Ang pagkakaintindi ni Jay kay Rose kahit kailan ay hindi na nadagdagan pa simula noong gabi na iyon pitong taon na ang nakalipas. Pinagmukha niyang tanga ang kaniyang sarili sa kasalan. Si Rose Loyle, ang magiging asawa ni Jay Ares, ay dapat ang pinakamagandang bahagi ng gabing iyon, ngunit siya ay tumili nang makita niya si Jay na para bang siya ay nakakita ng isang multo. Ang ekspresyon niya noong araw na iyon ay kaparehas ng isang panatiko na nakita ang kaniyang idolo. Niyakap at kinulit ni Rose si Jay sa harap ng lahat ng tao na naroon.Para bang sila ay dalawang magkasintahan na nagkita pagkatapos ng mahabang pagkakawalay.Hiyang-hiya siya noong araw na iyon dahil kay Rose.Simula noong araw na ‘yon, kinilala niya ang babaeng nabuhay dahil sa kabit ng Pamilya Lotle na isang hindi sibilisado na probinsyana.Pagkatapos ng kasal, tinapon niya si Rose na parang isang lumang sapatos.Umaasa siya na makakalagpas siya sa problema niya sa pera at pagkatapos ay makikipaghiwalay kay Rose. S
‘Hindi niya pala pinagbabalakan ang pera o pagmamahal ko, ang gusto niya lang ay itrato ko si Zetty nang mas maayos?’Gayunpaman, si Jay ay hindi masyadong nasiyahan sa paliwanag ni Rose. Napakunot ang kaniyang mga kilay at tinanong nang malamig si Rose, “Ano’ng ibig mong sabihin sa ‘hindi makatotohanang mga inaasahan’?”Naiinis na tumingin si Rose sa kaniya at mahinang sinabi, “Ginoong Ares, siguro ay iniisip mo na gusto kong pakasalan mo ako muli, at iyon ang dahilan kung bakit sinasabi ko kay Zetty na maging mabait sa ‘yo. ‘Wag kang mag-alala, Ginoong Ares, kahit kailan ay hindi iyon mangyayari.“Alam kong hindi dapat ako nagbabalik-tanaw sa nakaraan, Ginoong Ares. Hindi ka nagpakita ng interes sa ‘kin anim na taon na ang nakalipas, at hindi ako umaasa na magkakaroon ka pa nito.“Kahit kailan ay hindi na ako magpapakasal muli. Gusto ko lamang lumaki ang mga anak ko nang responsable, at hindi ako magkakaroon ng anumang pagsisisi sa buhay.”Ang mga mata ni Rose ay puno ng kalungkutan
Kahit kailan ay hindi pa nakaranas si Jay ng ganoon katinding sakit sa kaniyang buhay.Sa sobrang sakit nito, siya na isang madalas ay matapang na lalaki, ay naglakas-loob na hindi tignan ang bangkay ni Angeline, o pumunta sa kaniyang libing o bumisita sa kaniyang libingan... Hindi siya naglakas-loob na lumapit sa anumang bagay na magpapaalala sa kaniya tungkol kay Angeline, at maingat niyang pinigilan ang lahat ng kaniyang nararamdaman.Itinago niya ang mga sakit na halata sa kaniyang mga mata at pinagpatuloy ang madalas na kalmado at tahimik niyang pagkilos. “Hindi ka ako, kaya paano mo nalaman kung ano ang nararamdaman ko?” Sinabi niya nang mahina.Bahagyang ngumuso ang nakakaakit at magandang mga labi ni Rose. ‘Kung alam mo kung ano ang pag-ibig, bakit mo hinayaan si Angeline, ang dati kong buhay, na mabuhay sa ganoong kundisyon at mamatay nang hindi maayos?’ Binulong niya sa kaniyang puso.Ang paglalakbay pabalik sa mansyon ay lumipas nang tahimik. Mula sa kalayuan, nakikita nila
‘Uh…’Hindi iyon pumasok sa isipan ni Rose. Ang paalala sa kaniya ni Jay ay sakto lamang; wala nga siyang anumang damit na angkop para sa mga pagdiriwang ng mga mayayaman. Siya ay nakatago lamang sa bahay sa nakaraang ilang taon, ginagawa ang kaniyang makakaya na palakihin ang kaniyang mga anak. Iyon ang dahilan kung bakit hindi niya kailangan ng mga ganoong damit.Si Josephine ay ang pinagmamalaking babae ng Pamilya Ares, at kaya ang pagdiriwang ng kaniyang kaarawan ay siguradong yayamanin. Ang mga darating doon ay siguradong mga mayayaman na tao o matagumpay na mga negosyante. Kung magsusuot siya ng ordinaryong mga damit, hindi lamang siya mamaliitin ng mga tao doon, ngunit mapapahiya rin si Josephine dahil sa kaniya.“Josephine, pasensya na dahil hindi ako…” Ang unang naisip ni Rose ay ang agad na tanggihan ang imbitasyon ni Josephine.Gayunpaman, hinawakan ni Josephine ang kamay ni Rose at hindi bumitaw. “Ikaw ang matalik kong kaibigan, Rose. Ikaw lang ang nakausap ko nang totoo pa
Pagkatapos hintayin si Josephine na makaalis, bumalik si Jay sa kaniyang mansyon at agad na nagtungo sa silid ni Rose.Kumatok siya sa pintuan ng silid ni Rose. Si Rose, suot ang kaniyang makapal na salamin, ay binuksan ang pinto at nalilitong tumingin kay Jay.“Hinahanap mo ba ako, Ginoong Ares?”Dati pa man ay palagi nang sinusubukan ni Jay na iwasan si Rose hangga’t maaari. Siguro ay naging yelo na ang impyerno at lumilipad na sa langit ang mga baboy.“Ako na ang magbabayad para sa mga damit at alahas na kailangan mo para sa pagpunta sa kaarawan ni Josephine. Ako na rin ang magbabayad sa kabayaran kapag kulang ang naipasa mong trabaho. Kung may iba pang mga kundisyon, ilista mo lang ang mga ‘to at sabihin mo sa ‘kin.” Ang tono ng boses ni Jay ay parang isang amo na inuutusan ang kaniyang tagapangalaga.Si Rose ay bahagang nagulat. Hindi lamang mahal ni Jay ang kaniyang mga anak, mahal din niya ang kaniyang kapatid na babae.Gayunpaman, wala siyang nararamdaman dito.“Ginoong Ares, k
Ang tatlong bata ay sabay-sabay na tumingin kay Jay. Napagtanto ni Jay na ang kaniyang reaksyon siguro ay masyadong kapansin-pansin at pinagpatuloy ang madalas niyang kalmadong itsura. “Hindi mo ba alam? Mayroong tatlong klase ng tao. Mga tao mula sa tuktok ay nagbibigay ng mga utos, ang mga tao sa gitna ay sumusunod sa mga utos, at ang mga tao sa ibaba naman ay walang ibang alam kung ‘di ang manghingi at manggapang.”Ang tatlong mga bata ay may sapat na talino para malaman na ang ibig-sabihin ni Daddy ay nasa ibaba ang kanilang Mommy.Si Robbie ay natuliro. “Kakaiba. Hindi naman ganito si Mommy! Ang sabi ni Mommy ay kailangan naming magkaroon ng karangalan para sa ating sarili at sakupin ang mundo gamit ang sarili nating mga kakayahan!”Tila nasundan ni Zetty ang sinasabi ng kaniyang kapatid. “Alam ko na!” Sinigaw niya, “Nahulog siguro si Mommy sa bago niyang boss! Kahapon sinabi niya na ang bago niyang boss ay ang unang lalaki sa loob ng matagal na panahon na tinrato siya bilang isan
“Kahit gaano ka pa kawawa, mayroon ka pa ring masamang pag-uugali.” Nagbigay si Jay ng isang mapanghamak na sulyap kay Rose at hindi pa ninais pang magbigay ng isang salita sa kaniya. Tumalikod siya at kinausap naman ang mga bata. “Umakyat na kayo’t magbihis. Dadalhin kayo ni Daddy sa kaarawan ni Tita Josephine.”Ang mga bata ay naghiyawan at dali-daling umakyat sa hagdan.Si Rose ay bumuntong-hininga nang napakahina. Ang kaniyang mga mata ay nagiging basa. Ipinikit niya ang kaniyang mga mata upang pigilan ang kaniyang mga luha.Alam niya na walang nararamdaman si Jay para sa kaniya, kaya bakit umaasa pa rin siya na mayroon?Kung wala ang pag-asa na ‘yon, hindi siguro siya patuloy na mabubuhay sa sakit.Umiling si Rose upang tanggalin ang hindi masasayang bagay sa kaniyang isipan at lumabas.Ang kaarawan ni Josephine ay isinagawa sa Grand Asia Club.Sa napakalaking grand hall, ang kisame ay may palamuti na parang gabing mabituin. Isang dagat ng mga bulaklak ang nakapalamuti sa bawat gi
Ang kaniyang boses ay tila malungkot nang sabihin niya ang mga salitang iyon, ngunit ang mga salitang iyon ay sinabi niya nang naiinis. Walang sinuman ang nakapansin sa galit sa kaniyang mga mata.Kinamumuhian niya si Rose Loye. Kung ‘di dahil kay Rose, magkasama pa rin sila ni Jay.Ninais niyang maging puntirya si Rose ng inis at inggit ng lahat. Ninais niyang makita kung paano pahihiyain ni Rose ang kaniyang sarili kapag sinugod siya ng uhaw na mga babae.“Rose Loyle? Sino ‘yon?”Ang mga babae ay lubos na nabahala sa biglang paglitaw ng isang kalaban.Ang usapan ay nalipat kay Rose Loyle.Si Nancy ay higit pa sa masaya na ipakilala ang hindi kilalang babae sa kanila. “Siya ang dating asawa ni Ginoong Ares! Siya ang anak na babae ng Pamilya Loyle, ngunit sabi nila ay pinalaki siya sa isang bayan sa bundok at bumalik lamang sa Pamilya Loyle noong siya ay high school na. Hindi kagulat-gulat na hindi niyo pa naririnig ang pangalan niya dati.”Ang ilan sa mga babae ay nagpakita ng mapangh