Kaninang araw na iyon, tamad na naghahanda si Shantelle para sa paaralan. Hindi maganda ang pakiramdam niya, ngunit ang paaralan ay paaralan. Ang bawat araw ay mahalaga para sa medical school.Matapos maligo at magpalit ng kupas na maong at puting pang-itaas, pumunta siya sa dining area para mag-almusal."Surprise! Maligayang kaarawan, Shanty!" bati ng dalawa niyang magulang.Napangiti si Shantelle hanggang sa tainga, nang makita ang kanyang ina, si Eleanor, na naghanda ng mga lobo at bouquet para sa kanyang espesyal na araw. Itinaas ng kanyang ama ang paborito niyang cake, at sinabing, "Maligayang kaarawan sa aking magandang anak, Shanty."Kamakailan, ang kanyang almusal ay karaniwang na may kasamang toast at prutas, ngunit inaakala niyang ang araw na iyon ay maaaring maging dahilan para magpakasawa, dahil hinain ng kanyang ina ang iba sa paborito niyang pagkain.Pinasaya rin siya ng mga bagong katulong na kinuha nila. "Magandang umaga, Shanty! Maligayang kaarawan!""Siguro dapa
Tumawa si Keith. Umiling siya at sumagot, "Hindi ako interesado sa kanila, at... hindi sila mali."Napailing na lang si Shantelle sa sinabi nito, ayaw nang pag-isipan pa. Gwapo at may karisma si Keith, pero kaibigan din siya ni Evan. Ayaw niyang sumama doon. Bukod dito, hindi alam ni Shantelle kung may magustuhan pa siyang muli.Sampung minuto sa kalsada, sobrang hindi komportable si Shantelle. Huminga siya ng malalim at patuloy na nilalamon ang anumang nagbabantang lalabas sa kanyang lalamunan!Sa huli, alam niyang hindi na niya ito mapipigilan. Itinuro niya, "Pumarada sa gilid ng kalsada. Pumarada sa gilid ng kalsada. Ngayon na!"Huminto ang sasakyan ni Keith sa may entrance ng isang parke. Nagmamadaling lumabas si Shantelle at nakakita ng isang puno, kung saan sinuka niya ang buong laman ng kanyang tiyan.Nang lumapit si Keith sa kanya, hinimas niya ang likod nito at nagtanong, “Ayos ka lang? Okay lang ba?”Tumagal ng ilang minuto bago bumuti ang pakiramdam ni Shantelle. Kinai
"Diyos ko! Hindi na mauulit!" Bulalas ni Mrs. Shaw, nakita si Evan na iginiya ni Wendell papasok sa pasukan ng villa alas kwatro ng umaga.Sinubukan niyang tulungan si Wendell, ngunit sinabi ni Wendell, "Okay lang, Mrs. Shaw, kaya ko naman. Tulungan mo akong buksan ang pinto ng kwarto niya."Mahigit isang linggo na ang lumipas mula nang malaman ni Evan na umalis si Shantelle sa lungsod. Pagkatapos niyang harapin ang kanyang mga magulang ay nagkulong siya sa loob ng kanyang silid. Hindi na nag-abalang kumain si Evan hanggang sa tanghalian kinabukasan. Wala siyang kausap, hindi ang kanyang mga magulang, kaibigan, o mga tagapangalaga ng villa.Bumalik lamang si Evan sa trabaho pagkatapos ng tatlong araw na paghihiwalay ng kanyang sarili.Sa mga sumunod na araw, ginugol niya ito sa opisina, nagtatrabaho hanggang hatinggabi. Paminsan-minsan, pumunta siya sa club kasama ang kanyang mga kaibigan na sina Wendell at Sean. Madalas hinahatid ni Wendell si Evan pauwi dahil kadalasan ay lasing
[Minsan, kapag ang mga bagay ay hindi gumana sa paraang iyong pinlano, isang bagay na mas maganda ang darating. Maaaring mahirap paniwalaan kung nasaan ka; madalas, ang pag-redirect ay isang kapaki-pakinabang na interbensyon. Ito ay isang regalo, at alam ko ito. Mahal at halika para sa’yo, Shanty! Magkita tayo sa susunod na linggo.]Napangiti si Shantelle, binasa ang post ni Karise sa kanyang profile. Hindi nagtagal, nag-iwan ng komento ang iba niyang kaibigan.[Wala akong pakialam kung maghirap ako.Kikitain kita, kaibigan ko] sabi ni Felice.Sa ibaba, sinabi ni Felice, ang isa pa niyang kaibigan, si Celest. [Wala na kong pera, pero ibibili ako ng ticket ni Klarise. Mahal kita @Karise! See you soon, magandang Shanty!]Napangiti ito ng tuluyan kay Shantelle.Nakasandal si Shantelle sa dingding sa labas ng silid-aralan ng kanyang huling paksa ng araw, pinag-uusapan ang mga plano ng kanyang kaibigan na lumipad patungong Warlington.Napabuntong-hininga siya, at pagkatapos ibalik ang k
"Evan, anak. Kailangan ba talaga nating umalis?" tanong ni Erick Thompson.Nasa kotse ang mag-asawang Thompson, papunta sa airport. Lumilipad sila sa Lockwood para sa mga pormalidad ng kamakailang nakuhang ari-arian ni Evan."Syempre kailangan, Erick. Gusto ni Evan na makita natin ang mga plano niya," sabi ni Clara sa loob ng sasakyan."Pakiusap, dad," sabi ni Evan sa walang buhay na tono. "Nag-book ako ng charter flight, para maging komportable para sa lahat. Gusto kong makita mo ang potensyal ng lugar."Napabuntong-hininga si Erick na sumagot, "Siya kung ganoon."Si Evan ay nasa kanyang laptop habang nasa kotse, nagbabasa ng mga email na hindi niya nasagot noong isang araw. Kailangang magpatuloy ang trabaho para kay Evan, bilang CEO ng kumpanya ng kanyang ama, ngunit halatang hindi siya nasisiyahan.Nawala ang liwanag na iyon sa mukha niya. Hinayaan niyang humaba ang kanyang balbas kaysa karaniwan, at ang kanyang mga mata ay parang pagod. Malinaw sa lahat kung paano hindi pa ri
"Mister Thompson, para sa iyo ‘to," isang batang kalbo ang lumapit kay Erick, ang ama ni Evan, at binigyan siya ng isang teddy bear.Ang isa pang batang lalaki, na may suot na cannula, ay huminga ng malalim habang inabot niya ang isang bulaklak kay Clara Thompson. Sinabi niya, "Para sa iyo.""Ito si Anna. May leukemia siya. Naghihintay siya ng bone marrow donor," bulong ni Evan sa kanyang mga magulang. "At ang bata ay si Scott. Nasira niya ang mga selula ng baga. Madali siyang magkasakit at karaniwang bisita sa ospital."Isa-isang nagpasalamat ang mga bata sa Lockwood Children's Hospital kina Erick at Clara Thompson. Ang desisyon na bilhin ang Lockwood National Park ay nangangahulugan ng pagliligtas sa ospital, ang pinakahuling magandang tanawin sa bayan, at posibleng iligtas ang kanilang mga buhay.Ang ilang mga bata ay hindi makaalis sa kama. Ang mga ito ay nakakabit sa mga makina na nagpapanatili sa kanila ng buhay. Nakatingin lang sina Erick at Clara habang nakahiga ang mga bat
Itinuro niya sina Wendell, Sean, at Keith, at sinabing, "Ang aking mga kaibigan ang aking magiging unang mga kasosyo sa negosyo sa bagong pakikipagsapalaran na ito.""At ang ospital?" tanong ni Clara."Bibili din ako ng ospital. Balak na ng may-ari na ibenta ang ospital sa ibang bidders. Kung hindi ako nanalo sa bid, malamang ma-demolish itong ospital," paglantad ni Evan. "Gagawin kong mas malaki ang ospital na ito sa tulong ni Keith. Magkakaroon ito ng flexible insurance claims.""Maganda kung ganoon," pagsang-ayon ni Erick.Habang patuloy na nag-uusap ang kanilang party tungkol sa potensyal ng parke, naglakad si Erick sa bintana at tumingin sa parke. Ito ay hindi maikakailang maganda.Lumapit si Evan sa kanya at pinahahalagahan din ang tanawin. Natuwa siya sa sandaling iyon, ngunit bigla niyang naalala ang pagkikita nila ni Karise noong isang araw. Nakaramdam na naman siya ng lungkot.Samantala, lumingon si Erick sa kanan at tinuro ang isang building na hindi naman kalayuan. "Y
Si Evan, ang kanyang mga kaibigan, at ang kanyang pamilya ay nanatili sa Lockwood sa loob ng dalawang araw, tinatapos ang mga dokumento. Sa huling araw na humingi ng pabor si Evan kay Keith.Sa lobby ng parehong hotel na tinutuluyan nila, "Inimbitahan ni Evan si Keith para magkape."Habang umiinom sila ng kanilang mga inumin sa harap ng isang bilog na mesa, sinabi ni Evan sa kanyang kaibigan, "Gusto kong humingi ng paumanhin muli tungkol sa, alam mo, Nicole."Natatawang sagot ni Keith, "Hindi na kailangang humingi ng tawad. Maganda lahat yan. At saka, may mga bagay din akong dapat hingian ng tawad.""Ano?" Nakasimangot na tanong ni Evan pero nagkibit balikat lang si Keith.Paano sasabihin ni Keith kay Evan ang tungkol kay Shantelle? Nakatakip lang siya ng bibig."Na mas hot ako?" Pang-aasar ni Keith, napangiti naman si Evan."P*ta, mukha kang tae, Evan," sabi ni Keith. "Hindi ka man lang makangiti ng maayos."Ungol ni Evan. Sumagot siya, "Hindi naging madali, ngunit sinisikap k