leo tried stopping me but I didn't let him. Like I said to him yesterday, hindi ako baldado. Kaya kong gumalaw. “Izzy!” Sinalubong ako ni Yuri pagkapasok ko sa loob ng Academy. I took off my earphones and turned to her. “Bakit ka absent kahapon? May general Christmas party tayo. Mamaya ang meeting sa Student's Council Office.” Malapit na nga pala ang pasko. Hindi ko man lang namalayan. Three months from now, unang taon namin ni Leo bilang isang married couple. And it will be a year since I last saw my parents. Nakaka-miss tuloy bigla. “Anong oras?” “After school.” She shrugged. “Tara na?” Tumango lang ako at muling sinuot ang aking earphone. I'm seriously not in the mood to talk to them or even smile to those who have greet me. Ayoko naman silang sungitan so I'll just pretend I didn't hear them. “Alam mo ba kahapo
“Any questions?” Walang sumagot sa amin ni isa. We're currently inside the Student's Council office, doing a meeting about the upcoming Christmas Party. Sa halip sa classroom lang, they made it general Christmas party. And to be honest, hindi ako nakikinig. Lutang ako. Laman ng isip ko ang lalaking nakausap ko sa cafeteria kani-kanina lang. “Crizel,” Yuri called. I blinked my eyes to drag myself back from reality and looked at her. Tinaasan ko ito ng kilay. “Bakit?” “Wala ka nang tanong?” ani niya. Umiling ako at tumuwid ng tayo. “Wala na.” She raised her brows and nodded anyway. Humugot ako ng malalim na hininga nang muling magpatuloy sa pagsasalita si Yuri. Naramdaman ko naman ang pag-vibrate ng phone ko mula sa bulsa. Hinugot ko ito para tignan sino ang nagmensahe. From Leo: Where are you? Your driver's still waiting outside. Nangunot ang aking noo. Saka ko lang napagtantong hindi ko nga pala siya na-i-text kanina tungkol sa meeting namin. Kaagad naman akong nag-type ng pan
“That's all,” I handed the menu back to the waitress politely. Ngumiti ito at bumaling sa asawa ko. I saw how her eyes twinkled while looking at my husband. Nangunot ang aking noo at mas piniling bumaling sa buong paligid. We're inside a private room. He reserved this for us para hindi raw kami makita ng iba. And I thanked him for that. Wala siyang pakialam sa kanyang image bilang isang guro ngunit concerned ako sa imahe ko bilang isang estudyante. “That would be all,” malamig na usal ni Leo. Hindi ko maiwasang mapairap at humilig sa 'king kinauupuan habang nakatitig sa babaeng parang wala rito ang asawa ng taong pinagpapantasyahan niya. Mukhang napansin yata ni Leo ang pag-angat ko ng kilay kaya agad siyang tumikhim. “I— Uhm...please wait for fifteen minutes.” Matamis na ngumiti ang waitress at nag-tuck pa ng buhok sa likod ng kanyang tenga. Nang makalabas ito ay ngumuso ako. “That waitress likes you.”“And?” Umiwas ako ng tingin. “Wala.” Wala pero bakit sumisikip ang dibdib k
Days past after that night, and I'm still filled with jealousy. Ang tagal na naming magkasama pero pakiramdam ko hindi natitibag ang malaking pader sa aming dalawa. Kaya't heto ako ngayon. Inaaliw ang sarili upang hindi ko na mapansin ang pagseselos na nararamdaman ko. Inayos ko ang ang libro'ng aking binasa at binalik ito sa shelf. I closed my laptop and carefully put it inside its own cover. Tinali ko rin ang aking buhok at sinukbit ang bag sa 'king balikat. “Aalis na tayo?” tanong ni Daniela. I nodded my head. Nagmadali naman itong nag-ayos sa kanyang mga gamit at binalik din ang libro'ng kanyang kinuha kanina for reference. Nauuna akong lumabas ng library at kasunod ko siya. My husband still treats me soflty and with care. Of course. Ako lang ang nakakaramdam ng pait sa aming dalawa. I know too well why I'm keeping this bitterness in me. “Wala na tayong pasok ngayong hapon. Uuwi ka na ba?” tanong ni Daniela habang naglalakad kami. I pursed myself and shook my head. “Hindi. Ay
My hands are sweating cold. Hindi pa rin ako makahuma sa sinabi ni Leo sa akin na dadalhin niya ako sa kanyang mga magulang. I'm shocked. Hindi mag-resgister sa utak ko ang katotohanang makikilala ko na ang pamilya ni Leo! Bumaling ako sa kanya at kinagat ang aking ibabang labi. “Leo, are you sure?” Nangunot ang noo nito at sinusulyapan ako. “Why? Do you think I'm just kidding around?” Napalunok ako at umiling. Tumingin ako sa labas ng bintana at pinanood ang mga nadaraanan naming street lamps at mga taong palakad-lakad. Napanguso ako nang ma-realized kong isang mabuting hangin ang nagdala sa amin ni Dani para magpunta sa mall at nang magmukha akong presintable. Hindi ako chaka sa first meet namin ng parents ng asawa ko. Bumaling ako kay Leo at tinawag siya. “Leo…”“Hmm?” he hummed. “Do you think your family will like me?” I asked nervously. He pursed his lips and nodded his head. Sumulyap ito sa akin. “Don't worry. They don't judge. Just be yourself and don't be scared. I'm her
I was running and panting at the same time. Hindi ko alam kung bakit ako tumatakbo ngunit heto ako, mabilis na tumatakbo habang humihikbi. Madilim na ang langit ngunit hindi ko alintana. Pinagtitinginan ako ng aking mga nadadaanan ngunit hindi ko sila pinagtutuonan ng pansin. “Izzy!” Someone's chasing me, I know. Ngunit hindi ko kilala. Hindi ko alam. Nang makita ko ang pagkukulay green ng traffic light ay agad akong tumawid. Madulas ang daanan dahil kakatapos lang umulan. Nasa kalagitnaan pa ako ng kalsada nang makita ko ang napakaliwag na sinag ng headlights mula sa sasakyang papalapit sa akin. I stilled. I can't move. My feets rooted where I stand. Gusto kong tumakbo ngunit katawan ko na mismo ang huminto at hinintay mahagip ng sasakyan. My eyes are blurry. Nalaman ko na lang na gumulong ako sa roof ng sasakyan at nahulog sa likod ng sasakyan. But the moment I landed on the road, a sharp thing hit my eyes. I'm bleeding, but I can't feel pain. Hindi ko alam bakit wala akong narar
Umikot ako sa harap ng salamin sa hindi ko mabilang na pagkakataon. I'm wearing a red satin sleeveless dress na may string sa magkabilang gilid. Hanggang kalahati lamang ng aking hita ang natatakpan. Kitang-kita ang suot ong necklace at wedding ring kong ginawa kong pendant. Namaywang ako sa harap ng salamin nang may brasong pumulupot sa 'king beywang. Nag-angat ako ng tingin at nakita ang pagyakap ni Leo sa 'king likuran. He kissed my shoulder blades soflty. Nakaramdam naman ako ng bolta-boltaheng dumaan sa 'king mga ugat. “Pangit ba?” nahihiya kong tanong. Umiling ito. Halos mapugto ang aking hininga nang nilapit nito ang kanyang ilong sa 'king leeg. “I don't like the dress.” Nangunot ang aking noo. “Bakit?”“Ang ikli,” he replied. I shook my head. Inabot kami ng madaling araw. After doing it in the kitchen, kumain muna kami bago niya na naman ako niromansa sa kwarto at shower. I realized my husband is insatiable. Hindi agad napapagod. Kung hindi lang siguro ako nag-knock down k
Nang makabalik ako sa party ay naging tahimik na ako. Paulit-ulit na sumasagi sa 'kin isipan ang mga sinabi sa 'kin ni Ylena. I tried erasing those thoughts but every time I do, it will just go louder and louder. “Hoy, ayos ka lang? Si Shina na ang sumagot sa game na host ka kasi wala ka rito. Sabi ni Dani umalis ka raw kasama ni Professor Hoax. Anong nangyari? Bakit ka pinatawag?” I pursed my lips and shook my head. “Wala. May importanteng binilin lang.” Importanteng importante. Dahil lahat ng sinabi niya ay parang tattoo na nakatatak na isipan ko at nahihirapan na akong alisin pa. It's been engraved. Kaya ngayon ay maraming katanungan sa isip ko na alam kong dalawa lang ang makakasagot.It's either my husband, or his brother. Sinumpa ko nang hinding hindi ako lalapit kay Leon. Pero bakit parang sa loob-loob ko ay may nagsusulsol na siya ang lapitan ko? There's something in me that believes Leon won't lie to me. “For the last game!” ani ni Yuri sa matinis na boses. “This game is
"You've been staring at him since we came. Let's go home."Naramdaman ko ang pagpatong ni Pierce ng jacket sa aking balikat. Pinikit ko ang aking mga mata at muling hinaplos ang kanyang lapida. My heart's aching so bad that even if a year had already passed, it's still here. Nandito pa rin 'yung sakit na hatid ng alaala ng pagkamatay ng aking unang anak.Mikee...I blamed myself for his death. Kung hindi ko nagmatigas nang sabihin nilang h'wag na akong sumama ay sigurong buhay pa si Mikee. Siguro hindi magiging ganoon kasakit ang pagkamatay niya. He choose to sacrifice his life for the sake of my daughter. Wala man lang akong magawa kundi ang umiyak nang umiyak.Isang taon na ang lumipas, e. Pero buwan-buwan akong bumibisia sa puntod niya para makita siya kahit na tanging lapida niya na lamang ang aking nahahawakan. I was so damn guilty. Konting panahon pa lang kaming nagkasama matapos ng anim na taon kong pagkawalay sa kanya tapos kukunin pa siya sa akin. If it weren't for my daughter
"Calm down, okay?"Pilit akong pinapakalma ni Pierce. But I can't stay calm. Kanina ko pa siya pinipilit na magtungo kami sa Police Station para i-report ang nangyari ngunit ayaw niya. He wants me to stay here. Hindi ko maintindihan kung bakit ganito siya ka kalmado."Pierce, what if may gawing masama 'yung kidnapper kay Cheska?! How can you be so calm while our daughter has been kidnapped?!"Napatingin ako sa yaya ni Cheska na umiiyak din sa tabi at may sugat sa noo. According to her, someone hit her with a bat from behind making her fall on the ground and her head was hit by something. Hindi ko alam. Panay ang hagugol nito.Pierce held my hand making me look at him. "Calm down, okay? Panics won't take us anywhere. So just calm down. I already made some calls."Humikbi ako at mabilis niya akong binalot ng yakap. Kinakabahan ako dahil baka kung ano na ang nangyari sa akin anak. I am blaming myself for this. Ako ang rason kung bakit na-kidnap ang aking anak. If it weren't for me exposin
"She's pretty as hell."Napatingin ako sa aking kapatid na busy sa kanyang phone. Nangunot ang aking noo at hindi ko maiwasang sumilip kung ano ang kanyang tinitignan. It was just a peck. But I saw the woman in his phone screen. And I hate to admit but she's really pretty."I want to marry her someday," he said.I shook my head. He's obsessed. Naglakad na lang ako palabas ng bahay at bumungad sa akin si Allys na nakangiti habang hawak ang susi ng aking sasakyan. Her smile instantly lighten my mood after the argument I had with my father.Nagulat ako nang hawakan nito bigla ang aking magkabilang pisngi. Tumingin ako sa kanya at napansing mas lalong lumawak ang ngiti nito."Ano ka ba. Nakasimangot ka na naman. Ngiti ka naman diyan minsan. Sige ka, papangit ka kapag lagi kang nakasimangot."I always treat my life as worthless. I'm a rebel yet favorite child of my father who was planning to let me have all his inheritance after knowing I'm a member of a Spanish Mafia Clan called Oumini Per
"Careful," I whispered.Maingat na nilapag ni Pierce ang bata sa kama na aming hihigaan. She settled Cheska between us so he can hug her if he wants to. I can't help but look at his eyes and notice how teary it was while looking at our daughter. Hindi ko maiwasang mapangiti ng mapait.Cheska and Pierce spent the whole afternoon talking and talking. Mukhang hindi naman napagod si Pierce kahit na puro barbie at modeling lang ang laging bukambibig ng aking anak. At dahil sa nasaksihan ay nakaramdam ako ng guilt. I feel so guilty to see how much he adored the kid right now after taking all his rights away to witness our child's growth.Kinumutan niya si Cheska at inayos ang buhok nito saka hinalikan ang noo at pisngi bago siya tuluyang tumayo. His eyes are still glued to his daugher. To the first born of the Farris' new legacy."She's so beautiful," he said.I nodded my head. Lumapit siya sa akin at nagulat ako nang bigla niya akong niyakap. His embrace were tight as if he's afraid to let
"How come you're here, manang?" tanong ni Pierce habang nakaupo kami sa salas.Kakatapos lang kasi naming mag-ayos sa bahay kasama ang ibang mga utusan ni Pierce. Inayos namin ang masters bedroom pati na rin ang magiging silid ni Cheska. It was tiring, but it keep me from opening my phone and seeing all the issues that has involved my name."Dito po ako nagpupunta, Sir, kapag day off ko. Na sa Davao ang mga anak ko at hindi madaling umuwi doon kaya dito na lang ako nagpupunta kasama si Mikee. Pasensya na, Sir, kung hindi ko sinabi agad. Natatakot kasi akong-""It's fine, manang." He cut her. Inakbay niya ang kanyang braso sa aking balikat at hinila akong palapit sa kanya para halikan sa noo. "Kunin na natin si Cheska."Napangiti ako at tumango. Hinaplos ko si Mikee na nakahiga sa aking kandungan at mahimbing ang tulog. Dahan-dahan at maingat kong inangat ang ulo ng aking pinakamamahal na anak at pinalitan ng unan ang aking kandungan nang sa gayon ay hindi ito magising."Ipagluluto ko k
Napasinghap ako nang hinilang bigla Ylena ang aking buhok. Akmang sisipain ko ito nang biglang napahiga si Ylena sa sahig. Hinila ako ng isang malakas na bisig at binalot ako sa isang mahigpit na yakap. I lifted my chin to look at the person who did that and found out it was my husband.“Cut it off, Ylena.” Dumagundong ang malamig nitong tinig. “Hurt my wife again or I'll tear you into pieces.”Everyone gasped at that. My eyes widened while looking at him. Tuluyan ko nang nakalimutan ang sakit mula sa pagkakahila ni Ylena sa aking buhok. My eyes remained on him. Ang mga mata nitong galit ay nakatitig kay Ylena. Hindi ko maiwasang makaramdam ng takot sa uri ng paninitig nito."A-ano?" rinig kong ani ni Ylena. "N-nakakaalala ka na?"His jaw clenched. And without any word, he turned around and walked away, dragging me together with him. Hindi ko na alam kung ano ang dapat kong isipin, kung ano ang dapat kong maramdaman. Nakakatitig lamang ako sa kamay niyang hawak ang aking kamay at nagla
Days past after that incident. Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung palaging sunod nang sunod sa akin si Pierce. Nalilito na ako sa tunay niyang nararamdaman. He was mad at me over days ago because I had his first love's eyes and heart. But then now...I'm confused."Let's have lunch together, then?" aniya habang na sa loob kami ng bago niyang sasakyang Bentley."No," I firmly replied. "Ayokong madungisan na naman ang imahe ko."Nangunot ang noo nito. Alam kong may sasabihin pa siya pero pinilit niya na lang na itikom ang kanyang bibig at bumuntong hininga. Tumingin naman ako sa labas ng bintana at humikab. Kakatapos lang kasi naming ihatid si Cheska sa school at ngayon ay papunta na rin kami sa aming paaralan.Yes, I continued studying there. Ganito ako katanga pagdating kay Pierce. Hindi ko alam kung nakakaalala na ba siya o ano. After that day, palagi na naming hinahatid sa school si Cheska. Minsan ay nangungulit siyang mag-lunch kami ng magkasama. And Ylena? Hindi ko alam. Matap
Tahimik ko lang silang pinapanood. Cheska is smiling while watching her father making her some milk. Hindi pa rin ako makapaniwalang nandito si Pierce at pinagtitimpla ng gatas ng anak niya. Mariin kong kinagat ang aking ibabang labi upang pigilan ang pagsilay ng malungkot na ngiti.I feel bad for our daughter. Hindi niya alam na ama na niya pala ang nakakausap niya. She thought her father is in a faraway place that even I- her mom, can't find him. At ayoko ng ganito. Nahihirapan ako. Mas lalo akong nakakaramdam ng guilt sa bawat araw na nagdadaanan."Mommy, are you gonna take me to school today?" tanong sa akin ni Chessy.I nodded my head. "Yes, sweetie. Mommy's gonna take you to school."Mukhang natapos na si Pierce na magtimpla ng gatas at nilapitan si Chessy. "Here's your milk, princess."Ngumiwi ako. I'm not used to hear someone call my daughter princess. Lalo na't galing 'yon sa ama ng anak ko. At mas lalo akong napangiwi nang pumalakpak si Chessy na parang tuwang-tuwa."Thank yo
Hindi ko alam kung lasing lang ba ako o talagang si Pierce itong nakikita ko. Mahigpit ang kanyang pagkakahawak sa akin at malapit ko nang mapaniwalaang totoo siya. Na hindi lang ito produkto ng imahinasyon ko. Ang mga mata nitong alam mong galit na nakatitig kay Leon. Gustong gumalaw ng aking mga kamay para hawakan siya sa mukha at nang masigurong totoo itong nakikita ko. But then I realized...Why would he come here anyway? E kanina ay galit na galit siya sa 'kin na parang sobrang laki ng kasalanan ko sa kanya. The only mistake I can recall that I did is when I left him six years ago. Bukod doon ay wala na. Matapos niya akong mapaikot-ikot na parang tanga.Tears flooded my eyes. Pumiglas ako sa hawak nito at tumakbo patungo kay Leon. Leon spread his arm openly. Nang makayakap ako sa kanya ay kaagad kong binaon ang aking mukha sa kanyang leeg at kasabay na noon ang paghikbi ko."Get off her!""Shut up, Leo! Natutulog ang bata!" I heard Leon hissed. "How did you even get here?""Ibigay