Hindi nagsalita nang matagal si Rose...Nagsisimula sa karanasan niya sa buhay, ang misteryosong aksidente sa kotse, ang mga sikreto sa attic… Wala siyang ideya kung saan magsisimula...“Josephine, hindi ako si Rose Loyle!” Kasunod nito, nahirapan siyang ibahagi ang mga sikretong tinatago niya sa loob ng napakaraming taon.Nagulat na tumingin sa kaniya si Josephine. “Ano’ng ibig mong sabihin?“Hindi ka si Rose Loyle? Kung gayon, sino ka?”Nag-alinlangan nang sandali si Rose. Pagkatapos no’n, pinilit niyang magpatuloy, “Ako si Angeline Severe.”Nanlaki ang mga mata ni Josephine sa gulat. “Ano’ng sinabi mo?” Siya ay hindi makapaniwala.Sinuri niya si Rose mula ulo hanggang paa nang ilang beses bago magtanong, “Pero halata namang ikaw si Rose Loyle?”Umiling si Rose. “Nasa katawan ako ni Rose, pero kaluluwa ni Angeline ang narito.”“Huh?” Napasigaw nang malakas si Josephine.“Nagpa-plastic surgery ka ba?” Wala nang ibang maisip si Josephine maliban sa dahilan na ‘to.Umiling muli si Rose
Pinatunog ni Josephine ang kaniyang mga labi at sinabi, “Alam mo ba na ang bandana mo na ‘yon ay nagsanhi sa mga mata ng kuya ko na mamula sa selos? Naaalala ko pa rin ang tono niya noong sinabi niya na, ‘Hindi pa ako binibigyan ni Angeline ng ganiyang regalo!’”Ginaya ni Josephine ang boses ni Jay, pinagmumukha itong boses ng matanda. Silang dalawa ay napatawa nang malakas!Nang matapos sila tumawa, biglang umiyak si Rose.Ang magagandang alaala na ‘yon ng nakaraan niyang buhay ay naging sugat na sa kaniyang puso.Ang bilang ng pagmamahal na binigay niya kay Jay ay kapareho ng bilang ng pananakit na binigay sa kaniya ni Jay.Nang makita na si Rose ay umiiyak, naging mabigat din ang mga mata ni Josephine at nagsimulang maluha. Pinagmukha siya nitong kaawa-awa.“Bakit hindi mo sinabi sa kuya ko, Rose?” Nagtatakang tanong ni Josephine.Napatingin sa kaniya si Rose sa gulat… Ang lungkot sa kaniyang mga mata ay napansin ni Josephine, nagsasanhi sa kaniya na hindi mapalagay.“May tinatago k
Ang pagtatalo ay biglang natigil!Napahiga na lamang si Josephine.Tanging walang hanggang awa lamang ang mayroon siya para kay Rose.“Kung talaga ngang ganoon ang trato sa ‘yo ng kuya ko, hinding-hindi ko siya mapapatawad.” Ang pagnanais ng hustisya ni Josephine ay nagwawala sa kaniyang mga buto.“Rose, mahirap siguro para sa ‘yo na mahalin siya sa loob ng dalawang buhay, ‘no?” Naintindihan ni Josephine ang lungkot ni Rose.Sa magandang mga mata ni Rose, na dating puno ng sigla, ngayon ay wala na itong laman kung ‘di isang tahimik na tubig.“Ang pagmamahal sa kaniya ay tunay na pinakamasayang bagay na ginawa ko. Sadyang ang pagmamahal sa isang tao ay nangangailangan ng sapat na lakas, at ang lakas ko ay nababawasan bawat araw na parang isang hourglass.“Hindi ko na siya kayang mahalin, Josie. Masyadong mahirap, at ang presyo na kailangan kong pagbayaran ay masyadong mabigat para sa ‘kin…” Ang mukha ni Rose ay mukhang blangko at naliligaw.Tumingin si Josephine kay Rose na nasasaktan a
Ngumiti nang malungkot si Rose. “Kung may lakas lang ako ng loob na ilantad siya, eh ‘di, hindi na ako nasasaktan at naguguluhan sa lahat ng ‘to.“Josie, mas gugustuhin ko pang lunukin ang lahat ng lungkot na nararamdaman ko kaysa ang ilantad ang tunay niyang sarili. Una, siya kasi ang ama ng mga anak ko. Pangalawa… Palagi kong iniisip na kung hindi ko siya ilalantad, habang-buhay siyang magiging perpekto na Jaybie sa isipan ko.”Nanginig ang puso ni Josephine na para bang sampu-sampung milyong mga langgam ang ngumangatngat sa kaniyang puso, nagsasanhi sa kaniya ng matinding sakit.“Angeline, ‘wag kang mag-alala. Ngayon, sasamahan kita sa tabi mo at lubos na susuportahan ang lahat ng mga desisyon mo.”“Salamat, Josie.”...“Haa!”Mayroong isang mahaba at malalim na buntong-hininga!Ang dalawang babae na nagsisiksikan sa ibabaw ng isang maliit na kama ay tumitig sa isa’t isa.“Hindi ko inasahan na tayong dalawa ay mahuhulog nang ganito, Angeline.”Sinabi ni Rose, “Oo nga. Mahal ko ang k
‘Di nagtagal, bago lumabas si Zayne at tumakbo patungo kay Rose. Sinuri niya nang ilang beses ang sexy na kasuotan ni Rose.“Rose Loyle, hindi ka ba natatakot na mamatay sa lamig kapag may ganyan kang kasuotan sa ganitong malamig na araw?”“Hindi ba maganda?” Umikot si Rose sa kaniyang kinatatayuan.Kinindatan din niya si Zayne.Niyakap ni Zayne ang kaniyang mga braso at nanginig. “Nakakasuka naman ‘to. Nagsisitaasan ang mga balahibo ko.”“Achoo!” Biglang napabahing si Rose.Agad na sumigaw si Zayne, “Mas gugustuhin mong magmukhang elegante kaysa ang magpainit? Maliit ba talaga ang utak mo?”Pinilit ni Rose ang kaniyang sarili kay Zayne at hinawakan siya nang mahigpit. “Nilalamig ako, Ginoong Severe. Painitin mo naman ako.”Nanliit ang leeg ni Zayne na parang isang ostrich. “Diyos ko, Rose Loyle. Sinusubukan mo ba talaga akong pagsamantalahan?”Si Josephine ay nakaupo sa likod ng kotse, tahimik na nakatingin sa labas ng bintana. Noong makita niya sina Rose at Zayne na niyayakap ang isa
Ang pinto ng BMW ay biglang bumukas.Tumingin si Josephine kay Zayne habang nakapamaywang. Sumigaw siya kay Zayne na parang isang leon, “Zayne Severe!”Napa-upo si Zayne sa lupa nang pinagpapawisan ang kaniyang noo. “Hindi ko kayang pangalagaan ang isang tigre, at ngayon dalawa na sila. Gusto ko nang mamatay.”Pagkatapos no’n, humiga siya sa lupa at nagpanggap na bangkay.Lumapit sa kaniya si Josephine at sinipa siya nang malakas. “Bakit ka nagpapanggap na patay? Tumayo ka nga!”Sinabi ni Rose, “Itali mo nga ang paa niya.”Biglang napatalon si Zayne. “Walang awa ka, Rose Loyle! Sa wakas ay malinaw na kung ano ang ugali mo. Mas kakampi ka sa isang taga-labas kaysa sa kadugo mo.”Tumingin sa kaniya nang malamig si Rose. “Sabi ko sa ‘yo ‘wag mo galitin si Josephine. Bakit hindi mo ako sinunod? Nagsanhi ka pa ng pagkalito at iniwan ulit siya, nawasak tuloy ang puso niya at nagalit. Narito ako ngayong araw, handang parusahan ang sarili kong pamilya kung para ito sa hustisya!”“P*ta!” Hindi
“Ano’ng ginagawa mo rito?” Naramdaman ni Rose ang panginginig ng kaniyang boses.Sinabi ni Josephine, “Narito ako para may tapusin na nanggaling sa nakaraan.”Agad na natahimik si Rose.Binuksan ni Josephine ang pinto ng kotse at umapak sa maputik na kalsada. Pagkatapos no’n, marahan siya nanglakad patungo sa mga wasak na gusali sa harap.Tumingin si Rose sa malungkot na anyo ni Josephine, ang kaniyang mga mata ay namumula.Ang pagmamahal ng isang tao kapag bata pa ay isa ngang matapang na bagay. Ito ay isang malakas na pagkaakit. Pero kahit na alam na alam ng tao ang kaahihinatnan nito, mahihigop pa rin siya rito.Ang huling pagwawakas ay palaging malungkot.Minahal ni Josephine si Zayne. Kung ang pagmamahal na ‘yon ay bahagyang mas malabo at kung ang pagmamahal niya sa lalaki ay hindi ganoon kalakas, o marahil, hindi tumakbo ng libo-libong milya si Josephine upang habulin ang kaniyang minamahal, hindi siya kakawawain at papahiyain ng iba. Hindi siya maiiwan ng ganitong malungkot na k
Sa sobrang kaba ni Josephine ay hinawakan niya nang mahigpit ang pamalo. Ang kaniyang mga mata ay nakatitig lamang sa lalaki.Ang lalaki ay biglang tumalon nang kasing bilis ng kuryente.Nasipa ni Rose ang ilalim ng lalaki, ngunit siya ay nabigla dahil napagtanto niya na ang mga bagay ay nagiging masama.“Josephine, bilisan mo tumakas.” Ninais ni Rose na protektahan si Josephine kahit ano pa man ang mangyari.Humakbang pasulong si Josephine at sumigaw, “Paano ko magagawang iwan ka rito?”“Josephine, makinig ka sa ‘kin. Ang buhay ko ay napulot ko lang naman. Ang kuya mo ay walang paki sa buhay kong ‘to, at nasiyahan ako noong namatay ako. Pero iba ka… Bata ka pa at hindi ka pa nakakasal!”Napahiyaw si Josephine, “Paano mo nagawang itrato nang mababa ang buhay mo? Hindi nga siguro ito pinapahalagahan ng kuya ko, pero paano ako? Kahit ano pa ang mangyayari, igugugol ko ang susunod kong buhay kasama ka.”Mapula ang mga mata ni Rose. “Josephine, gusto kong maintindihan ang katotohanan niton