Nang huminto ang motor sa harap ng Fanivey condominium building ay agad na bumaba si Leigh. Hinintay niya rin na makababa si Leonardo.Awtomatikong hinawakan siya nito sa kamay bago sabay na tumakbo papasok sa building."Wait."Dahil nga magkahawak ang kamay nila ay huminto na rin siya nang tumigil si Leonardo. Basang-basa itong humarap sa kaniya, at marahang bumitaw."Alisin natin ang helmet mo."Nang matanggal ay mas kitang-kita sa loob kung gaano kabasa si Leigh. Nilalamig na rin siya dahil sa naka-todong aircon ng condominium."Tara, pumaosk na tayo sa loob," nahalata yata ng binata ang panginginig niya.Sumakay sila sa elevator, nasa isang sulok lamang si Leigh habang yakap ang sarili. Nanunuot sa buto ang gumuhit na lamig sa katawan niya. Gusto na lamang niyang tumkabo sa kama, at magtalakbong ng kumot."You're freezing, sweetie."Lumapit si Leonardo, at inakbayan siya. Hindi na siya nakatanggi dahil sa nararamdamang lamig. Dumaiti siya rito, na akala mo ay hindi pa basa ang suo
Nang hindi umimik, at gumalaw si Leigh ay napangiti si Leonardo. Mas hinapit niya ito palapit, at inabot ang gas stove para patayin na nang tuluyan.Wala siyang naririnig sa doktora. Tuwid lamang ang tingin nito. Huminga siya nang malalim.Ang tagal na niya gustong yakapin si Leigh.Noong nakita niyo ito noong gabi ng kasal. Doon pa lang sabik na sabik na siya sa kaniyang ex-lover.At ngayon, hindi na niya palalagpasin ang chance. Pumikit si Leonardo, inihilig ang ulo sa mabangong leeg ni Leigh, at doon nagsumiksik.Nakapakapit si Leigh sa mga kamay ng binata na nasa ibabaw ng tiyan niya. Mas humihigpit, at mas nagkikiskisan ang kanilang mga katawan.Gusto man niya kumalas ay traydor naman ang kaniyang sarili at puso.Ayaw gumalaw ng kamay, at mga paa niya para kumalas, at lumayo sa binata.Hindi manalo ang kaniyang utak sa kaniyang puso ngayong gabi.Perpektong gawin ang 'back hug' kapag nagluluto. Katulad ng mga napapanood niyang eksena sa mga pelikula. Kung 'di ang babae yayakap, '
"Mahal na mahal kita, Leigh."Iyon ang bulong ni Leonardo habang nakaunan sa braso niya si Leigh, at nakayakap. Kapwa sila walang saplot, matapos pagsaluhan ang gabing hindi niya makakalimutan.Wala siyang narinig na sagot mula rito. Hindi niya alam kung tulog na ba ito o hindi. Basta niyakap lamang siya ni Leigh nang mas mahigpit.May luha sa sulok ng mga mata si Leonardo nang halikan sa ulo ang doktora.Masaya siya, oo. Wala siyang pagsidlan.Hindi lang dahil sa nangyari.Hindi lang naman katawan ang habol niya rito. Hindi lang basta, pagnanasa ang nararamdaman niya kay Leigh.Leigh is his greatest love.His one that got away.Lumipas man ang taon, hindi nawala sa puso niya ang unang babaeng sineryoso niya.Mahal niya si Leigh, iyon ang totoo.Pero hindi lingid kay Leonardo ang kasalanan ginagawa niya ngayon.Sa kapatid, sa ina at sa Diyos.Pero masyadong mahal niya ang kayakap na babae ngayon para isipin na kasalanan kung ano'ng namamagitan sa kanila.Para sa kaniya, hindi ito kasa
Tumingala si Leigh sa kanilang bahay. Ilang linggo na rin siyang hindi umuwi rito. Tintawagan niya lamang ang biyenan gamit ang landline dahil nagpalit na siya ng number.Ang idinadahilan niya rito kaya hindi siya umuuwi ay ang kaniyang ama. Gusto niyang makasama ito, na may katotohanan naman.Kailangan niya ang kaniyang Papa sa mga ganito kagulong pag-iisip niya.Pumasok na siya sa loob, wala si Maricel. Dahil siguro may kalaliman na ang gabi. Umakyat na siya sa hagdan nang matigilan."Leigh.""Ma-mama."Napakurap si Leigh nang maalala ang nangyari sa kanila ni Leonardo habang nakatitig sa mga mata ng ina nito."I miss you."Niyakap siya nito na mas lalong nakapagpakonsensiya sa kaniya."Akala ko, hindi ka pa uuwi. Lagi lang akong mag-isa rito sa bahay. I really miss you."Nang humarap ito ay tumulo nang tuluyan ang kaniyang luha. Nagtaka naman ang imahe ng kaniyang biyenan."Why? Why are you crying?"Nang punasan ni Maricel ang kaniyang luha. Sumagi sa isip niya si Leonardo dahil sa
Akma siyang lalakad nang humarang muli si Leonardo. Nasa mukha nito ang labis na pakiki-usap, at lungkot."Leigh, please."Nang itaas ng binata ang kamay na-i-atras agad ni Leigh ang katawan. Tinitigan niya ito ng masama kahit na kabaligtaran iyon ng nararamdaman niya.Dahil ngayon gusto niyang yakapin si Leonardo. Hindi matatawaran ang pagpipigil niya sa sarili para magsabi ng totoo."Okay, just give me a minute to talk," garalgal na tinig ng binata, at yumuko."Ano ba'ng gusto mong marinig?" tanong ni Leigh doon ito muling nagtaas ng mukha."I just want-""Ahh, alam ko na. Is it about what happened to us the last time?" nagpakasarkastiko siya ng tono.Hindi nagresponde ang binata. Magkahinang lamang ang kanilang mga mata."I will tell you now, it's nothing. It just a sex.""A lust."Nagdikit ang mga kilay ni Leonardo. Kaswal, at balewala iyong binitawan ni Leigh."Let's just say, nangungulila ako sa asawa ko-""Cut it out."Nasundan siya sa galit na boses, at tingin nito. Hinawakan
"Happy birthday, Mama!""Leigh!"Maligayang niyakap niya ang biyenan na kasalukuyang nasa pool area, at naghahanda ng lamesa."I thought my duty ka?" bakas man ang pagkabigla sa mukha ni Maricel ay masaya rin naman ito."Sinabi ko lang po 'yon para ma-suprise kayo. Here, Ma, for you," Inaabot ni Leigh ang kahon ng cake sa ginang."Thank you, I appreciated it a lot."Muli silang nagyakap, at nang magharap ay sinilip niya na punong-puno ng pagkain ang lamesa."Wow, Mama! Looks everything was delicious!""For sure! Sige na magbihis ka na. Para makakain na tayo.""Sige po!"Nang makatalikod si Liegh ay nahaluan ng lungkot ang mga ngiti niya sa labi. Hindi siya umuwi kagabi, at sinabing hindi maka-a-attend sa birthday nito.Kasi hanggang ngayon ay na-kokonsensiya pa rin siya sa biyenan. Pero mas kinakain siya ng konsensiya dahil alam niyang wala itong makakasama na i-celebrate ang birthday. Dahil sa isang araw pa ang balik ni Hunter.At ang bunso naman nitong anak ay busy. Hindi niya alam
"Ilang taon na ba sila mag-asawa? Dapat magkaroon ka na ng apo hangga't narito ka pa sa Pilipinas," sambit ng kaibigan ni Maricel na nakapagpatigas ng anyo ni Leonardo.Mahigpit niyang na hawakan ang kutsarang nasa kamay niya."Kakakasal lang nila, atsaka, naroon pa si Hunter sa ibang bansa. Kaya mukhang malayo pa ang sinasabi ninyo," sagot naman ng kaniyang ina."Ikaw ba, Leigh? Ano'ng plano mo?"Doon lamang nag-angat ng mukha si Leigh, at saktong sinalubong iyon ni Leonardo. Nagtagpo ang mga mata nila na nakapagpakabog ng puso niya."Honeymoon? I can suggest, you can go to Maldives. That was a great place for lovers, and newlyweds!" masiglang-masiglang sambit ng kaibigan ng ginang.Nang malakas na ibagsak ng binata ang hawak na kubyertos ay natigilan ang lahat. Natuon ang mga mata ng bawat isa rito. Napalunok si Leigh nang maaninag ang pagpipigil ng galit nito."Are you okay?" bulong ni Herchel sa katabing si Leonardo."Excuse me," Iniwas nito ang braso, pagkaraan iniwanan siya ng t
"I am sorry, Hunter.""I can't do this," Umiiyak na aniya ni Leigh.Nagsumiksik siya sa headboard ng kama. Nilagyan ang sarili ng kumot, at takot na takot na binato ng tingin si Hunter.Hati sa pagkadismaya, at gulat ang imahe nito."I-i'm really sorry.""Hindi ko kaya," patuloy niya habang humihikbi."Then," kalmadong sagot nito.Kaswal na bumaba ito sa kama. Hinablot ang unan, at napayuko si Leigh nang ibato ito sa kaniyang ulo."Fuck! Leigh!""Really? Until now?!" nakabibingi ang sigaw ni Hunter."I'm so sorry," paulit-ulit niyang hagulgol habang sabog ang buhok dahil sa pagkakatama ng unan sa kaniya."Can you just tell me, why?"Napatingin si Leigh sa naging mapait na tono ni Hunter. Naroon ang mukha ng kaniyang asawa, galit, at punong-puno ng sakit."I am your husband, Leigh.""But I don't love you, Hunter," seryoson niyang tugon habang nakatitig sa mga mata nito."I have never loved you.""You shouldn't be asking that, Hunter. You already know the answer right from the start."T
"P-Papa," sambit ni Lewis."Yes, son. I'm your Papa," doon na tuluyang bumigay ang kaniyang mabigat na emosyon.Dinutdut ng anak niya ang luha sa kaniyang pisngi. Tiningnan niya si Leigh bago sila sabay na tumawa.Kung may makakita man sa kanila ngayon ay aakalaing mga baliw sila.Natawa sila kasabay ng mga luha."Narinig mo? He called me Papa?" anang ni Leonardo sa kaniya.Tumango si Leigh.Tila hinaplos ang puso niya nang makita kung paano yakapin nito ang kanilang anak. Walang kasing-higpit iyon. Ang mga braso nito ay pilit na kinukulong si Lewis.At nang mag-angat ang binata, at nasilayang pinanonood lamang sila ni Leigh ay awtomatikong iginaya rin ito ng braso niya palapit.Saglit na nilayo ni Leonardo ang mukha sa anak para halikan ang babaeng nagbigay nito sa kaniya. Isang matagal na halik sa pisngi ang ginawa niya. Pagkaraan muling niyapos nang ubod nang higpit ang dalawang pinakamahalaga sa buhay niya.Napatingala siya sa langit.Hindi niya inasahang ganito ang mararamdaman n
"Naku, Mare!"Sandaling napapikt siya nang marinig ang malakas na boses ni Grace. Kasalukuyan siyang nagmamaneho pauwi sa kanilang bahay."Buti napatawag ka," dagdag pa nito sa masayang himig."Oo nga, medyo busy lang dito. I-invite sana kita, as well as Amber. Tommorow, magbiyahe na kayo para matulungan ninyo ako sa preparation ng birthday," anang niya."Oo naman! G, kami riyan!"Napangiti si Leigh sa sigla ng boses ni Grace. Kahit may isang taon nang magkahiwalay ay hindi pa rin nagbabago ang closeness nilang dalawa.May pagkakataon na ito ang bumibisita sa kanila, at sobrang na-a-appreciate niya ang butihing kaibigan."What about Amber?" tanong niya nang lumiko ang kaniyang sinasakyan."Excited na excited na nga, e!""After this, puntahan ko na siya sa opisina niya.""Thank you, girls. Ingat kayo sa biyahe.""A, wait, Leigh!"Hindi niya tuluyang hinubad ang earphone na nakalagay sa isang tainga, at pinakinggan ang sasabihin pa ni Grace."Narinig mo na ba, napatawan na ng gulity si
Marahang iminulat ni Leonardo ang mga mata. Puting kisame ang bumungad sa mga nanlalabong paningin niya.Ramdam pa niya ang kirot sa likod ng kaliwang balikat. Iginala ng binata ang mga mata, siguradong wala pa siya sa langit."Leonardo!"Awtomatikong yumakap si Maricel sa anak."M-ma," hirap niyang aniya."Kumusta na ang pakiramdam mo?" Umiiyak na tanong ng kaniyang ina.Pinilit niyang bumangon paupo habang yapos-yapos ni Maricel. Nang kumalas ito ay nakangiwing tiningnan niya ito."Ayos na ako, Ma.""Huwag na kayong umiyak," saad niya, at pinunasan ang mga luha nito.Saglit na sumilip si Leonardo sa likod ng ginang. Tila may hinahanap, napansin naman iyon ni Maricel."Si, si Leigh, Mama?"Nagkatitigan silang mag-ina.Lumunok siya, bago pilit na inayos ang pagkakaupo kahit na masakit pa ang buong katawan."Where is she?""Is she okay?" sunod-sunod na usisa ni Leonardo."Hey, kumalma ka," Hinawakan nito ang kaniyang mga kamay.Bago sinalubong ang kaniyang tingin."Ayos lang siya."Nap
Humahangos si Leigh at Maricel habang tulak-tulak ang rolling bed kung saan sakay, at nakahiga ang walang malay na si Leonardo.Hindi niya na-imagine sa buong buhay niya na puwedeng matakot siya nang ganito. Ni hindi humihinto ang mga luha niya sa pagtulo. Hawak-hawak niya ang kamay ng binata."Dr. Guanez!" gulat na sambit ni Dr. San Juan.Agad niyang hinawakan ito sa magkabilang kamay. Tensyonadong tinitigan niya sa mga mata ang kapwa doktora."Amber, please. Save him," Iyak niya.Takang sinulyapan nito ang nakahigang si Leonardo."Take him to the operating room," mando nito sa mga nurse bago siya binalingan.Hinigpitan ni Amber ang kapit sa mga kamay niya. Kabado ito pero pinanatili ang pagiging pormal."I will do everything, Leigh for Leonardo."Tumango siya, binitiwan ng kasamahan ang kamay niya, at nagmamadaling sumunod sa loob."Leigh," tawag ni Maricel."Mama," mas lalo lamang siyang napaiyak nang mapaharap sa biyenan.Nagyakap sila nito habang parehong umaagos ang mga luha. Ra
"Hu-hunter," hirap hiningang aniya ni Leigh.Nakabalibid sa leeg niya ang wire ng telepono. Nakasampa sa kaniya si Hunter habang nagdidilim ang mukha nito, at determinadong malagutan na siya ng hininga. Gamit ang pananakal ng kable ng kanilang telepono.Namumula siya habang nagkakaroon ng paninikip ng dibdib. Labas na rin ang mga ugat niya, at unti-unting lumalabas ang dila.Naroon ang kanyang mga nangingimay na mga kamay sa kamao nito na pilit sinisikipan ang pagkakatali ng kable sa leeg niya.Sinusubukang niya iyong pigilan pero walang lakas ang kaniyang mga kamay.Tumulo ang mga luha ni Leigh.Ito ba ang kabayaran ng nagawa niyang kasalanan?Ito na ba ang katapusan ng masalimuot niyang buhay?Sa kamay talaga ng asawang napilitan lamang siyang pakasalan?Sa kamay ng lalakeng kahit kailan hindi niya minahal dahil wala siyang makitang kamahal-mahal sa bawat pagkakataon na ibinibigay rito?Paano kung may buhay nga sa tiyan niya?Kakayanin ba niyang madamay ito?Bunga pa naman iyon ng t
"Hunter!"Naroon na agad si Leonardo. Pilit na inaalis ang matatag na mga kamay ng asawa sa leeg niya. At nang nagtagumpay ito ay ang binata naman ang binalingan.Isang suntok ang natamo nito dahilan para bumagsak."Leonardo!" tili niya.Awtomatikong hinawakan ni Hunter ang magkabilang kwelyo ng binata, at walang habas na itinaas.Magkaharap ang mukha ng mga ito."Hanggang kailan mo ba ako aagawan?""Una, sa pamilya ko.""Tapos ngayon, sa asawa ko?""You are such a worthless bitch, Leonardo!""It's better for you to die kaysa mabuhay nang sinisira ang buhay ko!""Hunter!" sigaw ni Leigh nang bigyan na naman sa sikmura si Leonardo na nakapagpayuko ng katawan nito.Kahit walang lakas ay nagtungo siya sa nagwawalang asawa. Nagbabakasakaling mapapakalma ito.Hinawakan niya sa braso si Hunter nang akmang lalapitan ang binatang nakayuko, at iniinda pa ang suntok.Hingal na hingal, at poot na poot ang anyo nito nang maharap sa kaniya."Hunter, please. Tama na," humagulgol na pakiusap ni Leig
"A-anong ba'ng araw ngayon?" bigla na lamang ng tanong ni Leigh.Ibinaba ni Leonardo ang kamay, at ipinatong sa kaniyang hita bago kinuha ang cellphone sa bulsa. Pinagmasdan niya lamang ito habang nakatitig sa screen."We are on the eight of the month.""Oh my God," mahinang bulalas, at bawat kataga ay may takot nang may mapagtanto siya."Why?" mas dumoble ang pag-aalala ni Leonardo dahil sa pagtakas ng kulay sa mukha ni Leigh."What's wrong?""Hey, what's bothering you?" hindi niya humihingang usisa matapos hindi sumagot ito.Napalunok siya habang pinag-aaralan ang mukha ni Leigh. Nanginginig ang labi nito, ganoon na rin ang mga kamay na hinawakan niya.Marahan, at may namumuong mga luha sa mga mata ni Leigh nang magbaling kay Leonardo. Hindi na ito makagpaghintay sa sasabihin niya."I, I should have my monthly period-""What?!" mas naguluhan ang binata sa pahayag niya.Tulo nang tulo ang mga luha niya habang nagtitigan sila nito. Ramdam niya ang mahigpit na pagkakapit nito sa mga ka
Muling nagdugtong ang mga kilay ni Leonardo. Malaya niyang pinagmamasdan ang mukha ni Leigh na kaharap niya ngayon sa lamesa.Nakayuko man ito, at halata niya ang laging pag-iwas ay may naaninag siyang parang mali."Leigh, ano'ng nangyari rito?"Matuling napatingin si Leigh sa kamay ni Maricel na nasa braso niyang may pasa. Nakalimutan niyang patungan ito ng foundation.Natatarantang iniwas niya ang braso, at alangang sinalubong ang mga mata ng biyenan. May pag-aalala sa mukha nito habang hinihintay siyang magsalita.Bumaling siya kay Leonardo, mabilis ang pagtahip ng dibdib nito habang nakatitig sa kaniya."Leigh, ano'ng nangyari rito?" mas seryosong tanong ni Maricel."Wa-wala po, Mama," Hinawakan ni Leigh ang braso, at kaswal na itinuloy ang pagkain.Naging tahimik ang kanilang lamesa. Tila ba natakot ang bawat isa na magsalita.Hindi naman na kasi kailangan itanong kung nagsisinungaling ba siya o hindi.At kung sino ang may dahilan ng mga pasang ito."E-excuse me," hindi na nakati
"I am sorry, Hunter.""I can't do this," Umiiyak na aniya ni Leigh.Nagsumiksik siya sa headboard ng kama. Nilagyan ang sarili ng kumot, at takot na takot na binato ng tingin si Hunter.Hati sa pagkadismaya, at gulat ang imahe nito."I-i'm really sorry.""Hindi ko kaya," patuloy niya habang humihikbi."Then," kalmadong sagot nito.Kaswal na bumaba ito sa kama. Hinablot ang unan, at napayuko si Leigh nang ibato ito sa kaniyang ulo."Fuck! Leigh!""Really? Until now?!" nakabibingi ang sigaw ni Hunter."I'm so sorry," paulit-ulit niyang hagulgol habang sabog ang buhok dahil sa pagkakatama ng unan sa kaniya."Can you just tell me, why?"Napatingin si Leigh sa naging mapait na tono ni Hunter. Naroon ang mukha ng kaniyang asawa, galit, at punong-puno ng sakit."I am your husband, Leigh.""But I don't love you, Hunter," seryoson niyang tugon habang nakatitig sa mga mata nito."I have never loved you.""You shouldn't be asking that, Hunter. You already know the answer right from the start."T