Alam niyang tapos na ang kwento nila, at masaya na siya sa simpleng buhay na meron siya ngayon—lalo na't may paparating na anghel sa kanyang buhay."Ano nga pala, Apple," simula ni Mia habang sinasara ang hawak niyang folder. "During the wedding, hinahanap ka ni William."Natigilan si Apple, bahagyang natapon ang hinihigop niyang tsaa. "Ha? Ako? Bakit naman?" tanong niya, pilit na itinatago ang biglang kaba."Ewan ko. Basta, tinanong niya kung nasaan ka. Nagtataka siguro siya bakit hindi ka nagpakita mismo sa event, considering na ikaw yung planner," sagot ni Mia, nakataas ang kilay habang tinitingnan ang reaksiyon ng kaibigan. "I mean, obviously, alam niyang ikaw yung nag-manage ng lahat."Napabuntong-hininga si Apple at tumingin sa mangga sa kanyang plato. "Ayokong guluhin ang araw na iyon, Mia. Alam kong naging bahagi siya ng nakaraan ko, pero hindi na ako dapat maging parte ng kwento nila. Masaya na ako dito, sa business natin at sa buhay ko ngayon."Ngunit hindi maiwasang bumali
Pagkatapos ng ilang linggong bakasyon sa US, bumalik na si Lance sa Pilipinas. Habang pababa siya sa arrival area ng Ninoy Aquino International Airport, ramdam niya ang bigat sa dibdib na tila nagbabadyang bagyo ng damdamin. Hindi niya maipaliwanag kung bakit, ngunit mula nang makita niya ang viral na wedding video, hindi na siya mapalagay.Bitbit ang kanyang maleta, diretso siya sa parking area kung saan naghihintay ang kanyang driver. Habang papunta sa kanyang condo, hindi niya maiwasang mapaisip tungkol kay Apple. “Bakit hindi ko siya makalimutan?” tanong niya sa sarili habang tinitingnan ang mga dumadaang ilaw ng poste sa daan.Sa loob ng condo, binuksan niya ang laptop at muling tinignan ang wedding video na iyon—paulit-ulit. Hindi para kay William o sa disenyo ng kasal, kundi para kay Apple. "Bakit siya ang wedding planner nila?" bulong niya. Alam niya ang huling balita niya tungkol kay Apple—nakatuon ito sa pagbuo ng sarili nitong negosyo. Ngunit bakit tila ang bawat hakbang ni
"Whoa, whoa, whoa," sagot ni David, halatang gulat. "Wait a minute. Are you telling me Apple is pregnant? Do you even know who the father is?""Of course not," sagot ni Lance, nagpupumilit maging kalmado. "But it doesn’t matter, does it? She’s moved on, David. She’s living her life, and here I am, stuck in the past.""Look, bro," sabi ni David, mas seryoso na ngayon. "You need to figure out what this is really about. Is it just guilt? Regret? Or are you still in love with her?""I don’t know," pag-amin ni Lance, tila nawawala na sa sarili. "But what I do know is that I can’t keep living like this. Monica deserves better, and so do I. Maybe I need to talk to Apple. Maybe I need closure.""Closure, huh?" tanong ni David, bahagyang tumatawa. "You sure about that? Closure can open a whole new can of worms, you know. What if you find out something you’re not ready to hear?"Tumahimik si Lance, iniisip ang mga salita ng kaibigan. Tama si David—baka hindi niya gustong malaman ang sagot sa mg
Isang hakbang na maaaring magbigay-liwanag sa lahat ng kanyang tanong o tuluyang magpatibay sa distansya nilang dalawa. Tumayo siya mula sa kinauupuan, ang mga kamao’y mahigpit na nakatikom, tila ba nagpapatatag ng loob para sa nalalapit na pagharap.Habang nagmamaneho patungo sa opisina ni Apple, kung saan nalaman niyang madalas itong pumupunta para sa mga kliyente, hindi maiwasan ni Lance na balikan ang nakaraan. Ang mga ngiti ni Apple, ang mga pagkakataong magkasama sila, at ang araw na hinayaan niyang lamunin siya ng selos at maling akala. Sa bawat alaala, tila nadaragdagan ang bigat ng kanyang dibdib, ngunit pilit niyang pinapaalalahanan ang sarili: "Ito na ang pagkakataon ko. Hindi ko na dapat sayangin."Pagdating niya sa opisina, nakatayo siya sa harap ng glass door na may nakaukit na logo ng "Wedding Imperial." Sa loob, nakita niya si Apple, abala sa pakikipag-usap sa isang kliyente. Hindi maiwasang mapansin ni Lance ang glow nito—mas masaya, mas sigurado sa sarili. Ngunit sa
Lumapit si Lance, mas lumalim ang boses niya habang nagsasalita. "Kung hindi ako ang ama, patunayan mo. Sabihin mo sa akin kung sino, Apple. Pero hindi mo magagawang itanggi sa akin ang nararamdaman kong koneksyon. Kung totoo ang sinasabi mo, bakit parang takot ka pa rin? Bakit parang may tinatago ka?"Biglang tumalikod si Apple, tila pilit na tinatanggal ang emosyong gustong sumabog. Huminga siya nang malalim at sumagot nang may malamig na tinig, "Hindi ko kailangang patunayan ang sarili ko sa 'yo, Lance. Tumigil ka na. Patahimikin mo na ang buhay ko." "Tapos na sa atin, Lance, at ayaw kong magmamalimos ng pagmamahal. Noong iniwan mo ako sa ere, narealize ko na ambabaw ng pagmamahal mo dahil hindi mo ako binigyan ng pagkakataong magpaliwanag. Kahit mahal kita, hanggang dito na lang tayo at may Monica ka na," sabi ni Apple sa kanyang sarili.Tumigil si Lance sa kanyang paglapit, ramdam niya ang bigat ng bawat salita ni Apple. Parang may mga kutsilyong tumama sa kanyang dibdib habang n
Para kay Apple, tapos na ang bahagi ng kanyang buhay kung saan binibigyang-pansin niya ang pag-ibig. Sa puntong ito, malinaw na sa kanya kung ano ang tunay na mahalaga—ang kanyang anak na nasa sinapupunan at ang negosyo nila ni Mia na kanilang itinaguyod mula sa simula.Habang umuupo sa bench, pinipilit niyang itaboy ang mga alaalang pilit na bumabalik. "Hindi ko na kailangang maghanap ng pagmamahal mula kanino man," bulong niya sa sarili, ang kanyang kamay ay marahang hinahaplos ang kanyang tiyan. "Ang anak ko ang magiging sentro ng buhay ko ngayon."Ang negosyo nila ni Mia ay hindi lamang isang paraan ng kabuhayan kundi isang simbolo ng kanyang lakas at kakayahan bilang isang babae na bumangon mula sa pagkadapa. Sa bawat araw na lumilipas, mas nagiging determinado si Apple na gawing matagumpay ang kanilang negosyo. "Ito ang magbibigay sa amin ng magandang kinabukasan," sabi niya, punong-puno ng paniniwala.Samantala, si Mia ay laging naroon bilang kanyang kaagapay. "Girl, ang ganda
Habang patuloy na sumisikat ang araw, buo ang kanyang paniniwala na ang hinaharap ay puno ng pag-asa—isang bagong simula na binuo niya mula sa kanyang sariling lakas at pananampalataya. At sa bawat hakbang na kanyang gagawin, alam niyang hindi siya nag-iisa. Samantala, habang pauwi si Lance, paulit-ulit ang mga sinasabi ni Apple sa kanyang isipan."Hindi ikaw ang ama...Minahal kita... Hindi mo ako binigyan ng pagkakataon..." Ang mga salitang iyon ay patuloy na bumabalik sa kanyang utak, nagpapahirap sa kanya. Parang ang bawat isa ay isang suntok sa kanyang puso, bawat isa ay may bigat na mahirap tanggapin. Sa bawat hakbang na ginagawa niya pauwi, nararamdaman niyang parang ang mundo ay nauurong at natigil sa pag-ikot.Ang mga pagkukulang niya, ang mga pagkakataong hindi siya narinig ni Apple, at ang kanyang mga maling desisyon, lahat iyon ay sumailalim sa kanyang pag-iisip. "Bakit ko siya pinili na mawalan ng pagkakataon?" tanong ni Lance sa sarili. "Bakit hindi ko siya pinakinggan no
Pagbalik nila sa bahay ni Lance, ramdam ang pagod ngunit puno ng kasiyahan mula sa buong araw, nahiga si Monica sa kama. Habang nakahiga si Monica, lumapit si Lance sa kanya, may kakaibang kinang sa kanyang mga mata. “Ang saya ng araw na ‘to, hindi ba?” tanong niya, ang kanyang tinig ay mababa ngunit puno ng lambing.Ngumiti si Monica, tumango, at tumingin sa kanya. “Oo. Parang ayoko nang matapos ang araw natin.”Biglang yumuko si Lance, at bago pa makapag-react si Monica, marahan niyang ibinaba ang kanyang labi sa kanya. Una, magaan at puno ng pagmamahal ang halik, ngunit naramdaman ni Monica ang unti-unting paglalim nito—parang ang bawat halik ay isang pagsasalin ng damdamin mula kay Lance patungo sa kanya.Ang kanyang puso ay bumilis, tila sumasabay sa tibok ng puso ni Lance na ramdam niya sa kanilang lapit. Ang kanyang katawan ay tumensyon sa pananabik, at ang init na nagmumula sa kanilang koneksyon ay tila lumalaganap sa buong silid."Monica," bulong ni Lance habang hinahaplos an
Ang araw ay nagsisimulang sumikat sa ospital, ang sinag nito ay tumagos sa makintab na bintana ng kwarto ni Apple. Bawat sinag na dumapo sa kanyang mukha ay tila nagsasabing, "Ito na ang simula ng bagong buhay." Si Apple, na abala pa sa mga huling minutong paghahanda, ay huminga ng malalim. Walang humpay ang mga luha at takot na tumangis sa kanyang mga mata mula sa mga nagdaang araw. Ngunit ngayon, nararamdaman niyang mas malakas siya kaysa dati. Magiging ina na siya—at ang lahat ng iyon ay para kay Amara.Habang tinutulungan siya ni Mia na ayusin ang mga gamit, pumasok ang nurse. "Miss Apple, ready na po kayong makauwi. Kailangan niyo po bang pumirma para sa clearance?" tanong nito, sabay abot ng discharge papers.Mabilis na tinanggap ni Apple ang mga papel, at habang pinagmamasdan ang mga ito, naramdaman niyang tila may bigat na dumapo sa kanyang dibdib. Hindi pa siya ganap na nakaka-recover mula sa lahat ng nangyari, ngunit kailangan niyang magpatuloy. Hindi siya pwedeng magpatalo.
Ang tensyon sa pagitan nina Lance at Mirasol ay umabot na sa sukdulan. Sa Condo unit ni Mirasol, ang gabi ay puno ng iyak at sigawan. Hawak ni Mirasol ang telepono, paulit-ulit na binabasa ang mga mensahe ni Lance na nais nang wakasan ang kanilang relasyon."Hindi! Hindi kita hahayaang iwan ako!" umiiyak na sigaw ni Mirasol, ang mukha’y namumula sa galit at takot. "Ginawa ko ang lahat para sa'yo, Lance. Mahal na mahal kita, at hindi mo pwedeng itapon ang lahat ng ito!"Si Lance, na tahimik lang sa kabilang linya, pilit na kinakalma ang kanyang sarili. "Mirasol, alam kong mahirap ito para sa'yo, pero hindi kita kayang lokohin pa. Hindi kita mahal gaya ng iniisip mo. Mas makakabuti kung maghiwalay na tayo ngayon kaysa pahabain pa ang sakit.""Hindi mo ba naiintindihan? Hindi ko kayang mawala ka sa buhay ko!" Mirasol, nanginginig ang boses, ay biglang tumayo at kinuha ang isang bote ng alak sa mesa. "Kung iiwan mo ako, Lance, mas mabuti pang wala na ako sa mundong ito!"Nabigla si Lance
Samantala, sa kanyang silid, si Apple ay mahigpit na yakap si Amara habang pinapasuso ito. Puno ng pag-aalala ang kanyang mukha. Kanina pa siya hindi mapakali mula nang marinig niya mula sa nurse na bumisita si Lance sa nursery."Ano na namang balak niya?" tanong niya sa sarili, ang mga mata’y puno ng galit at kaba. Alam niyang si Lance ay hindi basta-basta susuko, lalo na kung si Amara ang pinag-uusapan."Apple," mahinang tawag ni Mia, ang kanyang business partner at matalik na kaibigan, habang pumasok ito sa silid dala ang ilang prutas. Ang tinig nito ay puno ng implikasyon. "Nakita ko si Lance kanina. Mukhang seryoso siya sa plano niyang bumawi sa inyo.""Bumawi?" maanghang na sagot ni Apple. "Anong kabayaran ang magagawa niya sa sakit na idinulot niya? Hindi pera ang makakapuno sa mga butas na iniwan niya. Hindi niya ako madadala sa drama niya."Umupo si Mia sa gilid ng kama, tumingin kay Amara na nakasandal na ngayon sa dibdib ng ina. "Alam kong galit ka pa rin, Apple. At may kar
Habang isinasara ni Apple ang pinto, ramdam niya ang bigat ng desisyon niyang iyon. Malalim ang kanyang buntong-hininga, pilit na pinapakalma ang sarili. Alam niyang ginawa niya iyon para sa ikabubuti ng anak niya, para sa ikatatahimik ng buhay nilang mag-ina. Ngunit sa kabila ng lahat, hindi niya maitatanggi ang kurot sa kanyang puso.Nang dumampi ang malamig na bakal ng seradura sa kanyang mga daliri, tila dumaan sa kanyang isipan ang isang tanong na pilit niyang iniiwasan: "Paano kung mali ang ginawa mo?"Lumapit siya sa kuna ni Amara at maingat na pinagmamasdan ang inosenteng mukha ng kanyang anak. Sa tuwing tinitingnan niya ito, napupuno siya ng lakas at dahilan para ipaglaban ang katahimikan nilang mag-ina. Pero kasabay noon, bumabalik din ang alaala ng mga panahong kasama niya si Lance.Ang tawanan. Ang masasayang sandali. Ang mga pangarap na sabay nilang binuo.Napailing siya, pinilit alisin ang mga alaalang iyon. "Hindi na mahalaga ang nakaraan," bulong niya sa sarili habang
Tahimik ang paligid, ngunit sa kanyang puso, parang may bagyong rumaragasa. Pinagmasdan niya ang maamo at inosenteng mukha ng kanyang anak, ang kanyang tanging yaman at lakas. Ngunit sa kabila ng kanyang tapang, hindi niya maiwasang maramdaman ang kirot ng kawalan."Amara," mahinang bulong niya, hinaplos ang maliit na kamay ng sanggol. "Pangako, kahit ano’ng mangyari, hindi kita pababayaan. Ako ang magiging nanay at tatay mo. Kakayanin natin, kahit tayo lang dalawa." Ngunit habang sinasabi niya ito, ramdam niyang hindi buo ang kanyang loob.Napapikit siya, pilit na nilalabanan ang pighati. Ang mukha ni Lance ay patuloy na sumisiksik sa kanyang isipan—ang determinasyon nito, ang mga salitang puno ng pagmamahal na sinabi nito kanina. Alam niyang matigas siya sa kanyang desisyon, ngunit bakit ganito kahirap? Bakit tila may bahagi ng puso niyang gustong bumigay?"Hindi!" mariing sabi niya sa sarili, pilit na itinataboy ang mga alaala. "Hindi na kita babalikan, Lance. Hindi mo na ako mulin
"Apple," mahinang bulong ni Lance, ngunit puno ng desperasyon. "Alam kong galit ka sa akin, at may karapatan ka. Pero hindi kita iiwan, kahit anong mangyari."Napangiti si Apple, ngunit hindi ito ngiti ng kasiyahan. Ito’y ngiti ng isang taong nagdesisyong ilaban ang sarili sa kabila ng sakit. "Lance, hindi na kita kailangan. Hindi kita kailangan ng anak ko. Kaya pakiusap, huwag mo nang gawing mas mahirap pa ang lahat.""Pero paano mo nasabi 'yan?" tanong ni Lance, ang boses ay may bahagyang pag-alog. "Hindi ba't anak ko rin siya? Apple, karapatan ko rin siya—""Hindi mo anak si Amara," putol ni Apple, ang boses ay matatag, kahit pa ang dibdib nito'y tila dinudurog. "Sinabi ko na sa’yo. Kaya tumigil ka na. Tama na, Lance."Napalunok si Lance, hindi makapaniwala sa mga naririnig. "Hindi totoo 'yan, Apple," sagot niya, ang mga mata'y nagbabaga. "Ramdam ko... ramdam ko na anak ko si Amara. At kung kailangan kong patunayan 'yan, gagawin ko."Napailing si Apple, pilit na pinapanatili ang ti
Tumango si Lance, at tahimik na naglakad palabas ng silid. Sa huling paglingon, nakita niya si Apple na nakasandal kay Mia, ang mga luha'y tahimik na umaagos.Sa labas, patuloy pa rin ang ulan, tila luha ng langit na sumasabay sa mga pusong nagdurugo sa loob ng bahay ni Apple Imperial."Mia..." bulong ni Apple, ang boses ay nanghihina. "Hindi ko na kaya...""Shhhh..." alo ni Mia, habang hinahaplos ang likod ng kaibigan. "Tapos na. Wala na siya."Ngunit bago pa man tuluyang makalabas si Lance sa gate, isang malakas na sigaw ang umalingawngaw sa buong bahay."Ahhh!" ungol ni Apple, napahawak sa kanyang tiyan. "Mia... masakit!"Napalingon si Lance sa sigaw, at nakita niyang bumagsak si Apple sa sahig, hawak-hawak ang kanyang tiyan. Walang pag-aalinlangan, tumakbo siya pabalik."Apple!" sigaw niya, sabay sa sigaw ni Mia."Oh my God, Apple!" natatarantang sabi ni Mia. "Lance, tulungan mo ako! Kailangan nating dalhin siya sa ospital!"Sa kabila ng lahat ng nangyari, walang pag-aalinlangang
Pagbaba ni Apple sa sala, sinalubong siya ni Mia na halatang balisa. "Apple, may problema tayo. Ayaw pumirma ng kontrata ng mga Santos dahil gusto nilang baguhin ang venue sa huling minuto. Pero fully booked na ang bagong venue na gusto nila!"Napahawak si Apple sa kanyang noo. "Mia, hindi ko na alam kung paano pa natin ito aayusin. Ang dami nang problema nitong mga nakaraang linggo.""Huwag kang mag-alala. Kaya natin 'to," sabi ni Mia, pilit na pinapalakas ang loob ng kaibigan. "Pero kailangan mo nang magdesisyon ngayon."Bago pa man makasagot si Apple, biglang bumukas ang pinto. Tumambad sa kanila si Lance, basang-basa sa ulan, ngunit ang kanyang presensya ay tila nagdala ng bigat sa buong silid."Apple," sabi ni Lance, ang boses ay mababa ngunit puno ng emosyon. "Kailangan nating mag-usap."Nagulat si Apple, ngunit agad niyang pinilit na magpakita ng tapang. "Wala na tayong dapat pag-usapan, Lance. Umalis ka na.""Hindi ako aalis hangga't hindi mo sinasabi sa akin ang totoo," sagot
"Huwag kang mag-alala, Apple. Ako na ang bahala sa Imperial Wedding," malumanay na sabi ni Mia habang hinahaplos ang buhok ng kaibigan. Nakahiga si Apple sa malambot niyang kama, ang kanyang walong buwang tiyan ay malinaw na nakaumbok sa ilalim ng manipis na damit-pambahay."Hindi ko alam kung kakayanin ko pa, Mia," hikbi ni Apple, ang mga mata'y namumugto sa kakaiyak. "Ang false alarm kahapon... sobrang natakot ako.""Kaya nga ako nandito eh. Best friend mo ako, di ba? Pangangalagaan kita."Napabuntong-hininga si Apple, ang mga kamay ay nakapatong sa kanyang tiyan. "Paano ang mga kliyente natin? May tatlong kasal sa susunod na buwan...""Ako na ang bahala. Napag-usapan na natin 'to. Magpahinga ka na lang."Sa labas ng bahay ni Apple , isang itim na kotse ang nakaparada. Sa loob nito, nakaupo si Lance Martin, ang mga mata'y nakatutok sa malaking gate. Ang dating CEO ng Martin Industries ay hindi mapalagay, ang mga daliri'y walang tigil sa pagdadrum sa manibela."Sir, may report po," s