เซลีนยืนนิ่งค้างเธอไม่รู้มาก่อนเลยว่าสามีเก่าอย่างราฟาเอลจะเป็นเจ้าของห้องฝั่งตรงข้าม เธอพยายามนิ่งเงียบหันกลับไปปิดประตูห้องก่อนจะเดินออกไปแต่ไม่วายมีร่างสูงใหญ่เดินตามติดหลังมา"เซลีน ราล์ฟขอคุยด้วยหน่อย"เซลีนก้าวขาเดินเข้าไปในลิฟต์โดยไม่คิดจะหันมองกลับไปแต่ราฟาเอลก็ยังตามเธอเข้ามาในลิฟต์จนได้ "เกลียดขี้หน้าราล์ฟขนาดนั้นเลยเหรอ ราล์ฟเรียกทำไมไม่หยุด""...""เซลีน""เลิกยุ่งวุ่นวายกับเราสักทีได้ไหม เรารำคาญ"เซลีนกระแทกประโยคสุดท้ายใส่หน้าของราฟาเอลด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียวจนชายหนุ่มชะงักไป เธอนับเวลาถอยหลังอยากให้ลิฟต์ลงไปถึงชั้นล่างไว ๆ "ราล์ฟเลิกยุ่งกับเซลีนไม่ได้หรอก เพราะตอนนี้ราล์ฟรู้แล้วว่าเซลีนคือคนสำคัญสำหรับราล์ฟ"ติ๊ง"แล้วไงล่ะราล์ฟ เรื่องของเรามันผ่านมาเป็นปีแล้ว มันสายไปแล้วราล์ฟที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม"เซลีนหันไปพูดกับชายหนุ่มก่อนที่เธอจะก้าวขาเดินออกมาจากลิฟต์ แต่ราฟาเอลก็ยังไม่ละทิ้งความพยายามในการเดินตามจนทั้งคู่เดินออกมาจากตัวอาคารของตึกสูงใหญ่"ราล์ฟรู้ว่ามันช้าไป แต่ราล์ฟอยากจะขอโอกาสจากเซลีนอีกสักครั้ง""...""ราล์ฟสัญญาว่าจะปรับตัวให้เป็นคนดี จะไม่ทำตัวเหมือนในอดี
"อย่าเข้ามานะราล์ฟ"เซลีนร้องห้ามเมื่อราฟาเอลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แววตาวาววับไล่มองตามร่างกายของเธออย่างหื่นกระหาย"ถ้าไม่อยากให้ราล์ฟทำ เซลีนก็ยอมให้อภัยแล้วกลับมาคบกับราล์ฟสิ""มันง่ายเกินไปหรือเปล่า""มันไม่ยากเลย แค่ให้อภัยกันแค่นี้""ถ้ามันง่ายจริง เราคงให้อภัยราล์ฟไปได้นานแล้ว"เซลีนตะคอกใส่หน้าอย่างคนหมดความอดทนจนราฟาเอลชะงัก"ราล์ฟเป็นคนผลักเราลงเหว เป็นคนทำให้เราเจ็บ กว่าเราจะทำใจได้กว่าเราจะปีนขึ้นมาจากก้นเหวนั้นได้มันไม่ใช่ง่าย ๆ เลยสักนิด แล้วพอมาวันนี้ราล์ฟขอให้เราอภัยให้ราล์ฟมันไม่ง่ายเกินไปหน่อยเหรอ""เซลีน""ตลอดสองปีที่เราสองคนแต่งงานกัน มีวันไหนบ้างที่ราล์ฟสนใจเรา มีวันไหนบ้างที่เราไม่ต้องร้องไห้""...""เราใช้เวลารักษาแผลใจนานเป็นปีนะราล์ฟ ไม่ใช่แค่วันสองวันถึงจะหาย"เซลีนระเบิดความในใจออกมาจนหมดเปลือกทำเอาราฟาเอลไม่กล้าก้าวขาเข้ามาหาเธออีก ชายหนุ่มหยุดยืนอยู่กับที่ทันทีเมื่อเขาได้สบตาแดงก่ำคู่นั้นของเธอดวงตาแดงก่ำสั่นไหว ทั้งที่เธอคิดว่าไม่รู้สึกอะไรกับผู้ชายตรงหน้าแล้วแท้ ๆ แต่ทำไมเธอยังใจแข็งไม่ได้ เธอต้องเข้มแข็งกว่านี้สิเซลีน เธอยืนมองหน้าเขาก่อนจะตัดสินใจเดิน
"นี่ ยัยเซลีน ฉันพึ่งจะได้ข่าวมาว่าไอ้ราล์ฟมันย้ายออกจากคอนโดเก่าแล้วนะ""เหรอ""อื้อ แต่ฉันไม่รู้ว่ามันย้ายไปซุกหัวนอนอยู่ที่ไหน"ทับทิมข้องใจเมื่อมีสายรายงานข่าวมาว่าราฟาเอลหอบกระเป๋าย้ายออกจากคอนโดเก่าเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา "อย่าไปสนใจเรื่องของเพื่อนเฮงซวยคนนี้เลย ว่าแต่เธอกับสงครามเป็นยังไงกันบ้าง""ระหว่างเรากับสงคราม"ทับทิมยืนหน้าเข้าไปใกล้ ในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังนั่งรอให้อาจารย์เข้ามาสอน "ไอ้สงครามบอกว่าจะจีบเธอใช่ปะ""ก็ อื้อ""แล้วจะเอาไง จะเปิดใจไหม"เซลีนถอนหายใจ เธอหันไปมองร่างของสงครามซึ่งนั่งเคียงคู่อยู่กับอาวุธห่างออกไปไม่ไกลเท่าไหร่นัก"ไม่รู้สิ ตอนนี้เราไม่รู้อะไรทั้งนั้น""ทำไมเธอไม่ลองเปิดใจคบกับสงครามไปเลยล่ะ"เซลีนหันไปมองหน้าทับทิม คิ้วสวยทั้งสองข้างขมวดเข้าหากัน"สงครามถึงมันจะไม่ใช่คนดีเด่นอะไร แต่ฉันเชื่อว่ามันไม่มีทางทำให้เธอต้องเสียใจแน่เซลีน""ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้น""ถ้าอยากรู้เธอก็ลองถามสงครามดูสิ"เซลีนหันไปมองยังร่างสูงใหญ่ของสงครามอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้เธอก็พบว่าสงครามกำลังหันมามองอยู่ที่เธอเหมือนกันสายตาของเขายามเมื่อมองเธอนั้นมันชั่งยากจะคาดเดาจนเธอไม่
บรืนรถคันหรูของเซลีนเคลื่อนตัวเข้ามาจอดยังหน้าคอนโดของเธอโดยมีร่างสูงใหญ่ของสงครามนั่งอยู่ในตำแหน่งของคนขับ"พรุ่งนี้เดี๋ยวฉันจะมารับ""ขอบคุณนะสำหรับทุกอย่าง""อืม""ขับรถกลับดี ๆ ล่ะ"เธอโบกมือลาชายหนุ่มก่อนจะเปิดประตูก้าวขาลงจากรถ หญิงสาวในชุดนักศึกษายืนมองรถคันหรูของตัวเองโดยมีสงครามขับออกไป ตึก ตึก ตึกแต่ทันทีที่เธอเดินเข้าไปในตึกใหญ่ใบหน้าสวยก็แสดงถึงความเรียบนิ่งเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของราฟาเอลกำลังนั่งอยู่บนโซฟาตรงบริเวณล็อบบี้ของคอนโด ดวงตาแดงก่ำของเขามองมาที่เธอราวกับว่าจะฆ่ากันให้ตาย ทำให้เซลีนพยายามเร่งฝีเท้าเดินไปยังลิฟต์เมื่อเธอเห็นร่างสูงใหญ่ของเขาหยัดกายลุกขึ้นยืนเดินตามเธอมาตึก ตึก ตึกหมับ"อะ ปล่อยเรานะราล์ฟ""หายไปไหนกับมันมา""ปล่อยนะ เราเจ็บ"แรงบีบรัดตรงต้นแขนทำให้เธอรู้สึกเจ็บจนน้ำตาคลอ ราฟาเอลกดลิฟต์ให้เปิดออกก่อนจะดันร่างสวยให้เดินเข้าไปด้านใน"ฉันถามว่าเธอหายไปไหนกับมันมาเซลีน นี่เธอคบกับไอ้สงครามแล้วอย่างนั้นเหรอ"ราฟาเอลตะคอกใส่หน้าเธอ ดวงตาคมของเขาแดงก่ำราวกับคนกำลังจะร้องไห้ "ราล์ฟนายพูดถึงเรื่องอะไร อะ""ก็นี่ไง สิ่งที่ฉันต้องการพูดและอยากได้ยินคำอธิบา
"ถ้านายยอมเป็นคนในความลับ ฉันจะยอมให้อภัยนาย"ภายในห้องนอนของราฟาเอลเกิดความเงียบ เซลีนยืนจ้องหน้าชายหนุ่มด้วยแววตาเรียบนิ่งไม่สามารถคาดเดาความรู้สึกของเธอได้ในตอนนี้"ถ้านายไม่ยอมก็ไม่เป็นไรนะ แต่ถ้านายจะให้ฉันเลิกกับสงครามฉันก็คงทำไม่ได้""...""ขอตัวก่อน"เธอพูดจบก็หมายจะหมุนตัวเดินออกไปจากห้องนี้ แต่กลับมีร่างสูงใหญ่พุ่งเข้ามากอดร่างเพรียวบางจากทางด้านหลังเอาไว้"อย่าไปเลยนะ""...""ราล์ฟยอมแล้ว""...""ราล์ฟยอมเป็นตัวสำรอง ยอมเป็นคนในความลับ"ความเลวในอดีตที่เขาได้ฝากเธอเอาไว้มันได้ย้อนกลับมาทำร้ายเขาแล้วในตอนนี้ "ห้ามให้ใครรู้เรื่องของเรา ห้ามทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ห้ามโวยวาย ห้ามยุ่งเกี่ยวเรื่องส่วนตัวไม่ว่าฉันจะไปไหนกับใครนายก็ไม่มีสิทธิ์"'ห้ามให้ใครรู้เรื่องของเรา ห้ามทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ห้ามโวยวาย ห้ามยุ่งเกี่ยวเรื่องส่วนตัวไม่ว่าฉันจะไปไหนกับใครเธอก็ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรเข้าใจไหมเซลีน'คำพูดเหล่านี้เขาเคยสั่งห้ามเธอเอาไว้ แม้เธอจะได้แต่งงานครอบครองเขาแต่ก็ใช่ว่าเธอจะมีสิทธิ์ทำตามใจยังไงก็ได้ เธอทนมองเห็นชายหนุ่มเดินเคียงข้างไปกับผู้หญิงมากมายโดยที่เธอไม่มีสิทธิ์ห้าม
ราฟาเอลในตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากอากาศในสายตาของเซลีน ทุกลมหายใจเข้าออกของเธอในตอนนี้มีเพียงแค่สงคราม ยามเมื่อเธอโปรยเสน่ห์ยิ้มหวานให้ผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่เขาราวกับว่ามีกองไฟปะทุอยู่กลางใจ ซึ่งเขาก็ทำได้เพียงยืนยิ่งมองดูเธอหัวเราะพูดคุยกับชายอื่นอย่างมีความสุขทั้งที่ความจริงแล้วความรู้สึกข้างในของเขามันไม่ต่างอะไรกับพายุลูกใหญ่"เป็นอะไร กูเห็นมึงนั่งมองเซลีนกับไอ้สงครามมาตั้งนานแล้ว"อาวุธซึ่งนั่งอยู่โต๊ะข้าง ๆ กระซิบถามเมื่อเห็นราฟาเอลเอาแต่หันหน้าไปมองเพื่อนสนิททั้งสองคนซึ่งตอนนี้ได้เลื่อนความสัมพันธ์มาเป็นคนรู้ใจกัน"อย่าบอกนะว่ามึงยังตัดใจจากเซลีนไม่ได้ เฮ้ย ไอ้ราล์ฟ""เปล่า กูตัดใจจากเซลีนได้แล้ว""แล้วมึงจะไปสนใจทำไมกันวะ ตอนนี้เซลีนคบกับไอ้สงครามแล้วนะ มึงไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเธอแล้ว"ถ้าหากอาวุธสังเกตสักนิดเขาก็จะเห็นว่าตอนนี้ฝ่ามือใหญ่ของราฟาเอลกำหมัดแน่นจนเห็นเส้นเลือด"นั่นแฟนเพื่อนนะไอ้ราล์ฟ เรื่องของมึงกับเซลีนมันจบไปนานแล้ว""...""กูไม่อยากเห็นเพื่อนทั้งสองคนต้องมีปัญหากันเพราะผู้หญิงคนเดียวหรอกนะ"อาวุธเตือนสติเพราะเขารู้นิสัยของราฟาเอลดี ตลอดทั้งวันราฟาเอลไม่มีสมาธิในการเรี
หญิงสาวในชุดเดรสสีดำผ้าบางแหวกเห็นร่องอกทั้งสองข้างยืนแต่งหน้าอยู่ตรงกระจก ริมฝีปากสวยเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสดผมสีน้ำตาลยาวสลวยถูกจัดแต่งทรงให้เข้ากับชุดและการแต่งหน้าของค่ำคืนนี้'ราล์ฟยอมเซลีนทุกอย่าง ทุกอย่างแล้วจริง ๆ 'ดวงตาคู่สวยมองหน้าตัวเองผ่านเงาสะท้อนของกระจก พลางนึกถึงคำพูดของราฟาเอลเมื่อตอนเย็น ถ้าเขายอมเธอทุกอย่างได้ ถ้าเช่นนั้นสิ่งที่เธอจะทำต่อไปนี้เขาก็ต้องรับให้ได้สิ จริงไหมติ๊ด ติ๊ด ติ๊ดโทรศัพท์เครื่องใหม่แผดเสียงร้องทำให้เธอหันไปมองก็เห็นว่าเป็นสงครามที่โทรเข้ามา เซลีนจึงไม่รอช้ารีบเก็บของสำคัญใส่กระเป๋าก่อนจะเดินไปกดรับสายชายหนุ่ม"จะมาเองหรือให้ฉันไปรับ""มารับก็ได้ขี้เกียจขับรถ""ให้หมาตรงข้ามกับห้องเธอมาส่งสิ""หึ ไม่เอาหรอก เดี๋ยวคนอื่นสงสัย รีบมารับฉันด้วย""สิบนาทีถึง"สงครามกดวางสาย เซลีนหมุนไปส่องความเรียบร้อยของตัวเองในกระจกอีกครั้ง"สิบนาที ไปรอสงครามที่ด้านล่างดีกว่า"เธอคว้ากระเป๋าใบหรูที่พึ่งถอยมาได้ขึ้นมาสะพาย ร่างสูงโปร่งดั่งนางแบบเดินไปสวมใส่รองเท้า แต่ทันทีเมื่อเธอเปิดประตูก็เป็นจังหวะเดียวกันกับประตูห้องฝั่งตรงข้ามเปิดประตูออกมาราวกับว่าอีกฝ่ายกำลั
ราฟาเอลเดินแสดงสีหน้าเรียบนิ่งเข้ามาในคลับ ชายหนุ่มเดินตรงไปยังชั้นสองยังโต๊ะประจำซึ่งตอนนี้มีสี่ชีวิตกำลังนั่งดื่มอยู่อย่างสบายใจ แต่มันไม่ใช่กับเขาร่างสูงใหญ่นั่งกระแทกตัวลงบนโซฟาเขายังแสดงสีหน้าเรียบนิ่งแต่ทว่าสายตาคอยเหลือบมองไปยังร่างเพรียวบางของเซลีนซึ่งเธอยังคงเอาแต่นั่งคุยกับสงครามไม่คิดจะหันมาสนใจเขาเลยสักนิดเจ็บ มันเจ็บตรงที่เธอทำเป็นเฉยชาทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอและเขาต่างมองจูบอันแสนเร่าร้อนอยู่ภายในห้อง แต่เมื่อถึงเวลาที่เธอและเขาต้องเจอหน้ากันยามเมื่ออยู่ข้างนอก เรื่องระหว่างเราเขากลับไม่สามารถแสดงให้ใครเห็นได้ เขาต้องกักเก็บอารมณ์ไม่พอใจเอาไว้ไม่ให้มันปะทุออกมา แม้ว่าจะโมโหที่ต้องมานั่งทนเห็นเธอใช้หน้าอกเบียดเสียดท่อนแขนใหญ่ของชายคนอื่นซึ่งไม่ใช่เขาเขาจะอดทนไปได้ถึงเมื่อไหร่กัน เมื่อไหร่ความสัมพันธ์บ้า ๆ แบบนี้มันจะจบลง เขาอยากประกาศให้ทุกคนได้รู้ว่าเธอยังคงเป็นของเขา เซลีนยังคงเป็นผู้หญิงของราฟาเอลคนนี้"เป็นเหี้ยอะไรวะไอ้ราล์ฟ ทำหน้าอย่างกับโดนผู้หญิงทิ้ง"ฉึกคำถามของอาวุธไม่ต่างอะไรจากปลายคมมีดกรีดลึกลงกลางใจคนฟังอย่างเขา"เปล่า กูไม่ได้เป็นอะไร""กูก็นึกว่ามึงเป็น เ
"เซลีน""หืม""เธออยากจดทะเบียนสมรสกับฉันอีกครั้งไหม"หญิงสาวที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมพร้อมจะกลับบ้านหยุดชะงักเมื่อเธอได้ยินคำถามจากปากของชายหนุ่มซึ่งเขากำลังนั่งมองเธอจัดของอยู่บนเตียงของคนไข้"เป็นอะไรไป เธอไม่อยากจดทะเบียนสมรสกับฉันอีกครั้งอย่างนั้นเหรอ""เปล่าหรอก"เซลีนจัดการรูดซิปปิดกระเป๋า เธอเดินเข้าไปใกล้เพื่อต้องการเผชิญหน้ากับชายหนุ่มเธอยืนเว้นระยะห่างกับชายหนุ่มเพียงแค่คืบ อีกนิดเดียวเธอก็จะสามารถเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาได้"ช่วยอธิบายให้ฉันฟังได้ไหมว่าทำไมเธอถึงไม่...""ฉันไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเราเป็นแบบก้าวกระโดดเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป""...""ฉันอยากให้เราสองคนลองศึกษาดูใจเหมือนคนเป็นแฟนกัน อยากให้ความสัมพันธ์ของฉันและนายพัฒนาเป็นไปในแบบของคนรักให้มันผ่านไปในแต่ละปี""...""ฉันอยากใช้ชีวิตคู่กับนายเหมือนในแบบคนรักกัน เป็นแฟนกัน จูงมือไปกินข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน อยากทำกับนายแบบนั้นให้เหมือนกันในทุกปี"เซลีนสบตาคมกริบของราฟาเอล ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้มหวานส่งไปให้ชายหนุ่มด้วยความจริงใจ"ถ้าวันไหนนายและฉันพร้อมที่จะใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยกันแบบสามีภรรยาไว้วันนั้นนายค่
ตกดึกในคืนนั้น บรรยากาศภายในห้องพักของคนไข้เต็มไปด้วยความเงียบ แม้เวลาจะล้วงเลยไปจนถึงกลางดึกแต่เซลีนก็ยังคงนั่งเฝ้าราฟาเอลอยู่ไม่ห่าง ร่างเพรียวบางอยู่ในชุดเตรียมนอนเสื้อยืดกางเกงขายาว เธอยังคงนั่งเฝ้าอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้"ตื่นได้แล้วนะราล์ฟ""...""เซลีนคิดถึงราล์ฟมากเลยรู้ไหม""...""ไม่ได้เจอกันหนึ่งปี เซลีนคิดถึงราล์ฟใจแทบขาด อยากกลับมาหาราล์ฟแทบบ้า""...""เซลีนดูเหมือนคนโง่เลยเนอะ โง่ที่ยังคงรักราล์ฟไม่เคยเปลี่ยนแปลง" "...""เซลีนโง่มากเลยใช่ไหม""...""ทำไมนะ ทำไมฉันถึงได้รักนายมากขนาดนี้นะราล์ฟ"เธอเฝ้าตั้งคำถามกับตัวเองอยู่บ่อยครั้งว่าทำไมมันเป็นเพราะอะไรทำไมเธอถึงได้รักราฟาเอลอย่างถอนตัวถอนใจไม่ขึ้น ทั้งที่คิดว่าจะสามารถตัดใจจากผู้ชายตรงหน้าได้ แต่เปล่าเลย ยิ่งห่างเธอยิ่งคิดถึง ยิ่งไม่ได้เห็นเธอก็แทบจะอยู่ไม่ได้ หนึ่งปีที่ไม่ได้เจอหน้ากันมันทรมานสำหรับเธอมากยิ่งนัก"ตื่นขึ้นมาได้แล้วนะ ฉันให้อภัยนายแล้วนะราล์ฟ""จะ...จริงเหรอ"น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นทำให้เซลีนชะงัก เธอหันไปมองหน้าของชายหนุ่มก็เห็นว่าราฟาเอลกำลังลืมตามองหน้าของเธออยู่ มุมปากของเขากระตุกยิ้มด้วยความดีใจท
ร่างบอบช้ำของราฟาเอลนอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ ใบหน้าหล่อเหลามีแต่รอยฟกช้ำไม่เว้นแม้แต่ตามร่างกาย ยังดีที่หมอตรวจดูอย่างละเอียดแล้วไม่มีกระดูกส่วนตรงไหนแตกหักแต่อาการของเขาในตอนนี้ก็ถือว่ายังหนักพอสมควร"หนูเซลีนไม่ต้องกังวลอะไรนะลูก ป้าเชื่อว่าตาราล์ฟจะต้องปลอดภัย""หนูไม่ต้องเสียใจนะ ลุงเชื่อว่าคนอย่างไอ้ราล์ฟลูกชายของลุงมันจะต้องไม่เป็นอะไร"เซลีนหันไปมองท่านทั้งสอง เธอยกมือไหว้ขอโทษ"หนูต้องขอโทษแทนคุณพ่อด้วยนะคะ""ไม่เป็นอะไรเลยหนูเซลีน ลุงกับป้าเข้าใจในความรู้สึกของอังเดร มันรักหนูมากมันถึงได้ทำแบบนี้"เซลีนน่าเศร้าเธอรู้สึกผิดต่อท่านทั้งสองเป็นอย่างมาก"แล้วอีกอย่างนี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะที่ไอ้ราล์ฟถูกพ่อของหนูซ้อม"คุณมาร์โคเอ่ยออกมาเขานึกย้อนกลับไปถึงตอนนั้น สภาพลูกชายของเขาเละเทะกว่านี้หลายสิบเท่าถ้าอังเดรไม่บอกว่าเป็นฝีมือของมันคนเดียวเขาคงคิดไปว่าลูกชายของเขาโดนรุมกระทืบ"หมายความว่ายังไงคะ""คุณคะ"คุณสุธิดาส่ายหน้าเพราะเธอไม่อยากให้เซลีนต้องมารับรู้ในเรื่องที่มันผ่านมา เพราะกลัวว่าบุตรสาวจะรู้สึกโกรธที่บิดาตัวเองทำอะไรรุนแรง"เล่ามาเถอะค่ะคุณลุงคุณป้า คุณพ่อท่านทำอะไรราล์ฟคะ"เซลีนค
"ถ้านายเอาชนะลูกน้องของฉันได้ ฉันจะยอมยกโทษให้นาย"คุณอังเดรตะโกนเสียงดังลั่นเพื่อเป็นการข่มขวัญและข่มจิตใจให้ราฟาเอลถอยหนี แต่มีหรือลูกชายนักธุรกิจแนวหน้าของเมืองไทยจะหวาดหวั่นร่างสูงใหญ่ถอดเสื้อเชิ้ตเขวี้ยงทิ้งไปอวดโชว์มัดกล้ามเต็มไปด้วยรอยสักให้ประจักษ์ต่อสายตาของทุกคนชายหนุ่มกำหมัดแน่น กำลังใจของเขาในตอนนี้มีเพียงแค่เซลีนเท่านั้น เธอต้องกลับมาเป็นของเขาอีกครั้งหมับบอดี้การ์ดร่างสูงใหญ่คนแรกตรู่เข้ามาหมายปล่อยหมัดใส่หน้าของราฟาเอล แต่ชายหนุ่มก็มีทักษะหลบหลีกไปได้ คนที่สองจึงไม่รอช้าวิ่งสมทบเข้ามาทักษะการต่อสู้ระหว่างอดีตลูกเขยกับบอดี้การ์ดนับสิบชีวิตของอดีตพ่อตาจึงได้เริ่มต้นขึ้นผลัวะ ผลัวะ ผลัวะหมัดหนัก ๆ ของราฟาเอลปล่อยใส่ใบหน้าของบอดี้การ์ดร่างสูงใหญ่พอ ๆ กับที่เขาโดยจากอีกฝ่าย ใบหน้าหล่อเหลาของเขาในตอนนี้เริ่มมีรอยแดงและรอยบวมช้ำจากหมัดหนัก ๆ ของบอดี้การ์ดที่ต่างตรู่กันเข้ามาจัดการเขา ราฟาเอลต่อสู้อย่างสุดชีวิตพละกำลังของเขาเริ่มถดถอยแต่เขาก็ไม่คิดจะยอมแพ้ สองมือกำหมัดแน่นดวงตาแน่วแน่จ้องมองบอดี้การ์ดร่างสูงใหญ่ เพื่อเซลีนเขาตั้งใจที่จะไม่ยอมแพ้ แม้ว่าตอนนี้สภาพร่างกายของเข
"นายพาฉันมาทำอะไรที่นี่"เซลีนในชุดเดรสสีขาวเอ่ยถามชายหนุ่มอย่างราฟาเอลในตำแหน่งคนขับ ดวงตากลมโตมองหน้าของเขาสลับกับมองคฤหาสน์หลังใหญ่ตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ ว่าเขาพาเธอมาที่บ้านของครอบครัวเธอทำไม"ลงกันเถอะ""เดี๋ยวก่อนราล์ฟ""ครับ"ริมฝีปากสีหวานเม้มเข้าหา คำพูดคำจาของเขาในตอนนี้ทำเอาเธอใจสั่นอย่างน่าอัศจรรย์"นายคิดจะทำอะไร""ฉันก็จะแสดงความบริสุทธิ์ใจให้เธอเห็นยังไงล่ะ ลงจากรถกันเถอะ"ราฟาเอลหมุนตัวไปคว้าถุงที่เขาเตรียมมาก่อนจะเปิดประตูลงไปยืนอยู่ข้างรถคันหรู แม้เซลีนจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ในตอนนี้แต่เธอก็ยอมเปิดประตูก้าวขาลงจากรถตามชายหนุ่ม"อยู่ข้างฉันนะเซลีน ยืนอยู่ข้างฉันตรงนี้นะ"ชายหนุ่มคว้ามือเธอมาจับ สาวตาของเขาจ้องมองใบหน้าสวยของเธอด้วยแววตาจริงใจ"อืม ฉันจะยืนอยู่เคียงข้างนายเอง"เธอคลี่ยิ้มบาง ๆ ส่งกำลังใจไปให้ ทั้งคู่เดินจูงมือเข้าไปในตัวบ้านหลังใหญ่เพียงแค่ราฟาเอลก้าวขาเดินเข้าไปในตัวบ้านกลิ่นอายของความน่าเกรงขามก็ทำให้เขารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ยิ่งเดินเข้าไปในห้องรับแขกซึ่งตอนนี้มีร่างสูงใหญ่ของบิดาหญิงสาวพร้อมกับชายชุดดำอีกราวนับสิบคนกำลังยืนต้อนรับการมาของเ
ราฟาเอลอยู่ในท่าโน้มตัวหมายจะลงไปก้มกราบ น้ำตาลูกผู้ชายไหลอาบฝ่ามือ เสียงฝีเท้าหนัก ๆ เดินออกไปแต่เขาไม่ทันได้สนใจ เพราะคำว่า'มันจบแล้ว'ยังคงดังอยู่ในโซนประสาททำให้เขาไม่สามารถโฟกัสถึงสิ่งอื่นใดได้"ตอนนั้นฉันก็เสียใจเหมือนนายตอนนี้นี่แหละราล์ฟ"เสียงหวานของเซลีนดังขึ้น เธอยังคงยืนจ้องร่างสูงใหญ่ของราฟาเอลซึ่งเขายังคงนั่งอยู่ในท่าเดิม"ตอนที่นายทำเหมือนฉันเป็นของตาย คิดจะทำอะไรกับความรู้สึกของฉันก็ได้ ฉันก็เจ็บฉันร้องไห้เหมือนกับนายในตอนนี้นี่แหละ""...""ตอนนั้นฉันทำได้แค่นอนร้องไห้ ไม่มีสิทธิ์ห้ามไม่มีสิทธิ์ที่จะขอร้องให้นายหยุดด้วยซ้ำ""...""ทุก ๆ วันฉันต้องนอนร้องไห้หลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ความเสียใจที่นายมอบให้มันทำให้ฉันเจ็บมาตลอดระยะเวลาสองปีเต็ม"น้ำตาเม็ดใสไหลอาบใบหน้าสวยยามเมื่อเธอเอ่ยถึงเรื่องราวในอดีตสุดแสนจะทุกข์ใจ ความเจ็บปวดในตอนนั้นมันยังคงเป็นแผลใหญ่ในใจของเธอ"ฉันต้องกัดฟันทนสู้ ฉันรักนายมากแค่ไหนนายก็รู้ ทุกคนก็รู้ แต่ความรักของฉันมันคงไม่มีค่าอะไรสำหรับนายในตอนนั้น""...""ฉันมันไม่ได้เกิดมาสวย ไม่ได้เกินมาน่ารักเหมือนน้ำเหนือของนายนี่เนอะ"ประโยคสุดท้ายเธอพูดด้วยน้ำเสี
บรืนซูเปอร์คาร์คันหรูพุ่งทะยานไปตามถนนด้วยความเร็วตามอารมณ์ขุ่นมัวของคนที่นั่งอยู่ทางด้านหลังของคนขับ ฝ่าเท้าใหญ่ภายใต้รองเท้าหนังราคาแพงกดเหยียบคันเร่งฝ่ามือทั้งสองข้างบังคับพวงมาลัยไปตามเส้นทาง สายตาจ้องมองรถซูเปอร์คาร์คันหน้าอย่างไม่อาจละสายตาได้ ราฟาเอลจะไม่ร้อนใจวุ่นวายไปมากกว่านี้ถ้าหากเซลีนไม่นั่งอยู่ในรถคันตรงหน้าของสงคราม ทั้งสองออกมาจากผับด้วยกันแล้วกำลังจะเดินทางกลับเขาอาจจะดีใจมากกว่านี้ถ้าหากสงครามส่งเซลีนแล้วกลับไม่ใช่ขอเธอนอนค้างอยู่ห้องเดียวกัน ถ้าหากเธอและสงครามนอนห้องเดียวกันแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นบรืนเสียงเครื่องยนต์ราคาหลักแสนดังคำรามทั่วท้องถนน หัวใจของราฟาเอลร้อนรนอยู่ไม่เป็นสุขเขาหวาดระแวงไปทั่วกลัวว่าเซลีนจะคิดทำอะไรบ้า ๆ เพราะอดีตที่เขาได้ทำไว้กับเธอตลอดสองปีที่ผ่านมามันไม่มีความทรงจำดี ๆ อยู่ในนั้นเลยสักนิด"ขอร้องนะเซลีน เธออย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ"ริมฝีปากหยักพึมพำสายตายังคงจอดจ้องอยู่ยังรถคันตรงหน้า ใบหน้าหล่อเหลาของราฟาเอลซีดเผือดฝ่าเท้ากดเหยียบเบรกเมื่อไฟจราจรจากสีเขียวเปลี่ยนเป็นสีแดง ดวงตาคมแสดงถึงความหวาดหวั่นได้แต่มองรถของสงครามได้ทันขับผ่านไฟเขียวออกไป
ราฟาเอลเดินแสดงสีหน้าเรียบนิ่งเข้ามาในคลับ ชายหนุ่มเดินตรงไปยังชั้นสองยังโต๊ะประจำซึ่งตอนนี้มีสี่ชีวิตกำลังนั่งดื่มอยู่อย่างสบายใจ แต่มันไม่ใช่กับเขาร่างสูงใหญ่นั่งกระแทกตัวลงบนโซฟาเขายังแสดงสีหน้าเรียบนิ่งแต่ทว่าสายตาคอยเหลือบมองไปยังร่างเพรียวบางของเซลีนซึ่งเธอยังคงเอาแต่นั่งคุยกับสงครามไม่คิดจะหันมาสนใจเขาเลยสักนิดเจ็บ มันเจ็บตรงที่เธอทำเป็นเฉยชาทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอและเขาต่างมองจูบอันแสนเร่าร้อนอยู่ภายในห้อง แต่เมื่อถึงเวลาที่เธอและเขาต้องเจอหน้ากันยามเมื่ออยู่ข้างนอก เรื่องระหว่างเราเขากลับไม่สามารถแสดงให้ใครเห็นได้ เขาต้องกักเก็บอารมณ์ไม่พอใจเอาไว้ไม่ให้มันปะทุออกมา แม้ว่าจะโมโหที่ต้องมานั่งทนเห็นเธอใช้หน้าอกเบียดเสียดท่อนแขนใหญ่ของชายคนอื่นซึ่งไม่ใช่เขาเขาจะอดทนไปได้ถึงเมื่อไหร่กัน เมื่อไหร่ความสัมพันธ์บ้า ๆ แบบนี้มันจะจบลง เขาอยากประกาศให้ทุกคนได้รู้ว่าเธอยังคงเป็นของเขา เซลีนยังคงเป็นผู้หญิงของราฟาเอลคนนี้"เป็นเหี้ยอะไรวะไอ้ราล์ฟ ทำหน้าอย่างกับโดนผู้หญิงทิ้ง"ฉึกคำถามของอาวุธไม่ต่างอะไรจากปลายคมมีดกรีดลึกลงกลางใจคนฟังอย่างเขา"เปล่า กูไม่ได้เป็นอะไร""กูก็นึกว่ามึงเป็น เ
หญิงสาวในชุดเดรสสีดำผ้าบางแหวกเห็นร่องอกทั้งสองข้างยืนแต่งหน้าอยู่ตรงกระจก ริมฝีปากสวยเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสดผมสีน้ำตาลยาวสลวยถูกจัดแต่งทรงให้เข้ากับชุดและการแต่งหน้าของค่ำคืนนี้'ราล์ฟยอมเซลีนทุกอย่าง ทุกอย่างแล้วจริง ๆ 'ดวงตาคู่สวยมองหน้าตัวเองผ่านเงาสะท้อนของกระจก พลางนึกถึงคำพูดของราฟาเอลเมื่อตอนเย็น ถ้าเขายอมเธอทุกอย่างได้ ถ้าเช่นนั้นสิ่งที่เธอจะทำต่อไปนี้เขาก็ต้องรับให้ได้สิ จริงไหมติ๊ด ติ๊ด ติ๊ดโทรศัพท์เครื่องใหม่แผดเสียงร้องทำให้เธอหันไปมองก็เห็นว่าเป็นสงครามที่โทรเข้ามา เซลีนจึงไม่รอช้ารีบเก็บของสำคัญใส่กระเป๋าก่อนจะเดินไปกดรับสายชายหนุ่ม"จะมาเองหรือให้ฉันไปรับ""มารับก็ได้ขี้เกียจขับรถ""ให้หมาตรงข้ามกับห้องเธอมาส่งสิ""หึ ไม่เอาหรอก เดี๋ยวคนอื่นสงสัย รีบมารับฉันด้วย""สิบนาทีถึง"สงครามกดวางสาย เซลีนหมุนไปส่องความเรียบร้อยของตัวเองในกระจกอีกครั้ง"สิบนาที ไปรอสงครามที่ด้านล่างดีกว่า"เธอคว้ากระเป๋าใบหรูที่พึ่งถอยมาได้ขึ้นมาสะพาย ร่างสูงโปร่งดั่งนางแบบเดินไปสวมใส่รองเท้า แต่ทันทีเมื่อเธอเปิดประตูก็เป็นจังหวะเดียวกันกับประตูห้องฝั่งตรงข้ามเปิดประตูออกมาราวกับว่าอีกฝ่ายกำลั